Chapter 3
"Ang manyak na iyon ako pa ang biniktima!"usal ko habang pinupunasan ang bibig at naglalakad sa pavement. Mag-uumaga na.Napapagod na ako. Naiinis talaga ako sa pagiging marahas niya. Ang malas ko kasi di ko kaagad inalarm ang sarili. Sana tinulak ko siya. Argh! past is past. Tapos na iyon.
Umupo ako sa beanch na katabi ng street light. Niyakap ko ang sarili bago tuluyang humiga. Maginaw kasi. I yawn. Antok na ako soooo much...
"GOOD NIGHT LONDON!"
.............
Nagising ako sa ingay ng mga sasakyan. Mataas na ang sikat ng araw matapos kong imulat ang mga mata. Bumangon ako. Inoobserbahan na ang paligid. Aba! abala na mga tao ngayon. Paroon at parito na ang mga sasakyan. Ang mga tao naman nagmamadali sa paglalakad. Papasok na sila sa kani-kanilang trabaho.
Bigla akong nagtaka, bakit walang karwahe pati ang kabayo. Auto na ang ginagamit ng lahat. High tech sila masyado. Pati pananamit nila,nagbago na. Ibang-iba sa akin. Maiksi ang bistida ng mga babae. Mas comfortable iyon kesa sa damit ko.
Hindi yata ito year 1800...
aha! now ko lang naalala ang salamin na pinasok ko kagabi. Maaari bang dinala niya ako sa future. Ang tinatawag nilang mordenong pamumuhay. Kung ganoon,ang salamin na iyon ay di isang simpleng salamin sa library kundi magic mirror/ time machine. Pagmamay-ari siguro iyon ng mga magician.Ano na kayang taon ngayon?
Nagpalinga-linga ako hanggang napuna ko ang recycle bin. May newspaper na naiiwan doon. Hinablot ko at binasa. OW MEIII! 2012 na! 21th century na. Siguradong skeleton na ako ngayon kung di ako napunta dito.
Ang hirap paniwalaan. Parang tatalon ako o di kaya tatakbo. Nanlalata akong yumuko at binitawan ang dyaryo. Hayyss.. napabuga ako sa hangin. Malas na buhay 'to.Eto na-concious ako sa suot ko.Kaya pala nasa akin ang tingin nila kagabi. Wierd ng look ko eh.
Humakbang ako para umalis sa lugar na ito. Hahanap ako ng bagong damit. Kaso biglang naapakan ko ang dulo ng gown ko nakalimutan kong angatin. Uwaaaaah~ susubsub ako sa pavement.
Aouch!!!
Malapit na mabali ang ilong ko. Mabuti naagapan kong i balance ang magkablilang kamay ko. Di ako masyadong nasaktan. It takes a minute bago ako maka recover. Hanggang sa may dumaan na babae at hinulugan ako ng 100 pounds.
Money,penny,cash!! Binigyan niya ako. Hulog siya ng langit. I clench my teeth. Nagwewelga kasi eh. Mukha ba akong beggar? Remember,I am a daughter of Hulesburg's Duke. Ang only taga pagmana ng throne niya. Ang magiging Duchess of Hulesburg in 19th century. Hindi ako pulubi. Ayeee.. nagdrama pa.
Dinampot ko kaagad bago tumayo kaysa mag inarte pa. Pera na 'to baka maging bato pa. Salamat na lang sa matandang iyon. Sumagi sa a isip ko ang tungkol sa salamin. Good sign ito para maka uwi ako sa Hulesburg. Nasa mansiyon ang underground library ang magic mirror. Yess! I'm going back to the past.
Inayos ko nag sarili. Mabilis nanilisan ang lagur na ito dahil tutungo ako sa terminal ng train. Sa kahaba haba ng biyahe nakarating din ako sa mansiyon ko. Sa wakas!!! Naptutup ko ang bibig. Im out of the blue. Nagbago ang itsura ng mansiyon. Subrang ganda ng bahay ko. Ngayon ko lang na appreciate. Ang pavillion. Ang tambaya ko. Na miss ko kaagad.
"Teka lang miss!"sinita ako ng dalawang guard nang bubuksan ko ang gate.
"Bakit?"pa inosente kong tanong.
"Bawal pong pumasok kung wala p kayong appointment sa duke lalo na ang isang kahina hinang katulad mo."paliwanag ng blonde heair-blue yed man.
Naitira ako.
"Kahina-hinala hah? Ganoon ba? Pwes,wala akong pakialam. Papasukin niyo ako dahil bahay ko 'to."
They giggled.
"Pre napagtripan tayo ng baliw."siniko siya ng kasam niya. Umasim tuloy ang mukha niya.
