CHAPTER SIX
THE STORY TELLER
Hanggang ngayon ay hindi parin pumapasok sa klase si YoonA. Ang huling balita ko kay DooJoon ay mahina parin ang katawan niya dahil sa mga natamong pasa. Nakapag-tataka namna dahil isang lingo na ang na ang nakalipas ay hindi parin siya nakakabawi ng lakas. napuruhan talag siya siguro sa nangyari. Pakiramdam ko tuloy ako ang may kasalanan sa lahat. Kung hindi lang sana niya ako sinundan nun e di sana okay sya ngayon. Naisip kong bisitahin siya mamaya para kamustahin at dalhan na rin ng paborito niyang pag-kain. Ang Sukiyaki at sushi. Ang totoo kasi, nami-miss ko na rin siya. Sana ganun din siya sa akin.
Wala ang nanaman ang dalawa, hindi nila ako masusundo ngayon. At dahil wala akong sasakyan ay mag-co-commute ako. Okay na sa akin at isa pa matagal na rin akong hindi nakakapsyal sa mall. Doon na rin ako bibili ng pasalubong para kay YoonA. Nag-mamadali na akong lumabas ng school para makarating agad sa mall. Kaso hindi pa man ako nakakalabas sa gate ay may tumawag na mula sa likuran ko. Pag lingon ko ay si JunHyung iyon hinahabol ako. Hinihingal ito ng makarating sa akin.
"Wala ka bang sundo ngauyon?"tanong niya habang hinahabol niya ang hininga. Nag-tataka akong tumango sa kaniya. Ngumiti siya at inakbayan niya ako. "Tamang tama! Ako din e. Sabay na tayo."alok niya sa akin. Tumango lang ulit ako sa kaniya. Gaya ng unang pag-kakakilala ko kay JunHyung ay pala-kwento siya kahit mga simpleng bagay lang. Marami na siyang nasabi sa akin habang nasa kalahati pa lang kami ng papuntang mall. Walking distance lang kasi ang mall mula sa school kaya mass pinili naming mag-lakad. At nang paakyat na kami ng overpass patawid sa kabila ay may bigla na lang sumulpot sa harapan namin. Isang lalaki na naka-itim. Leather at tight ang suot niyang pantalon. Maging ang suot niyang damit ay leather at fit din sa kaniya. V-Kneck ang style nito na sa sobrang haba ng pag-kaka-V kneck sa damit niya ay makikita mo ang mga muscle niya sa katawan. Mga itim na feather ang nakalagay sa mangas nito. Ang mga mata niya ay na-ngi-ngitim sa eyeliner habang ang mga labi niya ay pulang pula na para bang may lipstick siyang inilagay. Ang suot niyang sapatos ay pang-combat. Para siyang isang cosplayer sa isang Japanese Anime Convention.
Ikinagulat naming dalawa ni JunHyung ang pag-sulpot niya. Pero baliwala sa kaniya iyon. Ngumiti siya na para bang may binabalak siyang masama sa amin. Tapos ay papalit-palit niya kaming tiningnan ni JunHyung.Ilang beses niyang ginawa iyon saka itinuro niya ang ang daliri niyang may kulay itim na kuko sa amin bago tumawa na para bang may nakakatawa sa mukha naming dalawa. Comical ang ugali niya. Para siyang character ni Jack Sparrow sa Pirates of the Caribbean. Isang tuso at playful na pirata ang pinag-kaiba nga lang ay hindi pirata ang taong ito. May hawak din itong maliit at makapal na librong itim. Hindi ko alam kung ano iyon at kung para saan iyon.
Nag-katinginan na lang kami ni JunHyung, maya-maya ay sumeryoso siya at inilapit ang mukha sa amin. "Mag-kamukha talaga kayo."aniya na para bang nakita nakita na niya kami. Huminga siya ng malalim tapos ay inikutan niya kami na may pag-susuri sa mga mata niya. Napaatras pa ako ng amuyin niya ako. "Ah~gusto ko ang amoy na iyan."muli siyang tumawa na nakakaloko. Itinuro pa niya ang hintuturo paitaas ng akmang may maisip siyang ideya. "Ah!"aniya. Hinagad niya kami paupo so bench malapit sa park. "Bakit hindi muna kayo makinig sa kwento ko?"excited niyang suhestyon sa amin. Nakaramdam ako ng kaunting inis dahil wala akong ganang makinig sa mga kwento niya na baka mas wirdo pa sa kaniya.
"Sino ka ba?"iritado kong tanong sa kaniya. Saglit siyang natigilan at napatingin sa akin tapos ay natawa ito na parang pilit.
