My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 50

CHAPTER 50

[ JAYLORD’s POV ]

Nakikipagpalitan ako ng suntok sa kalaban nang may bumangga sa likuran ko.  

“Jaylord! Hanapin mo na si Ellaine! Kami na ang bahala dito!”

Si Paul ‘yon.

“Kaya ninyo na ba sila?”

“Kami pa!” May bagay siyang sinuksok sa likuran ko. “In case lang na kakailanganin mo.”

Sinalo ko ang kamao ng isang lalaking sumugod sakin. Pinilipit ko ang kamay niya. “Khalil! Chad! Let’s go!” tawag pansin ko sa dalawa.

Tumakbo ako papunta ng building. Sumunod ang dalawa sakin. May humabol pa samin pero hinarang na sila ng mga kasama namin.

“Maghihiwalay-hiwalay ba tayo para hanapin siya? Limang floor ‘to.” tanong ni Chad habang tumatakbo kami.

“Mas mapapadali kung maghihiwalay tayo.” Khalil said.

Nilingon ko sila. May sugat sa gilid ng labi sa Khalil. May pasa naman sa pisngi si Chad. “I don’t think so.” Paano kung makita ng isa sa kanila si Ellaine? “It’s better if we stay as one. Mag-ingat kayo.”

And I’m so frustrated dahil nahalughog na namin ang lahat ng floor maliban sa fifth floor, hindi pa rin namin makita si Ellaine!

“Damn! Sa’n nila dinala si Elle?!” Sunod-sunod akong napamura sa bwisit habang paakyat kami sa fifth floor. Walang tao sa lahat ng floor, wala rin si Ellaine! Where the hell did they keep her?! Dumodoble din ang kaba ko sa bawat minuto na dumadaan at hindi ko pa siya nakikita!

“Jaylord!”

“What?!” Sinusubukan kong buksan ang isang kwarto pero mukhang naka-lock ‘yon. Lumapit ako kay Khalil. May hawak siyang necklace. Kumunot ang noo ko. Agad kong kinuha ‘yon. “Kay Elle ‘to.” Nakuyom ko ang kamao ko.

“Look at this Jaylord.” May tinuro si Chad sa sahig. Maalikabok ang sahig pero may mark kang makikita. “Parang may kung anong hinila dito tapos biglang nawala pagdating do’n.” Tinuro niya ang hagdan paakyat.

“Sa roof top!” sabi ni Khalil.

Nauna akong tumakbo papunta do’n.

“Kung nasa baba si Janus, sinong may hawak kay Ellaine?”

“Kung hindi si Janus, sino ang pasimuno nito?”

“Pwede ba? Tama na ang tanong! Kailangan kong makita si Elle ng ligtas!”

When we finally reached the rooftop, nakuha namin ang kasugatan. Kung sino ang pasimuno ng lahat ng ‘to. Kung sino ang may hawak kay Elle!

“Boss, nandito na siya!”

Si Seth!

Nasa kabilang dulo siya ng rooftop.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo niya. He extended his arms. “Welcome back to hell, Jaylord! At kasama mo pa ang dalawang alalay mo! Ba’t parang kulang ng isa? Oh! Nabalitaan kong napuruhan daw siya ng ACG, tama ba?”

Kinuyom ko ang kamao ko.

“Sinasabi na nga ba. May kinalaman din siya dito. Hayop siya!” narinig kong sabi ni Chad sa gilid ko.

“Hayop talaga siya! Nakipagsabwatan pa siya sa ACG!” madiing sabi ni Khalil.

“Don’t move, you two. Si Elle.”

“Talagang pumunta ka dito sa kabila ng amnesia mo para iligtas ang babaeng ‘to! How romantic!” At sinabayan pa ni Seth ng halakhak.

“Elle.” I gritted my teeth when I saw her. Kinuyom ko din ang kamao ko na halos mabali ko na ang mga buto ng kamay ko sa sobrang panggigigil ko!

Si Elle. Nakaupo siya at nakatali sa upuan. Nakayuko siya. Mukha siyang walang malay. May isa pang lalaki akong nakita na halos kaunti lang ang layo sa kaniya na nakayuko rin.

Pero hind yun, eh! Yung upuan nila na nakapatong sa pinakagilid nitong rooftop na baka konting galaw lang, babagsak sila! At kung puputulin ang lubid naka-konekta sa mga upuan nila at sa bakal na pinagtatalian no’n na nasa gitna nitong rooftop, mahuhulog sila! Mahuhulog si Elle!

