Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 21

CHAPTER 21

( CHLOE’s POV )

“Goodmorning po!”

“Goodmorning.” ganting-bati ko sa empleyadong bumati sakin. Kapapasok ko pa lang ng building ng CTC. Inayos ko ang sunglass ko. Sa halip na sumakay sa elevator, sa hagdan ako pumunta.

Hindi ko alam kung ilang minuto ang inabot ko bago ko narating ang twelveth floor, sa office ni Lei. Deretso agad ako sa pinaka-office niya. Binati pa ko nila Xie, tumango lang ako. May sinasabi sila, pero parang hindi naman pumapasok sa isip ko. Binuksan ko ang pintuan, deretso sa couch, sabay upo. Humikab pa ako ng ilang beses. Tinanggal ko ang sunglass ko at kinusot ang mga mata ko.

“It’s already eleven am, inaantok ka pa rin?”

Nilingon ko ang taong ‘yon. Sa table ni Lei, nakita ko ang isang lalaking naka-amerikana na nakaupo. “Hi, Flynn.” Isinandal ko ang ulo ko sa couch. Humikab ako. Ni hindi ko na pinag-abalahang takpan ang bibig ko.

“Mukhang puyat na puyat ka, ah.”

Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi lang puyat, gutom rin ako. At ang totoo niyan, kagigising ko lang one hour ago. Wala akong matinong kain, wala pa kong matinong tulog. Hindi ko nga alam kung bakit dito ako dinala ng mga paa ko sa CTC. Sobrang lutang lang ako. Nakalimutan ko pa nga yung sukli ko sa taxi kanina.

“Mukhang pagod na pagod ka, ah.”

Pinunasan ko ang pawis sa noo ko. Sino ba namang hindi mapapagod kapag ginamit mo ang hagdan para makapunta ka ng twelveth floor?

“Water.”

Napatingin ako sa basong hawak ni Flynn. Nasa harap ko na pala siya, hindi ko napansin. “Drink.” He said.

Kinuha ko ‘yon at ininom. “Thank you.” Ibinalik ko ang baso sa kaniya.

“Another glass?”

Umiling lang ako. Parang naubos ang stock energy ko sa pag-akyat dito sa twelveth floor kaya pati pagsasalita, kinatamaran ko. This is not me. Never kong kinatamaran ang pagsasalita. Mas tinatamad pa nga ako kapag hindi ako nagsasalita.

I closed my eyes. Alam ninyo yung pakiramdam ko? I am totally exhausted. Parang hindi ko na magawang tumayo pa.

“Next week pa ang uwi ni Lei.”

Idinilat ko agad ang mga mata ko nang marinig ko ‘yon? “What?”

Nakita kong tumaas ang sulok ng labi ni Flynn. “You heard it right, Chloe.”

“Next pa siya uuwi…” Kinuyom ko ang kamao ko. Bakit hindi man lang siya tumawag? Kahit sagutin lang niya yung mga text ko kahit simpleng Okay or K, okay na sakin, eh. Pero hindi. Bakit ba gano’n siya? Okay naman kami nung Pasko, ah. Ano ‘yon? Tuwing Pasko lang siya gano’n? Sa halip na isang araw lang ang hihintayin ko, ilang araw pa? Naman, eh…

Mabigat na nga yung pakiramdam ko, mas lalo pang bumigat.

Napakislot ako nang may maramdaman akong dumampi sa pisngi ko. Nalaman kong kamay ‘yon ni Flynn. May pinupunasan siya sa pisngi ko.

“You’re crying.”

Saka ko lang din naramdamang parang basa ang pisngi ko. Bakit ako umiiyak? Sinubukan kong punasan ‘yon pero ayaw paawat sa pagtulo.

“Let me.” Flynn held my face with his two hands and using his thumbs, he wiped off my tears. Gusto ko siyang pigilan pero wala naman akong lakas na magsalita. I closed my eyes nang maramdaman kong parang umiikot ang paningin ko. Hinawakan ko ang noo ko.

