Oh My Ghost! - The Chant (Finale)

“T h e  C h a n t”

I was humming a song nang mapadaan ako sa park. Tanghaling tapat no’n pero ang lakas ng hangin. Saka iba rin ang pakiramdam ko. Parang may...

Sunod-sunod akong umiling. Wala ‘to. Wala lang ‘tong nararamdaman ko. Okay. Wala ‘to.

Kumunot ang noo ko ng may makita akong batang umiiyak. Nilapitan ko siya.

“Bata, bakit ka umiiyak?”

Dahan-dahan niyang inangat ang mukha niya. Basang-basa ang mukha niya. Sumingkit pa ang mga mata niya habang nakatingin sakin. Nasilaw siguro sa araw na nasa likuran ko.

“Nakikita mo ko?” nagtatakang tanong niya. Tumahan na rin siya. Kasabay ng pagkawala ng malakas na hangin sa paligid namin.

“Oo naman. Hindi naman ako bulag.”

“Talaga?”

Napakamot ako ng ulo. “Umuwi ka na sa inyo, bata. Gutom lang ‘yan.”

Tinalikuran ko na siya at inayos ang shades na suot ko nang may maramdaman akong malamig na pakiramdam na tumagos sa kamay ko. “Ano ‘yon?” Nilingon ko ang bata na nakaupo pa rin sa likuran ko. At ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko pero...

“Shit...” Sunod-sunod akong umiling.

“Kuya, nakikita mo talaga ko?”

“Mu... mu...” Tagusan ang hawak niya sa kamay ko!

“Nakikita mo talaga ko!”

“M-multo!!!” sigaw ko na sinabayan ko ng karipas ng takbo sa sobrang pagkabigla ko.

+ + +

“Bakit ganyan ang itsura mo, insan?” tanong ng pinsan kong si Sen.

“Trip ko.” sagot ko. Naka-shades kasi ako at may nakatakip na panyo na sakop ang ilong at bibig ko. Nandito kasi kami sa park. May imi-meet daw siyang babae. Kailangan kong mag-disguise. Baka mamaya nandito lang yung multong nakita ko kahapon, eh. Makilala pa niya ko.

“Anong bangko ba ang nanakawan mo? Pwede ba kong sumabit dyan?”

“Bawal sumabit.”

“Fine. Dito ka lang, ah.” Tumayo na siya.

“Hoy! Sa’n ka pupunta?”

Nilingon niya ko. “Dumating na yung ka-meet ko. Dyan ka lang. Bawal sumabit.”

Nilapitan niya ang isang babaeng nakaupo sa bandang dulo ng park. Tatayo na sana ko para lumapit sa kanila nang lumamig ang pakiramdam ko. May tumabi sakin. Hindi ko na siya nilingon dahil ramdam ko kung sino siya.

Siya yung multo kahapon!

Hindi siya nagsalita. Nakahinga ako ng maluwag. Mukhang hindi niya ko nakilala dahil sa disguise ko. Kailangan ko nang umalis. Tatayo na sana ko nang magsalita siya.

“Nasa’n na ba talaga ko?” narinig kong tanong ng bata. “Nasa’n na kaya si kuya? Sana naman dumating na siya.” Ang lungkot ng boses niya. At hinihintay niya ko?

Pinikit ko nang mariin ang mga mata ko. Hindi ko alam pero parang nakokonsensya ko.

Sa totoo lang, hindi naman siya nakakatakot na multo. Dora ang buhok niya. Payat lang siya. At hindi siya duguan katulad ng mga multong nakikita ko sa tv.

“Darating pa kaya siya? Ano na ngayong gagawin ko?”

“Pwede ba wag mo na kong konsensyahin?” Natakpan ko ang bibig ko nang marealize ko na nagsalita pala ako.

“Kuya?”

Napailing ako. Me and my big mouth.

“Kuya, ikaw ba ‘yan?”

“Oo na. Ako na ‘to. Bakit ba?” hindi lumilingong tanong ko. May ibang tao sa park. Ayokong mapagkamalan akong nababaliw dito. Buti na lang may takip ang bibig ko kaya hindi nila makikitang gumagalaw ang bibig ko.

“Hinihintay kitang dumating.”

“Bakit? Para multuhin ako?” Kung madadalaw niya ko. Hindi naman niya kilala ang mukha ko.

“Hindi. Gusto ko lang ng kausap.”

Nilingon ko siya. “Kausap?”

