Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 22

CHAPTER 22

( CHLOE’s POV )

Pasulyap-sulyap ako kay Lei na may kausap sa laptop niya habang nagbabasa naman ako ng book na nakuha ko lang sa bookshelf kanina. Kanina pa kong umaga dito sa office niya. Hinatidan ko kasi siya ng breakfast just to make sure na kakain siya. Baka kasi magpalipas na naman siya ng gutom although napapansin kong hindi niya na ginagawa ‘yon.

Hindi naman ako nanggugulo sa ginagawa niya dahil mukhang busy siya. Ni hindi nga kami nag-uusap maliban na lang nung bumaba kami para kumain ng lunch sa cafeteria. Alam ninyo yung eksenang pagpasok namin ng cafeteria ni Lei, lahat ng taong nando’n napatingin samin. At alam ko kung bakit. Ang chika kasi sakin ni Jhom, never pa daw kumain do’n si Lei kaya malamang sa malamang, nagulat sila sa biglaang pagsulpot niya kanina.

Trinay ko lang namang ayain si Lei na kumain ng lunch sa cafeteria kasi masarap yung mga pagkaing niluluto do’n. Aba! Umokay siya! Although parang nag-isip pa siya ng ilang segundo, but at least napakain ko siya do’n.

Tiningnan ko ang relo ko. Three thirty na ng hapon. “Ang tagal naman.” I murmured. Hinihintay ko kasi yung inorder kong pizza. Kanina pa ‘yon, eh.

Nilagyan ko ng bookmark—na nakuha ko lang din dito sa office ni Lei—ang pahina kung sa’n ako huminto sa pagbabasa. Tiningnan ko si Lei na sakto namang napalingon sakin habang nagsasalita siya. I smiled at him. Tumayo ako at nag-inat. “Sa labas lang ako, Lei.” Tumango lang siya bago binalikan ang kausap niya. Busy-ing busy talaga siya.

Paglabas ko, si Xie lang ang nakita ko. Nang tanungin ko kung nasa’n sina Cyrish, bumaba daw sina Rhen at Cris, si Cyrish naman nagbreak daw. Pinuntahan ko si Cyrish, dito lang din sa floor ‘yon. Nakita ko siyang kumakain. Tumayo agad siya nang makita ako.

“Sige, kain ka lang, Cyrish.” Inalok niya ko ng cookies na bi-nake daw niya. Kumuha naman ako. “Sarap naman.”

“Thanks po.”

“Penge pa, ah.” Kumuha uli ako. “Ah, Cyrish, pwedeng magtanong?”

“Sure, Ma’am Chloe. Ano po ‘yon?”

“Diba kasama kayong dalawa ni Rhen sa Korea, bakit umuwi agad kayo? Dapat ngayon pa lang ang uwi ninyo diba? Saka bakit naman pagdating niya agad kahapon, may meeting agad siyang pinuntahan? Busy-ing busy kasi siya, eh. Saka may narinig akong Mr. Lee ng may iutos siya sa’yo.” Nagpeace sign ako. “Sorry, ang dami kong tanong.”

Napangiti si Cyrish. “Okay lang po, Ma’am Chloe.” Tumikhim siya. “Si Mr. Lee po ang CEO ng Hwang-Lee Textile that are based in Korea. It is a modern and dynamical company which specializes in textile production which provides a wide range of high quality fabrics for different purposes. And those fabrics po are widely used by prominent fashion designers all over the world mostly sa US. Pati rin po yung mga sikat na fashion designers dito sa bansa natin, fabrics nila ang gamit. But the thing is, they need to get those fabrics in US dahil walang distributor no’n directly dito sa Pilipinas.”

Tumango-tango ako. “Go on.”

“Sir President wants our company to be the sole distributor of Hwang-Lee here in the Philippines. Sir President was supposed to present the presentation na hinanda namin for the past weeks in front of Mr. Lee and the other board of directors of Hwang-Lee Textile. Kaya lang on our second day pa lang po nagkaro’n na ng pagbabago sa schedule. Sa halip na kahapon ang presentation namin, na-move ng araw at bukas po ‘yon.”

