Wednesday, August 29, 2012

No Time Boundary: Chapter 8

Chapter 8






Nababagot na ako sa kakahihintay sa kanya dito. Yumuko ako para sipatin ang wrist watch ko.Mag aalas kwatro na.




kanina pa siya nandoon. Ano kaya nangyari? Kaasar ha! Nakaligtaan niya yata ako. Di pwede to! Tumayo ako na nakakunot ang noo.







Pupuntahan ko siya. Aalamin ko kung anong nangyari. Baka sumama siya sa Helen na iyon. Hindi pwede iyon!




Sukat sa pagiisip ko,natagpuan ko ang sarili ko na nakatayo sa harap ng pintuan ng restuarant. Ginagala ang paningin para hagilapin sila.



Sigurado akong nandito pa siya. Yayain ko na siyang umuwi.Nagugutum na kaya ako.





Nakahinga lang ako ng muluwag nang makita ko siya. Umismid ako nang malaman na magkaharap pa rin sila ni Helen. Umiiyak ito.





Artista lang. Inaakit ang Paul ko. Ako na!? Sineswerte. Wala ng bawian. Niluwa mo na siya pagkatapos kakainin ulit. Ano ka buwaya?



Na horrorstruck ako ng hinawakan ni Paul ang pisngi niya. What is the meaning of this? Ano to nagkabalikan na sila. Lumaki ang mga mata ko. I can't believe this.



I quiver. Naging bato na sa gilid ng poste. I manage to clench my fist. Nanginginig sa selos. Yun ang feelings ko. Huminto ang pagqui-quiver ko nang binitawan ni Paul ang pisngi niya.



Humapyaw ang selos na nasa puso ko. Lalapitan ko sila. Magaan na pakiramdam ko. BUT in unexpected scenario, biglang hinawakan ni Helen ang pisngi ni Paul. Automatikong bumalik ang naglalagablab





na feelings ko. Anong gagawin niya. Anticipate ko na. E ano pa ba. E di halikan sa labi si Paul. Walang hiyang pangit na babaing ito. MANGKUKULAM SIYA.





Huminto ang pagikot ng mundo sa ilalim ng paa ko. Animo'y binuhusan ako ng sankatirbang yelo mula sa antartica. magyeyelo ako sa nasaksihan ko. Di lang yun,guguho pa yata ang tinatayuan ko.





Mahuhulog ako sa 1000 feet na kalaliman ng lupa. Mahuhulog ang kesame. Magkakaroon ng dilubyo. Matutunaw ang mundo. Masakit na masakit na ang loob ko. sinaksak na ng isang milyong kutsilyo. Binuhusan pa ng isang sakong asin.







Gusto kong sumigaw. Sisigawan ko silang dalawa sa tenga para tumalsik papunta sa impyerno. Lalo na ang helen na iyon. Tutunawin ko ang katawan at kaluluwa niya sa apoy.



Natahuan lang ako ng mamalayan na tumutulo na ang mamalamig kong luha sa aking pisngi. Doon na bigyan ako ng chance



para mag run away. Alam niyo na chicken hearted ako. i'm sacred to face it. Kaya ito tatakasan ko nalang. hindi ko na kaya eh.





tumakbo ako palabas ng restaurant. Umiiyak ng maimpit. Walang paikialam sa mga taong nakatingin sa akin.



Kaya bawat masalubong ko,tinitigan ko sila ng masama. Mabuti natakot naman kaya binibigyan nila ako ng daan.



Pero hindi maiwasan na may mabangga ako saka inaaway pa ako. Eto ang ginawa ko.







"get out of my way!"I yell kaya napa-quiver siya at nilayuan ako.







Takbo lang ako ng takbo habang ang mga tao ay walang tigil din sa paghapay sa dinadaan ko. Mabuti pa tutungo ako sa Murray Mansion. Pipilitin kong pumasok.





Aawayin ko talaga ang mga loathesome na guards na iyon. Sasapakin ko sila hangga't di sila sumusunod sa akin. Tingnan ko lang.







....



4 p.m. nasa harap ako ng gate ng mansiyon. Aawayin ko na lang ang mga gwuardiya para makapasok ako.

"Ikaw na naman?"sita ng blonde hair guy.

"Oo!"matapang kong sagot kahit pinapahiran ang luha ko.

"Bakit ba gusto mong pumasok wala ka namang kailangan sa duke."sabat ng isa na itim ang buhok.

"Hindi ang duke ang pinunta ko dito kundi ang magic mirror. Babalik na ako sa nakaraan kaya papsukin niyo ako."deklara ko.

