Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 11

CHAPTER 11

( LEI’s POV )

Aware akong magkasalubong ang mga kilay ko habang nakatingin sa estanteng nasa harapan ko. Hindi ko alam kung paano ko kukunin ang bagay na ‘yon ng hindi mapapansin ng dalawang teenager na babae na nasa gilid ko. Akmang kukunin ko ‘yon nang mapatingin sila sakin.

Nagbulungan pa sila na narinig ko naman.

“Para kanino kaya yung bibilhin niya?”

“Ang sweet naman niya.”

“Kaya lang, dyahe ‘no?”

Tiningnan ko sila. Napatingin din sila sakin. “Next time na magbubulungan kayo, just make sure na hindi maririnig ng taong pinagbubulungan ninyo.”

Nagmamadaling umalis silang dalawa. Ibinalik ko naman ang tingin sa estanteng nasa harap ko. Humalukipkip ako.

“This is your fault, Chloe.” Naiinis na sabi ko.

- F L A S H B A C K -

Nakapikit na kinapa ko ang relo ko na nasa side table. I opened my one eye. It’s already six thirty in the morning. Ipinikit ko uli ang mga mata ko. Inaantok pa ko. Hindi ko alam kung anong oras na ko nakatulog kanina. Sinong makakatulog kapag may kasama kang babae sa iisang kwarto?

Ibinaling ko ang ulo ko sa kabilang side ng kama kung sa’n natutulog si Chloe. Sa sahig. At hindi sa tabi ko. Siya ang may gusto kaya hinayaan ko na lang siya. Dahil mas lalo akong hindi ako makakatulog kapag katabi ko siya.

Bumangon na ako. Saka ko lang napansin na wala na siya sa kinahihigaan niya. Kumunot ang noo ko nang may mapansin ako. Binuksan ko ang ilaw at lumapit sa kumot na ginawa niyang sapin.

May nakita akong pulang mantsa. At katulad nang nangyari kanina ng tumili siya dahil sa bwisit na kaibigan ko, kumabog uli ang dibdib ko sa hindi ko malamang dahilan.

“Chloe!” Lumabas ako ng kwarto. “Chloe!” Wala na si Tim sa couch. “Chloe!” Damn! Anong nangyari do’n?

“Lei!”

Boses ‘yon ni Chloe. At mula ‘yon sa kwarto ko. Bumalik ako do’n. At nang buksan ko ang pintuan, nakita ko siyang nakatayo sa gitna ng kwarto. Suot niya ang robe ko.

“Lei, bakit? Tinatawag mo ko? Anong nangyari?”

Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa. Mukha naman siyang okay. Pero sa’n galing yung dugo? “Ano ‘yon?”

Tiningnan niya ang itinuro ko. “Dugo.” Nanlaki ang mga mata niya. Tiningnan niya ko. “Aaah!” Mabilis niyang kinuha ang kumot at niyakap. “Ano kasi...” Hindi siya makatingin sakin ng deretso. “Lalabhan ko ‘to, promise!” Mabilis siyang humakbang paatras sabay pasok ng restroom.

Kumunot ang noo ko. Kinatok ko ang pintuan. “Where did that blood came from?”

“It’s a girl thing, Lei!”

Girl thing? Natampal ko ang noo ko when I realized kung ano ang ibig niyang sabihin. Akala ko naman kung ano na, yun lang pala.

“Get out.”

“What?”

“I said get out. Gagamit ako ng banyo.”

“Wala bang banyo sa labas?”

“Mero’n. Pero itong restroom ang ginagamit ko.”

“Do’n ka na lang sa labas, Lei.”

“What?!” Sarili kong bahay, inuutusan niya ko?! Naiinis na humakbang ako para lumabas ng kwarto ko nang marinig kong tawagin niya ako. “Ano na naman?!” Nang lingunin ko siya, nakasilip siya mula sa loob ng restroom.

“May favor sana kong hihingin sa’yo.”

“Ano ‘yon?” Parang nahihiya pa siyang sabihin ang gusto niya. At ayoko sa lahat, yung paligoy-ligoy pa. “Chloe, ano ‘yon?” madiing tanong ko.

She smiled. Yang ngiti na naman niya na ‘yan. Parang may kinatutuwaan siya at parang ako ‘yon. Dahil ba umagang-umaga, nagawa na naman niya kong inisin?

