Crimson Night: Chapter 10

CHAPTER TEN

(SAVANNAH BLACKSHIRE)

I blink for a seconds, as I scan my eyes surrounded me. Nandito ako sa isang museum but why am I here? I was talking to Bella just a while ago kaya nakapagtaka na nandito ako. Nahagip ng paningin ko ang isang babae, I gape when I recognize who she was. It was as if I was looking at my twin, younger version, pero imposible naman iyon dahil ako lang nag-iisang anak ng Blackshire.  So I concluded that it was me standing in front of big painting.

 Oh God help me, why am I seeing this? Am I dreaming or kagagawan ito ni Bella? I should have known that she was a witch! No wonder why Blake’s grandfather wanted her to be  his grandson’s wife because she was a witch!

 Nagsimula akong maglakad palapit sa sarili ko pero naunahan ako ng isang lalaki and said. “Lovely, isn’t it?” He was wearing a black suit and a sunglasses pero ganun pa man ay kilala ko siya. Darn, what the heck is he doing here?

 Napalingon ang younger version ko sa kanya at tila ba na sopresa na makita ang lalaki. Bahagya pa namula iyong pisngi ko! What the heck! This is probably my dream but it looks so real!

 Bago ko pa marinig ang sasabihin niya ay bigla na lang na may kung anong hangin na hinila ako papasok sa blackhole. I was now in the woods, I saw myself crying. Ah, naalala ko ito, tumakas ako sa wedding reception ng daddy at madrasta ko para umiyak. Hindi ko matanggap na nagpakasal siya sa bruhang babaeng yun! Hindi pa nga naka-isang taon ang pagkawala ni Mommy ay may pumalit na sa buhay niya.

Nanatili na lang ako nakatayo sa harap niya. Awang-awa sa sarili, hindi lang naman kasi ang rason din kundi wala na din oras sa akin si Daddy. Halos ibinigay na niya ang oras para sa madrasta kahit na nga hindi pa sila kasal ay doon na siya sa bahay namin nakatira. Tinapon nila ang lahat ng ala-ala ni Mommy. Mabuti na lang ay hindi nila alam na mayroon iniwan na heirloom si Mommy sa akin. And I was still wearing it until now.

I wanted to console myself and say it to her that it’s going to be okay but who am I kidding? I am not okay, binibilog ng madrasta ko ang ulo ni Daddy! She was using him para makuha niya ang kayamanan namin but too bad it won’t gonna happen. I still hate my step-mother. I stop mumbling to myself when I heard a rustle in the bushes. But like I expected before I could go near what it was, the scenery suddenly change.

Gabi na ng mga oras na iyon at nakatayo ako sa labas ng bahay. It was kind of strange dahil maliban na napaka-dull tingnan ng kalangitan at ang sinag ng buwan ay parang reddish or crimson ata. Hindi naman siguro red moon ngayon 'di ba? Napaka-rare lang mangyari iyon!

Nagsimula na akong maglakad papasok ng bahay pero may narinig akong creek sound sa taas kaya nag-angat ako ng tingin. I saw a man standing on top of the roof. Okay, now this is going weird! Why am I seeing him here?

Napatuptop ako ng bibig when he vanish. Bigla akong kinabahan doon kaya naman mabilis na pumasok ako hindi na ako nagulat ng tumagos ako sa pinto. Dahil panaginip lang naman ito eh. Dumeretso ako sa kwarto ko. And there, I gape of what I saw. He was standing right beside me habang natutulog ako sa kama!

“Anong ginagawa mo dito?!” Namimilog na tanong ko pero hindi naman niya ako naririnig, patuloy lang siya na pagmasdan ako na natutulog. “Hey!” Oh God, don’t tell me na ito yung araw na…

~*~

Bigla ako napabalikwas sa hinihigaan kasabay niyon ang kirot ng katawan ko. Pero hindi ko yun inalintana, sinapo ko ang dibdib. Ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko.

“Naku, hija, wag ka munang magkikilos. Hindi ka pa magaling.” Isang matandang babae na lumapit sa akin. Nagtatanong na tiningnan ko siya. Sino siya? Anong nangyari sa akin?

Nilibot ko ang tingin, nasa room uli ako kung saan ako dinala ni Blake. Parang nahulaan niya ang iniisip ko kaya nagpatuloy siya sa pagsasalita. “Ako nga pala si Berna, isang mangagamot. Nawalan ka ng malay matapos kang tumilapon sa ere at tumama sa isang pader.”