"Magandang tanong iyan."saad niya. "Ako nga pala si Lee MinKi."inilahad pa niya ang kamay niya sa akin pero hindi ko tinanggap kaya naman kay JunHyung na lang siya nakipag-kamay ngunti dulo lang ng mga daliri niya ang ginamit niyang pang-shake hands. At Hindi man lang iyon tumagal ng ilang segundo. Tila nadidiri siya sa kamay ni JunHyung. Bahagya paniyang inamoy ang mga daliri at bahagyang kiniskis sa isa't isa na para bang may dumi na naiwan. Isa siyang maarteng wirdong tao. "Alam niyo bang tinawag akong magaling na Story Teller dahil sa mga kwento kong nararamdama talaga ng mga tao."tuwa ulit ito na gaya kanina. Tawa ng isang tuso.
"Taga dito ka rin ba sa Smerthport?"si JunHyung na ang nag-salita.
Inilapit pa ng lalaking nag-nga-ngalang Lee MinKi ang mukha kay JunHyung bago sumagot. "Hindi."lumayo ito at nag-palakad lakad sa harap namin. "Sa malayong lugar ako nakatira. Sa lugar kung saan walang~"nag-alangan siyang ipag-patuloy ang sinasabi niya at muli niya kaming tiningnan. Sumilay nanaman ang nakakainis niyang mga ngiti. "Hindi na mahalaga kung taga saan ako."wika niya sa amin. Sa totoo lang nagkaka-frustrated ang ka-wirduhan niya. Sino ba ang lalaking ito? Bigla-bigla na lang itong lumilitaw sa harap namin. Naupo siya sa bench na tinayuan at nag-patuloy sa pag-sasalita. "Alam niyo bang may naalala ako sa inyong dalawa."aniya.
"Talaga? Sino naman?"friendly na tanong ni JunHyung. Mukhang nakuha ang loob nito ng lalaki.
"Sino?"salit itong napangisi. "Characters sa binasa kong libro. Gusto mo bang marinig ang kwento? Isa-summarized ko sayo."saad niya kay JunHyung. Tumango si JunHyung na mas naka-dag-dag sa inis ko. Hindi ako sumabay sa kaniya para sayangin lang ang oras sa isang baliow na lalaki! Kung gusto niya makinig sa kwento bahala siya. Basta aalis na ako dahil dadaan pa ako kay YoonA.
Paalis na sana ako nang biglang napatigil ako sa panimulang kwento ni Lee MinKi. "Isa sa character dun walang maalala kahit ang nakaraan niya."napalingon ulit ako sa kaniya. Kitang kita ko sa mukha niya na parang sinasabi niya na 'Alam kong babalik kapag-narinig mo kung ano ang iku-kwento ko'kasabay pa ng mukhang iyon ang talaga namang nakakainis na mga ngiti. "At iyong isa naman ay akala mo may alam sa nakaraan pero ang totoo ay wala naman."bumaling na ang tingin nito kay JunHyung. "Naniniwala ka ba sa Death God?"tanong niya dito. May bigla akong naalala sa tanong na iyon. Si YoSeob, naitanong na niya sa akin iyon minsan. Hindi ko pinaniniwalaan pero ngayon heto nanaman ang nakakatawang tanong na iyan.
"Naniniwala ako. Sabi ng mga kapatid ko may mga Death God daw talaga."sang-ayon naman ni JunHyung. Nag-taas ang kilay ni Lee MinKi sa sinabi ni JunHyung.
"Talaga? Pano naman nila nasabing may mga Death God?"inayos pa ni MinKi ang black feather na nasa balikat niya, halata rin sa mukha niya na hindi siya interesado sa sinasabi ni JunHyung.
"Nakakita na daw sila."aniya ni JunHyung. Natawa si MinKi na pag-kalakaslakas, tinakpan pa nito ang bibig. Parang tawa ng isang maharlikang babae na tinatakpan ang bibig pag tumatawa.
"Alam mo ba? Ayon sa nabasa kong libro. Nag-papakita lang daw ang mga Death God sa mga taong namatayan at hinihiling na bigyan ng pangalawang buhay ang mahal nila, mga taong mamamatay na at sa mga taong gusto niya lang pakitaan para takutin. Maliban na lang kung hindi ka tao."tumawa ito ng mahinhin.
"Anong ibig mong sabihin?"kunot nuong tanong ni JunHyung. Habang ako naman ay tahimik lang na nakatingin sa usapan nilang dalawa. Pakiramdam ko may kakaiba sa taong ito na hindi ko masabi kung ano. Tumayo siya sa kinauupuan at mahinhin paring tumatawa papunta sa akin. Inilapit niya ang mukha niya sa akin at kumindat bago sinagot si JunHyung.
"Wala, kalimutan mo na iyon."aniya ng humarap ito kay JunHyung. Tapos ay muli itong naupo sa bench at dumi-quatro pa ito na parang isang babae. Napailing ako, sinasayang ko lang oras ko sa lalaking ito.
