Love at Second Sight : Epilogue Part 1

EPILOGUE Part 1

( Princess’ POV )

Two months later...

Nasa tabi siya ng dagat habang nakaupo sa lounge chair sa ilalim ng malaking umbrella at hawak ang laptop niya. May video siyang pinapanood na pinadala sa kaniya sa e-mail niya.

“Hi, miss ganda! Long time no see, huh!”

Tama ito. Ngayon lang ito nagparamdam sa kaniya na ikinagulat niya.

“Nagtataka ka siguro kung paano ko nalaman ang e-mail mo. Magaling ako, eh. At nagtataka ka siguro kung bakit ako nagpadala ng video sa’yo. Wala lang. Naisipan ko lang. Gusto lang kitang inggitin.”

Ano daw?

“Nandito ako sa Paris.”

Oo nga, nakita nga niya sa background.

“Kararating ko lang kanina dito. Nga pala. Hindi na ko pumapatay ng tao.”

Napangiwi siya sa sinabi nito. Nothing change, huh?

“Pagkatapos ng patayan sa warehouse, umalis agad ako ng bansa. Nagpalipat-lipat sa iba’t ibang bansa. In short, NPA ako. No permanent address. Hindi na rin ako nakipag-cummunicate kina daddy. Mas maganda na ang gano’n. Wala silang alam.”

Napilitan siyang sabihin sa Kuya Hunter niya ang tungkol kay Justine. Ang pagtulong nito no’n. Pinakiusapan niya ito na wag ng ipaalam sa iba, lalo na sa pamilya ni Justine ang lihim nito.

“Tama ka. Pwede pa kong magbago. Mahirap sa umpisa pero masasanay rin ako. Hindi na ko si Justine. I changed my identity. Gusto mo bang malaman  kung sino na ako ngayon?”

Hinintay niya ang sasabihin nito. Pero tumawa lang ito sa video. “Secret.” sa halip ay sabi nito.

“Sira ulo talaga.” Pero napangiti na rin siya. Kung anuman ang desisyon nito, so be it.

Napakamot ito ng ulo. “Hindi ko alam kung bakit sinasabi ko sa’yo ‘to. Pero siguro dahil may tiwala ako sa’yo. Sa lahat ng tao sa mundo, sa’yo lang ako may tiwala na wala kang pagsasabihan ng tungkol sa mga sinasabi ko sa’yo ngayon.”

Napangiti siya sa sinabi nito.

“When the right time comes, haharapin ko sina daddy. Pero hindi pa ngayon. Alam mo ba ang bagong misyon ko sa buhay? Ang magsaya at hindi mahuli ng kahit na sino. Para kong si Lupin nito.”

“Goodluck.” sabi niya na parang maririnig naman siya nito.

“May tiwala ko sa’yo, pero hindi sa ibang tao. Kaya pagkatapos mong mapanood ang video na ‘to, masisira na ‘to. Hindi ko alam kung magpapadala uli ako sa ‘yo ng video. Siguro kapag gusto uli kitang inggitin.” natatawang sabi nito.

“Feeling mo naman, maiinggit ako.”

Sumeryeso ang mukha nito. “Masaya ka sana ngayon.” Umiwas ito ng tingin. At ilang beses na tumikhim bago humarap sa camera. “Thanks to you for the new me. Bye, Princess.”

At ang ngiti nito ang huling niyang nakita bago matapos ang video. At gaya ng sinabi nito, nasira na rin ang video.

Sinara niya ang laptop niya. At tumingin sa dagat. “Goodluck, Justine. Goodluck to the new you.” bulong niya sa hangin.

“Princess!”

Nalingon siya sa likuran niya. Nakita niya ang Kuya Hunter niya. Nasa veranda ito ng resthouse. Private resthouse nito dito sa Batangas. Mayaman pala ang mama nito na nasa States ngayon. Na nakilala na niya over the phone.

“Princess!”

“Bakit, Kuya Hunter?” Nasanay na din siyang tawagin itong Kuya. Hindi naman mahirap. At sa loob ng dalawang buwan ay naging mabuti itong kuya sa kaniya. Dito nga siya nag-stay sa resthouse nito. Simpleng sweet na masungit ito.

Itinaas nito ang phone na hawak nito. Na phone nito. “James’ calling.” Wala nang Sir dahil nag-resign na ito bilang bodyguard con assistant ni James bago pa man ang car accident na nangyari sa kaniya. Bumalik na ito sa trabaho nito bilang NBI agent.

Pero bakit kaya tumatawag si James? May nangyari kaya Paige?

“Akin na!”

