Imperfect World - Story 1: Give Me Gummybears

Give Me Gummybears

By: WisdomDeath

        Hindi ko alam kung nagmamadali lang talaga ako o late lang talaga yung boyfriend ko. Halos thirty minutes na kasi akong naghihintay dito sa may Krispy Kreme pero wala pa rin siya. Gusto ko na nga iuntog yung ulo ko sa lamesa. One hour na lang magsisimula na yung meeting namin. Mapapagalitan nanaman ako nila espren niyan.

          Inubos ko na lang muna yung iced tea ko. As a good girlfriend, hinintay ko pa saglit si Aidan, pero nang makita ko yung oras, feeling ko malapit na lumuwa mata ko. Thirty minutes na lang. Jusko po!

          Tumakbo na ako palabas. Isasara ko na dapat yung pintuan nung taxi nung may sumigaw. Si Aidan na hingal na hingal. Hindi ko alam kung maiinis ako (dahil late siya), matatawa ako (dahil yung expression niya nakakatawa), o maawa (kasi pagod na pagod ang itsura niya.)

          “Bilisan mo kaya!” sigaw ko sakanya. Ang bait ko, diba?

          Tumakbo siya at mabilis na sumakay sa taxi. Hingal na hingal siya lalo. ‘Di ko na talaga napigilan yung sarili ko at natawa na lang.

          “Nakainom ka na ba ng gamot mo?” tanong niya sa akin.

          “Oo. Ako pa.” Siyempre go with the flow lang kahit inaakala nanaman ni Aidan nababaliw na ako.

          “Eh bakit tawa ka ng tawa?”

          “Try mo tignan sarili mo sa salamin nang malaman mo.”

          “Sana may salamin.”

          Medyo mabilis na rin yung biyahe. Nang makarating na nga kami sa Diamond Building, sinabihan ko na lang si Aidan na siya muna magbayad at ibibigay ko na lang yung share ko mamaya. Tumakbo na ako paakyat. Hindi na uso elevator. Late na talaga ako.

          Pagpasok ko sa conference room, lahat napatingin sa akin. Pagtingin ko naman kay espren-slash-boss, na si Ruijin, na may hawak na whiteboard marker, nakataas ang kilay.

          “Sorry I’m late,” sabi ko na halos parang bulong na lang.

          “As I was saying,” tuloy naman ni espren, “kailangan nating ilabas ang monthly anthology natin. ‘Wag kayo maging kampante porket naging hit yung February issue natin.”

          Halos lahat mukhang takot. Sinubukan kong magmukhang takot para naman di ako masyadong naiiba. Late na nga hindi ko pa sila dadamayan sa pagiging takot kay espren.

          “Sino sa inyo ang meron nang nagawang short story para sa June Issue natin?” tanong ni Ruijin.

          Walang nagtaas ng kamay. Siyempre pati ako hindi. Wala pa nga akong maisip na concept eh. Sumasakit lang ulo ko sa pag-iisip. Tuyot pa ang brain ko ngayon. Parang desert lang.

          “Seryoso? Wala? Ni isa man lang?” Kung cartoon si Rui, feeling ko may usok nang lumalabas sa tenga at butas ng ilong niya.

          “’Di pa tapos.”

         Nilingon namin kung sino yung nagsalita—si Allison. As usual, lagi kasing kaharap ang laptop. Siya lagi nauuna sa mga deadline ng nanay-nanayan niyang si Rui.

          “Gaano na kahaba?”

          “Three thousand words.”

          “Hindi pa tapos ‘yun?” gulat na sabi naman ni Ellaine.

          “Hindi pa. Kalahati pa lang ‘yun eh.”

          “Sino pa?”tanong ni Rui.

          “Title pa lang po meron,” sagot ni Ellaine.

          Nakakahiya naman ito, pero okay lang. ‘Di naman ako nag-iisa.

          “Ikaw espren?”

          “Ha?”

          Tinaasan lang ako ng kilay ni espren. Ang daming hindi sumagot pero napansin pa rin ako. Grabe naman talaga ang mata ng demonyang ito.

          “Wala pa eh. Susubukan ko mamaya.” Nginitian ko na lang siya.

