Following Your Heart : Chapter 14

A/N : LAST CHAPTER UD for this year. Till next year! muaaaahhhhhh!

CHAPTER 14

( Shanea’s POV )

Naalimpungatan siya ng may kung anong bumagsak sa beywang niya. Akala niya tuloy nananaginip lang siya ng mukha ni Cath ang tumambad sa kaniya. Kamay nito ang nasa beywang niya.  Dahan-dahan niyang inalis ang kamay nito dahil nakikiliti siya. Oo. Hanggang ngayon, ang lakas pa din ng kiliti niya sa beywang. Kumilos si Cath, nagbago lang ito ng pwesto at humarap ng higa sa katabi nitong si Harold.

Hindi niya mapigilang mapangiti lalo na ng hapitin ni Kuya Harold si Ate Cath palapit sa dibdib nito. Ang sweet talaga nila kahit sa panaginip ko...

 

Tumalikod siya ng higa kay Cath para lang magulat ng makita niya kung sino ang katabi niya. At nakaharap pa sa kaniya.

Jed? Diba nasa America ‘to?

Napangiti siya. Ang ganda naman ng panaginip niya. At katabi pa niya si Jed. Parang totoo talaga. Inangat niya ang isang kamay niya at pinasadahan ang noo, ilong at bibig nito. 

Mas lalo ka atang gumwapo sa paningin ko, Jed. Kailan ka ba uuwi? O uuwi ka pa ba? Tutal naman dinalaw mo na ko sa panaginip ko, lulubos-lubusin ko na, hah.

Dahan-dahan siyang lumapit ng higa dito at sumiksik sa dibdib nito. Napangiti siya ng hapitin siya nito at yakapin ng mahigpit. Tiningila niya ito. Napatingin siya sa labi nito. Wala sa loob na inilapit niya ang mukha niya at hinalikan ito. Sa mismong labi nito.

Alam kong tapos na ang kabaliwan ko sa’yo. Three years, Jed. Pero kahit ngayon lang, pagbibigyan ko muna ang sarili ko. Ang sabi ko dati, ikaw ang magiging first kiss ko. Hindi naman natupad ‘yon dahil iniwan mo ko. Kaya ngayong dinalaw mo ko sa panaginip ko, tutuparin ko na ‘yon. Kahit sa panaginip man lang, matupad ko lang na ikaw ang maging first kiss ko.

Napangiti siya pagkatapos. At napahawak sa labi niya. Parang totoo talaga. Ipinikit niya ang mga mata niya at ninamnam ang feeling habang yakap siya ni Jed. Kahit sa panaginip lang.

* * * * * * * *

( Jed’s POV )

Bakit parang may mabigat na nakapatong sa braso niya? Iminulat niya ang mga mata niya. Tumambad sa kaniya ang mahimbing na natutulog na si Shanea. Ilang saglit pa siyang natulala ng hindi mag-sink in agad sa utak niya ang pwesto nilang dalawa. Nakaunan ito sa braso niya at nakasiksik sa dibdib niya habang nakayakap naman siya dito.

Ilang saglit siyang napapikit siya ng mariin. Bakit ganito ang pwesto namen? Napahawak pa siya sa labi niya. Panaginip ko lang ba ‘yong parang may humalik sakin? Iniling niya ang ulo niya. Naalimpungatan lang siguro siya at kung anu-ano ang iniisip niya.

Dahan-dahan niyang inangat ang ulo niya at tiningnan kung may gising na sa mga kasama niya. Nakahinga siya ng maluwag ng makitang tulog pa ang mga ito. Sinilip niya ang relo niya. Mag-aalas-syete na.

Napatingin siya kay Shanea. Anong gagawin niyang kilos para maihiwalay ito sa kaniya ng hindi ito magigising? Mahirap ng may makakita sa pwesto nila. Baka kung ano ang isipin.

Dahan-dahan niyang inalis ang ulo nito at maingat na ipinatong sa unan nito. Nakahinga siya ng maluwag ng hindi ito magising, tumalikod lang ito ng higa at humarap kay Cath.

Tatayo na sana siya ng maramdaman niyang kumilos ang katabi niya at umupo. Si Aeroll. Shit! Nakita kaya niya ang pwesto namen ni Shanea kanina?

Ilang saglit siyang nakiramdam ng maramdaman niyang tumayo ito. Hindi naman siguro nito nakita. Mamaya na muna siya babangon. Papalipas muna siya ng ilang minuto. Kaya lang, two minutes pa lang ata ang nakakalipas ng marinig niya ang sunod-sunod na ingay ng apat na tukmol na pinsan Aerol plus si Harold.

