Loving Your Bestfriend : Chapter 1

Chapter 1

“Uy, Enni! Andyan na silang lahat!”

Nilunok ko muna ang kinakain ko bago sagutin ang kaibigan kong si Inna na kapapasok lang ng kusina. “Susunod na ko. Tapusin ko lang ‘to.”

“Sa labas mo na tapusin ‘yan. Hinahanap ka na nila.” Bitbit ang pitsel ay lumabas na si Inna.

Get together namin ng mga highschool friends ko. Three years na simula ng grumaduate kami ng highschool. At dahil busy kami sa kaniya-kaniya naming pag-aaral at minsan lang kami makumpleto, once a year, humahanap kami ng time na lahat makapunta sa get together namin.

At ngayon, dito ang venue namin kina Inna.

Kinuha ko ang plato ko at dumeretso sa likod-bahay nila Inna kung sa’n naririnig ko ang malakas na tawanan ng mga kaibigan ko na mas malakas pa sa kumakanta sa videoke na naririnig ko. Nagmamadaling humakbang ako. Paliko na ko ng biglang...

“Ay kabayo!” Kasabay ng impit kong tili ang pagkabasag ng platong hawak ko na nabitiwan ko dahil sa pagkagulat ko sa taong nabangga ko. “Naku naman!” Niyuko ko ang nabasag na plato.

“Sorry miss.”

“Okay lang.” sabi ko. Ewan ko ba. Sa halip na mainis dahil nabangga niya ko, hindi ko na ginawang big deal ‘yon. Ganito lang talaga ko. Parang lahat ng bagay, okay lang. Ayoko lang mainis. Kasalanan ko din naman dahil nagmamadali ako. “Sayang yung food.”

“Anong nangyari?”

Boses ‘yon ni Inna. Nakiusyoso na rin ang iba kong mga kaibigan.

“Nabangga ko siya.” narinig kong sagot nung lalaki sa harap ko.

“Wag mo nang pulutin, Enni. Masugatan ka pa.”

“Oo nga, miss. Ako na lang dyan.”

Saka lang ako tumingala sa lalaking nakabangga ko. Tumuwid ako ng tayo. “Sino ka?” Hindi ko naman siya barkada.

“Kasama ko siya. He’s my classmate.” sabi ng isa kong kaibigan na si Jerry.

“Ah... Hello.” Nginitian ko ang mga kaibigan ko. “Long time no see guys!” excited kong sabi. “Saglit lang, ah!” Hinarap ko agad yung lalaking nakabangga ko. “Kuya, kaw nang bahala dito sa kalat, ah.” Mabilis akong tumalikod.

“Enni, sa’n ka pupunta?”

“Kukuha ng makakain!” hindi lumilingong sagot ko.

“Hindi ka na nagbago!”

“Takaw mo talaga!”

Pagkakuha ko ng pagkain, bumalik uli ako sa likod ng bahay. Wala na yung nabasag na plato at kumalat na pagkain. Sayang talaga ‘yon. Lamang tiyan din ‘yon. Nag-umpisa na kaming magkulitan ng mga barkada ko.

“Miss.”

Napalingon ako sa gilid ko. Yung nabangga ko kanina. “Uy, kuya! Bakit?”

“O.” May binigay siya sakin.

Ang lapad ng ngiti ko sa nakita ko. “Waaah! Chocolate! Akin ‘to?”

“Bayad do’n sa natapon mong pagkain.”

“Ba’t may baon ka nito?”

“Lagi lang akong may dala. Madami kaming chocolate sa bahay, eh. Negosyo nila mama.”

“Wow! Saya no’n, ah. Edi wantusawa ka no’n?

“Sakto lang.”

I smiled at him. “Thank you dito.” Tinaas ko ang chocolate. “I’m Enni nga pala.” I extended my hand. “You are?”

He accepted it. “Rion.”

And that were all started.

May supplier na ko ng chocolate. Wahehe!

I gained a friend sa katauhan ni Rion.

Not just a friend, but a bestfriend.

One na year na kaming magkaibigan ngayon.

In that one year, napagtiyagaan niyang pakisamahan ang isang takas sa mental na katulad ko. Wahehe! Nah! Just kidding!

Naging mabuti siyang kaibigan. Nasasakyan niya ang mga trip at kalokohan ko sa buhay. Ang kakulitan at kadaldalan ko. Lalo na ang katakawan ko na madalas niyang ireklamo sakin. Hindi naman daw kasi ako tumataba tapos maya’t maya ang kain ko.

Nandyan siya kapag kailangan ko siya. Nandyan siya nung mga panahong naging ma-ala-teledrama ang peg ng buhay ko. Gano’n din naman ako sa kaniya. That what friends are for, right?

