Another Summer Sunset : Chapter 8

☼ Chapter 8 ☼

(Allison POV)

Naupo na nga lang kami ni Harrem sa ilalim ng puno. Tama naman siya, kung hindi kami pipirmi sa isang lugar, baka lalo kaming mapagod at mapalayo.

At tsaka yun talaga ang napapanood ko sa mga survival shows sa TV. Mas mabuting mag-stay ka sa isang lugar at maghintay ng rescue team na hahanap sayo kesa mapalayo ka.

Inabot na kami ng mga two hours dito. For sure alam na ng mga kasama at parents namin na naligaw kami ni Harrem. Sana mahanap na nila kami dahil ayokong abutin kami ng gabi dito sa gubat.

Hindi rin ako kinukulit ni Harrem kasi alam niyang bad trip ako sa kanya. It’s his fault kung bakit kami naligaw. Sana hindi na ako ulit nagtiwala sa kanya.

Ang nakakaimbyerna lang, sitting pretty lang siya habang nakikinig ng music sa iPod niya. Parang feel na feel pa niya ang pag-upo namin dito. “Bwiset! May dalang iPod pero walang cellphone. Kainis!”

“Ha? Ano yun Baby A? May sinasabi ka?”

“Wala. Sabi ko ang kupal mo.”

“Ano? Ang cool ko?”

“Hindi. Sobrang panget mo!”

“Sobrang pogi ko?”

Lintek!!! Oo, pogi naman talaga siya eh. Magiging sikat at tinitiliang artista ba siya kung mukha siyang paa. Pero ang laking kupal niya lang talaga. Nakakabanas na nagagawa pa niyang umakto ng ganyan. Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami nawawala ngayon dito sa gitna ng gubat.

Another hour passed. Nagbabadya na ang paglubog ng araw. Hanggang ngayon, stuck pa rin ako dito sa gubat kasama si Harrem.

Nagdadasal na ako na sana mahanap na nila kami. Natatakot na akong gabihin kami sa lugar na ito. Napapaisip na nga ako na ituloy na lang ang paglalakad namin pero biglang nagsalita si Harrem.

“Allison, sunset na oh. Do you still hate this time of the day?”

Napatingin ako sa kanya. Bakit naman kaya naisipan niya pang itanong yun sa sitwasyon namin. Nililibang na naman ba niya ako?

“Naalala ko pa nung bata pa tayo, sinasabi mo na you hate sunset dahil maggagabi na at takot ka sa dilim.”

Napairap ako sa kanya. “Natural lang sa bata na matakot sa dilim.”

“You hated sunset dahil pinagbabawalan na nila tayong maglaro.”

“Psh! Lahat ng bata naiinis kapag pinapatigil na talaga silang maglaro.”

“You hated sunset dahil pinapatulog nila tayo ng maaga.”

“Eh sa matagal talaga akong makatulog sa gabi!!!”

“But your main reason for hating sunset is because the sky turns orange. Ayaw na ayaw mo ng kulay orange.” Saka siya natawa. “Do you still hate orange?”

“Oo. Sakit kaya sa mata nun.”

“So you still hate sunset?”

Dahil tuloy sa usapan na ito, isa-isang nag-flashback ang childhood memories ko kasama so Harrem.

Pero teka… bakit ko nga ba siya kinakausap? Hindi ko na namalayan na at this very moment, I’m letting my guard down again.

“I started liking sunset when I met you.” Sabi ko kay Harrem kahit nakakahiya. “Sabi mo, hindi ako dapat matakot sa dilim dahil hindi totoo ang mga aswang. Tapos kahit nasa loob tayo ng bahay, naglalaro pa rin tayo para hindi ako mainip. At kapag oras ng tulugan, kinakantahan mo ako hanggang sa makatulog ako.”

Napangiti si Harrem sa mga sinabi ko.

“Pero ano nang nangyari saatin Harrem?” Matagal ko itong kinimkim. Akala ko kasi hindi ako magkakalakas ng loob para alamin ito mula sa kanya. “Why did you stop being friends with me, Harrem?”

“We’re still friends, Allison!!!”