At kahit tumakbo ako, hindi ko mahahabol ‘yon kung sakaling maputol ‘yon! Damn!

“Hep! Hep! Wag na wag kang lalapit dito, Jaylord!” Hindi ko napansin na naihakbang ko na pala ang mga paa ko sa sobrang pag-aalala ko sa pwedeng mangyari kay Elle. “Dahil oras na lumapit ka…” Tinaas ni Seth ang hawak niyang kutsilyo. “Alam mo na ang mangyayari!” Inilapit niya ang kutsilyo sa lubid. “Siguradong may paglalamayan ka!”

“Don’t!” sigaw ko.

“Okay! Madali naman akong kausap, eh!” Inilayo niya ang kutsilyong hawak niya sa lubid. “Pero sino sa kanila ang sinasabihan mo ng wag? Si Ellaine o ang lalaking ito?” Tinuro niya ang lalaki. “Hoy, Drenz! Nandito na ang gagong pumatay sa kuya mo!”

Nagulat ako sa pangalang sinabi niya. Anong ginagawa dito ni Drenz? Bakit siya nandito?

Dahan-dahang umangat ang ulo ni Drenz papunta sa gawi ko.

“Namumukhaan mo ba siya Jaylord?”

Hindi ako sumagot.

“Oh! May amnesia ka nga pala! Edi hindi mo rin ako kilala?”

“Bakit pati siya, Seth? Anong kinalaman niya dito?”

Matagal bago siya nakasagot. “Kilala mo ko?”

“Bumalik na ang alaala ko!”

“Bumalik na pala ang alaala mo! Magaling!” Humalakhak siya. “Edi hindi ko na kailangang mag-aksaya ng laway kung bakit ko ginawa ‘to!” Iwinasiwas niya ang kutsilyo niya. “At dapat lang talaga na mawala ka na nang tuluyan!”

“Ako lang naman ang kailangan mo diba? Wag mo na silang idamay dito!”

“No!” sigaw niya. Kumunot ang noo ko. Para siyang… “Inagaw mo sakin ang lahat, Jaylord! Ang lahat-lahat! Pati si Megan! Inagaw mo siya sakin!”

Para siyang wala sa sarili niya.

Mag-isip ka, Jaylord! Mag-isip ka ng gagawin mo na hindi masasaktan si Elle!

“Hindi ko siya inagaw, Seth!”

“Sinungaling!”

“Paano ko siya aagawin sa’yo kung kahit kailan hindi siya naging sa’yo? Kailan mo ba siya pinaglaban para maging sa’yo siya? Hindi diba?”

Natigilan siya.

“Tama naman ako, Seth, diba? Hindi mo pinaglaban si Megan kahit gustong-gusto mo siya! This is your chance!” Binulungan ko ang dalawang katabi ko bago lumayo. “Kayo ng bahala sa dalawang alipores niya. Just wait for my signal, okay.”

“Kami na ang bahala.”

“Mag-iingat ka, Jaylord.”

Humakbang na ako papunta sa gitna nitong rooftop nang mabagal habang pinapakiramdaman ko din si Seth. Wala siyang kibo hanggang sa makarating ako malapit sa kanila.

“Gawin mo ang gusto mong gawin sakin, Seth!” Wag lang mapahamak si Elle.

I glanced at her. Wala pa rin siyang malay hanggang ngayon. Kinuyom ko ang kamao ko. Gustong-gusto ko na siyang takbuhin mula sa pwesto ko pero pinigilan ko lang ang sarili ko.

“Bugbugin mo ko hanggang sa magsawa ka!” Mas kakayanin ko pa ang suntok at sipang ibibigay niya kesa ang mapahamak si Elle.

Tiningnan ako nang matalim ni Seth. “Gusto kitang patayin, Jaylord! Yun ang gusto kong gawin sa’yo!” Sinugod niya ko. Hindi ako kumilos sa kinatatayuan ko hanggang sa suntukin niya ko.

Pinunasan ko ang gilid ng labi ko. “Ang hina naman no’n.”

Sunod-sunod niya kong sinuntok. Hindi ako gumanti. Umatras lang ako ng umatras palayo kina Elle nang magawa na nina Chad ang dapat nilang gawin. Sinenyasan ko na sila.

