My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 33

CHAPTER 33

[ ELLAINE’s POV ]

“Matulog ka na.” utos ni Jaylord sakin. Katatapos lang naming kumain ng dinner. Halos katatayo nga lang namin sa mga upuan namin.

“Hah?” Tiningnan ko ang relo ko. “Pero past seven pa lang. Ang aga ko namang matutulog.” reklamo ko.

“Maglaro muna tayo ng baraha.” Chad suggested.

“Oo nga.” segunda ni Khalil. “Ang tagal na din nating hindi nagagawa ‘yon.”

“Matutulog na siya.” madiing utos ni Jaylord.

“Kung ako sa inyo,” singit ni Clay na may hawak na hotdog. “,sundin ninyo na lang si Lordy—” Tiningnan siya ng masama ni Jaylord. “—este ni Jaylord.” Nag-inat siya. “Matutulog na ko. Napagod ako kanina. Una na ko sa inyo.” Nilunok niya ng buo ang hotdog bago umalis.

“Tayo na lang ang maglaro, tol.” aya ni Khalil kay Chad.

“Ba’t hindi mo naisip ‘yan? Clay, sali ka!”

Nagpaalam na ang dalawa at hinabol si Clay.

“Ikaw?”

Nilingon ko si Jaylord. “Anong ako?”

“Hindi ka pa ba susunod sa kanila?”

“Talaga? Pwede akong sumali?”

Kumunot ang noo niya. “Ano bang sinasabi mo?”

“Pwede akong sumali sa kanila.”

Nagsalubong ang kilay niya. “Wala kong sinabing maglalaro ka din kasama nila. Ang sinasabi ko, matulog ka na.”

Napakamot ako ng kilay. Bakit niya ba ko pinapatulog? “Hindi pa ko inaantok.” Hindi sinasadyang napahikab naman ako. Syete naman! Hindi pa nakisama!

Humalukipkip siya. “Hindi ka pa nga inaantok nang lagay na ‘yan.”

Hindi pa ko pwedeng matulog. Kapag nakatulog ako, paano ako makakapunta sa kwarto niya? Gusto kong katabi ko siya kapag natulog ko. Hindi man literal na katabi, gusto kong hawak ko ang kamay niya. Kaya dapat lang na mauna siyang makatulog sakin.

Tamang-tama, natanaw ko si Lola Corazon. “Okay. Inaantok na nga ko. Pero hindi pa ko pwedeng matulog. May pag-uusapan pa kami ng lola mo. Matutulog na ko after this. Mauna ka nang matulog, okay?” Hindi ko na siya hinintay na sumagot. Patakbo na akong lumapit kay lola. “Lola!”

“O, Ellaine. Bakit?”

“Matutulog na po ba kayo?” tanong ko sa mahinang boses. Sana hindi.

“Hindi pa ko inaantok. Pupunta lang ako ng library room.”   

Yes! “Samahan ko na po kayo.”

Saglit kong nilingon si Jaylord na nakahalukipkip lang na nakatingin samin ni lola. Nginitian ko siya. ‘Goodnight’ I mouthed.

Kumunot lang ang noo niya bago tumalikod.

“Ellaine.”

Nilingon ko si lola na nakatingin din pala sa gawi ni Jaylord. “Yes, lola?”

Tiningnan niya ko. Hinawakan niya ang magkabilang kamay ko. “Thank you.”

“Para sa’n po?”

“For taking care of my grandson.”

= = = = = = = =

Kakahatid ko lang kay lola sa kwarto niya at ngayon ay papunta na ko sa kwarto ko. O mas tamang sabihing, sa kwarto ni Jaylord.

“Tulog na kaya ‘yon?” Tiningnan ko ang relo ko. Magna-nine na. Ang tagal naming nagkwentuhan ni Lola Corazon. Nawala nga ang antok ko, eh.

“Tulog na siguro ‘yon.”

Pumanhik na ko ng hagdan. Nasa first floor ang kwarto ng grandparents ni Jaylord para hindi na sila mahirapang mag-akyat-baba ng hagdan. Paliko na ko sa kanang pasilyo ng may humarang sa daraanan ko.

Si Megan.

At gaya ng nakagawian tuwing kausap niya ko—o mas tamang sabihing kapag may kausap siyang tao—humalukipkip siya with matching taas noo. Sabagay, lagi namang nakataas ang noo niya kahit naglalakad siya na parang may tungkod sa ilalim ng baba niya.

Ano na naman kayang problema niya? Saka, nakapagtataka. Simula nang magising ako kanina, hindi ko siya nakitang umaaligid-aligid sa paligid namin ni Jaylord. Ni hindi siya sumabay sa dinner. Masama daw ang pakiramdam niya.