Mabait siya. Isa nga lang ang reklamo ko sa kaniya. Pala-away siya. Yun ang madalas kong isermon sa kaniya kapag nagkikita kami, magkatext o magkausap sa phone. Ang takaw niya sa away. Hindi kasi siya in good terms with his family kaya sa pakikipag-away niya nilalabas ang kabadtripan niya.

“Bhest, ano na naman ‘tong nalaman kong nakipag-away ka daw?”

Kausap ko si Rion sa phone. Tinawagan ko agad siya nang malaman ko from Jerry na nakipag-away siya last night.

“Tssh...”

“Tssh ka dyan! Tssh-hin ko ‘yang mukha mo, eh.”

“Nagsumbong na naman sa’yo ang tukmol na ‘yon.”

“Eh, kasi nga—ayy!” Nagulat ako ng bigla na lang siyang sumigaw nang malakas.

“Hoy! Napakasumbungero mo talaga!” At hindi ako ang sinigawan niya.

“Nadulas lang ako, ulol!” sagot naman ng kung sinong tinawag niya. At malamang si Jerry ‘yon. Magkasama pala ang dalawa.

“Ang ingay mo, Rion! Nasa’n ka ba nang makotongan kita?”

“Wala ko sa bahay.”

“Nag-iinom kayo ‘no?”

“Magsisimula pa lang.”

“Pupuntahan kita.”

“What?”

“Pupuntahan kita nang mabugbog kita.”

I ended the call. Alam ko naman kung saan sila umiinom. Sa bahay nila Jerry. Si Jerry lang ang nakatira sa kanila kasama ang ate niya. Lumipat na ang parents niya sa probinsya after he graduated in highschool. Naiwan si Jerry at ang ate niya dahil dito gustong mag-aral ni Jerry at dito naman nagta-trabaho ang ate niya.

Gamit ang motor ko, pumunta ko kina Jerry. Mga apat na baranggay ang daraanan ko bago makarating sa kanila. Pero dahil nakamotor ako, fifteen minutes lang, nakarating na ko sa kanila.

Nakita ko si Jerry sa labas ng bahay. Mukhang galing siya sa tindahan dahil may dala siyang chicha.

“Uy! Enni! Anong ginagawa mo dito?”

Bumaba ako ng motor. “Napadaan lang. Aalis na din ako. Nagpa-pampam lang. Ba-bye!” Sumakay uli ako ng motor at ini-start ‘yon.

Pinalo niya ang braso ko. “Nababaliw ka na naman!”

“Aray naman! Napakasadista mo talaga kahit kailan! Hindi ka na nagbago, bwisit ka! Buksan mo nga yung gate ninyong bulok, papasok ang reyna! Bilis!”

At dahil takot siya sakin, binuksan niya ang gate na walang reklamo. Wahaha!

Pinasok ko ang motor ko. “Ate mo?”

“Wala. Tomorrow pa ang uwi.”

Bumaba ako ng motor. “Kaya naman pala. Magdamagan na naman ‘tong inuman ninyo ‘no? Kayo lang dalawa ni Rion?” Sa kabilang baranggay pa nakatira si Rion.

“Nope. Kasama namin ang barkada.” Yung mga classmate niya ang tinutukoy niya.

I pouted. “Kaselos naman. Pinagpapalit mo na kaming original barkada mo. My new friends ka na kasi.”

“Sira ulo! Umuwi ka na nga!”

Tinawanan ko lang siya. Sumunod ako sa kaniya. Sa likod-bahay siya pumunta. May kubo kasing malaki do’n. Yung open air. Nung highschool kami, do’n din kami umiinom nila Jerry at ng barkada.

May naririnig na kong malakas na music.

“Partey! Partey!” malakas na sabi ko nang makarating kami sa kubo ni Jerry.

Sabay-sabay na napalingon sakin ang mga taong nasa kubo. Lima silang nasa kubo. Tatlong lalaki at dalawang babae.

Binati nila ko. Binati ko din sila. Kilala ko na din silang lahat.

“Where’s Rion?” tanong ko. Hindi nila kasama si Rion.

“Bakit?”

Boses ‘yon mula sa likuran ko. Lumingon ako. Nakita ko si Rion. Napangiwi ako nang makita ko ang mukha niya. May band-aid sa kaliwang kilay niya. May pasa ang kaliwang pisngi niya. May sugat ang gilid ng labi niya. May benda ang kanang kamay niya.

Nilapitan ko siya. “Mag-usap nga tayo.” bulong ko sa kaniya. Nilingon ko ang mga taong sa kubo. “Saglit lang, ah.”

