Love Sees : Chapter 5

CHAPTER 5

[ RICHELLE’s POV ]

Continuation of flashback...

Pauwi na kami ni Ardie. Nauna kaming umuwi kina Ruijin. Madami pa kaming pinag-kwentuhan kanina habang kumakain. Nag dvd marathon pa nga kami. Bonding to the max talaga. Hindi pa nga rin mawala-wala ang ngiti ko hanggang ngayon.

“Kaninong unit ‘yon?” tanong ko kay Ardie.

“Kay Nate.”

“Matagal mo na ba siyang kilala?”

“Yap. Bata pa lang ako, kilala ko na si Nate. Madalas kasi kaming dalhin nina mommy kina Ruijin dati. Magkababata sila ng pinsan ko. They were bestfriends. Sabi ko na nga ba, at sila rin ang makakatuluyan. Wag mo lang masyadong isipin ang mga sinasabi ni Nate, sakyan mo lang ang mga sinasabi niya, makakasundo mo siya. Although, ang hirap talagang sakyan ng mga trip niya. Si Ruijin lang naman ang mas nakakaintindi sa kaniya. Just like what she said kanina, immune na siya sa mga kabaliwan ni Nate. Ang saya nilang kasama noh?”

“Sobrang saya. Para akong nasa mental.” Natawa siya. Nilingon ko siya. “Ardie.”

“Hmm?”

“Thank you, ah. Dahil pinakilala mo ko sa kanila. Hindi na ko mababaliw sa kakaisip ng mga iniisip ko na wala naman akong nakukuhang sagot. May makakausap na ko ng mga drama ko sa buhay. Yung maiintindihan ako dahil nakaka-relate din sila sa nararamdaman ko. Because we shared the same thing in common. We both write stories. With them, I found a new bunch of friends. Thank you so much, Ardie.”

Nilingon niya ko. Wala siyang suot na sunglass dahil tinanggal niya ‘yon kanina pagsakay namin ng kotse. Umangat ang kamay niya palapit sakin. Dahan-dahan pa ‘yon na parang tinatantiya niya na tama ang paglalandingan no’n. And it landed on my head. Dahan-dahan ding bumaba ang mukha niya palapit sakin.

“Ardie, anong—”

His lips landed in my forehead. “Your welcome, Rch.” He whispered.

Sunod-sunod na napakurap ang mata ko. Kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko. Anong nangyayari sakin?

 - E N D  O F  F L A S H B A C K -

Riiing! Riiing!

Naputol ang pagbabalik tanaw ko ng marinig ko na namang nag-ring ang phone ko. Si Ardie ang tumatawag. Ulit.

“Hello. Papunta na ko dyan.”

“Nandito ako sa tapat ng bahay ninyo.”

“Hah? Paano kang napunta dyan?”

“Malamang kasama ko si Manong John.”

“I mean, nasa bahay ka diba?”

“Oo nga. Bahay ninyo.”

“Akala ko bahay ninyo.”

“Bahay ninyo. Tapos ka na ba? Baba ka na. Nilalamok na ko dito.”

Kinuha ko ang pouch ko at lumabas na ng kwarto ko habang kausap si Ardie. “Bakit kasi nasa labas ka ng kotse?”

“Kasi wala ko sa loob.”

“Sira! Pababa na ko. Ibaba ko na ‘to.” Nasalubong ko si mama. “Ma, alis na po ko.”

“Ingat ka. Nasa labas na si Ardie.”

“Opo.” Palabas na ko ng tawagin uli ako ni mama. Nilingon ko siya. “Bakit po?”

Lumapit siya sakin. “Hindi naman sa nakikialam ako. Mabait si Ardie. Magalang. Gwapo. Kahit sino magkakagusto sa kaniya.”

“Ma, ano po bang point ninyo?”

“Kayo ba ni Ardie?”

“Ma!”

“Nagtatanong lang ako.”

I sighed. “Magkaibigan lang po kami. Nothing more, nothing less.” Tumango-tango si mama. “Alis na po ako.” Patalikod na ko ng humarap uli ako sa kaniya. “Paano nga kung magkagusto ako kay Ardie? Ano pong gagawin ninyo?”

“Magulang mo ko. I want the best for you. Ayokong mahirapan ka.”

“Sige po. Aalis na ko.” Parang ayoko ng marinig ang iba pang sasabihin ng mama ko. Na kung sakaling magustuhan ko si Ardie, mahihirapan lang ako. Dahil isa siyang bulag. Kailan pa naging kasalanan ang magmahal ng bulag?