Ito ba ang masama ang pakiramdam? Na parang gusto akong tusukin ng mga titig niya. At hanggang kailan kami magtitinginan?

I cleared my throat. “Problem, Megan?”

“Wala naman.”

Wala daw. Pero kung tingnan niya ko parang may gusto siyang sabihin. Bahala nga siya sa buhay niya. “Okay. Una na ko, ah.” Nilagpasan ko na siya nang pigilan niya ko sa braso ko. I sighed. “Ano ba talaga, Megan? Kung may sasabihin ka, sabihin mo na.”

“Leave him, Ellaine.”

Kahit hindi niya sabihin kung sino ang ‘him’ na ‘yon, alam kong si Jaylord ang tinutukoy niya. Tinanggal ko ang kamay niyang nakahawak sa braso ko at hinarap siya.

“For once and for all, tapusin na natin ‘to, Megan. Sa totoo lang, dapat noon ko pa ginawa ‘to. I know you liked Jaylord. And I’m so very thankful na nahanap mo siya. Pero kaming dalawa, kahit anong gawin mo, kahit anong sabihin mo, kami pa rin sa huli. Hindi ka pa dumadating sa buhay naming dalawa, kami na talaga. You have no right para utusan akong iwan siya. Labas ka sa relasyon naming dalawa.”

“Iba ang sitwasyon ninyo ngayon. He doesn’t even remember you.”

“You’re not him para sabihin ang bagay na ‘yan.” Nararamdaman ko. Sa sulok ng isip ni Jaylord, naaalala niya ko.

“Paano kung hindi na bumalik ang alaala niya at hindi ka na niya maalala? What will you do, Ellaine?”

“You’re not a doctor para sabihing hindi na babalik ang alaala niya.” Humalukipkip ako. “Yan ang mahirap sa katulad mong mayaman. Akala mo bawat sasabihin mo, mangyayari na. Akala mo bawat gugustuhin mo, makukuha mo na. Akala mo bawat utos mo, masusunod na.”

“Simula nang bumalik si Jaylord, lagi mo na lang akong inuutusang iwan siya. Hindi ka ba nagsasawa sa ginagawa mo? Bakit hindi mo subukang utusan ang sarili mong mahalin ang taong nagmamahal sa’yo at hindi ipagpilitan ang sarili mo sa taong alam mo namang pagmamay-ari ko na?”

“You’re right, Ellaine. Mayaman ako at lahat ng gustuhin ko, makukuha ko. At lahat ng pinagdadaanan ng mayamang katulad ko, hindi maiintindihan ng mababang taong katulad mo.”

Sipain ko kaya siya? Sinong mas mababa saming dalawa na sunod ng sunod sa lalaking taken na? Kung hindi ko lang iniisip na siya ang dahilan kung bakit nandito si Jaylord, nasampal ko na siya.

Pero teka... Pinagdadaanan daw? Kumunot ang noo ko. May pinagdadaanan pa siya ng lagay na ‘yan maliban sa misyon niya sa buhay na paghiwalayin kami ni Jaylord?

Huminga ako ng malalim. Hindi ko siya papatulan. Sa ngayon.

“Right. Hindi nga kita maintindihan aside sa pagiging spoiled brat mo. At mukhang wala ring kwenta ang pag-uusap natin na ‘to. Gawin mo ang gusto mong gawin. Dahit kahit anong mangyari, hindi ko siya iiwan, bumalik man ang alaala niya o hindi.” Just what like Jaylord told me. “You know why? Because even if he couldn’t remember me, naaalala naman ako ng puso niya.”

“Pagsisisihan mo ‘to, Ellaine.” madiing sabi niya, bago niya ako iwan.

Napasunod na lang ako ng tingin sa kaniya. Ang hirap niyang paliwanagan. Ano pa bang aasahan ko sa spoiled brat na katulad niya?

Ewan. Nakakasira siya ng gabi.

= = = = = = = =

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan ng kwarto ni Jaylord gamit ang susi na binigay ni Clay sakin dati. Tuloy pa rin ang misyon ko kahit nagkasagutan kami ni Megan kanina.

Nakita kong natutulog na si Jaylord sa kama nang lumapit ako sa kaniya. Walang-ingay na hinila ko ang upuan ko palapit sa kama. Nag-inat ako at yumukyok sa gilid ng kama. Hahawakan ko na sana ang kamay niya ng bigla siyang bumangon. Sa sobrang gulat ko, napatayo ako. Natumba pa ang upuan ko.

“J-jaylord.”

“Ba’t parang nagulat ka?”

“Hah? Ah, eh... A-akala ko kasi tulog ka na. Mag-gu-good night lang sana ko.” Ano ba ‘yan? Kanina pa ba siya gising?

“Sa pagkaka-alam ko, ni-lock ko ang pintuan. Paano kang nakapasok?”

