Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 24

CHAPTER 24

( CHLOE’s POV )

“Hindi ko siya maintindihan.”

“Hindi ko rin siya maintindihan.” segunda ko sa sinabi ni Lei. Mula sa folder na hawak niya, umangat ang tingin niya sakin. “Ang gulo niya noh?” tanong ko pa.

“Oo.” segunda naman niya. Sabay pa kaming napabuntong-hininga. “I need to talk to Attorney Cruz about this. May kailangan din akong kausapin at asikasuhin dahil bigla na lang akong umalis ng office kanina. Baka matagalan ako. Umorder ka pa ng gusto, sa kwarto lang ako.”

“Sige. Pwedeng orderin lahat ng dessert dito?”

“Chloe.”

“Joke lang, ‘to naman. Sige na, gora ka na, I mean punta ka na sa kwarto.” Nakasunod ang tingin ko sa kaniya hanggang sa mawala siya sa paningin ko. Nagpangalumbaba ako sa table habang nakatingin sa glass wall ng restaurant kung sa’n kami kumakain ng dinner ni Lei.

Yung folder na hawak niya, binigay ng manager ng hotel habang kumakain kami ng dinner. Pinabibigay daw ‘yon ni Mr. Torres na walang iba kundi si Flynn. Kanina ko lang din nalaman na si Flynn ang Director Torres ng CTC. Kaya pala naka-suit siya ng araw na ‘yon nang mahimatay ako.

Hindi ko talaga maintindihan si Flynn. Nakalagay kasi sa folder na ‘yon ang mga papeles na nagsasabing si Lei na ang bagong nagmamay-ari ng Constancia Hotel and Beach Resort. Ang gulo noh? Parang kanina lang ayaw niya pang ibenta ang Constancia at ako pa ang hinihinging kapalit niya, tapos ngayon si Lei na ang nagmamay-ari no’n.

Sa totoo lang, hindi lang ako naguguluhan kay Flynn, naiinis pa ko sa kaniya. Dahil kasi sa mga pinagsasabi niya, parang gusto ko nang lumubog sa kinatatayuan ko kanina.

- F L A S H B A C K –

“Nasa’n ba siya…? Kung mahalaga siya sa’yo, bakit wala siya dito…? Kung mahalaga siya sa’yo, bakit hindi na lang siya ang pinakasalan mo…? Akala ko ba wala kang pakialam sa ibang tao, pero bakit sa kaniya…? Yung snow globe… Yung bahay ampunan… Ang pagpunta natin dito… Itong beach resort… Lahat na lang—”

“Can you please stop?” may diing sabi niya. “Ano bang nangyayari sa’yo?”

“Kasi naman si Larah…”

“Mukhang hindi tayo nagkakaintindihan dito. Si Larah, she was my sister.”

“Hah?”

“Larah was my step sister.”

Hindi ko alam kung paano ko ie-explain ang reaksyon ng mukha ko dahil sa narinig ko. Feeling ko na-good time ako ng wow mali at naghihintay na lang ako ng camerang lalabas mula sa kung saan. Pero walang lumabas.

“May sinabi ba sa’yo ang lalaking ‘yon tungkol kay Larah?”

Tanging tango ang nagawa ko.

“Sinabi ba niyang may relasyon kami ni Larah?”

“Parang…”

“Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis sa’yo.”

“None of the above na lang…” Tumalikod ako. Tinakpan ko ang mukha ko. Parang gusto kong sumigaw dahil sa halo-halong nararamdaman ko. Dapat ba kong matuwa o dapat akong mahiya dahil ang epic ng reaction ko?!

Pero alam ninyo ang nangingibabaw sa halo-halong pakiramdam na ‘yon? Naiinis ako kay Flynn dahil pinalabas niya na may relasyon sina Larah at Lei! Bakit niya ginawa ‘yon?! Bakit parang feeling ko pinaglaruan niya ang feelings ko? Bakit kailangan niyang ipamukha sakin na hindi ako mamahalin ni Lei, na iiwan niya rin ako? Parehas lang si Leoni!

Buong buhay ko, ngayon ko lang naramdaman ang ganito, ngayong kasal na ko. Yung feeling na parang inaapi ako. Ganito ba kapag kinasal ka na, may Leoni at Flynn na darating sa buhay mo? Simple lang at walang kumplikasyon ang buhay ko nung wala pa si Lei tapos ngayon…

Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko. “Nakakainis…”

Naramdaman kong hinawakan ni Lei ang kamay ko. Paglingon ko sa kaniya, naglakad na siya paakyat sa cliff. At dahil hawak niya ang kamay ko, napasunod ako sa kaniya. Nauuna siyang naglalakad sakin at ako naman nakatingin lang sa kamay naming magkahawak. I hold his hand tight.