“Hindi ka doctor?”

“Parang ganoon parin yun. Hindi ko kailangan mag-aral sa mga mortal na paaralan para mag-aral ng medisina. Bakit ba nangyari ito sa'yo? Tinanong ko si Bella pero hindi niya ako sinagot. Bagkus na iniwan na niya ako mag-isa dito. Wala talagang modo ang batang yun.”

Napangiwi ako. As I thought, Bella was not an ordinary human being! “Si Bella.” Sagot ko sa kanya. Hindi nakaimik ang matanda pagkuway ay narinig ko na bumuntong hininga siya.

“Ang batang yun talaga. Pasensya ka na sa batang yun ha? Napakainitin kasi ng ulo niyon kapag hindi makuha-kuha ang gusto niya.”

“Yeah. Lalo na kung lalaki.”

“Si Sir Blake ba ang tinutukoy mo?”

Tumango ako. “Akala kasi niya na inagaw ko si Blake sa kanya. Hiniwalayan kasi siya nito.” Hindi na nagkomento ang matanda, lumayo siya sa akin at lumapit sa wardrobe. Kinuha niya ang isang damit at pinasa sa akin, sinabi niya sa akin na magpalit na daw ako ng damit dahil madumi na daw iyong suot ko. Nagpaalam muna siya sa akin dahil may kukunin siya sa baba.

(BLAKE CERVANTES)

Nanatiling blanko ang ekpresyon ko habang nakatanaw sa kweba. So dito pala nagtatago ang headquarters ng er…ah, I can’t remember the name ah basta yung organisasyon. Ah whatever, kukunin ko na lang yung dalawa ay tapos na ito. Palingon-lingon ako sa paligid, mabuti na lang at walang tao ngayon kaya malaya akong gawin ang gusto ko.

Namulsa na lumutang ako at nagtungo sa loob ng kweba. Dahil hindi naman ako pwede gumamit boat ay gumamit na lang ako ng levitation. I could see why they chose this place, kahit na may mga tourist na pumupunta dito ay hindi parin nila malalaman na may nakatagong headquarters dito dahil nasa kinaliman yun. Yep. It’s imposible for a normal being to be there o baka may secret passage sila para makapunta doon sa HQ?

Kung saan saan ako pasikot-sikot at naiinis na ako. Madilim dito kaya naman ay chant a spell na para lumiwanag ng malamlam. Hindi ko nalang ininda na pinagpawisan na ako dahil sa init dito. Matagal-tagal na din na hindi ako nakagamit ng magic, well, of course kasama na—these past few days because of a certain woman. Argh,Why am I doing this for her anyway? Oh right because I promise and my dad’s gonna kick my ass kung `di ko siya susundin. And second, there’s a few images throwing inside my head. Muntik na akong mawalan ng balanse, hindi dahil sa mga imahe niya kundi dahil bigla ko na lang naramdaman ang kuryente sa likod ko.

Fuck. I should had ask my father to erase this thing from my back!

Patuloy lang ako sa paglutang. Naibsan na din `yong kirot sa likod ko.

I stop when I’m already in a secluded place. Jeez! There’s nothing in here. Napansin ko may butas na kasiya ako, I think. But in case na worth it naman ang pagpunta ko ay kailangan ko magtanong.  I look up and there’s a tons of bats here kaya naman pinili ko yung pinakamatanda sa kanila. At hindi naman ako nadismaya, tinitigan ko lang siya at lumipad patungo sa akin.

Hindi man ito makapagsalita na kagaya ko but I can understand him through mind. Well, I did use a little amount of magic to understand him. Sabi ni Jakhika err whatever his name was, pumasok na lang daw ako doon dahil makikita ko doon ang  hinahanap ko. Good.

Halos mga kalahating oras din ako sa paghahanap and for the love of Thoth, I’ve finally found it. Kung isang ordinaryong tao lang ako ay baka hindi ko mapapansin itong malaking headquarters na ilang dipa lang ang layo sa akin. Ang gusali kasi ay tila nag-blend sa stalagmite, stalactites at etc—but I just know it na ito ang hinahanap ko. Why? I could sense the immense negative energy coming out from that area, goosebump crawl up on to my arms.

Shit! Shit!

Hindi pa ako nakaramdam ng ganitong enerhiya!