Sumabok ang tawa sa mga bunganga nila. Sanhi ng pagkunot noo ko. Kay sarap paguuntugin ang ulo ng dalawang to. Kung pwede lang.

"Baliw! May magic mirror nang nalalaman. Naka-take ka ba ng drugs?"

"Drugs?"namamangha kong tanong.

Napatutop ang lalaki na blondie ang buhok.

"Iyon ang bitamina mo,miss. Pwede bang umalis ka na bago ka pa pulutin sa kulungan."taboy niya.

Doon,nagalit ako ng husto. Aha! ganito na pala ang mga gwardiya ngayon. Ang aaskad ng ugali. Wala na silang konsiderasyon at pagunawa na tinatawag. Nakakairita sila sobra! Kung andito sana ako at duchess pa rin hanggang ngayon. Tiyak,sinsante ko na sila.

"Sige patuloy niyo lang.Sana mabulunan kayo ng laway niyo para mamatay kayo at pupunta sa imperyerno. Ang sasama ng budhi niyo!!!"sigaw ko sa kanila sabay talikod.

Bweisit talaga! Sumasabay ang problema ko. bulong ko sa sarili.

"Freak!"sigaw nila.





Hindi ko na sila pinansin.Lumayo layo ako sa gate. Actually,dito muna ako sa gilid ng pader. Hahanapin ko ang lagusan papasok sa loob. May alam ako dati. May posibilidad na may butas dito. Nakita ko noon yong maid namin na tumaks at dumaan dito sa pader.

Nagsimula nga ako sa paghahanap.Kaso napagod lang ako sa kakahagilap. Wala akong makita. puro simintado ang lahat. Saka di ko talaga matatp[os ang lahat na libutin ito. Malawak ang mansiyon. Di ko kaya.







Umupo ako sa gilid ng pader na mistulang pulubi. Naghihinagpis sa oras na ito. I'm hopeless. blanko ang isip ko. Hindi ko alam kung sina pa ang makakatulong sa akin ngayon.

Niyakap ko ang mga tuhod ko. Sinubsub ang mukha at lumuha.



"Ano ba?"pinukaw ako ng galit na boses ng matandang lalki. Inangat ko ang mukha ko para makita siya.





"Sorry po."sabi ng batang nakabangga niya.





"Sa susunod tumingin ka sa dddddinadaan mo!"bulyaw nito at umalis na.

"bwesit na matandang iyon."usal ng bata nang pinatuloy ang paglalakad. Ibabalik ko na sana ang mukha ko sa mga tuhod ko kaso tinamaan ako ng papel na lumipad galing sa bata. Hinablot ko iyon at binasa ang nakasulat.

"Winter solstice ball. "naalala ko yong unang pagkikita namin ni Leandro.

Ang winter solstice ball na gusto kung mangari tuwing winter season dito sa hulesbrug. Ang ball na ito na nagyayri tuwing 21st ng decembre. Ang araw na pinaka espesyal sa akin. Tumingala ako sa langit. Natanaw ko ang pagbagsak ng munting mga niyebe pababasa lupa.

"Niyebe."anas ko nang sinalo ang isang patak ng niybe.

Yumuko ulit ako at niyakap ang tuhod ko.







"annelise."pinukaw ako ng lalaki. Sa pagangat ko ng mukha ko nakita ko ang mukha ni Leandro.

Nagaalala siya. Halta sa mga mata niya.







"Anne umuwi na tayo."sabi niya.





"Leave me alone!"tanggi ko."kahit kailan di na ako magtitiwala sayo. Sinungaling ka!"







"Anne im sorry."hinawakan niya ang kamay ko. Namalayan kung nagbago ang mukha niya. si paul ito. Nanginigisay sa lamig.







"Paul?"titig ko na nakatulala."nagkabalikanb ba kayo?"







Di siya sumagot. Tumayo ako sabay waksi ng kamay niya.







"Sagutin mo ako.'irap ko.





yumuko siya.





"Oo o Hindi.?"







Tinitiogan niya ko sabay pinilig ang ulo sa nalilitong paraan.





"Ano?"





"Hindi Annelise.di ko na siya mahal."mariin niyang sagot.







Bakit hinalikan mo siya?"tanong ko ulit na maypagseselos ang tuno ng boses.







"Kasi err.. di ko yun kagustuhan. Pinilit niya akong halikan siya. P-pero wala na iyon. Wag mo na iyong isipin. ikaw ang mahal ko ngayon,ane. Ikw lang wala ng iba. Sana maniwala ka."





"Totoo? Di ka nagbibiro? Inakala ko kasi na panakip butas lang ako pero sa-"





bigla niya akong niyakap.





"magsasama tayong habambuhay."bulong niya.







