My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 26

CHAPTER 26

[ JAYLORD’s POV ]

Continuation of flashback...

Kinagabihan.

Kumakain ako ng nabili kong tinapay habang naglalakad sa kalsada. Napatingin ako sa pamilyang kumakain ng noodles na nadaanan ko. I sighed. I looked up in the sky.

Nasa’n na ba ang pamilya ko? May pamilya nga bang naghihintay sakin? Sino ang lalaking ‘yon na gustong pumatay sakin? Sino ba talaga ako?

Bigla akong napahinto sa paglalakad nang may van na huminto sa gilid ko. Mula sa loob ay lumabas ang dalawang lalaking naka-bonnet.

“Sino kayo?” tanong ko habang umaatras.

Hindi sila sumagot. Basta na lamang nila akong sinugod ng suntok. Dahil sa kabiglaan ko ay tumama sakin ang mga ‘yon. Sa mukha at sikmura ko pa. Nabitiwan ko ang hawak kong tinapay. “Shit!” I gritted my teeth. Nakakaisang kagat pa lang ako do’n! At gutom na gutom na ako!

Dahil sa panghihina at gutom ko, mabilis na naipasok ako sa loob ng van ng dalawang lalaki. Pinikit ko ang mga mata ko at nagpanggap na nanghihina at hindi na makakilos.

Sa isip ko, kailangan kong makatakas! Hawak ako ng dalawang lalaki sa kamay. Idinilat ko ang isang mata ko. Maliban sa dalawang katabi ko at ang driver, wala ng ibang tao pa. Hindi ko alam kung paano ko nagawang makatakas sa pagkakahawak ng dalawang lalaki.

May hawak na baril ang isa pero agad kong nahawakan ‘yon at pinilipit ang kamay niya, kasabay ng malakas na pagsiko ko sa mukha ng isang katabi ko. Binigyan ko pa sila ng tig-isang suntok sa mukha.

Hindi ko alam ko alam kung paano ko nagawa ang mga ‘yon sa isang iglap lang. Basta kusa na lang gumalaw ang katawan ko. Bago pa makakilos ang driver ay nabuksan ko na ang pintuan sa kanan ko at mabilis na tumalon. Naramdaman ko ang sakit dahil umaandar pa ang van ng tumalon ako. Nagpagulong-gulong ako sa tabi ng kalsada.

Nakita kong huminto ang van. Mabilis akong nakatayo at tumakbo sa madamong bahagi sa kanan ko. Wala akong maintidihan pero kailangan kong makatakas!

Ano ba talagang kailangan nila sakin? Sino ba talaga ko? Sino?!

Sila din ba ang dahilan kung bakit nawalan ako ng alaala?

Masama nga ba talaga akong tao kaya balak nila akong patayin?

Ano ba talaga ang totoo?

=  =  =

Nakatayo ako sa tabi ng kalsada. Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakikita kong nakatingin sakin ang mga tao. Bakit hindi? Kahit hindi ko makita ang mukha ko, alam kong madungis ako. Hindi lang dahil sa damit ko, kundi pati na rin ang mukha ko. May mga sugat at gasgas din ang mga braso ko at mukha dahil sa pagtalon ko sa van kagabi at sa mga sumabit na sanga sakin habang tumatakbo ako.

Pero wala akong pakialam sa paligid ko.

Pagod na pagod na ako.

Gutom na gutom na ako.

Masakit ang katawan ko.

Gulong-gulo ang isip ko.

Para akong batang nawawala sa gitna ng mga mataong lugar. Hindi ko alam kung sa’n ako pupunta. I feel helpless.

Humakbang ako at naglakad. Tumingala ako sa langit. Isa lang ang nagbibigay sakin ng lakas. Ang babaeng ‘yon sa panaginip ko. Hanggang ngayon, tuwing gabi, paulit-tulit, lagi pa rin siyang laman ng panaginip ko.

“Hey you!”

Umalingawngaw ang malakas na boses na ‘yon. Napahinto ako at napalingon sa likuran ko. Isang babae ang nakita kong palapit sakin. Napahinto siya sa paghakbang at parang nakakita ng multo ng tuluyan siyang makalapit sakin.