Binitiwan niya lang ang kamay ko nang makabalik kami sa taas ng cliff. “You’re pissed off, right? Then shout it out loud here. Go.”

Kanina ko pa talaga gustong sumigaw kaya sinunod ko agad ang sinabi niya. Huminga muna ako nang malalim, inilagay ang mga kamay ko sa gilid ng bibig ko at sumigaw ako at the top of my lungs. “Nakakainis ka, Flynn!!! Hindi na kita kakausapin!!! Hindi na tayo bati!!! At ikaw, Leoni!!! Kasalanan ni Flynn kung bakit nasama kita dito!!! Wala kayong karapatang pigilan ako sa gusto ko!!! Gagawin ko ang gusto ko!!! Bahala kayo sa gusto ninyo!!! Hinding-hindi ko iiwan si Lei!!! Itaga ninyo ‘yan sa cliff na ‘to!!!”

Natigilan ako. Teka! Ano uli yung huling sinabi ko? Napatakip ako sa bibig ko. Oh my! Pinakiramdaman ko si Lei. Hindi siya nagsalita. Dahan-dahan ko siyang nilingon. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin siya sakin. Hanggang sa gawin niya ang pigil na ngiting ‘yon.

“Lei, ano kasi…”

Bigla siyang humarap sa dagat. Nagulat pa ko nang sumigaw din siya. “I hate you, Flynn!!! Makukuha ko sa’yo ang Constancia na wala kang kinukuhang kalapit sakin!!! Tandaan mo ‘yan!!!”

Kapalit? Hindi ba ako ang kapalit na ‘yon? Ibig sabihin, hindi niya papayagang mapunta ako kay Flynn kapalit ng Constancia?

“Makukuha ko sa’yo ang Constancia na wala kang kinukuhang kalapit sakin!!!”

Those words. Unti-unti nung pinangiti ang puso ko ng gano’n kadali.

Nilingon ako ni Lei. Nilapitan niya ko. He cupped my face with his two hands and wiped off my tears using his thumbs. “Okay ka na?” tanong niya.

Tumango ako. Paanong hindi ako magiging okay sa ginagawa niya? Kapag nagiging mabait siya, kapag nagiging sweet siya, kapag nagiging ganyan siya, napakadali niyang pangitiin at pasiglahin ang puso ko na walang ka-effort-effort.

“Sinabi ko naman sa’yo diba, wag mong kakausapin si Flynn.”

“Gusto ko lang naman na kumbinsihin siya na sa’yo na lang ibenta ang resort.”

Sumeryoso ang mukha niya. Binitiwan niya ang mukha ko. “How did you know?”

“Hinanap kasi kita tapos nakarating ako dito. narinig ko kayo.”

“Narinig mo pala.” Lumingon siya sa dagat. Maya-maya ay umupo siya sa damuhan. “Ngayon alam mo na kung bakit ayoko kay Flynn.”

“Oo.” Dahil nakikita mo sa kaniya ang mama niyang isa sa nanakit sa’yo no’n. Umupo ako sa tabi niya. Niyakap ko ang tuhod ko. “Gano’n ba talaga ang galit mo sa kaniya?”

“Alam kong inis ako sa kaniya. Pero galit? I don’t know.”

“Yung kanina kasi…”

“Sinong hindi magagalit sa sinabi niya? Who the hell is he para hingin kang kapalit nitong Constancia? Nasisiraan na ba siya?” Sinabi niya ‘yon na parang naiinis.

Pinigilan ko ang mapangiti dahil sa sinabi niya. So, ako ang dahilan kung bakit siya nagalit kanina at hindi si Larah?

Teka, si Larah nga pala! Bakit hindi ko siya nakikita? Nasa ibang bansa ba siya? Saka bakit gano’n? Wala namang nababanggit si Jhom o si Tim o ang kahit sino sa CTC tungkol kay Larah. Nasa’n na ba siya? Saka yung sinabi ni Lei kanina.

“Larah was my step sister.”

Hindi kaya… “Lei, nasa’n ba si Larah?”

He looked at me. “Si Larah?” Tumingala siya sa langit. Napagaya na rin ako sa kaniya. “Heaven.”

Napatingin ako sa kaniya. “Nasa heaven na siya?” gulat kong tanong.

Hindi sumagot si Lei. Tumingin lang siya sa dagat. Ilang segundo pa ang hinintay ko bago siya nagsalita. “Larah was my step sister. Hindi kagaya ni Flynn, kadugo ko siya. Anak siya ni daddy at ng step mom ko. She was three years younger than me. She was a bubbly kid, kagaya ni Kendra. Sa totoo lang, parehas sila ng ugali ni Kendra.”

