Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 16

CHAPTER 16

( CHLOE’s POV )

Parang batang excited na pumunta ko ng sala. Nakita ko sa bungad ng pintuan si…

“Hi, Chloe!”

“Tim!” Sinilip ko ang likuran niya. “Nasa’n si Lei?” Hinawi ko pa siya para masilip ko ang labas ng bahay pero wala kong nakita kundi kotse lang.

“Ano kasi, Chloe—”

“Hindi siya pupunta?”

Alam ninyo ‘yung naramdaman ko? Para akong batang super excited na pumunta sa amusement park tapos hindi natuloy. Yung sayang naramdaman ko napalitan agad ng lungkot.

“Ang totoo niyan, Chloe…”

“I know, Tim. Mas mahalaga ang trabaho niya kesa dito.”

Hindi pa rin ba tapos ang trabaho niya hanggang ngayon? Christmas na Christmas, ah. Kung alam ko lang talaga, sinamahan ko na lang sana siya sa office niya magcelebrate ng noche buena together.

Kasi naman, eh. Inuna ko pa yung kilig na naramdaman ko kanina bago siguraduhing pupunta talaga siya.

“Ate, anong nangyari sa’yo? Ba’t ganyan ang mukha mo? Para kang namatayan, ah. Ganyan mo ba sasalubungin ang Christmas?” Tiningnan ko si Nicky. Nakatutok ang camera niya sakin na biglang nag-flash. “Remembrance lang. Bihira lang kitang makitang ganito, eh. Bihirang-bihira.” Tiningnan niya ang katabi kong si Tim. “Siya ba ang kaibigan ni Kuya Lei na si Kuya Tim? Eh, ba’t siya lang? Nasa’n si Kuya Lei?”

“Ano kasi—”

“Hindi siya makakapunta.” singit ko kay Tim.

“Yung kaibigan niya nakapunta, tapos siya hindi? Ano ‘yon proxy? Akala ko sa binyag lang mero’n no’n.”

“Nasa la—”

“Ngayon alam mo na, Nicky.”

“Kaya pala para kang namatayan, Ate. Okay lang ‘yan.” Kulang na lang tapikin niya ko. Hindi ko alam kung dinadamayan niya ba ako o hindi, eh.

Sabay pa kaming napalingon ni Nicky kay Tim dahil bigla na lang siyang tumawa.

“Anong nakakatawa?” sabay naming tanong ng kapatid ko.

Tumikhim siya. “Magkapatid talaga kayong dalawa. Kanina pa ko may gustong sabihin pero hindi ako makasingit sa inyong dalawa.”

“Ano bang sasabihin mo?” tanong ko.

“Kasama ko si Lei. Nasa kotse siya.”

“What?! Ba’t ngayon mo lang sinabi?! Ba’t hindi siya bumaba?” Wala sa loob na pinahawak ko sa kaniya ang fried chicken na pinapapak ko at patakbong lumabas ng bahay.

Lumapit ako sa kotseng nakaparada. Ngayon ko lang napansin, kotse pala ni Lei ‘to. Binuksan ko ang pintuan sa passenger seat. Only to see him sleeping.

Alam ninyo yung naramdaman ko? Para kong batang super excited na pumunta ng amusement park tapos hindi natuloy. Tapos joke lang pala kasi matutuloy talaga.

Yumuko ako at pinagmasdan si Lei. “Sabi ko na nga ba, darating ka.” Napangiti ako. “Ang gwapo mo talaga kapag natutulog ka, husby. But it doesn’t mean na hindi ka gwapo, ah. Gwapo ka naman talaga kapag gising, kahit pa galit ka o galit.” Napahagikgik ako. “Kailan ka ba kasi ngingiti? Gift mo na sakin ‘yon ngayong christmas, o. Please…”

Hinawi ko ang buhok niyang nakatabing sa noo niya. “Hindi pa ko nakakapag-thank you sa’yo sa ginawa mo kanina. Thank you for defending me kahit hindi mo naman kailangang gawin ‘yon. Alam mo bang nagtampo ako sa’yo kagabi kasi nakatayo ka lang sa restroom, tapos si Flynn pa yung nagtanggol sakin. Ewan ko ba. Gusto ko kasi ikaw ang gumawa no’n. Na ginawa mo naman kanina. Kaya nga ang saya ko uli, eh. Wala na rin ang tampo ko sa’yo.”