“Oh my God! J-jaylord?” tanong niya habang nanlalaki ang mga mata niya.

Tinawag niya kong Jaylord! Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng pag-asa. “Kilala mo ko?”

“I-ikaw ba talaga ‘yan? H-hindi ka namatay?” hindi pa rin makapaniwalang tanong niya.

Kumunot ang noo ko. So, akala nila namatay na ko?

“Sino ka?” balik-tanong ko. Siya kaya si Elle? Pinasadahan ko siya ng tingin. Mukha siyang may sinasabi sa buhay sa itsura niya. Katulad din kaya niya ko? Tama kaya ang sinabi ni Tito Ted na hindi lang ako simpleng tao?

Kumunot ang noo niya na parang nagtataka. “Hindi mo ko kilala?”

“Nawalan ako ng alaala.”

“M-may amnesia ka?”

“Sinabi ko na. Kailangan ko pa bang ulitin?”

Pinasadahan niya ko ng tingin. “I still can’t believe it. You’re alive. What happened to you?”

I have no choice but to ask for this woman’s help. “Kung kilala mo ko, dalhin mo ko sa pamilya ko, kung may pamilya nga bang naghihintay sakin. Pagkakatiwalaan kita. Pero hindi ibig sabihin no’n, sasabihin ko na sa’yo ang mga nangyari sakin. Someone tried to kill me, ‘yon lang ang masasabi ko.”

Halatang nagulat siya base na rin sa reaksyon niya.

“Ano pang hinihintay mo?” untag ko sa kaniya. “Dalhin mo na ko sa pamilya ko.” Pero bago ‘yon, ibili mo muna ako ng makakain.”

“Nothing change. You’re still that Jaylord I’ve known.”

- E N D  O F  F L A S H  B A C K -

Pinikit ko ang mga mata ko.

Dinala nga ako ng babaeng ‘yon na nagngangalang ‘Megan’ sa pamilya ko. Dito sa malaking bahay na ‘to. At tama nga si Tito Ted, hindi lang ako simpleng tao. Mayaman ang pamilya ko. May lolo at lola ako. May ama ako. May mga kaibigan ako. Halatang nabigla sila ng makita nila ako kanina.

Pero ang tanong ko, bakit hindi nila ko pinahanap? Bakit inakala nilang namatay ako? Yun ang aalamin ko bukas.

Wala akong sinabi sa kanila na kahit na ano tungkol sa nangyari sakin. Matapos nang mga nangyari sakin nitong nakaraang linggo, hindi ko na alam ang iisipin ko lalo na at wala akong maalala. Wala akong tiwala sa kahit na sino.

Ang sabi ng doctor na tumingin sakin kanina, babalik din daw ang alaala ko. Kailangan ko lang makita ang mga bagay na makakatulong sakin para unti-unting bumalik ang alaala ko.

Kulang daw ako sa tulog. Sa pahinga. Sa pagkain. Masyado daw akong nag-iisip kaya na-stress ang isip ko nitong nakaraang dalawang buwan. Kailangan ko daw mag-relax. Makakapagrelax ba ko kung sa isip ko may gustong pumatay sakin?

Okay sana kung wala akong amnesia, pero hindi, eh. Wala akong maalala! At ‘yon ang nakakainis. Bukas na bukas din, kailangan kong malaman ang mga nangyari sakin bago ako mawalan ng amnesia.

“Jaylord...”

I opened my eyes. Napalingon ako sa kanan ko. Kumunot ang noo ko ng makita ko ang isang babaeng nakayukyok sa gilid ng kamang kinahihigaan ko.

Sino ang babaeng ‘to? Is this Megan?

Nakaharap ang mukha niya sakin pero natatabunan ‘yon ng buhok niya kaya hindi ko siya makilala. Hawak niya ng mahigpit ang kanang kamay ko na parang ayaw niyang bitawan. Umangat ang isang kamay ko para hawiin ang buhok niyang tumatabing sa mukha niya.

Kumunot ang noo ko. Ang babaeng ‘to. Siya ang babaeng niyakap ako ng mahigpit kanina. Siya ang dahilan ng pagkirot ng ulo ko. Sobrang sakit. Iyon ang unang beses na sumakit ang ulo ko ng gano’n.