Syete! Anong idadahilan ko? Teka, ba’t ko kailangang magsinungaling kung pwede ko namang sabihin ang totoo? Kinuha ko ang susi sa bulsa ko. “I used this.”

Kinuha niya ang susing hawak ko. “Sa’n mo nakuha ‘to?”

“Kay Clay.”

“May kasabwat ka pala.”

“Gusto ko lang naman na...”

“Anong gusto mo?”

Sasabihin ko ba? Naalala ko ang sinabi niya kanina.

“You’re my girlfriend and my fiancé. Sabihin mo ang gusto mong sabihin. Sabihin mo kung anong nararamdaman mo.”

“Gusto ko lang naman na maramdaman kong nasa tabi kita bago ako matulog. Gusto ko kapag nagising ako, ikaw agad ang makikita ko. Just to make sure na totoong bumalik ka. Natatakot kasi ako na malamang baka panaginip lang ‘to. Simula kasi nang mawala ka sakin, hindi ko na alam kung anong totoo sa hindi.”

Matagal na katahimikan ang dumaan bago siya umimik.

“Then sleep here.”

Napangiti ako. “Talaga? Sabi mo ‘yan, ah.” Itinayo ko ang upuan at umupo uli.

“Not there. But here.” Tinapik niya ang space sa tabi niya. “Hindi ka ba nangangawit sa pwesto mo? Simula nang dumating ako dito, gabi-gabi ka na lang na natutulog dyan.”

“Alam mong natutulog ako dito?” gulat kong tanong.

“Oo.” balewalang sagot niya, bago humiga. Inilagay niya sa ilalim ng ulo niya ang mga kamay niya. He closed his eyes. “Everytime I wake up in the middle of the night, nakikita kita. Akala ko nga nananaginip lang ako. But when I wake up in the morning and saw you, hindi pala panaginip ‘yon. Hanggang sa nakasanayan ko na ‘yon.”

“Does it mean na una kang nagigising sakin?”

“Oo.”

“So, alam mong dito din ako matutulog ngayon?”

“Oo. Halata namang nagdahilan ka lang kanina na may pag-uusapan pa kayo ni lola. Kung gusto mong matulog dito, pwede mo namang sabihin sakin. Hindi yung para kang magnanakaw na papasok dito.”

I pouted. Pinahirapan niya pa ko.

He opened his one eye. “Ano pang hinihintay mo? Matulog ka na. In the count of ten at hindi ka pa—”

“Oo na.” Mabilis pa sa alas-kwatrong humiga ako sa tabi niya. Nakaderetso lang ako ng higa habang nakatitig sa kisame. Ni wala akong kumot. Para kong sira. Nilingon ko siya. Para lang malaman na nakatingin pala siya sakin. “Pwedeng maki-share sa kumot?”

Hindi siya sumagot. Bumangon siya at kinumutan ako.

I smiled at him. “Thank you.”

Tumagilid siya ng higa paharap sakin habang nakatukod ang isang braso niya sa unan at ulo niya. At base sa itsura niya, parang may gusto siyang itanong. “Ang sabi mo, five years na ang relasyon nating dalawa. May nangyari na ba satin?” At hindi ko ini-expect na ‘yan ang itatanong niya.

“Wala.”

Parang hindi siya makapaniwala sa sagot ko. “Nakaya ko ‘yon?”

I pouted. “Anong klaseng tanong ‘yan?”

“Ang sabi mo, never akong nagka-girlfriend maliban sa’yo. So wala pa kong experience? Wala ba kong na-kwento sa’yo? Wala—aray!”

Pinitik ko kasi ang noo niya. “Hoy, Jaylord Nevarez! Tumigil ka nga dyan!” Pinanlakihan ko siya ng mata. Bakit kailangan niyang problemahin kong may experience siya o wala? Hintayin na lang niyang bumalik ang alaala niya para malaman niya, hindi yung ako ang tinatanong niya.

Nagsalubong ang kilay niya. “Ano bang masama sa tanong ko? Wala akong maalala kaya nagtatanong ako.”

I sighed. Okay. Fine. Pagbibigyan ko na. Tumagilid ako ng higa paharap sa kaniya. “Mero’n.”

“Kailan?”

“First year college ka no’n. Hindi pa tayo no’n. Magkakasama kayo nila Chad no’n at may kasama din kayong girls no’n. Nag-inuman kayo at boom! It happened.”

“Kinuwento ko sa’yo?”

“Oo. Nagtanong kasi ako.”

“Kailan ko kinuwento sa’yo?”

“Nung tayo na.”

“Kailan ‘yon?”