“Take your hands off her!”

“Chill!”

“Why are you still here?”

“Paalis na talaga ko kaya lang biglang dumating si Chloe.”

“What did you do to her?” May kamay na humawak sa balikat ko.

“Why don’t you ask that same question to yourself? Gotta go. I’m done with my business here. See you around, Chloe.”

“Hey!” Someone touched my face. “Chloe!”

I opened my eyes. May nakita akong mukha kaya lang malabo, palabo ng palabo hanggang sa unti-unting nagdilim ang paningin ko.

= = = = = = = =

“It start in my toes and I crinkle my nose… wherever it goes, I always know… that you make me smile… please stay for a while now… just take your time wherever you go…”

Iminulat ko ang mga mata ko. Puting kisame ang bumungad sakin.

“Sabi na nga ba, bukod sa kaya kong magpatulog, kaya ko ding magpagising ng natutulog.”

Nilingon ko ang taong nagmamay-ari ng boses na ‘yon.

“Hello, sleepyhead! How’s your sleep?”

“Tim?”

“The one and only!” ngiting-ngiting sabi niya.

“Nasa’n ba ko?” Bumangon ako. He helped me to sit up. Nasa isang kwarto ako.

“Nasa ospital ka.”

“Hah? Anong ginagawa ko dito?”

“You passed out four hours ago.”

“What? Four hours ago?” Ang alam ko nasa office ako ni Lei tapos nakita ko do’n si Flynn tapos… Parang may dumating kanina. Si Tim pala ‘yon, akala ko si… I sighed.

“Over fatigue ka, Chloe. Natutulog ka pa ba?”

Napahawak ako sa mata ko. “Hindi masyado.”

“Hindi pa masyado, ah? Kulang na nga lang, gawin mong hotel ‘tong ospital sa himbing ng tulog mo.”

“Sorry.”

Ginulo niya ang buhok ko. “It’s okay.”

I smiled a bit. Napansin ko ang suot niya. “Bakit naka-white coat ka?”

“Diba lumipat na ko ng ospital, from Antipolo to Makati? Dito na ko sa ospital na ‘to nagtatrabaho. Malapit sa CTC para malapit sa bestfriend ko.”

“Ah, oo nga pala.” Pinaglaruan ko ang dulo ng kumot ko. Yumuko ako ng kaunti. “Tim, si Lei ba tumatawag sa’yo?”

“Nope. Why did you ask?”

“Wala naman.”

“Hindi mahilig tumawag ‘yon, mas lalong hindi mahilig magtext ‘yon. Ang ka-callmate at ka-textmate lang no’n ay ang mga business partners niya o kahit na sino basta may kinalaman sa business.”

“Ah.”

“Too much thinking, huh?” Napaangat ang tingin ko sa kaniya. “Kung nakikita mo lang yung sarili mo ngayon sa salamin, baka matakot ka.” Napahawak ako sa pisngi ko. “Alteraton in comfort, pain at the chest area related to missing someone.”

“Hah?”

“Narinig ko lang sa isang student nurse kanina. Ginawan ba naman ng nursing diagnosis ang pagkamiss niya sa boyfriend niya.” He poked my forehead a bit. “Wag ka ngang ganyan, Chloe. Parang hindi ikaw ang kaharap ko ngayon, eh.”

Yumuko ako. “Kasi naman…”

“Kasi ano?”