          Ni-remind na lang niya kami na kailangan within the week, kailangan makagawa na kami ng short story namin para sa June issue. Pinabalik na rin niya kami sa kaniya-kaniyang office namin. Nagulat nga ako paglabas ko ng conference room. Nakatayo ba naman kasi si Aidan doon. Parang guard lang.

          “Ano ba ‘yan? Nanggugulat?” Pasigaw kong tanong.

          Nginitian niya muna ako bag nagsalita, “Ano? Na-sermonan ka nanaman ba ni Rui?”

          “Magically, hindi!” tuwang-tuwa naman ako. Aba! Ang hirap masermonan ng sarili mong espren ‘no! Hindi mo alam kung matatawa ka kasi lumalaki na mga mata niya, o matatakot dahil  parang gusto ka na niyang sakalin.

          “Kailangan ko nang mag-isip ng gagawin ko for the June issue,” sabi ko.

          “Bibili muna ako sa grocery store sa baba tapos babalik ako dito.”

          Tumango lang ako. Payag kasi si espren na nandito ang mga boylet namin. Iilan lang naman ang meron. Si Aiesha, Demi, at ako lang ang alam kong meron. Unless, may ilan na hindi marunong mag-share ng tsismis.

          Pumunta na ako sa office ko. Ni-lock ko yung pintuan para wala munang manggugulo sa akin.

          Ang theme kasi ng June issue ay “Heartbreaks” at isa ‘yan sa pinaka-ayaw ko. Kapag mga ganyan ang pinapagawa, ‘yung mga masasakit na bagay, kailangan ko bisitahin ang kahapon. Masaya na ako ngayon. Walang gulo sa mundo namin ni Aidan.

          Uupo na dapat ako para magsimulang mag-isip ng story ko kaya lang bigla akong nakarinig ng ingay sa labas. Pakiramdam ko bumalik na si Aidan at pinagkakaguluhan nanaman siya nung ilan sa mga baliw kong kasamahan.

          Pagkalabas ko ng office ko. Tama hinala ko. Nag-lean lang ako sa may doorway habang pinapanood sila.

          “Kuya Aidan, ‘di ka nagdala ng food para sa amin?” tanong ni Ellaine. Pagkain nanaman. Mahilig kasi magluto si Aidan. Kaya nga hindi ako nagugutom kapag siya kasama ko.

          “KUYA WHY SO CUTE?” sigaw naman ni Allison sabay poke sa tiyan ni Aidan. One more thing, malaking tao si Aidan. Six-footer siya at chubby. Sabi nung iba mataba na daw. Wala akong pakialam. Physical appearance lang nakikita nila.

          “Kuya kailan ka ulit magdadala nung cheesy tuna omelet?” tanong ni Airah.

          “Hindi! Tuna Pasta muna!” sigaw ni Allison.

          “Eh! Yung red velvet cupcakes na may cream cheese frosting!” sigaw naman ni Ellaine.

          “Hoy! Puro pagkain hinahanap niyo kay Aidan,” sabi ko sa tatlong baliw na babae. “Ano nabili mo sa grocery store?” tanong ko kay Aidan.

          “Gummybears,” sagot niya tapos inabot niya sa akin. Kinuha ko naman at sinilip na halos sampung balot yung binili niya. Oh my! Ma-iinspire na ako sa lagay na ito.

          “Next time magdadala ako nung requests niyo,” sagot ni Aidan.

          Niyakap siya nung tatlo tapos nagsitakbuhan papunta sa kanya-kanyang office.

          “Nakakatuwa talaga yung mga batang yun.” Ngumiti siya.

          “Sinabi mo pa. Ang sarap tirisin.”

          “Buti hindi sila natatakot sa’yo.”

          “Kay Rui kami takot.” Sinenyasan ko siya na pumasok na kami sa office ko. Kailangan ko na umisip ng story. Bakit ba kasi ayaw gumana ng utak ko? Minsan lang naman! Once a month lang, brain. Pagbigyan mo ako. Ooh gummybears!

          Dinukot ko na yung isang pack tapos binuksan. Naupo muna si Aidan doon sa couch na naka-set sa gilid. Nilabas niya phone niya at nagsimula nang maglaro muna.

          Nag-online ako sa DDH-IM group. Isa lang nakita kong online. Si Allison lang. As usual.

QueenRichelle: Baby A, can I ask a favor?

