Chapter
5
[ JONAH’s POV ]
“Ang saya-saya nila noh?” Zyruz said.
“Oo nga. Para silang mga
bata.” Lynuz said.
“Mukhang sila nga ang mas
nag-eenjoy kesa satin.”
Matt said.
“Parang celebration pa ‘to ng
reunion nila.” I
added, habang hawak ang isang buko, nakaupo sa buhangin sa ilalim ng malaking
umbrella at nakatingin sa mga magulang namin na nakasakay sa banana boat.
Simula kagabi, parang ayaw ng mag-hiwalay ng apat. Parang hindi maubusan ng
kwento. Sabagay, sobrang tagal na din. Kaya ang dami nilang kwentong naipon.
“Bakit hindi natin sila
hayaan? Let them enjoy. Ngayon na nga lang uli sila nagkita-kita, kokontra pa
ba kayo? I-enjoy ninyo na lang ang mga buko ninyo. Gaya ko.”
Napalingon ako kay Demi na katabi ko na katabi ni Matt na katabi
naman ni Zyruz. Sigurado akong si Zyruz ‘yon. At hulaan ninyo kung nasa’n si
Lynuz. Argh!
“What are you looking at? May
sinabi ba kong mali?”
“Dahan-dahan sa pagkain,
Demi.” I said.
“Kung ayaw mong maulit ang
nangyari kagabi.”
dagdag ni Matt.
Dinala kasi siya sa clinic kagabi dahil sa sobrang dami ng
kinain niya. Ewan ko kung sa’n niya nilalagay ang mga kinakain niya. May
anaconda ata ‘tong kapatid ko sa tiyan, eh.
“Jonah’s right.” Lynuz said. Na nakaupo sa kanan ko. Jonah’s
right his face! Hindi ko siya nilingon. Magkaka-stiff neck na nga ata ako sa
ginagawa ko, eh.
“Si Jonah lang, Kuya Lynuz?”
“And you, too, Matt.”
Nilingon ni Demi si Zyruz. “Ikaw? Wala ka bang sasabihin?”
“Kakampi mo ko, Dems.”
Kumunot ang noo ko sa tinawag ni Zyruz sa kapatid ko. Dems. Close na agad sila? Sabagay, magtataka
pa ba ko kung si Demi ang pag-uusapan? She’s friendly and charming. Kahit sino,
makaka-close agad siya.
“Dems?” ulit ni Lynuz. “Close na close na kayo, ah.”
“Inggit ka? Kung ako sa’yo,
‘tol, atupagin mo na lang—“
“Uy! Kilala ko ‘yon, ah!” singit ni Lynuz sa sinasabi ni Zyrus
kasabay ng pagtayo niya. Napalingon tuloy ako sa kaniya. “Do’n muna ako. Madaming magagandang
babae.” malakas niyang sabi
habang pasimpleng tiningnan ako. Pasimple ko siyang inirapan. Nang hilahin niya
si Matt.
“Hoy! Sa’n mo dadalhin ang
kapatid ko?”
sigaw ko.
“Akong bahala kay Matt!”
Aba’t! Bwisit ‘yon, ah! Idadamay pa ang kapatid ko mga kalokohan
niya!
“Napakababaero talaga niyang
kambal mo. Yesterday, dala-dalawa ang kasama niya. Tapos ngayon, iba na naman.” Narinig kong sabi ni Demi.
“Hayaan mo siya. May pinagdadaanan
lang ’yan.”
“Ano?”
Mukha bang may pinagdadaanan ‘yang lagay na ‘yan? Eh, hanggang
tenga ang ngiti niya. Lumingon pa siya sakin. Pero mabilis din niyang iniwas
ang tingin niya kaya hindi ko na nagawang irapan pa siya.
After nang nangyari kagabi, hindi na nga siya nagbanggit ng
tungkol sa nakaraan. He didn’t called me babe again. Ayos ‘yon. Na parang
ngayon lang kami nagkakilala.
