Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 26

CHAPTER 26

( LEI’s POV )

Kung sa’n-sa’n kami pumunta ni Chloe. Halos malibot na namin ang buong resort. We even tried the zipline. Yes, we. Ayoko nung una hindi dahil takot ako. Ayoko dahil may hang-over siya ngayon pero mapilit siya. Baka magsuka lang siya na nangyari nga.

Kaya eto, nakasandal na naman siya sa balikat ko habang nakasakay kami ng golf cart. Papunta kami ng beach ngayon.

Sinilip ko siya. “Are you sure you’re okay?” I asked.

Tiningnan niya ko. “Yap.” She pouted. “Sayang lang yung mga kinain ko kanina sa resto.”

“I told you na wag na pero mapilit ka.”

“Okay lang yon, Lei. Masaya naman diba? Para tayong lumilipad. Ikaw si Superman at ako naman si Darna. Excited na kong ipakita kina lolo yung video natin.” Ngiting-ngiting sabi niya. Tumingin siya sa harap.

She’s right. Masaya nga. Sobrang saya and I never felt that way before. Dahil ba kasama ko siya? Napangiti na lang ako nang maalala ko ang nangyari kanina. Magkahawak kamay kami habang nasa isang kamay niya yung phone niya at vini-video ang mga sarili namin.

Tawa siya ng tawa no’n habang sumisigaw. Pinasigaw nga rin niya ko na ginawa ko naman. I don’t know why pero pag kasama ko siya nagagawa yung mga bagay na hindi ko naman ginagawa. Bigla na lang tuloy sumagi sa isip ko ang minsang tinanong sakin ni Tim noon.

“Did you do things you didn’t used to do or you shouldn’t do and you couldn’t stop yourself from doing it?”

Hindi ko masagot ng maayos ‘yon noon. But now. Yes. I do things I didn’t used to do or I shouldn’t do and I couldn’t stop myself from doing it. Bawat galaw niya, automatic na magrereact ang katawan at isip ko.

With her, parang ang gaan ng lahat. Parang okay lang na magkamali ako sa harap niya dahil hindi niya ako huhusgahan. Parang okay lang na gumawa ako ng mga bagay na hindi ko naman nakasanayang gawin. Parang okay lang na maging mahina ako sa harap niya. Parang okay lang na ipakita kong kailangan ko rin ng tulong ng iba. Pag siya ang kasama ko, nagagawa ko lahat ng ‘yon. Pag siya ang kasama ko…

I sighed. Tama si Tim, nung una pa lang hinayaan ko na siyang makapasok sa buhay ko ng hindi ko namamalayan.

“Kuya, hinto!”

Dahil malalim ang iniisip ko, nagulat tuloy ako sa malakas na boses ni Chloe. Huminto ang golf cart. Mabilis siyang bumaba at tumakbo.

“Chloe!” Bumaba rin ako at sinundan siya. Napailing na lang ako nang makita ko kung anong nilapitan niya.

“Lei, ang ganda naman dito!” Nilingon niya ko. Ngiting-ngiti siya. “Tara dito!” Napangiti na lang ako. Nasa harap siya ng isang fountain na napapaligiran ng mga bulaklak. “Picturan mo ko, bilis!”

“Napakaingay talaga.” bulong ko. Napapatingin na kasi ang ibang tao sa kaniya pero parang wala lang sa kaniya. Para siyang bata na tuwang-tuwa. Sabagay, parang naman talaga siyang batang hindi nauubusan ng lakas at napakababaw ng kaligayahan.

“Lei, picturan mo na ko!” Nilapitan ko na siya bago pa niya ko lapitan at hilahin. “Lowbat na yung phone ko kaya sa’yo na lang.” nakangiting sabi niya. Nagpose na siya.