“Lei. Ano kasi…”

“Kung ayaw mong sabihin, bahala ka.” Tumalikod na ko nang magsalita siya.

“Bilhan mo ko ng napkin!”

“Anong sabi mo?!” Nang lingunin ko siya, wala na siya. Nasa loob na siya ng restroom. “Chloe!”

“Sorry na, Lei! Sorry talaga! Nakalimutan ko kasing bumili kahapon pagpunta ko ng mall. Sa 7/11 ka na lang bumili. Sorry talaga, Lei! Please, bilhan mo na ko. Hindi ako makakalabas nito. May aasikasuhin pa naman ako. Please, Lei.”

“Ako?! Si Lei Constantine?! Uutusan mong bumili ng nap… Damn!”

“Sorry, Lei.” Matagal bago uli siya nagsalita. “Nandyan ba si Tim? Siya na lang uutusan ko. Doctor naman—”

“Wala na siya!” At gano’n ba sila ka-close para utusan niya si Tim na bumili no’n?!

Hindi ko na siya narinig na sumagot. Siguradong nag-iisip na siya kung anong gagawin niya. Hah! Kasalanan ko ba kung bakit hindi siya nakabili no’n?!

Kapag hindi ako bumili, hanggang mamaya siya sa restroom na ‘yan at… Napapalatak ako. Kapag bumili ako ng bagay na ‘yon, siguradong pagtitinginan ako ng mga tao! Nakakahiya! Damn!

“Nakakainis ka talaga, Chloe!” I walked out of the room.

 

- E N D  O F  F L A S H B A C K -

“Excuse me po.”

May babaeng sumingit sa unahan ko. Umatras ako ng hakbang. Inayos ko din ang suot kong cap at sunglasses. Sinilip ko ang kinuha niya. Napalingon siya sakin. Iniwas ko naman agad ang tingin ko. Damn! Para akong sira nito. Umalis na ang babae sa harapan ko. Lumingon muna ako sa magkabilang gilid ko bago tingnan isa-isa ang nasa harap ko.

Non-wing. With wing. Long night. What da— Ano ba naman ‘tong napkin na ‘to? Bakit iba-iba pa?

“Hay, ewan!” Basta na lang akong kumuha at inilagay ‘yon sa basket na hawak ko. Pumunta na ko sa cashier at nilapag ang basket. Saka ko lang napansin na puno ng napkin ang basket na nilapag ko. Napuno ko na pala ‘yon sa inis kanina.

I gritted my teeth. Buti na lang at wala pang masyadong costumer at wala akong kasabay dito sa cashier. Kundi uulanin ako ng tingin nito.

Tiningnan ko ang babaeng nasa likod ng cashier. Nakangiti siya. At hindi ko gusto ang ngiti niya. “Make it faster, miss. May pasok pa ko. At kapag na-late ako, kasalanan mo.”

= = =

( CHLOE’s POV )

“Talaga? Binilhan ka niya ng—Hahahaha!”

Si Ren ang kausap ko sa phone. Tinawagan niya ko after kong i-text sa kaniya ang nangyari kanina. Gusto ko sanang tawagan siya kaya lang dyahe naman kung maririnig ng driver ng taxi ang sasabihin ko.

“Ang sweet niya, best ‘no?”

“No choice na kasi siya. Kung hindi ka daw niya bibilhan, babaha daw ng dugo sa—Hahahaha!”

“Sira ulo!” natatawang sabi ko.

Nagpaalam na ko sa kaniya dahil nandito na ko sa tapat ng building ng CTC. Galing akong QC, sa main branch ng restaurant ng lolo ko. I just checked kung wala ng problema sa catered food for the party. And my last stop would be here.

Halos lahat ng nasasalubong ko, binabati ako. At bawat pagngiti ko sa kanila, may kasamang ‘kitakits bukas sa party’.

Pero mukhang ang isang ‘to na masasalubong ko, hindi ako babatiin. At ang ngiti ko, tumabingi. Alam ninyo na siguro kung sino ang nakita ko.