“Tang@^&! Ano ba ‘yang paa mo, Morris James! Nasa mukha ko na! Ang sakit na nga ng ulo ko, amoy pa ng paa mo ang bubulaga sakin!”

“Hmmm...shit naman! Bob Allen! Kung makareklamo ka diyan! Yung pwet mo naman, nasa mismong tapat pa ng mukha ko! Naman oh! Pa’no kung umutot ka? Para akong pinatay ng dalawang beses niyan, eh.”

“Speaking of dalawa, itong dalawang binti mo, Alexander Jose, ginawang unan ang dibdib ko! Sosyal ng paa mo, ah. Eh, kung iprito ko kaya ‘yan mamaya at ipaulam sayo?”

“Kadiri ka talaga, Jean Paulo! Kung yang paa mo kaya ang ilaga ko at kung makapanulak sa likod ko, wagas. Pero okay lang, mas lalo akong napapadikit sa honey ko.”

Napapailing na bumangon siya. “Ang ingay ninyo. May natutulog pa.” Pero parang wala namang narinig ang mga ito. Inayos na lang niya ang kumot ni Shanea na nakapatong dito. Napatingin siya kay Harold ng mapansin niyang nakamasid ito sa kaniya.

“Anong tingin ‘yan?”

Ngumisi ito. “Anong tingin ka diyan?”

“Kabisado ko pa rin ‘yang tingin mo, Harold.”

“Kung anong napapansin mo diyan. Makatulog na nga muna uli.” Niyakap nito si Cath.

May iba talaga sa tingin nito kanina, eh. Napapailing na tumayo siya at dumeretso ng cr. Hindi kaya... Iniling niya ang ulo niya. Hindi naman siguro.

* * * * * * * *

( Shanea’s POV )

Naalimpungatan siya makarinig siya ng ingay.

“Magpapaalam lang ako kay Jed.”

Huh? Anong pinagsasabi nito? “Nasa America si Jed noh!” Nakapikit na bumangon siya. Ang tigas ng hinihigaan niya kaya lumipat siya ng kama niya. Maaga pa naman kaya matutulog uli siya. Mamaya pa naman ang pasok niya ng Shahiro. Hihintayin na lang niyang mag-alarm ang alarm-clock niya.

Hindi niya alam kung ilang minuto o oras siyang nakatulog uli. Wala naman kasi siyang narinig na alarm. At male-late na siya sa pagpasok. Pabalikwas siyang bumangon para lang mapahiga uli ng sumigid ang kirot sa ulo niya. Napapikit siya ng mariin. Idinilat niya ang mata niya.

Saka lang nag-sink in sa utak niya na wala siya sa kwarto niya at hindi nakahiga sa kama niya. Dahil nasa sala siya at nakahiga sa sofa.

Pinikit niya uli ang mga mata niya. Nandito nga pala siya sa Romblon, sa bahay Lola Conchita niya. Naalala niya agad ang nangyari kagabi kahit pa sumasakit ang ulo niya. Gano’n naman siya, bihira lang naman siyang maglasing ng ganito. Sobrang bihira pero pagkagising niya kinabukasan, naaalala niya agad ang nangyari ng nagdaang gabi.

 Nalasing siya! Binuhat siya ni Jed! Nasuka! Inalagaan ni Jed! At pinatulog! At kung tama ang pagkaka-alala niya, katabi niya itong natulog!

Teka! Katabing matulog?

Napadilat siya ng mata. Natutop niya agad bibig niya. Anak ng tinolang kalabaw! Katabing matulog? Madiing niyang pinikit ang mga mata niya. Hindi panaginip ‘yon! Katabi niya talaga si Jed kagabi! Niyakap niya! And worst, hinalikan niya. Sa labi!

Anak ng anak ng tinolang kalabaw! Anong ginawa niya?! She just kissed Jed! Ang first kiss niya!

Mas lalo tuloy sumakit ang ulo niya sa nalaman niya. Dahan-dahan siyang tumayo at dumeretso ng cr. Nasalubong pa niya ang Ate Cath niya.

“Goodmorning! Masakit ang ulo?”

“Sobra, ate.”

“Ako din. Pasaway kasi tayo.” Napangiti siya. “Sabay na tayong lumabas. Nasa likuran ata sila. Tayo na lang palang tatlo nila Princess ang naiwang tulog.”

Hindi niya napansin na silang tatlo na lang pala. Nakatuon ang pansin niya sa panaginip kuno niya kagabi.

“Tara na, ate.”

“Hindi ka maghihilamos?”