Kinuha ko ang phone ko sa bulsa ng short ko. Itinapat ko ang phone sa kaniya. Nakangiting mukha niya ang bumungad sakin. Napakurap ako. Hindi ko namalayang izinu-zoom ko na pala hanggang sa mukha na lang niya ang sakop ng camera. Ang ngiti niya…

Dati ayokong nakikita ang ngiti niya dahil naiinis ako. Naiinis ako dahil nagagawa niyang ngumiti ng gano’n kadali. Naiinis din ako dahil tuwing ngumingiti siya no’n, hindi ko mapigilang pagmasdan ‘yon. Naiinis ako dahil sa simpleng ngiti niya, naaapektuhan na ko. Katulad ngayon…

“Lei, okay na ba? Nangangawit na ko!”

Napakurap ako at napatingin kay Chloe. Tumikhim ako. “Hindi pa. Umayos ka kasi.” Ikaw ang umayos, Lei.

“Hah? Maayos naman ako, ah!” Nagpose uli siya. “Magbilang ka, hah!” Hindi na ko nagbilang. Kinuhanan ko na siya. “Tayo naman, Lei!” Nilapitan niya ko.

“Wag na. Madami na tayong pictures kanina.” Pero nakuha na niya sakin ang phone ko.

“Sa phone ko madami. Pero sa phone mo wala pa.” nakangiting sabi niya. Tama siya. Madami kaming pictures kanina sa phone niya kaya nga nalowbat ang phone niya.

Iniwan niya ko at may nilapitan siyang babae. “Papicture naman kami, miss. Thanks.” Binalikan niya ko at hinila sa tapat ng fountain. Kinuha niya ang kamay ko at ipinatong sa balikat niya. Yumakap naman siya sa beywang ko. “Peace sign, Lei.”

“Again?” Ginawa ko na ‘yon kanina. Pinagawa niya sakin.

“Yes. Please?”

Tiningnan ko ang babaeng may hawak ng phone ko. Nakangiti siya samin. Tumikhim ako and do what Chloe wants me to do.

“Smile!” Chloe said and I did. Then I heard the shutter sound. Nilapitan niya agad ang babae. “Thank you ng marami, miss!” Nilapitan niya ko habang nakatingin sa phone ko. Ngumiti siya. “Ang cute!” Nasa harap ko na siya nang lumapad ang ngiti niya. “May copy ka pala nito, Lei. Ba’t hindi mo sinabi?”

“Anong…” Teka, parang alam ko na yung tinutukoy niya. Iniharap niya sakin ang phone ko. I saw our picture. With Kendra. Yung picture namin nung Christmas party na na-print sa newspaper. Hindi ko alam kung paano ‘yon napunta sa phone ko. Isa lang naman ang pinaghihinalaan kong naglagay no’n sa phone ko. It was Tim for sure.

I only saw it habang nasa eroplano ako pauwi galing Korea. That time, napansin ko na lang na nakangiti na ko habang nakatingin sa picture na ‘yon.

“Lei! Yuhoo!” Napakurap ako then I saw Chloe. “Okay ka lang, Lei?”

“Yes, I am.” Kinuha ko ang phone sa kaniya at tiningnan ang picture namin with Kendra. “Si Tim ang nagpasa nito. Siya lang naman ang mahilig mangialam ng phone ko.” Tiningnan ko siya. “Gusto mong ipasa ko sa’yo?” Inunahan ko na siyang sabihin ‘yon dahil alam kong sasabihin niya ‘yon.

“Ba’t mo alam?” See? “Oo naman!” Bigla na lang siyang humikab.

“Inaantok ka?”

Umiling siya sabay ngiti. “Hindi naman. Tara na sa beach, Lei. Yung picture ah, papasa mamaya.”

“Oo.” Tiningnan ko ang relo ko. Alas-sais na. “May tatawagan lang ako.”

“Okidoki.”

Lumayo ako sa kaniya. May idi-nial akong number. “Hello.”

“Hello, Sir Constantine.”

“Is everything’s okay? Wala ng problema?”

“Wala na po, Sir. Naka-ready na po ang lahat para mamaya.”

“Okay.” Nilingon ko si Chloe. Agad na nagsalubong ang mga kilay ko sa nakita ko. Hindi ko alam kung paano ko idedescribe ang nararamdaman ko. Basta ang alam ko, AYOKO NG NAKIKITA KO!

