My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 54

CHAPTER 54

[ ELLAINE’s POV ]

“Hindi ko ‘to bibitawan, Elle... I promise... Just trust me...”

Hirap na hirap na siya. Paano niya nagagawang kumapit sa mga lubid na ‘yan? Napaiyak na ko lalo nang maramdaman kong parang bumababa ako nang paunti-unti. Sobrang kaba ang nararamdaman ko. Takot na takot akong baka tuluyan na kong bumagsak sa ibaba.

“Jaylord...”

“Hindi ko ‘to bibitawan, Elle... Kahit pa mabali ‘tong mga buto ko sa kamay...”

“Jaylord!” Boses ‘yon ni... May sumulpot na ulo sa tabi ni Jaylord. Si Khalil! Hinawakan niya ang lubid nung kay Drenz. “Ako na dito! May tama ka! Kaya mo ba?”

“Oo!”

“Khalil! Jaylord! Bilisan ninyo dyan!”

Dalawang kamay na ang ginamit ni Jaylord sa lubid na nakatali sa upuan ko. Nakangiwi na siya habang dahan-dahan niyang hinila ang lubid. Ni hindi ako makahinga nang mabuti habang palapit ako nang palapit sa kaniya. Hanggang sa tuluyang...

Hinawakan ng kanang kamay niya ang kinauupuan ko at hinila ‘yon hanggang sa tuluyan akong makasampa sa rooftop. Saka lang ako nakahinga nang maluwag.

“Elle!” Niyakap niya agad ko. Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso niya. Ramdam ko din ang panghihina niya dahil halos nasakin na ang bigat niya. Nanginginig ang katawan niya. “Akala ko...” He just hugged me tightly. So tight na parang hindi na ko makahinga.

“Jaylord...” Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko. “Takot na takot ako... Akala ko mawawala na ko sa’yo... Akala ko...” Mas lalo akong napaiyak.

Humiwalay siya sakin. Pinunasan niya ang pisngi ko. “Okay na. Nandito na ko.” Niyakap niya uli ako nang mahigpit. “Sabi ko naman sa’yo, hindi ako bibitaw diba?” Humiwalay siya sakin. Mabilis niyang hinalikan ang bawat parte ng mukha ko. Tinitigan niya ko. “You’re safe now, okay?”

Tumango ako.

May kinuha siya sa bulsa niya. Tinanggal niya ‘yon sa lalagyan. Maliit na kutsilyo ‘yon.

“Jaylord... May tama ka sa braso mo... Yung kamay mo may sugat...”

“Nadaplisan lang ako ng bala but it’s okay.” Pinutol niya ang taling nakagapos sa mga kamay ko. “Itong kamay ko, wala ‘to, gagaling din ‘to. So stop crying, okay?” Binigay niya sakin ang kutsilyo.

“Kailangan ko silang tulungan. Tatapusin lang namin ‘to. Dito ka lang. Walang makakalapit sa’yo dito. I promise.” Hinalikan niya nang mabilis ang labi ko. “I love you.” Niyakap niya pa ko nang mahigpit na mahigpit bago siya tumayo at tinulungan sina Chad at Khalil na nakikipagsuntukan na.

Hindi na ko nag-aksaya ng oras. Gamit ang kutsilyong hawak ko, pinutol ko ang taling nakagapos sa katawan ko at mga paa ko. Nilingon ko si Drenz na nasa gilid ko. Nilapitan ko agad siya.

“Hindi ko siya maintindihan.” Sunod-sunod siyang umiling. “Bakit hindi niya binitawan ang lubid kanina?”

Hindi ko siya sinagot. Pinakawalan ko ang pagkakagapos niya. Napatingin ako sa kaniya nang hawakan niya ang pisngi ko.

“Okay ka lang?”

Pumatak ang luha ko. “Okay lang. Gagaling din ‘to. Ikaw ang hindi, okay. I’m so sorry, Drenz.”

Yumuko lang siya at hindi sumagot.

Napakislot ako nang makarinig ako ng sunod-sunod na putok. Napalingon ako sa pinagmulan no’n. Nakita ko si Seth may hawak na baril at nakatutok kay...

Hindi ko makita ang taong nakahiga dahil natatakpan ‘yon ng mga lalaking naestatwa sa kinatatayuan nila. Parang kanina lang mga naglalaban pa sila pero ngayon...