“I want the best for you. But I want you to be happy. Kaya kung sino mang magustuhan mo, I’ll support you till the end. Basta ba wag lang yung mga adik sa kanto, Rich. Yung mga holdaper. Alam mo ‘yon?”

Napangiti ako. “I know what you mean, Ma.”

Nilapitan ako ni mama at niyakap. “Walang masamang magmahal ng tulad ni Ardie.”

“I know, Ma. I know.”

Nagpaalam na ko at lumabas ng bahay. Paglabas ko ng gate, I saw Ardie. Nakasandal siya sa kotse habang nakatingala sa langit. Napatingala din ako. At napangiti. Ang ganda ng langit. Ang dami na namang stars. Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Ng walang ingay.

“Ang tagal mo naman, Rich.”

Napangiti ako. Hindi ako sumagot. Pinagmasdan ko muna siya. Wala siyang suot na sunglass kaya malaya kong napagmamasdan ang mga mata niya. Tama si mama. Walang masamang magmahal ng isang tulad ni Ardie. Even though he’s blind, mas nakikita pa niya ang tunay na kulay ng paligid niya kahit puro kadiliman lang ang nakikita niya. At pinakita niya sakin ang mga bagay na hindi ko napapansin at nakikita noon. Binigyan niya ko ng dahilan na hindi masama ang magmahal ng isang tulad niya.

Yes. I fell in love with this guy. I don’t know when. Naramdaman ko na lang.

“Rich. Nilalamok na ko dito.”

Hinawakan ko ang braso niya. “Let’s go.”

= = = = = = = =

“Anong ginagawa mo dito sa veranda, Rich?” Napalingon ako sa likuran ko. Ang mommy ni Ardie. “Hindi ka ba mahilig sa party?”

“Nagpapahangin lang po.”

Mga kamag-anak at malalapit na kaibigan ang bisita niya. Lumapit siya sakin. Tumingala rin siya sa langit katulad ng ginagawa ko kanina bago siya dumating. “Alam mo ba ang paboritong gawin ni Ardie nung mga panahong may paningin pa siya hanggang ngayon?”

Tumingala rin ako sa langit. “Ang napapansin ko lang po, mahilig siyang tumingala sa langit tuwing gabi at mahilig siyang maglaro ng bubble soap tuwing umaga.”

“Yun ang hindi niya magawang baguhin sa buhay niya simula ng mawala ang paningin niya.”

Nilingon ko siya. “Makulit din po ba si Ardie dati?”

“Sobra. Sa totoo lang, parang walang nagbago sa kaniya simula ng mabulag siya. Na kahit nawala ang paningin niya na pinaka-importante sa kaniya, positive pa rin ang pananaw niya sa buhay. He’s always like that since then. And I’m very proud of him. I’m very proud of having him as my son.” Huminto siya. “Si Kiel. Ang kapatid niya ang mas naapektuhan ng pangyayaring ‘yon. Naging over protective siya sa kuya niya.”

Alam ko ‘yon. Nakatikim nga ko ng kasungitan niya nung magkita kami noon sa park.

“Rich.” Nilingon niya ko. “Thank you.”

“Thank you po para saan?”

“Thank you for coming into my son’s life. Ardie’s life.”

Hindi ako makapag-react. Hindi ko naman kasi alam ang dapat kong sabihin. Nabigla ako sa sinabi ni Tita Madell. The way she said those words, parang ang laki ng papel ko sa buhay ni Ardie ngayon. Hindi ko alam pero, habang nakatitig ako kay Tita Madell, unti-unti akong napangiti.

“Mas thankful po ako dahil nakilala ko siya.” Lumabas na lang sa bibig ko ang mga salitang ‘yon. Dahil ‘yon ang totoo.

Napangiti siya. Napangiti din ako.

“Mommy.”

Napalingon kami ni Tita sa gilid namin. Speaking of the two, nakita ko si Ardie kasama ni Kiel.

“Kuya’s looking for you, mom.” sabi ni Kiel. Tiningnan niya ko at si Ardie bago siya umalis.

Lumapit si Tita Madell kay Ardie. “Why, Ardie?”

“Have you seen Rich, ‘My? Hindi ko kasi siya makita. I mean, hindi ko siya mahanap. Hindi rin siya makita ni Kiel when I asked him. Ang sabi niya, pupunta lang siya ng restroom. Hindi kaya na-bored ‘yon at umuwi? Pero, bakit naman siya mabobored kung ako ang kasama niya?”

