KontraBIDA : Chapter 3

CHAPTER 3

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

Nandito ako ngayon sa library. Oo, kahit ganito ako. Puro kalokohan. Katarayan. Kayabangan. Masipag naman akong mag-aral.

Kaya kahit napapagalitan ako ni daddy dahil sa mga kalokohan ko, bumabawi naman ako sa mga grades ko. Kailangang magpakasipag. Because I’m the only daughter of Mr. Fernando Phillip Alonzo, ako lang daw ang tangi niyang tagapagmana.

Tagapagmana daw. Hmp! Tagapagmana nga. Kaya lang makukuha ko lang daw ang mana ko kung papakasal ako. Hindi sa lalaking gusto ko. Kundi sa lalaking pipiliin niya.

Duh! Ang gusto ko si Warren. Si Warren lang!

“Excuse me, Miss Janiya.”

Matining ang boses na ‘yon na nadinig ko mula sa likuran ko. Napaangat ang tingin ko mula sa paghahanap ng libro sa book shelves. Nakaupo ako sa malaking librong inilapag ko sa sahig. Isang cute na babae ang nalingunan ko. Pero syempre mas maganda ako.

“It’s Janiyah, with a letter H, okay.” pagtatama ko.

“I’m sorry.”

Sorry? Pero ang saya ng tinig niya? Ibinalik ko ang atensyon ko sa ginagawa ko. “What do you want? Can’t you see I’m busy? So kung may sasabihin ka, make it fast.”

“By the way I’m Trixie. First year. Taking up Journalism. My—”

“Why don’t you just give me a copy of your slumbook?” Parang balak pa ata niyang sabihin ang favorite color, food, bla-bla-bla niya. At wala akong panahon para pakinggan ang mga ‘yon.

“You’re so funny.”

Napatingin ako sa kaniya. Hindi ko na kailangang tumingala dahil umupo na din siya sa tabi ko gamit ang librong kinuha niya na ginawa niyang upuan. Nang-gaya pa.

“I’m funny? That’s the very first time na may nagsabi sakin niyan. Madalas mataray, mayabang at maarte.”

“You’re sitting sa sahig. Is that maarte?”

“You are maarte. Ang arte mong magsalita.” Ginaya ko pa ang tono ng boses niya.

Napabungisngis ang babae at tinapik pa ko sa balikat. “Ganito lang talaga ako.”

Manhid ba ‘tong babaeng ‘to? Hindi ba niya gets na ayaw ko ng kausap at kung pwede, lumayas na siya sa harapan ko? May gana pang tapikin ako sa balikat. “We’re not close kaya huwag mo akong tapikin.” mataray kong sabi.

Sa halip na mag-back-off ay nginitian niya pa ako. “You’re masungit nga.”

“Lalo na sa mga feeling close.” Tinutok ko uli ang atensyon sa paghahanap ng librong kailangan ko. Hindi pa din umaalis ang babaeng nakalimutan ko agad ang sinabing pangalan. “What do you want?” tanong ko.

“Ahm, kasi we have this project at one of our subjects.”

“So? Anong pake ko sa project mo?”

“We have to interview daw the daughter of Mr. Alonzo. At ikaw ‘yon.”

Kumunot ang noo ko. “Lahat kayo ng classmates mo?”

“Kami lang ng partner ko. Pinapili kami kung sino ang gusto naming interviewin. Kahit sino daw sikat dito sa school. Either sa varsity team or sa administration ng school natin.”

Napatingin ako sa kaniya. “Either of the two, I didn’t fall in.”

“But you’re the daughter of Mr. Alonzo. And you are sikat. That’s why I chose you.”

“How are you sure na magpapa-interview nga ko sa’yo?”

Nginitian niya ko. “I just know.”

“Ang lakas ng fighting spirit mo, ah. You know what kind of person I am, right? Baka nagsisimula pa lang ang interview, mag-back-out ka na. At ayokong sinasayang ang oras ko sa mga walang kwentang bagay.”

“Don’t worry, I don’t believe in gossips naman unless I saw it with my own eyes. Saka kung titingnan ka naman, hindi ka naman katulad ng sinasabi nilang maldita. You have a face of an angel.”

Tama siya. Biniyayaan nga ko ng maamong mukha, kabaligtaran naman ng ugali ko. Yun ang madalas kong marinig na sinasabi ng mga tao sa campus na ‘to. At wala akong paki. Inggit lang sila.

“Paano kung makita mo ang mga ugali kong ‘yon?”

Tumingin pa siya sa kisame bago ako sinagot. “What will I do? Nothing. Saka sanay na me sa mga masusungit, like you. I will not make you husga. I promise.” Itinaas pa niya ang kanang kamay niya. “May kanya-kanya naman kasi tayong ugali, right?”

May naalala tuloy ako dahil sa sinabi niya. “Para kang si Warren.” bulong ko.

“So, papayag ka na, Miss Janiya?”

“It’s Janiyah, with a letter H. Kalimutan mo pa ‘yan, patatalsikin kita sa school na ‘to.”