“Pero muntikan na naman kasi akala ko hindi ka darating ngayon. Yung kaibigan mo naman kasi, ang tagal pang sabihin na nandito ka pala sa kotse. Alam mo bang iniisip ko na kanina na puntahan ka sa office mo? Wala ka kasing kasamang mag-celebrate ng Christmas, eh. Pero dumating ka ngayon. Thank you, Lei.” I smiled.

“Ang daldal ko na naman noh? Hindi ko kasi masasabi sa’yo ‘to ng buo kapag gising ka dahil for sure patatahimikin mo agad ako kaya sinasabi ko na ngayon habang tulog ka pa.”

Itinaas ko ang kamay ko papunta sa mukha niya. I traced her forehead using my finger down to her nose. And his lips…

Parang napapasong inalis ko agad ang daliri ko sa labi niya. Nakuntento na lang akong pagmasdan siya.

“Ate Chloe!”

Lumingon ako sa likuran ko. Nakita ko si Nicky.

“Five minutes na lang bago mag-twelve! Kanina pa kayo dyan! Pumasok na daw kayo sabi ni lolo!”

Five minutes na lang? Kanina pa kami dito? Hindi ko napansin na ang tagal ko na pa lang nakatingin kay Lei. Buti hindi siya natunaw. “Papasok na!” Pumasok na siya ng bahay.

Nilingon ko naman si Lei para lang magulat. “Lei!” Paano ba naman, nakadilat na ang mga mata niya at nakatingin siya sakin. Napahawak ako sa dibdib ko. “Ginulat mo naman ako.”

“Bakit ba kasi ang lapit-lapit mo sakin?”

Himala! The way he said it, hindi pasungit katulad ng nakagawian niya. Mas lalo tuloy akong napangiti. Mukhang maganda ang gising niya, ah. Siguro kasi ako ang una niyang nakita. Wahehe!

“Gigisingin sana kita.” Umatras ako dahil bumaba na siya. Lumingon siya sa paligid namin. “Nandito ka sa bahay nila lolo.”

“Alam ko.”

“Pumasok na tayo sa loob, Lei. Five minutes na lang before twelve. Baka pagalitan ako ni lolo pag hindi tayo nakaabot.” Nauna na kong humakbang pero hindi naman siya sumunod sakin. Nilingon ko siya. At dahil maliwanag sa gawi namin, nakita kong nakatingin siya sakin at parang tagus-tagusan ang tingin niya. Ano kayang iniisip niya?

“Lei.” Nilapitan ko siya at hinawakan ang kamay niya. Hinila ko na siya. Patakbo akong pumasok ng bahay at dahil hila ko siya, napagaya siya sakin. Ni hindi siya nagreklamo sa ginawa ko.

“Bakit kayo tumatakbo?” bungad ni lolo nang makarating kami ng dining room ni Lei. Kausap nila si Tim at mukhang nagkakilala na silang lahat. Tumatawa pa nga sila. Ngayon pa lang nila nakita si Tim pero parang ang close-close nila. Kakaiba kasi ang charm ni Tim. Kaya nga chickboy, eh.

“Five minutes na lang kasi bago mag-twelve.” paliwanag ko.

Tiningnan ni lolo ang relo niya. “Fifteen minutes pa, Chloe.”

“Fifteen minutes?” Tiningnan ko si Nicky na prenteng nakaupo habang hawak ang camera niya. Baliw talaga ‘tong babaeng ‘to. Kanino pa ba magmamana? Edi sakin.

“HHWR.”

Napatingin ako kay Tim. “What?”

“HHWR. Holding hands while running.”

Saka ko lang napansin na magkahawak pa rin kami ng kamay ni Lei o mas tamang sabihin na hawak ko ang kamay niya. Siya kaya? Kailan kaya mangyayaring siya naman ang hahawak sa kamay ko? Kapag nangyari kasi ‘yon, hindi ako bibitaw sa kaniya. Pero malabong mangyari ‘yon. Hay, ewan. Kung anu-ano na naman ang pumapasok sa isip ko.

Hindi ko na kailangang bitiwan si Lei dahil siya na ang bumitaw sakin. Sinugod na naman kasi siya ni Kendra ng yakap. Asual, binuhat siya ni Lei. Sinaway naman agad ni mama ang kapatid ko kaya bumaba na siya.

Hindi naman sila nagtanong kung bakit ngayon lang sila Lei. Nagkamustahan sila—halos tungkol sa business. Hinayaan ko na muna sila. Umupo na lang ako sa tabi ni Nicky habang si mama, tumayo sa likuran namin. Walang nangungulit dahil busy si Kendra sa toy phone niyang Winnie the Pooh. We both like Pooh.