Ngayon lang uli kami nagkita simula nang sigawan niya akong nakakainis daw ako. Ayoko naman talagang utusan siyang bumili no’n. Kaya lang wala na akong choice. Tapos, nakaalis na rin si Tim kanina. At nang marinig ko ang reaksyon ni Lei, nag-isip na talaga ko ng pwede kong gawin para makabili no’n. Ako pa! Madali akong makakaisip ng paraan. Sinubukan ko lang si Lei kung papayag siya kahit zero percent ang pag-asa ko. Siguradong galit na naman siya sakin ngayon.

Simula talaga ng maging asawa ko siya, lagi na lang akong epic fail sa harap niya. Why oh why naman kasi?

Nandito na ako sa tapat ng elevator. Sa gitna. Yung nasa kanan kasi paakyat at nasa tenth floor pa lang. Yung nasa kaliwa naman, for executives and with higher positions only. Ang unfair, ah! Bakit may gano’n dito? Makapag-welga nga. Pero syempre hindi ko magagawa ‘yon sa asawa ko.

Nilingon ko si Lei. Huminto sila ng mga kasama niya at may kinausap. Maya-maya ay naglakad na uli sila papunta sa gawi ko kasama ng lalaking kinausap ni Lei. They stopped in front of the elevator. Sa kaliwa ko.

“Hi, Rhen. Hi, Cris.” bati ko sa dalawang kasama ni Lei.

“Magandang hapon po, Ma’am Chloe.” sabay nilang sagot.

“Hello po.” bati ko sa isang lalaking kasama nila.

“Hello, iha. You are Chloe, right?” He extended his hand. “I am Attorney Gordon Cruz.”

I accepted his hand. “Nice to meet you po.” Siya siguro yung asawa ni Mrs. Josephine.

Sakto namang nagbukas ang elevator sa harap ko. Nagsipagpasukan na ang mga taong nasa unahan ko. Tiningnan ko si Lei. May kausap siya sa phone niya.

Ang weird sigurong tingnan sa iba dahil naturingang mag-asawa kami pero para kaming hindi magkakilala. Ganito siguro talaga kapag biglaan kayong ikinasal. Wala kayong time na maging close at makilala ang isa’t isa.

“Ma’am, sasakay po ba kayo?”

Napalingon ako sa elevator na nasa harap ko. Nakabukas ‘yon at mukhang ako na lang ang iniintay nila. “Sorry for waiting.” Pumasok na ko sa loob nang tumunog ang elevator. Pinikit ko nang mariin ang mga mata ko. “Ganito ba ko kabigat?” hindi ko napigilang sabihin.

Narinig kong naghagikgikan ang mga katabi ko. Nilingon ko sila. Nag-sorry agad sila. “Okay lang. I’m not offended, guys.”

“Ako na lang po ang lalabas.” sabi ng isang lalaking empleyado.

Pinigilan ko siya. “Ah, no! Ako na lang. May nakalimutan akong daanan.” Lumabas na ko. “Have a nice trip, guys!” Kumaway pa ko sa kanila hanggang sa tuluyang magsara ang elevator.

Ang totoo, wala naman talaga akong dadaanan. Malay ko ba kung nagmamadali yung lalaki at nagpaka-gentleman lang na lumabas para sakin. Hindi naman ako empleyado dito kaya okay lang na mag-intay ako. Maghagdan na lang kaya ako? Exercise din ‘yon. Kaya lang ang taas ng aakyatin ko. Baka magkakalyo pa ko. Naka-heels pa man din ako.

Napatingin ako sa braso at katawan ko. “Hindi naman ako mataba, ah. Bakit tumunog yung elevator?” I pouted.

“Don’t worry, iha. Hindi ka mataba. May mataba kasing nauna sa’yong sumakay.” Napalingon ako sa gilid ko. Si Attorney Cruz ang nagsalita. “Samin ka na sumabay.” Bumukas na kasi ang elevator nila. Pumasok na din si Lei. Ni hindi man lang ako inalok. Asual.

“Okay lang po?”

“Oo naman, iha.” Pinauna nila akong pumasok bago sila sumunod na tatlo. Napatabi ako kay Lei.

“What floor, iha?”

“Twelveth floor po. Thank you po.”

Tiningnan ako ni Attorney. Nakuha ko agad ang ibig niyang sabihin. Nasa twelveth floor kasi ang office ni Lei kaya akala siguro niya si Lei ang kailangan ko gayong katabi ko na siya.

