My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 32

CHAPTER 32

[ ELLAINE’s POV ]

“H-hindi na babalik ang alaala mo?” gulat kong tanong nang sabihin ni Jaylord na hindi na daw babalik ang alaala niya.

“Oo.”

“Pero bakit?”

“Yun ang sabi ng doctor.”

“Pero hindi, eh... hindi pwede ‘yon... Paano na yung nagtatangka sa buhay mo? Hindi pwede...” Napayuko ako. Ano nang gagawin namin?

“I’m sorry, Ellaine.”

“No. You don’t need to say sorry. Gagawa kami ng paraan. Babalik pa ang alaala mo.”

“I’m sorry.”

Napaangat ang tingin ko sa kaniya. “Bakit ka ba nag-so-sorry?”

Umiwas siya ng tingin. “Dahil wala akong magawa.”

Humakbang ako palapit sa kaniya pero umatras lang siya. “Jaylord...”

“Isa lang ang magagawa ko.” Tiningnan niya ko sa mga mata ko. “Kailangan kong umalis. Malayo sa inyo. Ayokong mapahamak kayo ng dahil sakin.”

“No!” Todo ang pag-iling ko.

“I’m sorry, Ellaine. Kalimutan mo na ko.”

“Hindi pwede! Ayoko!” Ano bang pinagsasabi niya? Humakbang ako palapit sa kaniya pero parang lumalayo lang siya sakin. “Jaylord! Ano ba?” Tinakbo ko na ang pagitan namin.

“Just forget everything about me. Alisin mo na ko sa buhay mo. Alisin mo na ko sa puso mo. I’m sorry.”

“No!” Takbo ako ng takbo pero parang walang nangyayari dahil palayo siya ng palayo sakin. Hanggang sa hindi ko na siya makita.

“Jaylord!”

Napabalikwas ako ng bangon. Kinurap-kurap ko ang mga mata ko. Panaginip lang pala pero parang totoo dahil ramdam ko ang pagka-hingal ko. Pinagpapawisan din ako. At nag-uunahan din sa pagpatak ang mga luha ko.

“Jaylord...” Alam kong panaginip lang ‘yon, pero parang totoo. Saka...  Napalingon ako sa bawat sulok ng kwarto ko.

Anong ginagawa ko dito? Sa pagkakatanda ko, kasama ko si Jaylord kanina. Parte lang ba ng panaginip ko ‘yon?

“She’s my Elle.”

Panaginip ko lang din ba ‘yon? Hindi pwede.

Umalis ako sa kama at patakbong lumabas ng kwarto ko. Binuksan ko ang kwarto ni Jaylord pero walang tao. “Jaylord!” Kinatok ko ang kwarto nila Clay pero walang sumasagot.

Tumakbo ako para hanapin siya. “Jaylord!” Nasa’n ba siya? Hingal na hingal na ko ng mula sa kung saan ay sumulpot siya sa harap ko. Napahinto ako.

“Ellaine.” Nakakunot ang noo niya.

“Jaylord...”

Humakbang siya palapit sakin. “Anong nangyari sa’yo? Bakit ka umiiyak?”

Hinawakan ko ang mga braso niya. “P-panaginip ko lang ba yung tinawag mo kong Elle? P-panaginip ko lang ba yung niyakap mo ko? P-panaginip ko lang ba—” Naputol ang sasabihin ko nang yakapin niya ko.

“Hindi panaginip ‘yon.” bulong niya sakin.

Napapikit ako dahil sa sinabi niya. Hindi panaginip ‘yon. Hindi.

Gumanti ako ng yakap sa kaniya.

“Ano bang nangyari?” tanong niya.

“Nanaginip ako... Hindi na daw bumalik ang alaala mo... Iniwan mo daw ako...”

Humigpit ang pagkakayakap niya sakin. Naramdaman ko ang pagbuntong-hininga niya. “Hindi man bumalik ang alaala ko, hindi kita iiwan.”

Those words coming from him, ang saya sa pakiramdam. Pero... Hindi pwedeng hindi bumalik ang alaala niya. Kailangan naming malaman kung sino ang gustong pumatay sa kaniya.

“E-ellaine.”

Tiningala ko siya. Nakahawak ang isang kamay niya sa ulo niya habang nakapikit siya. “Jaylord? Okay ka lang?”

He opened his eyes. “J-just stop crying. Please? Ayokong makitang umiiyak ka.”

Sunod-sunod akong tumango. Pinunasan ko ang pisngi ko. “Hindi na.”

He half smiled as he patted my cheek.

“Jaylord, mamaya ko na ba itutuloy ang pag-gupit sa buhok mo?”

Napatingin ako sa likuran ni Jaylord. “Khalil.” May hawak siyang gunting. Saka ko lang napansin ang buhok ni Jaylord na hindi pa tapos gupitan.

“Mamaya na.” sagot ni Jaylord nang lingunin niya si Khalil. “Kausap ko pa si Elllaine.”

“Ngayon na.” I said. “Okay na ko dito.” Okay na ang pakiramdam ko ngayon dahil okay na kaming dalawa sa kabila nang hindi pa bumabalik ang alaala niya.

Napalingon siya sakin. “You’re not okay.”

“Okay na talaga ko.” Nginitian ko siya. “Saka kailangang na talaga ng make-over ng buhok mo.” Hinawakan ko ang buhok niya. “Magpakalbo ka kaya?” Sinilip ko si Khalil. “Sa tingin mo, Khalil, bagay sa kaniya ‘yon?”

“Bagay na bagay.”

“No way!”

Napangiti kami ni Khalil sa reaction ni Jaylord. Na parang gusto niya kaming tirisin.