Ilang minuto kaming nakasilip ni mama sa hawak na camera ni Nicky habang tinitingnan ang mga pictures do’n.

“Ba’t ganyan ang mukha mo, Chloe?” Si mama ang nagtanong.

“Akala kasi ni Ate hindi pupunta si Kuya Lei. Ipapa-print ko ‘to at palalakihan at igi-gift ko sa’yo, Ate. Bihira kang maging ganito, eh. Porke’t hindi lang pupunta si Kuya Lei, para ka nang namatayan—ouch! Ate naman!” Siniko ko kasi siya.

“Ang ingay mo!” pabulong na saway sa kaniya.

“It runs in the blood, Ate. Wag ka nang magtaka. Ano naman kasi kung hindi siya pupunta? Big deal ba ‘yon sa’yo? Don’t tell me, may gusto ka sa…” Nanlaki ang mga mata niya sabay tingin sakin. “Ate, don’t tell me?”

Sunod-sunod akong umiling. “Hindi ko alam ang sinasabi mo.” Pero alam na alam ko ang tinutukoy niya!

“Alam na alam mo, Ate. Grabe, parang sa movie at book ko lang nababasa ‘yon. Tapos, mismong kapatid ko, nai-experience ‘yon. Kailan pa?” Kulang na lang tumili siya sa kilig. Sinabi ko na bang may pagka-hopeless romantic ang kapatid kong ‘to?

“Nicky, hindi nangyayari sakin ang tinutukoy mo.”

“Eh, bakit gano’n ang reaksyon mo nang malaman mong—”

“Nicholle Ann.”

“Nakakatuwa si Kendra dito, o.” Bigla na lang nag-change ng topic si Nicky. Kapag kasi tinawag na siya ni mama sa buong pangalan niya, sinasaway na siya nito at pinapatahimik. At dahil nasa dugo na namin ang pagiging madaldal at makulit, hindi siya tumatahimik. Bigla na lang niyang ida-divert ang topic sa ibang bagay na parang walang nangyari.

Nilingon ko si Lei at baka narinig niya ang pinag-usapan namin. Mukha namang hindi kasi nakatingin siya kay lolo. Nagpangalumbaba ako sa table habang nakatingin sa kaniya.

At bakit gano’n? Habang pinagmamasdan ko siya, parang slow motion ang nangyayari. Sa bawat pagbuka ng bibig niya. Sa bawat pagkiling ng ulo niya. Sa bawat…

He looked at me all of a sudden. Nagulat tuloy ako at napatayo bigla. “I’m not looking!” Waah! Ano ba yung sinabi ko? Ang defensive ko naman!

“Ano?” Hindi ko alam kung sino ang mga nagtanong no’n pero marami sila.

“What I mean is magti-twelve na! Mag-count down na tayo!”

“Ba’t parang ang layo naman, Ate, sa sinabi mo?”

“Ah, basta! Yun ‘yon!”

May narinig akong mahinang tumawa. When I looked at that person, nalaman kong si Tim ‘yon. Gamit ang dalawang daliri niya, tinuro niya ang mga mata niya, sabay turo sakin at kay Lei.

Umiling ako. Tumango siya.

Naman! Nahuli niya kong nakatingin kay Lei kanina! Pero ano naman? May masama ba do’n? Wala naman diba? Kahit araw-araw ko pang tingnan si Lei, walang makakapigil sakin. Wahehe!

= = =

( LEI’s POV )

“Si Pooh again! Puro si Pooh ata ang natanggap kong regalo ngayon!”

“Ayaw mo, Ate Chloe?”

“Syempre naman, Nicky! Gustong-gusto! Thank you, sis!”

“Para siyang bata noh? Ang saya niyang kasama kasi para siyang walang bad vibes sa katawan.”

Nilingon ko si Tim. “Sino?”

“Sus! Kunwari ka pa dyan. Sino pa ba? Edi yung tinitingnan mo.”

“Wala kong tinitingnan.”

“Fine. Edi wala.” Tumikhim siya. “Kanina ko pa napapansin, simula nang dumating tayo dito, ang tahimik mo na. Fine. Kinakausap mo nga ang pamilya ni Chloe pero parang naglalakbay ang utak mo. Ano bang iniisip mo? Share naman dyan.”

“Wala kong iniisip.”

Tinapik niya ang balikat ko. “Okay. Kausapin mo na lang ako kapag hindi na kaya ng utak mo ang mga iniisip mo.”