Yung para akong nanonood ng sine habang nagsasalita si Cyrish dahil maya’t maya ang pagkuha ko sa cookies na bi-nake niya. “So dapat five days kayo do’n?” Hindi ko alam kung ikakatuwa kong umuwi agad si Lei o hindi. Mahalaga kasi yung ipinunta niya do’n, eh.

“Yes, Ma’am Chloe. Kaya nga po nagtataka ako bakit pina-resched ni Sir President yung flight namin pabalik ng Manila nung isang araw after niyang mareceive yung tawag from Hwang-Lee Textile.”

“Hindi naman kaya nainis siya?”

“Halatang nainis po siya kaya lang po sa pagkakakilala ko kay Sir, maghihintay po ‘yon hanggang bukas dahil gustong-gusto niya pong makuha ang yes ng HLT. Mahirap pong humingi ng schedule sa kanila. Halos more than one month pa po bago kami nakakuha ng schedule kaya nagtataka po talaga ko at umuwi kami agad. Hindi na lang po kami nagtanong ni Rhen. Kung ano po ang desisyon ni Sir, sumusunod lang po kami.”

Bumagal ang pagnguya ko sa cookies na nasa bibig ko. Bakit nga ba Lei? “May napansin ka ba kay Lei nung nasa Korea kayo?”

“Wala naman po. Maliban na lang po sa nakikita ko siyang laging tinitingnan ang phone niya.”

Waaah! Which means nababasa niya yung mga text ko!

“Yung tungkol naman po sa meeting namin kahapon. Wala pong kinalaman sa CTC ‘yon. Alam ninyo naman pong may dalawang beach resort na pag-aari si Sir diba?”

“Oo, nabanggit sakin ni Tim ‘yon. Isa sa Luzon at sa Visayas. Ang sabi sakin ni Tim, magtatayo pa daw si Lei sa Mindanao tapos balak niya pang i-expand yung dalawang beach resort niya.”

“Si Mr. Santiago po ang ka-meeting niya kahapon. Nasa eroplano po kami nang tumawag siya kay Sir at gustong makipagkita kahapon. Si Mr. Santiago po kasi yung may-ari ng isla na gustong bilhin ni Lei para sa itatayo niyang resort. Matagal na po kasing gustong bilhin ‘yon ni Sir kaya pumayag siyang makipagkita na kahapon. Aalis na po kasi si Mr. Santiago papunta ng Canada bago mag-January.”

Tumango-tango ako. Kailangan ko pa lang i-congrats si Lei mamaya. “Pero paano yung kay Mr. Lee? Sayang ‘yon. Sobrang sayang no’n.”

Cyrish smiled. “Naku, good news, Ma’am Chloe! Mamaya magpe-present po si Sir sa kanila via skype! Kaya nga po nag-overtime kaming lahat dito kagabi para paghandaan uli yung presentation!”

“Wow! Talaga? Pero paano nangyari ‘yon kung dapat bukas siya magpe-present? Saka, paanong pumayag ang CEO ng Hwang-Lee Textile?”

“I don’t know, Ma’am Chloe. Basta po ang alam ko, bago kami umalis ng Korea, kinausap ni Sir si Mr. Lee. Hindi ko po alam kung paano niya nagawang makausap si Mr. Lee at kung ano ang napag-usapan nila, basta po kahapon, nung nasa NAIA na po kami, may tumawag sa kaniya. Do’n niya rin po sinabi na kailangan naming mag-overtime kagabi.”

“Kailangan ko pala siyang i-cheer!” Tumayo na ako at kumuha pa ko ng cookies nang mapansin kong wala na ‘yon. “Naku! Sorry, Cyrish! Wait! Baka nandyan na yung order kong pizza. Papalitan ko na lang.” Lumabas na ko ng mini-kainan nila.

“Ma’am Chloe, okay lang po!”