Umiling ako. Tumango-tango siya.

Pasimple kong tiningnan si Lei. Deretso lang siyang nakatingin sa harap na parang wala ako dito dahil hindi talaga niya ako binati o pinansin!

Alam kong galit pa rin siya. Hindi ko naman kasi akalaing bibilhin niya talaga ‘yon. Nagulat na lang ako paglabas ko ng kwarto niya, nakita ko na nakapatong sa couch ang isang plastic ng napkin! Iba-ibang brand pa! Non-wing and with wing!

Hindi ko mapigilang mapahagikhik dahil do’n. Pero nang marealize ko ang ginawa ko, tinakpan ko agad ang bibig ko. Nilingon ko sina Attorney. Nagpeace sign ako. “Sorry. May naalala lang ako.” Umayos na ko.

Tiningnan ko si Lei. Ang seryoso ng mukha niya. Kailan ko ba makikita ang ngiti niya? Hindi ako nakatiis. Ibubuka ko na sana ang bibig ko nang maalala kong hindi pala siya nakikipag-usap sa loob ng elevator.

Hay… Eto na naman ako, walang magawa at hindi makapagsalita. Inangat ko ang kamay ko sa mga floor buttons at pinasadahan ‘yon ng mga daliri ko. Hindi ko naman pinipindot, eh. Wala lang akong magawa. Pero may kamay na humila sa kamay ko palayo sa mga ‘yon.

Nilingon ko si Lei. Siya ang humila ng kamay ko. Deretso pa rin siyang nakatingin sa harapan niya na parang wala siyang ginawa.

Hindi na talaga ko nakatiis. Hindi ako pwedeng magsalita kaya kinuha ko na lang ang phone ko at nagtype. Pinakita ko sa kaniya ‘yon. Pagkatapos niyang tingnan ay hinawi niya ang phone ko. Nagtype uli ako sa phone ko at pinakita ko uli sa kaniya.

“One… Two… Three…” pagbibilang ko ng pabulong. “Four… Five… Six…” The elevator opened. Napa- “Yes!” ako. Puno nang pagtataka ang mukha nila Attorney nang lumabas sila ng elevator. Na-weirduhan ata sila sakin.

Akmang magsasara ang pintuan ng elevator nang pindutin ko ang open button. “Lei!”

Tiningnan niya ko. At nang ginawa niya ‘yon, mas lalong lumapad ang ngiti ko. Hindi ko alam pero ang saya-saya ko. Ang saya-saya ko kasi hindi na siya galit. Hindi na ba talaga siya galit? Ah! Basta! Hindi na! Edi sana, hindi niya ko nilingon ngayon.

“Chloe.”

I smiled. Itinaas ko ang hawak kong pizza. “Para sa’yo ‘to. Kainin mo ‘to, ah. Iiwan ko na lang sa office mo.”

The elevator’s door closed. Pero ang bibig ko hindi. Hindi kasi mawala-wala ang ngiti ko.

= = =

( LEI’s POV )

Bakit ang lapad ng ngiti niya? Akala ba niya, nawala na ang inis ko sa kaniya? Hindi mawawala ‘yon sa tuwing naiisip ko ang ginawa ko kaninang umaga! Bakit ko ba kasi ginawa ‘yon?!

Sorry na, Lei. Wag ka ng magalit sakin. Hindi na mauulit ‘yon. Promise.

Yun ang unang text na pinakita niya sakin. Hindi na talaga mauulit ‘yon! Ano ako, sira?

Sorry na talaga. Bati na tayo. Malapit na ang Christmas, eh. Magagalit si Papa God niyan. Sorry na. Please… Magbibilang ako ng five seconds, kapag hinawi mo ‘tong phone ko, kukulitin kita ng kukulitin hanggang sa mapatawad mo na ko. Pero pag lumagpas ng five seconds, ibig sabihin, bati na tayo. Deal?

At siguradong nagbilang na siya bago ko pa matapos basahin ang nasa phone niya. Napailing ako. Big deal ba sa kaniya kung magalit ako sa kaniya? Ano naman sa kaniya? Hindi ko siya maintindihan. Wala nga akong pakialam kung may magalit man o mainis sakin. Basta ako, gagawin ko ang gusto ko. Pero siya? Bakit ba ganyan siya?!

