Loving Your Bestfriend : Chapter 3

CHAPTER 3

“Yats.”

Napalingon ako kay Gino. “Bakit?”

“Si Rion.”

“Hah?” Napalingon ako sa tinitingnan niya. Si Rion na nakatayo sa gilid ng poste ng ilaw di kalayuan sa pinagparadahan namin ng motor.

It’s been two weeks since we last saw each other.

No texts. No calls. From him.

Nagkataon lang na dito sa baranggay nila Rion ang basketball game nila Gino kaya nandito kami.

“Talk to him, yats.”

“Pero...”

“Mukhang gusto ka rin niyang kausapin.”

Sakto namang nag-ring ang phone ko. Si Rion. May natanggap akong text mula sa kaniya.

[ Pwede ba taung mag-usap? ]

“Sige na. Puntahan mo na siya. Sumunod ka lang sa court, okay?” sabi ni Gino. Ginulo niya ang buhok ko bago tumalikod.

“Gino.” Hinawakan ko pa ang damit niya para pigilan siya.

Nilingon niya ko. “Bakit? Natatakot ka ba sa mangyayari after ninyong mag-usap?”

Oo. Pero hindi 'yon ang lumabas sa bibig ko. “Paano kung payagan ko siyang manligaw sakin?”

Nawala ang ngiti niya. Para pa ngang namutla ang mukha niya kung titingnan. “Enni, wag mo nga kong takutin ng ganyan. Hindi magandang biro ‘yan. Baka hindi ako makapag-concentrate sa laro ko niyan, eh.”

“I’m just kidding. Sorry.”

Niyakap niya ko. “Pampa-swerte lang. Hihintayin kita sa court, okay?”

Tumango ako. Umalis na siya. Para pa ngang ayaw niya kong bitawan.

Si Gino. Two days after magtapat ni Rion sakin, he courted me.

Naalala ko pa ang sinabi niya ng araw na ‘yon.

“I’m glad we’re not bestfriends, Enni. Kailangan pa talagang may gawin ang iba para matauhan ako. Natatakot akong maagaw ka sakin ni Rion. Mas una mo nga kong nakilala kesa sa kaniya pero mas close pa kayong dalawa. Sinong hindi matatakot do’n? So, Enni, can I officially court you?”

I smiled.

Kung dati, hindi ko maintindihan ang relasyon naming dalawa. Ngayon, alam ko na. May matino na kong paliwanag kung tatanungin ng iba kung ano kaming dalawa.

Nilingon ko si Rion.

Naghihintay siya sakin.

Ang bestfriend ko.

Pero tama nga bang tawagin ko pa ring siyang bestfriend sa kabila nang nalaman ko?

I sighed.

Lumapit na ko sa kaniya.

“Enni.”

Ngumiti ako na parang walang nangyari sa pagitan naming dalawa. “Bhest. Long time no see.”

“Busy lang sa school.”

Tumango-tango ako. “Manonood ka ng basketball?” Ano bang klaseng tanong ko?

“Nope.”

Natahimik kaming dalawa.

Ang awkward lang.

Nagsimula siyang maglakad. Palayo sa mga tao. Sumunod naman ako sa kaniya. Huminto siya sa tapat ng isang puno. Natatabingan no’n ang liwanag na nagmumula sa poste ng ilaw.

“Tungkol sa nangyari. I’m sorry.” sabi niya.

“It’s okay. Lasing ka lang no’n. Okay na sakin ‘yon. Kalimutan na natin ‘yon.”

“No, Enni.”

Nawala ang ngiti ko. “Bhest.”

“I’m sorry.”

Kinagat ko ang labi ko. Pero hindi ako nagsalita. Mangyayari na ba ang pinaka-iiwasan kong mangyari? Isipin ko pa lang na mangyayari ‘yon, nasasaktan na ko.

“Mabait ka. Sweet ka. Kahit sino, pwedeng ma-inlove sa’yo, eh. At isa na ko do’n.”

“Bhest, tama na.” pigil ko sa kaniya. “Kapag tinuloy mo pa ‘to, masisira ang friendship nating dalawa.”

“I’m sorry, Enni. Pero nainlove na ko sa’yo, eh. Hindi ko sinasadya. Nagising na lang ako isang araw na may nararamdaman na ko sa’yo. Matagal na ‘to. Hindi ko lang mailabas. Pinigilan ko ang sarili ko. Ayokong masira ang pagkakaibigan natin.”

