Ang Enkantado Sa Buhay Ko: Chapter 1

Ang Enkantado Sa Buhay Ko

Chapter One

“Sigurado ka na ba na doon ka na titira?” 

Napapailing na lamang ako sa ina ko. Lilipat na kasi ako ng tirahan dahil sa bago kong trabaho. Tapos na ako sa kolihiyo at ngayon ay natanggap na ako sa isang sikat na hotel at doon ako magtatrabaho as a receptionist. Kailangan ko na lumipat dahil sa kadahilanan na napakalayo niyon at baka may possibilidad na ma-late ako. 

“Ma, sigurado na ako tsaka I need to grab this opportunities para gumanda ang career ko. Malaki ang sweldo at tsaka bibisitahin ko naman kayo eh tuwing day off ko.” 

 

“Oh siya. Mag-iingat ka sa biyahe mo. Nilagay ko na ang baon mo sa bag.” 

Nagpaalam na ako sa kapatid ko at umalis na mahaba haba rin kasi ang biyahe ko at kailangan ko din ayusin ang mga gamit ko sa bago kong bahay. Malapit lang kasi iyon sa pinagtatrabahuan ko eh.

Pagdating ko sa two storey house at malapit sa bentana ng magiging kwarto ko ay may malaki at matandang puno. Okay lang din sa akin na meron ang ganun para hindi naman kung gusto ko mag-relax sa labas at diyan na ako tatambay.

Wala pa gaanong kagamitan doon sa loob ng bahay dahil hindi pa ako nakabili. Siguro makakabili na ako niyon pag may sweldo na ako.

“Miss.” 

Isang matandang babae ang lumapit sa akin.

“Yes?” 

“Ikaw ba ang bagong lipat diyan?”

“Opo.”

“Ganoon? Naku, kung ako pa sayo ay hindi ako diyan titira at doon na lang ako sa mas maganda pa na lumipat ka na.”

Parang may bumundol na kaba sa dibdib ko. 

“B-bakit naman po?” 

“Hindi ba sinabi ng may-ari niyan? Sabagay disperado na silang umalis diyan eh. Kaya nila beninta iyang bahay na iyan ay dahil may nakatira daw sa punong iyan na isang kapre!”

Pilit na tumawa ako pero sa totoo lang ay ang bilis na ng tibok ng puso ko na parang sasabog na sa takot. “Sus, naniniwala naman kayo diyan. Sa panahong ito ay ang dapat na kinakatakutan ninyo ay iyong mga tao na kesa sa mga multo o kapre hindi naman iyan totoo eh.”  

Pagkatapos namin mag-usap ay pumasok na ako sa loob bitbit ang mga gamit ko. Hay, kailangan ko ng alisin sa isipan iyon. Tsaka darating mamaya ang mga kaibigan ko para e-celebrate daw ang independent ko.

Nilinis ko muna ang lugar at nilagay sa tamang lugar ang mga kagamitan. Ang laman ng box ko ay mga damit at mga pocketbooks. Wala ng iba pa. 

Umakyat na ako para dalhin ang damit at mabuti na lang at may cabenit na doon. Habang pinapasok sa loob ang damit ay biglang tumunog iyong cellphone ko.

Alipin ako~

Ella:

     Friend! Sorry but we need to cancel our celebration today because we have an important things to do and it is very urgent. Hope you’ll understand. >.< May be some other time, princess?

Princess (me):

      Okay lang sa akin, bes! *^_^*

Pagsapit ng gabi ay bumili na lang ako ng pag-kain at pumasok na sa loob ng computer. Magsusulat na lang siguro ako para may update na ako sa stories ko. Habang nagsusulat ay ngayon ko lang namalayan na alas dose na pala. 

“uh-oh! alas dose na pala! Kailangan ko ng matulog may pasok pa ako!”  In-off ko ang laptop at humiga na sa kama. Pero hindi parin ako dinadalaw ng antok at mas lalong hindi talaga ako makakatulog dahil naalala ko ang kwento ng babae! May momo daw dito! agh! Kailangan ko na magdasal.