Hindi ko mapigilang magmaktol sa kaniya. Parang nakahanap kasi ako ng kuya sa katauhan niya. “Bakit kasi gano’n siya? Okay naman kami nung Pasko, ah. Ang dami kong text sa kaniya, ni isang reply wala. Hindi ko nga alam kung nare-receive niya ba yung text ko, eh. Buti pa si Cyrish marunong magreply.” parang batang pagmamaktol ko sa kaniya. “Hindi naman ako dapat magdemand ng ganito, eh. Kaya lang…” Hindi ko napigilan ang luha kong pumatak na. “Naiinis ako sa sarili ko… Ngayon lang nangyari ‘to… Naiinis talaga ako…”

“Chloe.” He leaned towards me and whispered those words, “Magpakatotoo ka na kasi nang hindi ka na nahihirapan.” When I looked at him, he smiled and wiped off my tears. Ginulo niya ang buhok ko. “Tumahan ka na. Kanina pa nandyan ang gamot mo.”

“Hah?” Bilang sagot, lumingon siya sa kanan niya. Napalingon din ako do’n. And then I saw him at the open door.

Yung pakiramdam na para akong pinainom ng energy drink. Yung pakiramdam na ang slow na nga ng hearbeat ko tapos hindi ko pa siya maramdaman, pero ngayon unti-unti siyang bumibilis na parang gustong kumawala sa loob ng dibdib ko. And it all happened just by seeing him now.

Naghahalucinate na naman ba ko? Pero parang hindi naman dahil papalapit na siya sakin ngayon. Ni hindi ko inaalis ang tingin ko sa kaniya hanggang sa umupo siya sa gilid ng kama ko.

“Chloe.”

Hindi ko na napigilang ang sarili ko. I did what I wanted to do earlier when I saw him. I hugged him at parang batang umiyak ako sa balikat niya.

“Tsk, tsk! Buti na lang talaga, pinagbigyan ko ang gusto mo, Lei, na ilagay sa private room si Chloe. Kung hindi, tiyak na maiistorbo niya ang mga pasyenteng nasa ER. Okay, mukhang OP na ko dito. Lalabas na ko, guys. May rounds pa ko. Sumaglit lang talaga ko dito para bantayan ka, Chloe, dahil ayaw kang iwan ni Lei simula pa kanina. Okay, sabi ko nga, walang sumasagot sakin. Lalabas na ko, ila-lock ko na lang yung pinto. Ay, wag na lang, mahirap na. Sige, guys, lalabas na talaga ko. Hay naku! Wala talagang pumansin sakin. Makalabas na nga.”

Hindi ko alam kung ilang segundo o inabot ba ng ilang minuto ang pagkakayakap ko kay Lei habang hinahagod niya ang likod ko nang magsalita siya.

“I’m sorry.”

Tama ba yung narinig ko? Nagsorry si Lei! For the first time, ngayon ko lang siya narinig na magsorry! Hindi ko alam kung para sa’n yung sorry niya pero pinagaan no’n ang dibdib ko.

Naramdaman kong inilayo niya ako. Gusto ko sanang magprotesta, pero hindi natuloy ‘yon ng hawakan niya ang magkabilang pisngi ko. He wiped off my tears. At kakaiba yung pakiramdam na naramdaman ko ng gawin niya ‘yon. It was not so him because the way he did it was so gently. Ngayon ko lang naramdaman sa kaniya ‘yon. It made me shivered as if my heart wanted to melt.

And while I’m looking at him now, may mga boses at salita na bigla na lang nagflashback sa isip ko.

“Aminin mo na kasing namimiss mo si Kuya Lei, Ate! You like him na kasi! Or maybe more than that!”

“You are my daughter, Chloe. I know you inside and out. Alam ko kapag natutuwa ka lang sa isang tao o hindi. And you’re different with Lei. When you’re with him, kakaiba yung saya na nakikita ko sa’yo. Kapag kinukwento mo siya samin ng lolo mo, kakaiba yung tono ng boses na naririnig ko sa’yo.”

Malungkot ka dahil hindi mo siya kasama, may kulang dahil wala siya. May namimiss ka. Namimiss mo siya.

Mahalaga ba siya sa’yo?

Are you inlove with him?

You’ll know the answer when you see him again.

