Chapter 28:
The Shocking Truth
[Lance POV]
Paano nangyari yun?
Paanong nandito siya sa harapan namin?
Ang taong nasa harapan namin ngayon ang taong hindi namin inaasahang lahat na makikita.
“I guess you’re shock to see me.”
Hindi lang shock…kundi super shock!!!!
“Vince!!!!!” sigaw nila Madz, JM at Avee.
Tinakbo pa nung tatlo si Vince para yakapin.
“Buhay ka Vince…buhay ka..” umiiyak na sabi ni JM habang nakayakap kay Vince.
Hindi kami makapaniwala.
We all thought that Vince died in an accident five years ago.
At ngayon nga ay nasa harapan namin siya at buhay na buhay.
Umiiyak ang mga girls habang nakayakap kay Vince samantalang kaming mga lalaki ay nakatayo lang pero pansin kong umiiyak na din sina Jake at Lieu.
I looked at Vince. Halos walang nagbago sa kanya. He’s still having that boyish look. Medyo nagmatured lang ng kaunti.
Hindi na napigilan nila Jake at Lieu at niyakap na din nila si Vince.
“I’m sorry brahw..hindi kita natulungan noon .” Naiiyak na sabi ni Lieu.
“Wala yun. Let’s forget about the past. It’s over.” Nakangiting sabi ni Vince pero bakas na din ng luha ang mga mata niya.
Is it really over??? Bakit si Aya hindi makamove-on???
“Bakit ngayon ka lang bumalik?” tanong ko sa kanya.
My voice seems cold at nahalata siguro ng barkada iyon. Again nagkaroon na naman ng tension sa pagitan naming dalawa ni Vince.
“Lance..” saway sakin ni Avee.
“We all have the right to know naman diba? For five years naniwala tayo na patay na si Vince and then all of a sudden bigla nalang siyang lilitaw at sasabihing ‘Hey! Buhay ako!’ so siguro naman may karapatan kaming malaman kung anong nangyari at limang taon kang nawala.”
Sabihin na nilang masama ako. Of course I’m happy that he’s still alive pero sa tuwing maiisip ko ang hirap at sakit na pinagdaanan ni Aya sa pag-aakalang wala na si Vince hindi ko maiwasang magalit sa kanya.
Napabuntong-hininga si Vince.
“I guess I owe you all an explanation.” Mahinahong sabi ni Vince.
After all those years I think he didn’t change at all.
(+_+)
[Vince POV]
“Bakit ngayon ka lang bumalik?”
Lance asked me that question. Isang tanong na ayoko na sanang sagutin. Pero alam kong kailangan ko magpaliwanag sa kanilang lahat.
“We all have the right to know naman diba? For five years naniwala tayo na patay na si Vince and then all of a sudden bigla nalang siyang lilitaw at sasabihing ‘Hey! Buhay ako!’ so siguro naman may karapatan kaming malaman kung anong nangyari at limang taon kang nawala.”
Lance didn’t change at all. Mukhang mainit parin ang dugo niya sakin. Pero hindi ko maintindihan kung bakit.
“I guess I owe you all an explanation.”
Dapat lang naman siguro. Tutal ang tagal ko din naming nawala. Five years.. hindi biro yun.
“Ang mabuti pa siguro maupo tayo.” Suhestiyon ni West.
May upuan naman sa loob ng musuleo ng pamilya namin kung saan nandun ang pangalan at litrato ko. Sa limang taon na nawala ako understandable naman kung iisipin nilang patay na ako.
“After that incident nagising nalang akong nasa ospital na ako at binabantayan niya.” Napatingin ako sa babaeng kasama ko. “Siya si Ching yung family niya ang nakakuha sakin nung maaksidente ako. Sinugod agad nila ako sa ospital at dahil walang makuhang identification sakin hindi kaagad nila nasabi sa pulis kung sino ako. Nacomatose ako ng halos isang buwan kaya hindi rin nila alam kung paano ipaparating sa family ko ang nangyari.”
I paused for a while. I observed their reaction. I’m glad to see them all again.