"Mauna na ako sayo kung gusto mo pang makinig sa kwento ng lalaking 'yan."Paalam ko kay JunHyung. Pero tumayo na ito para sumunod sa akin.
"Alam niyo bang may isang batang lalaki noon na humiling ng pangalawang buhay sa Death God para sa kapatid niyang namatay dahil mahal na mahal niya ito?"biglang saad ni MinKi ng paalis na kami. Sabay kaming napalingon ni JunHyung sa kanya. Ngayon ay seryoso na ang mukha nito. "Pinag-bigyan siya ng Death God pero may kundisyon ang lahat."tumayo ito sa pag-kakaupo at tumingin sa akin. "Bubuhayin niya ang kapatid ng batang lalaki pero kailangang burahin lahat ng ala-ala nilang dalawa."lumakad siya ng marahan papunta sa amin. "Sa madaling salita mawawala ang ala-ala nilang mag-kapatid sila. Mawawala lahat pati ang masasayang nakaraan nila. Lahat,"nasa harapan na namin siya. "mawawala."mahina pero madiin niyang saad sa amin. Sa mga sinasabi niya parang bigla na lang kaming nag-kainteres na dalawa. Hindi kami nakagalaw agad. Nakita ko ang mga taong dumadaan, pinag-titinginan na nila kami. Marahil ay na-wi-wirduhan na sila kay MinKi.
"At alam niyo ba kung ano ang pinakamabigat na kundisyon? Ang ibigay ang kaluluwa nilang dalawa sa Death God. Mabubuhay silang pareho sa mundo na hindi na kikilalanin ng langit dahil nasusunog na ang kaluluwa nila sa empyerno. Wala na silang matatakbuhan pa. At kung mamamatay man sila magiging katulad lang sila ng isang alikabok."pinag-salubong nito ang mga palad na para bang mag-dadasal ito. "Kahanga-hanga."aniya ng tingnan si JunHyung, dinig sa boses niya na humahanga talaga siya sa ginawa ng batang lalaki. "Hiniling ng batang lalaki na makitang buhay ang kapatid niya bago burahin ang alaala niya at bago man lang sunugin ang kaluluwa niya sa empyerno."tumlikod siya sa amin. "Pumayag naman ang Death God. Muling nabuhay ang kapatid ng lalaki. Ngunit gaya ng napag-kasunduan, wala itong maalala kahit na ano."pabuntong humarap samin si MinKi. "Nakakalungkot na ending."
Para kaming na-hypnotized sa mga sinasabi ni MinKi. Hindi kami nakagalaw at pumapasok sa isip ko lahat lahat. Kahit anong pilit kong isipin na hindi ito totoo ay unti unti akong napapaniwala nito. Dinag-dagan pa ng maalala ko ang mga sinabi ni YoSeob noon tungkol sa mga Death God. Parehong pareho sa mga sinasabi ni MinKi ngayon.
"Bakit kailangan pang burahin ang ala-ala kung nasa kaniya na naman ang kaluluwa ng huling? Hindi pa ba sapat iyon para sa mga demonyong gaya nila?"narinig ko na lang na tanong ko sa sarili ko. Nagulat si JunHyung sa kasarkastiko kong saad.
"Ouch!"napalingon kami sabay ni JunHyung kay MinKi ng sabihin niya iyon. Ilang naman siyang sumagot. "Masakit iyon para sa mga Death God. Hindi sila demonyo. Mga nilalang lang silang sumusundo sa kaluluwa ng mga taong namatay. Ang sweet nga nila dahil sinusundo pa nila ang mga kaluluwa para ihatid sa buhay ng mga ito pag-katapos ng unang buhay nila."napaisip pa siya sa huling sinabi kung tama ba ang grammar o hindi. Hindi ako makapaniwalang may ganitong klase ng tao. Nakakainis, nang dahil sa kaniya punong puno ako ng tanong sa isip ko ngayon. Pinapasukan ng kung anong negatibong kaisipan ang utak ko.
Naalala mo rin ang naisip ko noon ng mapag-usapan namin ni YoSeob ang tungkol sa mga Death God. Paano nga kung totoo sila? Paano kung ganun ang ginawa ng mga magulang ko sa akin? Dahil naalala kosabi ni YoSeob ay ibibigay sa iyo lahat ng karangyaan kapalit ng kaluluwa. Kalokohan! Ayaw ko nang isipin pa ang mga kwento nila.
"Tara na nga!"irita kong aya kay JunHyung tapos ay nag-patinuna akong nag-lakad. Sumunod naman siya sa akin.
"Sandali!"muling tawag ni MinKi. Inis akong lumingon. Kwestyonable ko siyang tiningnan ng ilahad niya sa akin ang maliit na itim na libro.
"Ano ba 'yan?"inbnis kong tanong.