“Magpakatotoo ka na kasi nang hindi ka na nahihirapan.”

Yung mga bagay na nararamdaman ko, yung mga bagay na sinasabi ko, yung mga bagay na ginagawa ko. Lahat ng ‘yon na hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman, sinasabi at ginagawa, it was all because…

I love this guy? No. It is not a question mark, it’s a period. I love this guy.

= = = = = = = =

“Chloe, dahan-dahan lang.”

Nilunok ko ang pagkaing nasa bibig ko bago sagutin si Lei nang matigilan ako. Napahawak ako sa dibdib ko.

“Kasasabi lang kasi na dahan-dahan, eh.” Kinuha ko agad ang basong inabot ni Lei at mabilis na ininom. Nakahinga ako nang maluwag nang mawala ang paninikip ng dibdib ko.

“Thank you, Lei.” I smiled at him. Nagsimula uli akong sumubo pero dahan-dahan na.

Pagkalabas ng ospital, dito kami dumeresto sa isang restaurant para kumain. Kasi naman… Waaah! Ang ganda na sana ng moment namin kanina tapos umepal yung tiyan ko!

“Bakit nasa office ka kanina?”

Hindi ko nga alam, eh. Lutang na lutang ako kanina. “Wala kong magawa sa condo mo.”

“Diba nasa Bulacan ka?”

Gusto ko sa condo mo para pag dumating ka, makikita agad kita. “Nabored ako do’n.”

“Inakyat mo daw ang twelveth floor gamit ang hagdan?”

Oo nga noh! Nagawa ko ‘yon? Iba na talaga kapag lutang ka. Pero paanong… “Sinong nagsabi sa’yo?”

“Yung kaibigan mo sa front desk.” Si Jhom. “Nung binuhat kasi kita kanina pababa, nakasabay ko siya sa elevator. She told me that maybe the reason why you passed out was because you used the stairs to reach my office. She was calling you pero hindi mo daw siya pinapansin. Miss Benitez told me na pagod na pagod ka daw nang dumating ka sa office kanina.”

Sa dami ng sinabi niya, isa lang ang napansin ko. Binuhat niya daw ako! “Wait! Binuhat mo ko kanina which means kasama ka ni Tim na dumating sa office kanina?”

“No. Hindi ko siya kasama. I’m all alone. You opened your eyes before you passed out, right?”

“Oo nga. Kaya lang blurred, eh.” So tama lang yung pagkakarinig ko sa sinabi ni Tim na kanina pa siya dumating? At binantayan niya ko for four hours? Bakit biglang kinilig ang puso ko? Bakit ang saya-saya ko?

Eh kasi nga mahal mo siya, Chloe.

Oo na. Inamin ko na kanina ‘yon, eh.

“Lei, diba one week ka pa sa Korea? Ba’t nandito ka agad?” Dahil ba sakin kaya ka umuwi?

Kumunot ang noo niya na parang hindi niya alam ang sinasabi ko. “One week? Who told you? Don’t tell me…” Sumeryoso ang mukha niya, mas seryoso pa kanina. “Ginawa na naman niya.” Sinabi niya ‘yon na parang sarili lang niya ang kausap niya. “Chloe, wag mo na uling lalapitan o kakausapin si Flynn.”

Alam ko narinig ko na ‘yan pero hindi ko lang matandaan kung kailan. Hindi ko rin alam pero napatango na lang ako. Kakaiba kasi yung tono ng boses niya. He didn’t say please, pero parang ‘yon ang gustong iparating ng tono ng boses niya. Hindi ko alam kung anong mero’n sa kanilang dalawa ni Flynn at hindi sila okay pero isa lang ang nasa isip ko kung bakit ayaw niya kong palapitin kay Flynn. Maybe he’s jealous. At kinilig naman ako sa ideyang ‘yon.