WisdomDeath: Sure Tita R. Ano ba ‘yan? ‘Wag lang MATH. :)

QueenRichelle: Pwede mo ako gawan ng playlist para sa June issue. To inspire me lang. Wala pa akong nagagawa eh. Masermonan pa ako ng Mommy A mo.

WisdomDeath: Ayy sure tita! Wait ka lang. I have the perfect playlist for you.

     Kapag kailangan ko ng songs para ma-inspire ako. Siya una kong nilalapitan. Ang daming sources niyang batang ‘yan. Nakakatuwa tuloy. Nanginain muna ako ng gummybears habang hinihintay yung playlist na gagawin niya.

          “Ano ba theme ng issue niyo ngayon?” tanong ni Aidan habang naglalaro pa rin nung Unblock Me.

          “Heartbreaks,” mahina kong sagot.

          “Kaya mo ‘yan. Bisitahin mo saglit ang past mo, pero don’t stay.”

          “Kung mukha ng asungot makikita ko. No thanks.”

          “Be professional. Isipin mo na lang para iyon sa story mo. After that, you can forget that part of your life forever.”

          Sakto naman na sinend na ni Baby A yung link ng playlist na ginawa niya.

WisdomDeath:Here you go, tita. Enjoy listening.

http://8tracks.com/wisdomdeath/queen-s-betrayal

QueenRichelle: Thanks Baby A!

     Agad agad ko namang pinuntahan at pinindot ang “play” button. Gah! Minsan lang naman bibisitahin ang masakit na past na ‘yan. Sige na. Go Richelle!

          Nakapag-type na ako ng ilang paragraph nang mag-play ang kantang “Pretending” by Ryan Beatty. Doon na ako nahigop ng portal papuntang past.

          Sabi nila, “Time is gold.” Sana sinabi nila sakanya ‘yan. Nagsayang kasi ako ng oras sakanya. Naniwala, nagmahal, umintindi tapos malalaman ko na lang na naglolokohan na lang kami kasi nagpapanggap na lang siya. Kung kailangan nga ng GMA at ABS-CBN ng bagong actor, kunin na nila. Magaling. Sobrang galing.

          Hindi naman ako tanga para hindi gumawa ng move. Hindi ko naman hahayaan na masaktan pa ako lalo. Ako nakakuha ng huling salita, masaya ako doon pero hindi ibig sabihin no’n, okay na ako. Masakit pa rin. Tatlong taon kaya ang nasayang na oras ko. Hindi ko nga alam kung may parte nung relasyon namin na makatotohanan. Baka lahat na lang kalokohan.

          “Mahal kita,” sabi ng asungot habang nakatutok sa cellphone. Shucks! Ramdam na ramdam ko pagmamahal niya...sa cellphone niya.

          “Oo na lang. ‘Di ako tanga. Ayoko na magsayang ng oras pa. Kalokohan na lang ito. Magsama kayo ng cellphone mo at kung sino man yung lagi mong kasama.”

          Hindi ko kinilala kung sino yung chicks niya. Hindi ko na to-torturin sarili ko sa relasyon na ako lang ang marunong mag-effort, ako lang loyal, ako lang may pakialam. Masakit pero kailangan itigil ang katangahan.

          “Q!” Bumalik na rin ako sa present. Thank you, Aidan. Ayaw ko na doon. Nanghihinayang pa rin ako sa three years na iyon. Kung maaga ko nalaman na gago yung si RJ, sana mas nakapag-focus ako sa mas mahahalagang bagay tulad na lang ng nobela ko. Sana mas maaga kong natapos iyon at maagang nakapagsimula sa panibagong nobela. Talo na ako noong iba kong kasamahan. Sila Aiesha, Demi, at Hannah naka-tatlo nang libro. Ako iisa pa lang.

          “Ha?” tanong ko kay Aidan.

          “Type na, Q. Ang lalim na ng iniisip mo.”

          “Oops.”

          Hinarap ko na ulit yung half-full page sa MS Word. Napaka-supportive ni Aidan sa pagsusulat ko. Siguro isa na rin iyon sa reason kaya hindi kami nag-work nung ex kong asungot. Wala siyang pakialam sa passion ko. Wala siyang binasa na gawa ko ni isa. Si Aidan kasi, ka-close niya ang fellow DayDreamers ko. Nagsusumbong yung mga baliw na iyon kay Aidan kaya pagkauwi, ihaharap niya ako sa laptop ko tapos iiwan ako saglit. It’s either manunuod siya ng TV or gagawa ng snacks.