“Yan lang ba ang kaya mo, Seth?”

“Inagaw mo sakin ang lahat!” sigaw niya kasabay ng suntok. Mula sa gilid ng mga mata ko, nakita kong nilabanan nina Chad ang dalawang alipores ni Seth. Pero hindi pa ko dapat magsaya.

“Inagaw mo sakin si Megan!” Sinipa ako ni Seth. Napasadsad ako sa semento. “Hayop ka! Mamatay ka na!” Sunod-sunod na sipa at suntok ang binigay niya sakin. Ginawa na niya kong punching bag.

“Jaylord! We got her!”

Yun lang ang kailangan kong marinig mula kina Chad para makakilos na ko nang walang inaalala.

“Ilayo ninyo siya dito!” sigaw ko.

“Anak ng—“ Sinuntok ko si Seth.

Pinagalaw ko ang panga ko. Pinatunog ko ang mga buto sa daliri ko. “Ginawa mong punching bag ang mukha at katawan ko. Now, it’s my turn, Seth.” Inundayan ko siya ng suntok.

“Jaylord!”

“Shit!” Napalingon ako kay Elle. Nagkamalay na siya! Hawak siya ni Chad.

“Jaylord!”

“Dalhin ninyo na siya Chad!”

“Jaylord!”

“Wag matigas ang ulo, Elle! Umalis na kayo!” Napasadsad ako sa semento nang sipain ako ni Seth.

He grinned. “Siya talaga ang kahinaan mo ‘no?” Inilabas niya ang kutsilyong hawak niya. I rolled sidewards before that thing hits me. Kinapa ko ang likuran ko.

“Shit! Nasa’n na ‘yon?” Hinanap ko ang baril na isinuksok ni Paul sa likuran ng pantalon ko kanina. Nakita ko ‘yon. Pagapang kong kinuha ‘yon.

“Ano sa tingin mo ang gagawin mo?”

Saktong paghawak ko ng baril…

“Jaylord!”

“Sinabi nang—“ Naputol ang sasabihin ko sa nakita ko paglingon ko.

Nabitiwan ko ang baril na hawak ko.

Si Elle. Nakaharang siya kay Seth. Si Seth. Hawak ng isa niyang kamay ang balikat ni Elle. At ang isang kamay niya nasa bandang tiyan na parang…

“Ellaine!” sigaw ko.

Sunod-sunod niyang sinasaksak si Elle. Kitang-kita ‘yon ng mga mata ko hanggang sa dahan-dahan siyang mapaluhod.

“Dapat lang sa kaniya ‘yan! Haharang-harang siya, eh! At ikaw naman—”

Nakarinig ako ng dalawang magkasunod na putok. Hindi ko lang alam kung sa’n nanggaling, pero nakita kong napaluhod si Seth sa tabi ni Ellaine hanggang sa mapahiga siya.

Hindi ako makakilos. Para kong tuod.

“J-jaylord…” She was lying now. Puno ng dugo ang damit niya.

“E-ellaine... Ellaine!!!” Hindi ko alam kung paano ako nakalapit sa kaniya dahil hindi ko nga maigalaw ang katawan ko. Nanginginig ang kamay na hinawakan ko ang mukha niya.

“Sabi na nga ba... darating ka...”

“Ellaine, ano bang ginawa mo?!” Ngayon lang ako nagalit ng sobra-sobra! Galit ako sa sarili ko dahil ganito ang nangyari!

“I’m sorry... wag ka nang magalit...”

“Don’t talk!”

“I’m sorry...”

Ngayon lang ako kinabahan ng ganito sa buong buhay ko na parang anumang oras, lalabas na ang puso ko sa dibdib ko sa lakas ng kabog nito.

“I’m sorry kung... hindi ko na mahihintay... bumalik ang...” May lumabas na dugo sa bibig niya. “..alaala mo...”

“Bumalik na ang alaala ko, Elle! Kaya wag mong sasabihin ‘yan!”

I saw her smiled. Pumatak ang luha niya. “Ang saya-saya ko... Naaalala mo na ko... Ang saya-saya...” Sunod-sunod na pumatak ang mga luha niya.

“Elle...”

Hindi ako makapag-isip. Blanko ang isip ko. Ang tanging nararamdaman ko lang ay ang sakit. Sobrang sakit na makita siyang ganito!

