Dream Guy : Chapter 3

CHAPTER 3

[ Phoebe’s POV ]

“Lamon pa, Phoebe. Baka bago pa dumating sina Louise at Julian eh ubos na ‘yang pagkaing niluto ko. Kaya ka tumataba, eh. Tingnan mo nga ‘yang bilbil mo, ang laki-laki!”

Alam ninyo yung malapit na sa bibig ko yung kutsarang may kanin at ulam nang parang may isip ang kamay ko dahil kusa na lang ‘yong huminto nang marinig ko ang magic word na ‘to—bilbil.

Ano bang problema nila sa bilbil kong nananahimik at lagi na lang nilang nakikita eh tinatago ko na nga? Kung nakakapagsalita lang ‘to, malamang katakot-takot na reklamo na ang sinabi nito.

Saka kung makapagsalita naman ang nanay ko parang wala siyang bilbil. Di hamak naman na mas malaki ang bilbil niya sakin. Kung ako chubby, siya naman tabatchoy.

Wahehe! Di ko inaaway ang nanay ko, ah. Kasi naman, eh. Hilig niyang laitin ang nananahimik kong bilbil.

“Tatapusin ko na lang po ‘to, nay.”

“Ay dapat lang, Phoebe. Pangalawang round mo na kaya ‘yan.”

I pouted. “Nay naman.”

“Bakit, hindi ba totoo?”

Totoo. Hehe. Pero sinarili ko na lang ‘yon.

“Hala, tapusin mo na ‘yan at pumunta ka kina Aling Ana. Kunin mo yung pinagawa kong malagkit.”

“Opo.” Mabilis ko nang tinapos ang pagkain ko bago pa magkaro’n ng sariling bibig ang bilbil ko at sumagot sa nanay ko.

Palabas na ko ng bahay nang may pahabol na naman siya. “Mag-diet ka nga, Pheobe!”

Nagkunwari akong walang narinig at tumakbo na ko papunta ng gate namin at lumabas. Tiningnan at hinawakan ko ang bilbil ko habang naglalakad papunta kina Aling Ana. “Lagi ka na lang nakikita ni nanay. Gusto mo na bang lumiit?”

Ang tanong, sa katawakan kong ‘to, pa’no ko papayat? Eh pa’no ako papayat kung napakasarap namang magluto ng nanay ko? Kaya ayun, napapadami ang kain ko.

Sa totoo lang, payat naman talaga ako dati eh, saka usong-uso pa sakin ‘yang diet na ‘yan kahit ga’no ko katakaw. Kaya lang simula ng ARAW na ‘yon, ginusto ko nang magkalaman kaya kinalimutan ko ang salitang diet at lumamon este kumain ako nang kumain hanggang sa isang araw, naging chubby na ko.

“Mas lalo ka atang tumataba, Phoebe.” sabi sakin ni Aling Ana pagkakuha ko ng malagkit sa kaniya.

Nahimas ko tuloy yung bilbil ko. Ang dami na talagang nakakapansin na tumataba ako. Mukhang kailangan ko na talagang mag-diet nang bumalik ako sa dating pagka-chubby ko. Pero bukas ko na sisimulan ang diet na ‘yan dahil hindi ko ‘yan magagawa ngayong araw.

Madami kasing pagkain sa bahay na niluto ni nanay. Kaya nga kanina, nakadalawang round na ko ng kain, eh. Kung hindi pa ko sinaway ni nanay, baka nakatatlong round pa ko. Hahaha!

Walang may birthday. Walang celebration. Alam ninyo kung anong mero’n ngayon? Uuwi ang Ate Louise ko kasama ng asawa niyang si Kuya Julian pati ng kambal nilang anak galing planet kropek. De joke. Haha! Bibisita sila sa bahay. At dahil nga bihira lang silang makabisita kaya pinaghahandaan ‘yon ni nanay.

Kaya diet, bukas na kita sisimulan, ah.

Pagdating ko sa bahay...

“Ate!” Niyakap ko agad siya. “Kanina pa kayo? Namiss kita!”