Hindi ko na napigilan ang luha ko. Pumatak na ‘yon. “Pero bakit ngayon?”

“Hindi ko na kaya, Enni. Nahihirapan na kong itago. Nahihirapan na kong magpanggap na wala kong feelings sa’yo. To the point na isi-nacrifice ko na ang pagkakaibigan natin.”

Humakbang siya palapit sakin.

“Hindi ba pwedeng mahalin mo rin ako, Enni?”

“I’m sorry, bhest.”

“Enni...”

“Hindi kita kayang mahalin sa paraang gusto mo.”

Natahimik siya. Tumingala siya. At nakita kong sunod-sunod na pumatak ang mga luha niya sa pisngi niya.

“Bakit hindi pwede? Dahil ba kay Gino?” Nakatingala pa rin siya.

“Labas si Gino dito, bhest. Hanggang kaibigan lang talaga ang tingin ko sa’yo. I’m sorry...” Tinakpan ko ng bibig ko para walang lumabas na tunog sa pag-iyak ko.

“Dahil ba ganito ako? Dahil ba ang hilig kong makipag-basag ulo?”

“No!” Sunod-sunod akong umiling. “Bago pa kita maging bestfriend, tanggap ko na kung sino ka. It’s just that, hanggang kaibigan lang talaga..”

“Tang-ina! Ang bakla ko talaga! Bakit ba ko umiiyak?” Pinunasan niya ang pisngi niya. Tiningnan niya ko. “Mahal na mahal talaga kita, Enni...” Kitang-kita ko ‘yon sa mga mga mata niya.

“Tama na, bhest. Please... Ayokong saktan ka. Pero hindi ko talaga kaya...”

Yumuko siya. “Pero mahal na mahal kita, Enni... Subukan mo lang, o... Please...”

Hinawakan ko ang pisngi niya. Napatingin siya sakin. “Ayaw kitang saktan ng ganito pero kailangan kong magiging totoo. Mahalaga ka sakin, bhest. Mahal kita bilang kaibigan ko. Hanggang do’n lang ang kaya ko...”

“Enni...”

“Ayaw kong gawin ‘to, pero kailangan. Para sa’yo din ‘to. Mas masasaktan ka lang kung makikita mo ko.”

“Iiwasan mo ko?”

Tumango ako. “Dahil kung lagi mo kong makikita, mas lalo ka lang masasaktan. Kasi hindi kita kayang mahalin.”

“Enni...” Niyakap niya ko. Hinayaan ko lang siya. Tinapik ko ang likod niya.

“Hindi ko alam kung hanggang kailan. Siguro hanggang makapag-move on ka na sakin.”

Humigpit ang pagkakayakap niya sakin. He was crying silently. Masakit para sakin ‘to. Ang makita siyang ganito.

“Bhest, promise me na mag-aaral ka pa rin. Promise me na hindi ka na makikipag-away. Mahal ko diba?”

“Enni...I love you...”

“Mahal mo ko kaya gawin mo ‘yon. Please?”

Hindi siya sumagot.

“Bhest?”

“O-oo… Hindi ako babalik sa dati... Para sa’yo... Mahalin mo lang ako...”

“Bhest naman...”

“I’m sorry, Enni... Pinapahirapan kita... I’m sorry kung sinira ko ang pagkakaibigan natin ng dahil sa pesteng pakiramdam na ‘to...” Dahan-dahan siyang humiwalay sakin. Tiningnan niya ko. “Alam ko namang walang patutungahan ‘to... Alam ko namang may iba kang gusto... Gusto ko lang talagang malaman mong mahal kita... Hindi ko na kayang itago ‘yon… I’m sorry...”

Hinaplos ko ang pisngi niya. “I’m sorry, too, bhest...”

Dahan-dahan akong humakbang palayo sa kaniya bago ko siya tuluyang talikuran.

And maybe this would be the last time that I would call him bhest...

Paano ko pa siya magagawang tawaging bhest kung hindi na kaibigan ang tingin niya sakin?

He’s the one who crossed the line of friendship.

He fell.

I did not.

Both of us got hurt.

He sacrificed our friendship.

Is loving me, his bestfriend worth fighting for?

No.

Because I could’t love him back the way he wanted to be love.

Mas masasaktan lang siya.

Days passed.

Weeks passed.

Months passed.

Until one year had passed...

* * *

>>>CHAPTER 4 HERE

  

Loving Your Bestfriend | Prologue | Chapter 1 | Chapter 2

Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Epilogue