My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 23

CHAPTER 23

[ JAYLORD’s POV ]

Nakaupo ako sa kama at may taong nakayakap sakin. A woman to be exact.

 

“Can we stay like this way for a while?”

Narinig kong sabi ng babae. Sinilip ko ang mukha niya. Pero malabo ang dating ng mukha niya. Pinikit ko na lang ang mga mata ko at niyakap siya ng mahigpit.

“Ikaw, Jaylord? Hindi ka ba nagsasawa sakin? Biruin mo, twenty three...”

Napadilat ako ng marinig ko uli ang boses na ‘yon. Wala na ako sa kwarto at sa kamang kinauupuan ko kanina. Ibang kwarto na ngayon ang nakikita ko. At hindi na ako nakaupo. Nakahiga na ko habang may taong nakaunan sa braso ko. That woman again.

“Kaka-twenty three ko lang pala three months ago. Yun nga, biruin mo, twenty two years of your life ako ang nakasama mo. Hindi ka ba nagsasawa sa mga kakulitan ko, pakikialam ko, at katigasan ng ulo ko?”

Tiningnan ko siya. Malabo pa rin ang dating ng mukha niya. “Ikaw, Elle? Hindi ka rin ba nagsasawa sakin? Twenty two years of your life ako ang nakasama mo. Hindi ka ba nagsasawa sa mga panenermon ko, kasungitan ko, at pagbabantay ko sa’yo?”

She pouted. “Binalik mo lang yung tanong ko, eh.” Tinapik niya ang pisngi ko. “Sagutin mo na.”

Napangiti ako. “Matulog na tayo.”

“Hindi nga ako makatulog. Ang kulit naman nito.”

Pumikit na ko. “Matutulog na ko.”

“I miss you, too, Jaylord.”

I opened my eyes when I heard that voice. Wala na ako sa kwarto. Nandito ako sa tabi ng dagat habang nakayakap sakin ang babaeng ‘yon. Hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kaniya.

“Elle.”

“Hmm?”

“Naalala mo yung tanong mo sakin two weeks ago?”

Tiningala niya ko. Hindi ko pa rin makita ang mukha niya. “Yes. Sasagutin mo na?”

Saglit kong ipinikit ang mga mata ko. Nasa isang kwarto ako pero nasa harap ko pa rin ang babaeng ‘yon. Nakasuot siya ng wedding gown.

“Why do I have this sudden feeling na hindi kita makikita bukas?”

Ikinulong ko ang mukha niya sa kamay ko. “We will see each other tomorrow, okay. That’s a promise. Kung hindi man tayo magkita bukas, may susunod pa namang bukas.”

“Jaylord...”

I opened my eyes. I sighed. Napanaginipan ko na naman ‘yon. Lagi ko na lang napapanaginipan ang mga eksenang ‘yon simula ng mawalan ako ng alaala.

Ang babaeng ‘yon sa panaginip ko. Sino siya? Hindi ko man makita ang mukha niya sa panaginip ko, ramdam kong mahalaga siya sakin. Yun ang nararamdaman ko tuwing napapanaginipan ko siya.

”Sino ka ba, Elle? Sino ka ba talaga?”

Naramdaman ko ang pagkirot ng ulo ko. Sa tuwing napapanaginipan ko ‘yon at pilit kong inaalala kung sino si Elle sa buhay ko, sumasakit lang ang ulo ko dahil wala akong maalala.

Ano nga ba talagang nangyari sakin two months bago pa ako mawalan ng alaala?

- F L A S H  B A C K –

Two months ago...

Nagising ako sa isang hindi pamilyar na lugar. Nasa isang kwarto ako. Dahan-dahan akong lumingon sa gilid ko ng maramdaman kong may nakatingin sakin. Isang batang babae ang nakita ko.

“Mama! Papa! Gising na po siya!” sigaw ng bata sabay takbo palabas ng kwarto.

Akmang babangon ako ng kumirot ang kaliwang balikat ko. Napahawak din ako sa ulo ko ng kumirot ‘yon, may benda akong nakapa.