Kaya pala gano’n na lang kalapit ang loob niya kay Kendra.

“Hindi ako gano’n kalapit sa kaniya pero siya ang lapit ng lapit sakin. Tuwing sinasaktan ako ng step mom ko, lalapit siya at hahawakan ang mga kamay kong pinalo ng stick ng mommy niya. Hihipan niya ‘yon at tatanungin ako nang masakit pa ba. Sa totoo lang, minsan na niyang sinumbong na sinasaktan ako ng mommy niya pero hindi naniwala si daddy. Nagalit pa nga si daddy dahil tinuturuan ko daw ng kung anu-ano si Larah. Pinagtanggol ako ni Larah no’n. You know her age then? She was just four years old nang gawin niya ‘yon.”

“I was cold to her then, but still inside of me, siya lang ang nag-iisang taong pinahalagahan ko dahil sa nangyaring ‘yon. Until that fatal day came. She was five that time at magkakasama kami no’n, si daddy, ang step mom ko, si Flynn at si Larah. My dad and my step mom, it was their fault kung bakit nawala si Larah. Masyado silang naging pabaya kaya naaksidente siya. Alam nilang malikot si Larah pero binitiwan nila siya. Nauna na kong pumasok ng restaurant no’n kaya wala akong nagawa. Paglabas ko, nakita ko na lang na duguan siya sa kalsada. She died that day because of them.” madiing sabi niya.

Matagal nang nangyari ‘yon pero dala pa rin ni Lei ang hinanakit niya sa daddy at step mom niya dahil sa tono ng boses na nahimigan ko sa kaniya. Hindi lang sa kanila, parang sinisisi niya rin ang sarili niya dahil wala siyang nagawa ng araw na ‘yon. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit gano’n na lang ang inis niya sa mall no’n, ng may batang muntik nang bumangga samin.

“Lei…” Parang gusto ko siyang yakapin. Gusto kong magsalita pero wala akong mahanap na tamang sasabihin kaya hinayaan ko na lang si Lei na ilabas ang sama ng loob niya.

“She was so young then para mawala siya. Kahit hindi ko pinapansin ang mga kinukwento niya no’n, naaalala ko pa rin ‘yon. Ang dami pa niyang pangarap. Gusto niyang tumulong sa bahay ampunan kapag marami na daw siyang pera. She loved this resort so much kaya sinabihan niya si Lolo no’n na paglaki daw niya, sa kaniya daw ibigay ‘to. Tapos magtatayo daw siya ng sarili niyang resort katulad nito, tatlo pa ang gusto niya, isa sa Luzon, sa Visayas at Mindanao.”

Kaya pala. Ngayon alam ko na ang tunay na dahilan sa mga bagay na ginagawa ni Lei. Para lahat ‘yon sa nag-iisang taong nagpahalaga sa kaniya no’n kahit sa maikling panahon lang. Ang taong minsan at patuloy na pinahahalagaan ni Lei—si Larah.

“Ni wala man lang akong naibigay sa kaniya no’n. Pero siya bigay siya ng bigay sakin. And one of those was the snow globe, ang pinakapaborito niya sa lahat ng binigay niya sakin. Kami daw kasi yung babae at lalaking nakaupo kay Santa.”

Kay Larah pala galing ang snow globe na ‘yon.

Nagsalita na ko. “Alam mo, Lei, may binigay ka rin sa kaniya.” Nilingon niya ko. “Tinutupad mo kasi ang mga pangarap niya. And I’m sure sobrang saya ni Larah dahil do’n.”

“And should I be happy?”

“Sabi ko naman sa’yo diba? Wag mong pilitin ang sarili mong maging masaya. Kasi kung hindi naman bukal sa loob, para ka lang nagpa-picture.”

“Nagpapicture?”

“Oo. Hindi naman kasi lahat ng nakangiti sa picture masaya. Kailangan lang nilang ngumiti dahil nakaharap sila sa camera. Pero pag tiningnan mo na yung picture nila, mapapansin mong hindi totoo ang ngiti nila.”

I saw him smiled a bit. Napangiti rin ako kahit matipid lang ‘yon. Hindi na siya nagsalita. Nakatingin lang siya sakin, sa mukha ko. At…

Waaah! Bakit ganyan siya makatingin? Mero’n bang dumi sa mukha ko? May muta kaya ako o kulangot o kahit na ano para titigan niya ko ng ganyan na parang hinihigop niya ang energy ko? Baka mamaya—

“Why are you doing this, Chloe?”

“Hah?”

“Bakit ang tiyaga-tiyaga mo sakin? Dahil ba mag-asawa tayo kaya mo ginagawa ang lahat ng ‘to?”