“Bugbugin mo na ‘yan, Enni, nang magtino!”

“Oo nga! Yung hindi na siya makakatayo!”

Nginisihan ko lang sila. Tumalikod na ko at hinila ang kamay ni Rion na hindi injured. Hinila ko siya papasok ng bahay nila Jerry. Sa may sala. Nagpameywang ako sa harap niya.

“Ayan.”

“Aray!”

“Ayan.”

“Aray!”

“At ayan.”

“Aray, ah!”

Dinutdot ko lang naman nang marahan ang mga sugat niya.

Umupo siya sa sofa. Hindi ako umupo.

“Ano na naman bang ginawa mo, bhest?”

“Napa-away lang.” hindi lumilingong sagot niya.

“Lang? Hindi ka ba nagsasawa sa pakikipag-away?”

“Hindi—aray naman, bhest!” Piningot ko kasi ang tenga niya.

“Ayaw mo kasing magtino, eh!”

“Hinaan mo naman ang boses mo. Marinig ka nila sa likuran.” madiin pero mahinang sabi niya.

Tumikhim ako. “Sorry.” Umupo na din ako sa sofa. “Bhest, seryoso ko. Tumigil ka na sa pakikipag-away. It’s not good for you. Baka sa susunod, hindi na pasa, sugat o baling buto ang abutin mo, eh.”

“Okay lang ako.”

I sighed. Sumandal ako sa sofa. “Ano na naman bang nangyari sa bahay ninyo?”

“Same old story. Pinagalitan ni papa. Nasermunan ni mama.”

“Kasi?”

“Malay ko sa kanila. Ako naman ang lagi nilang nakikita sa bahay, eh. Porke’t hindi lang ako nag-aaral, tingin nila sakin walang kwenta. Porke’t may barkada lang akong mga tambay, tingin nila sakin adik na. Sabagay, matagal ng gano’n ang tingin nila sakin. Nakakatamad tuloy mag-aral. Anyway, sanay na rin ako sa kanila.”

Humarap ako ng pagkakaupo sa kaniya. “Bhest, bakit hindi mo ituloy ang pag-aaral mo? Ipakita mo sa parents mo na may kwenta ka. Na hindi lang pakikipag-basag-ulo ang alam mo. One year na lang ga-graduate ka na ng college.” Dapat nga kasabay ko siyang naka-graduate ngayong year. Nag-stop lang kasi siya.

Hindi siya sumagot.

“Bhest, sige na. Mag-aral ka na uli. Ipakita mo sa parents mo na mali sila nang pagkakatingin sa’yo. Na matino ka. Na mabait ka. Sige na, o. Magtapos ka.”

Hindi pa rin siya sumagot.

I sighed. “Bhest naman. Bakit ba ganyan ka? Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Nag-aalala na ko sa’yo, eh.” Nagtutubig na rin ang mga mata ko. “Paano kung makita na lang kita next time na ano... na...” Hindi ko maituloy ang sasabihin ko.

Saka lang niya ko nilingon. Kumunot ang noo niya. Maya-maya ay ngumiti siya. Pinisil niya ang pisngi ko. “Ang drama mo. Hindi bagay sa’yo.” Isinandal niya ang ulo niya sa sofa. “Oo na.”

“Anong oo na?”

“Try kong mag-aral uli.”

Nanlaki ang mga mata ko. “Talaga?”

“Oo nga.”

“Waah!” Sa sobrang tuwa ko, niyakap ko ang braso niya.

“Aray naman, bhest! Yung kamay ko!”

“Sorry.” Nag-peace sign ako at humiwalay sa kaniya. “Wag ka na uling makikipag-away, okay?”

“Try ko.”

“Bhest naman!”

“Oo na. Oo na.” Tumayo siya. “Tara na sa likod. Iinom ka ba?” Hindi pa ko nakakasagot nang magsalita uli siya. “Wag na. Baka magkalat ka pa, eh.”

Pinalo ko ang braso niya. “Hindi naman ako pumunta dito para uminom ‘no! Ikaw ang pinuntahan ko dito. Kung hindi lang ako naaawa sa mukha mo, kanina pa kita nabugbog.”

Saglit siyang natigilan. “Gano’n ba ko kahalaga sa’yo?” Maya-maya ay sabi niya.

“Oo naman. You’re my bestfriend, Rion. Natural lang na mag-worry ako sa’yo.”

Umiwas siya ng tingin sakin. “Okay.”

Kumunot ang noo ko. “Okay ka lang?”

“Oo. Medyo sumakit lang ang kamay ko.”

Hinawakan ko ang kamay niyang may benda. “Ikaw kasi, eh.”