“Wait lang!” Nakakahiya naman. Nang-uubos ako ng pagkain ng may pagkain. Sakto namang pagdaan ko ng elevator, may lumabas, yung delivery boy. After kong bayaran ang apat na kahon ng pizza na inorder ko, binalikan ko si Cyrish at binigay ang dalawang kahon. Nahihiya pa siyang tanggapin pero dahil mapilit ako, wala na siyang nagawa.

“Ma’am Chloe, thank you po, ah. Tuwing pumupunta po kayo dito, lagi na lang po kayong may dalang pagkain samin. Nakakahiya na po. I mean, asawa po kayo ng Presidente ng kumpanya at empleyado lang po kami dito pero yung pakikitungo ninyo po samin parang hindi po empleyado ng asawa ninyo.”

“Wag mo ngang nila-lang yung trabaho ninyo dito. Ano ka ba? Kung wala kayo dito at ang lahat ng empleyado dito, wala rin ang kumpanyang ‘to.”

“Seryoso, Ma’am Chloe, thank you po talaga. Hindi lang po dahil sa pagkain at sa pakikitungo ninyo samin. Thank you po at kayo ang naging asawa ni Sir President. Thank you po dahil simula nung Christmas party, hindi na mainitin ang ulo ni Sir. At thank you po dahil wala ng Leoni na nagtataray samin dito.”

Natawa tuloy ako. “Ang dami namang thank you no’n. At subukan lang ng Leoni na ‘yon na tarayan pa kayo, ako ang makakalaban niya!”

She smiled. “And thank you, Ma’am Chloe, because for the first time, nakita namin siyang ngumiti. Akala ko po talaga, namalikmata lang ako no’n.”

“Naku, wala ‘yon. Yun lang—wait! Anong sabi mo? Ngumiti si Lei?” Baka kasi nagkamali lang ako ng pagkarinig.

“Yes, Ma’am Chloe. Nasa eroplano po kami no’n at papunta pa lang kami ng Korea. Hawak niya po ang phone niya at parang may tinitingnan siya, and then suddenly he smiled. Nakita din po ‘yon ni Rhen.”

“Ano ‘yon? Pigil na ngiti?”

“Hindi po. Ganito.” She smiled. At hindi pigil na ngiti ang ginawa ni Cyrish!

Lei, ang daya-daya mo talaga!

= = = = = = = =

“You’re so unfair, Lei.”

Mula sa kinakaing pizza ni Lei, napalingon siya sakin. “What?”

I pouted. “Ang daya mo talaga.” Sunod-sunod akong kumagat sa pizzang hawak ko. I’m very glad na marinig mula kay Cyrish na nakita nilang ngumiti si Lei, pero ang gara naman! Bakit pigil na ngiti lang yung akin? Ang unfair talaga!

Nawala sa kamay ko ang kinakain kong pizza. Paglingon ko kay Lei, hawak niya na ‘yon. “Bakit naging unfair ako?”

Mas lalo akong napanguso. “Wala.” Kinuha ko sa kaniya ang pizza ko pero inilayo niya lang ‘yon. Kukuha na sana ko ng panibago sa box pero naunahan naman ako ni Lei. Inilayo niya rin ‘yon sakin.

“Lei!”

“Bakit ako naging madaya?” seryosong tanong niya.

“Gusto mong malaman?”

“Magtatanong ba ko kung hindi?”

Hala! Nagsungit na naman! “Eh kasi naman, I should be the first one to see you smile, not them. Ako muna dapat bago sila dahil ako yung atat na atat na mapangiti ka. Ako yung gustong mapasaya ka kaya dapat sakin mo muna pinakita yung ngiti mo. Hanggang pigil na ngiti lang ako gano’n? Ang daya-daya talaga!” I suddenly stopped when I realized that I’m acting like a child na parang naagawan ng candy. Nagpeace sign ako. “Ang OA ko, sorry!”