Ngumiti siya. “Alam mo ba nung nalaman kong kaluluwa na ko, iyak ako ng iyak. Tapos nung nalaman kong nakikita mo ko, natuwa ako. Kasi may makakausap na ko.”

“Sinong nagsabing kakausapin kita?”

Nawala ang ngiti niya. Napalitan ‘yon ng lungkot.

“I’m kidding.” biglang bawi ko. “Sa totoo lang, first time kong makakita ng multo. Yung multong buong-buo kaya hindi ako sanay. Kaya kung kakausapin kita, mapagkakamalan akong baliw ng mga makakakita sakin. Naiintindihan mo ba?”

Tumango siya. “Kausapin mo na lang ako kapag walang makakakita.”

Napakamot ako ng ulo.

“Wala kasi akong ginagawa dito kung hindi tingnan yung mga tao. Hindi ako sanay na ganito. Ikaw lang ang nakakakita sakin kaya ikaw lang ang pwede kong kausapin.”

“Okay. Okay. Basta wag na wag mo akong susundan sa bahay, okay?”

Nakangiting tumango siya. “Bakit nakabalot ang mukha mo?”

“Wag mo ng alamin kung gusto mong kausapin pa kita.”

“Okay.”

+ + +

Nilingon ko ang batang nasa tabi ko. Tahimik lang siya na ipinagtataka ko. Madalas pag nagkikita kami. Ikukuwento niya yung mga nakikita niya dito sa park. Hindi ko alam ang pangalan niya o kahit na anong tungkol sa kaniya. Kapag nakita daw niya ang mukha ko, saka lang niya sasabihin.

Na ayoko namang gawin. Makikilala niya ko. Paano kung multuhin niya ko? Tuwing nagkikita kasi kami, may suot akong shades at may nakatakip na panyo sa bibig ko.

“Bata.” tawag ko sa kaniya.

Nilingon niya ko.

“Gusto mo?” alok ko sa lollipop na hawak ko.

Hinawakan niya ang lollipop.

“Ang lamig!” reklamo ko. Tumagos lang kasi ang kamay niya sa kamay ko. “Alam mo naman kasing hindi mo ‘to mahahawakan, hinawakan mo pa.”

“Alam ko.” Tumingala siya sa langit. Parang ang lalim ng iniisip niya ngayong araw. “Ilang araw na ba simula nang magkita tayo?” tanong niya.

“Hmm... One week na rin. Bakit?”

“Wala naman.”

“Talaga bang hindi mo napapansin na lumilipas ang oras o araw?”  Ayon kasi sa nabasa kong article, walang sense of time ang mga ghosts and spirits.

Umiling lang siya at tumingin sa kawalan.

“Bata.”

Nilingon niya ko. “Hindi na ako bata, kuya. Wag mo akong tawaging bata. Alam kong grade six lang ako. Pero first year highschool na ko next school year.”

Yung mata niyang parang iiyak, gano’n ang itsura niya.

“O, wag kang iiyak! Once na umiyak ka, bata ka talaga.” First year na pala siya sa pasukan. Akala ko ba, wala siyang sasabihin sakin na kahit ano tungkol sa kaniya?

Pinunasan agad niya ang gilid ng mga mata niya.

“Bakit ang lungkot mo ngayon, bata?”

“I’m Jam, okay.”

“What?”

“Jam ang pangalan ko kaya wag mo kong tawaging bata.”

“Okay. Okay. Wag ka nang magalit.”

“Hindi naman ako galit, kuya, eh.”

Sinabi niya ang pangalan niya. Mukhang may problema siya, hah. Nagkaka-problema pala ang mga multo? Sasabihin ko din ba ang pangalan ko? Pero paano kung hindi naman totoo ang pangalang sinabi niya? Pero paano kung totoo nga ‘yon? Hindi naman siya mukhang sinungaling, eh.

Pero gusto ko lang makasigurado.

Isang pangalan ang naisip ko.

“It’s Sen, okay. Sen ang pangalan ko.” Nickname ‘yon ng pinsan kong si Craysen. Jensen naman ang pangalan ko. May Sen naman ‘yon sa dulo kaya nagsabi din ako ng totoo. “Wag mo kong tawaging kuya dahil feeling ko ang tanda ko na. First year highschool pa lang kaya ako.”