= = =

( CHLOE’s POV )

Nang lumayo si Lei sakin dahil may tatawagan daw siya, hinawakan ko ang sentido ko. “Aray…”

Mas lalong sumakit ang ulo ko sa dami ng ginawa namin. Pero okay lang. Kaya kong tiisin ang sakit basta makasama ko lang si Lei. Biruin ninyo, balak niya pala akong ayaing mamasyal kanina. Hindi niya lang masabi kasi iniintindi niyang masama ang pakiramdam ko. Ang sweet niya noh?

Si Lei, nakakapanibago siya pero gustong-gusto ko siya ngayon. Kaya nga sinasamantala ko ang pagiging MABAIT at SWEET niya, eh. Wahehe.

Naglakad-lakad ako sa gilid ng fountain ng may kung sinong pumigil sakin. Walang lumabas na boses sa bibig ko dahil tinakpan ‘yon ng taong nakayakap sakin mula sa likuran ko.

“Got you, Chloe!”

“Hmmmp!” Nilingon ko agad siya. Sinalubong ako ng pagkagwapo-gwapong mukha. Pero syempre, mas gwapo pa rin ang Lei ko.

“Sabi ko na nga ba ikaw yung nakita ko, eh.” Ngiting-ngiting sabi niya.

Tinanggal ko ang kamay niya sa bibig ko. “Lynuz? I mean Zyruz? Lynuz? Hay, kung sino ka mang hombre ka, bitiwan mo nga ko. Pag ako namatay sa yakap mo, mumultuhin kita.”

“It’s Zyruz, Chloe.” Binitiwan niya nga ako. Pero para lang iharap ako sa kaniya at yakapin na naman ako. Pero hindi naman nagtagal ‘yon dahil mga kamay na nagpahiwalay saming dalawa. Paglingon ko sa taong ‘yon, nakita ko si Lei! Magkasalubong ang kilay niya nang hawakan niya ang kamay ko.

“What do you think you’re doing?” may diing tanong niya kay Zyruz, sabay lipat ng tingin sakin.

“Tinatanong ka niya, miss. Sagutin mo.” sabi ni Zyruz sakin.

“Ikaw ang tinatanong niya, baliw.” sagot ko naman. “At anong miss ka dyan?”

“Ay, ako ba? Sorry, akala ko ikaw. Wala naman akong isasagot kaya aalis na ko. Bye, miss! Nice meeting you!” Bigla na lang siyang umalis at iniwan kami ni Lei. Anong trip ng lalaking ‘yon?

“Damn! Hey you!” Akmang susundan siya ni Lei pero pinigilan ko siya.

“Uy, anong gagawin mo?” Ang dilim kasi ng mukha niya na parang susugod sa gyera. Tiningnan niya ko. Ang sama ng timpla ng mukha niya. Anong nangyari? Parang kanina lang okay pa kami, ah. Ano na namang nagawa ko?

Tinalikuran niya ko. At dahil hawak niya ang kamay ko, napasunod na lang ako sa kaniya.

“Lei, galit ka ba?” Nagtanong pa ko eh mukha naman.

“Ano ‘yong nakita ko? Sinong nagsabing pwede mong gawin ‘yon?” may diin pero mahina niyang tanong.

“Ang alin? Wala—”

“Bakit pinayagan mong yakapin ka ng lalaking hindi mo naman kilala?! Ba’t wala kang ginawa?!” mahina pa rin ang pagkakasabi niya no’n na parang nagpipigil lang siya na wag akong sigawan. Napapangiwi na din ako kasi ang higpit na ng pagkakahawak niya sa kamay ko.

“Kilala ko ‘yon noh!” Napataas ang boses ko kaya napahinto ako. Tumikhim ako. “Kilala ko siya, Lei. Si Zyruz ‘yon. Boyfriend ‘yon ni Demi na bestfriend ni Nicky na nakatira rin sa subdivision namin. Saka nagulat ako nang yakapin niya ko kaya hindi ako nakapagreact. Sorry.” Nagalit ata siya kasi may yumakap sakin.