When I saw her face. When she told me her name ng paulit-ulit. When I heard her cries. May mga nakita akong eksena sa isip ko na sobrang labo at hindi ko maintindihan. Para akong nanonood ng sine in flash forward and backward. Wala akong maintindihan na naging dahilan para sumakit ang ulo ko ng sobra.

Ang babaeng ito ang dahilan. “Sino ka? Bakit gano’n na lang ang reaksyon ko sa’yo?” Hinaplos ko ang pisngi niya. “Ikaw ba si—” She stirred to life. Slowly, she opened her eyes. Our eyes met. Our eyes locked.

= = =

[ ELLAINE’s POV ]

Naalimpungatan ako ng maramdaman kong may nakapatong sa pisngi ko. No! May humahaplos sa pisngi ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. Nagtama agad ang mga mata namin ng taong ‘yon. Ramdam ko ang init ng kamay niyang nakapatong sa pisngi ko.

Jaylord...

Hindi ko magawang alisin ang mga mata ko sa kaniya. Nakatitig siya sakin. Nakatitig si Jaylord sakin. Habang nakakunot ang noo niya.

Napakurap ako ng may marealize ako. Nakatulog ako sa tabi ng kama niya! Wala naman akong balak matulog sa kwarto niya, gusto ko lang siyang pagmasdan. Hindi ko alam kung ilang oras kong ginawa ‘yon at nakatulog na lang ako.

Bigla akong napatayo sa kinauupuan ko. Natumba pa ang upuan ko sa mabilis kong pagtayo. “S-sorry.” Nabubulol kong sabi. “A-ano k-kasi...” Why do I have to stummer? “A-ano...”

“My hand.”

“Hah?” Napatingin ako sa kamay niyang hawak ko pa rin. Agad kong binitawan ‘yon. “S-sorry.” Bigla na lang akong tumalikod. “A-alis na ko.” Mabilis akong humakbang palapit ng pintuan. Lumingon ako sa kaniya ng may maalala ako. “Goodmorning nga pala.” pahabol ko bago mabilis na lumabas ng kwarto niya.

Napasandal ako sa pintuan. Hawak ko ang tapat ng dibdib ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Bakit ba kasi nabulol ako habang kausap ko siya? Si Jaylord ‘yon. Hindi siya ibang tao. At bakit ba ako naiilang sa kaniya? Dahil ba wala siyang maalala at hindi niya ako kilala?

O natatakot lang akong gumawa ng mali na hindi niya magustuhan lalo na’t ngayon kay Megan lang siya may tiwala?

Hinawakan ko ang pisngi kong hinawakan niya kanina. Hindi ko mapigilang mapangiti. Totoo talagang buhay siya. “Jaylord...”

“What are you doing?”

Napalingon ako sa kaliwa ko ng marinig ko ang boses na ‘yon. I saw Megan standing in front of her... Teka. Magkatabi sila ng kwarto ni Jaylord?

Pinasadahan niya ko ng tingin. “Don’t tell me, galing ka sa kwarto ni Jaylord?” may pag-aakusang tanong niya.

Magulo ang buhok ko at halatang bagong gising ako. Hawak ko pa ang seradura ng pintuan ng kwarto ni Jaylord. Kahit sino, iisiping sa kwarto ako ni Jaylord nanggaling.  “Yes.” Ano naman sa kaniya?

Humalukipkip siya. “You slept in his room?”

“Yes.” Bakit naman ako magsisinungaling? Humakbang na ko papasok ng kwarto ko. Saglit ko siyang nilingon. “Goodmorning, Megan.”

Tinaasan niya ko ng kilay. “And I wish that those goodmorning of yours would last until this day ends, Ellaine.” makahulugang sabi niya. Iyon lang at tumalikod na siya.

Napailing na lang ako bago pumasok ng kwarto ko. “Sira ba siya? Paano magla-last ang goodmorning ko eh good afternoon na mamaya? Tapos may goodevening pa. Malamang, hindi talaga magla-last ang goodmorning ko.”

Umupo ako sa tabi ng kama at nagpangalumbaba. I sighed. Tama nga si Chad. This day will be long for us. Lalo na sakin.

= = =

>>>CHAPTER 27 HERE