“Namiss din kita, Phoebe. Halos kararating lang namin nung umalis ka.”

Nang maghiwalay kami, alam ninyo kung anong unang napansin niya? Alam ninyo na... “Mas lalo ka atang tumaba.”

“Eh pa’no wala ng ginawa ‘yang kapatid mo kundi lumamon!” Boses ‘yon ni nanay na nanggaling sa kusina. Ang talas talaga ng pandinig niya.

I pouted. Tumawa naman si ate.

“Mag-diet ka na kasi.” sabi niya.

“Bukas, ate. Ang dami kayang pagkain ngayon, pa’no ko magda-diet?”

Natawa na lang siya.

“Yung malagkit dalhin mo na dito!”

“Opo, nay!” Naglakad na ko papunta ng kusina kasama si ate. “Si Kuya Julian at yung kambal asa’n?”

“Nakatulog sa byahe si Zero ayun asa kwarto. Pinuntahan lang ni Julian.”

“Napakaantukin talaga no’n. And for sure si Zehra nasa...”

“Oo.”

Tama nga ang hinala ko dahil naabutan namin si Zehra na kumakain habang nakaupo sa highchair. Katabi niya si nanay. Nilapag ko sa table yung malagkit at nilapitan agad ang pamangkin ko.

“Zehra! Namiss ka ni tita! Hug ko?” I opened my arms. Niyakap niya ko. “Kiss ko?” Hinalikan niya ko sa lips. Lasang adobo na kinakain niya.

“Louise, tawagin mo na si Julian nang makakain na tayo. Hayaan niya muna kamong matulog si Zero at baka topakin na naman pag ginising niya.”

“Opo, nay.”

Nakahanda na kasi yung kakainan namin. Oo, namin. Kasama uli ako. Kaya lang, dessert na lang muna yung titirahin ko dahil siguradong papansinin na naman ni nanay yung katabaan ko pag kanin na naman yung kinain ko.

Kinausap ko muna si Zehra habang hinihintay sina ate.

“Zehra, masarap ba ‘yang kinakain mo?”

“Yes.” Two years and a half na siya kaya nakakaintindi na siya at nakakasagot sa mga tanong ko.

“Where is Zero?” Englisera kasi ‘to pero nagsasalita rin naman siya ng tagalog.

“Sleeping.”

“Namiss mo si Tita Phoebe?”

“Tita Bi?” Yun kasi ang tawag niya sakin. Tiningnan niya ko. Pagkatapos ay ngumiti siya saka tumango.

“Ang cute-cute mo talaga!” Hinalikan ko siya sa pisngi niya.

Dumating na sina ate at kuya. Binati ko si Kuya Julian, niyakap at kinamusta.

“Gising na ang gwapong prinsipe, ah.” Nilapitan ko si ate. Buhat niya kasi Zero. Maka-mommy kasi. “Namiss ka ni tita, Zero. Pakiss nga ko.”

Tiningnan niya lang at sinimangutan. Pagkatapos ay yumakap siya sa leeg ni ate at itinago ang mukha niya.

“Nakow, may topak ang bata.” I said.

“Ginising ninyo ba?” tanong ni nanay.

“Hindi po, nay. Palabas na kami ng kwarto nung nagising.” sagot ni Kuya Julian.

Umupo na kami. Pinaupo na rin nina ate yung kambal sa tig-isang highchair nila. Nasa kaliwa ako ni nanay. Nasa kanan naman niya si ate. Katabi naman ni ate yung kambal at si Kuya Julian. Napapagitnaan nila yung dalawang bata.

Kaya lang...

“Lola.” Bigla na lang nagsalita yung dalawang bata habang nakatingin kay nanay.

“Kay lola kayo tatabi?” tanong ni ate sa kanila.

Tumango yung dalawa. Nagtawanan tuloy kami.

Kaya ang nangyari, sa kanan ni nanay nakaupo si Zero katabi si ate at katabi ko. Sa kaliwa naman niya nakaupo si Zehra katabi si Kuya Julian. Napalayo ako kay nanay. Napatabi ako sa vacant chair na nasa kanan ko. Ang dating upuan ng tatay ko.

