Chapter
4
[ Jam’s POV ]
Inaasikaso pa ang discharge papers and
bills ni Julie kaya nagkaro’n ako ng time na makapunta ng restricted area.
Hindi kami do’n dumaan nila mama at papa kanina, sa kabilang way kami dumaan.
Lumingon muna ko sa paligid ko to make
sure na walang taong makakakita sakin bago pumasok ng restricted area. Hindi ko
alam kung sa’n ko hahanapin si Jensen kaya I tried this place.
At ito na naman ang pamilyar na
pakiramdam na ‘to. Goose bumps with kilabot factor. Hindi pa ko nakakaliko sa
pasilyo kung sa’n kami nagkausap ni Jensen nang mapahinto ako. Bigla akong
napalingon sa likuran ko.
“Jensen!” Ilang dipa lang ang layo niya sakin.
“Hi, Jam.”
“Akala ko kung sino.” O mas tamang sabihin, akala ko kung anong
nasa likuran ko.
“Hinahanap mo ko noh?”
Umiling ako. “Hindi, ah.” Oo. “Nakikiramdam
lang ako dito. Hanggang ngayon kasi hindi ko pa rin mapinpoint kung anong klase
ba ‘tong nararamdaman ko. Ikaw? Anong ginagawa mo dito?”
“Break namin kaya tumakas muna ko. I was thinking na sumaglit
dito. Baka kasi hinihintay mo ko.”
Waah! “Hindi nga kita hinihintay! Kapal mo!” Nilingon
ko ang paligid namin. Change the topic. Baka mahalata. “Bakit ba
tuwing kasama kita, kinikilabutan ako?”
“Dahil malakas ang dating ko. Dahil gwapo ako. Dahil—”
“Oo na! Ang yabang mo din.”
Napangiti siya. “So, bakit ngayon ka lang?”
“Madaming projects sa school. Saka sorry kung hindi na tayo
nagkita last Sunday. Sa kabilang way kasi kami dumaan ni mama.”
“Hindi ko naman tinatanong, ah.”
“Ang sarap mong batukan alam mo ‘yon?”
“Grabe kang bata ka.”
“Hindi na ako bata!”
“Edi hindi. Basta wag na wag mo akong tatawaging manong o kuya
para hindi kita tawaging bata.”
“Oo na.”
Lumingon siya sa paligid namin. Matagal
bago siya nagsalita. “Kailan ka nag-umpisang makaramdam, Jam?”
“Makaramdam ng ano?” Ng crush sa kaniya?
“Makaramdam ng kakaiba sa paligid mo.”
“Grade six ako no’n. After kong ma-comatose.”
“Ang sabi daw nila, kapag nasa coma ang isang tao, may tendency
na humiwalay ang kaluluwa niya sa katawan niya. May naaalala ka bang nangyari
sa’yo habang comatose ka?”
Isang alaala ang bumalik sa isip ko. “Oo.”
“Humiwalay ba yung kaluluwa mo sa katawan mo?”
“Oo.” Unti-unting bumabalik sa alaala ko ang pangyayaring ‘yon.
Totoo mang nangyari ‘yon o hindi, hindi ko din alam.
“Anong ginawa mo para makabalik ka sa katawan mo?”
I closed my eyes. “Sinabi ko yung chant na tinuro niya
sakin.” Parang sarili ko lang ang kausap ko nang sinabi ko ‘yon.
“Anong chant?”
Napangiti ako ng maalala ko ang chant na
binigay ng lalaking ‘yon. “Dapat bukal sa loob mo na sabihin ‘yon. Dapat may tiwala
kang babalik ka sa katawan mo. Maniwala kang babalik ka.”
“Pwede kayang gamitin ‘yon ng mga kaluluwang humiwalay sa
katawan nila na comatose?
“Oo naman.”
“Pwede ko kayang gamitin ‘yon?”
“Oo naman. Maniwala ka lang. Isipin mo yung mga taong
naghihintay sa’yo. Basta—” Mabilis kong idinilat ang mga mata ko. Kumunot ang
noo ko. “Anong
sabi mo, Jensen?”
Hindi siya sumagot dahil nakapikit siya.
Halos isang minuto siyang nakapikit.
“Jensen!”
He smiled. He opened his eyes. “Long time no
see, Jam.”
Ano daw? Humakbang siya palapit sakin.
Kumunot ang noo ko habang lumalapit siya. Bakit parang may nangyayari na kung
ano sa kaniya? At habang ginagawa niya ‘yon, nararamdaman ko ang marahang
paghampas ng malamig na hangin sa katawan ko na hindi ko alam kung sa’n
nanggagaling. Hanggang sa unti-unting lumalakas ‘yon. Tinatangay na ang buhok
ko.
“Jensen, ano bang nangyayari dito?” naguguluhang
tanong ko.
Tuluyan na siyang nakalapit sakin. “Alam mo bang
trinay ko na ang chant na ‘yon? Pero hindi naman gumana, eh. Alam mo ko kung
bakit? Dahil nagdadalawang isip ako kung babalikan ko pa ba ang mundong
kinalakihan ko. Dahil sa mundong ‘yon, hindi ko matanggap kung sino ako. Kung
ano ako. Dahil hindi ko maramdaman noon ang halaga ko sa paligid ko.”
“Jensen? Anong nangyayari sa’yo? Ano bang sinasabi mo?”
He just smiled nang iangat niya ang kamay
niya papunta sa mukha ko. “Sana this time, gumana na. Gustong-gusto ko nang
bumalik.”
Hindi ko alam pero nangilid ang gilid ng
mga mata ko. “Jensen,
bakit parang...” Ni ayaw kong ituloy ang sasabihin ko.