“She’s something, Lei.”

“Sakit siya ng ulo, Attorney.”

“Pero hindi ‘yon ang nakikita ko.”

Humakbang na ko to dismiss the topic. “About the new investors, attorney. The contract. It should be ready anytime.”

“Yes, Lei.” Naramdaman kong nakatingin siya sakin.

“Attorney, alam kong may sasabihin pa kayo.”

“About the Constancia Hotel and Resort in Batangas. Flynn wanted to sell it.”

“What?! He can’t do that!”

“He can, Lei. You know he can.”

I gritted my teeth.

= = =

CHLOE’s POV

“Ano ‘yan?”

“Ay kabayo!” Napalingon sakin si Cyrish. Nanlaki ang mga mata niya. Ni-minimize agad niya ang website na tinitingnan niya. “Ma’am Chloe, sorry po. Hindi ko po ‘to laging ginagawa. Baka po malaman ni Sir President.”

“Hala ka!”

“Ma’am Chloe…” Kahit may aircon, parang nagpawis ang noo niya.

“Joke lang. Natakot ka naman agad. Sabagay, nakakatakot naman kasing magalit si Lei. Doncha worry. Hindi kita isusumbong. Alam ko namang napaka-efficient mong secretary, eh. Ano ‘yang website na tinitingnan mo?” Na-curious kasi ako sa pangalan ng website na nabasa ko.

“Ah, ito po ba?” Pinakita niya uli sakin ‘yon. “It’s a site where you can share your heart problems po.”

“Heart problems? Edi kung may heart disease pala, pwede dyan. Heart problems, eh.” Seryoso ako nung sinabi ko ‘yon. Yung mukha tuloy ni Cyrish, hindi malaman kung seseryosohin ba yung sinabi ko o hindi. Tinapik ko ang balikat niya. “Uy, joke lang, Wag mong seryosohin.” natatawang sabi ko. “So, ahm, magshe-share ka lang ng heart problems? Yun lang?”

“Nope, Ma’am Chloe. Makakausap mo via chat yung admin slash creator slash councelor ng site. Siya yung nagpapayo sa mga napapadpad sa site.”

“Nice naman. Kaya lang ang gara nung pangalan ng site. Buti may nagshe-share ng heart problems dyan.”

“Yun nga po yung nakakaakit sa mga tao. Naku-curious sila sa name kaya sinusubukan nila.”

“Kaya lang paano siya nakakapagpayo kung pusong bato naman pala siya? Weird.”

Nagkwentuhan pa kami tungkol sa site na ‘yon. Hindi naman dahil sa may heart problem ako dahil never ko pang naranasan ‘yon. Nacurious lang ako sa pangalan ng site.

“This is for you, guys.” Nilapag ko ang isa pang box ng pizza na dala ko sa table niya.

“Naku, kahiya naman po. Thank you, Ma’am Chloe.”

“Wala ‘yon.” Tinuro ko ang office ni Lei. “Pasok lang ako, ah.”

“Wala po ngayon dyan si Sir President.”

“Ah, oo. Nakita ko siya kanina.” Pumasok na ko ng office ni Lei at nilapag sa table niya ang isang box ng pizza. Dahil hindi ko alam kung anong gusto niya, yung plain lang ang binili ko. Lumabas na ko ng office at nagpaalam kay Cyrish.

Pumunta ako ng function hall na nasa third floor at kinausap ang mga taong naka-toka do’n. Bri-nief ko lang sila at nagbigay ng mga reminders para sa Christmas party tomorrow. Excited na talaga ko.

“Okay na ba talaga yung banda para bukas?” I asked.

“Yes, Ma’am. Five minutes ago, the guitarist of the band was here. Sayang, hindi po kayo nagpang-abot.”

“Talaga? Sayang naman.” Nanghinayang talaga ko. Idol ko pa naman ang gitarista ng bandang ‘yon. Okay lang. May bukas pa naman. I will make sure na makakalapit ako sa kanila at makakapagpapicture. Iinggitin ko si Ren na hindi makakapunta bukas. Idol pa naman niya ang vocalist ng banda.