Lei smiled. Pigil na ngiti ang ginawa niya hanggang sa unti-unting…

“Aaaahhhh!” Para akong tangang impit na tumili. Para pa kong sirang hinawakan ang magkabilang pisngi niya para tingnang mabuti sa malapitan ang ngiti niya! Nakangiti si Lei! Hindi pigil na ngiti pero yung totoong ngiti! ”Lei, ngumiti ka sakin…”

Hinawakan ni Lei ang mga kamay kong nasa pisngi niya at dahan-dahang tinanggal. “Nababaliw ka na naman.” Hindi pa rin natatanggal ang ngiti niya. Kumain uli siya ng pizza. Habang ngumunguya siya, nawawala na rin ang ngiti niya. Pero yung epekto ng ngiti niya sa mukha niya, hindi pa rin nawawala. Kahit naka-side view siya, nakikita ko pa ring maaliwalas ang mukha niya.

Ngumiti si Lei. Ang saya-saya ng puso ko na parang gustong kumawala sa dibdib ko. Alam kong hindi fake ‘yon. Naramdaman ko yung ngiti niya dahil napasaya ako no’n. Alam ninyo yung pakiramdam na mission accomplished ka sa isang bagay na gustong-gusto mong gawin, hindi man para sa sarili mo, pero para sa isang taong mahalaga sa’yo. Ang saya sa pakiramdam.

“Lei, congrats kasi nabili mo yung isla para sa itatayo mong beach resort.”

Tumango siya. Hindi na siguro niya tinanong kung paano ko nalaman dahil malamang nasa isip niya, sina Tim at Cyrish ang nagsabi sakin.

“Saka goodluck para sa gagawin mong presentation mamaya, hah. Ajah, Lei! Kaya mo ‘yan, ikaw pa!”

“Thanks.”

I smiled when he said thank you. Kinuha ko ang pizza kong nilapag niya kanina sa box. “Don’t worry, after nating kumain, aalis na ko. Kailangan mong magfocus at ayokong makaistorbo.”

At may sinabi siya na nagpalundag at nagpakilig na naman ng puso ko. Papa God naman! Kotang-kota na nga ko kahapon, pati ba naman ngayon? Araw-arawin ninyo na po para sulit na sulit!

Alam ninyo ba ang sinabi ni Lei sakin na nagpalundag at nagpakilig na naman ng puso ko?

“Stay here, Chloe.”

At sino ba ko para tumanggi?

= = = = = = = =

“Aaaahhhh!” Inilayo ko sa tenga ko ang phone ko dahil sa lakas ng tili ni Ren. “Aaaahhhh!” Naririnig ko pa rin ang tili niya kahit wala na ang phone ko sa tenga ko.

Itinapat ko ang phone ko sa bibig ko at nagsalita nang malakas. “Hoy! Kalma lang!”

“Aray naman! Kailangang sumigaw?”

“Edi nabingi ka rin!” natatawang sabi ko. Ibinalik ko na ang phone ko sa tenga ko. “Hinay naman kasi sa pagtili. Parang wala ng bukas, eh.” reklamo ko.

“Sorry naman. Serious talk na tayo. Hindi ko lang talaga napigilang hindi kiligin sa kwento mo.” Narinig ko siyang tumikhim sa kabilang linya. “Paano ‘yan? Ngayong na-fall ka na sa kaniya, ano ng mangyayari sa deal ninyo? Oo nga, napapansin mong nagbabago na siya pero hindi pa rin sapat ‘yon para sabihin nating may nararamdaman din siya sa’yo.”

Tumabingi ang ngiti ko. “Ang galing mong maka-goodvibes, ah.”

“Best, I’m just stating a fact here. Ang lalaki, hindi porke’t nagpapakita ng kabaitan at ka-sweetan sa isang babae, may nararamdaman na siya dito. Oo, may nararamdaman si Lei sa’yo. Natutuwa siya sa’yo. Kahit sino naman matutuwa kapag kasama ka. Sobrang slow lang ni Lei at ngayon lang siya natuwa sa’yo.”

“Ren naman, eh! Ang gara-gara mo!”