“Nung magising ako wala akong maalala. Sabi nung doctor na tumitingin sakin baka daw sanhi yun ng pagkakabagok ng ulo ko. In short nagkaamnesia ako. Maski sarili kong pangalan hindi ko matandaan. Pinangalanan nila akong Vince dahil sa suot kong bracelet. May nakaengrave kasi na pangalan dun.”
Ipinakita ko sa kanila ang bracelet na sinasabi ko. Hangang ngayon hindi ko parin tinatanggal iyon.
“This is the only thing that I have kaya naman iniingatan ko ito. Although hindi ko alam kung sinong nagbigay sakin nito.Last week lang halos bumalik ang ala-ala ko kaya naman nagpatulong ako kay Ching na hanapin ang pamilya ko. Galing ako sa bahay namin pero wala dun yung parents ko mga katulong lang pero tinawagan na nila sina Mommy kaya baka mga bukas or the next day makauwi na sila ng Pilipinas.”
Hindi rin naman biro ang limang taong pinagdaanan ko. Although I’m thankful sa family nila Ching dahil naging mabuti sila sakin but living in those five years na wala akong maalala kahit isa seems like a hell to me. That’s why I’m so glad na bumalik ang ala-ala ko.
I continued my story.
“Nasabi nga din sakin na akala nila patay na ako at ngayon nga ang death anniversary ko kaya naman pinuntahan ko itong musuleo ng pamilya namin.” I shrugged my shoulders. “Maybe I’m just curious kung anong mararamdaman ko when I see my name engrave in a tomb.”
Nakakapanindig balahibo palang makitang nakalagay ang pangalan mo sa nitso.
“So, sa loob ng limang taon nabuhay ako kasama ng family nila Ching. Tinuring naman nila akong parang parte ng pamilya nila eh.” Nakangiting pagpatuloy ko. “Pero namiss ko kayo guys..kaya nga kayo sana
“wait lang Vince ah. Ang sabi mo hindi mo naaalala kung sinong nagbigay sayo ng bracelet na yan?” tanong ni JM.
Napatingin ako sa suot kong bracelet.
“Oo hindi ko nga maalala eh pero thankful ako dahil dito atleast kahit pangalan ko may natirang ala-ala sakin.”
Hindi ko alam kung kanino galing yun pero may pakiramdam ako that a special person gave this bracelet to me.
“Si Aya.” Napatingin ako kay Lance nung nagsalita siya. “Kay Aya galing yang bracelet.”
“yeah tama…naalala ko nga yan. Pinapainggit niya pa nga sakin yan eh nung binili niya.” Dugtong naman ni West.
Aya???
Sino si Aya??
Napakunot ang noo ko.
“Ahm…sino si Aya?”
That question brings a shock to my friends’ faces.
Sino ba si Aya at ganun nalang sila kashock nung itanong ko yun?
“Hindi mo naaalala si Aya???” gulat na tanong ni Jake.
“Ano yun brhaw joke? Kasi kung joke yun eh hindi maganda.” biro ni Vaughn.
Pilit kong hinuhukay sa kailaliman ng isip ko ang pangalang Aya but sad to say wala talaga akong maalala.
Parang sumasakit ang ulo ko.
Napahawak ako sa ulo ko. Nag-aalalang inalalayan naman ako ni Ching.
“Wag mong pilitin ang sarili mong alalahin kung hindi mo maalala.”
I saw my friends’ faces.
Curiosity, shock and …..Anger was written on their faces.
Bakit hindi ko siya maalala?
Importanteng tao ba siya?
“Sigurado ka brhaw? Hindi mo maalala si Aya?” tanong ulit ni Jake.
Umiling ako. Kahit anong pilit kong alalahanin wala talaga. Parang may batong nakadagan sa ulo ko. Sumasakit lang ang ulo ko.
“Please wag niyo na siya pilitin alalahanin yun dahil masama sa kanya ang masyadong mag-isip.” Saway sa kanila ni Ching.
Napailing nalang ang mga kaibigan ko.
Sino ka ba talaga??
Aya???
