My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 50.5

CHAPTER 50.5

[ JAYLORD’s POV ]

Nakikipagpalitan ako ng suntok sa kalaban nang may bumangga sa likuran ko.  

“Jaylord! Hanapin mo na si Ellaine! Kami na ang bahala dito!”

Si Paul ‘yon.

“Kaya ninyo na ba sila?”

“Kami pa!” May bagay siyang sinuksok sa likuran ko. “In case lang na kakailanganin mo.”

Sinalo ko ang kamao ng isang lalaking sumugod sakin. Pinilipit ko ang kamay niya. “Khalil! Chad! Let’s go!” tawag pansin ko sa dalawa.

Tumakbo ako papunta ng building. Sumunod ang dalawa sakin. May humabol pa samin pero hinarang na sila ng mga kasama namin.

“Maghihiwalay-hiwalay ba tayo para hanapin siya? Limang floor ‘to.” tanong ni Chad habang tumatakbo kami.

“Mas mapapadali kung maghihiwalay tayo.” Khalil said.

Nilingon ko sila. May sugat sa gilid ng labi sa Khalil. May pasa naman sa pisngi si Chad. “I don’t think so.” Paano kung makita ng isa sa kanila si Ellaine? “It’s better if we stay as one. Mag-ingat kayo.”

And I’m so frustrated dahil nahalughog na namin ang lahat ng floor maliban sa fifth floor, hindi pa rin namin makita si Ellaine!

“Damn! Sa’n nila dinala si Elle?!” Sunod-sunod akong napamura sa bwisit habang paakyat kami sa fifth floor. Walang tao sa lahat ng floor, wala rin si Ellaine! Where the hell did they keep her?! Dumodoble din ang kaba ko sa bawat minuto na dumadaan at hindi ko pa siya nakikita!

“Jaylord!”

“What?!” Sinusubukan kong buksan ang isang kwarto pero mukhang naka-lock ‘yon. Lumapit ako kay Khalil. May hawak siyang necklace. Kumunot ang noo ko. Agad kong kinuha ‘yon. “Kay Elle ‘to.” Nakuyom ko ang kamao ko.

“Look at this Jaylord.” May tinuro si Chad sa sahig. Maalikabok ang sahig pero may mark kang makikita. “Parang may kung anong hinila dito tapos biglang nawala pagdating do’n.” Tinuro niya ang hagdan paakyat.

“Sa roof top!” sabi ni Khalil.

Nauna akong tumakbo papunta do’n.

“Kung nasa baba si Janus, sinong may hawak kay Ellaine?”

“Kung hindi si Janus, sino ang pasimuno nito?”

“Pwede ba? Tama na ang tanong! Kailangan kong makita si Elle ng ligtas!”

When we finally reached the rooftop, nakuha namin ang kasugatan. Kung sino ang pasimuno ng lahat ng ‘to. Kung sino ang may hawak kay Elle!

“Boss, nandito na siya!”

Si Seth!

Nasa kabilang dulo siya ng rooftop.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo niya. He extended his arms. “Welcome back to hell, Jaylord! At kasama mo pa ang dalawang alalay mo! Ba’t parang kulang ng isa? Oh! Nabalitaan kong napuruhan daw siya ng ACG, tama ba?”

Kinuyom ko ang kamao ko.

“Sinasabi na nga ba. May kinalaman din siya dito. Hayop siya!” narinig kong sabi ni Chad sa gilid ko.

“Hayop talaga siya! Nakipagsabwatan pa siya sa ACG!” madiing sabi ni Khalil.

“Don’t move, you two. Si Elle.”

“Talagang pumunta ka dito sa kabila ng amnesia mo para iligtas ang babaeng ‘to! How romantic!” At sinabayan pa ni Seth ng halakhak.

“Elle.” I gritted my teeth when I saw her. Kinuyom ko din ang kamao ko na halos mabali ko na ang mga buto ng kamay ko sa sobrang panggigigil ko!

Si Elle. Nakaupo siya at nakatali sa upuan. Nakayuko siya. Mukha siyang walang malay. May isa pang lalaki akong nakita na halos kaunti lang ang layo sa kaniya na nakayuko rin.

