Love at Second Sight : Chapter 63

CHAPTER 63

( Princess’ POV )

Nandito na naman siya sa arcade. Hindi na siya mag-isa. Kasama niya si Justine. O mas tamang nakasunod sa kaniya. Pagkatapos nilang kumain kanina, na ito ang nagpilit na magbayad, ay hindi na sila nag-usap. Para silang magkasama na hindi magkakilala.

Hawak na naman niya ang shotgun at bumabaril ng mga terrorists na nasa loob ng video game. Hindi niya naubos ang token niya kaya uubusin niya iyon ngayon. Gusto niyang mapagod para pag-uwi niya ng bahay, makakatulog agad siya.

Ito na naman siya. Bumabalik na naman siya sa dating siya. Sa dating siya na pilit na iniiwasan ang katotohanan. Pinilit na iniiwasan ang sakit na mararamdaman niya.

Ano namang gagawin niya? Magpakalunod sa iyak?

“Princess.”

May tumapik sa braso niya. Napakurap siya. Napahawak siya sa pisngi niya ng maramdaman niyang parang basa ‘yon. Umiiyak siya. Umiiyak na naman siya. Mabilis niyang pinahid ‘yon.

“May magandang comedy movie ngayon. Parang ang sarap tumawa.” narinig niyang sabi ni Justine.

Yun ang kailangan niya. Tumawa. Walang salitang lumabas siya ng arcade. Nakasunod pa rin sa kaniya si Justine. Inunahan pa nga siya nitong maglakad. Ng mabilis. Hindi niya alam kung uuwi na ito o ano. Hindi na niya ito makita. Basta ang punta niya, sa movie theater.

Pagdating niya do’n, lumapit siya sa ticket booth. Pero may humarang na agad sa kaniya. Si Justine. May hawak na itong ticket. Hindi lang ticket, may dalawang popcorn na malaki at dalawang softdrinks.

“Pakitulungan naman ako.” nakangiting sabi nito.

Napailing siya. “Hindi ko maintindihan kung bakit ginagawa mo ‘to.”

“Mahuhulog na ‘tong popcorn. Bilis.”

Napilitan siyang kunin ang dalawang popcorn na hawak nito.

“Let’s go.” Nauna na ito sa kaniya. Napasunod na lang siya dito.

* * * * * * * *

( Aeroll’s POV )

“Hapon na! Gising na!” Naalimpungatan siya sa malakas boses na ‘yon. Kasunod no’n ay may naramdaman siyang humihila sa paa niya. Nagtakip siya ng unan. “Hoy! Gising!”

“Harold, hintayin na lang natin siyang magising.”

“Kung hihintayin nating magising ‘yan, bukas pa ‘yon.”

“Nakakahiya naman kay Tita Amanda. Nambubulabog tayo ng tulog.”

“Don’t worry, honey. Lagi ko ‘tong ginagawa kay Aeroll. Sanay na sakin si Tita.” Kasunod no’n ay humampas na unan sa hita niya. “Gising!”

Tuluyan na siyang nagising. “Ano ba!” Binalibag niya ang unan pabalik dito. Pero nagtago ito sa likod ni Cath. Si Cath ang tinamaan.

“Sorry...” Biglang siyang napabangon para lang mapahiga uli ng kumirot ang ulo niya.

“Ayan ang napapala ng mga matatakaw sa alak. Inom pa insan.”

“Shut up...”

Tinawanan lang siya ni Harold.

“Harold, isa.” saway dito ni Cath.

Dahan-dahan siyang bumangon. “Ano bang ginagawa ninyong dalawa dito? Inaantok pa ko...”

“Tatlong oras ka na daw tulog sabi ni Tita Helen.” sagot ni Harold.

“Hindi ‘yan ang tinatanong ko.” Ipinatong niya ang ulo niya sa tuhod niya.

“Narinig ko ang mga sinabi mo kay Princess bago ka umalis kagabi.” Si Cath ang nagsalita.