“Hindi ko na matandaan. Hmm... Kailan nga ba?” Kailan ba ‘yon? Ang alam ko nanonood kami ng sine nun, eh. Tapos may bed scene. Kailan nga ba ‘yon? Ang tagal na kasi...

Natigil ako sa pag-iisip nang tapikin niya nang marahan ang pisngi ko. “Wag mo nang isipin. Gusto ko lang namang malaman para alam ko kung anong gagawin ko at kung hanggang sa’n ang limitasyon ko. Wala nga akong maalala, pero the sight of you lying next to me...” Binitin niya ang sasabihin niya.

Napalunok ako. I know what he was trying to say. Just by the way he looked at me now. Tapos... tapos... he was caressing may cheek pa. Tumatayo na lahat ng balahibo ko sa ginagawa niya. Ni hindi ako makagalaw. Ni hindi ko maialis ang tingin ko sa kaniya.

Hanggang sa dahan-dahang lumapit ang mukha niya sakin. I just closed my eyes and waited for what will happen. Until I felt that familiar and warmth feeling of his lips against mine. He was kissing me. And I couldn’t help but to respond na parang may sariling isip ang mga labi ko.

How I miss this...

He was kissing me like there is no tomorrow. He was kissing me like he was searching for my soul inside me. He was kissing me like...

Hindi ko maipaliwanag. Basta nasa heaven ako ngayon.

I felt his hand one hand holding my cheek started roaming at my neck, down to my arm hanggang sa maramdaman ko ‘yon sa likuran ko. And it stayed there. Naramdaman kong dahan-dahan siyang humiwalay sakin.

“Jaylord...” Bakit siya huminto? Syete! Ano ba yung iniisip ko?

He gave me deep quick kiss. Tinitigan niya ko sa mga mata ko. “Wala nga akong maalala, pero hindi dahilan ‘yon para hindi ko malaman ang dahilan kung bakit naghintay ako noon hanggang sa araw ng kasal natin.”

“Jaylord...” He’s still that Jaylord. That Jaylord who knows when to stop. Pero...

He kissed my forehead. “Matulog na tayo.”

“Pero...” Okay lang naman sakin na may mangyari samin. Okay lang talaga. Hindi ko alam pero, naiiyak na naman ako. Hindi ko alam kung bakit. Dahil siguro ginagawa niya pa rin ang mga bagay na ginagawa niya dati para sakin kahit wala siyang maalala.

“Ellaine, please.” madiing bulong niya. “Kung may mangyayari satin, gusto kong bumalik na ang mga alaala ko.”

“Naiintindihan ko.”

He caressed my cheek. “At isa pa, kailangan mo ng pahinga. Wala ka pang matinong tulog maliban kanina. Magkakasakit ka sa ginagawa mo. Kung gagawin natin ‘yon baka—” Tinakpan ko ang bibig niya.

“Gets ko na.”

“Ba’t parang namumula ka?”

“Namumula? Ako? Hindi noh!” Aaaahhhh! Namumula talaga ko?”

“You’re blushing. Cute.” He pinched my cheek.

I pouted. “Hindi naman, eh.”

“You are.” Binitiwan na niya ko. Lumayo siya nang bahagya sakin  at umayos ng higa. Tumingin siya sa kisame. “Kahit pala matagal na tayong dalawa, may dahilan pa rin pala para mag-blush ka.”

Hindi na ko sumagot. Pasimple kong tinapik ang pisngi ko. Naalala ko ang sinabi niya.

“Kung gagawin natin ‘yon baka—”

May mangyayari samin? Napalunok ako. Ellaine Manansala! Wag ka nga! Pervert ka!

Oo na. Hindi na. Pero kasi...

Nilingon ko si Jaylord na nakatingin sa kisame. Napatingin ako sa braso, balikat at dibdib niya. I sighed. Gusto ko ulit maranasang matulog na ang balikat at dibdib niya ang unan ko. At ang mga braso niya ang kumot ko.

“Jaylord.”

Dahan-dahan siyang lumingon sakin. “Bakit?”

“Pwede ba kong umunan sa balikat mo?”

Hindi siya sumagot. Lumapit siya sakin at inalalayan ang ulo ko para umunan sa balikat niya. Yumakap naman ako sa kaniya. Hind ko na kailangang maghintay dahil niyakap niya rin ako. Sumiksik ako sa kaniya. Humigpit naman ang pagkakayakap niya sakin. I closed my eyes habang ninanamnam ang init ng yakap niya.

 

Okay na ang ganito. Okay na okay.

Hindi yung katulad ng nakaraang mga araw na wala na nga siyang maalala, hindi pa ko makalapit sa kaniya ng ganito.

“Goodnight, Jaylord.”

“Goodnight, Elle.”

I smiled as I heard that last word. Maganda ang tulog ko nito. For sure.

= = =

>>> CHAPTER 34 HERE