My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 22

CHAPTER 22

[ ELLAINE’s POV ]

Kinagabihan.

Nandito kami uli sa library. Lahat ng mga taong nandito kanina, nandito uli. Except kay Jaylord. Nasa kwarto siya at natutulog. At kating-kati na ang mga paa ko na puntahan siya. Ni hindi na nga ko mapakali sa kinauupuan ko.

“Ellaine.”

Napalingon ako sa katabi kong si Chad.

“Relax, okay.”

Tumango ako. Kahit hindi ko kayang mag-relax ng mga oras na ‘to.

Tumikhim si Lolo Ferdinand. Bago siya nagsimulang magsalita. “Una sa lahat, lahat ng mapag-uusapan natin, walang makakalabas sa kwartong ‘to. Tayong nandito lang sa kwartong ‘to at ang mga tumingin kay Jaylord ang nakaka-alam na buhay pa siya. At wala munang dapat na makaalam pa.” Pinatong niya ang mga braso niya sa mesa. “My grandson is suffering from amnesia. Temporary longterm memory loss.”

“A-ano pong nangyari sa kaniya?” tanong ko.

“The doctor found a scar on his head. Maaaring tumama sa kung saan ang ulo niya na naging dahilan para mawala ang alaala niya. Yun din ang dahilan kung bakit hindi siya nakabalik agad satin. Nang tanungin siya ng doctor kung anong natatandaan niya ng magkamalay siya at anong mga nangyari sa kaniya nitong nakaraang dalawang buwan.” He sighed. “Wala siyang sinabi.”

“Po?”

“Wala siyang sinabi dahil wala raw siyang tiwala sa kahit na sino.”

Wala siyang tiwala sa kahit na sino? Ako! Paano ako? He could trust me. Alam kong pagkakatiwalaan niya ko.

“Except kay Megan.”

Parang bombang sumabog ang ulo ko sa sinabi ni Lolo Ferdinand. Tiningnan ko si Megan. And I saw how her lips curved as if sinasabi niyang, ‘ano ka ngayon?’

Naramdaman ko ang pagtapik ni Khalil sa balikat ko. Alam ko ang ibig sabihin no’n, ‘relax ka lang, Ellaine.’

Huminga ako ng malalim. Binalik ko ang tingin kay Lolo Ferdinand. “Bakit po kay Megan?” Tiningnan niya ang daddy ni Jaylord.

“Si Megan ang nakakita sa kaniya sa kalsada at agad niya kong tinawagan.” sagot ni Tito William. Siya? Pero bakit? No! Hindi ko dapat tanungin kung bakit siya pa. Ang mahalaga, buhay si Jaylord. Yun ang dapat kong ipasok sa isip ko. “Nakita ninyo naman ang itsura niya kanina, he looked helpless. He looked...” He cleared his troat. “Parang ang daming pinagdaanan ng anak ko.”

Kinagat ko ang labi ko. Saka ko nilingon si Megan. “Did he told you kung anong nangyari sa kaniya?”

“No.”

Kumunot ang noo ko. “Akala ko ba sa’yo lang siya may t-tiwala?” Ni ayaw lumabas no’n sa bibig ko.

“Yes. Sakin lang siya may tiwala dahil ako ang taong nakakita sa kaniya.” may diing sabi niya. Kinuyom ko ang kamao ko. “Kung nakita mo lang Ellaine ang itsura niya kaninang umaga. When I told him I know him, his face lighten up. Na parang nabuhayan siya ng loob. But just for a bit. He told me na pagkakatiwalaan niya ko but it doesn’t mean na sasabihin niya ang nangyari sa kaniya. Kaya sumama siya sakin dito sa mansion.”

Tumahimik na ko. Ni hindi ko alam ang sasabihin ko. Sa lahat ng pwedeng pagkatiwalaan ni Jaylord, bakit si Megan pa? Pero kailangan ko pa bang itanong ‘yon? Hindi ba dapat akong magpasalamat na buhay siya? Hindi ko na dapat isipin kung kay Megan siya may tiwala dahil gagawin ko ang lahat para pagkatiwalaan niya ko kahit wala siyang maalala na kahit na ano.

“Someone tried to kill him. That’s what he told me.” dagdag ni Megan. May gustong pumatay kay Jaylord, pero sino? So, maliban samin, may nakakaalam na buhay pa siya? Hindi kaya yun ang taong mastermind ng nangyaring pagsabog sa warehouse? “Yung mga sugat na nakita ninyo sa kaniya kanina, kagabi lang ‘yon. Not just last night, but it started two weeks ago.”

“And that’s the very reason kung bakit walang dapat na makaalam na alam nating buhay siya at nandito siya sa mansion.” Lolo Ferdinand said.