Pero hind yun, eh! Yung upuan nila na nakapatong sa pinakagilid nitong rooftop na baka konting galaw lang, babagsak sila! At kung puputulin ang lubid naka-konekta sa mga upuan nila at sa bakal na pinagtatalian no’n na nasa gitna nitong rooftop, mahuhulog sila! Mahuhulog si Elle!

At kahit tumakbo ako, hindi ko mahahabol ‘yon kung sakaling maputol ‘yon! Damn!

“Hep! Hep! Wag na wag kang lalapit dito, Jaylord!” Hindi ko napansin na naihakbang ko na pala ang mga paa ko sa sobrang pag-aalala ko sa pwedeng mangyari kay Elle. “Dahil oras na lumapit ka…” Tinaas ni Seth ang hawak niyang kutsilyo. “Alam mo na ang mangyayari!” Inilapit niya ang kutsilyo sa lubid. “Siguradong may paglalamayan ka!”

“Don’t!” sigaw ko.

“Okay! Madali naman akong kausap, eh!” Inilayo niya ang kutsilyong hawak niya sa lubid. “Pero sino sa kanila ang sinasabihan mo ng wag? Si Ellaine o ang lalaking ito?” Tinuro niya ang lalaki. “Hoy, Drenz! Nandito na ang gagong pumatay sa kuya mo!”

Nagulat ako sa pangalang sinabi niya. Anong ginagawa dito ni Drenz? Bakit siya nandito?

Dahan-dahang umangat ang ulo ni Drenz papunta sa gawi ko.

“Namumukhaan mo ba siya Jaylord?”

Hindi ako sumagot.

“Oh! May amnesia ka nga pala! Edi hindi mo rin ako kilala?”

“Bakit pati siya, Seth? Anong kinalaman niya dito?”

Matagal bago siya nakasagot. “Kilala mo ko?”

“Bumalik na ang alaala ko!”

“Bumalik na pala ang alaala mo! Magaling!” Humalakhak siya. “Edi hindi ko na kailangang mag-aksaya ng laway kung bakit ko ginawa ‘to!” Iwinasiwas niya ang kutsilyo niya. “At dapat lang talaga na mawala ka na nang tuluyan!”

“Ako lang naman ang kailangan mo diba? Wag mo na silang idamay dito!”

“No!” sigaw niya. Kumunot ang noo ko. Para siyang… “Inagaw mo sakin ang lahat, Jaylord! Ang lahat-lahat! Pati si Megan! Inagaw mo siya sakin!”

Para siyang wala sa sarili niya.

Mag-isip ka, Jaylord! Mag-isip ka ng gagawin mo na hindi masasaktan si Elle!

“Hindi ko siya inagaw, Seth!”

“Sinungaling!”

“Paano ko siya aagawin sa’yo kung kahit kailan hindi siya naging sa’yo? Kailan mo ba siya pinaglaban para maging sa’yo siya? Hindi diba?”

Natigilan siya.

“Tama naman ako, Seth, diba? Hindi mo pinaglaban si Megan kahit gustong-gusto mo siya! This is your chance!” Binulungan ko ang dalawang katabi ko bago lumayo. “Kayo ng bahala sa dalawang alipores niya. Just wait for my signal, okay.”

“Kami na ang bahala.”

“Mag-iingat ka, Jaylord.”

Humakbang na ako papunta sa gitna nitong rooftop nang mabagal habang pinapakiramdaman ko din si Seth. Wala siyang kibo hanggang sa makarating ako malapit sa kanila.

“Gawin mo ang gusto mong gawin sakin, Seth!” Wag lang mapahamak si Elle.

I glanced at her. Wala pa rin siyang malay hanggang ngayon. Kinuyom ko ang kamao ko. Gustong-gusto ko na siyang takbuhin mula sa pwesto ko pero pinigilan ko lang ang sarili ko.

“Bugbugin mo ko hanggang sa magsawa ka!” Mas kakayanin ko pa ang suntok at sipang ibibigay niya kesa ang mapahamak si Elle.