Nagkakilala. Oo nga pala. Magkababata kaming dalawa. I was four
years old that time and he was five nang huli kaming magkita. Ni wala na nga
kong matandaan no’n. Except sa isang picture. That picture! Nanlaki ang mata
ko! Oo nga! Ba’t ngayon ko lang naalala?
Tumayo ako hawak ang buko ko. “May kukunin lang ako sa cottage, Demi.”
“Balik ka, hah. Baka
magkulong ka na naman do’n.”
“May kukunin nga lang ako.” Iniwan ko na silang dalawa ni Zyruz.
=
= = = = = = =
“Tol, ako din. Mukhang
masarap ‘yan, eh.”
sabi ni Lynuz kay Zyruz. At ang Lynuz na ‘yan! Sakin na naman tumabi!
Nandito kami sa restaurant ng beach resort. At kumakain ng lunch
namin. With my family and his family.
“Edi kumuha ka.”
“Lagyan mo din ako sa plato
ko.”
“Ano ka sinuswerte? Neknek mo!”
“Grabe ka ‘tol. Hindi ka
naman ganyan dati, ah.”
“Don’t start, Lynuz. Baka ikaw
ang mag-walk-out sating dalawa.”
“Edi wag. Damot!”
Wala kong pakialam sa pinag-uusapan nila. May iba akong iniisip
ngayon. Sino sa dalawang kambal ang nasa picture na hawak ko? Sino sa kanila?
Ang nag-iisang picture lang na ‘yon ang natira sa mga picture namin na kasama
sila. Dalawa lang kaming nasa picture. And he...
“Gusto mo ng hipon, Jonah?
Masarap ‘to.”
Napalingon ako kay Lynuz. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
“Gaya-gaya.” parinig ni Zyruz.
“Lynuz, right? May allergy sa
hipon si Jonah.”
sabi ni mama.
“I’m sorry, Tita. I don’t
know.” Mas lalong
kumunot ang noo ko sa sagot niya. “Ito na lang ang kainin mo.” Akala ko yung
breaded chicken ang ibibigay niya. Pero yung lutong gulay ang inilagay niya sa
plato ko! Alam ninyo kung anong gulay? Ampalaya! Napangiwi ako. “For sure,
favorite mo ‘yan. Sakin ‘tong breaded chicken, favorite ko ‘to, eh.”
Ang lapad ng ngiti niya nang lingunin ko siya. Ihampas ko kaya sa ulo niya ang
hawak kong kutsara ng matauhan siya sa pinagsasabi niya.
“Ampalaya ang favorite mo,
Lynuz.” Zyruz said.
“Ah. Oo nga pala.”
“At breaded chicken ang
favorite ni ate.”
Demi said.
“Oh! I guessed it wrong.
Hindi talaga ko magaling manghula.”
Hindi magaling manghula o talagang sinadya niyang magkamali?
- F L A S H
B A C K –
Papunta ko sa restaurant para kumain ng lunch. Nang mag-isa.
Nasa’n ang mga kasama ko? Ayun! Naliligo sa dagat. Sa totoo lang, super late
lunch na ‘to. Two pm na kaya. Wala lang talaga kong ganang kumain kanina.
Noodles nga lang ang kinain ko para mainitan ang tiyan ko.
At isa pang dahilan kaya hindi ako sumabay sa kanila, dahil sa
cottage pa lang, ang dami ng tanong sakin nila Mylie tungkol kay Lynuz. Paano
pa kapag dumagdag sina Kai? At ang mga mokong na ‘yon! Pinagtripan ako kagabi!
Hindi na talaga ko iinom! Hinding-hindi na!
Napahinto ako. Dumilim ang paligid ko. May mga kamay kasi na
nakatakip sa mga mata ko.
“Guess who?”
Bumilis agad ang tibok ng puso ko. Bakit ganito? Boses pa lang
niya, nagre-react agad ang puso ko? Napalunok ako. “L-lynuz..”
“Hindi.”