Itinutok ni Seth ang baril niya sa gawi namin at sa mga lalaking kasama ni Janus. “Sinong gustong sumunod sa inyo sa hayop na Janus na ‘to?!”

Si Janus ang binaril niya? Did he killed him?

Nawala sa paningin ko si Seth dahil may humarang sa harapan ko. Napatingala ako sa taong ‘yon. Si Jaylord. Lumapit din samin sina Chad at Khalil. Tumayo ako at kumapit sa braso ni Jaylord.

“Sinong gustong sumunod sa inyo?!” sigaw ni Seth.

“Jaylord.”

“Stay behind my back, Elle.”

“Oo.” Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kaniya.

Napapikit na lang ako nang may narinig akong isang putok.

“Sino pang susunod?!”

Sumilip ako sa gilid ni Jaylord. Nakatutok na samin ang baril ni Seth.

“Jaylord.” He said. He smirked. “Pasalamat ka, niligtas mo si Megan kanina. Kung hindi, sa’yo na ‘tong susunod na balang lalabas dito.”

“I don’t need to thank you and I didn’t do it for you in the first place. I did it because of my girl at my back. Ayaw niyang masaktan yung baby. At ayaw ko rin namang may masaktan na babae sa mismong harap ko pa.”

Hindi ko alam kung namalikmata lang ba ako, pero nakita kong ngumiti si Seth! He smiled! Saglit lang pero ngumiti talaga siya!

Pero mero’n pang isa akong napapansin! Kanina pa! Si Jaylord, bakit parang kung makipag-usap siya kay Seth, nakakaalala na siya? Gustong-gusto ko na siyang tanungin pero...

“Seth!”

Mabilis na lumapit si Seth kay Megan. “Anong nangyari?”

“Sumasakit yung tiyan ko! May dugo yung pants ko! Seth! Yung baby! Oh my God!”

At kung gaano kabilis nakalapit si Seth kay Megan, gano’n din kabilis nagsipagkilusan ang mga kasama ni Janus. Buti na lang at mabilis sina Jaylord, nakipaglaban na naman sila ni Chad. Umatras ako palapit kay Drenz.

“Seth! Yung baby natin!”

Parang hindi malaman ni Seth ang gagawin niya kay Megan.

“Go, Seth! Umalis na kayo dito!” sigaw ko. Hindi na ko nakatiis. Lumingon pa siya sakin habang natataranta. “Oliver! Eco! Back-upan ninyo sila para makaalis na sila!” Tiningnan ko si Seth. Gusto ko nang magmura kasi hindi pa rin siya kumikilos. “Tanga ka ba?! Buhatin mo na si Megan at umalis na kayo dito!! Yung baby ninyo!! Bilisan mo nga!!”

Alam kong may ginawa siya sakin na hindi maganda. At may balak siyang hindi maganda na pati buhay namin ni Jaylord, gusto niyang mawala. Pero ibang usapan na yung baby nila. Kawawa naman ung baby kung...

Napalunok ako. Wag naman sana.

Nakita kong kumilos na si Seth at binuhat si Megan. Nag-aalalang mukha ni Seth ang huli kong nakita bago sila tuluyang nawala sa paningin ko kasama nila Eco.

Kung ano man ang nagawa nila, bahala na si Lord sa kanila...

Nilingon ko sina Jaylord. Mga nasa walo na lang ang kalaban nila dahil bumagsak na ung iba pati yung isang binaril ni Seth at si Janus. Kumunot ang noo ko nang makita ko ang mga patak ng dugo sa sahig ng rooftop. Galing ‘yon kay...

“Jaylord.” I murmured. Hindi pa ko nakakapag-move on sa muntikan kong pagkahulog mula dito sa rooftop at sa dami ng mga nangyayari pero... shit! Yung kaliwang kamay niya, mapula na dahil sa dugo! Yung tama niya sa braso niya! Hindi lang daplis ‘yon!

Tumayo ako pero may pumigil sa braso ko. Paglingon ko, pigil ako ni Drenz. “Ako na ang pinakamatigas ang ulo. But I need to help them.” Inalis ko ang kamay niya sa braso ko.

Pagdating nila kanina, may napansin na kong pasa sa at sugat sa mukha nina Khalil. Para sa’n pa yung mga tinuro ni Jaylord sakin kung hindi ko naman magagamit?