Tiningnan ako nang matalim ni Seth. “Gusto kitang patayin, Jaylord! Yun ang gusto kong gawin sa’yo!”

“Then do it!”

“No!”

Damn!

= = =

[ SETH’s POV ]

“Bumalik na ang alaala ko!”

I smirked. “Bumalik na pala ang alaala mo! Magaling!” Humalakhak ako. “Edi hindi ko na kailangang mag-aksaya ng laway kung bakit ko ginawa ‘to!” Talaga nga naman. Mas gumaganda ang larong nilalaro ko. Iwinasiwas ko ang kutsilyong hawak ko. “At dapat lang talaga na mawala ka na nang tuluyan!”

“Ako lang naman ang kailangan mo diba? Wag mo na silang idamay dito!”

“No!” sigaw ko. “Inagaw mo sakin ang lahat, Jaylord! Ang lahat-lahat! Pati si Megan! Inagaw mo siya sakin!”

“Hindi ko siya inagaw, Seth!”

“Sinungaling!”

“Paano ko siya aagawin sa’yo kung kahit kailan hindi siya naging sa’yo? Kailan mo ba siya pinaglaban para maging sa’yo siya? Hindi diba?”

Natigilan ako. Hindi naging sakin si Megan? Naangkin ko na siya diba? Physically, oo. Naangkin ko siya. Yun na yun diba?

Pinaglaban? Kailan ko nga ba pinaglaban si Megan? Pinaglaban ko naman siya diba? Kaya nga binura ko si Jaylord no’n dahil gusto ko akin lang siya!

“Tama naman ako, Seth, diba? Hindi mo pinaglaban si Megan kahit gustong-gusto mo siya! This is your chance!”

Gusto ko si Megan pero hindi ko siya pinaglaban? Eh, anong tawag sa ginagawa ko ngayon?

“Gawin mo ang gusto mong gawin sakin, Seth!”

Gusto ko siyang pahirapan! Gusto kong maranasan niya ang hirap na naranasan ko!

“Bugbugin mo ko hanggang sa magsawa ka!”

Tiningnan ko siya nang matalim. “Gusto kitang patayin, Jaylord! Yun ang gusto kong gawin sa’yo!”

“Then do it!”

“No!” I smirked. “Gusto kitang patayin pero wag na muna! Madaling matatapos ang larong ‘to kung mamamatay ka kaagad! Alam mo ba ang gusto kong gawin sa’yo? Ang pahirapan ka muna! Emotionally torture, Jaylord!”

“Masakit ‘yon, alam mo ba? Dahil buong buhay ko, naranasanan ko ‘yon! Maliit pa lang ako, naranasanan ko na ‘yon! Si daddy! Si lolo! Si lola! Lahat sila! Pinahirapan nila ko!”

“Naranasan mo na ba ang sisihin ka sa pagkamatay ng isang tao na wala kang alam? Hindi diba?! Naranasan mo na ba na pag may sakit ka, walang mag-aalaga sa’yo? Hindi diba?! Naranasan mo na bang tutuntong ka ng stage sa graduation mo, tapos wala kang kasama? Hindi diba?! Naranasan mo na ba na sa halip na gamutin nila ang sugat mo, pagagalitan ka nila, sisigawan ka nila? Hindi diba?! Naranasan mo na bang pag-aralan ang pagiging manhid para hindi ka makaramdam ng sakit? Hindi diba?! Naranasan mo na ba ang pakiramdam na hindi ka nag-eexist sa buhay ng pamilya mo? Hindi diba?! Pamilya ko nga sila, pero hindi ko naramdaman ‘yon!!!”

Punung-puno ng galit ang puso ko. Hindi ko alam na ganito kalalim ang sakit na tinatago ko. Hindi ko alam na ganito pala kalaki ang galit ko. Galit na galit ako. Para na kong mababaliw sa galit.