Napaungol siya. “Cath please... ayokong pag-usapan ‘yan.”

“Pero, Aeroll—”

“Pwede na kayong umalis.”

“Deretsuhin mo na kasi, honey si insan ng hindi na makapag-react.”

“Same college kami ni Princess, different course. First year. Naging classmate niya si Chariz sa isang minor subject. They became friends. Binalaan ko na siya nung una na hindi ko gusto si Chariz. Pero ng mga panahong ‘yon, emotionally, mahina si Princess. Halos kamamatay lang ng mama niya. Second sem, nakilala niya si Peter, ang first boyfriend niya. Naging magkabigan sila. Two months after, niligawan siya ni Peter. Halos four months siyang niligawan ni Peter. Napansin ko na no’n, ang mga tingin ni Chariz kay Peter. Pero sinarili ko muna ‘yon.”

“Second year, second sem. Do’n na nagsimula ang lahat. Lantarang inakit ni Chariz si Peter in front of Princess. To the point na may pinakita pa siyang video kay Princess, video na kahalikan niya si Peter. Tinatakot niya si Princess. Kung anu-anong paninira ang sinabi niya kay Peter laban sa kaibigan ko. She’s insane. Baliw lang ang gagawa ng mga ginagawa niya. Alam mo bang muntik na niyang sagasaan ang bestfriend ko no’n? Buti at nakaiwas si bhest, yun nga lang sa putikan siya napaupo. Maalala ko lang talaga siya, nabibwisit na ko!”

“Kitang-kita ko no’n ng sugudin niya si Princess. Kung anu-anong masasama ang sinabi niya sa bestfriend ko. Edi nakatikim siya ng sampal kay bhest. At ‘yon ang naabutan ni Peter. Mas pinaniwalaan niya si Chariz. End of story.”

“About James, medyo mahabang kwento, eh. Alam mo naman yung ginawa niya sa kaibigan ko nung makipaghiwalay siya diba? Kay Princess mo na lang itanong kung anong nangyari. Ang masasabi ko lang, totoong naghiwalay na sila. Napilitan lang si Princess na magpanggap na sila pa ni James because of Tito Eric, James’ father. May masakit sa puso si Tito Eric. Close si Tito kay Princess na parang anak na niya ito. Halos katatapos lang atakihn ni Tito, at yun ang iniiwasan ni Princess na mangyari uli dahil parang ama na ang turing kay Tito. Kaya napilitan siyang pumayag kay James na wag muna nilang sabihin na hiwalay sila. In short, in front of James family, they should act like they were still together. Ang alam ko, after Tito Eric’s birthday, balak na nilang sabihin. End of story.”

“Ewan ko kung anong sinabi sa’yo ng Chariz na ‘yon. Bahala ka kung sino ang gusto mong paniwalaan. Pero Aeroll, kilala mo si Princess. Hindi mahalaga dito kung matagal mo na siyang kilala o hindi. Isipin mo na lang yung mga araw na magkasama kayo sa Romblon. She’s not fake. Mas ako ang nakakaalam no’n dahil bata pa lang kami, kilala ko na siya. Mahal ka ng kaibigan ko. Kung hindi man niya nasabi sa’yo ‘yon, may dahilan siya. Alam kong nasaktan ka sa nakita mo. Pero sana lang hinayaan mo siyang magpaliwanag.”

“Nagselos nga kasi si pinsan. Kung ako din ‘yon—”

“Anong gagawin mo?”

“Syempre, hahayaan kitang magpaliwanag, honey. Paano kung ikaw naman si Aeroll?”

“Hahagisan kita ng granada.”

“Ouch naman!”

“Ang arte mo naman! Samahan mo na nga lang ako sa baba. Nauhaw ako bigla sa haba ng sinabi ko.”

“Honey, wala bang replay ‘yon?”

“Suntok? Gusto mo?”