“Magara na kung magara. Ang sabi mo dati, napaghandaan mo na ang lahat kapag kinasal na kayo ng lalaking pinili ng lolo mo para sa’yo. Now, tatanungin kita, napaghandaan mo din ba na maiinlove ka kay Lei?”

“Oo naman. Naisip ko na ‘yon noon.”

“Napaghandaan mo nga na pwede kang ma-fall sa kaniya. Ang tanong, napaghandaan mo ba ang mararamdaman mo habang nahuhulog na ang puso mo sa kaniya? Hindi diba? Kaya nga ang dami mong tanong kung bakit nararamdaman mo ‘yan, kung bakit sinasabi mo ‘yan at kung bakit ginagawa mo ‘yan. Kasi hindi mo napaghandaan kung anong feeling ng ma-inlove.”

“Ren—”

“At kung sasabihin mo ngayon na napaghandaan mo na rin ang masaktan, wag na wag kang sasagot ng oo.” Tinakpan ko ang bibig ko. Sasagot na sana ako ng oo, eh. Grabe talaga ‘tong si Ren kapag sinermunan na ko, tuloy-tuloy. “Magkaiba kasi kapag iniisip mo ang mararamdaman mo kung sakaling masaktan ka kesa sa literal na maramdaman mo ‘yon. Masakit ‘yon, best.”

“Bakit, best? Sobrang sakit na ba?”

“Hindi pa naman—teka lang! Ano bang sinasabi mo?”

“I’m asking you, Karen Princess Feirri, masakit na ba? Gusto mong jombagin ko na siya nang magising na siya ng tuluyan?”

“Heh! Wag mo ngang ibahin ang topic!”

“Okay, okay. Hindi na po. Ganito na lang, best. Wag na lang nating isipin kung ano ang mangyayari. Parang past is past lang ‘yan, samin ni Lei future is future. Bakit kailangan kong intindihin ang isang bagay na hindi pa naman nangyayari? Ang mahalaga ay ang ngayon. Ang mahalaga, masaya ko ngayon. Masaya na ko dati pero kakaiba ‘tong sayang nararamdaman ko, best. Sobrang nag-level up, eh. Kaya nga hayaan mo muna kong kumota ng kilig dahil ngayon lang nainlove ang puso ko. Be positive na lang, okay?”

“Hay naku, oo na. Basta ako ang makakalaban ni Lei kapag—”

“Oops! Stop right there! Oo na lang ako, ah. Sige na, best, magluluto pa ko. Babalitaan na lang kita, okidoki?”

“Oo na! Pero oras na—”

“Bye, best! Love you!” I ended the call. Nilapag ko ang phone ko sa kitchen table at naghanap ng pwede kong iluto. Hahatidan ko ng lunch si Lei mamaya.

Hindi ko na siya naabutan kanina nang magising ako. Hindi ko rin alam kung sa’n siya natulog dahil nauna akong pumasok ng kwarto at nakatulog. Kung katabi ko siya, edi sana, nagising na ko. Hindi nga ako sanay matulog ng may katabi diba? Kaya malamang sa malamang, sa couch siya natulog.

“Sinigang kaya? Hmm…” Nagpameywang ako habang nakatingin sa nakabukas na ref. “Ano kayang—” Napatigil ako nang marinig kong may nagbukas na pintuan. Lumabas ako ng kusina. Wala namang tao sa sala pero parang pakiramdam ko may taong pumasok, eh.

Kinutuban ako bigla. Bumalik ako sa kusina at naghanap ng pamalo. Kawali ang nakita ko. Pumunta uli ako ng sala habang hawak nang mahigpit ang kawaling nakuha ko. May naririnig akong kaluskos mula sa kwarto ni Lei pero hindi ako pumunta do’n. Mahirap na. Ayokong macorner ng kung sino mang intruder na ‘yon.