“Nagluluto ako!” Inilapit nito ang phone sa tenga nito at may kung anong sinabi sa kausap nito. “Kunin mo dito!” baling nito sa kaniya. Ibinaba nito ang phone sa sahig at pumasok na ng resthouse.

Napailing na lang siya at tumayo. Humakbang siya palapit ng resthouse. James already knew na half brother niya si Hunter. Pero wala itong alam sa nangyari sa warehouse. Dahil nasa States ito at ang parents nito ng mga panahong mangyari ‘yon.

“Hello, James.”

“I’m sorry, Princess, for disturbing you. Si Paige kasi—“

“Bakit? May nangyari ba sa kaniya? Ano?”

Hindi kaya bumalik ang sakit nito? Ang sakit nito na naging dahilan kung bakit iniwan ni Paige si James noon bago pa siya makilala ni James.

And yes, okay na ang mga ito. Sa katunayan nga, nasa Rome ang mga ito for a vacation. Pero hindi niya sigurado kung tuluyan nang nagkabalikan ang mga dalawa.

She heard him chuckled over the phone. “Nothing serious happened.” Nakahinga naman siya ng maluwag sa sagot nito. “Gusto lang niyang itanong kung anong gusto mong pasalubong? Kanina pa niya ko kinukulit na tawagan ka. Kaya lang wala ka namang phone diba? And she told me na tawagan ko si Hunter.”

Napangiti siya. “Nadala na ba siya ng huli niyang tawagan si kuya?”

Nasungitan kasi ng kuya niya si Paige ng minsang tumawag ito. Number ng kuya niya ang binigay niya dito para ma-contact siya. Wala kasing telephone sa resthouse ng kuya niya. Hindi niya nasabi sa kuya niya na may pinagbigyan siya ng number nito.

“Medyo.” natatawang sagot ni James.

“Nagme-meno pause na kasi si kuya. And tell Paige na kahit ano, okay lang sakin. Kailan ba kayo uuwi?”

“Four days na lang kami dito.” May narinig siyang ingay. “Gotta go, Princess. Mukhang nira-ransak na naman ni Paige ang kusina.” Napapalatak ito. “Did I say that ransack word? Nahawa na ata ako kay Justine. Nanghawa pa bago umalis nang walang paalam. Nothing’s new. Aabutin na naman ng taon ‘yon bago bumalik.” Kung alam lang nito ang mga nangyari. Pero mas maganda ng wala. Mukha naman itong masaya ngayon. And she’s happy with that.

“At mukhang nahawaan ka na niya ng kadaldalan niya bago siya umalis.”

“Paano, wala na siyang ginawa nung bago siya umalis kundi ang makikipagdaldalan samin nila daddy at mommy.” Nakarinig na naman siya ng ingay. “Gotta go, Princess. Bye.”

Nakangiting binaba niya ang phone. Bumalik uli siya sa pwesto niya kanina. Tuluyan na siyang humiga sa lounge chair habang nakatanaw sa dagat.

Masaya siya para sa mga taong nasa paligid niya. Because they found their real happiness. Eh, siya?

She closed her eyes.

“Balak mo bang matulog dito?”

Napadilat siya. Nakita niya ang kuya niya sa gilid niya. Nakabihis ito. “Nakapagluto na ko. Kumain ka na.”

“Sa’n ang lakad? May date kayo ni Ash?” Laging kasing magkasama ang mga ito. NBI agent na rin pala si Ash. At mag-partner sila ni Kuya Hunter. Natuwa daw kasi ito sa mission nito no’n. Yung sa warehouse. Grabe noh? Natuwa pa talaga. Kakaiba talaga.

“Princess.” Seryoso ang mukha nito. As asual.

“Joke lang.”

“Magkikita kami ni Ash. Tungkol sa kasong hinahawakan namin. Kumain ka na. Wag kang magpalipas ng gutom.”

“Opo, kuya.” She closed her eyes again. Pero ramdam pa rin niyang nasa gilid niya ito. “Kuya.”

“Hanggang kailan ka dito?”

Napadilat na naman siya. “Tinataboy mo na ba ko?”

He sighed. “That’s not what I mean. Mukha namang okay ka na. No. Okay na okay ka na. Wala ka bang balak na puntahan siya?”

Hindi siya sumagot. Itinutok na lang niya ang mga mata niya sa dagat. Tinapik nito ng marahan ang ulo niya. “Aalis na ko.”

“Ingat.” mahinang sabi niya.

She closed her eyes again. Sa sobrang tahimik ng paligid niya, na ang tanging naririnig niya ay ang ihip ng hangin at ang paghampas ng alon sa dagat, hindi niya mapigilang balikan ang nangyari two months ago.

- F L A S H  B A C K -

“Nurse, ilayo ninyo na siya.”

“Yes, doc.”