“Naranasan ko ang lahat ng ‘yon! At ikaw hindi! Pero ikaw ang gusto nila! Ikaw ang magaling! Lahat na lang ikaw! Kasalanan nila kung bakit ako naging ganito pero parang wala lang sa kanila! Dahil puro na lang sila Jaylord! Naging mabait sila sa’yo, pero sakin?! Anong ginawa nila para sakin? Ito!!! Naging ganito ako because of them!!! I hate them to death!!!”

“It’s your choice, Seth. Ginawa mong ganyan ang sarili mo.”

“Shut up!!! Wala kang alam!!!” Hinabol ko ang paghinga ko. Parang hindi ako makahinga sa sobrang galit na nararamdaman ko. “Kasalanan mo din kung bakit ako humantong sa ganito! Inagaw mo sakin ang lahat! Inagaw mo ang nag-iisang babaeng nagparamdam sakin na nag-e-exist ako!”

“Hindi ko siya inagaw sa’yo, Seth. Hindi siya naging sakin dahil isang babae lang ang minahal ko at mamahalin ko.”

“Mahal? Love?” Natawa ako sa sinabi niya. “Yan ang kahinaan mo, Jaylord! Yang pesteng love na ‘yan! Bakit ba baliw na baliw kayo dyan, hah?!”

“Anong tawag mo sa ginagawa mong ‘to, Seth?”

Natigilan ako.

“Mahal mo si Megan kaya—”

“Shut up!!!” Mahal? Tangina! Ano bang pinagsasabi niya? “Anong tawag dito? This is a game, Jaylord. It’s my game. At magsisimula na ang laro ko ngayon.”

= = =

[ ELLAINE’s POV ]

“Jaylord...”

“Elle? Elle, ikaw ba ‘yan?”

“Jaylord, I love you...”

“I love you, too, Elle.”

“I want you to be happy.”

“Masaya naman ako.”

“You’re not. I’m sorry kung iniwan agad kita. May babae kasing ibang nakalaan sa’yo ngayong lifetime na ‘to.”

“Ikaw ang babaeng ‘yon, Elle. Wala ng iba.”

“Help! Hoy sungit! Help! Hoy sungit! Tulong!”

“I want you to be happy, Jaylord. Go and help her.”

“Elle, tama na. Ikaw lang ang mamahalin ko. Wala ng iba.”

“But promise me that you’ll be happy without me. And always smile for me, okay?”

“I promise, Elle.”

I opened my eyes.

Nanlalabo ang paningin ko dahil sa luhang lumalabas mula sa mga mata ko.

Nanaginip ako. Hindi nga ata panaginip ang tawag do’n. Bangungot.

Dumating daw si Jaylord para iligtas ako. Nasaksak ako ni Seth dahil sa pagligtas sa kaniya. Umiiyak si Jaylord. Nagmamakaawa siya na wag akong mawala. Pero iniwan ko siya. Sinaktan ko siya. Para ko na rin siyang pinatay sa ginawa ko sa kaniya.

Hindi daw ako ang nakalaan sa kaniya. May isa pang babae sa panaginip ko. Sa kaniya daw nakalaan si Jaylord.

At ang sakit.

Gusto kong hawakan ang dibdib ko pero hindi ko ‘yon magawa. Saka ko lang na-realize na nakatali na naman ako sa upuan. Pati ang mga kamay at paa ko. At hindi lang ‘yon. Dahan-dahan akong lumingon sa gilid ko. Halos malula ako nang malaman kong nakapatong ang upuan ko sa gilid nitong rooftop na para bang konting galaw ko lang, babagsak na ko mula sa mataas na building na ‘to.

Pinigil ko ang paghinga ko dahil feeling ko kung gagalaw ako, mahuhulog ‘tong kinauupuan ko.

Bakit ba ako nandito sa pwesto ‘to? Ang huli kong naaalala ay nang sampalin ko si Megan at...

Masakit ang pisngi ko. Pati din ang noo ko. Seth slapped me. Napakasakit ng ginawa niya dahil parang nararamdaman ko pa rin ‘yon hanggang ngayon. Nahihilo pa rin ako. Masakit ang ulo ko.