Teka! Nagalit siya kasi may yumakap sakin! Which means…

“Lei, nagsese—”

“Uy, Ate Chloe!”

“Uy, Jonah! Anong ginagawa mo dito?” tanong ko sa babaeng nasalubong ko na bumati sakin. Hindi naman ako makahinto kasi hawak nga ako ni Lei na ang bilis maglakad.

“Kasama ko si Lynuz!”

“Ah, okay.” Kinawayan ko na lang siya kasi hindi ko naman siya makausap ng matino dahil nalagpasan ko na siya. “Teka, Lynuz? Tsk!” Napailing ako. “Loko yung Lynuz na ‘yon, ah. Naisahan na naman ako.”

Tiningnan ko ang likuran ni Lei. Hindi naman ako makasabay sa paglalakad niya kaya nasa hulihan niya lang ako habang hawak niya ang kamay ko. “Lei? Galit ka pa rin ba? Sorry na. Nakita mo yung babaeng nasalubong natin? Si Jonah ‘yon, boyfriend niya si Lynuz, yung lalaking yumakap sakin kanina.”

“Sino ba talaga yung lalaking ‘yon hah?”

“Si Lynuz nga. Akala ko kasi si Zyruz. Ano kasi—”

“Nevermind.”

Hindi na ko sumagot. Hindi na rin siya nagsalita. Pero naramdaman kong lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Hay, salamat. Hindi kasi ako makapagreklamo kanina na ang sakit na ng kamay ko. Sira ulo talaga yung Lynuz na ‘yon! Kasalanan niya ‘to! Humanda siya sakin pag nagkita uli kami! Ipapakain ko siya kay Snow!

“Next time…”

Napalunok ako. “Anong next time?”

“Anyone, either you know him or not, don’t do it again in front of me. Or even behind my back, Chloe. May asawa ka na. Lagi mong tandaan ‘yan.”

Sa halip na matakot dahil parang pinagbabantaan niya ko, napangiti ako. Bakit? Kasi naman… Mas lalong lumapad ang ngiti ko dahil sa naisip ko.

Nagseselos si Lei!

= = = = = = = =

Nandito na kami sa beach ni Lei. Hinawakan niya pa ang kamay ko pagbaba namin ng golf cart. Napangiti na lang ako sa ginawa niya.

Marami akong nakitang tao sa beach. May mga pamilya akong nakita. May mga magbabarkada. At mero’n ding magkasintahan. Mero’ng kasing fireworks display mamaya para salubungin ang new year.

Naalala ko tuloy ang pamilya ko.

“Problem, Chloe?”

Nilingon ko si Lei. “Wala naman. Naalala ko lang sina lolo. Ito kasi ang unang new year na hindi ko sila makakasama.”

Matagal bago siya sumagot. “You want to go home?”

I smiled at him. “Hindi. Okay lang. Dito na lang tayo.” Tiningnan ko ang papalubog na araw. “Ang ganda…” Tumakbo ako pero napahinto din agad dahil hawak pala ni Lei ang kamay ko. Nilingon ko siya. “Magtatampisaw lang ako sa tubig, Lei.” He let go of my hand.

Tumakbo ako palapit sa dagat. Hinubad ko pa ang step-in na suot ko at inilusong ang mga paa ko sa tubig. Hinayaan kong hampasin ng alon ang mga paa ko habang nakatingin sa papalubog na araw.

Nawala lang do’n ang paningin ko nang may bagay na pumatong sa balikat ko. Jacket ‘yon. Napatingin ako kay Lei na nasa tabi ko na. Napangiti ako. Isinuot ko ang jacket niya.

“Parehas kayo ni Larah. She loved to watch sunsets, too.”

Ibinalik ko ang tingin ko sa papalubog na araw. “Ang ganda kasi.”

“This is the first time that I have the chance to watch it.”

Napatingin ako sa kaniya. “Talaga?”

“Oo.”

“First time talaga? Hindi mo man lang sinulyapan dati?”

