No Time Boundary: Chapter 7

Chapter 7

Una akong nagising kay Paul. Sinuot ko kaagad ang damit ko. Dali-daling tumungo ssa kwarto. Hinubad ang damit para maligo. Halos maiyak ako. Mali kasi ang ginawa ko,pinayagan ko ang kagustuhan niya. Paano kung mabuntis ako. Magmamangha si Papa. Imposible iyon. Wala na siyang alam na iba kong nobyo. Si Leandro lamang. Papatayin niya ako non.

Di ako pwedeng mabuntis. Pinatay ko ang shower. Lumabas at sinuot ang bathrobe. Kinuha ko ang tuwalya para sa buhok ko. Binukasan ko ang closet para maghanap ng damit. Matapos magbihis at mag ayos ay bumaba na ako para pumunta sa kusina. Kailangan kong lutuan ng agahan si Paul.

"Good morning Anne."sumulpot si Paul sabay yakap sa likod ko. Kaya muntikan ko nang mabitawan ang frying pan. 

"Ang bango ng baby ko."sininghot niya ang buhok ko. Syempre,gulilat ako sobra. Hindi ko inaasahan 'to. Ank kayang nakakain niya. Kakatakot siya ngayon. Ahhh,aywan ko. Hindi ko naiintindihan ang nagyayari.

"Paul."ingos ko. Ang higpit ng yakap niyaa kaya ang hirap iwaksi ang mga braso niya.

"anong niluluto mo."tanong niya na tila bata.

"Egg omelet. Pwede ba bitawan mo ako. Hindi ako makakaluto ng maayos nito."

Wag kayong magtaka,marunong ako magluto kahit anak ako ng duke. Hindi ako katulad ng ibang anak ng duke na mahilig umupo at maghihintay ng pagkain na ihahain sa kanila. Mahilig akong magluto. Ito na araw-araw kong gawain sa bahay. Kesa magmukmuk at magsayang ng oras ay pumupunta ako sa kusina para magluto. Mabuti,pabor sa akin si Papa na gumwa ng gwaing bahay. 

"Alright."napukaw ako sa sagot ni Paul. Kaso bago siya pubumitaw ay hinalikan muna ako sa leeg. Ang tamais niya ngayon sobra.

"errrr."reklamo ko.

"Bye my sweet baby."umakyat siya sa itaas.

Napakunot lang ako ng noo habang nakatingin sa niluluto ko. Nahihiwagaan ako ngayong araw. 

Humahain na ako nang bumaba si Paul. Una akong umupo pero bigla siyang umupo sa tabi ko dahilan ng pagsalpok ng kilay ko.

"It so delicious! Come on,lets eat!"sabi niya kaya nawala ang pagka-err. Di ko alam. Di ko naiintindihan ang emosyon ko ngayon eh. 

Kumuha siya ng tinapay at omelet. Nilgayan niya din ako. Tahimik l;ang ako sa kakamasid sa ginagawa niya. Aba,maginoo niya ha. 

"is there something wrong?"tanong niya bigla kay napakislot ako. Tinitigan ko siya sa mta saka naalala ko yong nangyari kagabii.

"Pwedeng kalimutan natin yong nangyari kagabi?"tumigil siya sa kakanguya."Nagpatuloy lang ako."At pwede ba no emotional attachment? ituturing lang natin na one night stand lang iyon iyon. Di natin iyon sinadya dahil lasing ka sa panahong iyon."

Saka iniwas ko ang tingin sa kanay.

"Mahal na kita,Annelise."

Kumabog ang puyso ko. Kasabay ng pagkamandhid ng kalamnan ko.

Di ba ako nabibingi?

totoo ba ang sinabi niya?

"At yong nangyari kagabi kusa nating ginawa iyon. Ramdam ko naman na mahal mo din ako."

"No! Di totoo ang sinabi mo."depensa ko. Awyan bakit iyon ang lumabas sa bibig ko. Di ko iyon balak sa bihin. Iba ang sasabihin ko. Iyon ay mahal kita sobra. Kaso naalala ko ang nakraang panhon. Magkaiba kami.

nagpatuloy ako."Di tayo pwedeng magmahalna."saka bigla akong tumayo.