Nag-pray muna kami bago kumain. And my mother announced, “Kumain na tayo,” I suddenly looked at my right. At parang narinig ko...

“Damihan mo ng kain, Phoebe.”

...ang tatay ko.

“Phoebe.”

Napalingon ako sa ate ko. Nakita siguro niyang nakatingin ako sa upuan ni tatay. She smiled. Nginitian ko rin siya. Isang ngiting nagsasabing...

“Namiss talaga kita, ate.”

“I miss you, too, sis.” She held and squeezed my hand.

Namiss ko ‘to. Namiss ko siyang kasama. Namiss kong maging kumpleto kami nila ate at nanay...

Tiningnan ko ang upuan sa kanan ko.

...kasama ni tatay.

* * * * * * * *

“Yeah, we'll be doing what we do... just pretending that we're cool and we know it too... yeah, we'll keep doing what we do... just pretending that we're cool, so tonight…”

Naka-play yung kanta ng One Direction na Live While We're Young at sinasabayan ko...

“Let's go crazy, crazy, crazy 'till we see the sun… I know we only met but let's pretend it's love...” Nakarinig ako ng katok mula sa labas ng kwarto ko.

♪♫ And never, never, never stop for anyone ♪♫

“Phoebe.” Boses ‘yon ng ate ko.

♪♫ Tonight let's get some and live while we're young ♪♫

“Pasok, ate.”

Nakaharap ako sa cabinet at naghahanap ng damit na susuutin. Pupunta kasi ako ng school. May kailangan lang akong asikasuhin pero babalik din ako agad. Nandito kasi sina ate, eh. Minsan lang sila kung bumisita dito kaya kailangan ko nang sulitin. Kung hindi lang mahalaga yung aasikasuhin ko sa school, nungkang pumunta ko do’n ngayon.

“Aaaah! Bwisit!”

“Bakit?”

“Ang hirap maghanap ng damit, eh. Halos lahat fitted na sakin dahil mas tumaba pa ko. Ayoko naman no’n kasi mahahalata lalo yung bilbil ko.”

“Magdiet ka na kasi.” natatawang sabi niya.

“Mukhang kailangan ko na ngang simulan ‘yan ngayon bago pa ko maubusan ng pwedeng suutin sa mga damit ko.”

“Ayaw mo talagang magpapayat?”

Saka ko lang siya nilingon. Nakaupo siya sa gilid ng kama. “Yung dati kong katawan bago ‘yon?” Gets na ni ate ang ibig kong sabihin.

“Oo.”

Umiling ako. “Magbabawas lang ako ng timbang pero hindi na ko babalik sa dati kong katawan.”

Tumango-tango lang si ate. Pagkatapos ay may nilabas siyang paper bag mula sa likuran niya. “Para sa’yo.”

“Ano ‘yan?”

“Pasalubong ko.”

“Na?”

“Tingnan mo.”

Lumapit ako sa kaniya at kinuha ang paper bag. Pag tingin ko sa loob no’n... “Waaah! Books!” Pero mas lalo akong napangiti nang makita ko kung sinong author ang nagsulat no’n. Namilog pa ang mga mata ko. “Rick Riordan and J.K Rowling!!!” Favorite author ko sila kaya napatalon tuloy ako sa saya. “Thanks, Ate Louise!” Niyakap ko siya. “You’re the best talaga!”

“Basta pagbutihin mo pa ang pag-aaral mo, okay? Wala munang boyfriend, pwede ba ‘yon? One year pa at ga-graduate ka na. Makakapaghintay naman ‘yon diba?”

“Oo naman, ate! Sa One Direction lang naman ako nagpapakabaliw at sa mga libro ko. And cupcakes, too, of course!”

“Speaking of cupcakes, mag-bake tayo mamaya pag-uwi mo.”

Naexcite naman agad ako. “Wag na kaya kong pumunta ng school?”

Pinanlakihan niya ko ng mga mata. “Phoebe.”

“Joke lang. Hehe.”

* * *

>>CHAPTER 4