“No. We’re no longer friends.” Suddenly, I felt my tears dropping slowly. Yung lungkot na naramdaman ko ko all those years, muling lumalabas. “Bakit hindi mo na ako tinawagan? Bakit hindi ka na nagparamdam? Bakit hindi ka na sumama sa mga summer vacations natin? Bakit mo ako kinalimutan?”

“Allison…” Tumabi na siya saakin at yumuko naman ako dahil ayokong makita niyang sobrang sakit sa pakiramdam ko. Pero inangat pa rin niya ang ulo ko, at nagkatitigan kami. “Naaalala mo pa ba yung usapan natin dun sa huling summer vacation na nagkasama tayo?”

Napaisip ako. Yung last summer vacation namin together. That was four years ago.

“Ang tagal na nun Harrem. Hindi ko maalala.”

“Sure ka?”

Tumango naman ako. “Ano bang pinag-usapan natin noon?”

Narinig kong huminga siya ng malalim. He seemed quite disappointed dahil hndi ko nga maalala ang tinutukoy niya. “Ngayon, malinaw na saakin kung bakit ganyan na lang ang galit, pagtatampo at mga tanong mo saakin. You thought I forgpt about you when in fact… you’re the one who forgot about us.”

Napakunot ang noo ko. So nililipat niya saakin ang sisi? “Ano ba kasing tinutukoy mo Harrem?”

☼ FLASHBACK ☼

Four years ago, our last summer sunset together.

“Harrem, anong dream mo?”

“Dream? Wala naman akong panaginip kanina nung umidlip tayo.”

“Hindi yung panaginip ang tinutukoy ko. Dream! Pangarap!!!”

“Ahh!!!” Napaisip bigla si Harrem. “Gusto kong maging astronaut. Para pagdating ko sa space, hindi na ako tatanda.”

Napatingin ako ng masama kay Harrem nun. Seryoso pa siya nung sinabi niya yun. Pero sino namang niloko niya?

“Hindi ka naniniwala saakin, Baby A?”

“Hindi talaga!!!”

“Baby A, totoo ang sinasabi ko! Walang araw at gabi sa space. Ibig sabihin, wala ring oras kaya hindi na ako tatanda.” Grabe, pinanindigan talaga ang kalokohan niya. Susuportahan ko na nga lang.

“Wow talaga Harrem. Saan mo naman nalaman yan?”

“Nag-iisip lang talaga ako ng malalim. Dapat paminsan-minsan, gawin mo din yan Baby A.” Wala na akong nagawa kundi um-oo na lang. “Eh ikaw ba? Anong dream mo?”

“Gusto kong maging artista.”

Seryoso yung pagkakasabi ko pero ang nakuha kong sagot mula kay Harrem ay, “Pfft!!! Hindi nga Baby A?”

“Bastusan lang Harrem? Yung pagiging astronaut mo, sinuportahan ko. Tapos yung akin, pagtatawanan mo lang?”

“Ito naman, nagtampo agad.” Pero itchura niya, tawang-tawa pa rin.

Tanggap ko naman eh. Wala akong talent na pwedeng pumasa para maging artista. Si Harrem pa, pwedeng maging sikat dahil bukod sa pogi, magaling siyang kumanta at sumayaw. Magaling din siyang umarte. Nagagamit niya yun para lumusot sa mga kalokohan niya.

“Bakit ba gusto mong mag-artista?”

“Kasi kapag sumikat ako, eh di makakatuluyan ko rin ang gusto ko.”

Nagbago bigla ang reaction ng mukha ni Harrem. “Paano mo naman nasabi?”

“Yun ang napapanood ko sa TV. Laging nakakatuluyan ang mga bidang artista!!!”

Nanahimik si Harrem. Parang ang lalim ng iniisip niya. “Bakit sila Jack at Rose?”

“Sino yun?”

“Yung sa palabas na lumubog ang barko!!! Artista kaya sila, pero namatay si Jack. Hindi sila nagkatuluyan ni Rose.”

Parang napanood ko na rin yung palabas na yun. Hindi ko lang talaga maalala kung anong title. “Ah basta, kapag nag-artista ako, makakatuluyan ko ang gusto ko!!!”

“Eh paano ako?” Nagulat ako sa biglaan niyang sinabi. At sa murang edad, nakaramdam ako ng tinatawag nilang ‘kilig’. “Paano ako Baby A? Maga-astronaut ako!!!”