Napalingon sakin si Tita. At napangiti.

“Hindi kaya—” Napahinto si Ardie sa sinasabi niya. Suminghot-singhot siya. Unti-unti din siyang napangiti. “She’s here. Naaamoy ko ang perfume niya.”

Tinapik ni Tita Madell ang balikat ni Ardie. “Babalik na ko sa loob.” Nilingon niya ko at nginitian bago niya kami iwan ni Ardie.

“Ba’t bigla kang nawala?” tanong ni Ardie. “Nasa’n ka ba?” Kumapa-kapa siya para

hanapin ako. Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang braso niya.

“Nagpahangin lang ako dito.”

“Bakit dito pa?”

Tumingala ako sa langit. “Ang ganda kasi ng langit ngayon.”

“Talaga?” Tumingala din siya. “Madami bang stars?”

“Oo. Ang linaw ng langit. Walang ulap. Ang dami-daming stars.”

“Gusto ko na silang makita.”

Napalingon ako sa kaniya. Nakangiti siya habang nakatingala. Matagal bago ako nagsalita. “Ardie.”

“Bakit?”

“Wala ka kasing nakukwento sakin tungkol sa nangyari sa’yo. Kung bakit ka nabulag. Hindi na kita kukulitin kung anong nangyari. Gusto ko lang malaman kung...”

“Kung ano?”

“Kung pwede ka pa bang makakita uli?”

Hinintay ko ang reaction niya. In took seconds before he answered. “Why did you asked?” sa halip ay tanong niya.

“Hah?”

Nawala ang ngiti niya. “Kung sakaling ganito na ko habang buhay, tatanggapin mo pa ba ko?” Then, he sighed. “I mean, bilang kaibigan mo.”

Hindi ko na kailangang mag-isip ng isasagot ko. “Of course.”

Hindi pa rin bumalik ang ngiti niya. “Kung sakaling mag-asawa ka na. Hindi na tayo magiging katulad nito.”

“Ba’t napunta sa pag-aasawa ang topic natin?”

“I’m just being practical.”

I sighed. “Ikaw ba? Wala ka bang balak mag-asawa?”

“Sino bang magkakagusto sa bulag na katulad ko?”

Humigpit ang pagkakahawak ko sa kaniya. “Ardie.”

“Mahihirapan lang ang babaeng makakatuluyan ko kung sakali.”

“Don’t say that.” Ngayon ko lang siya nakitang ganito. Nasanay na kong laging positive ang tingin niya sa lahat ng bagay. And I don’t want to see the look on his face now. Gusto kong sabihin sa kaniya na ako. Ako. Kaya ko siyang mahalin. No. Mahal ko na siya, eh. Gusto kong malaman niya na may taong handang magmahal sa kaniya. I want to erase that look on his face. Gusto ko. Nakangiti lang siya.

Huminga ako ng malalim. I’m ready to confessed my feelings to him. Ngayon na. Hangga’t may lakas pa ko ng loob.

“Ardie, I—”

“Ardie!”

“Rich!”

Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil sa dalawang boses na ‘yon. Pag-lingon ko, I saw Ruijin and Nate.

“Nandito lang pala kayong dalawa.” sabi ni Ruijin.

“Sabi ko sa’yo, eh. Nandito sila.” sabi ni Nate.

“Wala ka namang sinabi.”

“Wala ba? Bakit parang mero’n?”

“Wala.”

Lihim akong napabuntong-hininga. Hindi dahil sa kakulitan nila. Kundi dahil hindi ko nasabi ang dapat kong sabihin.

“Rich.”

Nilingon ko si Ardie. “Bakit?”

“Free ka ba tomorrow?”

“Pag-uwi ko.”

“Date tayo.”

“Hah?” Buti na lang at hindi niya mapapansin ang reaction ng mukha ko. At buti na lang, busy sina Ruijin sa pag-uusap nila ni Nate. Kung pag-uusap nga ba ang tawag sa ginagawa nila.

“Friendly date. Madalas naman nating gawin ‘yon diba?”

“Ah, oo.”

“So, tomorrow?”

“Sige.”

“Daanan ka na lang namin ni Manong John.”

“Sure.”

= = =

>>>CHAPTER 6 HERE 

Love Sees | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4

Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Final Chapter