“Hindi ako magpapakalbo.”

“Oo nga.” I said. Kasabay no’n ay may tunog akong narinig na nagmula sa... Napahawak ako sa tiyan ko. “Anong oras na ba at gutom na gutom na ko?”

“Hapon na. Three maybe.”

“What? Ang haba pala ng tulog ko. Ba’t hindi mo ko ginising?”

“Kailangan mo ng tulog. Gigisingin naman talaga kita pagkatapos kong magpagupit.” Hinaplos niya ang pisngi ko na ikinangiti ko. “Kumain ka na. Susunod ako sa’yo.”

= = =

[ JAYLORD’s POV ]

Natanaw ko agad si Ellaine na kumakain. Nandito siya sa garden. Dito ako itinuro ng katulong nang hindi ko siya naabutan sa dining room matapos akong gupitan ni Khalil.

Napangiti ako habang pinagmamasdan siya. Parang wala siyang pakialam sa paligid niya at ang tanging nakikita lang niya ay ang pagkain sa table niya. Ni hindi nga niya napansin na palapit ako sa kaniya kahit bahagya siyang nakaharap sa gawi ko.

Hindi muna ko lumapit sa kaniya. Sumandal muna ako sa pader at humalukipkip habang nakatingin sa kaniya.

“Ellaine...” bulong ko sa hangin na parang nadinig niya dahil dahan-dahan siyang lumingon sa gawi ko. Sumilay ang ngiti niya. Saka lang ako lumapit sa kaniya. Umupo ako sa katapat na upuan niya.

“Kanina ka pa?” tanong niya.

“Hindi naman.”

Inabot niya ang buhok ko. “Bagay sa’yo. Mas lalo kang gumwapo.”

Tumaas ang sulok ng labi ko. “Talaga?” Nagpangulambaba ako sa mesa. “Ga’no ka-gwapo?”

“Hmm...” Hinimas niya ang baba niya. “Mas gwapo pa kay Luhan.”

Kumunot ang noo ko. “Sinong Luhan?” Hindi ko kilala ang taong ‘yon. Ni hindi niya na-kwento kung sino ‘yon. “Who is he, Ellaine?”

“Member siya ng isang korean group. Super fan niya lang ako.” mabilis na sagot niya. “Sorry. Hindi dapat ako nagbabanggit ng mga pangalan na hindi mo maalala. Lalo na pag lalaki. Sorry. Ayoko lang uli na mangyari yung kay Clay. Sorry.”

“You don’t need to.” Pero natutuwa akong malaman na ayaw niyang gumawa ng bagay na ikakaselos ko. Selos? Kahit pala wala akong maalala sa mga bagay-bagay, kusa kong mararamdaman ang dapat kong maramdaman sa isang sitwasyon. “Kumain ka na.”

“Ikaw?”

“Busog pa ko.”

Nagsimula na siyang kumain.

Luhan. Bakit parang pakiramdam ko, lagi kong naririnig ang pangalan na ‘yon?

“Jaylord.” Tiningnan ko si Ellaine. May hawak siyang kutsarang may laman na nakaumang sakin. “Gusto mo?” alok niya.

“Busog pa ko.”

Nawala ang ngiti niya. “Dati kapag inaalok kita...” Her voice trailed off. “Never mind.” bulong niya.

Dati. I sighed. Ibinuka ko ang bibig ko. “Ah.”

Napangiti siya at isinubo sakin ang laman ng kutsara. “Ako din.” Binigay niya sakin ang kutsara.

“Sinusubuan din ba kita dati?”

Tumango siya. “Yep.” Ginagawa ko talaga ‘yon? “Ayaw mong maniwala?”

May biglang sumingit sa isip ko na isang eksena. Kaming dalawa na magkasama. Kumakain. Nagsusubuan. Malabo ang mukha ng babae sa alaalang sumagi sa isip ko. Pero alam kong si Ellaine ‘yon.

“Naniniwala.” Kaya sinubuan ko na din siya.

Ang lapad ng ngiti niya. “Namiss ko ‘to.” sabi niya. Nang matigilan siya. “Okay lang bang sabihin ko sa’yo kung anong nararamdaman ko? Hindi ka ba maiilang o magtataka o ano? Baka kasi sumakit ang ulo mo o ano?”

I chuckled. “Ano bang sinasabi mo? You’re my girlfriend and my fiancée. Sabihin mo ang gusto mong sabihin. Sabihin mo kung anong nararamdaman mo.”

“Talaga?”

“Yes. At kumain ka na. Kailangan mong magpahinga.” Nagsimula na uli siyang kumain nang mapailing ako. “Ang kalat mong kumain.”

“Hah?”

Hindi ako sumagot. Inangat ko ang kamay ko papunta sa gilid ng labi niya at tinanggal ang kanin na naiwan do’n. Kasabay nang paglapat ng daliri ko sa labi niya ay may sumaging alaala sa isip ko.

“Elle.”

“What?”

“Ang kalat mong kumain.”

“Ikaw din naman, ah.”

“Saan?”

“Sa kaliwa.”

“Wala naman, ah.”

“Wala na. Lumipad na, eh.”

“Ang kulit.”

Napapikit ako.

“Jaylord, okay ka lang?”

Ilang beses kong kinurap ang mga mata ko. Pagtingin ko kay Ellaine, hawak na niya ang kamay ko.

“Masakit ba ang ulo mo?” nag-aalalang tanong niya.

Hinaplos ko ang pisngi niya. “I’m okay.” May naalala lang uli ako. At nararamdaman kong malapit nang bumalik ang mga alaalang nawala sakin.

= = =

>>>CHAPTER 33 HERE