“Shut up!!! Wala kang alam!!! Kasalanan mo din kung bakit ako humantong sa ganito! Inagaw mo sakin ang lahat! Inagaw mo ang nag-iisang babaeng nagparamdam sakin na nag-e-exist ako!”

“Hindi ko siya inagaw sa’yo, Seth. Hindi siya naging sakin dahil isang babae lang ang minahal ko at mamahalin ko.”

“Mahal? Love? Yan ang kahinaan mo, Jaylord! Yang pesteng love na ‘yan! Bakit ba baliw na baliw kayo dyan, hah?!”

May naririnig akong mga boses. Pero bakit parang hindi ko sila maintindihan? Tanging ang boses lang nila ang pumapasok sa utak ko. Dahil ba sa pagtama ng noo ko kanina na parang nakalog ang ulo ko?

“Anong tawag mo sa ginagawa mong ‘to, Seth?”

Ang boses na ‘yon...

“Mahal mo si Megan kaya—”

“Shut up!!! Anong tawag dito? This is a game, Jaylord. It’s my game. At magsisimula na ang laro ko ngayon.”

Gusto kong makita kung sino ang nagmamay-ari ng pamilyar na boses na ‘yon. Gusto ko siyang makita.

Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko. May dalawang tao akong nakita. Nakatalikod ang isa sakin at ang isa...

Nanlalabo ang paningin ko dahil sa luha ko kaya hindi ko siya masyadong makita. Kinurap-kurap ko ang mga mata ko para mawala ang luhang nando’n.

Ngayon, malinaw ko na siyang nakikita. Parang nawala ang lahat ng sakit na nararamdaman ko nang makilala ko siya. Parang luminaw bigla ang utak ko. Kanina wala kong maintindihan. Pero ngayon...

“Jaylord...” pabulong lang ‘yon pero parang narinig niya dahil napatingin siya sakin. “Dumating ka...”

Dumating siya kahit wala siyang maalala.

Bumuka ang bibig niya at may sinabi siya. Hindi ko man narinig ‘yon pero sa pagbuka ng bibig niya, binanggit niya ang salitang ‘yon. Hindi ko alam kung bakit napangiti ako.

Tinawag niya kong Elle.

His face. He’s worried. Yun ang nakikita ko sa mukha niya.

“Okay lang ako.” Sinabi ko ‘yon nang malakas para marinig niya. Hindi okay ang kinalalagyan ko ngayon, pero ngayong nandito na siya at nakikita ko siya, magiging okay ang lahat.

“Oh! Nagising ka na din sa wakas, Ellaine!”

Napatingin ako kay Seth.

“Anong nangyari sa mukha mo?” nagtatakang tanong niya.

Para siyang baliw. Siya ang may gawa nito tapos nagtataka pa siya?!

“Ang sama naman ng tingin mo, Ellaine. Kasalanan mo rin naman dahil sinaktan mo si Megan!” Bigla na lang siyang sumigaw habang nanlilisik ang mga mata niya.

Nababaliw na ba siya? Mukhang wala na siya sa sarili niya.

“Pwede na nating simulan ang laro!”

Laro? Anong laro?

“Minimaynimo lang ‘to, Jaylord.” Hinawakan niya ang magkabilang lubid. Lubid? Saka ko lang napansin na ang lubid na ‘yon ay nakatali sa upuan ko at sa bakal na malapit kay Jaylord. At ang isang lubid...

Sinundan ko ang kinatatalian no’n hanggang sa mapunta ang mga mata ko sa katabi ko na malapit lang sakin.

“Drenz.” Parehas kami ng kinalalagyan. Nakatingin siya kina Jaylord. Hindi ko masyadong makita ang mukha niya dahil naka-side view siya pero parang... “Drenz.” Tinawag ko siya. Dahan-dahan siyang lumingon sakin. At katulad kanina, wala kong mabasang ekspresyon sa mukha ko. It was all blank. “Drenz...” Kinuyom ko ang kamao ko.