Pero kahit kinikilig, hindi ko pwedeng ipahalata yun. “Hindi talaga tayo magkakatuluyan dahil nasa space ka. Tapos diba sabi mo, mananatali kang bata? Lalong hindi pwede yun!!!”

“Eh di hindi na ako mag-aastronaut!!!” Napasigaw siya at napatayo sa kinaupuan niya. “Sige, tutal artistahin naman ako. Mag-aartista na lang din ako!!!”

☼ END OF FLASHBACK ☼

Hindi ko alam kung matatawa, maiiyak o mababaliw ba ako sa mga pina-alala saakin ni Harrem.

Natutuwa dahil natupad nga niya ang sinabi niya.

Naiiyak dahil nakalimutan ko ang tungkol dun.

Nababaliw dahil isa lang ang ibig sabihin nun.

“Nung may talent agent na nag-alok saakin, pinilit ko talaga si Mama na isali ako. I was so serious about it, to the point na kinailangan kong hindi na sumama sa summer vacations para magawa ko yung gusto kong gawin.

I wanted to surprise you Allison. Gusto ko na tayo ang magkatuluyan kasi bata pa lang tayo, gusto na kita. Nung hindi kita tinatawagan, miss na miss kita. Pero sabi ko sa srili ko, titiisin ko yun para kapag nagkita na tayo ulit, kilalang artista na ako. Parang pagnagkita tayo, masabi mong ako na ang makakatuluyan mo.”

Tumindi ang bilis ng tibok ng puso ko. Naiiyak ako… sa inis!!! Inis sa sarili ko.

“Nakakainis ka!!!” Pinaghahampas ko si Harrem. Bakit ang sweet-sweet niya?

Grabe yung pang-aaway ko sa kanya nung mga nakaraang araw pero hindi niya ako tinigilan. Kahit nag-artista, sumikat at nakakilala na siya ng mas magagandang babae, hindi niya ako kinalimutan.

“I hated you for so many reasons… Tapos dahil lang pala dun!!! Sineryoso mo pala yung mga sinabi ko!!!”

“Kahit anong sabihin mo, big deal yun saakin, Baby A.”

“Eh niloko lang din kita nun sa pag-aartista ko kunwari. Kasi naman, niloloko mo ako sa pag-aastronaut mo. Grabe ka Harrem, alam mong ang sama-sama ng loob ko sayo!!! Dahil doon, nagalit ako sayo.”

“Sorry na Allison. Sorry na.” Parang naiiyak na din siya. Kinuha niya ang kamay ko at hinawakan niya ito ng mahigpit. “Please, don’t hate me.”

I was such a fool. All this time, nagalit ako sa maling dahilan. “Ako ang dapat mag-sorry Harrem. I hate myself for hating you. But even if there are so many reasons for hating you… those are not enough to stop loving you.”

Nasilip ko na ang ngiti ni Harrem. Napangiti na din ako.

Sa wakas, nagkaayos din kami. Sa wakas nagkalinawan din kami.

“I miss you Baby A.”

“I miss you too, Rem-rem.” Yan ang espesyal na nickname na ginagamit ko sa kanya.

“Namiss ko yung pagtawag mo saakin ng Rem-rem ha.”

“Namiss ko din yun.”

A few minutes later, nahanap na rin kami ng mga awtoridad. Nakauwi kami ng matiwasay, pero pagkatapos nun ay sermon ang inabot namin sa mga parents namin.

“Mga pasaway talaga kayo!!!” Sermon saakin ni Mommy A.

“Pero aksidente lang talaga na naligaw kami!” Paliwanag ko sa kanila. Pero mukhang hindi sila naniniwala. “Harrem, ikaw may kasalanan ditto ha. Bakit hindi mo ipaliwanag ang side mo.”

Nang ituro ko na si Harrem, napakurap lang siya ng mata. “Ah… ano po kasi…” Nauutal-utal siya sa paliwanag niya. Yung tipong guilty siya sa isang krimen.

“Harrem… don’t tell me sinadya mo yun?”

Napanganga siya… and then he admitted it dahil ngumiti na lang siya, sabay nag-peace sign.

“LOKO-LOKO KA TALAGA!!!”

End of Chapter 8

>>>EPILOGUE HERE

Another Summer Sunset | Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3

Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | 

Epilogue