“Kaninong bangkay po yung nakita si warehouse?” Kaninong bangkay yung iniyakan ko?

“Hindi pa namin alam, iha. ‘Yan ang dapat naming alamin.”

“Kami na po ang bahala dyan, Lolo Ferdinand.” Khalil said.

“Salamat mga, iho.”

“Lolo, ang sabi ninyo temporary lang ang amnesia ni Jaylord, hanggang kailan?” tanong ko.

“In weeks or months. Two months na simula ng maaksidente siya. Ang sabi ng doctor, unti-unting babalik ang alaala niya kung mae-expose siya sa mga bagay na may kinalaman sa kaniya. At ikaw ‘yon, Ellaine. Mga bata pa lang kayo, magkasama na kayo ng apo ako. Marami kayong alaala. Ikaw ang makakatulong sa kaniya.”

“Pero lolo, nakita ninyo naman po ang reaksyon niya kanina ng makita niya si Ellaine.” protesta ni Megan.

Tiningnan ko siya. Hindi maipinta ang mukha niya.

“Megan. I’ll decide on this matter, okay.” seryosong sabi ni Lolo Ferdinand.

Napayuko na lang si Megan. At tumahimik.

“Ang sabi ni Jaylord sa doctor, nitong nakalipas na dalawang buwan sumasakit ang ulo niya pero ngayon lang daw sumakit ang ulo niya ng gano’n na parang binibiyak. Maaaring si Ellaine ang nasa isip niya bago mabagok ang ulo niya at mawalan siya ng alaala. Kaya nang makita niya si Ellaine ay gano’n na lang ang reaksyon niya.” Tito William said.

“At ang sabi ng doctor, normal lang na reaksyon ang nangyari sa kaniya kanina. Maaaring may naalala siya pero hindi gano’n kalinaw. But that was a good start, right? Ayaw ko mang pabilisin na bumalik ang alaala niya, pero kailangan. Si Jaylord lang ang makakapagsabi kung sino ang nagtatangka sa buhay niya. As soon as possible, kailangan ng bumalik ng alaala niya.” dagdag ni Lolo Ferdinand.

Sumandal siya sa kinauupuan niya. “Yun lang sa ngayon. Maaari na kayong magpahinga. Ellaine, maiwan ka.”

Tinapik ako nila Chad bago sila umalis. Si Megan naman, tiningnan ako ng pailalim bago tumalikod. Tito William patted my head and Lola Corazon kissed my forehead as they leave.

“Ellaine.”

“Po?”

“Bakit hindi mo sinabing aalis ka papuntang Korea?”

Napayuko ako. “Sorry po. Its just that... Hindi ko po alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ang mga nangyari. Hindi ko alam kung sa’n ako magsisimula. Sobrang hirap. Pero...” Tiningnan ko siya. “Pero buhay siya, lolo. Buhay si Jaylord. Until now, hindi pa rin ako makapaniwalang buhay siya...” Nangilid ang luha ko.

“Naiintindihan kita, iha. Maski ako.”

Natahimik kami ng ilang saglit.

“Alam mo na ba ang gagawin mo ngayong nalaman mong buhay siya?” tanong ni lolo.

 = = =

[ CLAY’s POV ] 

Dumeretso agad kami nila Chad sa isa sa mga guest room na katabi lang ng kwarto ni Ellaine matapos kaming idismiss ni Lolo Ferdinand. Hindi pa kami nakakapag-usap ng maayos simula kanina. Simula kanina ng makatanggap ako ang tawag mula sa daddy ni Jaylord.

Umupo si Chad sa gilid ng kama. Umupo naman sa gilid ng table si Khalil. Prente naman akong sumandal sa dingding ng kwarto.

Ilang minuto kaming tahimik at nagpapakiramdaman ng...

“So, hindi—”

“Bakit hindi—”

“Sorry kung hindi—”

Sabay-sabay kaming nagsalita.

Sabay-sabay din kaming natahimik.

Sabay-sabay na tumikhim.

Sabay-sabay na napailing.

Sabay-sabay na napangiti.

“Buhay siya.”

Once again, we said that in chorus. Natawa na lang kaming tatlo. Ang tawang parang napakatagal na naming hindi ginagawa. Ang tawang huling nagawa namin nung kasama namin si Jaylord. Ang tawang nagagawa namin ulit ngayon dahil...

Dahil buhay si Jaylord.

Buhay ang kaibigan namin.

“Bati na kayo?” biglang singit ni Chad sa pagitan ng tawanan namin.

Nagkatinginan kami ni Khalil dahil sa tanong niya. Civil lang kaming mag-usap simula ng magkasagutan kami sa labas ng bahay ni Ellaine. Alam kong madalas talaga kaming magkasalungat sa mga desisyon namin pero hindi pa umabot sa gano’n na halos parang hindi kami magkakilala pag nag-uusap.