“Alam mo ba kung para sa’n ang knife na to? Para sa isa sa kanila. Pumili ka lang sa dalawa. Si Ellaine o si Drenz? Sino ang ililigtas mo sa kanila? Ang babaeng pinakamamahal mo o ang kapatid ng lalaking nagligtas sa babaeng mahal mo? Choose, Jaylord!”

Pinikit ko nang mariin ang mga mata ko. Ito ba ang larong gusto niya?

“Pipiliin mo bang iligtas si Ellaine at hayaang mamatay ang kawawang si Drenz? Si Ellaine na nga ang dahilan kung bakit namatay ang kuya niya. Tapos ngayon, siya na naman ang magiging dahilan kung bakit susunod si Drenz sa kuya niya? Kawawang Ellaine! Alam mo bang sinisisi na niya ang sarili niya sa nangyari sa kuya ni Drenz at sa lalaking ‘yan? Kung nakita mo lang ang pag-iyak niya nang malaman niyang naging ganyan si Drenz ng dahil sa kaniya. Siguradong kamumuhian na niya ang sarili niya kapag namatay pa ang lalaking ‘yan ng dahil sa kaniya.”

Bakit kailangan niyang sabihin ‘yan? Alam ba niyang walang maalala si Jaylord? Oo nga pala. Alam niya dahil kay Megan. Kaya nga niya ginawa ‘to!

Walang maalala si Jaylord kaya gusto niyang pahirapan siya.

“At kapag pinili mo siya over this stupid guy, malamang sisihin ka rin niya. Sisisihin ka niya, Jaylord! Katulad ng ginawa ni daddy sakin! Mararamdaman mo ang sakit na naramdaman ko! Pero kung iligtas mo na lang kaya si Drenz para quits na kayo ng kuya niya? Tama! Oo nga! It’s your turn, Jaylord! Niligtas ng kuya niya si Ellaine. Pwes, ito na ang oras para gumanti ka sa utang na loob mo sa kuya niya. Iligtas mo ang kapatid niya, Jaylord! Dahil pag niligtas mo siya, bayad na ang utang mo. Kaya lang, namatay naman ang babaeng pinakamamamahal mo.”

Gusto niya kaming pahirapan na dalawa.

Humalakhak si Seth. “Ano na ngayon ang gagawin mo, Jaylord? Sino sa kanila? Bilisan mong pumili bago pa mangati ang kamay ko at sabay kong putulin ang dalawang lubid na ‘to!”

Gusto niya kaming saktan. Emotionally. Mas masakit ‘yon kesa sa pisikal na sakit.

Ayokong mamatay. Dahil isipin ko pa lang na mawawala ko, pumapasok na sa isip ko ang mangyayari kay Jaylord katulad sa panaginip ko. Ayokong maramdaman niya ang sakit na naramdaman ko nung mawala siya.

Pero...

Si Drenz.

Ang haba ng panahon na nasaktan siya. He doesn’t deserve this. He doesn’t deserve to die.

Ano na ngayong gagawin ko ngayong walang maalala si Jaylord? Mag-isip ka, Elle!

= = =

[ JAYLORD’s POV ]

Sobrang pagpipigil ang ginawa ko para hindi lapitan si Elle nang magkamalay siya. May sugat ang noo niya. May dugo na ngang umagos sa pagitan ng mga mata niya na mukhang natuyo na. Nangingitim din ang pisngi niya. May sugat din ang labi niya.

Kitang-kita ko ‘yon mula sa kinatatayuan ko.

Gusto ko nang sugurin si Seth lalo nang malaman kong siya ang may gawa no’n!

Damn!

Lalo nang sabihin niya ang larong gusto niya.

Gusto niyang mamili ako sa dalawa.

Si Ellaine o si Drenz? Sino ang ililigtas ko sa dalawa?

Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang tungkol kay Drenz pero hindi yun ang oras para isipin ko kung paano.

“Ano na ngayon ang gagawin mo, Jaylord? Sino sa kanila? Bilisan mong pumili bago pa mangati ang kamay ko at sabay kong putulin ang dalawang lubid na ‘to!”

Kinuyom ko ang kamao ko. Kilala ko siya. Kahit sino ang piliin ko sa dalawa, parehas silang masasaktan.