“Alam mo kasi, Lei. Kapag mahalaga sa’yo ang isang tao, gagawin mo ang mga bagay, hindi dahil kailangan, hindi dahil responsibilidad mong gawin ‘yon. Alam mo kung bakit? Dahil gusto mong makitang masaya siya.” I smiled at him.

“Mahalaga ko sa’yo?”

“Hah? Ah, eh…” Teka, bakit ako mag-dedeny kung totoo naman? Bahala na si Batman. Tiningnan ko siya ng deretso sa mga mata niya. “Yes, Lei. Mahalaga sakin.”

Hinintay ko siyang sumagot pero ngumiti lang siya sabay tingin sa dagat. Ako naman ‘tong tuwang-tuwa sa nakikita kong ngiti niya. Sinilip ko pa ang mukha niya. Napatingin tuloy siya sakin.

“Bakit?”

“Wala naman. Alam mo bang mas bagay sa’yo ang nakangiti, Lei. Sana lagi ka na lang ganyan.” nakangiting sabi ko.

Hindi siya sumagot pero nagulat ako ng tapikin niya nang marahan ang ulo ko. Mas lalo akong napangiti sa ginawa niya.

“Masakit ba?” tanong ko sabay turo sa gilid ng labi niya na tinamaan ng suntok ni Flynn kanina.

“Mas masakit pa dyan ang mga naranasan ko.” Then he looked at the sea. Nawala na rin ang ngiti niya.

“Napapagod ka na ba?” Napapagod sa lahat nang nangyari at nangyayari sa’yo. Hindi ko alam kung naintindihan niya ba ang tanong ko pero sumagot siya ng…

“Yes.”

“O.” sabay tapik ko sa balikat ko.

Napalingon siya sakin. “What?”

“Sandal ka sakin.”

“Bakit?”

“Napapagod ka na diba? Pwede ka namang magpahinga, Lei.” Humarap na ko sa dagat at hinintay na sumandal siya pero hindi niya nagawa. Tiningnan ko ang langit nang mapalingon ako sa balikat ko dahil nakapatong na do’n ang ulo ni Lei! Unti-unti akong napangiti. Hindi na ko nagsalita at tiningnan uli ang langit.

Ilang minuto lang ang lumipas nang maramdaman ko ang malalim na paghinga ni Lei. Sinilip ko ang mukha niya at nakita kong nakapikit na siya.

“Lei, tulog ka na ba?” I poked his forehead twice pero mahina lang. Wala akong nakuhang reaksyon mula sa kaniya. I poked it once again pero wala talaga. Napangiti ako. “Ang bilis mo talagang makatulog. Sige lang, matulog ka lang dyan.”

Tiningnan ko ang langit. “Larah, naririnig mo ba ko? Ako nga pala si Chloe. Ate Chloe. Thank you, ah kasi minahal mo si Lei no’n. Sorry din kung pinag-isipan kita nang hindi maganda kanina. Akala ko kasi may relasyon kayo ni Lei no’n. I promise you, aalagaan ko ang Kuya Lei mo. Sayang, hindi tayo nagkakilala noh? Sigurado kasing magkakasundo tayo lalo na pagdating sa kuya mo.”

Sinilip ko ang mukha ni Lei. “Tingnan mo, o, ang cute-cute niyang matulog. Napangiti ko na rin siya, Larah.” Ibinalik ko ang tingin sa langit. “At sisiguraduhin kong hindi lang temporary ‘yon.”

Nakangiting pinagmasdan ko ang papalubog na araw.

And déjà vu.

Ganito din ang pakiramdam ko ng araw na pagmasdan ko ang pagsikat ng araw kasama si Lei. Iba nga lang ngayon dahil ang paglubog ng araw ang pinagmamasdan ko.

Sana laging ganito. Sana lagi kaming magkasama sa bawat pagsikat st paglubog ng araw na darating samin.

Because I want to be with Lei, not just for three months. I want to be with him forever. Pwede kayang mangyari ‘yon?

- E N D  O F  F L A S H B A C K –

Napahawak ako sa kaliwang balikat ko. Parang nararamdaman ko pa rin ang ulo ni Lei. Nangawit ako kanina kasi papadilim na nang magising siya. Nilalamok na nga ko kanina. At dahil sa lamok na ‘yon na hinampas ko sa pisngi ko, nagising si Lei. Nagtaka pa nga siya kung bakit gabi na at sinabihan pa kong ba’t ndi ko daw siya ginising.

Sumagot ako na ang himbing kasi ng tulog niya kaya hinayaan ko na siya. Pagkatapos no’n, bumaba na kami ng cliff. Hawak-kamay pa kami kasi medyo madilim na. And take note, siya ang humawak sakin.