"Sagot sa lahat ng katanungan sa isip mo."wika niya. Nag-dadalawang isip ako kung kukunin ko ba o hindi. Lumatay sa buong pag-katao ko ang malamig niyang kamay ng hawakan niya rin ang kamay ko para ibigay ang itim na libro. Sa buong buhay ko ay ngayon lang ako nakaramdam ng ganoon kalamig na kamay. Parang nag-yi-yelo. Ano ba ang taong ito? Nag-uumpisa na akong mag-duda sa pag-katao niya. Nang mapansin niya ang pag-kabigla ko ay ngumisi siya saka bumitaw. Sumaludo siya sa akin bago lumakad paalis. Sinundan ko siya ng tingin. Tiningnan ko ang libro. Ni wala man lang itong title page. Lumang luma na ito dahil hati hati na ang mga page, nagiging kulay brown na rin ang mga papel.
"Tingnan mo iyang dalawa. Kanina pa yan. Parang mga nasasapian. Kinakausap yung harapan nila kahit wala namang tao."
"Mga baliw na yata. Tara na nga."
Bigla akong kinilabutan sa narinig kong usapan ng dalawang babae sa gilid namin na ngayon ko lang napansin na naroon. Anong ibig nilang sabihin doon? Na hindi nila nakikita si MinKi? Imposible! Wala ba silang mapag-tripan? Muli kong nilingo ang wala pang ilang minutong umalis na si Minki pero mabilis itong nawala. Ramdam kong nag-taasan lahat ng balahibo ko. Pakiramdam ko ay bigla akong namutla at ano mang oras ay mahihimatay ako. Ayaw ko man isipin pero. . .
"Death God."bulong ko sa sarili ko sa hindi makapaniwalang boses. Napa-piglas ako ng kalabitin ako ni JunHyung. Nag-taka naman siya sa naging reaksyon ko.
"Okay ka lang? Namumutla ka e."nag-palinga linga si JunHyung sa paligid. "Asan na si MinKi? Bumili ako ng protein shake. Feeling ko kasi favorite mo 'to."walang kaalam alam si JunHyung sa mga nang-yayari. Gusto ko sanang kuhain ang protein shake na binili niya dahil paborito ko talaga ito ngunit nawawalan ako ng gana. Naguguluhan ako. Nalilito. Hindi ko maintindihan ang nararamdama ko.
Hindi na lang ako dumaan sa bahay nila YoonA matapos ang nang-yari sa akin. Sinalubong ako ng mayor domo para pakainin pero mas gusto kong mapag-isa muna. Nasa libro ang atensyon ko. Dumiretso ako sa study table at binuksan ang libro. Maraming nakasulat pero hindi ko maintindihan. Ini-scan ko iot ng mabilis ng ma-bored ako. Napahinto ako ng may makita akong nakaipit na isang punit na letrato. Nanglaki ang mata ko ng makita kung sino iyon. Ako iyon ng bata pa. Hindi ako nag-kakamali ako iyon. Dahil may ibinigay sa aking picture si YoSeob noong kabataan ko. Dali-dali kong hinanap ang picture na iyon sa drawer sa gilid nga study table ko. Nang mahanap ay pinag-kumpara ko sila. Positive, ako nga talaga iyon.
Pero bakit nag-karoon ng picture ko si MinKi samantalang ngayon ko lang siya nakilala? Inalala ko ang sinabi niya kanina. "Sagot sa lahat ng katanungan sa isip mo." Anong ibig sabihin niya dito? Anong mga tanong? Tungkol sa mga Death God? Natigilan ako ng biglang pumasok sa isip ko ang pinakamalaking tanong na noon pa man ay walang sino man ang makasagot. Sino ba talaga ako?
Sumasakit ang ulo ko, muli nanamang kumirot ang isang parte ng puso ko. Para na akong masisiraan ng ulo kaiisip sa mga bagay na ito. Sino ba si MinKi? Anong koneksyon niya sa buhay ko? Gusto ko ulit siyang makita para tanungin siya ng ilang mga bagay. Padabog kong inilapag ang punit kong picture sa lamesa saka isinapo ang mukha sa mga palad ko. Sumadal ako sa upuan at napabuntong hininga. Muli kong binalikan ang picture, nakabaliktad na ito ng makita ko. Natigilan ako ng makita kong may nakasulat sa likod. Kinuha ko ulit ang picture upang basahin ang sulat. "KiKwang."basa ko sa isip.
KiKwang? Sino siya? Siya ba ang taong may alam sa lahat? Ano na bang nag-yayari? Gulong gulo na talaga ang isip ko. Marahan kong inilapag ang picture sa lamesa, sa tabi ng picture ni JunHyung na nakaipit din sa libro ni DongWoon. Sa una ay hindi ko pansin, pero nang titigigan ko ang dalawang punit na picture makikita ang pag-kakatugma ng hati sa kanila. Kumuha ako ng scotch tape para pag-dikitin sila. Tamang tama ang sukat ng hati. Tumugma nga sa isa't isa. Bakit ganun? Anong ibig sabihin nito? Sino si JunHyung sa buhay ko? At lalong sino si kiKwang?