“Wag na. Mamatay sila sa amoy ko.”

Natawa ito. “Baka ma-turn-off niyan sayo si Jed.”

“Ate naman.” She pouted. “Maka-pag-cr na nga.”

* * * * * * * *

“Goodmorning! What’s for breakfast?” Salubong niya sa mga taong nasa garden at nag-aalmusal. Kaya lang, parang may kulang. Wala si Kristine at si Mai. Ay, oo nga pala. Ang sabi ni Kristine kagabi, may pasok pa daw ito ngayon kaya hindi ito masyadong uminom. May pasok din si Mai, kaya lang ito yung tipong kaya pang pumasok kinabukasan kahit galing ng inuman. Hindi uso dito ang salitang ‘hang-over’ na siyang nararamdaman niya ngayon.

Napatingin siya sa bakanteng upuan. Sa tabi ni Jed. Sa tabi ni Kuya Harold. Sa tabi ni Aeroll. Mag-iisip pa ba siya kung san siya uupo para lang lalong sumakit ang ulo niya?

Malamang si Ate Cath uupo sa tabi ni Kuya Harold. At malamang, maya-maya pagkagising ni Ate Princess, sa tabi ‘to ni Aeroll uupo. Hindi naman pwedeng sa tabi siya ni Aeroll umupo kahit tulog pa si Ate Princess. Naalala niya kasi ang nangyari kagabi ng makipagpalit sa kaniya si Aeroll ng upuan. Nakainom na kasi si Ate Princess at kinukulit na din ito ni Allen. Kaya binulungan siya ni Aeroll na palit sila ng upuan. Pumayag naman siya, lalo na at nakikita niya ang mukha ni Aeroll na parang susugod sa gyera habang nakatingin kina Ate Princess at Allen. Hay... kailan kaya aamin si Kuya Aeroll?

Umupo na siya sa tabi ni Jed. Sinadya niyang umiwas ng tingin dito lalo pa’t naaalala pa din niya ang ginawa niyang paghalik dito, na akala niya parte lang ng panaginip niya. 

“Si Princess?” tanong ni Aeroll. Hinayaan niyang si Ate Cath ang sumagot.

“Tulog pa din si bhest. Ang sakit ng ulo ko.”

Tumayo si Aeroll, nag-excuse at pumasok ng bahay.

“Inumin mo muna ‘tong aspirin, hon. Ikaw kasi, eh. Hindi tuloy ako nakainom ng marami kagabi dahil binabantayan kita. Ikaw, Shanea, hindi ba masakit ang ulo mo?”

“Hindi kuya. Ang tiyan ko ang masakit dahil sa gutom.” Pero deep inside, parang binibiyak ang ulo niya.

“Wag kang magrereklamo pag sumakit ang ulo mo bukas.”

Iyon ang huling naaalala niya na sinabi ni Jed bago siya tuluyang makarating ng Dream Land.

Pasimple siyang humawak sa sentido niya at diniinan ng daliri. Napapikit pa siya ng mariin. Parang ayaw niyang kumain. Ng kanin. Na nakasanayan niyang breakfast sa umaga. Gusto niya ng mainit sa sikmura. Gusto din niya ng kape.

“Lola? May noodles kayong stock?”

“Mero’n sa kusina.”

“Yun na lang kakainin ko.”

“Akala ko ba gutom ka?” tanong ng Kuya Harold niya.

“Gusto ko ng mainit sa sikmura, eh.”

“Itong kinakain ko, Shanea. You like?”

Napatingin siya sa kinakain ni Jean Paulo. “Ano ‘yan?“

“Monay with Ketomasauce.”

“Ketomasauce?” Pangalan pa lang, hindi na niya gusto. Lalo pa kung itong si Jean Paulo niya ang gumawa.

“Short for ketchup, mang tomas and hot sauce.”

Napangiwi siya. Ano kayang lasa no’n? “At pano naging mainit sa sikmura ‘yan?”

Si Allen ang sumagot. “Yung hot sauce, diba mainit ‘yon? Kasi HOT sauce.” sabay tawa.

“Hehehe. Ang corny ng joke mo, Allen.” Tumayo na siya nag-excuse sa mga ito. Dumeretso siya ng kusina. Hinanap ang noodles at niluto. At habang hinihintay na maluto, nagtimpla na muna siya ng kape. Hindi siya fan ng kape. Ayaw niya ng kape. Nagkakape lang siya kapag ganitong may hang-over siya.

“Shanea.”

“Anak ng tinolang kalabaw! Aray!” Napaso tuloy yung dila niya habang umiinom ng kape ng magulat siya.