“Wala nga kong iniisip.”

“Edi wala.” Nilapag niya sa center table ang wine glass na hawak niya. “Ibibigay ko lang yung regalo ko sa kanila. Wag ka ng mag-expect ng gift mula sakin. Nasa wallet mo na ‘yon. At hindi na rin ako mag-eexpect ng gift mula sa’yo dahil nabigay mo na sa bar ‘yon kanina.”

“Anong sinasabi mo?”

“Secret. Wag kang masyadong mag-isip. Baka mabaliw ka niyan, sige ka. Baka maging pasyente pa kita.” Lumapit na siya kina Chloe.

Tama siya. May iniisip nga ko pero hindi ko aaminin sa kaniya ‘yon dahil kukulitin niya lang ako. Simula nang umalis kami ng bar, may mga bagay ng gumugulo sa isip ko—o mas tamang sabihing, dumagdag sa nagpapagulo ng isip ko.

Bakit ko ba kasi pinatulan ang mga kalokohan niya kanina?

“Pooh na naman! Thanks, Tim!” Napatingin ako kay Chloe. May hawak siyang stuff toy. “How did you know na favorite ko ‘to?”

“I have my ways, Chloe.” Ginulo pa ng kaibigan ko ang buhok ni Chloe, sabay tingin sakin. Napailing ako sa paraan ng tingin niya kaya pasimple akong umalis sa pwesto ko. Pumunta ako sa nakabukas na pintuan at sumandal.

At kahit ayaw ko silang tingnan, hindi ko maiwasan lalo na at naririnig ko ang tawanan nila.

Pamilya.

Ganito ba talaga ang isang pamilya? Hindi ko alam. Hindi ko na matandaan kung kailan ko naranasan ang magkaro’n ng isang pamilya. Siguro nung wala pa kong muwang sa mundo. Dahil simula nang maging aware ako sa paligid ko, wala akong matatawag na magulang na dapat ay nasa tabi ko.

My mother died when I was two. My father? He was a happy go lucky and an irresponsible man. Si Lolo? He was a strict old man na umiikot ang buhay sa kumpanya. Lumaki akong katulong ang kasama ko sa mansyon. Lumaki akong…

I cleared my head. Bakit ko ba biglang naisip ang bagay na ‘yon? Iniwas ko na lang tingin sa pamilya ni Chloe. Tinutok ko ang mga mata ko sa labas ng bahay. Pero naririnig ko pa rin ang tawanan nila. And I felt…

I felt out of place.

Dahil kung titingnan, parang si Tim pa ang asawa ni Chloe. And I’m just a ‘nothing’ here in this house. Hindi na ko nanibago dahil gano’n naman talaga ang tingin sakin ng mga taong nasa paligid ko. Noon. That’s why I had to strive hard to prove them that they were wrong.

“Lei.”

Napalingon ako sa gilid ko. I saw Chloe.

“Bakit nandito ka? Anong tinitingnan mo?” Sumilip pa siya sa labas.

“Wala.”

“Tawag ka nila lolo. Ba’t kasi mag-isa ka dito? Do’n tayo sa kanila.”

Tiningnan ko ang lolo niya. Nakatingin silang lahat sakin. Tinatawag nila ako.

“Pero bago ‘yon…” May inilabas si Chloe mula sa likuran niya. “Tiyaran!” Isang kahon ‘yon na pahaba na nakabalot. “Merry Christmas, Lei.”

“Ano ‘yan?”

“Gift ko sa’yo.” Kinuha ko ‘yon dahil halos ipagduldulan na niya sa mukha ko. “Buksan mo na.”

“Mamaya na lang.” Nakatingin kasi sakin ang pamilya niya.

“Ngayon na lang.” At alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi ko binubuksan ang regalo niya kaya binuksan ko na lang ‘yon nang matapos na.

Necktie ang laman ng kahon.

“Alam mo ba…” bulong niya. “Yan ang dahilan kung bakit nakalimutan kong bumili ng napkin sa mall. Nag-iisip kasi ako no’n ng pwedeng iregalo sa’yo kaya nakalimutan ko ang bagay na ‘yon—oops! Bawal nga palang ipaalala ang bagay na ‘yon. Sorry.” Nag-peace sign pa siya. “Nagustuhan mo ba? Hindi ko kasi talaga alam ang ireregalo ko sa’yo. eh.”