Iba talaga ang epekto samin ng pagkamatay ni Jaylord.

“Sorry, ‘tol.” chorus naming sabi. Napailing na lang kami.

“Tama na nga ‘yang chorus na sagot natin. Para na tayong B1, B2 plus B3 nito.” Chad said. “Ako muna.” Tumikhim siya. “So, hindi totoong nanalo ka sa lotto?” tanong niya sakin.

Umiling ako. “Hindi. Pero para naman akong nanalo sa lotto sa nalaman ko.”

Napangiti sila.

“Sinong nagsabi sa’yo?” Chad asked.

“Tumawag si Tito William ng palabas na ko ng cafeteria.”

“Bakit hindi mo agad sinabi samin?” Khalil asked. “Para tuloy kaming mga tangang nakatingin kay Jaylord kanina ng makita namin siya. Para kaming nakakita ng multo.”

“Sorry kung hindi ko agad sinabi kahit gustong-gusto ko. Binilinan kasi ako ni Tito na walang pwedeng makaalam. Hindi naman pwedeng i-broadcast ko sa cafeteria kanina. Besides, kailangan kong maabutan si Ellaine bago siya makaalis ng bansa kaya sinabi ko na lang na pumunta agad kayo dito sa mansion.”

“Akala tuloy namin, nalaman nila Lolo Ferdinand ang ginawa natin kagabi.” Khalil said.

“Speaking of. Hindi pa natin nalalaman ang resulta ng DNA ng bangkay na hinukay natin kagabi.” Chad said in a low voice.

Hinukay kasi namin ang bangkay ng nasa puntod ni Jaylord. Iyon ang sinabi samin ni Chad ng araw na unang dalawin ni Ellaine ang puntod ni Jaylord. Nagdadalawang-isip kasi siya kung si Jaylord nga ang bangkay na nakuha sa warehouse.

Madali lang para samin na alamin kung ka-match nga ni Jaylord ang bangkay dahil may nakuhang ilang hibla ng buhok si Chad sa condo niya. Kinuha niya ‘yon matapos ilibing ang bangkay. Oo. Matagal na niyang balak, hindi lang niya masabi.

Maraming nangyari at nagdadalawang-isip din siya kung sasabihin ba niya samin ang balak niya. Besides, hindi pwedeng malaman nila Lolo Ferdinand ang balak namin. Paano kung si Jaylord nga ang bangkay? Siguradong mananagot kami. Dahil parang nilapastangan namin ang nananahimik na katawan ni Jaylord.

Pero hindi na namin kailangang alamin kung si Jaylord nga ang bangkay. Hindi na kailangan.

“Kailangan pa ba nating alamin ‘yon?” Khalil asked.

“Yes. For confirmation.” I answered. “Remember what Drenz said to you Khalil? Aside from him and Jaylord, may isa pa silang kasama na kilalang-kilala natin na siyang pumatay kay Jaylord. Pero mukhang nagkamali si Drenz sa pag-aakalang napatay nga ng lalaking ‘yon si Jaylord. It was the other way around. Ang lalaking ‘yon ang namatay at hindi si Jaylord.” Humalukipkip ako. “And we knew who the guy was.”

“Hindi pa natin nakikita si Seth simula ng mangyari ‘yon.” Chad said.

“Dahil may dahilan kung bakit hindi natin siya makita-kita.” Khalil added.

Nagkatinginan kami.

“Seth's already dead.” we said in chorus.

 = = =

[ ELLAINE’s POV ]

Nakatayo ako sa tapat ng kwarto ni Jaylord. Magkatapat lang kami ng kwartong dalawa. Itataas ko na sana ang kamay ko para buksan ang pintuan ng...

“Ellaine.”

Napalingon ako sa kanan ko. Nakita ko si Clay na nakasungaw ang ulo sa kwartong nasa tabi ng kwarto ko. Maya-maya ay sumungaw din ang ulo nina Chad at Khalil sa nakabukas na pintuan.

“Tapos na kayong mag-usap ni Lolo Ferdinand?” Khalil asked.

Tumango ako. “Oo.”

“Nga pala. Dahil walang pwedeng makaalam na buhay pa si Jaylord maliban satin. Nagawan ko na ng paraan kung bakit hindi ka natuloy sa Korea. I told Tita Julia na nagbago ang isip mo at nasa resthouse ka ngayon kung sa’n nag-propose si Jaylord. Pwede mo siyang tawagan pero wala kang pwedeng sabihin tungkol kay Jaylord.” Clay said.

“Naiintindihan ko. Thank you.” Ngayon ko lang naisip ang bagay na ‘yon dahil sa nangyari kanina.

“Late na. Hindi ka pa ba matutulog?” Chad asked.