“You are.” Tinanggal ko ang kamay niya sa mata ko.
Saka ako humarap sa kaniya. Sinalubong ako ng nakangiting mukha.
“Hi, babe! How’s your head?” Hinawakan niya pa ang ulo ko. “Still aches?”
My golly! Ano ka ba namang puso ka? Umayos ka nga, Jonah! Umayos
ka lang! “O-okay
lang.”
“Ba’t parang naengkanto ka?”
Sunod-sunod akong napailing. Pinagtatapik ko pa ang pisngi ko
habang nakayuko. Ano ba ‘tong nangyayari sakin? “Okay lang ako.” sabi ko ng
iangat ko ang tingin sa kaniya.
Amazement was written all over his face. Na parang may nakita siyang
nakakatuwa at kakaiba sakin. Sabi ko nang umayos ka, Jonah, eh.
I sighed.
“Problem?”
Umiling ako. “Wala. Gutom lang ‘to.”
“Hindi ka pa kumakain? Anong
petsa na?” Hinawakan niya
ang kamay ko. “Let’s
go, babe. Ililibre kita.”
“You don’t need to call me
babe.” Kahit parang
okay lang naman sa pandinig ko. “Wala naman dito ang mga kaibigan ko para magpanggap
tayo.”
“Wala ba?” Lumingon-lingon siya. “Wala nga. But still, I wanted to.”
He smiled at me. Wala na tuloy akong masabi hanggang sa akayin niya ko papunta
SA restaurant. Kailan pa ko natameme ng ganito?
= = =
“Bakit hindi ka kumakain ng
hipon?” tanong ni Lynuz
sakin. Siya ang umorder no’n. Kumuha siya ng isang hinimay niya at akmang
isusubo sakin.
“May allergy ako sa hipon,
Lynuz.”
Napakamot siya ng noo. “Ito na lang ampalaya. Masarap ‘to. Favorite ko ‘to, eh.”
Napangiwi ako. “Hindi ako kumakain ng ampalaya.”
Napakamot na naman siya ng noo. “Lahat ng inaalok ko, hindi mo pwedeng
kainin.” nakasimangot niyang sabi. “Sakit, ah. Sayang lang ang effort KO.”
Napangiti ako sa pagda-drama niya. “That one. Gusto ko ‘yan.” Yung
breaded chicken na inorder ko ang tinuro ko.
“Gusto mo kasi ikaw ang umorder.” Nakasimangot pa rin siya.
“Favorite ko kasi ‘yan.”
“Talaga, favorite mo ‘to?”
“Yap.”
“May allergy ka sa hipon. You
don’t eat ampalaya. Favorite mo ang breaded chicken. Noted!”
“Noted? Para sa’n?”
Ngumiti siya. “Wala.” Kumuha siya ng kapiraso ng breaded
chicken at akmang isusubo sakin. “Eat.”
“Hah? Ako na lang.”
“Tinanggihan mo na nga ang
mga inalok ko na hindi mo gusto, pati ba naman ‘tong favorite mo?”
“Hindi sa gano’n. Kaya
lang...”
“Kaya lang?”
Napalingon ako sa mga kasabay naming kumain. Na nakatingin
samin. O mas tamang sabihin na nakatingin kay Lynuz. Agaw pansin naman kasi
‘tong si Lynuz. “Nakakahiya...”
“Anong nakakahiya? Girlfriend
naman kita kaya okay lang na subuan kita.”
“You know the truth.” bulong ko.
“I know the truth. But they
didn’t know.”
I sighed. “Nakakailang sa kanila...”
“O naiilang ka sakin?”
Napatingin ako sa plato ko. Hindi ako sumagot.
“Jonah, nagka-boyfriend ka na
ba?”
Napatingin ako sa kaniya. “Hah?”
“Kung nagka-boyfriend ka na?”
Umiling ako. And I saw him smiled.
“Kaya pala.”
“Kaya pala ano?”