Ibinalik niya ang tingin sa harapan niya. “Nasulyapan, oo. Pero pinanood ng ganito? Hindi. Masyado akong busy para pag-aksayahan ng oras ang ganitong bagay.”

“Then you should thank me, Lei.”

Tiningnan niya ko. “Why?”

“Dahil kung hindi mo ko nakilala, hindi mo magagawa ‘to.”

He smiled. “Right.” Ibinalik uli niya ang tingin sa papalubog na araw. Habang ako nakatingin sa kaniya at sa ngiti niya. “Ngayon ko lang naisip…” His voice trailed off.

“Na ano, Lei?”

“Para sa’n ba ‘tong ginagawa ko? Para sa’n ba ‘tong paghihirap ko? All I know is I am working hard for the company. Then? Hanggang do’n na lang ba ‘yon?”

“Para sakin.”

“Hah?”

Me and my big mouth! “I mean hindi lang para sa kumpanya, pero para rin sa mga taong nagtatrabaho sa kumpanya mo. Kung hindi ka magtatrabaho ng mabuti, baka bumagsak ang CTC. Pag bumagsak ang CTC, mawawalan ng trabaho ang mga taong umaasa sa kumpanya mo. Pero syempre, wag namang puro trabaho ang atupagin mo, Lei. Kaya nga nandyan ang mga empleyado mo para tulungan ka. Sabi nga ni Maya, kapit basig!”

Hindi na siya sumagot. Mukhang malalim ang iniisip niya kaya hinayaan ko na lang siya. Tahimik naming pinagmasdan ang papalubog na araw hanggang sa mawala ‘yon sa paningin ko.

“Let’s go?”

“Saan?” tanong ko paglingon ko kay Lei. Isinuot ko na ang step-in ko.

“Dyan lang.” Naglakad na siya kaya napasunod na rin ako sa kaniya.

Tahimik lang kaming naglakad. Alam kong hindi ako sanay ng ganito katahimik pero ng mga oras na ‘to, parang mas pinili kong manahimik muna. Nilingon ko si Lei. Napangiti ako. Dahil sa kaniya kaya mas pinili kong manahimik ngayon. Pero mukhang kabaligtaran ko siya dahil nagsalita siya.

“Sino nga pala si Maya?”

Naalala niya pa ‘yon. “Si Maya ng Be Careful With My Heart.”

“Movie ba ‘yon?”

Natawa ko nang mahina. Mukha kasi talagang clueless talaga siya. “TV show ‘yon sa channel 2. Nanood ka pa ba ng palabas sa tv?”

“Bihira. And only those shows that have something to with business.”

Tumabingi ang ngiti ko. “So you don’t know Daniel Padilla?”

“Padilla? Anak ba siya ni Robin Padilla?”

Natawa na naman ako. Nang mahina. Baka kasi maasar siya na pinagtatawanan siya kung lalakasan ko pa. “Of course not. Pamangkin siya ni Robin. Daniel is an actor na ka-love team ni Kathryn. KathNiel ang pangalan ng loveteam nila.”

“How old are they?”

“I don’t know their exact ages. Basta teen years. Sikat kaya ‘yon. Movie, nakakapanood ka pa ba?”

“No.”

“When was the last time you watched a movie?”

“When I was in college I think. Pinilit lang ako ni Tim na pumasok sa movie theatre no’n. Hindi ko rin tinapos yung movie at iniwan siya.”

“So you’re not familiar with Twilight Saga and The Hunger Games. Favorite ko pa naman ang mga ‘yon.” Grabe pala talaga ang pagka-workaholic niya.

Napahawak siya sa batok niya. I smiled. Cute. “I missed a lot of things I know.”

“Masyado ka kasing busy.”

“I am.”

“Hmm…” May naisip ako. “Let’s have a movie date, Lei!”

“A date?”

“Movie date. Hmm… Parang gano’n na nga rin. Parang date na rin.”

Nakita kong tumaas ang sulok ng labi niya. “You’re asking me for a date?”

I pouted. “Ayaw mo ba?”

“I’ll find time for that date.”

“Talaga?”

“Yes.”

“Kailan?”