Kumilimlim ang mukha niya. Tumitig ako sa ibang direksiyon. Di ko alam ang sasabihin ko eh.

"Bakit?"hinila niya ang kamay ko.

"Makaiba tayo."irap ko.

"Di naman tayo alien ha. Pareho naman tayon tao. Anong magkaiba doon?"may gana pa siyang magbiro. Pambihira.

"Hindi iyon ang ibig kong sabihin. Nakaraan ako. Ngayon ka.Sa bandang huli,magkakahiwalay tayo.Masasaktan ka ulit."saad ko sa mahinay na boses.

"Wala akong pakialam na masaktan sa huli. Ang importante,ang sa ngayon. Kasi kasama kita. Magkausap tayo ngayon. At ang pagkakataong ito ay di ko pwedeng sayangin."tumayo siya para ilapit ang mukha niya sa mukha ko.

"Paul."usal ko sabay yuko.

"Mahal kita...."niyakap niya ako bigla. Ano klaseng yakap? E di yong mahigpit. Na tila hindi ka na makakahinga. Kaya ito ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Mas mabilis pa sa cheeta na tumatakbo sa Savannah.

Natagpuan ko nalang ang sarili ko na namamasyal sa Hulesburg Park kasama ang prince charming ko. Sino? Si Paul Dunham? Sino pa ba?Magkahawak kamay kami. Walang pakialam sa mga taong tumutingin sa amin. Bahala sila. Pagisipan man nila kami ng masama. Wala akong paki. Mamatay sila sa ingit. Hanggang sa napuna ko ang tatlong babaing nagbubulungan. Di naman masyadong mahina kaya narinig ng mala-rabbit ears ko ang pagtsi-tsimisan nila.

"Diba si Prince PAul iyon? Anong ginagawa niya dito?"sabi ng matabang babae sa gitna.

"Oo nga. Saka may kasama pa siya.Sino kaya iyon?"sabat ng payat at kulot na babaing mayscarf sa leeg.

"Ang ganda niya noh. Mukha siyang artista."sabi ng matandang kasama nila sa left side na may mahabang skirt.

"Wow! lapitan kaya natin sila."bulalas ng mataba.

Nagsimula ako sa pag-panik. Kaya hinila ko ang kamay ni Paul.

"Bakit?"may question mark sa iris ng mata niya.

Manhid kasi sa paligid eh. Mas malala pa sa akin.

"Tumakbo na tayo."sagot ko.

"Ha?"

Lumala pa ang pagmamangha niya. Saka ginala niya ang paningin sa paligid. 

"Prince Paul??"palapit na nga ang mga tsimosa sa amin. Tumidig yata ang balahibo ko. Err.

"Halika na!"hinila ko siya. Mabuti nalaman niya kaagad kaya tumakbo kami na di man lang bumaling sa kanila.

Nang malaman namin na wala ng humahabol ay humunto kami sa pasukan ng park.

"Nalimutan kong mag-disguise. "sabi niya habang humihingal.

"Okay lang atleast nakatakas tayo. Sa susunod magiingat na tayo. Wag mo nang kalimutan magbalat kayo."

"Well,saan tayo tutungo?"umangat ang kilay niya.

"Kung saan mo gusto."sagot ko. Kumibot ang labi niya sabay akbay sa akin. At tumitig sa malayo.

"Do you want ice cream?"

"Sure."lumaki ang mata ko.

"Tara,ipapatikim ko sayo ang favorite ice cream flavor ko."sabi niya sabay giya sa akin patungo sa ice cream stall na nakita niya. Namanga ako,iba-iba na pala ang flavor ng ice cream ngayon. Mukhang masasarap. Nilalaway ako.

Err!

Bumaling ako sa kanya.

"Alin ba dito?"tanong ko habang tinuturo ang nasa loob ng freezer.

"Mocha!"sagot niya na ngumingisi.

"Mocha? Mukhang masarap!"parang bata kong tugon.