Nasa’n na ba ko? At saka—

“Gising na po siya, papa!”

“Oo, Jaja. Wag kang maingay.”

Napalingon ako pinanggalingan ng mga boses na ‘yon. Isang babaeng nasa mid-forties at lalaking nasa late forties ang nakita ko kasama ang batang babae kanina.

“Mabuti’t gising ka na.” nakangiting sabi ng lalaki. “Tatlong araw ka nang natutulog.”

Tatlong araw? “Nasa’n ako?” tanong ko.

“Nakita kita sa tabi ng ilog habang namamangka ako. May tama ng bala ang kaliwang balikat mo. May sugat din ang ulo mo ng makita kita. May mga gasgas at sugat ka sa mukha at katawan mo. Dinala kita dito sa bahay ko. Pasensya ka na, malayo ang ospital dito. Pero wag kang mag-alala, doctor ang asawa ko kaya nagamot ka ng mabuti.”

“Anong nangyari sa’yo?” tanong ng babae.

Kumunot ang noo ko. Ano nga bang nangyari sakin? Bakit wala akong maalala?

“Kuya, ano pong pangalan mo?” tanong ng batang babae na lumapit sa kinahihigaan ko.

Mas lalong kumunot ang noo ko. Pilit kong hinagilap sa isip ko ang pangalan ko. Pero bakit wala akong matandaan? Wala akong matandaan na kahit na ano!

Sunod-sunod akong umiling. “H-hindi ko alam.” Nilingon ko ang mag-asawa. “Sino ba ko?” Kumirot ang ulo ko. “B-bakit wala akong maalala?”

Nagkatinginan silang dalawa.

“Hindi mo po alam ang pangalan mo, kuya?” tanong ng batang babae.

Mas lalong kumirot ang ulo ko sa tanong niya.

=  =  =

A few days later.

Nagising ako mula sa isang panaginip. May kasama akong isang babae sa panaginip ko. Pero hindi ko makita ang mukha niya. Sino ang babaeng ‘yon? Sino si Elle? Sino siya sa buhay ko?

Napahawak ako sa ulo ko ng kumirot ‘yon sa pagpipilit na maalala kung sino ang babaeng ‘yon. She even called me—

“Tulog pa ata siya, Jaja.”

“Edi gisingin po natin.”

“Sige. Pero ikaw ang lagot kina mama. Deal ‘yan, okay? Labas ako dyan.”

“Ang daya naman. Pero sisilipin ko muna kung gising na siya.”

Mga boses ‘yon na naririnig ko mula sa labas ng kwarto ko. Paglingon ko sa pintuan, bahagya nang nakabukas ‘yon at nakasilip si Jaja.

“Gising na siya, ate!” malakas na sabi niya na sinabayan niya ng pasok at lumapit sakin. “Hello, kuyang cute!”

Bumangon ako at umupo.

“Hello, kuyang gwapo!” nakangiting bati ng babaeng kasama niya. “I’m Cassy! Sister ako ni Jaja.”

Ngayon ko lang siya nakita. Si Jaja, ang batang babaeng makulit, lang ang alam kong anak nila Mang Ted at Aling Carol –ang mag-asawang tumulong sakin- na laging pumapasok dito sa kwartong tinutuluyan ko at nagku-kwento ng kung anu-ano.

“Malayo kasi ang university na pinapasukan ko kaya naka-dorm ako. Tuwing weekend lang ako umuuwi dito.” paliwanag niya na parang nabasa niya ang iniisip ko.

Nakatingin lang ako sa kanila. Hindi ako sumagot. Ano namang isasagot ko? Ni hindi ko nga kilala ang sarili ko. And it frustrated the hell out of me!

“Pipi ba siya?” mahinang tanong ni Cassy kay Jaja.

“Hindi, ate. Ganyan lang po talaga siya. Tuwing kinakausap ko siya, oo at hindi lang ang sagot niya. Pero minsan, hindi siya sumasagot, eh.”

“Nakukulitan siguro sa’yo. Bawasan mo kasi ang kakulitan mo. Ang bata-bata mo pa, feeling mo matanda ka na.”