Nagtago ako sa likod ng couch para kung sakaling lumabas na siya, susugudin ko siya at hahampasin ng kawaling hawak ko. Ilang beses akong lumunok. Kinakabahan talaga ko. Kung lumabas na lang kaya ako at humingi ng tulong sa security nitong condominium? Pero teka, diba mahigpit ang security dito? Pero hindi rin, eh. Walang pinipiling lugar ang mga magnanakaw.

Nilakasan ko na lang ang loob ko. May narinig akong yabag na papalapit sa gawi ko. Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kawali ko. Huminga pa ko ng malalim. Lumabas ako sa pinagtataguan ko at sinugod siya.

“Yaaaaa—” Tumigil sa ere ang kawaling hawak ko nang makilala ko siya.

“Chloe!” Alam ninyo yung ekspresyon ng mukha ng taong nasa harap ko? Halatang nagulat siya dahil nakataas ang kamay niya na parang pipigilan ang kawaling ihahampas ko sana kaniya. Nagpalipat-lipat pa ang tingin niya sakin at sa kawaling hawak ko.

“Anong ginagawa mo?” nagtatakang tanong niya habang nakakunot ang noo niya.

“Hah? Ano kasi…”

“Whoah! Anong mero’n dito?”

Napalingon ako sa pinagmulan ng boses na ‘yon. Nakita ko si Tim na mukhang kakapasok lang ng unit ni Lei.

“May LQ na naman kayo? Akala ko ba in good terms na kayong mag-asawa? Naku naman! Ano bang ginawa mo, Lei, at parang gusto ka nang bambuhin ni Chloe? Baka mabalitaan ko na lang sa front page ng mga newspaper bukas na ang businessman na si Lei Constatine, nabugbog ng asawa niya. Pero malabo namang mangyaring magawa ni Chloe ‘yon. Hindi naman war freak ‘yan, eh. Teka, bakit may dala kang bag, bestfriend? Maglalayas ka na? Iiwan mo na naman si Chloe? Naku! Patay tayo dyan! Baka mamaya mastress na naman—”

“Shut up, Tim!”

“Whoah! Chilax, Lei! Parang nagbibiro lang, eh. Ang init ata ng ulo mo ngayon?” Prenteng umupo si Tim sa couch at nagbasa ng magazine na nakuha niya sa center table.

Napalingon naman ako kay Lei nang kuhanin niya ang kawaling hawak ko. Hinagis niya lang ‘yon sa sahig kaya napakislot ako sa ingay na nilikha no’n. Ba’t parang badtrip siya? Yung mukha niya kasi, hindi maipinta. Pero saan? Dahil ba muntik ko na siyang hampasin ng kawali?

“Sorry, Lei. Hindi ko naman kasi alam na ikaw pala yung pumasok. Akala ko may magnanakaw ng nakapasok dito sa unit kaya kumuha ako ng kawali. Galit ka ba sa’kin?”

He sighed and looked away. “No.” Unti-unti na ring nawawala ang inis sa mukha niya.

Nakahinga ako nang maluwag. Pero ano kayang nangyari at badtrip siya? “Ano nga pa lang ginagawa mo dito? Saka ba’t may bag kang dala? Aalis ka?” Don’t tell me, may business meeting na naman siya sa ibang bansa? Mukha kasing nagmamadali siya dahil dumeretso agad siya sa kwarto niya para kumuha ng gamit niya. Waah! Iiwan na naman niya ko dito?

Saka lang niya ako tiningnan. “I need to go to Batangas.”

Nakahinga uli ako nang maluwag. “Akala ko naman sa ibang bansa ka—wait! Batangas? Magtatagal ka do’n?” Hindi naman siguro siya magdadala ng bag kung hindi siya magtatagal do’n.

“I don’t know. Maybe two to three days.”

Nagbilang ako sa isip ko. December 30 na ngayon. Ibig sabihin lang… “Do’n ka magnu-new year?!”  may kalakasang tanong ko. “Paano ako? Wala akong kasama dito. Saka two to three days…” May voice trailed off. Baka mapraning na naman ako no’n. Baka—

“Edi kina Lolo Jose ka na lang, Chloe.” singit ni Tim.