“I’ll find time.”

“Kailan pa kaya ‘yon?”

“Too excited?”

“Hindi, ah!”

“You are.”

“I’m not!”

“You are.”

I pouted. “Fine. I am. Ikaw ba, hindi ka excited?”

Hindi siya sumagot. He just smiled.

Napangiti na lang tuloy ako. Nakita ko na naman kasi yung ngiti niya, eh. “Nawiwili ka ng ngumiti, Lei.”

“Masama?”

“Nope. Bagay nga sa’yo, eh.”

Dahil sa pagkukwentuhan namin, hindi ko namalayang nakarating na kami dito sa barbed wire na humaharang sa restricted area na papunta sa cliff. Pumasok kami ni Lei sa loob.

“Anong gagawin natin dito? Tatambay sa cliff?”

“Sort of.”

“Sort of?”

Pero sa halip na dumeretso sa daan paakyat ng cliff, huminto si Lei sa resthouse na nakita ko kahapon. Umakyat siya sa apat na step na hagdan at binuksan ang pintuan.

“Sa inyo rin ‘to?” Malamang. Nagtanong pa talaga ko. Sumunod ako sa kaniya nang pumasok siya ng bahay. “May gumagamit ba nito?” May mga gamit kasi akong nakita at malinis ang loob ng bahay.

“Nung nabubuhay pa si Larah, oo. Gusto niya kasi dito kesa sa hotel. Regular ‘tong nililinis kaya hindi madumi.”

Walang second floor ang resthouse pero malaki ang floor area. Nag-ikot ako sa buong bahay habang nakasunod si Lei. May tatlong kwarto akong nakita. Sarado ang dalawang kwarto pero bukas ang kwartong nasa dulo. Pinasok ko ‘yon. May nakita akong dalawang maletang maliit sa gilid ng kama.

“Kanino ‘yan?”

“Mine and yours.”

Binuksan ko yung color pink na maleta. Nakita ko ang mga pinamili sakin ni Lei kahapon. “Ba’t nandito ‘to?”

“Baka gusto mong maligo at magpalit ng damit.”

“Pwede naman tayong bumalik sa hotel room natin, ah.”

“We’ll stay here. Mas maganda ang view dito para makita mo ang fireworks display mamaya. Change your clothes if you want. Parating na yung pagkain natin. I’m sure you’re hungry already.” And then he left.

Napatingin ako sa maleta at sa nakabukas na pintuan. I smiled. May napansin kasi ako.

“Baka gusto MONG maligo at magpalit ng damit.”

“We’ll stay here. Mas maganda ang view dito para makita MO ang fireworks display mamaya. Change YOUR clothes if YOU want. Parating na yung pagkain natin. I’m sure YOU’RE hungry already.”

I should be the one to take care of him, right? But it looks like it’s the other way around.

= = = = = = = =

“Hmm…” Tinakpan ko ang tenga ko nang may marinig akong ingay. Nakakaistorbong ingay na tuluyang nagpagising sakin. Bumangon ako at napalingon sa bedside table. Kinuha ko ang alarm clock at ini-off ‘yon.

“Tanghali na pala.” 11 o’clock na kasi. “Teka, tanghali na?” Sa pagkakatanda ko kasi, pagkatapos kong maligo kanina at kumain kasama si Lei kanina—I mean, naligo MAG-ISA at kumain kasama si Lei ay nanood kami ng tv. After that? Hmm… Nakatulog ata ko.

Kung nakatulog ako sa sofa kanina, ibig sabihin binuhat ako ni Lei para dalhin dito sa kwarto. Napangiti ako. Ang haba pala ng tulog ko. Teka! Magdamag akong nakatulog which means hindi ko nasalubong ang new year!

Natapik ko ang magkabilang pisngi ko. “No way!” Tumayo agad ako at lumabas ng kwarto nang mapansin ko ang labas ng bintana. “Ba’t madilim?” Lumapit ako sa bintana. “Gabi pa rin? Ibig sabihin, ilang oras lang akong nakatulog, gano’n?” Napatalon ako sa nalaman ko. “Yes! Teka, nasa’n ba si Lei?” Hinanap ko siya hanggang sa labas ng resthouse.