I used up my invisible magic para hindi ako makita ng mga tao doon and even if they have some sort of detector ay hindi in poblema iyon sa akin. Tumagos lang ako sa wall na tila bato at hindi naman ako nagkamali dahil sa pagtagos ko sa pader na iyon ay tumambad sa paningin ko ang puting paligid err not exactly white pero iyon ang motif. Metal and glass iyong wall nila na para talagang pang-science fiction na napanood ko sa mga tv.

Ipinilig ko ang ulo ko. Wala akong oras para dito, may nakita akong grupo na mostly suot nila ay white lab overcoat and black in suit. I step aside to give them a way.

“Their heart rate became steadier this time after we inject some drugs on their body.”

“It’s really amazing how strong they are even though they are just a kids. Compare to those who’d undergone to our experiment, those twin are exemption!”

“Where did you manage to find those kids, Jackson?”

My ears perk it up once I heard the names. Jackson? Iyon yung pangalan ng nagpakilala kay Savannah. “Pure luck I guess.” Sagot naman ng tinatawag nilang Jackson. So ito pala si Jackson. Hindi na ako nagdalawang isip na sundan sila. Pasalamat na lang ako na hindi ako napansin nila, nakisabay ako sa paglalakad nila. Ha! As if they can. “Did anyone of you seen Sol…” Jackson halt, ganun din ang ginawa ng kasamahan niya. His expression became stoic as he scan his eyes around the place as if looking for something or someone.

Pigil akong pumipito dahil sa matalas niyang pakiramdam. Jackson’s starting to sniff around. Jeez! What is he some kind of a dog? My lips form into thin line, prevent myself to snicker from the picture that I imagine. “Burberry brit perfume.” He stated.

No shit! Inamoy ko ang sarili ko. And yeah, I do smell burberry brit perfume—but darn it—napakalakas ng pang-amoy niya! I swiftly give a distance between us in order for him not to notice me. I couldn’t afford to be notice by them, I still need to find those kids.

“Oh it was me, I just bought that perfume yesterday.” Ah lanky man whose wearing a lab suit said. Nakahinga ako ng malalim. Phew, I almost got there.

Mukha naman nakumbinsi si Jackson kaya naman nagpatuloy na sila naglalakad. Tumigil sila sa isang metallic door, inilagay muna ng lalaki ang kamay sa isang scanner at bumukas na iyon. Sumabay na din ako na naglakad sa kanila, may nadaanan kaming isang room na ikinalingon ko. Bawat room kasi ay gawa sa glass wall kaya kitang-kita ko kung anong nasa loob. A blonde woman in mid forties was sitting on a white chair, hinahaplos ang malaking tiyan niya. Tulala lang siya sa kawalan pero hindi nagtagal ay tila gumalaw ata ang tiyan niya at sa gilalas ko ay sumabog siya. Bloods splutter all over the place. Next room naman ay may maraming scientist na pinagkaguluhan ang isang bagay. Don’t know what it is dahil hindi ko makita.

Hindi ko maiwasan na makisimpatya. These bastards! Pano nila nagawa ang ganitong bagay sa inosenteng mga tao? They don’t deserve to be called human being! “Waahh…gusto ko ng umuwi! Waah! Okay na ako doon sa bahay ampunan basta wag lang dito! Wa…” Mas lalong kinuyom ko ang kamao ko. Kahit bata ay hindi man lang nila pinatawad! This is sickening me, I have to report it to the higher ups kung anong nangyayari sa mundo ng mga mortal.

Tumigil kami sa harap ng malaking pintuan, kusang bumukas iyon at tumambad sa akin paningin. Mga advance technology ang ginagamit nila. Natigilan ako nang mahagip ng paningin ko ang dalawang glass capsule, nasa loob doon ang kambal na hinahanap ko. Nanuot ang lalamunan ko habang nakatitig sa dalawa. Bumilis din ang tibok ng puso ko na `di ko ma-explain.

Parang nakita ko na sila, not in the picture na pinakita sa akin ni Savannah.

I suddenly froze when I felt a sharp thing poking in my nape.

“Who’re you?” Jackson’s ask in a stern voice.

“Sinong kausap mo, Mr. Tyler?”

Pano niya nalaman na nandito ako? I still have a half hour para mawala ang invisible magic na nakapalibot sa akin kaya imposible na makita niya ako. Damn, I can’t let him see my face especially malaking tao ang makakalaban ko, not only him kundi sa boss nila. Alam ko na hindi pangkaraniwan sila kaya dapat maka-siguro lang ako. Kinapa ko iyong sa loob ng bulsa ko at nung mahawakan ko ang isang matigas na bagay ay hinugot ko iyon, it was a O Theós Mask, a magic amplication mask.