“Jaylord! Dalhin na natin siya sa ospital!”

Hindi ko alam kung sino ang nagsabi no’n dahil kusa na lang kumilos ang katawan ko para buhatin si Elle. Hindi ko din alam kung bakit nanlalabo ang paningin ko habang mabilis akong bumababa ng hagdan.

“Jaylord...” Naramdaman ko ang kamay niya sa mukha ko. “Stop...”

“No, Elle!!! No!!!”

“Please...”

“Ayoko!!!” Patuloy lang ako sa paghakbang nang mabilis. Kung pwede ko lang liparin ang papunta sa baba, ginawa ko na!

“Jaylord... Stop... Gusto nang sumuko.. ng puso ko... Hindi ko na kaya... Please... Stop...”

Sa sinabi niyang ‘yon ay napahinto ako. Tiningnan ko ang dibdib niya. May tama ‘yon. Naramdaman kong pinunasan niya ang pisngi ko. Napatingin ako sa kaniya.

“Wag kang umiyak... Hindi ako sanay...”

Umiiyak na pala ko ng hindi ko alam. “Elle...” Nanghihinang napaluhod ako habang buhat siya.

“Namiss ko ang.. pagtawag mo sakin niyan... Hindi ko na uli maririnig ‘yan... Mamimiss ko ‘yan...”

“Elle. Elle. Elle. Elle. Elle. Elle. Elle...” My voice trailed off. Sunod-sunod na pumatak ang luha ko. Ngayon lang ako umiyak ng ganito. Nang mamatay si mama no’n, nagpakatatag ako. Pero ngayon...

Isipin ko pa lang na anumang oras, mawawala siya. Putangina! Hindi ko kaya!

“Elle. Elle. Elle. Elle. Elle. Elle. Elle... Kahit buong araw kong sabihin ‘yan sa’yo wala kong pake... Kahit malatin ako… Kahit mapagod ako… Just please... don’t go... Stay with me... Please...”

“I’m sorry...”

“Don’t say sorry... Wag mo namang gawin sakin ‘to, Elle...”

“Gusto pa kitang.. makasama, Jaylord... Gustong-gusto... Ayokong gawin sa’yo ‘to... Ayokong maramdaman mo.. ang sakit na naramdaman ko.. nung mawala ka... Pero...” Napaubo siya. May lumabas na naman na dugo sa bibig niya.

“Elle naman...” Kinulong ko ang mukha niya sa mga kamay ko. Tinitigan ko ang mga mata niya. “Wag na wag mong iisiping iwan ako... I promise you, hindi na kita susungitan, pati ang mga taong nasa paligid ko... Lagi akong ngingiti... Hindi na kita sisigawan... Kahit araw-araw mo kong kulitin... Kahit anong hilingin mo, gagawin ko... Kahit pagsayawin mo pa ko sa harap ng ibang tao... Kahit ano, Elle...” Napahagulgol na ko ng iyak. “Just stay... Please stay...”

“Mahal na.. mahal kita, Jaylord... I’m sorry... Patawarin mo ko... Hindi ko gustong iwan ka... Hin...”

Sinasaksak. Pinupukpok. Hinihiwa.

Gano’n ang nararamdaman ng isip ko, ng puso ko, ng katawan ko. Napakasakit! Sobrang sakit!

Nanghihinang idinikit ko ang noo ko sa kaniya. “Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal din kita, Elle... Hindi ko kayang mawala ka...”

She closed her eyes.

“Elle, dumilat ka... wag kang pipikit...”

She opened her eyes.

“Wag na wag kang pipikit, okay...” Hinawakan ko ang kamay niya. “Hawakan mo ang kamay ko...” Naramdaman kong ginawa niya ang sinabi ko. Tumayo uli ako.

“Jaylord.”

Nilingon ko sina Chad. “Mabubuhay siya.” madiing sabi ko. Naniniwala ang puso ko kahit kabaligtaran naman no’n ang sinasabi ng isip ko.

Bumaba uli ako ng hagdan. Binilisan ko na. Pero...

“Jaylord... Nasa’n ka...” Naramdaman ko ang kamay niya sa leeg ko.

Napahinto ako. Pinikit ko nang mariin ang mga mata ko. “Elle... Wag, please...”

“Jaylord... nasa’n ka...”

Nanghihinang napaluhod na ko. Hindi ko na kaya. Ang sakit-sakit.