"Two mocha ice cream,please."sabi ni Paul sa tindera. Tumango ito saka sinunod ang sinabi niya.

Umupo kami sa vacant chair ng isang restaurant malapit sa ice cream stand iyon. Animo'y baliw kami dito na nagtaawanan dito. Puro walang kabuluhan ang kinikwento namin. Ang lakas pala ng sense of humor niya. Pambihira. 

"Ganito mag-lick ng ice cream."tinuruan niya pa ako.Dinalaan niya ng ice cream na parang asong ulol. Haha! nakaktawa ng mukha niya. 

Lumawa lang ako. Sumasakit na tuloy ang tyan ko. Ano ba 'tro. Hanggang naubos namin ang ice cream. Sinundot niya ang ilong ko bigla. Di ko iyon namalayan kaya na pakislot ako nang wala saoras. AHinagintaan kko din siya,sinundot ko ang tagiliran niya. Ang araw na ito ay ma ang pinakaespesyal sa lahat. Ayokong matapos ang pagkakaraong ito. Kasi kapag nangyari iyon,malulungkot ako habang buhay. Kaso ang konklusyon ay malulungkot din ako sa huli. Pambira! Hindi ko naiintinihan. Its nothing compare to the joy he bring today. Iot ang gustong makita ni Papa. Ang maging malligaya ako sa piling ng lalaking iibig ng ltapat sa akin.

Biglang humintoi si Paul sa kakasundto sa akin nang mahagip ng paningin niya ang babaing papasok sa restaurant. Matngakad ito. Skinny.Rosy skin. Short hair na blonde. Mas magnada pa yata sa akin. Napalis ang ngiti ko. Binalot ako ng pagtataka. Saka kumirot ang puso ko nang mapansing magka eye to eye sila. Anong ibig sabihin non? Sino ba ang babing ito?

"Helen."usal ni PAul. Oh no! ito pala si Helan. Hindi maari. Panira ng eksena eh. Bakit pa kasi susulpot lang kung saan. Ano ba,nagsisilos ako.

"PAul."anas nito.

Yumuko si PAu;l. Binitawan niya ang kamay ko. Sanhi ng pagkalungkot ng mukha ko.

"Can we talk for awile?"tanong ni Helen kay Paul.

Yumuko ako.

Bumaling si Paul sa kin. Tumango kaagad ako. Alam ko naman kong ano ang itatanong niya eh. Pwede ba magusap muna akmi Annelis,sandali lang. Ang sagot doon oo.Ano pa ba.

"Sure."sagot ni Paul kay Helen/ Tumayo ito para lapitan si Helen.

"Hintayin mo na lang ako doon sa park. Sa may entrance."bilin niya bago umalis kasama ang babing panira ng eksena namin. Tila iiya k ako ha. Ayoko. Tumayo ako para lisanin ang lugar na ito. Masama ang pakiramdam ko. PArang sisinatin ako. Gaya ng sinabi ni PAul ay tutungo ako sa Park para hintayin siya.

Sandali?

Ilang sandali ba?

30 minutes..

45 minutes..

1 hour..

4 hours?

Bakit ba ganito ang damdamin ko? Dapat nga matuwa ako kasi baka magkabalikan sila. Atleast di na ako iisipn ni Paul sa pag alis ko. Di na siya malulungkot kung sakaling mawaala ako. No emotional attachment nga diba ang sinabi ko. Kaso tila di ko magagwaa ko iyon eh. Di dapat amang yari tio Errr..

Kakainis. Ayokong hahanatong dito ang lahat. Wierd ito. Virtual ako. Di pwede ''to!

"AAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHH!"tumili ako kaya na-bother ang mga tao sa paligid. Napatitig pa nga sila sa akin. Ito ang ginawa ko. Kunwari walang nagyari. Nagpapa inosenteng bata ako dito Habang tutop ang bibig. 

E ano na agagawin ko?

>>>CHAPTER 8 HERE

No Time Boundary | Prologue | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3

Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6.1 | Chapter 6.2 | Chapter 7 | Chapter 8

Chapter 9 | Finale | No Time Boundary 2