 

Oh panginoon tulungan mo ako at alisin ang mga masasamang

Espiritu at sana makatulog na ako ng mahimbing na walang

Alalahanin. Panginoon bigyan niyo ako ng sign na

Magbibigay sa akin ng kasigaruduhan na walang kapre o multo.

      

 Sukat ng dinasal ko iyon ay may narinig akong katok na nanggaling sa bentana.

“Diyos ko! ito na po ba ang sign na hinihingi ko?!” Nasundan pa ang katok ng iyon. Kaya naman ay bumalikwas ako at pinagpapawisan na bumangon.  “Sino iyan?”

Nanunuot ang kalamnan ko. at nanginginig na binuksan ang bentana. Biglang bumulagta doon ang isang lalaki! Kaya napatili ako at parang gusto ko maihi sa short ko!  

“Ahggggg!!!!!!! Multo! Multo! Inaaayyy!!!! Waaaaaah!” Umiyak ako ng iyak sa takot. “Waahh! Ayoko na! ayoko na! wala akong pakialam kung nabayaran ko itong bahay! Aalis na ako dito! waaaaaah huwag mo akong patayin.”  

“Hindi ako multo, Miss, kaya huwag kang ng umiyak wala naman akong masamang gagawin sa`yo.” Narinig ko ang kanyang baritonong boses. 

“T-talaga?”  Dahan dahan ako na nag-angat ng ulo at nakita ko siya. Hindi naman siya mukhang multo o kapre na kagaya ng sinasabi nila. Kakaiba ang kanyang pananamit pero hindi iyon ang nakaagaw ng pansin ko kundi ang mukha niya. Moreno ang kulay ng balat niya at kamukha niya si Imran Abbas. Maganda ang pangangatawan.

“Mukha ba akong nagsisinungaling sa`yo?” 

Tiningnan ko siya ng maigi. Mukhang hindi naman pero bakit nandito siya? Hindi kaya magnanakaw siya o rapist? Pero sa gwapo niyang iyon ay magnanakaw at kung rapist naman ay hindi naman ako maganda.  Diyos ko! mabuti na lang at hindi siya multo! 

“Eh anong ginagawa mo dito? Trespassing ito ah! Magnanakaw ka ba? sorry ha? wala kang mapapala sa akin dahil wala akong pera at kung rapist ka naman ay huwag mo ng tangkain dahil hindi ako maganda! nakikita mo naman sa mukha ko di ba? kaya umalis ka na dito dahil kung hindi tatawag ako ng police!” Naglabas ako ng cellphone. 

“Hindi ako ganoon. Gusto ko lang kasi bigyan ng regalo ang bagong lipat dito eh. Dapat sana ibibigay ko ito sa`yo kanina ngunit mukhang busy ka kaya humanap ako ng tyempo.”

“Hell! You can give it to me tomorrow. Hindi ka ba makapaghintay?” 

“Hindi.”

Naiinis na tinanggap ko iyong maliit na kahon. Hindi ko tiningnan ang laman.

“Oh iyan. Thank you at nag-abala ka pa. Binigyan mo pa ako ng atake sa puso sa ginawa mo. pero pwede ba sa susunod kumatok ka doon sa pintuan at hindi sa bentana. Gusto mo ba ng kape? Pwede kitang ipagtimpla.”

“Naku, huwag na. aalis na ako hinahanap na kasi ako sa amin eh. Ah nga pala ako nga pala si Matteo.”

Weirdo naman ng lalaking ito. Nag-abala pa siya na ibigay sa akin `to eh ngayon lang naman kami nagkita.

“Okay. Salamat sa regalo mo ah ako nga pala si Princess.”

“Alam ko.”

“Alam mo?” Nakataas ang kilay ko.

“Ah... eh.. ibig kong sabihin ay walang anuman. Heheh! Sige alis na ako at matulog ka na. Magkita na lang tayo uli.”

“Okayy...Pero pwede ba bumaba ka diyan sa bentana at gamitin mo iyong pintuan sa baba.”

“A-ah... sige.” 

Gwapo sana eh. Pero weirdo naman. 

>>> CHAPTER 2 HERE