Pinagpatuloy ko na ang pagkain ko. Ilang subo na lang at matatapos na ko. Ang sabi ni Lei umorder lang daw ako kaya ‘yon ang gagawin ko. Akmang tatawagin ko ang waiter nang may magsalita sa kanan ko.

“Chloe?”

Napalingon ako sa gilid ko nang marinig ko ang pangalan ko para lang makita ang isang kakilala ko. “Laleen!”

( A/N: Baka nakalimutan ninyo na, wahehe! Si LALEEN ang highschool friend ni Chloe na isang fashion designer kung sa’n niya kinuha ang costume nila ni Lei para sa Christmas party. Chapter 9 siya lumabas. )

= = =

( LEI’s POV )

“Yes, Miss Benitez, those documents. I’ll need it ASAP.” Hindi ko pa tapos basahin ‘yon kanina.

“Yes, Sir President. Ipa-fax ko po agad diyan.”

I ended the call. At dahil wala namang fax machine sa kwarto namin ni Chloe, nandito ako ngayon sa office ng manager. “I need to talk to someone. Pakidala na lang sa suite ko.” I said to the manager.

“Sir?” Para siyang nagulat sa reaksyon niya.

“I said pakidala agad sa suite ko.”

“Ah, yes, Sir. Ipapadala ko po agad.”

“Okay, thank you.”

“Thank you po, Sir?” Kung nagulat siya kanina, mas nagulat siya ngayon.

“Why are you saying thank you?” nagtatakang tanong ko.

“Ah, wala po, Sir. Ipapadala ko po agad sa suite ninyo.”

Lumabas na ko ng office habang napapailing. Anong problema niya? Pagdating ko sa suite, binuksan ko agad ang laptop ko at tinawagan si Attorney Cruz. Kinuha ko ang folder na binigay ng manager kanina at binuksan.

“Hello, Lei. Mukhang nasa’yo na ang papeles kaya ka tumawag.”

“So you knew about this, Attorney?”

“Yes and I’m sorry about that. Nakipagkita si Flynn sakin kahapon at ipinaayos ang mga papeles na kailangan para ilipat sa pagmamay-ari mo ang Constancia. Sinabi niyang ilihim ko sa’yo at may kailangan akong gawin para pirmahan niya ang mga papeles na ‘yan.”

“Anong kailangan ninyong—“ Napahinto ako at napatingin sa phone ko. May incoming call ako from Chloe. “Attorney, just a moment. I’ll just answer this call.”

“Okay.”

I held our call and answered Chloe’s call. “Chloe. Why?”

“Lei, magpapaalam lang sana ko sa’yo. Nakita ko kasi yung highschool friend kong si Laleen sa restaurant ngayon. Inaaya niya kong maki-join sa kanila. Last night na daw kasi nila dito. Ang totoo niyan, kasama niya ang mga kaibigan ko at dapat kasama nila ko kaya lang tumanggi ako kasi sa Palawan ang punta. Hindi pala natuloy ‘yon at dito sila nagpunta.”

Tumaas ang sulok ng labi ko. Yan na naman siya sa mahabang paliwanag niya.

“So, yun nga, sasama ko sa kanila ngayon, okay lang ba?”

“Chloe, hindi mo naman kailangang magpa—” Napahinto ako. Dapat ko bang sabihin ‘yon sa kaniya? Baka mag-iba ang mood niya o kaya—

“Ano ‘yon, Lei?”

“Sure, join them.”

“Saka ano…”

“What is it?”

“Nalaman kasi nilang kasama kita then they asked me if you could go with us, too. I mean, hindi naman as in ngayon. Pagkatapos mo dyan, pwede kang sumunod samin sa beach. Magbo-bonfire kami. Okay lang kung ayaw mo, pero syempre mas okay kung pupunta ka. Kasi naman…” Binulong niya ang huli niyang sinabi. “Lahat daw sila may partner, ako lang ang wala kung hindi ka pupunta.”

Kahit hindi ko siya nakikita, pakiramdam ko nakanguso na naman siya. “Okay, pupunta ko.”

“Talaga?” Nahimigan ko ang saya sa boses niya.

“Oo. May kailangan lang akong tapusing basahin na documents.”

“Sure! Sure! Hihintayin na lang kita do’n! Bye, Lei!” Nawala na siya sa kabilang linya. Hindi ko maiwasang mapangiti habang nakatingin sa screen ng phone ko. Then I noticed Attorney Cruz’ name. Kausap ko nga pala siya! “I’m sorry about that, Attorney. I was talking to Chloe.”

“Mukhang namiss ka na ng asawa mo, Lei. Bakit kasi hindi mo siya sinama dyan?”