“Kiss na lang.”

Hanggang sa makalabas ang dalawa ay nakayuko lang siya. Ni wala siyang sinabi. Kahit kumikirot ang ulo niya, pumasok sa isip niya ang lahat ng sinabi ni Cath.

Bumalik sa alaala niya ang mga araw na magkasama sila ni Princess nung nasa Romblon pa sila. Lahat ng nangyari sa nakalipas na araw.

“Shit!” Inis na sinabunutan niya ang buhok niya. “Napakatanga ko talaga!”

Naalala niya ang mukha nito kanina ng magkita sila sa ospital ng maabutan niya ito at si Chariz. Ang expression ng mukha nito habang nakatingin sa kanilang dalawa ni Chariz. Ngayon lang niya napansin, parang may isinuko ito na kung ano. Hindi niya inintindi ‘yon kanina.

He gritted his teeth. Naiinis siya sa sarili niya. Napahawak siya sa ulo niya. Mas lalong sumasakit ‘yon. Humiga siya sa kama at tumitig sa kisame nang biglang bumukas ang pintuan ng kwarto niya. Si Cath, kasunod nito si Harold. “Aeroll! Si Princess!”

* * * * * * * *

( Princess’ POV )

Tapos na siyang manood ng movie. Sila pala ni Justine.

“Gusto ko ng umuwi.” sabi niya.

Gusto na niyang umuwi at matulog. Ilang oras din siyang nandito sa mall simula pa kanina. Baka nagugutom na si Miming. Pero alam niyang hindi iyon ang dahilan. Comedy nga yung pinanood niya, pero parang sinasadyang may eksena na katulad ng nangyari sa kanila ni Chariz at Aeroll kanina. In a comedy way nga lang. Kaya sa halip tawa lang ang gawin niya, tumatawa siya habang umiiyak.

“Ako din. Gusto ko ng umuwi.” sabi ni Justine.

Napalingon siya dito. “Saan?”

Ngumiti lang ito. Pero hindi na sumagot.

Tahimik na silang naglakad ni Justine. Hanggang sa makarating sila ng parking lot. Huminto siya at nilingon ito. Para lang mapatingin sa bandang likuran nito. Kumunot ang noo niya. “Hunter?”

May kamay na yumagayway sa harap ng mukha niya. Napatingin siya kay Justine. Lumingon uli siya sa likuran nito. Napalingon din ito sa tinitingnan niya. Wala na si Hunter. Wala o talaga namang wala?

Ano ka ba naman, Princess! Kung sino-sino ang nakikita mo na hindi na naman dapat. [other self]

“Sinong tinitingnan mo?”

Napalingon siya kay Justine. Tumikhim siya. “Wala. Nga pala. Sorry kung nasungitan kita kanina. Ano lang kasi...”

Itinaas nito ang kamay nito para patigilin siya. “Umuwi ka na.”

Tumango siya. “Okay. Ingat ka.” Humakbang na siya palapit ng kotse niya. Nang tila may nakalimutan siya.

Magpa-salamat ka kapag may ginawang mabuti sa’yo ang ibang tao.

Natutunan niya kay Aeroll ‘yon. Kinagat niya ang labi niya. Si Aeroll.. Huminga siya ng malalim bago uli harapin si Justine. Pero bago pa siya makaharap ay may tumulak na sa kaniya. Kasunod no’n ay may narinig siyang putok ng baril. Dalawang magkasunod na putok ng baril. Napapikit siya at napatakip siya sa tenga niya.

“A-ano... ‘yon?”

Kasunod no’n ay may narinig siyang tunog ng sasakyan hanggang sa mawala ‘yon sa pandinig niya. Saka lang niya napansing may taong halos nakapatong sa kaniya. Idinilat niya ang mata niya. Mukha ni Justine ang tumambad sa kaniya. Pero hindi ito nakatingin sa kaniya. Kaya pala hindi niya naramdamang nauntog ang ulo niya kanina at may mabigat na pumatong sa kaniya.