Pinitik ko ang daliri ko na alam kong makikita nina Chad mula sa likuran ko. Ni hindi man lang namalayan ni Seth ang ginawa ng dalawa sa mga alipores niya dahil para siyang baliw na pinaglalaruan ang kutsilyong hawak niya. Umiikot-ikot pa siya habang paulit-ulit na sinasabing pumili na ko.

“Boss!”

Huminto si Seth. Napalingon siya sa mga alipores niya. Ako din. Nakita kong hawak na nina Chad at Khalil ang dalawa.

“Mga tanga!”

Nang tingnan ko si Seth, ngumisi siya.

“Gusto ninyo silang patayin! Go! The hell I care! Gusto ninyo, ako pa ang tumapos sa dalawang ‘yan!”

“Boss!”

“Shut up!!!” Tiningnan ako ni Seth.

“Sila ang kasa-kasama mo, pero kaya mo silang patayin.” Hindi ko gustong gamitin sila para sumuko si Seth, kailangan ko lang siguraduhing hindi sila makakilos kapag ginawa ko na ang balak ko.

“Wala akong paki! Eh, ang gagong Eco na ‘yan! Tinutukan ng baril si Megan kanina! Walang pwedeng manakit kay Megan!”

Wala na sa sarili niya. Yun ang gagamitin ko para makalapit ako sa kaniya at maagaw ang kutsilyong hawak niya. Pero bakit kailangang...

“Bakit kailangang umabot sa ganito, Seth?” Hindi ko na napigilan ang sarili kong itanong yon. Kadugo ko siya. Pinsan ko siya. Gusto ko siyang bugbugin sa ginawa niya kay Elle, pero hindi ko maramdamang gusto ko siyang patayin.

Naaawa ba ko sa kaniya? Hindi ko alam.

Madami siyang pinagdaanan pero bakit kailangan niyang maging ganyan? Bakit hinayaan niya ang sarili niyang umabot siya sa ganyan? Sina lolo, ang daddy niya. Sila ba ang dapat sisihin?

Ang daddy niya. Si Tito George na sa pagkakakilala ko ay si Tito Ted. Parang ang layo niya sa amang tinutukoy ni Seth.

“Bakit?! Dahil pinahirapan ninyo ko! Pinahirapan ninyo si Megan! Inagaw mo ang lahat ng dapat na sakin! Kapag nawala ka, sakin na mapupunta si Megan! Magiging masaya na kaming dalawa!” Humakhak siya.

Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman ng mga oras na ‘to. Maaawa ba ko sa kaniya? Magagalit? O dapat na kabahan?

Dahil kaunting pagkakamali lang niya, maaaring mapahamak si Ellaine. Pati si Drenz.

Kailangan ko nang kumilos habang parang nawawala siya sa sarili niya.

He smirked. “Ito ang kaya kong gawin. Kaya kong pumatay para kay Megan. Kaya mo ba ‘yon, Jaylord?”

“No. Hindi kasi ako mamamatay tao. Alam mo ba ang kaya kong gawin? Kaya kong mamatay para kay Ellaine. Kaya mo ba’yon, Seth?”

Natigilan na naman siya. Hanggang ngayon ba hindi pa rin niya alam ang tunay niyang nararamdaman para kay Megan?

“Kaya kong mamatay para kay Ellaine dahil mahal na mahal ko siya. Ikaw, Seth? Gaano mo ba kamahal si Megan para ibuwis mo ang buhay mo para sa kaniya?”

Hindi niya ba alam na hindi lang niya gusto si Megan?

“Late na ba ko?”

Kumunot ang noo ko. Lumingon ako sa pinagmulan ng boses na ‘yon. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o mas lalong mabwisit dahil sa pagsulpot ng lalaking ito!

Hawak niya si Megan.

Si Megan?!

Anong ginagawa niya dito?!

= = =

Patayin ninyo na ko! At parang awa ninyo na! Wag po kayong spoiler sa comment. Labyu beshie!!! <3

 >>>Chapter 51 HERE