Tuluyan niyang nailapit ang kamay niya sa
pisngi ko. Pero nang subukan niyang hawakan ang pisngi ko, para lang ‘yong
malamig na hangin na dumampi sa pisngi ko. Kasabay ng tuluyang pagkawala ng
malakas na hangin na humahampas sakin ang tuluyang pagkawala
ni Jensen sa harap
ko.
Tumahimik ang paligid.
Wala kong maramdaman.
Goose bumps.
Kilabot factor.
Wala.
Ang tanging nararamdaman ko lang ay ang
malakas na pagtibok ng puso ko. Para akong tangang nakatingin sa kawalan.
Nanghihinang napaupo ako sa sahig.
“A-anong n-nangyari?” Sunod-sunod akong umiling. “Hindi pwede,
to. Hindi ‘to totoo. Panaginip lang ‘to.”
Pero panaginip nga lang ba ang lahat ng
‘to? Dahil ramdam na ramdam ko ang tibok ng puso ko. Ramdam na ramdam ko ang
pagpatak ng luha ko. At ramdam na ramdam ko pa rin ngayon ang malamig na hangin
na humaplos sa pisngi ko.
“Jensen...”
“Miss,
okay ka lang?”
Napaangat ang tingin ko sa taong nasa
harap ko. Yung babaeng nurse na nakahuli kay Kim dati.
“Restricted
area ‘to, miss. Hindi mo ba nakita yung sign? Ang kukulit talaga ng mga
kabataan ngayon.”
Hindi ako sumagot.
“At
bakit ka umiiyak? Saka sinong kausap mo dito kanina? Bakit nagsasalita ka ng
mag-isa?”
When she said those last words,
sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko.
“Miss,
ano bang nangyayari sa’yo?”
Sunod-sunod akong umiling. “W-wala po.”
Kahit nanghihina pa rin ang mga tuhod ko, sinikap kong makatayo. “S-sorry po.”
Nagmamadali na kong umalis.
“Ang
lakas talaga ng trip ng mga kabataan ngayon. Grabe.”
Narinig ko pang sinabi niya bago ako
tuluyang makalayo. Sa restroom ako dinala ng mga paa ko. Walang tao. Humarap
ako sa salamin. Pinunasan ko pisngi ko hanggang sa mapunta sa paghaplos ‘yon.
Bakit parang nakadikit na sa pisngi ko
ang tila malamig na hangin na dumampi kanina ng subukan akong hawakan ni
Jensen?
Wala kong maintindihan sa mga nangyayari.
Sinikap kong pakalmahin ang sarili ko
para i-analize ang mga nangyari.
Bumalik sa alaala ko ang una naming
pagkikita ni Jensen.
Hiniling ko ng araw na ‘yon na makakita
ako ng kaluluwa. At nakita ko si Jensen.
Siya ba ang naramdaman kong kaluluwa do’n
sa restricted area?
Kaya ba tuwing napapadaan ako sa
restricted area, nakakaramdam ako ng kakaiba at malakas na pwersang hindi ko
maipaliwanag dahil kay Jensen nanggagaling ‘yon? Tuwing nararamdaman ko ‘yon,
kasama ko siya. Nasa paligid lang siya.
Kaya ba ang weird ng tingin ng mga taong
nasa elevator no’n hindi dahil ‘yon sa tagal kong sumakay?
Kaya ba nang habulin niya ko palabas ng
hospital at mapalingon sakin ang mga tao, hindi dahil ‘yon sa lakas ng boses
ko?
Kaya ba nakatingin at pinagbulungan ako
ng mga highschool students sa jeep?
Kaya ba nagtanong si mama kung sinong
kinakawayan ko sa elevator?
Dahil sa lahat ng ‘yon, iniisip nilang
nababaliw ako. Iniisip nilang ang lakas ng topak ko.
Dahil sa paningin nila, wala akong
kausap.
Pero sa paningin ko, nakikita ko si
Jensen.
Ako lang ang nakakakita sa kaniya.
Kaya ba hindi siya nakipagkamay sakin?
Kaya ba hindi niya pinindot ang button
nang tanungin niya ko kung anong floor ako?
Kaya ba never pa siyang dumikit sakin?
Dahil siguradong tatagos lang siya sa
bawat bagay na hahawakan niya.
At kaya ba lagi na lang siyang
pagala-gala dito sa hospital dahil...
Ni ayaw kong sabihin ang salitang ‘yon.
Dahil...
Dahil si Jensen ay isa lamang kaluluwa.
Pero bakit? Paano nangyari ang mga ‘to?
Yung mga sinabi niya sakin. Yung mga kinuwento
niya. Yung kakayahan niya.
Puro lang ba kasinungalingan ang lahat ng
‘yon?
Wala kong maintindihan.
Bakit niya ginawa ‘to? Bakit hindi niya
sinabing isa lang siyang kaluluwa? Bakit pinagmukha niya kong tanga sa harap ng
ibang tao? Pinagmukha niya kong baliw.
“Talaga
namang nakakatakot dito sa hospital, eh. May ghost na nga, marami pang
gumagalang baliw. Alam ninyo ba, narinig ko yung dalawang kasabay ko kanina sa
elevator, may nakasabay daw silang babae kanina na kinakausap ang sarili niya.”
Ang sinabing ‘yon ni Kim. Ako ‘yon. Ako
ang tinutukoy nila.
Sunod na sunod na pumatak ang mga luha
ko. Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak. Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng
pakiramdam ko. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng sakit. Hindi ko
alam.
“Jensen...”
+ + +
No comments:
Post a Comment
Say something if you like this post!!! ^_^