CHAPTER EIGHT
FACT
Bakit parang
naninikip ang hita ko? Bakit masakit ang kamay ko? Anong nang-yayari? Nasaan
ako? Wala akong makita kundi dilim.
"Tulungan mo siya! Hindi kakayanin ng bead ko ang lason sa katawan
niya!"kay YoSeob ang boses na iyon. Nasaan siya? Anong lason? Anong bead?
Sino ang tinutukoy niya?
Pinilit kong
imulat ang mata ko kahit na parang ayaw niyang bumuklatn. Pinilit kong
gumalaw pero naka-baluktot ako sa
naramdaman kong sakit. Hindi ko lama
kung saan banda pero parang pinupunit ang buo kong pag-katao. Lumalatay sa
kalamnan at mga buto ko ang hapdi. Pakiramdam ko para akong sinusunog na buhay.
Masakit! Parang pati puso ko dahan dahang kinakayod ng matalim na kutsilyo.
Mamamatay na ako sa sakit. Para unti unting hinihiwa ang dib dib ko pababa sa
tiyan. Ayaw ko na! Hindi ko na kaya!
"Bakit
ba masyado kang nag-aalala sa kanya? Hayaan mo na lang siyang mamatay. Teka
nga! Patay na pala siya. Oo nga! Patay na siya! Tingnan mo nga iyang itsura
niya! Naaagnas na ang katawan niya! Nag-tatabaan na iyong mga uod na
nag-pe-pyesta sa laman niya. Bakit ba
hindi mo pa ilibing iyan at bawiin mo ang bead na tinanim mo sa puso
niyan!"galit na saad ng isaang lalaki.
"HyunBin! Alam kong alam mo ang mang-yayari kung hindi natin siya
maliligtas! Siya na lang ang tanging pag-asa natin!"ano bang sinasabi YoSeob? Sino ba ang tinutukoy nila sa usapan
nilang iyon?
Gusto kong
hawakan si YoSeob pero hindi ko masyadong maiangat ang kamay ko. Parang may
bakal na nakadaan kaya naman hirap akong iangat siya. Parang sandaling namanhid
ang katawan ko ng may biglang malamig na dumampi sa mga palad ko. Napaka-higpit
nito na para bang panandalian akong nagiging okay.
"Hades!
Kaya mo iyan!"si DongWoon ba iyon? Tama ba ang narinig ko?
"Tigilan
niyo nga iyan! Sa lahat ng Death God! Kayo ang wirdo! Isama mo pa si MinKi!
Bakit ba ang hilig niyong makihalubilo sa mga tao at iba pang mga nilalang?
Ikaw! YoSeob! Ibinigay sa iyo ni Ambrose ang bead na iyan bago siya maging abo
dahil naniniwala siyang kaya mo itong protektahan! Pero anong ginawa mo?
Pinag-katiwala mo lang sa kaniya! Tingnan mo ngayon kung anong nang-yayari sa
pinag-kakatiwalaan mo! Mapapahamak pa ang mga kasamahan natin dahil sa
iyo!"hindi ko alam kung ano ang pinagtatalunan nila! Ang gusto ko lang
ngayon ay matapos na ang pag-hihirap ko sa sakit.
"Pinag-katiwala niya sa akin ang bead dahil naniniwala siyang
darating ang araw na makikilala ko rin ang taong po-protekta nito. At si
KiKwang nga ang taong iyon! Wala na akong iba pang makitang pwede
pag-katiwalaan ng bead. Siya lang. Iyon din ang nakita ko sa darating na
panahon! Kaya nakiki-usap ako sayo! Tulungan mo siya!"
Nang
banggitin ni YoSeob ang pangalang KiKwang ay parang otomatikong bumalik sa
ala-ala ko ang lahat. Mula sa makita namin ni JunHyung si MinKi, sa librong
maliiit na ibinigay niyang may nakaipit na picrure ko at may nakasulat na
KiKwang sa likuran. Ang pag-habol ko kay YoonA at ang tatlong bampira na nakita
ko. Naalala ko ang katotohanang sinabi sa akin ng isang bampira na isa na akong
patay. Isa lang akong ilusyon. Isa lang
ilusyon ang lahat. Patay na ako, hindi na ako humihinga!
Muling
dumilim ang paligid ko. Wala nanaman akong makita. Tuluyan na ba talaga akong
mamamahhinga? Hindi pwede!
Biglang
lumiwanag ang paligin, nakita ko ang sarili ko. Nakahiga sa lapag, katabi si JunHyung. Anong ginagawa niya sa
tabi ko? At bakit siya umiiyak? Bakit niya ako iniiyakan?