“Hindi mo naman ako kailangang regaluhan.” Ni wala nga akong dalang regalo, hindi katulad ni Tim. Hindi ko naman kasi gawain ang magregalo. Hindi ko pa ginagawa ‘yon.

“Gusto ko, eh.” She said smiling. “Nahihiya ka ba kasi wala kang dalang regalo? Okay lang ‘yon. Isa lang naman ang gusto kong regalo from you, eh.”

Hindi ko na kailangang tanungin kung ano ‘yon. I heard everything she said earlier in the car. Nakatulog ako sa byahe at hindi ko namalayang nandito na pala kami. Hindi naman ako ginising ni Tim pero kusa akong nagising. Pababa na ko ng kotse when I saw Chloe running towards my car. Hindi ako bumaba. At ang hindi ko pa maintindihan, nagpanggap akong natutulog. Na sana hindi ko na ginawa. Because I heard everything she said na dumagdag pa sa nagpapagulo ng isip ko.

“Hindi mo ba tatanungin kung ano ‘yon? Sabagay, hindi ko din naman aaminin kung ano ‘yon. Gusto ko kasi kapag ginawa mo ‘yon bukal sa loob mo, hindi dahil sinabi ko.” She smiled.

“I forgot it a long time ago.” pabulong na sabi ko.

“Hah?”

I forgot how to smile a long time ago, Chloe. Kaya paano ko gagawin ‘yon? “Nothing.” Tiningnan ko ang regalo niya sakin. “Thanks for this.”

“Lei!”

“What?” Yung mukha niyang parang nanalo sa lotto. Nagulat na lang ako nang yakapin niya ko. And I felt…

“Nag-thank you ka sakin! For the first time!” bulong niya. “Thank you kasi na-appreciate mo yung gift ko sa’yo, Lei.”

“Chloe...” Nang dahil nag-thank you ako, tuwang-tuwa na siya? Bakit ba lahat ng ginagawa ko at iniisip ko, big deal sa kaniya?

Nakarinig ako ng mga tikhim. “Mga apo, baka nakakalimutan ninyo, nandito pa kami.”

Mabilis na humiwalay sakin si Chloe sabay lingon sa lolo niya. “Wala po kaming ginagawa, ah!”

“Wala nga. May sinabi ba kong mero’n?” nakangiting ganting-tanong ng lolo niya. “Come over here. Kukuha tayo ng family picture natin.”

“Let’s go, Lei.” Hinawakan ni Chloe ang kamay ko. At nawiwili na siyang gawin ‘yon.

“Kasama ako?”

“Oo naman!” She smiled. “You’re part of my family, Lei. Have you forgotten?”

And have she forgotten what I told her na hindi rin magtatagal ‘yon? Bakit ba ganito siya? Paano niyang natatanggap ng ganito kadali ang pagsasama naming dalawa bilang mag-asawa kahit pa sabihing sa papel lang ‘yon?

Aware ako sa ugali ko. Paano niya natitiis na pakisamahan ako? Paano niya nagagawa na pagkatapos ng mga pagtatalo namin, parang walang nangyaring ngingiti siya?

At bakit dinadagdagan ko na naman ang mga bagay na gumugulo sa isip ko? Argh! I should not have come here. But…

I don’t really know.

= = =

( CHLOE’s POV )

“Ang lamig…” Hinapit ko ang makapal na kumot na nakabalot sakin. Nandito ako sa terrace ng kwarto ko at nakaupo sa bench habang nakataas ang mga paa ko sa upuan.

Hindi ko sure kung anong oras na. Basta ang alam ko, past four ako pumasok ng kwarto ko. Matagal na rin akong nakaupo dito habang pinagmamasdan ang langit.

Hinahanap ninyo ba si Lei? Wala siya dito. Umalis na siya. Nag-away na naman kasi kami kanina.

Nah! Joke lang ‘yon! Wahehe!

The truth is, okay na okay kami kanina nang salubungin namin ang Noche Buena. Although, ang tahimik niya kanina na nakakapanibago. Mas gusto ko pa kasing nagsusungit siya kesa gano’n. Parang ang lalim ng iniisip niya. Ayoko namang magtanong kanina. Bukas ko na lang este mamaya ko na lang siya tatanungin.

Nasa’n siya? Naiwan siya sa sala kasama nina Tito Henry at Tim. Nag-iinuman sila ng iwan ko sila. Hindi naman sa inaantok ako kaya ko umalis. Ako na lang kasi ang naiwang babae kanina. Ayoko namang uminom dahil I already promised na hindi na ko iinom ng kahit na anong alak. Tapos, tungkol pa sa business ang pinagku-kwentuhan nila kaya umalis na ko.