Nanlaki ang mga matako nang marinig ang salitang habambuhay. kasi malabong mangyari iyon. Hindi ito ang oras ko. di ako pwedeng manatili dito habambuhay. Paano ang hulesburg? Wala silang duchess sa year 1800. Nakaksalalay sa akin ang lugar na ito. Hindi makukumpleto ang tagapanggalaga ng hulesburg kapag wala ako.







Bawal ang pagiibigan namin. Pero ang utak at damdamin ko ayw mapigilan. Kumalsa ako sa pagyakap sa kanya.





"Pero-"pinigilan niya ulit ang labi ko gamit ang hintuturo niya.





"Anne,ayokong pag-usapan natin iyan.Halika na,uwi na tayo."binaba niya ang daliri niya para hawakan ang kamay ko. Hindi na ako nakbwelta pa.Giniya niya ako papasok sa kotse. Tahimik lang kami sa biyahe hanggang marating ang bahay niya. Una akong bumaba. Tumungo kaagad ako sa kusina. gutom na ang mga alaga ko sa tiyan. Parang gusto ko kumain ng strawberry parfait. Hmm..so yummy. Pero na sorpresa ako sa pagbungad ko sa kusina. Bumalgta sa akin ang elegant table setting. it so roomanatic royal motive.

"Sory dinner ko sayo."sumulpot so Paul sabay yakap sa likod ko.







"Sus ikaw talaga."suingaw ang ngiti sa labi ko. hinarap ko siya.





Nagirapan kami. Well,shall we?"nilahad niya ang pald sa akin.





Ngumiti ako nang nilagay ang kamay ko sa palda niya.





Nilagyan niya ng table napkin ang lap ko. saka umupo pero bago siya nagsalita,sinindihan niya muna ang kandila.

'sweet mo naman. Kumain ka siguro ng leche flan."biro ko. Ngumisi siya.





"Hindi sugar ang kinain ko. Bahalana magkadiabetis. Maging sweet lang sayo."tugon niya with matching sweet smile.

ngumisi ako. sus,kinikilig ang bruha.





"So lets eat."yaya niya sabay subo.





Tumawa ako.





"Ang cute mo para kang bata."biro ko pa.





sinubuklan niyang mgagsalita pero pinigilan ko siya.





"Ah.Ah.Ah.don't speak when your moth is full."





Kumibot ang labi niya kahit puno ang bibig niya. Sumubo ako as if a princess. Pero bawat subo ko ay inoobserbahan ko siya. Balik sa normal ang trato namin sa isa't isa. Parang wala lang nangyari. Were still the same usual.Happy,lively and walang pakialam sa earth. May sarili kaming mundo.Haha! nang kami lang.







"i almost forgot to tell you about this."saad ko after naming kumain. Nakaupo kami sa sofa habang nakahiga siya sa lap ko.

"What is it?"tanong niya sa kaswal na boses.





"Merong winter solstice ball ngayong 21st ng december sa Hulesburg. Sa araw na ng sabado iyon.Next week. Good moment iyon para makabalik na ako sa year 1800."pahayag ko.

Bigla siyang bumangon. Nilahad niya ang malungkot niyang mukha sa akin.





"Bakit?"napalis ang matamis kong ngiti.









"Wala."he denied. Pero alam ko na ang eskpresiyon ng mukha niya.





"Malapit na. i can't wait.'saad ko.





"Matagal pa. one pa kaya."salungat niya.







"Okay lang,mabuti ngayon eh. May oras pa para mapagplanuhan natin ang mga hakbang papunta sa underground library."





"Tama,may time pa para sa pagsasama nating dalawa. kaya dapat sulitin.Sad to say,after one week maghihiwalay na tayo."

Lumungkot ang mukha ko. Tumahimik kami. Tinitigan ko siya after one minute. Saka biglang pinindot ang ilong niya.





"Kung sakali magtagumpay tayo. Tandaan mo nasa puso kita palagi.'sabi ko saka hinalikan siya sa pisngi.







"Anne."bulong niya."Tatandaan ko iyan."







I twitched my eyes.







"Well."I yawn."Matulog na tayo."







Tumayo ako.







"Wait."pinigilan niya ang kamay ko saka tumayo.







Suddenly,hinawakan niya ang pisnig ko. Ano to? Ano to? hmm..hik.hik. Hahalikan niya ako. Hindi ako nagkakamali. Hinalikan niya ang ako.




1 comment:

  1. haha,lahat na ata na pwedeng i-describe na BH sya,given nah.. haha.. awh!,ang sweet ni paul!.. pero ang lungkot nman,babalik na si anne sa past.. gumawa ka ng paraan paul!

    ReplyDelete

Say something if you like this post!!! ^_^