Gusto ko pang kumota ng kilig kaya tinanong ko pa siya. Para kasing vitamins yung kilig at sayang nararamdaman ko, eh. Unti-unti nang bumalik ang sigla ko simula pa kanina. “Eh, bakit napaaga ang uwi mo?” OMG talaga kung sasabihin niyang napauwi siya ng dahil sakin! Saka bakit kaya sinabi ni Flynn na one week pa si Lei sa Korea? Ang lalaking ‘yon talaga!

“Because…”

“Because?” Ano ba ‘yan? Bakit binibitin niya pa ko? Lubus-lubusin na sana niya para 100 % nang bumalik ang energy ko.

“I just need to get back here.” Sinabi niya ‘yon habang nakatingin siya sa mga mata ko na parang sinasabing ako ang dahilan kung bakit umuwi siya agad. Waaah! Assuming much naman ako! Hindi porke’t umamin akong mahal ko siya, gano’n din siya sakin. Pero kasi… Sa mga pinapakita ni Lei sakin, wala naman sigurong masamang umasa diba?

“Here.” Napatingin ako sa ulam na nilagay ni Lei sa plato ko. “Kumain ka pa.”

Alam ninyo yung pakiramdam na seryoso ang mukha niya habang sinasabi niya ‘yon na parang napipilitan lang siyang gawin ‘yon kahit hindi naman, pero nakakakilig ang dating sakin? Jeez! Kotang-kota na talaga ko! Ito ba yung prize ng naging stress ko this past few days?

At habang busy ang puso ko sa kilig na nararamdaman niya, biglang may umepal na tunog. Tunog ng phone, not from mine. Napatingin ako kay Lei nang sagutin niya ang phone niya.

“Hello, Miss Benitez.” He paused. May sinasabi siguro ang kausap niya. “Damn!” He said in a low voice. Tiningnan niya ang relo niya. “Okay. I’ll be there in Haven.”

“Meeting?” tanong ko. Si Cyrish—ang executive secretary—ang Miss Benitez na kausap niya.

“Yes.” Nagpipi-pindot siya sa phone niya.

“Kararating mo lang, trabaho agad? Wala ka bang jetlag? Hindi ka ba pagod?” Sounds like a wife, huh. Pero kasi… Hindi man lang ba siya magpapahinga? Saka wala pang isang oras simula nang magkita uli kami tapos aalis agad siya?

“Nagpahinga naman ako kanina habang natutulog ka.”

“Natulog ka? Sa’n?”

“Sa kama mo.”

“Hah? Sa kama ko? Tabi tayong natulog kanina?”

“Oo.” Kung sinabi niya ‘yon na parang wala lang sa kaniya, sakin big deal ‘yon! Bakit hindi ako nagising agad? Hindi ko tuloy na-feel! Kainis!

“Ba’t hindi mo ko ginising?”

Saka lang siya napatingin sakin. “What?”

Me and my big mouth! “I mean, buti na lang hindi ako nagising. Alam mo namang hindi ako makatulog ng may katabi diba?”

Tumaas ang sulok ng labi niya. He smiled!  I told you guys, ngiti ang tawag ko sa ginagawa niyang ganyan. Pigil na ngiti. “Mukhang hindi naman. Ang himbing nga ng tulog mo, ginawa mo pa kong unan.”

“What?” Waaah! Hindi ko alam ‘yon! Ano kayang pakiramdam no’n? Naman! Bakit kasi ang himbing ng tulog ko kanina? Edi sana, nakatsansing na ako este naging 200 % agad ang energy ko kanina!

“Chloe.” Pagtingin ko kay Lei, pasulyap-sulyap siya sa relo niya.

Mukhang kailangan na niyang umalis. “Pwedeng sumama sa meeting ninyo? Sa kabilang table lang ako. Gutom pa kasi ako. Hindi ko pa tapos ‘tong kinakain ko, sayang naman.” Gutom pa talaga ko pero ang dahilan talaga, ayaw ko munang mawala siya sa paningin ko. Hello! Two days ko siyang hindi nakita, na-stress pa ko ng dahil do’n. 