“J-justine...” Nanginginig ang boses niya.

Nilingon siya nito. At nanibago siya. Ang mga mata nito. Ang talim. Nawala na rin ang ngiti nito. Sobrang seryoso ng mukha nito na parang hindi ito ang Justine na nakasama niya kanina at ang Justine nang una niya itong makita.

Tinulungan siya nitong tumayo. Napakapit siya sa braso nito dahil nanginginig ang tuhod niya. “A-anong nangyari? A-ano ‘yon?”

Lumingon ito. Sa likuran niya. Napalingon din siya. At nakita niya ang kotse niyang basag ang salamin sa gawi ng driver seat. Napalunok siya. Ang lakas ng kabog ng dibdib niya.

Nilingon niya si Justine. “May gusto bang...” Parang ayaw niyang sabihin ang nasa isip niya. Na may gustong bumaril sa kaniya?

* * * * * * * *

Nandito sila ni Justine sa police station para magbigay ng statement. May dumating na mga security guard kanina sa parking lot. Pagkatapos no’n ay may dumating na pulis. Pinatawag ng management ng mall.

Tahimik lang siyang nakaupo. Habang si Justine, kausap ng pulis. Nabigay na niya ang statement niya. Pero wala naman siyang masabi dahil wala siyang nakita.

“They were just teenagers. I saw one of them.” Napalingon siya kay Justine. “They were in drugs, I think. Kaya nila nagawa ang bagay kanina. Nagkataon lang na siguro na kami ng kasama ko ang nasa parking lot ng mall. At nagkataon pang nakita ko ang gagawin nila. Kung hindi ko nakita, malamang imbis na dito sa police station ang bagsak namin, sa ospital o sa morge.”

Pinagsiklop niya ang mga kamay niya. Do’n siya tumingin. Teenagers lang ba talaga ‘yon? Bakit parang iba ang kutob niya? Pero mas gugustuhin pa niyang paniwalaan ang sinabi ni Justine kesa ang nasa isip niya na mero’ng gustong bumaril sa kaniya. Nagtayuan ang balahibo niya.

Katatapos lang ng nangyari sa kanila ni Aeroll kanina, tapos nangyari pa ‘to? Bakit ba ang malas niya? Paano kung wala si Justine kanina? Paano na siya? Paano kung hindi niya ito kasama? Kung hindi sa ospital, baka sa morge ang kahinatnatan niya. Wala pa siyang balak mamatay. Hindi naman siya gustong mamatay para makalimutan ang sakit na nararamdaman niya ngayon, eh.

Dapat kasi umuwi na lang siya. Dapat kasi do’n na lang siya nagmukmok. Dapat kasi... Pumatak ang luha niya sa kamay niya. Napapikit siya.

Aeroll...

“Princess!”

Pumatak na naman ang luha niya. Bakit ba naririnig ko ang boses mo, Aeroll? Bakit ba kasi si Chariz ang pinaniwalaan mo? Paano naman ako? Bakit ba nangyayari sakin ‘to? Karma ko naman ba ‘to? Bakit ba—

“Princess!” Someone held her hand that was on her lap. Tumingin siya sa taong ‘yon. Nakatingkayad ito sa harap niya. He held her face. He looked in her eyes. “Okay ka lang ba?” He looked so very worried. Mukha pa nga itong walang tulog.

“Aeroll...” Naghahalucinate na naman ba siya? Niyakap niya ito to make sure na totoo itong nasa harap niya. Na hindi siya naghahalucinate lang.

When he hugged her back. Do’n niya napatunayan na totoo ngang nandito ito. Tuluyan na siyang napaiyak.

“Shhh...” Hinagod nito ang likod niya. “Nandito na ko.”

Hinigpitan niya ang yakap dito. Nandito na nga ito. And she feels safe.

* * *

>>>CHAPTER 64 HERE