My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 13

CHAPTER 13

“The Pain of Losing”

[ ELLAINE’s POV ]

“Ellaine.”

Napalingon ako kay Khalil. Gusto kong magsalita. Pero hindi ko alam ang sasabihin ko. Gaano katagal na ba kong ganito? Hindi ko alam. Lutang ang isip ko. I was totally blank. Ni hindi ko alam ang nangyayari sa paligid ko.Basta ang alam ko, lagi nila kong kinakausap. Sila nila Chad at Clay. Si mama. Sina Pearl at Emjhay. Lahat sila.

“Nasa labas lang kami ng room na ‘to.” Iniwan na nila akong tatlo.

Inilibot ko ang tingin sa loob ng kwarto. I was alone. Pero si Jaylord. Nandito siya. Alam ko. Ipinikit ko ang mga mata ko. Sa pagdilat ko, I saw myself wearing my gown.

“Ano ba ‘yan! Bakit di ko maabot? Hay... dapat talaga may katulong ako sa pagsuot nito, eh.”

Napalingon ako sa likuran ko ng tila may maramdaman ako. At nakita ko siya.

“Jaylord! Kinabahan naman ako sa’yo.”

Humakbang ako palapit sa kama at kinuha ang kumot. Niyakap ko ‘yon.

“Nakakainis ka! Hindi mo pa dapat makitang suot ko ‘to! Teka! Anong ginagawa mo dito? At paano mong nalaman ang room ko dito sa hotel?”

“I have my ways. Wala kong magawa sa condo kaya naisipan kong dumaan dito.”

“Walang magawa? All the way from your condo hanggang dito sa hotel? Dumaan ka lang? Naku! Patay tayo nito kay Pearl! Umalis lang siya saglit para makipagkita kay Emjhay. Mamaya, nandito na ‘yon.”

“So? Excited ka na ba bukas kaya sinuot mo na ‘yang gown mo?”

Napahawak ako sa kamay ko nang maramdaman ko ang init ng kamay niya. Dinala ko ‘yon sa pisngi ko.

“Nakakainis ka.”

“At bakit?”

“Wala na. Nakita mo nang suot ko ‘to. Hindi ka na excited na makita akong suot ko ‘to bukas.”

“Bakit ba kasi sinuot mo ‘yan? Hindi mo natatandaan ang bilin sa’yo ng mama mo, nila lola at lalong-lalo na ang bestfriend mo na wag mong suutin at sukatin ‘yan bago ang araw ng kasal natin?”

Napaupo ako sa gilid ng kama ng may pwersang humila sa kamay ko.

“Dahil baka hindi matuloy ang kasal natin? Eh, ikaw bakit ka pumunta dito? Hindi tayo pwedeng magkita diba?”

“Para namang papayagan kong hindi matuloy ang kasal natin bukas.”

Napalingon ako sa bandang balikat ko. Nakikita ko siya. At nararamdaman kong nakasandal siya balikat ko.

“Something’s wrong?”

“I’m just happy.”

“Me, too. Biruin mo ikakasal na tayo bukas.”

“Ikakasal na tayo.”

“Jaylord...”

“Shhh...”

“Jaylord...”

“Wala kong gagawin, okay.”

“You’re kissing—”

Pumikit ako. Hinawakan ko ang labi ko. Ang init ng halik niya, nararamdaman ko.

“Hindi ko gagawin ang iniisip mo. Nakapaghintay ako ng matagal. I can wait until tomorrow comes. Just let me kiss you... Until my heart contents.”

“Sira ka talaga...”

“I know.”

“Hoy!”

Napadilat ako. Napalingon ako sa pintuan. Nakikita ko si Pearl. Ang pagdating nila Khalil. Hanggang sa makita ko si Jaylord. Tumayo siya at hawak niya ang kamay ko.

“Bakit ba kasi nagpapaniwala kayo sa pamahiin na ‘yan? No matter what happens, matutuloy ang kasal namin bukas.”

Kasal. Kasal namin ni Jaylord bukas. Napangiti ako.

“So, see you tomorrow, Mrs. Nevarez?”

“Kita-kits sa mata.”

Napahawak ako sa noo ko. Ramdam ko ang pagdampi ng labi niya. Saglit akong pumikit. Pagdilat ko, wala na siya. Hindi na niya hawak ang kamay ko. Napalingon ako sa pintuan. Unti-unting sumarado ‘yon hanggang sa tuluyan ko nang hindi makita ang likuran niya. Napatayo ako. Mabilis kong binuksan ang pintuan. “Jaylord!”