Kinuha ko ang kamay ni Elle at dinala sa pisngi ko. “I’m here, Elle... I’m just here... Hindi ako aalis... Kaya wag kang aalis...”

Hindi ko na siya makita dahil parang gripong umaagos ang mga luha ko. Ganito ba? Ganito ba kasakit ang naramdaman niya nung mawala ako? Pinunasan ko ang mga mata ko para malinaw ko siyang makita.

“I love you so much, Jaylord...” Unti-unting pumikit ang mga mata niya kasabay nang pagpatak ng luha niya.

“I love you so much too, Elle... Wag kang bibitaw, okay... Itutuloy pa natin ang kasal natin... Magkaka-anak pa tayo... Magkaka-apo pa tayo... Bubuo pa tayo ng pamilya...”

Naramdaman kong dumadausdos ang kamay niya mula sa pagkakahawak ko. Hinigpitan ko ang pagkakahawak do’n.

“Ikaw lang ang... una’t huling minahal ko, Jaylord...”

“Minahal? Hindi ba dapat mamahalin? Kasi matagal pa tayong magsasama...” Inilapit ko ang mukha ko sa kaniya. “Elle, wag mo kong iiwan... Naririnig mo ba ko...”

“Till next lifetime...” Mahina na ‘yon pero rinig na rinig ko ‘yon.

Ang tigas ng iling ko. “Ayoko... Ayoko, Elle...”

“I love... you, Jayl...” Ni hindi na niya nabuo ang pangalan ko.

“I love you, Elle... Wag mo kong iwan... Hindi ko kaya...” I kissed her lips. Ilang segundong nakalapat ang mga labi ko sa kaniya.

Lord, please... Wag Ninyo siyang kunin sakin... Wag Ninyo namang gawin sakin ‘to... Hindi ko kakayaning mawala siya... Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal ko siya... Alam kong naging masama din ako dati... Pero nagbago na ko... Parang awa Ninyo na... Matagal pa kaming magsasama... Let her live, please...

Naramdaman kong pumaling ang mukha ni Elle. Nawala na ang labi ko sa labi niya. Nang tingnan ko siya, nakalaylay na ang ulo niya mula sa pagkakahawak ko.

“Elle...” Nanginginig ang kamay na pinakiramdaman ko ang leeg niya. Wala kong maramdaman. Sunod-sunod akong umiling. Nilingon ko sina Khalil. “Buhay pa siya diba? Buhay pa siya!!!”

“Jaylord—”

“Tangina!!! Bakit ba kayo umiiyak?! Bakit ba...” My voice trailed off when I realized I was crying, too. “Hindi siya pwedeng mawala...” I kissed her again. Again and again and again and again. “Mabuhay ka, please...” Pero walang nangyari.

Niyakap ko siya nang mahigpit.

“Ellaine!!!” I shouted her name out loud.

Ganito ba kasakit na para kong pinapatay?

Ganito ba ang naramdaman niya nang mawala ko?

Ganito ko ba siya pinahirapan?

Pero bumalik naman ako diba?

Pero siya...

“Ellaine!!!”

Hindi ko na kaya ang sakit. Parang anumang oras, aatakihin na ko sa sobrang sakit.

Dahan-dahan ko siyang binitawan. Tumayo ako at sunod-sunod na sinuntok ang pader na nasa gilid ko.

“Jaylord! Tama na ‘yan!”

“Putangina!!! Buhayin ninyo siya!!! Parang-awa ninyo na!!! Buhayin siya!!1” Nagwala ko nang nagwala. Suntok. Sipa.

Malakas na inuntog ko ang noo ko sa pader. Baka sakaling nananaginip lang ako. Baka sakaling magising ako mula sa isang napakasamang bangungot.

“Jaylord, ano ba?! Tama na ‘yan!”

Pero hindi. Hindi ako nagising. Ramdam na ramdam pa rin ng buong katawan ko ang sakit. Para na kong mababaliw sa sobrang sakit.

May umagos mula sa noo ko.

“Jaylord, ang noo mo!”

“Wala kong pakialam!!!” sigaw ko. “Ibalik ninyo lang siya sakin kahit ilang galon pa ng dugo ang ibigay ko!!! Buhayin ninyo lang siya!!!”

“Jaylord. Wala na siya...”