"KiKwang! KiKwang! Gumising ka!"umiiyak niyang pakiusap sa akin.
"Wag mo akong iwan!"tintawag niya akong KiKwang? Ako ba si KiKwang?
Kung kanina ay wala si YoSeob ngayon ay naroon na ito.
"Payag
na ako sa gusto mo. Pero bago mo kuhain ang kaluluwa ko gusto ko munang
makitang buhay si KiKwang."saad ni JunHyung kay YoSeob. Muli nanamang
dumilim at sa muling pagliwanag si YoSeob ang nakita ko.
Nakatayo sa
sa harap ng katawan kong walang buhay. Hindi humihinga, maraming sugat na hindi
ko alam kung saan nang-galing. Bakit nakatitig lang si YoSeob sa akin? Bakit
wala siyang ginagawa? Ilang saglit pa ay parang magic na lumitaw sa kanang
kamay niya ang isang malaking kalawit. Mahaba ang hawakan nito at may matulis
na patalim na naka-kurba.
Napaiwas ako
ng tingin ng bigla niyang itinaga sa katawan ko ang kalawit na hawak niya.
Pinilit ko paring tumingin kahit pa nadidiri na ako sa ginagawa niya. Nakita
kong hinatak pa niya pababa sa tiyan ko ang talim dahilan para bumuka ang
katawan ko. Kitang kita ang lama loob ko at ang dugong parangg gripo na
tumatagas sa lapag. Nasusuka ang sa nakikita ko. Tiningnan ko si YoSeob. Ngayon
ko pa lang siyang nakitang ganiyan ka-seryoso. Tumayo siya ng diretso at ang
hawak niyang kalawit ay bigla ding nawala na parang magic. Tinitigan niya ang
katawan ko ng ilang segundo tapos ay nakit kong humaba ang mga kuko niya ng
iangat niya ang kaliwang kamay niya. Walang ano ano ay inihiwa niya ito sa dib
dib niya.
Hindi katulad
ng sa akin ang kaniya ay puro kalansay lang. Wala siyang lamang loob at wala
din siyang puso. Ang tanging mayroon lang siya ay ang maliit na umiilaw sa
dibdib niya. Kinuha niya iyon tapos ay hiniwaan niya ang puso ko gamit ang kuko
niya saka doon inilagay ang umiilang na maliit na bagay. Kasabay ng unting
unting pag-galing ng sugat niya ang hiwa sa puso ko, hanggang sa tuluyan na nga
itong nag-sara. Maya maya pa ay dumating na si DongWoon.
"Hindi
mo naman kailangang biakin ang katawan niya para lang sa isang ilusyon."siya parin ang DongWoon
na nakilala ko. Seryoso at walang reaksyon ang mukha.
Ang
seryosong mukha ni YoSeob ay napalitan ng ngiti. "Hu? Gusto ko lang makita
ang laman loob niya. Interesante kasi."dahilan niya kahit na alam kong
hindi naman iyon ang ginawa niya. Bakit kailangang itago pa niya kay DongWoon
ang bagay na iyon? Tinititigan lang siya ni DongWoon na may pag-hihinala.
Ginagawa naman ni YoSeob ang lahat para hindi mahalata ang pag-sisinungaling
niya. Lumapit sa katawan ko si DongWoon at naupo. Tinitigan niya ako ng ilang
segundo bago tinankpan ang mga mata ko ng kanang kamay niya. Nang tanggalin
niya ito ay unti-unting bumukas ang mga mata ko.
Kung kanina
ay nasa isang abandunadong lugar ako ngayon ay nagising ang katawan ko sa isang
malaking kama. Sa kwarto na kinalakihan ko. Sa kwarto kung saan madalas akong
mag-tanong sa sarili ko kung sini nga ba ako. Naroon parin sina YoSeob at
DongWoon. Nakatayo sa bintana si YoSeob habang si DongWoon naman ay naka-upo sa
tabi niya. Naalala ko ang araw na iyon. Iyon ang unang beses na nakilala ko
silang dalawa. Ang sabi ni DongWoon nakita lang daw nila akong naka-bulagta sa
kalsada. Nang malaman nilang humihinga pa ako ay kinuha nila ako at inuwi sa
bahay nila. Doon na nag-umpisa ang lahat. Sabi pa ni YoSeob siguro daw ay
nabagok ang ulo ko kaya wala akong maalala sa nakaraan ko. Pero hmali pala!