Tumikhim ako nang mapansin kong parang tinutukso niya ko sa tono ng boses niya. “She’s with me, Attorney. So going back to our topic, anong kailangan ninyong gawin?”

“Ang kumbinsihin kang pumunta dyan sa oras na sinabi niya.”

“Gawa-gawa ninyo lang ang mga sinabi ninyo kanina.”

“I needed to. Alam ko kung gaano mo gustong mapasayo ang Constancia.”

“Pero bakit? Ano bang gusto ng Flynn na ‘yon? Bakit niya ginagawa ‘to?”

“I don’t know either, Lei. Ang mahalaga, pagmamay-ari mo na ang Constancia ngayon.”

Nakuha ko na nga Constancia pero hindi pa rin ako mapakali. Si Flynn, he is up for what? I need to find out what those schemes are all about.

= = = = = = = =

Nandito na ko sa beach at hinahanap kung nasa’n si Chloe. Okay sana kung isang bonfire lang ang nandito, pero hindi, eh.

“Bulaga!”

Agad akong napalingon sa likuran ko ng may taong yumakap sakin. Muntik ko na siyang maitulak kung hindi ko lang siya nakilala agad. “Chloe!”

Humagikgik siya. “Sabi ko na nga ba, ikaw yung natatanaw ko, eh. Ang galing ko talaga noh? Eh kasi naman nanibago ako sa suot mo.” Hinawakan niya ang tshirt ko. “Ayan! Tapos eto!” sabay hawak niya sa short ko. “Ngayon lang kita nakitang ganyan, ah! Infairness, bagay sa’yo, husby!” Pinisil niya pa ang pisngi ko at humagikgik.

Kumunot ang noo ko. “Are you drunk?” Ganyan din siya nung una kaming magkita, nung sinukahan niya ko. Straight man siya magsalita pero mas hyper pa siya kesa sa normal niya. Ang hilig pa niyang tumawa kahit walang nakakatawa.

“Hindi, ah!”

“Chloe.”

Humagikgik siya. Pinaglapit niya ang hinlalaki at hintuturo niya. “Konti lang naman, kaw kasi ang tagal mo.” She pouted.

“Sorry. Kailangan ko lang tapusin yung ginagawa ko.”

She smiled. “Okay lang, nandito ka na, eh. Tara!” Kumapit siya sa braso ko at hinila ako palapit sa isang umpukan ng taong nakapaikot sa bonfire. Mga nasa sampu sila at kabaligtaran sa sinabi ni Chloe kanina, hindi naman sila partner-partner. Tatlong lalaki lang ang nakikita ko. Sunod-sunod pa silang napalingon samin ni Chloe nang makalapit kami sa kanila. Bigla rin silang tumahimik.

“Hi, guys! Meet my husband Lei! I told you, right? Pupunta siya and here he is!” Walang sumagot dahil lahat sila nakatingin sakin na parang gulat na gulat. “Hey! Wag ninyo ngang tingnan ng ganyan ang asawa ko na parang hindi siya totoo! He’s not fake!” Nilingon ako ni Chloe. “Lei, magsalita ka nga.”

Tumikhim ako. “Hi, I’m Lei Constantine. Nice to meet you.”

Saka lang sila nagsalita or should I say sabay-sabay nagsalita. Hindi ko na nga sila maintindihan. Sabay-sabay din silang tumahimik nang umupo kami ni Chloe. Nasa kaliwa ko siya, katabi ko ang isang lalaki at katabi naman ni Chloe ang isang babae na nagpakilalang Laleen na sinundan ng pagpapakilala ng mga kasama niya. Ni hindi pa nga nila alam ang itatawag nila sakin. May Sir, may president at merong hindi na binanggit ang pangalan ko.

Pagkatapos nilang magpakilala, tumahimik na naman sila. I sighed. I know the reason why. “Listen, will you?” Tiningnan nila kong lahat.

“Ano ‘yon, Lei? Mag-i-speech ka?” tanong ni Chloe. “Wow! Sige, gusto ko no’n!”

“No.” Tumikhim ako. “Loosen up, okay? Hindi ko naman kayo kakainin. And you can just call me Lei tonight. Wag ninyong isipin na presidente ako ng isang kumpanya dahil—”

“Dahil asawa ko siya!” singit ni Chloe. “Right, Lei?” Tiningnan ko siya. Nakataas ang isang kamay niya na parang may hinihintay.

“Ano ‘yan?”

“Apir kasi sumasang-ayon ka na asawa kita, right, Lei?”

Napangiti ako habang napapailing. “Right.” Tinapik ko lang ang kamay niya.

And one second just passed when I heard her friends’ voices. Nag-ingay na uli sila. Pero sa lahat ng maingay, si Chloe pa rin ang nangunguna. Palibhasa nakainom na.