Fiction And Fact | Preview | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3
Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8
Chapter 9 | FINALE
Wala ang nanaman ang dalawa, hindi nila ako masusundo ngayon. At dahil wala akong sasakyan ay mag-co-commute ako. Okay na sa akin at isa pa matagal na rin akong hindi nakakapsyal sa mall. Doon na rin ako bibili ng pasalubong para kay YoonA. Nag-mamadali na akong lumabas ng school para makarating agad sa mall. Kaso hindi pa man ako nakakalabas sa gate ay may tumawag na mula sa likuran ko. Pag lingon ko ay si JunHyung iyon hinahabol ako. Hinihingal ito ng makarating sa akin.
"Wala ka bang sundo ngauyon?"tanong niya habang hinahabol niya ang hininga. Nag-tataka akong tumango sa kaniya. Ngumiti siya at inakbayan niya ako. "Tamang tama! Ako din e. Sabay na tayo."alok niya sa akin. Tumango lang ulit ako sa kaniya. Gaya ng unang pag-kakakilala ko kay JunHyung ay pala-kwento siya kahit mga simpleng bagay lang. Marami na siyang nasabi sa akin habang nasa kalahati pa lang kami ng papuntang mall. Walking distance lang kasi ang mall mula sa school kaya mass pinili naming mag-lakad. At nang paakyat na kami ng overpass patawid sa kabila ay may bigla na lang sumulpot sa harapan namin. Isang lalaki na naka-itim. Leather at tight ang suot niyang pantalon. Maging ang suot niyang damit ay leather at fit din sa kaniya. V-Kneck ang style nito na sa sobrang haba ng pag-kaka-V kneck sa damit niya ay makikita mo ang mga muscle niya sa katawan. Mga itim na feather ang nakalagay sa mangas nito. Ang mga mata niya ay na-ngi-ngitim sa eyeliner habang ang mga labi niya ay pulang pula na para bang may lipstick siyang inilagay. Ang suot niyang sapatos ay pang-combat. Para siyang isang cosplayer sa isang Japanese Anime Convention.
Ikinagulat naming dalawa ni JunHyung ang pag-sulpot niya. Pero baliwala sa kaniya iyon. Ngumiti siya na para bang may binabalak siyang masama sa amin. Tapos ay papalit-palit niya kaming tiningnan ni JunHyung.Ilang beses niyang ginawa iyon saka itinuro niya ang ang daliri niyang may kulay itim na kuko sa amin bago tumawa na para bang may nakakatawa sa mukha naming dalawa. Comical ang ugali niya. Para siyang character ni Jack Sparrow sa Pirates of the Caribbean. Isang tuso at playful na pirata ang pinag-kaiba nga lang ay hindi pirata ang taong ito. May hawak din itong maliit at makapal na librong itim. Hindi ko alam kung ano iyon at kung para saan iyon.
Nag-katinginan na lang kami ni JunHyung, maya-maya ay sumeryoso siya at inilapit ang mukha sa amin. "Mag-kamukha talaga kayo."aniya na para bang nakita nakita na niya kami. Huminga siya ng malalim tapos ay inikutan niya kami na may pag-susuri sa mga mata niya. Napaatras pa ako ng amuyin niya ako. "Ah~gusto ko ang amoy na iyan."muli siyang tumawa na nakakaloko. Itinuro pa niya ang hintuturo paitaas ng akmang may maisip siyang ideya. "Ah!"aniya. Hinagad niya kami paupo so bench malapit sa park. "Bakit hindi muna kayo makinig sa kwento ko?"excited niyang suhestyon sa amin. Nakaramdam ako ng kaunting inis dahil wala akong ganang makinig sa mga kwento niya na baka mas wirdo pa sa kaniya.
"Sino ka ba?"iritado kong tanong sa kaniya. Saglit siyang natigilan at napatingin sa akin tapos ay natawa ito na parang pilit.
"Magandang tanong iyan."saad niya. "Ako nga pala si Lee MinKi."inilahad pa niya ang kamay niya sa akin pero hindi ko tinanggap kaya naman kay JunHyung na lang siya nakipag-kamay ngunti dulo lang ng mga daliri niya ang ginamit niyang pang-shake hands. At Hindi man lang iyon tumagal ng ilang segundo. Tila nadidiri siya sa kamay ni JunHyung. Bahagya paniyang inamoy ang mga daliri at bahagyang kiniskis sa isa't isa na para bang may dumi na naiwan. Isa siyang maarteng wirdong tao. "Alam niyo bang tinawag akong magaling na Story Teller dahil sa mga kwento kong nararamdama talaga ng mga tao."tuwa ulit ito na gaya kanina. Tawa ng isang tuso.