Kilala ang bandang ‘yon in music industry. Bukod sa magaling silang tumugtog, may pagka-mysteryoso ang dating nila. Misteryoso naman talaga dahil tuwing tumutugtog sila, they always wear a black mask covering their eyes and half of their faces—except their mouth. No one knows who really the persons are behind those masks dahil sa tuwing humaharap sila sa mga interview at sa mga tao, nakasuot pa rin ang mask na ‘yon sa mukha nila.

Maraming rumors kung bakit naka-mask sila nung nag-uumpisa pa lang silang gumawa ng pangalan sa music industry. Pero at the end, dahil sa music nila, minahal sila ng mga tao. At dalawa na kami ng bestfriend ko do’n. And until now, no one knows the real reason behind those black mask.

Bumalik uli ako sa office ni Lei. Wala pa rin siya. Wala rin si Cyrish sa pwesto niya. Pero dumating si Xiela. May mga dala siyang papel. Bumaba lang daw sa tenth floor si Cyrish. Pumasok na ko ng office ni Lei. Sa table agad napatutok ang mga mata ko. Nakita ko kasing bukas ang box ng pizza.

Wala pa si Lei diba? Sinong kumain no’n? Hindi naman siguro sina Cyrish. Malabong-malabong mangyari ‘yon. At malabo ring mangyaring may daga dito sa office ni Lei.

“Who are you, miss?”

Napalingon ako sa nagsalitang ‘yon. May nakita akong lalaking prenteng nakaupo sa sofa. At may hawak siyang…

“Ikaw ang kumain ng pizza?!”

Tiningnan niya ang hawak niya. “Yeah.”

“Bakit mo kinain ‘yan? It’s for Lei!” Hindi ko mapigilang mainis. O mas tamang sabihing nagtampo kasi kinain niya ng walang paalam ang pizza na binili ko for Lei!

“Hindi kumakain ng pizza si Lei. Itatapon niya lang ‘to.” Tiningnan niya ako from head to toe. “Malayo ka sa mga babaeng humahabol sa kaniya.” Matagal niya kong tiningnan na parang pinag-aaralan. Gano’n din ang ginawa ko sa kaniya. Mukha siyang mabait kasi maaliwalas ang mukha niya.

He smiled a liitle. “Ikaw siguro ang napapabalitang asawa niya. I don’t know the reason why he had to marry you. He’s not that impulsive in making decisions. Why, miss?”

Hindi pa ko nakakasagot nang magsalita uli siya. “Never mind. Hindi mo naman kailangang sagutin.” Humiga siya.

Bakit ang dami niyang alam kay Lei? Apo ba siya ni Madam Auring? Sino ba siya? Humakbang ako papunta sa harap niya. Nakapikit ang mga mata niya. “Sino ka? Ba’t parang kilalang-kilala mo si Lei?”

“I’m his step brother.”

“You are Flynn!” Finally! Nakita ko rin siya! Dagling nawala ang inis na naramdaman ko sa kaniya kanina.

Saka lang siya dumilat at tiningnan ako. “Yes, I am.” He looked surprised. Kung sa reaksyon ko o sa kung saan, hindi ko alam.

Lumapit ako sa kaniya. I extended my hand. “I am Chloe. Nice to meet you, Flynn.”

Hindi niya tinanggap ang kamay ko. And when I’m about to withdraw my hand, hinawakan niya ‘yon. Nang mahigpit.

“Chloe!”

Napalingon ako sa nagsalitang ‘yon. Si Lei. Nakatingin siya sa mga kamay naming magkahawak ni Flynn. Binawi ko agad ‘yon pero ayaw namang bitawan ni Flynn.

“My hand, please.”

I saw him smirked a little. At bakit parang may iba sa mga ngiti niyang ‘yon? May something na hindi ko maintindihan. Mukha naman siyang okay. Mukha naman siyang mabait. Maaliwalas ang mukha niya kaya lang parang may pagka-misteryoso ang dating. Ay, ewan.

He let go of my hand. Bumangon na siya.

“About the resort.”

“Maybe some other time, Lei.” Tiningnan ako ni Flynn. “Nandito ang asawa mo.”

“We will discuss it now.”

“No.” Humakbang na siya palabas ng office nang lingunin niya ko. “Next time na bibili ka ng pizza, yung Hawaiian. Yun ang gusto ko. But thanks for the pizza, Chloe.”

“Pero hindi naman—“

“See you around.” Tuluyan na siyang nakalabas.