"Nakalimutan niyo yata na ako si Duchess Annelise Murray of Hulesburg. This is my mansiyon. I order you na papaskin niyo ako." I insisted.
Tumawa sila.
"Baliw nga pare."sabi ng kasam niya na jet black ang hair.Napatiim bagang ako. Kung pwed ka lang batukan. Babatukan kita with bangas pa.
"Malaki na nga ang tama mi miss. Pati pangalan ng ducheess namin ay napagtripan mo rin. Pwede bang umalis ka na at magpalit ng damit mo. Tila kagagaling mo lang yata sa hollowen party. Hello, tapos na kaya ang November one."
"HINDI AKO UUWI! Bahay ko 'to! isa pa di ako baliw. Totoong duchess ako dito. Tingnan niyo pa sa portrait sa museum. Kaya i commend you na papasukin ako."I yell.
Tumawa sila. Lumala pa yata. Kahit three times ng sinabi ko ang favoriet phrase ko "PAPASUKIN NIYO AKO" no effect pa rin.
"Uwaaah!"I struggle.
Tinulak ako ng dalawa.
"Pwede ba miss,umalis ka na bago ka pa masaktan. Sinsayang mo lang ang oras namin eh."taboy nila.
Uminit ang ulo ko. Bahay ko to. Ayaw nila akong papasukin. NApupuno na ang temper ko. Hangang sa na realize ko na 2012 ngayon. Timang ako. Kaya ito mukha akonh bsliw. Di nila ako killa ibig sabihin noon di sila makabaya. Dinila pinahahl;agan ang mga importan peoplse sa past. It hurts.
Umatras ako.
"Sorry."tinalikuran ko sila.Dali-daling iniwan ang dalawa. Naranig ko pa sila na tumatawa ng wagas. Paano na 'to? Bawal akong pumasok. Hindi na ako makakabalik sa past. Hindi ko malalaman kung sino ang pinalit sa akin ni Leandro. Mawawalan sila ng duchess.Habambuhay na ako dito.
*sniff*
*sniff*
*sniff*
Umiiyak ako habang naglalakad sa boulevard. Pagod na ako. Sobra. Ayaw ko nang mabuhay pa. Mababaliw na ako. Mabuti pa bumalik na lang ako sa london baka makakalimutan ko pa ang problema ko doon. Mayroon pa akong natitirang pera dito. Sapat na to pambili ng pagkain. Magiging abala na lang ako sa kakamasid sa kalsada. Magiging beggar. No choice.
Tila binagsakan ako ng langit habang bumababa sa train. I wish today may makikilala akong tao dito. Yong pwedeng pagsabihan ng problema. Iyong madaling maka understand. Yong hindi antipatiko. Iyong pogi,matangkad at kamukha ni Leandro.
Napaka imposible yata iyon.
Naiiyak ako dito. Sumabay yata ang sama ng panahon. Sumaskit na ang ankle ko. Pati tyan ko kumakalam na. Siguro, 4 pm na. Dalawang kainan na ang nakaligtaan ko. Kaya ito super starving. Wala ng energy. Naalala ko si Papa. Nagaalala na iyon. Im sure. Nalulungkot iyon sa pagkawala ko.
Si Leandro ang dahilan nitong lahat! Argh! Kung di sana siya sinungaling. Di ako tumakbo papunta sa garden. MAhulog sa underground library. Ma discover ang magic mirror at mapunta dito. Sinisisi ko siya sa lahat na nangyayari sa akin.
Tumingala ako. Natanaw ko ang big ben. Ahey, alas singko na pala. Ang bilis naman ng oras dito sa modern day. Magdadalawang araw na rin ako dito noh.
"PEEEEEEEEPPPPPP!"
Ow meee gowwwwd!
Sinambulat ako ng nagraragasang sasakyan. Ngayon ko lang namalayan nasa gitna ako ng kalsada. Nasa harap ko na ang sasakyan na nasiraan yata ng preno. Gosssh! mababangga ako. Mamamatay akong di pa nakabalik sa past.
Pumikit ako. Tanging narinig ko ay ang malakas na dagungdong ng puso ko. Halos kapusin ako ng hininga. Ang sama ng pakiramdam ko.
Haayyyyyyyssssssssss... dumilim ang palagid. Nawawalan ako ng malay. Tuluyan akong bumagsak kahit di pa sumalpok ang katawan ko sa sasakyan na babangga sa akin.
Paalam na ba?
awh.. kawawa nman sya.. napgkamalan pang baliw.. haha.. tama ka jan girl!peste talaga si leandro!.. haha..
ReplyDelete