"Taga dito ka rin ba sa Smerthport?"si JunHyung na ang nag-salita.
Inilapit pa ng lalaking nag-nga-ngalang Lee MinKi ang mukha kay JunHyung bago sumagot. "Hindi."lumayo ito at nag-palakad lakad sa harap namin. "Sa malayong lugar ako nakatira. Sa lugar kung saan walang~"nag-alangan siyang ipag-patuloy ang sinasabi niya at muli niya kaming tiningnan. Sumilay nanaman ang nakakainis niyang mga ngiti. "Hindi na mahalaga kung taga saan ako."wika niya sa amin. Sa totoo lang nagkaka-frustrated ang ka-wirduhan niya. Sino ba ang lalaking ito? Bigla-bigla na lang itong lumilitaw sa harap namin. Naupo siya sa bench na tinayuan at nag-patuloy sa pag-sasalita. "Alam niyo bang may naalala ako sa inyong dalawa."aniya.
"Talaga? Sino naman?"friendly na tanong ni JunHyung. Mukhang nakuha ang loob nito ng lalaki.
"Sino?"salit itong napangisi. "Characters sa binasa kong libro. Gusto mo bang marinig ang kwento? Isa-summarized ko sayo."saad niya kay JunHyung. Tumango si JunHyung na mas naka-dag-dag sa inis ko. Hindi ako sumabay sa kaniya para sayangin lang ang oras sa isang baliow na lalaki! Kung gusto niya makinig sa kwento bahala siya. Basta aalis na ako dahil dadaan pa ako kay YoonA.
Paalis na sana ako nang biglang napatigil ako sa panimulang kwento ni Lee MinKi. "Isa sa character dun walang maalala kahit ang nakaraan niya."napalingon ulit ako sa kaniya. Kitang kita ko sa mukha niya na parang sinasabi niya na 'Alam kong babalik kapag-narinig mo kung ano ang iku-kwento ko'kasabay pa ng mukhang iyon ang talaga namang nakakainis na mga ngiti. "At iyong isa naman ay akala mo may alam sa nakaraan pero ang totoo ay wala naman."bumaling na ang tingin nito kay JunHyung. "Naniniwala ka ba sa Death God?"tanong niya dito. May bigla akong naalala sa tanong na iyon. Si YoSeob, naitanong na niya sa akin iyon minsan. Hindi ko pinaniniwalaan pero ngayon heto nanaman ang nakakatawang tanong na iyan.
"Naniniwala ako. Sabi ng mga kapatid ko may mga Death God daw talaga."sang-ayon naman ni JunHyung. Nag-taas ang kilay ni Lee MinKi sa sinabi ni JunHyung.
"Talaga? Pano naman nila nasabing may mga Death God?"inayos pa ni MinKi ang black feather na nasa balikat niya, halata rin sa mukha niya na hindi siya interesado sa sinasabi ni JunHyung.
"Nakakita na daw sila."aniya ni JunHyung. Natawa si MinKi na pag-kalakaslakas, tinakpan pa nito ang bibig. Parang tawa ng isang maharlikang babae na tinatakpan ang bibig pag tumatawa.
"Alam mo ba? Ayon sa nabasa kong libro. Nag-papakita lang daw ang mga Death God sa mga taong namatayan at hinihiling na bigyan ng pangalawang buhay ang mahal nila, mga taong mamamatay na at sa mga taong gusto niya lang pakitaan para takutin. Maliban na lang kung hindi ka tao."tumawa ito ng mahinhin.
"Anong ibig mong sabihin?"kunot nuong tanong ni JunHyung. Habang ako naman ay tahimik lang na nakatingin sa usapan nilang dalawa. Pakiramdam ko may kakaiba sa taong ito na hindi ko masabi kung ano. Tumayo siya sa kinauupuan at mahinhin paring tumatawa papunta sa akin. Inilapit niya ang mukha niya sa akin at kumindat bago sinagot si JunHyung.
"Wala, kalimutan mo na iyon."aniya ng humarap ito kay JunHyung. Tapos ay muli itong naupo sa bench at dumi-quatro pa ito na parang isang babae. Napailing ako, sinasayang ko lang oras ko sa lalaking ito.
"Mauna na ako sayo kung gusto mo pang makinig sa kwento ng lalaking 'yan."Paalam ko kay JunHyung. Pero tumayo na ito para sumunod sa akin.