Sunod-sunod siyang umiling ng maramdaman niyang may humawak pa sa braso niya.

She closed her eyes dahil umiikot na ang paningin niya. “Naririnig mo ba ko...” She said crying against his lips. Inilapit niya ang bibig niya sa tenga nito. “Don’t leave me, please... Bumalik ka, Aeroll...”

Hanggang sa tuluyan na siyang ilayo kay Aeroll. Wala na rin siyang lakas na magpumiglas pa. Unti-unti na ring nagdidilim ang paningin niya.

Ito na ba ang ending ng kwento nila?

She live.

He died.

Hanggang dito na lang ba?

Buti pa ang mga sinusulat niyang kwento.

Laging happy ending.

Totoo nga.

Sa totoong buhay.

Laging happy ending.

Pero...

Pero gusto niyang maniwala.

Gusto niyang maniwalang may happy ending ang kwento nila.

Aeroll believed in miracle nang magising siya sa pagkaka-coma. And she wanted to believe that miracles do happen, too.

Sana.

Sana.

Sana.

Ipinikit niya ang mga mata niya. “A-aeroll, mabuhay ka...” bulong niya. Naramdaman niyang babagsak na ang katawan niya.

“Shit! Bumuka ang sugat ni bhest!”

“Bring her to the OR now!”

“Yes, doc!”

Marami siyang ingay na naririnig. Pero ang nangingibabaw ay ang tunog na ‘yon. Ang walang katapusang tunog na ‘yon na nagsasabing wala na si Aeroll. Hanggang sa unti-unting magbago ‘yon. Sinubukan niyang idilat ang mga mata niya pero hindi na talaga niya kaya.

“Doc! Nagka-heart beat ang pasyente!”

Tama ba ang narinig niya?

Tuluyan ng nagdilim ang paligid niya.

“Princess!”

* * * * * * *

Iminulat niya mata niya. Bintana agad ng kwarto niya ang tumambad sa kaniya. And yes, nandito pa rin siya sa hospital. Sa halip na mapaaga ang discharge niya, na-extend pa dahil sa nangyari sa ICU ilang araw na ang nakakaraan.

Pero ngayon na ang uwi niya. Iniintay lang niya si Hunter. Umidlip lang siya kanina para iwasan ang mga tao sa paligid niya. Sina Cath at Harold. Ang magulang ni Aeroll. Lahat sila.

Gano’n lagi ang ginagawa niya. Tuwing mararamdaman niyang may papasok sa kwarto, nagkukunwaring siyang natutulog.

Ipinikit uli niya ang mga mata niya ng...

“Tutulugan mo na naman ba ko?”

Napadilat siya. Hindi pa siya nakakalingon sa kaliwa niya ng magsalita uli ang taong ‘yon.

“Nagkamalay na ko’t lahat-lahat, ni hindi ka man lang sumaglit sa kwarto ko. Tapos aalis ka na lang nang walang paalam. Kung hindi pa ko pumunta dito, hindi pa kita makikita.”

Dahan-dahan siyang lumingon sa kaliwa niya. “Aeroll...” Hindi niya mapigilang pagmasdan ito. Nakaupo ito sa wheelchair nito sa tabi ng kama niya. May arm sling ang kaliwang braso nito. At hawak nito ang... Napatingin siya sa kamay niya. He was holding her hand. Napatingin uli siya dito.

He smiled. “Long time no see, Prinsesa. Sobrang namiss kita.”

Nangilid ang luha niya ng pumasok sa isip niya ang mukha nito sa ICU ilang araw na ang nakakaraan. When she was trying to revive him. Pinikit niya agad ang mga mata niya. Pero tuluyan nang pumatak ang luha niya.

“Prinsesa?” Naramdaman niya ito sa tabi niya. ”Masakit ba ang sugat mo?”

Sunod-sunod lang siyang umiling.

“Eh, ano?”

“I’m sorry...” Nakapikit pa rin siya.

She heard him sighed. “Tama nga ang sabi nila. You’re blaming yourself.”

“I’m sorry, Aeroll...”

“Alam mo bang nang magkamalay ako, ikaw agad ang hinanap ko? Pero lumipas ang araw na wala ka pa rin. They told me na hindi ka pa daw pwedeng lumabas ng kwarto mo. When I asked my doctor kung pwede kitang puntahan dito and he said yes, sinabi sakin nila mama ang nangyari. Na namatay ako for how many minutes.”

Tinakpan niya ang mga mata niya ng braso niya ng sunod-sunod na pumatak ang mga luha niya. “But still, you even tried to revive me hanggang sa pati ikaw mapahamak.”

Umiling lang siya. Pero hindi siya nagsalita.