          Tinitigan ko yung last paragraph na nagawa ko. Wala talaga akong maisip na idadagdag kaya naman binura ko.

          Nag-grunt ako. “Hindi ko alam isusulat ko!”

          “Write from your heart. Sometimes, the best stories to tell are those that we witnessed—the ones we were a part of,” sabi ni Aidan habang nakatingin pa rin sa screen ng cellphone niya.

          Tumayo ako at lumapit sakanya. Niyakap ko naman agad siya. Sarap yakapin talaga ng mga chubby na tao. Ang cute cute pa.

          “Ang genius mo talaga A!” Pinisil ko pa pisngi niya.

          “Alam ko yun! Tigilan mo nga pisngi ko. Alam kong cute ako!”

          “Oo nga. Ang cute cute cute mo A. Para kang gummybear! Akin na lang pisngi mo.”

          Nanlaki naman mata niya. “Mang-aagaw ng pisngi! Doon ka na nga! Mag-type ka na.”

          Tumawa lang ako. Pabalik na ako sa upuan ko nung hinatak niya ako at binalot sa malalaki niyang braso. Tapos tinadtad ng halik yung pisngi ko. “Good luck, Q.”

          Pagkabitaw niya sa akin, pinisil ko ulit yung magkabilang pisngi niya bago ako bumalik sa pagsusulat. Inisip ko yung sinabi ni Aidan.

          Sometimes, the best stories to tell are those that we witnessed—the ones we were a part of.

          Huminga ako ng malalim bago ako nag-type ng tuloy tuloy. Siguro, ito na rin yung chance ko para ikwento ang nangyari sa past ko, para tuluyan ko nang mabitawan yung masakit na nakaraan, para makapag-focus na ako sa present at future.

          Hindi ko na nga namalayan yung oras. Napansin ko na lang na uwian na pala, nung inabutan ako ni Aidan ng USB.

          “I-save mo na lang muna yung nagawa mo. Doon mo na sa bahay ituloy, para makapagluto na rin ako ng dinner natin.”

          Tumango lang ako tapos nilagay ko na sa USB yung file. Halos nakalahati ko na rin kasi. Habang inspired pa ako sa sinabi ni Aidan, itutuloy-tuloy ko lang. Medyo ramdam ko na rin gutom ko.

          “Bye tita R!” sigaw ni Allison.

          “Bye Baby A. See you tomorrow ah.”

          “Oh yiz!”

          “Bye girls!” sigaw ko.

          “Bye ate!” sagot nila in unison. Ang cute cute.

          Pagkauwi, pinadiretso na ako ni Aidan sa living room, kung nasaan yung laptop ko. Dumiretso naman siya sa kitchen. Narinig ko na nagsimula na siyang magluto, kaya tinuloy ko na rin pagsusulat ko. Hindi naman masyadong matagal bago ko natapos.

          Ang bilis ‘no? Na-inspire talaga ako sa sinabi ni Aidan sa akin kanina. After ko isulat, parang gumaan bitbitin ko. Kahit ba one and a half year pa lang ang nakalipas simula ng maghiwalay kami ni asungot, ngayon ko pa lang talaga na-let go. Yung tipong nabitawan ko na talaga, kasi nailabas ko na yung matagal kong tinagong sakit.

          Maya maya lang, may dala nang tray si Aidan. Tinago ko na yung laptop ko. Seafood pasta ang niluto niya. Pumwesto na ako sa sofa, siya naman nagsalang ng movie muna—Letters To Juliet.

          Naka-relate ako sa movie na ‘yun. Yung fiancé kasi ni Sophie hindi completely supportive. Yung guy na na-meet niya, suplado pero noong tumagal, na-impress din kasi magaling siya magsulat. Well, minus na lang sa suplado part. Kasi hindi naman suplado si Aidan. Hindi nga niya kayang manakit ng lamok.

          After nung movie, nag-decide kami na manuod na lang muna ng kung ano meron sa cable. Sa Star Movies naman naabutan namin yung movie na G.B.F.

          “Parang gusto ko tuloy ng G.B.F.” sabi ko.