"Alam niyo bang may isang batang lalaki noon na humiling ng pangalawang buhay sa Death God para sa kapatid niyang namatay dahil mahal na mahal niya ito?"biglang saad ni MinKi ng paalis na kami. Sabay kaming napalingon ni JunHyung sa kanya. Ngayon ay seryoso na ang mukha nito. "Pinag-bigyan siya ng Death God pero may kundisyon ang lahat."tumayo ito sa pag-kakaupo at tumingin sa akin. "Bubuhayin niya ang kapatid ng batang lalaki pero kailangang burahin lahat ng ala-ala nilang dalawa."lumakad siya ng marahan papunta sa amin. "Sa madaling salita mawawala ang ala-ala nilang mag-kapatid sila. Mawawala lahat pati ang masasayang nakaraan nila. Lahat,"nasa harapan na namin siya. "mawawala."mahina pero madiin niyang saad sa amin. Sa mga sinasabi niya parang bigla na lang kaming nag-kainteres na dalawa. Hindi kami nakagalaw agad. Nakita ko ang mga taong dumadaan, pinag-titinginan na nila kami. Marahil ay na-wi-wirduhan na sila kay MinKi.
"At alam niyo ba kung ano ang pinakamabigat na kundisyon? Ang ibigay ang kaluluwa nilang dalawa sa Death God. Mabubuhay silang pareho sa mundo na hindi na kikilalanin ng langit dahil nasusunog na ang kaluluwa nila sa empyerno. Wala na silang matatakbuhan pa. At kung mamamatay man sila magiging katulad lang sila ng isang alikabok."pinag-salubong nito ang mga palad na para bang mag-dadasal ito. "Kahanga-hanga."aniya ng tingnan si JunHyung, dinig sa boses niya na humahanga talaga siya sa ginawa ng batang lalaki. "Hiniling ng batang lalaki na makitang buhay ang kapatid niya bago burahin ang alaala niya at bago man lang sunugin ang kaluluwa niya sa empyerno."tumlikod siya sa amin. "Pumayag naman ang Death God. Muling nabuhay ang kapatid ng lalaki. Ngunit gaya ng napag-kasunduan, wala itong maalala kahit na ano."pabuntong humarap samin si MinKi. "Nakakalungkot na ending."
Para kaming na-hypnotized sa mga sinasabi ni MinKi. Hindi kami nakagalaw at pumapasok sa isip ko lahat lahat. Kahit anong pilit kong isipin na hindi ito totoo ay unti unti akong napapaniwala nito. Dinag-dagan pa ng maalala ko ang mga sinabi ni YoSeob noon tungkol sa mga Death God. Parehong pareho sa mga sinasabi ni MinKi ngayon.
"Bakit kailangan pang burahin ang ala-ala kung nasa kaniya na naman ang kaluluwa ng huling? Hindi pa ba sapat iyon para sa mga demonyong gaya nila?"narinig ko na lang na tanong ko sa sarili ko. Nagulat si JunHyung sa kasarkastiko kong saad.
"Ouch!"napalingon kami sabay ni JunHyung kay MinKi ng sabihin niya iyon. Ilang naman siyang sumagot. "Masakit iyon para sa mga Death God. Hindi sila demonyo. Mga nilalang lang silang sumusundo sa kaluluwa ng mga taong namatay. Ang sweet nga nila dahil sinusundo pa nila ang mga kaluluwa para ihatid sa buhay ng mga ito pag-katapos ng unang buhay nila."napaisip pa siya sa huling sinabi kung tama ba ang grammar o hindi. Hindi ako makapaniwalang may ganitong klase ng tao. Nakakainis, nang dahil sa kaniya punong puno ako ng tanong sa isip ko ngayon. Pinapasukan ng kung anong negatibong kaisipan ang utak ko.
Naalala mo rin ang naisip ko noon ng mapag-usapan namin ni YoSeob ang tungkol sa mga Death God. Paano nga kung totoo sila? Paano kung ganun ang ginawa ng mga magulang ko sa akin? Dahil naalala kosabi ni YoSeob ay ibibigay sa iyo lahat ng karangyaan kapalit ng kaluluwa. Kalokohan! Ayaw ko nang isipin pa ang mga kwento nila.
"Tara na nga!"irita kong aya kay JunHyung tapos ay nag-patinuna akong nag-lakad. Sumunod naman siya sa akin.
"Sandali!"muling tawag ni MinKi. Inis akong lumingon. Kwestyonable ko siyang tiningnan ng ilahad niya sa akin ang maliit na itim na libro.
"Ano ba 'yan?"inbnis kong tanong.
"Sagot sa lahat ng katanungan sa isip mo."wika niya. Nag-dadalawang isip ako kung kukunin ko ba o hindi. Lumatay sa buong pag-katao ko ang malamig niyang kamay ng hawakan niya rin ang kamay ko para ibigay ang itim na libro. Sa buong buhay ko ay ngayon lang ako nakaramdam ng ganoon kalamig na kamay. Parang nag-yi-yelo. Ano ba ang taong ito? Nag-uumpisa na akong mag-duda sa pag-katao niya. Nang mapansin niya ang pag-kabigla ko ay ngumisi siya saka bumitaw. Sumaludo siya sa akin bago lumakad paalis. Sinundan ko siya ng tingin. Tiningnan ko ang libro. Ni wala man lang itong title page. Lumang luma na ito dahil hati hati na ang mga page, nagiging kulay brown na rin ang mga papel.