Napatingin siya sakin. Sige na, Lei. Please… “Pwede.” Yes! “But,” Teka, bakit may but? “You need to rest, Chloe.”

“Hah? Okay naman na ko, eh.”

“You need to rest.”

I pouted. “Okay.” Ang daya naman niya! Ako lang ba ang nakamiss sa ming dalawa? “Tatapusin ko na lang ‘tong kinakain ko, tapos uuwi na ko.” Ayokong umuwi! Ayoko!

“No.”

“Hah?” Ang gulo naman niya!

Hindi siya sumagot. Sa halip ay tumawag siya ng waiter. “Umorder ka, ipapa-take out na lang natin, sa condo mo na kainin. Ihahatid kita do’n bago ako dumeretso ng meeting ko.” May kinausap na siya sa phone niya kaya hindi na ko nakapag-react. Dumating na rin kasi yung waiter. Kinuha ko ang menu at nakangiting pumili ng maoorder.

Kasi naman kahit mukhang nagmamadali na siya, pinaorder niya pa ko nang makakain dahil sa sinabi kong gutom pa ko. Hindi lang ‘yon, ihahatid niya pa ko. Akala ko talaga, iiwan na lang niya ko dito.

Hindi ko na nakausap si Lei kasi busy siya sa pakikipag-usap. Nang dumating ang order ko, tumayo na rin siya habang may kausap pa rin siya sa phone niya. Tumayo na rin ako bitbit ang pagkain ko. Nagulat pa ko nang kunin sakin ‘yon ni Lei! Napangiti na lang ako habang nakasunod ako sa kaniya. Hindi pa nagtatapos do’n. Nang pasakay na ko ng kotse niya, pinagbuksan niya ko ng pintuan sa passenger seat! Mas lalong lumapad ang ngiti ko nang makaupo na ko.

Wala na siyang kausap nang umupo siya sa driver seat. Inabot niya sakin ang tinake-out kong pagkain. Pagkatapos ay inilagay niya ang phone niya sa lagayang nasa tabi lang ng manibela. May kung ano siyang pinindot ay inilagay sa tenga niya. Inistart na niya ang makina ng kotse nang mapalingon siya sakin.

“Your seatbelt.”

“Hah?” Ano daw? Hindi ko naintindihan, eh.

He leaned over. “Kailangan mo talaga ng pahinga.” He said. Eh, ang lapit-lapit pa niya sakin! Jeez! Ang bango niya! Napalunok tuloy ako. Teka, ano bang ginawa niya? Bakit siya lumapit? “Pagkatapos mong kumain,” He looked at me. “Matulog…” His voice trailed off when our eyes met.

Mula sa mga mata ko, bumaba ang tingin niya sa labi ko. Gano’n din ako sa kaniya. Napalunok na naman ako. Ilang segundo kaming gano’n nang magkatinginan kaming dalawa. Bumilis ang tibok ng puso ko. Pabilis pa ‘yon ng pabilis nang makita kong lumiliit ang distansya ng mukha naming dalawa. Yung palipat-lipat ang tingin ko sa labi niya at sa mga mata niya. Malapit na. Konting push na lang talaga magdidikit na ang mga labi namin nang biglang…

“Aray!”

Sa halip na magdikit ang mga labi namin, ang noo namin ang nagdikit. Hindi lang nagdikit, nagkauntugan pa kami. Hawak ko ang noo ko nang lumingon ako sa bintanang nasa gilid ko. May nakita akong batang pulubi na kumakatok. Dahil sa katok niyang malakas, hindi natuloy ang…

Tumikhim ako. Binaba ko ang bintana.

“Palimos po, ate.” Sabay lahad ng kamay niya. Naawa naman agad ako sa kaniya kaya binigay ko ang isang supot ng take-out order ko sa kaniya. “Salamat po.” Tumakbo agad siya.