“Ah, Lei, umiinom ka ba?” tanong ng katabi kong lalaki.

“Yeah, sure.” Inabot ko ang beer na hawak niya. Tinungga ko ‘yon nang mapalingon ako kay Chloe. “Why?”

Tinuro niya ang boteng nakatapat sakin. May nilalaro kasi silang game bago pa ako dumating. Truth or consequence daw. “Truth or consequence, Lei?” nakangiting tanong niya. Binulungan niya pa ko. “Pag truth, may itatanong sila sa’yo. Pag consequence, may ipapagawa sila sa’yo.”

“I know.” Kahit pa sabihing puro trabaho na lang ang nasa isip ko, pero pag may kaibigan kang katulad ni Tim na parang batang-kalye na lahat ng laro alam, malalaman at malalaman ko ang mga ganitong bagay kahit hindi ko gustuhing malaman. Tiningnan ko ang boteng nakatapat sakin at sila na nakatingin sakin.

“Okay lang naman, Lei, kung ayaw kong sumali.” malumanay na sabi ni Laleen.

“Consequence.” I said.

“Kiss your wife!” Hindi ko nakita kung sino ang nagsabi no’n pero babae.

Humagikgik si Chloe. “Kiss mo daw ako, Lei, o! Wala kong alam dyan, ah!” Humarap siya ng upo sakin at pumikit.

“Kiss! Kiss! Kiss!” panunulsol ng mga kasama niya.

“Anong petsa na, Lei?” reklamo ni Chloe. I kissed her on her nose. She pouted. She opened her eyes. “Kiss ba ‘yon?”

Tumaas ang sulok ng labi ko. I held her chin, looked at her in the eyes and slowly, I reached her lips. It was supposed to be a quick deep kiss but it didn’t happen dahil hindi ko na nagawang ilayo ang mga labi ko sa kaniya lalo nang maramdaman kong tumugon siya.

My hand which was holding her chin roamed over between her ear and neck. I felt her hands holding my shirt. Pinigilan kong mapaungol nang mas lalong lumalim ang halik namin. I know she’s already drunk kaya hindi na niya naisip ang nasa paligid niya. Pero ako, matino pa ko. Even if I didn’t want to stop kissing her, ako na ang kusang tumigil. Slowly, I let go of her lips and I felt her resistance.

I smirked. “We can continue this in private, Chloe.” I whispered on her. I planted a kiss on her forehead bago ako lumayo sa kaniya. Nang tingnan ko ang mga kasama namin, nakatingin sila samin.

“Paikutin na ang bote!” sabi ng katabi kong lalaki. At parang walang nangyaring nag-ingay uli sila. Pero yung katabi kong napaka-ingay kanina nang lingunin ko, ayun, tinutungga ang beer na hawak niya.

So even if she’s drunk, she was still affected by our kiss. Napatingin ako sa labi niya. Until now, I still want her lips. I’m craving for her lips. Mero’n ba no’n? Ngayon ko lang naranasan na maadik sa halik ng isang babae. But I know that it was not just a kiss I want from Chloe. I want more of her.

Iniling ko ang ulo ko. Ano ba ‘tong iniisip ko? Tinungga ko ang beer na nasa harap ko.

= = = = = = = =

“Hahahahahahahaha!” Si Chloe ang tumatawa nang pahidan niya ng uling ang mukha ng kaibigan niya. Siya ang natapatan ng bote, consequence ang pinili niya at ‘yon ang inutos sa kaniya. Pabalik na siya sa kinauupuan niya at medyo pagewang-gewang na nang pumaling ang lakad niya at napasubsob siya sa kaibigan niyang babae. Nagtawanan lang sila. Napailing naman ako.

“Ah, pasensya ka na, hah.” Napalingon ako kay Laleen. “Sorry kung masyado kaming maingay. Mga lasing na kasi.” Siya lang ata ang hindi nalasing nang masyado sa mga kasama niya. “Lalo na ‘yang si Chloe, ngayon lang nalasing ng sobra ‘yan. Siguradong wala na naman siyang maaalala pagkagising niya bukas.”

“What do you mean na—“ Naputol ang sinasabi ko nang may bigla na lang umupo sa harapan ko. It was Chloe. Nakataas ang magkabilang tuhod ko at nakalagay do’n ang mga braso ko na inalis niya para makaupo siya.

“Pashandal, hushvy…” Isinandal niya ang likuran niya sakin. Kinuha niya pa ang mga braso ko at iniyakap sa kaniya. “Ang lamig, hushvy…”

Hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kaniya. You know that feeling that I just want to hug her, like this. Ngayon ko lang naranasan ang ganito. That peaceful feeling with her na parang wala akong iniisip at iniintinding trabaho.