“Mana lang po kaya ako sa’yo.”

“Ang dami mong alam, Jaja.” Tiningnan ulit ako ni Cassy. “Anong name mo?”

Hindi na ko nakatiis na hindi sumagot. “Hindi ba nila nabanggit sa’yo na wala akong maalala na kahit na ano maski pangalan ko?” masungit kong tanong.

Natigilan siya sa reaksyon ko. Maging ako. Umiwas ako ng tingin at napabuntong-hininga. Bakit ba kasi kailangan pa niyang itanong ang pangalan ko?

“Sorry, kuya. Alam ko namang wala kang maalala, nagtanong pa ko. Baka kasi may naalala ka na. Wala pa ba?”

Pagtingin ko sa kaniya, nakangiti na siya.

“Wala pa nga, ate. Ang kulit mo naman.” singit ni Jaja. “Kuya, alam mo po bang nag-iisip kami ni ate ng pwede naming itawag sa’yo?” Sumampa siya sa kama ko. “Jayson.”

“Yak! Baduy naman! Wag ‘yon!” kontra ni Cassy kay Jaja. “Carl na lang. Pangalan ng crush ko.”

“Ayoko no’n, ate. Nabubulol ako.”

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa magkapatid habang nagtatalo sila sa itatawag nila sakin. Napatingala na lang ako sa kisame at hinintay na matapos sila sa pagtatalo nila. Pero mukhang nang magsabog ng kakulitan, kaingayan at kadaldalan sa mundo, isa ang dalawang ‘to sa mga sumalo.

Habang pinapakinggan ko silang dalawa, biglang kumirot ang ulo ko. Hindi ko alam kung dahil sa kaingayan nila o ano. Bigla na lang kasing pumasok sa isip ko ang babaeng ‘yon sa panaginip ko.

“Jaja. Cassy.”

Napalingon ako sa pintuan. Nando’n si Mang Ted.

“Papa! Nag-iisip kami ng pangalan ni kuya!” Jaja said.

“Pero wag dito, Jaja.” Mang Ted said smiling. “Nagpapahinga ang bisita natin. Lumabas muna kayo, okay?”

“Pero papa...” sabay na reklamo ng dalawa.

Kasabay no’n ay sumulpot ang asawa niya. “Jaja. Cassy. Hindi ba’t sinabi kong wag kayong papasok dito?” seryoso ang mukhang sabi ni Carol. “Nagpapahinga siya. Sumunod kayong dalawa sakin.” sabay alis niya.

“Anong nangyari kay mama? Bakit ang seryoso niya?”

“Ewan ko po, ate.” Bumaba sa kama si Jaja. “Ba-bye, kuya. Balik na lang po kami ni ate, ah.” sabay hila sa kamay ni Cassy na kumaway din sakin bago lumabas.

Napahawak na lang ako sa ulo ko habang nakasunod ang tingin sa kanilang dalawa.

“Pasensya ka na sa mga anak ko.”

“It’s okay.” Hinimas ko ang ulo kong may benda.

“Okay ka lang? Masakit ba ang ulo mo? May naalala ka na?” sunod-sunod na tanong ni Mang Ted sakin.

I sighed. Alaala nga ba ang tawag sa napanaginipan ko? Oo. At dapat ko ‘yong ikatuwa. “Nanaginip ako. Isang babae. Hindi ko makita ang mukha niya.” Pilit kong inalala pero sumasakit lang ang ulo ko. Pinikit ko ng mariin ang mga mata ko.

“Wag mong pilitin kung hindi mo kaya.”

“Pero gusto ko nang bumalik ang alaala ko.” Lahat-lahat. Gusto kong maalala kung sino ang babaeng ‘yon sa panaginip ko. At kung bakit pakiramdam ko, mahalaga siya sa buhay ko. Sino siya?

“Tinawag ko siyang Elle.” I opened my eyes. “Tinawag niya kong...” Tumingin ako sa bintana.

“Anong tinawag niya sa’yo, hijo?”

“Jaylord...”

= = =

>>>CHAPTER 24 HERE