(@-@)
[Lance POV]
Hindi ako makapaniwala. Hindi maalala ni Vince si Aya.
Si Aya na siyang dapat higit na maalala niya.
Pakiramdam ko gusto kong sapakin si Vince dahil once na malaman ni Aya na buhay nga si Vince pero hindi siya maalala paniguradong sobrang sakit iyon para sa kanya.
But seeing Vince hurting pinigilan ko ang sarili ko. Hindi rin biro ang mawalan ng ala-ala.
I just controlled myself.
“Vince, Aya is one of our friends kakambal din siya ni West pero wala siya rito. Nasa Japan
Napatingin sakin ang mga barkada ko.
Maybe they’re wondering kung bakit hindi ko sinabing Girlfriend ni Vince si Aya.
But I have my reason.
Ayoko ng masaktan pa ng husto si Aya. Seeing that Vince don’t remember her also give me pain.
Kung maaalala ni Vince si Aya yung dapat mismong sa isip at sarili niya dahil mas masakit kung ipipilit lang naming alalahanin niya si Aya.
That’s my way and I should tell my friends about it.
“Ahh.. ganun ba? Siguro I should thank her dahil kung di dahil dito sa bracelet na bigay niya hindi ko malalaman ang pangalan ko.” Nakangiting sabi ni Vince.
Ewan ko ba. Basta nag-iinit ang ulo ko.
“I’m sure matutuwa si Aya kapag nalaman niyang buhay ka.” Nakangiting sabi ni Madz.
Pero napatingin sakin si West marahil ay narinig niya yung sinabi ko since siya ang katabi ko.
Kung naging selfish lang ako gumawa na ako ng paraan para makalimutan ni Aya si Vince at ako nalang ang mahalin niya sana
Sa amin ngang lahat bukod tanging si Aya lang ang naniniwalang hindi pa patay si Vince tapos ang sakit kasi siya pa yung hindi naaalala ni Vince.
Nakakalimot ang utak ng tao pero posible bang makalimot ang puso?
Mahal din naman ni Vince si Aya pero bakit ni katiting na ala-ala wala siyang maisip?
Ang daming sana
Ano na kayang mangyayari?
Hindi ko alam kung dapat naming ipaalam kay Aya na buhay si Vince.
Ewan parang gusto na ding sumabog ng utak ko.
Napahawak nalang din ako sa ulo ko.
Parang gusto ko na ding magkaamnesia.
($,$)
After All | Character Photos | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4
Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 9 | Chapter 10
Chapter 11 | Chapter 12 | Chapter 13 | Chapter 14 | Chapter 15 | Chapter 16
Chapter 17 | Chapter 18 | Chapter 19 | Chapter 20 | Chapter 21 | Chapter 22
Chapter 23 | Chapter 24 | Chapter 25 | Chapter 26 | Chapter 27 | Chapter 28
Chapter 29 | Chapter 30 | Chapter 31 | Chapter 32 | Chapter 33 | Chapter 34
Chapter 35 | Chapter 36 | Chapter 37 | Chapter 38 | Chapter 39 | Chapter 40
Chapter 41 | Chapter 42 | Chapter 43 | Chapter 44 | Chapter 45 | Chapter 46
Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 9 | Chapter 10
Chapter 11 | Chapter 12 | Chapter 13 | Chapter 14 | Chapter 15 | Chapter 16
Chapter 17 | Chapter 18 | Chapter 19 | Chapter 20 | Chapter 21 | Chapter 22
Chapter 23 | Chapter 24 | Chapter 25 | Chapter 26 | Chapter 27 | Chapter 28
Chapter 29 | Chapter 30 | Chapter 31 | Chapter 32 | Chapter 33 | Chapter 34
Chapter 35 | Chapter 36 | Chapter 37 | Chapter 38 | Chapter 39 | Chapter 40
Chapter 41 | Chapter 42 | Chapter 43 | Chapter 44 | Chapter 45 | Chapter 46
vince!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ReplyDeletehahahaha..bakit? nagulat ka din na buhay siya?hehe
ReplyDelete