Hindi naman para sa kaniya yung pizza, eh. Para kay—

“Damn it!”

Napangiwi ako nang marinig ko ‘yon mula kay Lei. Mukha siyang inis sa itsura niya. Nainis ba siya dahil may kumain ng pizza na bigay ko sa kaniya? Pero ang sabi ni Flynn, hindi naman siya kumakain ng pizza. O nainis siya kasi hindi sinunod ni Flynn ang sinabi niyang ngayon sila mag-usap?

“Galit ka ba kasi kinain niya ang pizza na bigay ko sa’yo? Sabi niya kasi hindi kaw daw kumakain ng pizza.” Yun na lang sinabi ko kesa naman sabihin kong galit siya dahil hindi pumayag na makipag-usap sa kaniya si Flynn. Baka maghalo na ang balat sa tinalupan no’n.

“At naniwala ka naman?!”

“Hah? Kumakain ka ng pizza?” Nilapitan ko ang box ng pizza at tiningnan. “Tatlo na lang ‘to. Ano ba namang lalaking ‘yon? Gusto pala ng pizza, ba’t hindi na lang siya bumili? Humanda siya sakin kapag nagkita kami!” Aba! Feeling close agad ako, ah!

“Kanina ka pa ba dito?” Ang layo ng sagot niya, hah. “Kanina pa ba kayo magkausap?”

“Halos kararating ko lang.” Nagpeace sign ako. “Sorry kung hinayaan kong kainin niya yung pizza. Pagdating ko kasi dito, nakain na niya. Bakit kaya sinabi niyang hindi ka kumakain ng pizza? Ano kayang trip niya? Alam mo ‘yang si Flynn, kahit ngayon ko lang siya nakita, parang ang hirap basahin ng utak niya. Sabagay, hindi naman ako psychic para magawa ‘yon.” Napahagikhik na ako. “Pero mukha siyang mabait. Mabait ba siya, Lei?”

Tiningnan niya ko nang masama. Tinakpan ko agad ang bibig ko.

“May step brother siya, Kaya lang hindi naman niya kadugo talaga dahil anak ‘yon ng step mother niya. Tapos hindi pa sila magkasundo.”

Bakit ko ba nakalimutan ang sinabing ‘yon ni Jhom? Me and my big mouth talaga! Iniba ko agad ang topic. “Ah, Lei. Okay na yung party. Naayos na ang dapat na ayusin. Everything is under control.” Nginitian ko siya.

Masama pa rin ang timpla ng mukha niya. Buti na lang kahit lagi siyang nagsusungit, gwapo pa rin siya. Swerte niya. Nagre-reflect daw kasi sa mukha ng tao kung palagi siyang galit at palaging masaya. Tingnan ninyo ko. Masayahing tao kaya… Ehem!

“Bibilhan na lang uli kita ng pizza.” Tumabingi ang ngiti ko. Okay na sana, eh binalik ko naman yung topic kanina.

Epic fail ka talaga lagi, Chloe! Hobby mo na talaga ang inisin si Lei ‘no?

Hindi naman sa gano’n. Hindi ko naman talaga gustong inisin siya. Sadyang hobby na talaga niya ang mainis sakin simula pa lang.

“Chloe.”

I smiled. “Yes, Lei. Bibilhan na kita ng pizza. Ano bang gusto mo? Ilang box? Hanggang tatlong box lang, ah.”

He looked at me for a couple of seconds. Parang hindi niya alam kung anong ire-react niya hanggang sa mapailing na lang siya. Lumapit siya sa gawi ko. Sa table niya at umupo sa swivel chair. May hinawakan siyang papel bago inikot ang kinauupuan niya patalikod sakin.

“What are you doing here in my office?”

“Wala lang. Gusto ko lang pumunta. Sabay na tayong umuwi.”

“Mauna ka ng umuwi. Marami pa kong gagawin.”

I smiled. Yumuko ako sa table at nagpangalumbaba malapit sa likuran niya. Inabot ko ang buhok niya pero hindi ko ‘yon hinawakan. “Ang sarap namang pakinggan ng sinabi mo.”

Bigla siyang humarap sakin. “Ang alin?”

Natigilan ako. Natigilan ako dahil parang slow motion ang ginawa niyang pagharap sakin. Weird.