Napahinto ako nang mapansin ko ang dalawang teenager na nakatingin sa gawi ko. And I knew them. Anak ng tinapa naman! Nakatingin pala ko kay Jam kanina habang kausap ko siya! They were looking at my side weirdly.

“Sen.”

Hindi ako sumagot.

“Manong.”

“Shhh...”

Nakakainis naman ‘tong batang ‘to. Baka mapasalita pa ko ng walang sa oras. Tinawag ba naman akong manong?!

Saka lang ako nagsalita ng makalayo ang dalawng teenager. “Kainis! Nakita ata nila kong nagsasalita ng mag-isa dito.”

“Hindi ka naman nila nakilala dahil sa suot mo, eh.”

“Kahit na. Ang weird pa rin ng tingin nila sakin.” naiinis na sabi ko. Hindi ko tuloy napigilan ang bibig ko. “Bakit ba kasi sa lahat ng tao, sakin pa napunta ‘to? Hindi ko naman ginusto, eh. Ayaw ko nito. Sobra na sakin yung makaramdam ako. Yung makakita ng mga anino. Bakit nakakita pa ko ng buong-buo?!”

“Sorry.”

Napalingon ako kay Jam. Nakatayo na siya.

“That’s not what I mean, Jam.”

“Hindi ko naman sinasadya, eh.” Nagsimula na siyang umiyak. “Hindi ko naman gustong magpakita sa’yo. Hindi ko nga alam kung bakit ako nandito. Hindi ko naman gustong guluhin ka, eh. Sorry...”

“Jam.” Hinawakan ko siya pero tumagos lang ang kamay ko sa kaniya.

Umatras siya ng hakbang. “Sorry talaga...” Patuloy siya sa paghakbang paatras habang umiiyak.

Umiiyak siya at nakokonsensya ako.

“Don’t move.” utos ko.

Huminto naman siya. Humakbang ako palapit sa kaniya. Itinaas ko ang kamay ko para punasan ang pisngi niya pero para lang akong nagtaboy ng malamig na hangin. Ikinuyom ko ang kamao ko.

Parang bata siyang umiyak nang umiyak. Napansin ko ring palakas ng palakas ang hangin sa paligid ko. Nagliliparan na ang mga dahon. Parang may delubyong magaganap kung hindi pa siya titigil sa kakaiyak. Buti na lang at walang tao ngayon dito sa park.

“Jam! Stop crying!” malakas na utos ko. “Stop crying!”

Mukhang napansin niya ang nangyayari sa paligid namin dahil dahan-dahan siyang tumigil sa pag-iyak. Huminto na rin ang malakas na hangin.

“Bakit ka ba umiiyak?” tanong ko.

“Dahil patay na ko, Sen... Hindi na ko makakabalik kina mama at papa... Hindi ko na sila mayayakap... Hindi ko na sila makakasama... Hindi na...”

“Shhh... Wag ka ng umiyak, okay. Tumahan ka na.”

“Anong gagawin ko..? Ayoko pang mamatay... Bata pa lang ako, eh... Gusto ko pang mabuhay, Sen...” Yumuko siya at tahimik na umiyak.

Kinuyom ko ang kamao ko. Ano nga ba? Ni ako, hindi ko alam. Ano bang pwede kong itulong sa kaniya? May maitutulong nga ba ang katulad kong ni hindi tanggap ang kakayahan ko?

Pero teka... Totoo nga kayang patay na siya? Paano kung...

“Are you sure na talagang patay ka na?” tanong ko sa kaniya.

Umangat ang tingin niya sakin. “Hah?”

“Sigurado ka bang patay ka na? Paano kung nahiwalay lang ang kaluluwa mo sa katawan mo? Ang sabi mo, ang huling natatandaan mo lang ay nung naaksidente ka.” Yun lang ang tangi niyang sinabi sakin ng tanungin ko siya kung bakit siya nandito sa park. “Paano kung na-comatose ka lang?”

“Comatose?” tanong niya.

“Comatose. Nangyayari yun minsan sa mga taong naaaksidente o kaya pagkatapos ng kumplikadong operasyon. Mahirap i-explain pero ganito na lang. Para lang siyang si sleeping beauty. Natutulog lang. And in your case, pwedeng humiwalay ang kaluluwa mo sa katawan mo and somewhere out there, natutulog lang ang katawan mo.”

“Kung na-comatose nga ang katawan ko, paano ako makakabalik?”

“Hindi ko din alam, Jam.” At sana nga tama ako sa theory kong humiwalay lang ang kaluluwa niya sa katawan niya. Or else...