May babae akong naabutang nakaupo do’n na tumayo nang makita ko. “Goodevening po, Ma’am.”

“Goodevening din.” Nakasuot siya ng uniform katulad ng mga staff ng resort. Ano kayang ginagawa niya dito?

“Ma’am, magready na po kayo. May pupuntahan po tayo.”

“Saan? Saka nasa’n si Lei?”

“Hindi po kasi—” Nag-ring ang phone na hawak niya. “Wait lang po, Ma’am.” Sinagot niya ang tawag. “Hello, Sir.” She paused. “Yes, Sir.” Inabot ng babae ang phone niya sakin. “Kakausapin daw po kayo ni Sir Constantine.”

Kinuha ko ang phone niya. “Hello, Lei. Nasa’n ka?”

“Nandito ako sa hotel. May pupuntahan kayo ng staff na nandyan, sumama ka.”

“Hah? Saan? Saka anong ginagawa mo dyan? Ba’t iniwan mo ko dito?”

“No more questions, Chloe. Sumama ka na lang sa kaniya. I’ll try to come back before it strikes twelve.” Iyon lang at nawala na siya sa linya.

“Anong problema no’n?” Ibinalik ko ang phone sa staff. “Sa’n ba tayo pupunta?” Bumaba na ko ng hagdan at hindi na bumalik sa loob ng bahay para magtoothbrush at mag-ayos.

Sinundan ko ang babae. Papunta sa cliff ang pinuntahan niya. Sumunod lang ako at hindi nagsalita. Na kay Lei kasi ang isip ko. Ewan ko ba pero parang may iba sa kaniya habang magkausap kami. Parang bumalik na naman siya sa dati.

“No more questions daw? At ita-try daw niyang bumalik before mag-twelve? Ba’t ba gano’n siya? Edi sana hindi na lang kami pumunta sa resthouse kung iiwan lang rin niya ko dito. Manonood daw kami ng fireworks display? Eh, nasa’n siya?” bubulong-bulong na sabi ko.

“Mas maganda ang view dito para makita mo ang fireworks display mamaya.”

“Mo. Which means ako lang talagang mag-isa. Nakakainis naman…”

“Ma’am, okay lang po kayo?”

Napatingin ako sa staff na nasa unahan ko. “Okay lang.” Hindi ako okay! Si Lei kasi, eh…

Huminto ako sa paglalakad. Dahil sa pagmamaktol ko sa naging gawi ni Lei kanina ay ngayon ko lang napansin ang dinadaanan namin. Kaya pala maliwanag ang dinadaanan namin dahil sa mga kandilang nakalagay sa bawat gilid ng daan. Hindi lang basta kandila dahil scented candles ang mga ‘yon na nakalagay sa glass para hindi mamatay ang apoy dahil sa hangin.

“Ma’am, tara na po.”

Sumunod ako sa staff. Hanggang sa makarating kami sa taas ng cliff ay mero’n pa ring mga scented candles na nagbibigay liwanag sa daan. Huminto ang staff. Naglakad ako ng kaunti at nilagpasan siya. Sa pwesto namin ni Lei kahapon ay may nakita akong nakalatag sa damuhan.

“Hanggang dito na lang po ako, Ma’am.”

“Dyan ka lang, Miss. Wala akong kasama dito.” Naglakad pa ko ng kaunti para makita kung anong nakalatag na mga ‘yon. Malaking banig ang nakita ko. May mga throw pillow sa ibabaw no’n. Hindi lang pillow, may mga pagkain din. Maraming pagkain. At ang isa pang napansin ko ay ang laptop na nando’n.

“Miss,” Lumingon ako sa likuran ako. “Sinong nag—” Wala na pala siya. Umupo ako habang nakatingin sa pagkaing nakalatag. “Ang romantic na sana, eh. Pero sino namang kasama ko dito?”

“Sino pa? Edi ako.”

 = = =

>>>CHAPTER 27 HERE