Ilang minuto ang pinalipas ko nang silipin ko ang mukha niya. “Let’s go?”

Tiningala niya ko. Namumungay na ang mga mata niya na parang anumang oras, babagsak na. “Let’s gow? Shan naman?”

“Matutulog na.”

“I’m sleefy na…” She closed her eyes.

Nagpaalam na ko sa mga kaibigan niya at binuhat siya. Sumakay kami sa golf cart. Nakasandal lang siya sakin habang nakaupo siya sa tabi ko at nakaalalay ako sa kaniya.

“Nashan na tayo?” Narinig kong tanong niya.

“Papunta na ng hotel.”

“Ah…” Tumahimik siya ng ilang saglit at nagsalita uli. “Lei?”

“O?”

Humagikgik siya. “Wala lang… Akala ko.. nawawala ka na…” Naramdaman ko ang mga kamay niyang yumakap sa beywang ko. Isiniksik niya ang ulo niya sa balikat ko. Naramdaman ko ang paghinga niya. Huminga ako nang malalim at bahagyang inilayo ang mukha niya sa leeg ko pero sumiksik pa siyang lalo sakin.

“You’re so…” Hindi ko tinuloy ang sasabihin ko at napabuntong-hininga na lang. Hindi niya ba alam ang epekto ng ginagawa niya sakin? Ganito ba talaga siya pag nalasing? Kahit kaninong lalaking lumalapit?

Iniling ko agad ang ulo ko. No! Alam kong hindi siya gano’n!

“Alam mo vah, hushvy… mashaya ko… kashi hindi mo na ko shinishigawan… Hindi ka na rin galit shakin…” Sinilip ko ang mukha niya. Her eyes were closed and she was smiling. “Akala ko talaga hindi na tayo magiging okay… Taposh nginitian mo pa ko… Ang shaya-shaya ko talaga… Ikaw vah mashaya…?”

“Chloe…” A smile curved on my lips. “Yes.” I whispered to myself as I kissed her forehead.

Pagdating sa hotel, binuhat ko siya hanggang sa makarating kami ng suite namin. At saktong pagpasok ko bigla na lang siyang…

“Chloe naman.” Madiing sabi ko. Sinukahan niya ko habang buhat siya at habang nakasiksik ang mukha niya sa leeg ko!

Sa halip na ilapag siya sa kama, idineretso ko siya sa comfort room at inilapag sa bathtub. Umungol lang siya at hindi man lang siya nagising! Tumayo ako at hinubad ang t-shirt ko habang nakangiwi sa amoy ng sukang kumalat do’n. Binuksan ko ang faucet at inalis ang sukang nasa leeg ko.

“Hindi na ‘to mauulit, Chloe. Hindi na kita papayagang uminom.” In the first place, hindi ko na dapat siya pinayagang uminom nang marami kanina. Pero hearing her laughed like that, hinayaan ko na lang siyang mag-enjoy.

Narinig ko siyang umungol. “Lei…”

Lumapit agad ako sa kaniya. Nakapikit pa rin siya nang yumakap siya saakin. Isiniksik pa niya ang mukha niya sa leeg ko kung sa’n siya sumuka!

“Ang bango… unan…”

Hindi ko mapigilang mapangiti hanggang sa dahan-dahan akong matawa nang mahina. “Ewan ko sa’yo, Chloe. Okay na kong mapagkamalan mong unan pero ang sabihin mong mabango ang leeg kong nasukahan mo?” Natawa na lang ako. Teka, natawa ba talaga ko? Oo nga! I just laughed!

“Hindi kita.. iiwan, Lei…”

Unti-unting humina ang tawa ko nang marinig ko ang mga salitang ‘yon hanggang sa mapangiti na lang ako.

“Wag mo rin.. akong iwan, ah…”

I chuckled. “Sira ka talaga. Paano na ‘yong deal natin?” Sinilip ko ang mukha niya. Habang pinagmamasdan ko siya, napabuntong-hininga na lang ako. “Hindi mo ba talaga ko iiwan, Chloe? Hindi ka ba tutulad sa pamilya ko? Iba ka ba talaga sa kanila?” I hugged her back. Kung amoy suka man siya, wala na kong pakialam. I just want to hug her.

And before I heard her low snore, may sinabi siyang nakapagpatigil sakin ng ilang saglit. Mga salitang ilang beses ko nang narinig mula sa iba pero parang kakaiba ang dating sakin nang sabihin niya. Salitang nagpabilis ng tibok ng puso ko at nagpagulo naman ng isip ko.

“I love you, Lei…”

= = =

>>>CHAPTER 25 HERE