Hinila niya ang kamay niya. “Tama na nga ang sermon. Tara na.”

Sumunod ako sa kaniya paglabas ng bahay.

“O, bakit buhay pa ‘yan?”

“Dapat nilumpo mo na ‘yan, Enni!”

“Oo nga! Nang magtino!”

“Gayahin mo kasi ako, tol! Goodboy!”

Yun ang sumalubong samin ni Rion nang makarating kami ng kubo.

“Mga ulol! Pagsisipain ko kayo dyan, eh!”

“Ang bunganga mo, bhest. Papasakan ko ng sili ‘yan.” saway ko kay Rion.

“Tssh!”

Pumasok na siya ng kubo nang mag-ring ang phone ko. Napangiti ako nang makita ko sa screen kung sino ang tumatawag.

“Wait lang, guys, ah.” Lumayo ako sa kanila.

“Sino ‘yan?” pahabol na tanong ni Jerry.

“Si Gino!” sagot ko.

Pumunta ko sa motor ko at umupo. Saka ko sinagot ang tawag.

“Hello, Gino.”

“Wala ka sa bahay ninyo, yats?”

“Dumaan ka?”

“Oo. Wala ka daw sabi ni nanay.” Ang nanay na tinutukoy niya ay ang mama mo. “Umalis ka daw?”

“Yap.” Sinabi ko kung nasa’n ako.

“Anong ginagawa mo dyan?”

“Pinuntahan ko yung bestfriend ko. May problema, eh.”

“Magtatagal ka pa dyan?”

“Nag-iinom sila, eh,”

“Iinom ka? Hindi ka sasama sakin?”

Natapik ko ang noo ko nang may maalala ko. “Ngayon nga pala yung game ninyo diba?”

“Ulyanin ka talaga.”

“Sorry naman.”

“Nakamotor ka diba? Wag ka nang uminom.”

“Hindi na nga. Uuwi na rin ako maya-maya.”

“Kung ngayon ka na lang umuwi?”

“Kararating ko lang kaya. Uwi agad?”

“Kung puntahan na lang kita dyan?”

“Waaah! Wag na ‘no!” Dahil for sure, uulanin ako ng tukso nila Jerry. Madalas kasi nila kong tuksuhin kay Gino.

Hindi ko boyfriend si Gino. Ano na lang. Ang hirap i-explain, eh. We’re not bestfriends. We’re not even boyfriend-girlfriend. Para bang may mutual understanding kaming dalawa. Akala nga nila mama, nanliligaw sakin si Gino. Pero hindi. Wala namang sinasabi si Gino sakin. Basta, ang hirap i-explain.

All I know is, masaya ko kapag kasama ko siya. Kahit may oras na naiinis ako sa kaniya. Imba din kasi si Gino. Hindi maintindihan.

“Edi wag. Kasama mo lang boyfriend mo, eh.”

“Wala kong boyfriend, okay! Batukan kita dyan, eh!”

“Kaya nga umuwi ka na.”

“Oo na. Uuwi na po.”

“Hintayin kita.”

“After ten minutes.”

He chukled. “Okay.”

Nagpaalam na siya. Napatingin na lang ako sa screen ng phone ko. At napangiti. Nang malapad.

“Para kang baliw.”

Napalingon ako sa gilid ko nang may magsalita. Nakita ko si Rion. Ang seryoso ng mukha niya.

“Ikaw, ah. Nakikinig ka dyan. Mabingi ka, sige ka.”

“Aalis ka na?”

“Oo, eh. May pupuntahan pa kami ni Gino. May game siya ngayon.”

“Hindi ka pwedeng magtagal?”

“Hmm... ten minutes?”

“Twenty minutes?”

Napakamot ako ng ulo. “Fifteen minutes. Hinihintay na rin ako ni Gino.”

“Okay. Fifteen minutes.” mabilis niyang sabi bago tumalikod.

Sumunod ako sa kaniya. “Uy, okay ka lang? Ba’t parang badtrip ka?”

“Sumasakit yung kamay ko, eh. Hindi ko magamit.”

“Ikaw kasi, eh. Kaya dapat hindi ka na nakikipag-away. Dapat—” Napahinto ako dahil may bigla na lang siyang hinagis sakin. Buti na lang mabilis ang reflex ko at nasalo ko agad ‘yon. Ang lapad ng ngiti ko nang makita ko kung ano ‘yon. “Chocolate! Thank you, bhest!”

Napangiti siya. “Parang bata.”

 

* * *

>>>CHAPTER 2 HERE

  

Loving Your Bestfriend | Prologue | Chapter 1 | Chapter 2

Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Epilogue