          “Ako na lang,” sabi niya sabay flip ng imaginary hair niya.

          Natawa naman ako. “Ayy! Lumalabas totoong kulay mo, A.”

          “Shh. ‘Wag ka maingay.”

          Unti-unti naman siyang lumapit sa akin tapos bigla akong kiniliti. Siyempre, hindi ako marunong magpatalo. Nakakabawi naman ako kaya lang sa bandang huli, binalot niya ako sa katawan niya. Amoy na amoy ko pa rin nga yung pabango niya.

          “Aidan! Kakagatin kita.”

          “’Wag! Kapag ako pumutok, ikaw may kasalanan.”

          Parehas kaming tawa lang ng tawa. Inupo naman niya ako sa sofa. Medyo hinihingal pa ako pero okay lang. Kung siya naman ang dahilan kung bakit ako hihingalin, kaya lang.

          “Tapos ka na ba sa story mo?”

          Proud kong tinaas ang ulo ko. “Naman!”

          Ginulo niya buhok ko. “I’m so proud of you. Isang araw mo lang ginawa story mo. You have to rest. Para naman makapagpahinga ka ng maayos at hindi ka ma-late bukas.”

          Ang sweet talaga. Pinisil ko pisngi niya. “Opo. Ikaw ba?”

          “Susunod ako,” sabi niya.

          Nag-shrug lang ako tapos dumiretso muna sa bathroom para mag-shower. Nagbihis ako—baggy shirt (t-shirt pa ni Aidan) at cotton shorts. Nahiga na ako sa kama at binalot ang sarili sa kumot.

          Hindi ko na naramdaman nung sumunod si Aidan sa akin. Napasarap tulog ko. Nagising na lang ako nung naamoy ko yung niluluto niya. Nagutom ako bigla. Walang mumog, walang suklay, walang kahit ano, dumiretso agad ako sa kusina.

          Medyo napatalon si Aidan. “Nanggugulat ka, Q.”

          Ngumiti lang ako. Nahihiya pa ako magsalita. Naghanda na siya ng plato ko tapos sabay na kami kumain. Sabay na kami pumasok, since medyo malapit naman sa building namin yung building nila.

          “Ikaw na talaga, Ate Richelle!” sigaw ni Airah sa akin.

          Ano nanaman ako? May ginawa nanaman ba akong mali? Jusko po! Ayaw ko pong masermonan. Nakita ko pang papalapit na sa akin si espren. Ayaw ko pang mamatay! Ano ba kasi ginawa ko?

          Ngumiti na lang ako. Sinubukan kong huminga ng mahinahon. Medyo mahirap lang talaga magpanggap kasi natatakot ako kay espren lately.

          “Ano nanaman ba ginawa ko?” tanong ko.

          Akala ko sisigawan niya ako pero niyakap niya ako. Thank you po at hindi niya pa ako papatayin. Ritwal ba ito? Hug muna bago kill?

          “I’m so proud of you espren!” sigaw niya.

          “Huh?”

          Bigla namang sumulpot si Jhonah sa likod ni Rui. “Nakapag-let go ka na ah!”

          Ha?—What?—Anong meron?

          “Isang araw lang nagawa mo na agad ang story mo,” sabi ni Rui.

          “Ang galing galing talaga. Feel na feel ko pain mo,” sabi ni Jhonah.

          “Ipapasa ko pa lang. Paano niyo nabasa?” Medyo napakunot-noo ako. Sinilip ba nila yung unfinished work ko sa computer ko? Imposible. May password ako.

          “Pinasa ni Aidan kagabi,” kinikilig na sabi ni Rui.

          Matapos ang daldalan naming tatlo, pumunta na ako sa office. Binuksan ko yung isang file ko. Iyon ang susunod kong nobela. Magsisimula na sana akong mag-type nang nag-beep ang cellphone ko.

          May text message galing kay Aidan.

Aidan: Sorry kung inunahan kita. Binasa ko kasi kagabi. Na-excite ako. Gusto ko makita agad ni Rui. Ang ganda ng pagkakasulat mo. Sabi sa’yo kayang kaya mo. Sana hindi ka galit. I love you, Richelle x

          Sign na talaga ito na si Aidan na ang “the one.” I’ve let go of the past. It’s time to move forward...

          ...with the one.  

         

          

>>> STORY 2 HERE