“Kaya pala gano’n na lang ang
reaction mo ng malaman mong hinalikan kita kagabi.”
Umiwas ako ng tingin. “Ayoko ng pag-usapan ‘yon.”
“Okay. Hindi na. Eto na lang.
Suitor mo ba si Aljen?”
“Aljen?”
“Si Aljen, yung lalaking
katabi mo kagabi.”
Paano niya nalamang katabi ko si Allen? “It’s Allen. Not Aljen.”
“Kahit ano pa. Magkatunog
lang naman. So, suitor mo nga siya?”
“He was.”
“Pero nililigawan ka pa rin
niya until now?”
Kumunot ang noo ko. “How did you know?”
“Na-kwento lang kanina ng mga
kaibigan mo.” Humalukipkip
siya. “You’re
so unfaithful. Naturingang may boyfriend ka, nagpapaligaw ka pa sa iba. It’s
unfair you know. Ako pa nga ang dapat na magtampo sa’yo, eh.”
“Ano bang pinagsasabi mo?” Binato ko siya ng tissue. “Gutom lang
‘yan!”
He just laughed. Kinuha niya ang kutsarang may lamang breaded
chicken. “Subo
mo na ‘to.”
Pinanlakihan ko siya ng mata. “Lynuz!”
“Practice na din ‘to. Para
pagnagka-boyfriend ka na, hindi ka na maiilang.”
Bakit parang may mali sa sinabi niya? Bakit parang...
“Hey, bessy! You’re here!”
Paglingon ko sa likuran ko, nakita ko si Crizzy with our
friends. Pati sina Kai at Allen. Ngayon ko lang uli nakita ang mga mokong na
lalaking ‘to pagkatapos ng nangyari kagabi, eh. Nang tingnan ko sila, umiwas
sila ng tingin sakin. Pati si Allen.
“Kakain din ba kayo?” tanong ko kay Crizzy.
“Yap, bessy. Can we join you,
guys?”
“Sure. The more the merrier.” Si Lynuz ang sumagot. Tumayo siya at
lumipat sa katabi kong upuan. “Tabi tayo.” nakangiting sabi niya sakin.
Umupo na din si Crizzy sa kanan ko. Nagsipag-upuan na rin ang
iba.
“Pare, I think I saw you
somewhere here.”
biglang sabi ni Allen. Si Lynuz ang kausap niya. Magkaharap lang kasi sila ng
upuan.
“Where was that somewhere?”
“Sa pool area. You’re with
someone.” Sabay tingin
sakin ni Allen. “Akala
ko nga si Jonah, eh. Hindi pala. Ang nakakapagtaka lang, nagkasalubong tayo
pero parang hindi mo ako nakilala.”
Kumunot ang noo ko. Pero hindi ako nagsalita.
“Hindi naman talaga kita
kilala, pare.”
Pasimple kong pinalo ang hita ni Lynuz. “Hindi kita kilala sa personal. Kagabi lang kita nakita,
madilim pa. Pero nakwento ka na sakin ni Jonah.” Umiwas ng tingin
sakin si Allen. “At
talagang hindi ka papansinin ng taong nakita mo kanina.”
“Taong nakita ko? Ikaw nga
‘yon diba?”
“Kung ako ‘yon, baka
nginitian pa kita. Pero si Zyruz kasi ‘yon. My other twin. Snob kasi ‘yon
minsan, eh. Lalo na pag tinotopak.”
“May kambal ka?” chorus na tanong nila Mylie, except kay
Crizzy na alam na dahil nasabi ko na sa kaniya.
“Yes, girls. I have one. Pero
mas gwapo naman ako do’n.”
Pasimple ko siyang siniko. Ang yabang lang.
“Pakilala mo naman sakin,
Lynuz.” Mylie said.
“Sure.”
“Paano ako makakasigurong ang
kambal mo nga ‘yong nakita ko?” Napatingin ako kay Allen sa tanong niya. Alam kong ayaw niyang
maniwala na boyfriend ko si Lynuz, na hindi na naman talaga. Para kasing kabute
na bigla na lang akong nagka-boyfriend.