Napasigok siya. Iiyak na naman siya.

Or else, araw-araw ko siyang makikitang laging ganyan.

Umiiyak.

At naiinis ako.

Ni wala akong magawa.

“Stop crying, okay? Ang sabi mo hindi ka na bata. Kaya wag kang umiyak lang nang umiyak dyan. Mga bata lang ang gano’n.”

“Ba’t ka ba nagagalit?”

“Hindi ako nagagalit. Mag-iisip tayo ng paraan, okay.”

“Paano?”

“Mag-iisip ako.”  Sana nga may maisip ako. Tumingala ako sa langit. “It’s getting late. Kailangan ko nang umuwi. Bukas na tayo mag-usap.”

“Pwede ba kong sumama?”

Nagulat ako sa sinabi niya. “Hah?”

“Pwede ba kong sumama sa’yo? Nakakatakot kasing mag-isa dito sa park, eh.”

Tumaas ang sulok ng labi ko. Hindi ko mapigilang mapangiti sa huling sinabi niya. “Ngayon ko lang nalaman na may multong natatakot.” Tumalikod na ko. Nilingon ko pa siya nang maramdaman kong hindi siya sumunod. “Ano pang hinihintay mo dyan? Let’s go.”

Kahit pa sabihing multo siyang naliligaw dito, bata pa rin siya. At kahit sabihin niyang hindi na siya bata, lumalabas pa rin ang pigging bata niya. Kung ang mga mas matatanda nga sa kaniya, katulad ko, ay nakakaramdam din ng takot, siya pa kayang bata.

+ + +

Pagdilat ko ng mga mata ko, isang mukhang nakatunghay sakin ang namulatan ko.

“Goodmorning, Sen!”

Bigla akong napabalikwas ng bangon. “Ano ka ba? Ginulat mo naman ako!” Ganyan ba ang ginawa niya buong gabi? Ang titigan ako?

Ngumiti siya. “May naisip ka na bang paraan para makabalik ako sa katawan ko?”

“What?” naguguluhang tanong ko.

“Ang sabi mo mag-iisip ka ng paraan?”

Saka ko lang naalala ang pinag-usapan namin kahapon. “Pwede paghilamusin mo muna ko?”

“Okay.” Nag-indian seat siya sa sahig. “Talaga bang ganyan ka matulog? May shades at takip ang mukha mo?”

“Oo. At wag kang susunod sakin sa cr, okay?”

Nakita kong namula ang mukha niya bago siya tumalikod ng upo.

Nangingiting pumasok ako ng banyo.

+ + +

“Chant?”

“Oo. Chant.” Sinulat ko sa papel ang chant na naisip ko. “Mag-concentrate ka at sabihin mo ‘to.”

“Sa’n mo nakuha ‘yan?”

“Inisip ko lang.” Wala talaga kong maisip na pwedeng makatulong sa kaniya kaya naisip kong gumawa ng chant. Kesa naman kulitin niya ko ng kulitin.

“Tatalab ba ‘yan?”

“Depende sa kaluluwang gustong makabalik sa katawan niya.” Kung tama nga ba akong nahiwalay lang siya sa katawan niya. “Dapat bukal sa loob mo na makabalik ka sa katawan mo. Dapat may tiwala kang babalik ka sa katawan mo. Isipin mo yung pamilya mo. Ang parents mo na naghihintay sa’yo.”

“Okay.”

“Ayan, tapos na.” Pinakita ko sa kaniya ang papel. “Sabihin mo lang ‘yan. Kahit ilang beses.” Tumayo na ako at kinuha ang bag ko. “Papasok na ko ng school.” Inayos ko ang shades ko at panyo sa bibig ko. Sa labas ko na lang ‘yon tatanggalin.

“Ingat, Sen!”

+ + +

“Hi, Sen!”

Yan ang bumungad sakin pagpasok ko ng kwarto. Kauuwi ko lang galing school. Humilata agad ako sa kama at nilingon si Jam na nakaupo sa sahig. “Hyper ka ata.”

“Kasi makakabalik na ko sa katawan ko.” nakangiting sabi niya. “Hinintay talaga kitang dumating bago ako umalis.”

“Okay.” Ipinikit ko na ang mga mata ko. Pagod ako. Naglaro kami ng basketball nina Sen kanina.