Humagikgik lang siya. Para naman timang ‘tong babaeng ‘to! “So, payag ka na ba, Miss Janiyah?”

“You know what? You’re insane.”

“So, payag ka na?”

“Shut up, okay? Ang kulit mo!” Nang may maisip ako. Sumilay ang ngiti sa labi ko. “Okay. Papayag ako. In one condition.”

= = = = = = = =

Nakaupo ako ngayon sa bench habang pinapanood ang laro ni Warren. Member siya ng basketball varsity at practice game nila ngayon. MVP siya ng team nila at sikat din siya sa school lalo sa mga girls. Pero nakapagtatakang hindi ko siya kilala no’n bago pa kami magkakilala. Sabagay, hindi naman ako madaling makatanda ng mukha at pangalan ng mga taong nasa paligid ko.

Katabi ko ngayon ang epal ng love story ko. Si Janine.

Bakit ba kasi siya nandito? Hindi naman siya kailangan ni Warren. Wala naman siyang maitutulong. Ni wala atang alam na sports ang babaeng ‘to. Libro lang ata ang alam niyang hawakan.

Bagay sila ng matabang lalaki nerd na nakita ko nung first day of class. Nerd is meant to be with a nerd. At bagay talaga sila. Isang mataba at isang payat.

“Ano ba talaga kayo ni Warren?” Ilang beses ko nang natanong ‘yon, pero hindi talaga ako mapakali. May something sa kanilang dalawa.

Mula sa gilid ng mata ko ay nakita kong napalingon si Janine sakin. Ibinalik din agad niya ang tingin sa panonood ng game. Matagal bago siya sumagot. “Magkaibigan kami.”

Asual. Iyon naman ang lagi niyang sagot sakin. “You know I like him, right?” Nasabi ko na ang bagay na ‘yon sa kaniya dati pa. Nang malaman kong may gusto si Warren sa kaniya, sinabihan ko agad siya na gusto ko si Warren.

“Oo.”

“Masyado lang siguro siyang nagpapakipot kaya gano’n. Pero alam kong may gusto din siya sa’kin.” Kahit ang totoo, alam kong ikaw ang gusto niya. Pero gagawin ko ang lahat, magustuhan din niya ako. Beause I’m better than you. Much better than you, Janine.

“Tama ka.”

Nilingon ko siya. “Huwag ka ngang plastic.”

Napalingon din siya sakin. “Janiyah.”

Bakit ba kasi ganito kaamo ang mukha niya? Mas maamo pa ata sa sakin. Hindi ba siya naiinis sakin? Sa mga lantarang pagtataray ko sa kaniya? Kaya nga mas lalo akong naiinis sa babaeng ‘to!

“Alam kong naiinis ka sa’kin dahil nahati ang atensyon ni Warren sa’yo simula ng makilala niya ‘ko.”

“Hindi ‘yan totoo. Isang kaibigan na ang turing—”

“Wala akong kaibigan! Manloloko lang naman sila! Dahil mismong mga kaibigan ko dati, inahas ako. Kaya hindi kita magiging kaibigan kung alam ko lang na aahasin mo din ako.”

“Sinabi ko naman sa’yong hindi ko gusto si Warren.”

“Sinasabi mo lang pero hindi mo naman ginagawa.”

“What do you mean?”

Pa-english-english pa ‘to. Duh! “Gusto kong lumayo ka sa kaniya.”

“Janiyah! Hindi pwede—”

“At bakit?”

Hindi siya makasagot.

“So, may gusto ka nga sa kaniya.”

Umiwas siya ng tingin sakin. “W-wala.”

“Kung wala kang gusto sa kaniya. Lumayo ka sa kaniya. Kami ang nababagay. Alam mo ‘yan. Alam na alam mo.”

Tumayo na ko at sinalubong si Warren. Binigyan ko siya ng mineral water at pinahid ang pawis na tumutulo sa mukha niya.

“Ako na, Janiyah.”

“Opo.” Nilingon ko si Janine. Wala na siya sa pwesto niya. Napangisi ako. Buti nga. Makuha siya sa salita.

“Where’s Janine? Katabi mo lang siya ‘di ba?” tanong ni Warren.

“Mauuna na daw siyang umuwi.”

Kumunot ang noo ni Warren.

Hmm...Bakit kaya? Huh! I don’t care as long as wala na sa paningin ko si Janine. “Tara, Warren. Kumain muna tayo.”

“Kailangan ko nang umuwi.”

I pouted. “Ang gara mo naman, eh.”

Ginulo niya ang buhok ko. “Oo na. Pero saglit lang, ah.”

Napangiti ako. “Promise!”

“Promise ka na naman diyan. Hindi mo naman tinutupad.”

“Promise na promise!”

“Hindi talaga matutupad kasi dalawang promise na.”

Nagtawanan kami.

Pinisil ko ang pisngi niya. “Ang gwapo mo talaga!”

Pinisil din niya ang ilong ko. “Ang ganda mo naman.”

“Matagal ko ng alam.” Kinikilig ako! Wahehe!

 

= = =

>>>CHAPTER 4 HERE