“Okay ka lang?”

“Jed? Anong ginagawa mo dito?” Habang hindi niya alam kung ano ang gagawin sa napaso niyang dila.

“Tapos na kong kumain. Okay ka lang?”

“Napaso yung dila ko.”

“Patingin nga.”

Wala sa loob na nilabas niya yung dila niya. “An takit, eh.”

Kaya nagulat siya ng hipan nito ang dila niya. Take note, nilapit pa nito ang mukha nito sa kaniya para mahipan lang ang napasong dila niya. Napatingin tuloy siya sa lips nito. At naalala na naman niya ang nangyaring nakaw-halik kaninang madaling-araw.

“Okay na. Hindi na masakit.”

“Sure ka?”

“O-oo. S-sure na sure. Teka, yung niluluto ko pala.” Dumistansya na siya dito. “Aray!” Ang shunga lang!  Hinawakan ba naman niya yung kaserola ng hindi gumagamit ng pot holder!

“Ano na naman ‘yan?”

Tinago niya sa likuran niya ang kamay niya. “Ah, wala. Trip ko lang umaray.” Takte! Ano bang klaseng dahilan ‘yon?

Kinuha nito ang kamay niyang nakatago sa likuran niya. Napailing ito. “Napaso ka na naman.”

“Ikaw kasi, eh.”

“Bakit ako?”

“Ginulat mo ko.”

“Nagulat lang kita ng mapaso ka ng kape. Pero eto,” inangat nito ang kamay niya, “hindi naman kita ginulat para mapaso ‘to.”

“Ah, oo nga. Sabi ko nga diba, nung napaso lang yung dila ko.” Binawi niya ang kamay niya at tinalikuran ito. Naramdaman niyang umalis na ito ng kusina.

Nakahinga siya ng maluwag. “Ang malas ko naman. Napaso na nga yung dila ko, napaso pa ‘tong kamay ko, ang sakit pa ng ulo ko.”

“Mukhang may hang-over ka pa kaya gano’n.”

“Ay!” Humarap siya dito. “Jed naman! Akala ko umalis ka na?”

Kumunot ang noo nito. “Sinong nagsabing umalis ako dito? Kinuha ko lang ‘to.” Inangat nito ang pat holder at nilapag sa kitchen table. Lumapit ito sa kaniya, hinawakan ang kamay niya at dinala siya sa kitchen sink. Binuksan nito ang faucet at pinadaanan ang kamay niyang napaso kanina.

“Mag-iingat ka kasi nang hindi ka nasasaktan.”

“Kahit naman nag-iingat ako, palagi pa rin akong nasasaktan.”

Nang tingnan niya ito, nakakunot ang noo nito. Nginitian lang niya ito. Mukhang pinag-isip niya ito sa huling sinabi niya. Totoo naman, eh. Kahit anong ingat ang gawin ng isang tao, masasaktan at masasaktan pa rin siya. Part na ng buhay ang masaktan.

“Shanea.”

“Bakit?”

 

Matagal bago ito sumagot. “Wala naman. Masakit pa ba?”

“Medyo. Pero mawawala din ang sakit niyan. Hindi ko lang alam kung kailan.”

Kumunot na naman ang noo nito.

“Ayan na naman yang noo mo. Kumukunot na naman.”

Napahawak ito sa noo nito. Napangiti naman siya. Mukhang hindi ito aware sa pagkunot nito ng noo. Mannerism na siguro nito ang gano’n kapag may hindi ito maintindihan sa sinasabi niya o may ginawa siyang kakaiba na hindi din nito maintindihan. Just like the old days.

Binawi niya ang kamay niyang hawak nito. Pero hindi naman nito pinakawalan. “O-okay na yung kamay ko.”

Kaya napamaang na lang siya ng ipunas nito ang basang kamay niya sa laylayan ng damit nito.

“Uy, Jed. May bimpo naman—”

“Tuyo na.” Binitawan na nito ang kamay niya. Kinuha nito ang pot holder, kumuha ng bowl at isinalin ang niluto niyang noodles. Napaupo na lang siya sa upuang nando’n ng ilagay nito sa mesa ang bowl ng noodles niya. May nilapag itong gamot sa tabi ng bowl.

“Enjoy your breakfast.” Iyon lang at lumabas na ito ng kusina. Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa kamay niyang napaso, sa noodles niya at sa gamot na iniwan nito. Para sa sakit ng ulo ‘yon. Napangiti na lang siya at masiglang kumain ng breakfast niya.

* * *

>>>CHAPTER 15 HERE