I don’t really like to use it pero sa mga oras na yun ay wala na akong magagawa.

(JACKSON)

Kanina akala ko ay baka guni-guni ko lang iyong naramdaman ko na may kasama kaming hindi pangkaraniwang tao kaya hindi ko pinansin pero ngayon I doubt if am just imagining things. Hindi ko inaalis ang sharp pole sa kanya.

“Tsk!” May malakas na pwersa na tumama sa hawak kong pole kaya tumilapon yun. Napalayo sa akin ang  mga kasamahan ko at naging alerto. Umihip ng malakas na hangin sa paligid, and hell? Gust of wind in this room? Walang bintana dito! I squinted at nung humupa na ang malakas na hangin ay nakita ko ang isang tao.

He was now visible to our eyes, he was leaning in the main computers na para bang hindi natatakot na baka hindi na siya makakalabas dito sa lugar na ito ng buhay. At ang ko pang pinagtaka bakit nakapasok siya dito? Walang nakakaalam sa headquarter namin!

“Anong ginagawa mo dito sa lugar namin?” May nakawala bang ekspiremento namin? Ah, imposible. Wala naman records na may human tester na nakamaskara na parang dragon ang desinyo.

“I’m just taking back what it’s not yours.”

“Mr. Tyler, tatawag na ba ako ng security dito?” Lumapit sa akin si Mr. Miller.

(BLAKE CERVANTES)

“I think I could take care of him by myself. Lumabas na kayo dito sa lab at kung mayroon man mangyari sa akin ay e-alert na ninyo ang lahat na may trespasser tayo.”

I snickers. Him? Nagpatawa ata ito eh.

Lumabas nga ang mga ito kaya kami na lang dalawa dito sa lab except sa kambal na natutulog sa loob ng glass capsul.

“Now that’s funny, you yourself could handle me? You’re just the same with the ugly woman who thinks she can defeat me by just transforming into monster.”

“Woman?” Bakas sa mukha ang pagtataka niya.

“Don’t know her name pero may tentacles siya sa likod.”

Dumilim ang hitsura niya. “What did you do to her?”

Hindi ako sumagot. “I said, what did you do to her?!”

Wala na akong oras na makipag-chit chat sa kanya kaya naman sinulyapan ko ang glass capsul. Isang kisap mata ay nabasag yun pero siniguro ko na hindi matamaan ng bubog ang mga bata. “In the paper.” Hinugot ko sa bulsa ang papel kung saan ko pinaglagyan ang babae at inihagis dito.

“What the fuck—“ Mura niya nang makita kung anong nasa papel.

“I suggest if you really want her to live then you better not let that paper soak or cut into pieces dahil habang buhay na siya mawawala sa`yo.” Hindi siya nakaimik sa sinabi ko, kuyom ang kamao. Suddenly, he lunged at me, mabuti na lang nakaiwas ako kundi ay baka maging pancake na ako. His hand were as if maid of iron dahil bumaon ang kamao niya sa sahig—just like that ugly woman I met.

“If you think you can escape from here then you are wrong.”

“It seems you underestimate me, Jackson Tyler, you’re the one in big trouble kung ipagpatuloy mo pa iyan sa akin. Why don’t you just let me and these kids go?”

“I can’t do that.”

“Okay~.” Using my teleportation magic ay nasa likod na niya ako, sinipa ko siya sa likod at tumawa ng malakas nang bumalik ako sa pwesto kung saan ako nakatayo kanina. “Mukhang ayaw mo talaga, napaka-loyal dog mo naman. Hehe!” Tinapunan niya ako ng nakakamatay na tingin. Ngumisi lang ako—para naman makita yun. Sumugod uli siya sa akin but I just swiftly got away from him.

Spirit of earth, let this man shall bound to you till we evade.

Out of no where, a root sprout out the floor and entwine from Jackson’s body whose now struggling to escape from it, too bad, I told him to let us escape but no—he refused! I guess he’ll have to suffer on how to be tied up for a day. “Shit! Shit!” He cussed but it was no used—sucker!

Hindi ko na siya pinansin at lumapit na sa kambal na lumulutangm, the two of them were now awake. Nagtataka na tiningnan nila ako at sinulyapan si Jackson.

 “Who are you, mister?” They ask in unison while rubbing their groggily eyes.

“A friend.” I answered. Don’t have the time to introduce myself.

“Oh, thensh ayre you gonna getch ush back to Momma?”

“Yes.”