Okay. Ang awkward dahil hindi ko na magawang tumingin kay Lei after what happened earlier. Narinig ko siyang tumikhim. Nanatili lang akong nakatingin sa labas ng bintana nang umandar ang kotse niya. Pero ilang saglit lang ng unti-unti akong napangiti. Yung pinigilan ko nang lumabas ang ngipin ko kasi para na kong tanga na parang may nakikita akong nakakatuwa sa labas ng bintana kahit wala naman.

Gano’n ako hanggang sa makarating kami ni Lei sa tapat ng condominium. Saka ko lang siya nilingon. Feeling ko nga, nagka-stiff neck na ko. “Thank you, Lei.” He looked at me. I smiled at him. “Bababa na ko.” Akmang bubuksan ko na ang pintuan ng kotse nang…

“Wait.” Nilingon ko siya. Tumingin siya sa harapan ng kotse. “Ako ba ang dahilan kung bakit na-over fatigue ka?”

Kahit nakaside view siya, I saw his expression. He looked guilty from something. At ayokong sisihin ang sarili niya kung bakit hinimatay ako. Kasalanan ko naman, eh. Masyado akong nag-isip ng mga bagay-bagay.

“I’m sorry.”

I smiled. Nag-sorry na naman siya for the second time around. Ang sarap talaga sa pakiramdam. “I’m okay, Lei. Ikakain ko lang ‘to at itutulog.” He looked at me. Yung mukha niyang parang hindi pa naniniwala sa sinasabi ko. “Okay na talaga ko. Ako pa!”

Mukhang may sasabihin pa sana siya kaya lang tumunog ang phone niya. Sinagot niya ‘yon. “I’m on my way, Mr. Santiago.” Tiningnan niya ko pagkatapos niyang makipag-usap. “I need to go.”

“Uuwi ka ba mamaya?”

“I need to stay at my office.”

“Gano’n ba?” Tumango-tango ako. May gusto akong gawin kaya lang… Hay, wag na nga lang. “Sige, bababa na ko. Ingat ka, Lei.” Binuksan ko na ang pintuan ng kotse nang…

“Chloe.”

“Bakit?” Nang lingunin ko siya, parang may gusto siyang gawin na hindi niya magawa at sabihin na hindi niya masabi.  Napangiti ako. “Ang cute mo.” Ginawa ko ang bagay na gusto kong gawin kanina pa. I hugged him and whispered those words, “I miss you, Lei.”

Wala siyang sinabi pero naramdaman ko ang kamay niya sa ulo ko. Napangiti ako. Ako na rin ang kusang humiwalay sa kaniya. Bukod sa male-late na siya, baka ma-rape ko pa siya ng wala sa oras. Wahehe! Ang sarap naman kasing yakapin ni Lei. Sakop na sakop niya ang katawan ko na para bang we’re meant to be.

Pero bago ako tuluyang bumaba ng kotse niya, humirit pa ko ng isa. I kissed him on his cheek bago nagmadaling lumabas ng kotse. Buti nga sa pisngi lang, eh.

“Hello! Hi! Hello! Hi! Hello everyone!” bati ko sa mga taong nasalubong ko pagpasok ko ng lobby. Daig ko pa ang hindi hinimatay sa sobrang sigla na nararamdaman ko.

Pagkapasok na pagkapasok ko ng unit ni Lei, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Impit akong tumili habang tumatalon. Patakbo akong pumunta sa kwarto ni Lei at dinamba si Frosty na nasa ibabaw ng kama. I hugged it tightly. So tightly na kung tao lang siya, nasakal na siya sa ginawa ko.

“Ganito pala ang pakiramdam ng inlove, Frosty! Ang saya-saya! Kinikilig ako! Aaaahhhh!”

= = =

>>>CHAPTER 22 HERE