Kinuha ko ang pamalong malapit sakin at lumapit kay Jaylord. “Elle! What the—”

“I know! Kaya mo sila kahit ilan pa sila! Pero may tama ka sa braso mo! Hindi daplis ‘yan, eh! Just let me!”

Hindi ko na siya hinintay na sumagot dahil pinalo ko ang lalaking sumugod sa gawi ko. Yun lang, nahawakan niya yung pamalong hawak ko. But I was able to free it from him. Yun lang, tumilapon yung hawak kong pamalo.

Ngumisi siya bago niya ko sugurin. Syempre, nakahanda na ko. Nakahanda na kong patumbahin siya gamit ang mga tinuro ni Jaylord sakin. Ilang beses siyang bumagsak dahil tayo pa rin siya ng tayo. Natamaan niya ko sa katawan pero kaya ko naman yung sakit. Hindi ko mapigilang mapangiti nang hindi na siya tumayo.

This is my first ever fight nang totohanan. Ang sarap lang sa pakiramdam.

“Good job, Ellaine!”

Napalingon ako kay Chad na binigyan ng upper cut yung kalaban niya. Nilingon ko si Jaylord na halos kababagsak lang din ng kalaban. Napailing siya pero nakita kong tumaas ang sulok ng labi niya.

I’m proud of myself. Kung laging ganito, hindi ako magiging pabigat sa kanila. Hindi ako magiging—

“Elle! Sa likod mo!”

Hindi lumilingong yumuko ako. Hindi tumama sakin ang pamalo dahil hangin ang nakinabang no’n.

“Damn it, Elle!”

Halos mag-usok ang ilong ni Jaylord nang tingnan ko siya. Hinarap ko ang lalaking sumugod sakin. Pero laking gulat ko nang...

Bumagsak siya. Hindi dahil nahimatay siya kundi dahil kay Drenz. “Drenz!” May hawak siyang pamalo na pinatama niya sa ulo ng lalaki.

“Ayokong magsisi na naman ako dahil wala akong ginawa.”

“Pero—”

“Matigas din ang ulo ko, Ellaine. Parehas lang tayo.”

Tatlo na lang ang kalaban dahil pinabagsak nina Khalil ang iba. Mukhang hindi na nila kinaya. Kay Chad at Jaylord ang dalawang natira. Si Khalil, nakasandal na habang hapong-hapo. Yung isa, sa gawi namin pumunta at sumugod.

“Ako na dito. Kaya ko ‘to.” Sinalubong ‘yon ni Drenz.

“Ellaine!”

Napalingon ako kay Jaylord. Bagsak na ang kalaban niya. Palapit na siya sakin.

“What did I tell you?!”

“Hah?”

“When you are in a fight, magfocus ka sa kalaban mo! Bakit ba lagi mo na lang akong pinag-aalala?! Halos hindi na ko huminga kanina habang hawak ka ni Seth! Halos mamatay na ko habang hawak kita sa gilid ng rooftop! Elle naman! Gusto mo ba talaga kong patayin?!”

Hindi ko pinansin ang galit niya pero ang mga sinabi niya. “Jaylord, tell me, bumalik na ba—“ Nanlaki ang mga mata ko nang mahagip ng mga mata ko ang kalaban niya sa likuran niya. Gumapang ‘yon at kinuha ang...

Shit! Yung baril na naiwan ni Seth kanina! Itinutok niya ‘yon sa gawi namin.

“Jaylord! Sa likuran mo!” Hindi na ko nakapag-isip at mabilis akong humarang sa likuran niya at ipinikit ang mga mata ko. Pero bago ko narinig ang putok, naramdaman kong umikot ako. And then...

Bang! Bang!

Dalawang putok ang narinig ko. At isa pang putok.

Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Bakit parang wala akong maramdamang sakit? Bakit parang bumibigat si Jaylord habang nakayakap siya sakin?

I opened my eyes. Nakita ko si Jaylord na nakalingon sa likuran niya habang hawak ang baril niya na nakatutok do’n sa kalaban niya. Bakit nagkapalit kami ng pwesto? Ako dapat ang nakaharang, hindi siya! He swift our position! Kung gano’n, siya ang natamaan ng...

“Ang tigas ng ulo mo, Elle...” Naramdaman kong dahan-dahan siyang dumausdos mula sa pagkakayakap niya sakin.

“Jaylord...” Dahan-dahan akong napaluhod kasama niya. Tuluyan siyang napahiga sa sahig. His eyes were closed. Tinapik ko ang pisngi niya. “Jaylord! May tama ka! Jaylord!”