“Thanks for this.”

I smiled when I thought of those words. Hindi ko akalaing sasabihin ‘yon ni Lei kanina. Yan tuloy, nayakap ko siya sa sobrang tuwa. Mas lalo akong napangiti. Niyakap ko ang sarili ko. Hanggang ngayon, parang ramdam ko pa rin ang init ng yakap niya este yakap ko pala sa kaniya. Ang sarap sa pakiramdam.

Tumingala ako sa langit. “Hay… Ang tagal namang lumabas ng araw.”

Nakagawian ko na kasing salubungin ang sunrise tuwing Christmas. Eleven years ago ng huli kong gawin ‘to ng may kasama. Si papa ang tinutukoy ko. Pero simula nang mawala siya, ako na lang mag-isa ang gumagawa nito.

Lumingon ako sa loob ng kwarto ko nang may marinig akong mga katok. Tumayo ako habang nakabalot pa rin ang kumot sa katawan ko. Muntik pa nga kong mapatid. Lumapit ako sa pintuan at binuksan ‘yon. Si Tim na nakaalalay sa nakayukong si Lei ang nakita ko.

“Hi, Chloe! Naistorbo ka ba namin?”

“Ah, no. Hindi pa naman ako natutulog. Anong nangyari sa kaniya?” sabay turo kay Lei.

“Lasing. Papasok, ah.”

“Wait, dito siya…” Nadala na niya sa kama si Lei. “Dito siya matutulog? Hindi kami kasya sa kama, Tim. Diba ang usapan natin kanina, sa guest room na lang siya matutulog with you?”

“May pinag-usapan ba tayo?”

“Mero’n kaya!”

He grinned. “Parang wala kong matandaan. And you lied to me. Kasya naman kayo dito sa kama mo. Besides, mag-asawa naman kayo.” Tinapik niya ang braso nang natutulog na si Lei. “Ikaw ng bahala sa asawa mo. Inaantok na ko.”

Wala na kong nagawa dahil iniwan na talaga niya si Lei sa ibabaw ng kama ko. Napakamot ako ng kilay habang nakatingin kay Lei. Hindi naman king sized ang kama ko. Hindi rin maliit. Tama si Tim, kasya kaming dalawa ni Lei. Kaya lang, for sure, hindi ako makakatulog kung may makakatabi ako. Baka mabwisit na naman siya sakin na ayoko namang mangyari.

Nilapitan ko si Lei. Umupo ako sa gilid ng kama. Pinagmasdan ko siya. Gamit ang daliri ko, pinindot ko ang noo niya. “Ba’t ka ba naglasing? May problema ka ba? Kanina ko pa kasi napapansin, ang tahimik mo. Pwede kang mag-share sakin kung gusto mo. Asawa mo naman ako, eh. Ang sabi kasi ni mama, dapat daw pinag-uusapan ng mag-asawa ang problema ng isa’t isa. Although sa papel nga lang tayo mag-asawa…” I sighed.

Bakit ba ang hirap na saking sabihin na sa papel lang tayo mag-asawa? What’s wrong with me, Lei?

Nag-inat ako. “Hay, kung anu-ano na namang pumapasok sa isip ko. Paano ba ‘yan? Mukhang sa sahig na naman ako matutulog nito. Baka kasi kapag nagtabi tayo, ma-rape pa kita.” Napahagikgik ako. “Uy, joke lang ‘yon, ah.”

Narinig kong nag-ring ang phone ko. Nasa side table ‘yon sa kabilang side ng kama. Tinamad na kong tumayo kaya inabot ko na lang ‘yon gamit ang kamay ko habang ang isang kamay ko ay nasa gilid ng ulo ni Lei. Nadulas pa ‘yon mula sa kamay ko at bumagsak sa pinakagilid ng kama. Pero buti na lang at mabilis ang reflex ko kundi kawawa ang phone ko.

“Galing ko talaga! Wooh!”

“Chloe.”

Sa gulat ko sa nagsalita at sa gulat ko nang mapatingin ako kay Lei at nakitang nakadilat ang mga mata niya habang nakatingin siya sakin, yung kamay kong nakapatong sa gilid ng kama na siyang may hawak ng phone  ko, nadulas!

And you know what happened?

Naglanding ang mukha ko sa mukha ni Lei. And my lips landed right on his…

Waaah!

= = =

>>> CHAPTER 17 HERE