Hindi pala iyon ang totoong nang-yari. Bakit kailangang itago pa nila sa akin
ang lahat? Bakit kailangan nilang mag-sinungaling? Kapatid ko pala si JunHyung.
Bakit pinag-kait nila sa akin ang kapatid ko? Bakit?
"Bakit?"ikinagulat ko ang boses na nag-salita. Hinanap ko kito
pero hindi ko makita. "Dahil kapag nalaman mo mawawalan ng bisa ang bead
na nasa puso mo."pamilyar sa akin ang boses. nakumpirma ko ito ng lumabas
na si MinKi.
"Anong
ibig mong sabihin?"naguguluhan kong tanong sa kaniya.
"At
ganun nga ang nang-yayari sayo ngayon. Unti unti nang nawawalan ng bisa ang
bead dahil sa mga bagay na pinakita sayo ng mga pangit na bampirang iyon. Lalo
na si LeeJoon."comical parin ito mag-salita.
"Ibig
sabihin totoo ang lahat ng nang-yayari?"hindi ako makapaniwala.
"Totoo
naman ang lahat. Ikaw lang ang hindi. Kaya ka lang nakakaramdam ng sakit ngayon
dahil sa bead.Dahil ang bead na iyan ang nag-sisilbing puso at utak ng mga
taong patay na."paliwanag ni MinKi. Ang labo! Hindi ko maintindihan!
"Anong
ako lang ang hindi?"gusto kong luminaw ang lahat.
"Patay
ka na nga. Hindi ka na humihinga. Ang D'Arensbourg Ville hindi totoo yun. Ang
totoo nakatira ka lang sa isang abandunadong palasyo. Ang katawan
mo?"tiningnan niya ako na may pang-didiri. "Nabubulok na. Dapat
inilibing ka na lang ng kapatid mo kaysa
isugal pa niya ang kaluluwa niya kay DongWoon. Sa huli din naman sa hukay din
ang bagsak nyo. Kaso hindi nga lang kayo magiging pataba sa lupa. Baka maging
dag-dag pa kayo sa lupang itatabon sa bangkay."diretso at wala man lang
pakundangan nityang sabi. Pero may mga part parin doon na hindi ko
maintindihan.
"Ano bang
ibig mong sabihin?"muli kong tanong.
"Magiging
alikabok kayo kapag namatay kayo. Hindi, patay ka na apal. Si JunHyung lang. At
dahil nga sa ginawa ng mga bampira damay pati ang lahat ng Death God sa
kamatayan niyo. Hindi, patay ka na nga e. Ah! Damay kaming lahat sa pag-kawala
niyo."parang natutuwa pa siya sa nang-yayari kahit alam niyang malapit na
siyang mamatay.
"Si
JunHyung? Bakit inilayo siya sa akin? Siya na lang ang tanging pamilya mayroon
ako. Bakit kailangan pa nilang burahin ang ala-ala naming dalawa?"sunod
sunod kong tanong na para bang wala na ako sa sarili.
"Nakikinig ka ba? Sabi ko nga sayo na kapag nalaman mo ang
katotohanan ay mawawalan ng bisa ang bead sa katawan mo. At pag nang-yari yun
katapusan mo na at ng mga kabaro ko! Wala nang Death God na susundo sa mga
kaluluwa ng namatay! Walang nang MinKi na susundo sa mga babaeng magaganda!
Higit sa lahat mag-kakaroon na ng pag-kakataon ang mga bampira na mang-gulo sa
mga tao dahil wala nang pumipigil sa kanilang bead. Ang bead na iyon ang
tanging pumupigil sa kanilang manakit ng mga tao. Sila na ang mag-hahari sa
underworld! Naiintindihan mo ba iyon?"parang batang nag-wawala si MinKi.
"Si JunHyung? Siya lang naman ang itatapat nila sayo para labanan kami,
ikaw. Dahil alam nila kung anong klaseng nakaraan mayroon kayo ni
JunHyung."bumuntong hininga si MinKi. "Gaya ni YoSeob na kayang
makita ang hinaharap, ganun din ang kakayanan ni LeeJoon. Ang pinag-kaiba nga
lang ay kaya ding makita ni LeeJoon kahit ang nakaraan."saad ni MinKi.
Sa totoo lang
hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Iniisip ko na lang na baka
binabangungot lang ako. Hinihiling ko na lang na magising. Pero kung totoo man,
tama si Minki. Sana inilibing na lang ako ni JunHyung noon kaysa ganito pa ang
nang-yayari. Kung maibabalik ko lang ang nakaraan.
No comments:
Post a Comment
Say something if you like this post!!! ^_^