Nakangiwi siya nang idilat niya ang mga mata niya. “Sinong nagsabing humarang ka...?” Mas lalo siyang napangiwi.

Nag-init ang sulok ng mga mata ko. Oh my God! Yung panaginip ko! Don’t tell me, hindi ako ang mawawala kundi...

Sunod-sunod akong umiling. Sa dala ng takot at kaba ko dahil sa panaginip na ‘yon, napasigaw tuloy ako.

“Jaylord! Wag mo uli akong iiwan! Wag na wag mo na uling gagawin ‘yon! Hindi na kita mapapatawad kapag ginawa mo uli ‘yon! Naririnig mo ba ko?!”

“Elle...”

May mga boses akong naririnig mula sa gilid ko. Kina Khalil. Pero ayaw mag-sink in no’n sa utak ko. Na kay Jaylord ang atensyon ko.

“Please! Hindi ko na kakayanin! Ayoko nang maulit ‘yon! Maawa ka naman sakin...” Tuluyan na kong napaiyak. Ayoko nang mangyari uli na maranasan kong mawala siya. And this time, hindi na talaga siya babalik. Double dead na ang kalalabasan ko nito. Baka hindi pa double, triple pa siguro.

“Hindi ko na uli gagawin ‘yon...”

“Promise me, please... Mag-promise ka sakin...”

“Elle...”

Niyakap ko siya. “Mag-promise ka, please...”

“I promise...”

“Yung madaming promise, Jaylord...”

“Elle…”

“Hindi ko na kasi kakayanin kapag nawala ka uli... Hindi na magiging matigas ang ulo ko... Susunod na ko sa’yo... Wag mo lang akong iwan... Hindi mo pa ko naaalala, eh... Kaya hindi pwede... Kahit maalala mo pa ko, hindi pa rin pwede...”

Naramdaman ko ang paghaplos niya sa ulo ko. “I’m sorry kung nahubad ko yung necklace ko nung kasal natin... I’m sorry kung hindi ako nakarating no’n... I’m sorry kung natagalan ako bago bumalik... I’m sorry kung pinaiyak kita ng mawala ako...”

“Jaylord...” Mas lalo akong napaiyak dahil sa sinabi niya. Tiningnan ko siya. Hindi ko na siya makita dahil sa mga luha ko.

“But I promised you, right...? Hindi man tayo magkita ng araw ng kasal natin...” He closed his eyes. “Marami pa namang bukas para magkita tayo... Natagalan nga lang bago ako nakabalik...”

Ang promise niyang ‘yon. “B-bumalik na ang alaala mo...” Mas lalo akong napahagulgol ng iyak.

“Oo... Naaalala ka na ng isip ko...”

“Kaya nga hindi ka pwedeng mawala... Natatandaan mo ba yung sinabi ko na..  gagantihan kita kasi... kasi pinahirapan mo ko sa mansion...? Hindi ko na gagawin ‘yon, Jaylord... Wag mo lang akong pahirapan ngayon... Dumilat ka naman, o...”

“Elle...” He opened his eyes.

“Jaylord...”

“I promise that I’ll say ‘I love you’ everyday...” Naramdaman ko ang paghila niya sa batok ko. “I love you, Elle...” Hanggang sa maglapit ang mga labi namin. I closed my eyes. Pero ilang segundo lang ‘yong nagtagal dahil naramdaman kong pumaling ang labi niya. When I looked at him, nakapaling na ang ulo niya sa kanan niya.

Parang naramdaman kong bumagsak ako sa semento mula sa mataas na bulding na ‘to.

Parang naramdaman kong pinipiga ang puso ko, pati ang isip ko.

No. Nararamdaman ko talaga siya.

Ni hindi ko magawang hawakan ang leeg niya to check if he...

No!

Ayokong gawin ‘yon!

Hindi pwedeng maulit na naman ang nangyari no’n!

Panaginip lang ‘to! Hindi ‘to totoo!

“Mamamatay ako na ikaw lang ang una’t huling babae sa puso ko.”

Hindi niya pwedeng tuparin ‘yon ngayon. Matagal pa kaming magsasama because he promised me.

He promised me that he will protect me forever.

He promised me that he will love me forever.

Dito na ba nagtatapos ang forever na ‘yon?

= = =

>>>EPILOGUE - PART 1