Napalingon ako sa kaniya. “Hah?”

“Do’n ka na lang mag-spend ng new year sa pamilya mo.” sabi niya habang nasa magazine ang atensyon niya. “Saka ako din.”

“Hah?”

Tiningnan niya ko. He smiled. “Pwede? Alam mo namang nasa ibang bansa ang pamilya ko diba? Yung paboritong kong lolo, pumunta ng Europe. Wala naman si Lei dito kaya wala rin akong kasama. Kawawa naman ako kung mag-isa lang ako ngayong new year kaya sa inyo na lang ako. Saka ang saya sa inyo, eh.”

“O-oo naman, Tim. Pwede ka sa bahay. Kaya lang…” Si Lei kasi, hindi ko siya makakasama. Gusto ko siyang makasama ngayong new year. Ayokong iwan na naman niya ko dito.

“Kaya lang ano? Ah! Nagsasawa ka na do’n? Edi dito na lang tayo magspend ng new year.”

“Ano bang pinagsasabi mo, Tim?!”

Napakislot ako nang marinig ko ang malakas na boses na ‘yon ni Lei. Napalingon tuloy ako sa kaniya. Nakakunot na naman ang noo niya habang nakatingin kay Tim.

“Hay, salamat! Nagsalita din! Sige, guys! Aalis na ko, napadaan lang talaga ko dito. Chloe, pag hindi ka sinama ni Lei, itext mo lang ako kung pupunta na tayo ng Bulacan at anong oras. Bye!” Napasunod na lang ako ng tingin kay Tim hanggang sa makalabas siya ng unit.

I sighed. Tiningnan ko si Lei. He was looking at me. Nakakunot ang noo niya pero unti-unti yung nawawala habang nakatingin kami sa isa’t isa.

“Sasama ka sa kaniya?” he asked seriously.

“Iiwan mo ba ko, Lei?” balik-tanong ko. The way I said it, parang may iba pang meaning. Parang for a lifetime na yung tinutukoy ng puso ko at hindi ang pagpunta niya sa Batangas na tinutukoy ng isip ko.

Matagal bago siya sumagot. And for the nth time again, pinalundag at pinakilig na naman niya ang puso ko dahil sa sinabi niya.

“Sino namang nagsabing iiwan kita, Chloe?”

= = = = = = = =

Itinaas ko ang mga kamay ko habang nakaharap sa dagat. “Hmm… Ang sarap ng hangin…” Ipinikit ko ang mga mata ko habang ninanamnam ang sikat ng araw.

I opened my eyes. Inilibot ko ang tingin sa paligid ko. May mga tao akong nakikitang naglalaro ng volleyball at naliligo sa dagat. May mga naglalakad lang at wala sa kanila ang mukhang hinahanap ko.

Hinahanap ko kasi si Lei, eh. Pagdating kasi namin sa hotel room namin, nagbihis agad siya dahil nakasuot pa siya ng suit nang umalis kami. Maski ako, hindi na nagpalit no’n. Hindi na rin ako nakapagdala ng damit o kahit na anong gamit ko dahil nagmamadali na siya. Siya na daw ang bahala. May tiwala naman ako sa kaniya kaya umoo na lang ako.

Hindi ko alam kung sa’n siya pumunta. Basta pagkatapos niyang magbihis, kasama niya kong lumabas. Sa restaurant kami dumeretso at do’n niya ko iniwan. May kailangan lang daw siyang kausapin. Yun ang dahilan niya kung bakit nandito kami sa beach resort—na pag-aari ng pamilya niya—nang tanungin ko siya habang nasa byahe kami.

At dahil masasarap ang pagkaing sinerve sakin, na-enjoy ko naman ang pagkain ko kahit wala kong kasabay. Pagkatapos kong kumain, bumalik uli ako sa hotel room namin. Pagpasok ko sa loob, ginulat na lang ako ng mga paper bag na may mga lamang damit. Hindi ko alam kung sa’n galing ‘yon pero malamang si Lei ang nag-utos na bilhin ‘yon. Hindi ko rin alam kung kailan niya inutos na bilhin ‘yon pero malamang siguro nung nakatulog ako kanina habang nasa byahe kami.