Lumingon siya sakin. Mabilis akong lumapit sa kaniya at niyakap siya. Pero wala kong naramdamang sumalo sakin dahil napaluhod lang ako. Tumingala ako. Hindi ko makita si Jaylord. “Jaylord?” Tumayo ako at lumingon sa paligid ko. Wala siya. Hindi ko siya makita. “Jaylord!”

“Elle?”

Napalingon ako sa gilid ko. “Jaylord...” Nakikita ko ang sarili ko na yakap si Jaylord. Naririnig ko sila. Ang sarili ko at si Jaylord.

“Umiiyak ka? Why are you crying?”

“I don’t know. Kinakabahan ako.”

“Saan?”

“Why do I have this sudden feeling na hindi kita makikita bukas?”

“We will see each other tomorrow, okay. That’s a promise. Kung hindi man tayo magkita bukas, may susunod pa namang bukas.”

“Jaylord...”

“Tomorrow ko pa dapat ibibigay ‘to sa’yo, sa honeymoon natin. Pinasadya ko pa talaga ‘to. It’s a necklace with a pendant ring on it. Two in one. There’s a magnet between them so you can easily put them back together.”

Sinubukan ko siyang hawakan. Pero tumatagos lang ang kamay ko sa katawan niya. Ano bang nangyayari? Wala kong maintidihan.

“Kaya wag mong isipin na hindi tayo magkikita bukas. Just like this necklace, there’s a magnet between us na siyang maglalapit sating dalawa kahit sa’ng lupalop pa tayo ng mundo. Kaya kung nag-wo-worry kang hindi mo ko makikita bukas, wag mong tatanggalin ‘to, okay.”

“Never.”

“Magpahinga ka na. Don’t think too much, okay. Baka atakihin ka na naman ng insomnia mo.”

Napahawak ako sa labi ko ng maramdaman ko ang halik niya.

“Goodnight.”

Tumalikod na siya ng lumingon siya sakin.

‘I love you.’

Napangiti ako. “I love you, too, Jaylord.”

He smiled. Bago siya tuluyang mawala sa paningin ko. Nawala siya! “Jaylord!” Binuksan ko ang pintuan. “Jaylord!” Pero hindi ko siya makita. Wala siya.

“Ellaine.” Sina Chad ang nasa labas.

“S-si Jaylord...” Nasa’n siya? Humakbang ako paatras, papasok ng kwarto. Sumunod sina Khalil sakin. Nanghihinang napaupo ako sa sahig. “N-nasa’n siya?”

“Ellaine.”

Napaangat ang tingin ko kay Khalil. Umuklo siya sa harap ko. At may inalagay sa kamay ko. Kasabay ng pagtingin ko sa bagay na ‘yon, naririnig ko din ang boses na ‘yon sa kung saan.

“Hindi na makilala yung bangkay. He was totally... I’m sorry, Ellaine. They saw that necklace near the corpse body.”

Napatingin ako sa necklace na nasa kamay ko. Ang necklace ni Jaylord. Sunod-sunod akong umiling. “N-no... It couldn’t be...”

“Wala na si Jaylord, Ellaine. Iniwan na niya tayo.”

Napatingala ako kay Khalil. Unti-unti, tumimo sa isip ko ang mga sinabi niya. Ang nangyari ng araw na ‘yon. Ang nasusunog na warehouse. Lahat-lahat.

Hanggang sa unti-unti kong naramdaman ang sakit.

Ang puso ko.

Parang hinihiwa.

Parang pinupukpok.

Parang winawasak.

Nang paunti-unti.

Sobrang sakit na parang gusto kong sumigaw.

“Waaaahhhhh!”

“Ellaine.”

“Don’t, Clay. Hayaan mo siya.”

“Pero, Khalil.”

“Tama si Khalil, Clay. Lumabas na muna tayo.”

“Pero—”

“Tara na.”

“Waaahhhh!” Sinigaw ko ang nararamdam kong sakit. Pero bakit parang hindi nababawasan? Bakit nadadagdagan pa? Hindi ko na kaya! Para na kong mababaliw sa sakit! Bakit ganito?