"Tingnan mo iyang dalawa. Kanina pa yan. Parang mga nasasapian. Kinakausap yung harapan nila kahit wala namang tao."
"Mga baliw na yata. Tara na nga."
Bigla akong kinilabutan sa narinig kong usapan ng dalawang babae sa gilid namin na ngayon ko lang napansin na naroon. Anong ibig nilang sabihin doon? Na hindi nila nakikita si MinKi? Imposible! Wala ba silang mapag-tripan? Muli kong nilingo ang wala pang ilang minutong umalis na si Minki pero mabilis itong nawala. Ramdam kong nag-taasan lahat ng balahibo ko. Pakiramdam ko ay bigla akong namutla at ano mang oras ay mahihimatay ako. Ayaw ko man isipin pero. . .
"Death God."bulong ko sa sarili ko sa hindi makapaniwalang boses. Napa-piglas ako ng kalabitin ako ni JunHyung. Nag-taka naman siya sa naging reaksyon ko.
"Okay ka lang? Namumutla ka e."nag-palinga linga si JunHyung sa paligid. "Asan na si MinKi? Bumili ako ng protein shake. Feeling ko kasi favorite mo 'to."walang kaalam alam si JunHyung sa mga nang-yayari. Gusto ko sanang kuhain ang protein shake na binili niya dahil paborito ko talaga ito ngunit nawawalan ako ng gana. Naguguluhan ako. Nalilito. Hindi ko maintindihan ang nararamdama ko.
Hindi na lang ako dumaan sa bahay nila YoonA matapos ang nang-yari sa akin. Sinalubong ako ng mayor domo para pakainin pero mas gusto kong mapag-isa muna. Nasa libro ang atensyon ko. Dumiretso ako sa study table at binuksan ang libro. Maraming nakasulat pero hindi ko maintindihan. Ini-scan ko iot ng mabilis ng ma-bored ako. Napahinto ako ng may makita akong nakaipit na isang punit na letrato. Nanglaki ang mata ko ng makita kung sino iyon. Ako iyon ng bata pa. Hindi ako nag-kakamali ako iyon. Dahil may ibinigay sa aking picture si YoSeob noong kabataan ko. Dali-dali kong hinanap ang picture na iyon sa drawer sa gilid nga study table ko. Nang mahanap ay pinag-kumpara ko sila. Positive, ako nga talaga iyon.
Pero bakit nag-karoon ng picture ko si MinKi samantalang ngayon ko lang siya nakilala? Inalala ko ang sinabi niya kanina. "Sagot sa lahat ng katanungan sa isip mo." Anong ibig sabihin niya dito? Anong mga tanong? Tungkol sa mga Death God? Natigilan ako ng biglang pumasok sa isip ko ang pinakamalaking tanong na noon pa man ay walang sino man ang makasagot. Sino ba talaga ako?
Sumasakit ang ulo ko, muli nanamang kumirot ang isang parte ng puso ko. Para na akong masisiraan ng ulo kaiisip sa mga bagay na ito. Sino ba si MinKi? Anong koneksyon niya sa buhay ko? Gusto ko ulit siyang makita para tanungin siya ng ilang mga bagay. Padabog kong inilapag ang punit kong picture sa lamesa saka isinapo ang mukha sa mga palad ko. Sumadal ako sa upuan at napabuntong hininga. Muli kong binalikan ang picture, nakabaliktad na ito ng makita ko. Natigilan ako ng makita kong may nakasulat sa likod. Kinuha ko ulit ang picture upang basahin ang sulat. "KiKwang."basa ko sa isip.
KiKwang? Sino siya? Siya ba ang taong may alam sa lahat? Ano na bang nag-yayari? Gulong gulo na talaga ang isip ko. Marahan kong inilapag ang picture sa lamesa, sa tabi ng picture ni JunHyung na nakaipit din sa libro ni DongWoon. Sa una ay hindi ko pansin, pero nang titigigan ko ang dalawang punit na picture makikita ang pag-kakatugma ng hati sa kanila. Kumuha ako ng scotch tape para pag-dikitin sila. Tamang tama ang sukat ng hati. Tumugma nga sa isa't isa. Bakit ganun? Anong ibig sabihin nito? Sino si JunHyung sa buhay ko? At lalong sino si kiKwang?
Fiction And Fact | Preview | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3
Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8
Chapter 9 | FINALE
grabe! sinetch b tlga c kikwang? nde q mahulaan ang nxt happenings! naeexcite 2loy aq! nxt n po ate!!!!!!!!!!
ReplyDelete