“Sa’n kaya siya nagpunta?” Naglakad-lakad ako habang hinahanap si Lei ng mga mata ko. Medyo may kalayuan ang hotel sa beach. Pwedeng lakarin sa mga trip maglakad, pwede ring sumakay sa mga golf cart na mga nakakalat sa vicinity ng resort.

Hindi ko alam na nakarating na ako sa dulo ng resort habang naglalakad. May barbed wire na kasing nakaharang sa daraanan ko. May sign na nakalagay na restricted area. I saw a cliff mula sa kinatatayuan ko. Hindi kataasan ‘yon, sakto lang. Hindi lang ‘yon, may natatanaw din akong dalawang taong nakatayo doon. Sapat na din ang distansya ko sa cliff para makilala ang isa sa kanila.

Napangiti ako. “Nahanap din kita.” Naghanap ako ng pwedeng pasukan kaya lang naka-lock ang pinaka-gate.

“Excuse me, miss.” Napalingon ako sa likuran ko. May nakita akong lalaking nakasuot ng uniform na katulad ng suot ng mga staff ng resort na nakita ko kanina. “Bawal po dito.”

“Ah, pupuntahan ko lang kasi si Lei.” Tinuro ko ang cliff.

Kumunot ang noo niya. “Si Mr. Lei Constantine po?” Tiningnan niya pa ko mula ulo hanggang paa. At alam ko na agad ang ibig sabihin no’n.

“Yes. And don’t worry, hindi ako isa sa mga babaeng naghahabol sa kaniya. I’m his wife.”

“Mrs. Chloe Constantine?”

I smiled. Ang sarap talagang pakinggan ng sinabi niya. “Yes, ako nga.”

“Naku, sorry po, Mrs. Constantine, hindi ko po kayo agad nakilala! Nakasuot po kasi kayo ng wig nang makita ko kayo sa dyaryo. Sorry po.”

Hayyy… Ang sarap talaga sa pandinig ng Mrs. Constantine. “Okay lang. Ahm, may susi ka ba dyan nito?” Tinuro ko ang gate. “Pupuntahan ko lang sana si Lei.”

“Mero’n po.” Mabilis naman niyang binuksan ang gate. Tinuro niya pa sakin ang daan paakyat ng cliff.

Pagkatapos kong mag-thank you sa kaniya, nilakad ko na ang papunta do’n. May nadaanan akong malaking cottage na hindi ko napansin kanina dahil siguro sa natatakpan ito ng mga malalaking punong nakapaligid dito. Mukha siyang resthouse kung tutuusin.

Hinanap ko na ang daan na tinuro ng lalaki. Nakita ko naman agad ‘yon, Hindi naman gano’n katarik ang daan kaya okay lang. Nakarating agad ako sa itaas. Natanaw ko agad si Lei kaya lang nakatalikod siya sa gawi ko. Pero agad akong napahinto nang makilala ko ang lalaking kausap niya.

“Let go of her memories.”

“Who?”

“Si Larah, kalimutan mo na siya, Lei.”

When I heard that name, bigla na lang akong nagtago sa likod ng puno. I should go now, I know. Hindi dapat ako makinig sa pinag-uusapan nila. Pero may isang bahagi ng utak ko na gusto pang pakinggan ang pinag-uusapan nila lalo na at narinig ko ang pangalang Larah.

“I don’t know what you’re talking about. Now tell me, anong gusto mong kapalit, ibenta mo lang sakin ang resort na ‘to?”

“May gusto akong bagay mula sa’yo.”

“What is it?”

“This Constancia Hotel and Beach Resort will be yours and…”

“And what?”

“Your wife will be mine.”

What did he say?!

= = =

>>>CHAPTER 23 HERE