“Si Jaylord... Patay na siya…” Umiling-iling ako. “Patay na siya... Wala na siya...” Unti-unti kong naramdaman ang pangingilid ng mga luha ko. “Jaylord...” Hanggang sa parang gripong nag-unahan sa pagpatak ang mga luha ko na hindi ko na mapigilan. “Hindi pwede to...”

Tiningnan ko ang hawak kong necklace. Napatakan na ‘yon ng mga luha ko. Ni hindi ko na siya makita dahil sa nagtutubig kong mga mata. “Hindi ko tinanggal yung kwintas ko... Pero ikaw... Yung sa’yo... Paano pa kita makikita kung na sa’kin ‘to... Jaylord...”

This is the reality. Wala na si Jaylord. Iniwan na niya ko. Hindi na siya babalik. Hindi ko na maririnig ang boses niya. Hindi ko na maririnig ang pagsusungit niya. Hindi ko na mararamdaman ang yakap niya, ang halik niya. Hindi ko na siya makikita pa. Hinding-hindi niya.

And that realization, it hurts me like hell!

“Jaylord! Bakit?! Ba’t mo ko iniwan?! You promised me...! Na makikita kita...! Pero bakit? Bakit nangyari ‘to?! Ang sabi mo aalagaan mo ko? Ang sabi mo po-protektahan mo ko? Habang buhay tayong magsasama...! Paano mo gagawin ‘yon kung wala ka na...?! Bakit ganito pa?! Bakit biglaan pa?! Bakit ba ginawa mo sakin ‘to...?! Bakit hinayaan mong mawala ka?! Bakit...?!”

Ni hindi ko na kaya pang magsalita pa sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Napahawak ako sa dibdib ko. Ang sakit... “Waaahhhhh!” sigaw ko habang umiiyak. “Ang sakit-sakit... Waaahhhhhhh!”

Bakit ganito? Bakit kailangang mangyari ‘to? Ayokong tanggapin! Ayoko! Kung nananaginip man ako, gusto ko ng magising! Please... Gisingin ninyo ko...

“Clay! Sabi ng dito lang tayo sa labas! Hayaan—”

“Mga manhid ba kayo, Khalil? Kung kaya ninyong makita siyang ganyan, pwes ako hindi! Alam ninyong ayaw ni Jaylord na makita siyang ganyan, suntukin ninyo ko kung gusto ninyo, lalapitan ko siya!”

Hanggang sa maramdaman ko ang mainit na pakiramdam na ‘yon. Yumakap ako sa taong ‘yon. “Jaylord...” Ni hindi ko na magawang idilat ang mga mata kong hindi maubusan ng mailalabas na luha.

“It’s Clay, Ellaine.”

The warmth I felt, it’s not from Jaylord. At hindi ko na uli mararamdaman ang init na ‘yon. Ang init na nagmumula kay Jaylord. That feeling whenever I was inside his arms. That feeling of being safe in his arms. Hindi ko na siya mararamdaman.

That realization. It’s killing me inside. It’s killing me slowly...

Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko. “Clay...”

“Tama na, Ellaine. Ayaw ni Jaylord na makita kang ganyan.”

“Bakit, Clay... Talaga bang wala na siya... Hindi ko matanggap... Hindi... Kung alam ko lang... kung alam kong na mawawala siya... na iiwan niya ko... hindi ko na sana binitawan ang kamay niya...”

“Ellaine.”

“Ang sakit..sakit... Kung pwede ko lang isipin... na nandyan lang siya... na hindi niya tayo iniwan... para mabawasan ang sakit... ginawa ko na... Pero hindi... paulit-ulit kong naririnig... sa isip ko... na hindi na siya babalik... na hindi ko na siya makikita... na hindi ko na siya mahahawakan… Hindi ko kaya...”

“Kayanin mo, please...”

“Hindi ko na kaya, Clay... ang sakit..sakit...”

“Ellaine.” Naramdaman kong humiwalay siya sakin.

“Ang sakit..sakit...” Napahawak ako sa dibdib ko. “Naninikip ang dibdib ko... sa sobrang sakit...” Hanggang sa maramdam ko ang pag-gaan ng ulo ko. Na parang bumabagsak.

“Ellaine!”

Jaylord... Bakit...

I passed out.

Again.

Pero alam kong sa pagmulat ng mata ko.

Wala pa ring magbabago.

Sa sakit na nararamdaman ko.

At sa katotohanang wala na siya.

Iniwan na niya ko.

Iniwan na ko ni Jaylord.

= = =

>>>CHAPTER 14 HERE