Wala na rin ang inis sa mukha niya. Napangiti ako. Sa totoo lang, I love watching his face. Galit man siya o hindi. Inis man o hindi. I just love watching his face. Ay ewan. Paulit-ulit na lang ako.

“Stop smiling. And your hand.”

Ibinaba niya ang kamay kong nakataas pa rin. Pero ang ngiti ko, hindi pa rin nawawala. “Ano nga uli yung tinatanong mo, Lei?”

“Lumayo ka.”

Na hindi ko naman ginawa. “Ah! Yun nga! Yung pinapauna mo na kong umuwi kasi marami ka pang gagawin. Para talaga tayong mag-asawa the way you said it.” May naisip ako. I extended my hand.

“Para sa’n ‘yan?”

“Alam kong mag-asawa lang tayo sa papel. Pero pwede naman tayong maging kaibigan habang magkasama pa tayo.”

Kaibigan? Bakit parang ayoko siyang maging kaibigan? Eh, bakit sinuggest ko pa ‘yon? Hay, ang imba ko talaga kahit kailan!

“I don’t need friends. Lalo na yung inuutusan akong bumili ng…” Sumama na naman ang timpla ng mukha niya. “Umuwi ka na nga.”

I pouted. From now on, hindi ko na ipapaalala sa kaniya ang ginawa niyang ‘yon. Okay na sana. Tinopak na naman. Teka! Hindi ko naman pinaalala sa kaniya ‘yon, eh. Siya kaya ang nagsabi! “Akala ko ba, okay na tayo?”

“Wala kong sinabi.”

“Pero yung kanina…”

“Wala kong sinabi.”

“Sorry na, Lei.”

“Umuwi ka na.”

“Ayoko.” Todo ang pag-iling ko. “Tanggapin mo muna yung sorry ko.”

“Hindi ka talaga uuwi?”

“Wala akong kasama sa unit mo. Wala kong makakausap. Dito na lang ako. Makikipagkwentuhan ako kina Cyrish.”

“Never encountered the word busy?”

“Tao ba ‘yon? Ipakilala mo nga sakin.” Nagpeace sign agad ako. “Joke lang.”

“Ayaw mo talagang umuwi?” Umiling ako. “Then go there.” Tinuro niya ang kwartong gusto kong pasukin nung una akong tumapak dito sa office niya. “Ayoko ng istorbo.”

“Okay. May tv ba do’n? DVD? CD? O kahit na anong ma-paglilibangan?”

“Chloe.”

“Oo na.” Tumayo na ko nang mapansin kong hinawakan niya ang snow ball. Kinuha ko ‘yon na ikinagulat niya. “Ang cute nito.” Binaligtad ko ang snow ball. Nakita ko na naman ang pangalang nakasulat do’n.

Larah.

Nung una ko ‘tong nakita, parang wala lang. Pero bakit ngayon…

“Lei, sino si Larah?”

“Wala kang pakialam.” Kinuha niya ang snow ball na hawak ko.

“Girlfriend mo?”

Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa snow ball.

“Ex mo?”

Still, no answer from him.

“Ex-wife mo?”

“Hindi ka ba talaga titigil?”

“Sabi ko nga. Papasok na ko do’n.” Humakbang na ako papunta sa kwarto.

Sino ba talaga si Larah? Bakit parang mahalaga siya kay Lei? Bakit gano’n? Bakit parang—

“Don’t come near him again. Neither talk to him.”

“What?” Sabay lingon kay Lei.

Hindi siya sumagot.

“Don’t come near him again. Neither talk to him.”

What did he mean? Nagkibit-balikat na lang ako. Pumasok na ko ng kwartong itinuro niya. Walang kama pero may sofa bed akong nakita. May bookshelves din. Yun nga lang, walang tv o dvd.

Sinilip ko si Lei. Napangiti ako nang makita kong may hawak siyang pizza. Hinayaan ko na lang siyang kumain at hindi na nangulit. Binuksan ko ang aircon at humiga sa sofa bed.

“Ang lambot…”

At dahil sa pagod ko at kakulangan ng tulog kagabi, nakatulog agad ako ng may ngiti sa labi.

Pero ang nakapagtataka do’n, mukha ni Lei ang huli kong nakita bago ako makatulog.

 

= = =

>>>Chapter 12 HERE