Idinilat ko ang isa kong mata nang marinig ko ang boses ni Jam. Nakita ko siyang nakapikit habang binibigkas ang chant na ginawa ko. Ipinikit ko uli ang mga mata ko. Hinihila na ko ng antok nang maramdaman ko ang hangin na tumatama sakin. Palakas ‘yon ng palakas. At kakaiba ang hangin na ‘yon. Idinilat ko agad ang mga mata ko. Nakita kong nagpapaikot-ikot ang mga papel sa kisame ng kwarto ko.

Bumalikwas ako ng bangon at nilingon si Jam. Napansin kong parang unti-unti siyang...

“Kaluluwa kong naliligaw. Magbalik ka na. Magbalik sa katawan kung sa’n nararapat ka. Magbalik sa pamilyang naghihintay sa’yo. Magbalik sa mundong kinamulatan mo. Kaluluwa kong naliligaw. Magbalik ka na.”

Unti-unti siyang nawawala!

“Jam!”

Idinilat niya ang mga mata niya. Ngumiti siya. Bumangon ako at lumapit sa kaniya. Inangat ko ang kamay ko palapit sa mukha niya.

“Makakabalik na ko, Sen.”

Kasunod ng mga salitang ‘yon ang pagkawala niya ng tuluyan sa harap ko. Kasabay ng pagbagsak sakin ng mga papel na nagliliparan kanina.

Nakarinig ako ng sunod-sunod na katok.

“Jensen!”

Narinig kong nagbukas ang pintuan.

“Jensen, bakit ka sumigaw?”

“At bakit ang kalat dito sa kwarto mo?”

Nilingon ko ang parents ko.

“Si Jam.” wala sa sariling sagot ko. Hindi talaga ko makapaniwala sa nakita ko. Sa mismong harap ko.

“Sinong Jam?” kunot noong tanong ni papa.

“Yung multo.”

“Ano bang sinasabi mo, Jensen? Nagda-drugs ka ba, hah? Walangmulto, okay!” sigaw ni mama sabay labas ng kwarto ko.

“Jensen, umayos ka.” madiing bilin ni papa bago sundan si mama.

Kinuyom ko ang kamao ko. Nilingon ko ang kinauupuan ni Jam kanina. “Totoo naman, eh. Totoo si Jam. Totoong may multo. Bakit ba ayaw ninyong maniwala?” I gritted my teeth.

Kinuha ko ang papel na sinulatan ko ng chant.

“Totoo kayang nakabalik na siya sa katawan niya?”

Napalingon ako sa bintana ng kwarto ko nang umihip ang hangin. Tumayo ako at lumapit sa bintana. Tumingala ako sa langit. “O baka naman nasa langit na siya ngayon.”

I sighed. Sinarado ko ang bintana.

“Magkikita pa kaya kami?”

+ + +

Jam: Ipapakilala kita kina Tita Jody at Tito Jake.

Jensen: Who are they?

Jam: Mga paranormal experts sila.

Jensen: Masasagot kaya nila ang mga tanong ko?

Jam: Katulad ng?

Jensen: Kung yung chant na ginawa ko ba ang dahilan kung bakit tayo nakabalik sa mga katawan natin? Nagkataon lang ba ‘yon?

Jam: For me, it’s our willingness to return kaya nangyari ‘yon. Pero kung sila ang tatanungin mo, parang alam ko na ang isasagot nila.

Jensen: Ano?

Jam: May mga bagay at pangyayari sa mundo na hindi natin maipapaliwanag ng mga salita lamang. The world we’re living are full of mystery that only Him could truly understand.

+ T H E  E N D +

Ate Ayesha’s Note : Alam kong hindi ito yung ini-expect ninyong nakakatakot talaga. First time kong gumawa ng ganitong genre. Babawi na lang ako next time, yung may lumulutang na white lady, may binabalibag na mesa at upuan o may sinasapian na tao.

Gusto ko lang ipakita sa story na ‘to na kahit nasa modern age na tayo at patuloy pa rin sa pag-evolve ang mundo, may mga bagay pa rin talaga na hindi magbabago. May mga bagay pa rin na mananatiling nandito. May mga bagay pa rin na hanggang ngayon, hindi pa rin natin nabibigyan ng maliwanag na kasagutan.

Ghosts and spirits.

Hindi sila tuluyang nawawala.

Umalis man sila.

May papalit pa rin.

Oh My Ghost! | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6

Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 8.5 | Chapter 9 | Finale