“Bakit kailangan mong
makasigurado, Aljen?”
balik-tanong ni Lynuz.
“It’s Allen.” bulong ko sa kaniya.
“I mean, Allen.”
“Na hindi mo niloloko si
Jonah.” sagot ni Allen.
“Na hindi mo
ginagamit ang pagiging magkambal ninyo ng kapatid mo para makalusot sa mga
kalokohang ginagawa mo.”
Nakita kong sumeryoso ang mukha ni Lynuz. Napalunok ako.
Natahimik din ang mga kasama namin sa table. “Our relationship is out of your business,
Allen.” Napahawak ako sa braso niya. Napalingon siya sakin. “It’s okay. I
can handle this.”
Umiling ako. “Wag na. Sasabihin ko na lang ang totoo.”
bulong ko. Bahala na si batman sakin. Kesa naman ganitong parang magkakagulo pa
sila. Hindi na talaga ko iinom!
“Hindi pwede.”
“Pero—” Tinakpan niya ang bibig ko.
“Bakit pa ako maghahanap ng
iba kung nakita ko na kay Jonah ang lahat? Ikaw ba, Allen? Kung may kakambal ka
at may girlfriend ka, gagamitin mo ba ang pagiging magkambal ninyo para gumawa
ng kalokohan at the back of your girlfriend whom you promise to love till you
die?”
Hindi sumagot si Allen. At ako, napanganga sa sinabi niya.
“I don’t care what people
would say about me. About the real me. What matters is,” Tiningnan niya ko. “Kilala ako ng taong mahal ko. Kung sino
talaga ako. Na kahit pa dalawa ang mukha kong nabubuhay sa mundo, kilala niya kung
sino si Lynuz.” Huminto siya. “Will you believe me if I said that I’m not that guy he
saw?”
Napalunok ako. Nagpapanggap lang naman kami diba? Bakit
kailangan niya pang sabihin lahat ng mga sinabi niya? “I will.” Teka lang, sinabi ko ba ‘yon?
He smiled. “Thank you, babe.” He kissed my nose. Kasabay
no’n ay dumating na ang order nila Crizzy. Buti na lang. Nakahinga ako ng
maluwag. Pero ang pagtibok ng puso ko, mabilis pa rin.
At si Allen, hindi na humirit pa.
“Pretending? Yeah right.” bulong sakin ni Crizzy.
“Crizzy.”
Napailing lang ang kaibigan ko. Bago nagsimulang kumain.
“Babe.”
Napalingon ako kay Lynuz. Bumalik na ang ngiti niya. Hindi
katulad kanina na ang seryoso niya habang kausap si Allen. Hawak na naman niya
ang kutsara kanina. “Kanina pa ‘to.”
Napilitan akong isubo ‘yon.
- E N D
O F F L A S H B A C K -
“Jonah.” Kasabay ng pagtapik sa kamay ko.
Sunod-sunod akong napakurap.
“Anak, okay ka lang?”
Napalingon ako sa kanan ko. Kay mama. “Ano po ‘yon, ma?”
“Natahimik ka na dyan.”
Nginitian ko siya. “May naalala lang po ako.”
“Kumain ka na.”
“Opo.”
Napatingin ako sa plato. Sa plato kong may ampalaya. Itinabi ko
‘yon. Bwisit naman kasi ‘tong katabi ko sa kaliwa ko.
“May allergy ka sa hipon. You
don’t eat ampalaya. Favorite mo ang breaded chicken. Noted!”
Napahinto ako sa pagsubo dahil sa sinabi ni Lynuz. Déjà vu. Pero hindi ko siya nilingon.
Inapakan ko lang ang paa niya sa ilalim ng mesa.
Nakakainis!
=
= =
waaahhhh!!!! nakakakilig naman..
ReplyDeleteon the contrary..favorite food ko ang hipon hehe..