“They told me na hayaan muna daw kita dahil ‘yon ang gusto mo. Pero hindi naman ako papayag ng gano’n.” Naramdaman niya ang kamay nito sa ulo niya. “I owe you my life, Princess.”

“Don’t say that, please.” Naramdaman niyang tinanggal nito ang braso niya sa mga mata niya. But still, her eyes was still closed.

“Look at me.”

Umiling siya. “I can’t, Aeroll. Hindi ko kayang tingnan ka dahil pumapasok sa isip ko na namatay ka ng dahil sakin.” Tinakpan niya ang mga mata niya.

“I’m not dead yet.”

“Yeah. But still, the realization that you were dead for how many minutes, it really makes me crazy. It really makes me want to punch myself. Hindi matanggap ng utak ko ‘yon. Nang magkamalay ako pagkatapos nang nangyari sa ICU at malaman kong nabuhay ka. I really wanted to see you so badly. I really wanted to hold you so badly. So badly, Aeroll. But everytime I tried to, I always ended up blaming myself for all of these. For what happened to you. Ni hindi ko na maharap sina Cath at ang pinsan mo. Ni hindi ko maharap ang pamilya mo...” Napahagulgol na siya.

“Dahil sa loob ng mga minutong ‘yon na wala ka ng buhay, they were crying, Aeroll. I saw how badly they were hurt. At sobrang sakit sakin no’n. Na muntik ka nang mawala sa kanila ng dahil sakin. Paano kung hindi ka—”

“Bakit ba lagi mong sinisisi ang sarili mo sa mga nangyayari? Hindi—”

“Dahil totoo!” Napalakas ang boses niya. Napahawak siya sa tagiliran niya. Dahan-dahan siyang umupo sa kama habang iwas ang tingin kay Aeroll. Tumingin siya sa bintana. “Paano akong haharap sa inyo kung lagi kong sisisihin ang sarili ko sa tuwing masasaktan kayo ng dahil sakin? Lalo ka na, halos mawala ka na samin. Sakin. Alam mo bang tuwing gigising ako sa ospital na ‘to, laging pumapasok sa isip ko ang nangyari sa’yo sa ICU.”

Tinakpan niya ang mga mukha niya. “Gustong-gusto kitang makita pero hindi ko magawa...” umiiyak niyang sabi. “Hindi ko magawa dahil naduduwag akong harapin ang pamilya mo. Lahat sila. Lalo ka na. Naduduwag akong harapin ka at tingnan ka sa mga mata mo na parang walang nangyari.”

Naramdaman niya ang pag-upo nito sa tabi niya. Pero hindi ito nagsalita.

Huminga siya ng malalim. “Buong buhay ko, sinisisi ko ang sarili ko sa pagkamatay ng magulang ko. And then you came, you helped me getting out of my shell at tanggaping hindi ko kasalanan ang nangyari sa kanila. But this time, it’s different. It’s you, Aeroll. I don’t want to happen that everytime I would look at you, maiisip kong kinuha ka na samin at binalik uli and then blaming myself again. Ayokong laging gano’n. At ako lang ang makakatulong sa sarili ko. I need to unwind, Aeroll.” Sa sobrang dami nang nangyari, parang sasabog na anytime ang utak niya sa pag-iisip niya.

Matagal na katahimikan ang namagitan sa kanila bago ito ang nagsalita. “I understand.”

Kinagat niya ang labi niya. Yumuko siya at inabot ang kamay nito. “I really wanted to hold you like this. Just to feel that you’re here. That you’re really alive.” Pumatak ang luha niya. “Na hindi mo ko iniwan. Pero...” Binitiwan niya agad ang kamay nito.

Walang salitang kinabig nito ang ulo niya sa pasandal sa balikat nito. “I really wanted to look at you now. But I can’t.”

“Then don’t. Just let me do it.”

Nakapikit pa rin siya ng hawakan nito ang baba niya. Basta ang alam niya, nakaharap na siya dito.

“The next time that you will look at me, I just want to see your smiling eyes, your smiling face. The happy you.” mahinang sabi nito. Naramdaman niya ang pagpunas nito sa pisngi niya. Pati ang paghaplos nito sa mukha niya. Pati ang pag-hinga nitong tumatama sa mukha niya. Hanggang sa maramdaman niya ang magaang paglapat ng labi nito sa labi niya. It was a long slow kiss.

“I love you.“ He said as his lips let go of her. “And I’ll wait for you.” As he planted a kiss on her forehead.

 - E N D  O F  F L A S H  B A C K -

She opened her eyes nang maramdaman niya ang malakas na pagdampi ng hangin sa mukha niya. “Gusto ko na siyang makita.” bulong niya.

* * * 

>>>EPILOGUE Part 2