Napatingin ako sa kwartong nasa harap ko. Umatras ako ng hakbang at nilingon sina Chad. “Ano kasi...” Kinagat ko ang labi ko. Gusto kong makita si Jaylord. Gustong-gusto. Umiwas na lang ako ng tingin sa kanila.

“Go, Ellaine.” Chad said.

Napalingon uli ako sa kanila. “Huh?”

“Pumasok ka na.” nakangiting sabi ni Chad.

“Walang pipigil sa’yo.” Khalil said.

“We know how much you miss him.” Clay added.

Nangilid ang gilid ng mga mata ko. “Sobrang miss na miss ko na siya.” hindi ko napigilang sabihin.

Ngumiti sila.

“Wag ka lang magpupuyat, okay?” Khalil said.

Parang alam niyang magdamag kong tititigan si Jaylord. Na totoo naman talaga.

“Tomorrow will be a long day for us.” Chad said.

Tama siya. Lalo na sakin. Dahil kailangan kong tulungan si Jaylord para ibalik ang alaala niya. Alam kong hindi magiging madali lalo na’t Megan is around. At lalo na kung wala siyang tiwala sa mga taong nasa paligid niya. Pero ako ‘to. I’m his Ellaine.

Kahit hindi ako maalala ng isip niya, alam kong makikilala ako ng puso niya.

“Goodnight, Ellaine.” Clay said as they closed the door. Magkasama silang tatlo sa kwarto. Sa dami ng kwarto sa mansion, mas gusto nilang magkakasama.

Huminga ako ng malalim bago dahan-dahang buksan ang kwarto ni Jaylord. Nakita ko agad siyang nakahiga sa kama niya. Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Ayaw kong gumawa ng ingay dahil baka bigla na lang siyang magising. Na ayokong mangyari dahil baka mangyari na naman ang nangyari sa kaniya kanina.

God knows how much I miss him.

God knows how much I wanted to hug him.

God knows how much I wanted to caress his face.

Pero kuntento na kong ngayong gabi na pagmasdan lang ang mukha niya habang nakaupo sa upuang nasa tabi ng kama niya.

May ilang sugat at gasgas siya sa mukha niya. Maging sa braso niya.

Hindi na ko nakatiis. Dahan-dahan kong hinawakan ang kamay niya. Gusto kong higpitan pero sinikap kong pigilan ang sarili ko. How I miss this. Him holding my hand. But for now, it’s me holding his.

“Jaylord...” I whispered. Nangilid ang luha ko hanggang sa pumatak ‘yon. Kinagat ko ang labi ko para pigilin ang pag-iyak ko. Hindi ako pwedeng umiyak ngayon.

Pinagmasdan ko ang mukha niya. “Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala.” bulong ko. “Buhay ka talaga. Nakikita kita. Nararamdaman kita. Nahahawakan kita.”

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ng mga oras na ’to. Yung feeling na alam mong hindi mo na makikita pa kahit kailan ang taong mahal mo dahil nasa langit na siya, tapos malalaman mong buhay siya at nasa harap mo siya. Parang mas gusto mo na lang siyang pagmasdan buong araw para makasigurong hindi siya mawawala sa paningin mo.

Yung feeling na sobrang bigat ng pakiramdam mo dahil sa pagkamatay niya, tapos bigla mo na lang siyang makikita. Bigla na lang nawalang parang bula ang lahat ng sakit na nararamdaman mo dahil sa pag-aakalang iniwan ka na niya at hindi na mo na siya makakasama pa.

Para kang nabuhay uli.

Yun ang nararamdaman ko.

Simula ng araw na malaman kong patay na siya, buhay nga ako, gumagalaw, pero para namang wala ang kaluluwa ko sa katawan ko. Tumitibok nga ang puso ko, pero parang hindi ko naman nararamdaman ‘yon.

And seeing him now and knowing that he’s alive, it felt like I was born again. Nararamdaman ko na uli ang malakas na pagtibok ng puso ko.

Naalala ko ang tanong sakin ni Lolo Ferdinand kanina.

“Alam mo na ba ang gagawin mo ngayong nalaman mong buhay siya?”

“Ibabalik ko ang alaala mo, Jaylord.” bulong ko.

Hindi dahil sa gusto kong maalala niya agad ako. Gusto ko nang bumalik ang alaala niya dahil katulad nila Lolo, gusto ko na ding malaman kung sino ang nagtatangka sa buhay niya. At siya lang ang tanging nakakaalam no’n.

Hindi na ko papayag na may masamang mangyari uli sa kaniya at wala man lang akong nagawa.

Hindi na ko papayag na mawala uli siya. Sa amin. Sa akin.

Hindi na ko papayag.

= = =

>>>CHAPTER 23 HERE