“Buhayin ninyo siya...” Nanghihinang napaluhod ako. “Ellaine...” Kinuyom ko ang kamao ko. Nilapitan ko siya. At niyakap. Nang mahigpit. Mahigpit na mahigpit. “Ellaine!!!”

I promised to protect her forever.

But there will be no forever for us.

I promised to protect her with my life.

But she was the one who protect me with her own life.

Sobrang sakit.

Gusto ko na lang mamatay sa sobrang sakit.

Two years later…

“Kamusta ka na, Elle?”

“Eto namimiss na kita. Wala kasi akong makulit, eh. Namimiss mo na ba ko, honey?”

“Oo naman, Elle. Sobra. Kung alam mo lang.”

“Wag ka ng sad, honey. Malulungkot ako niyan. Gusto ko, tuwing dadalawin mo ko, naka-smile ka dapat.”

I smiled. “Nakangiti na ko.”

“Nakikita ko nga. Ang gwapo mo talaga kapag nakangiti ka. Siguro, marami ka ng chicks ‘no?”

I chuckled. “Wala ‘no. Nangako ako sa’yo diba? Na ikaw lang.”

“Oo nga. Pero hindi ka ba malungkot kasi mag-isa ka lang? Nag-asawa na sina Chad at Khalil. Wala ka ng kasama dyan. Kung nandyan lang sana si Clay. Kaya lang sabay naman kaming nawala no’n. Binilinan mo ba ‘yon na bantayan pa rin ako hanggang dito sa heaven?”

“Wala kong sinabi sa kaniya. It’s his own choice maybe. I don’t know. Ikaw, Elle? Choice mo din ba na iwan ako?”

“Honey naman! Syempre hindi ‘no! Love na love kaya kita! Kaya lang... sabi ni papa God. Tapos na daw ang time ko. Pero alam mo ba? Humiling ako sa Kaniya na sa next life time natin, pagtagpuin Niya uli tayo. Gusto ko kasi, ikaw pa rin ang una’t huling lalaking mamahalin ko sa susunod kong buhay.”

“Same here, Elle. Mamamatay akong ikaw lang ang una’t huling babae sa puso ko.”

Ganito ako lagi tuwing dinadalaw ko sa cemetery si Elle. Kakausapin ko siya at iniisip kong sumasagot din siya sa bawat sabihin ko. Maybe I’m insane, yes. But I don’t care.

“Sinong kausap mo?”

Napalingon ako sa gilid ko. May nakita akong babaeng nakatayo. Sinilip niya ang lapidang nasa harapan ko. Tumango-tango siya.

“Sister? Cousin? Friend? Girlfriend? Fiancee? Wife? Alin siya do’n?”

Kumunot ang noo ko. “None of your business.”

“Honey naman, wag kang masungit.”

Mas lalong kumunot ko. May narinig akong boses. Boses ni Elle ‘yon! Napatingin ako sa lapida. “Ikaw ba ‘yon, Elle?”

“Ah, hindi Elle ang pangalan ko. I’m—”

“I’m not talking to you!”

“Honey, ang kilay, magkasalubong na naman.”

I sighed. Nababaliw na ba ko at naririnig ko ang boses niya? Maybe, I am. I miss her so much. Gusto ko siyang makita. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko siyang halikan. Gusto ko siya makausap. Miss na miss ko na siya. Sa bawat araw na dumaraan, mas lalong nadadagdagan ‘yon.

“Eto, o.”

May panyong nasa harap ng mukha ko. Napaangat ang tingin ko sa babaeng nasa gilid ko. Nakaiwas ang tingin niya sa sakin.

“Hindi ako humihingi ng panyo.”

“Hindi nga. But your eyes do.”

Napahawak ako sa mga mata ko. “Shit!” Hindi ko namalayang tumulo na ang luha ko. Inilagay ng babae ang panyong hawak niya sa kamay ko. Pagkatapos no’n ay umalis na siya.

Napatingin ako sa panyong hawak ko. May naka-burda do’n na pangalan.

Aiesha.

“Jaylord...”

Kumunot ang noo ko. “Elle?” Naramdaman kong parang may yumakap sakin. “Elle, ikaw ba ‘yan?”

“Jaylord, I love you...”

I closed my eyes. “I love you, too, Elle.”

“I want you to be happy.”

“Masaya naman ako.”

“You’re not. I’m sorry kung iniwan agad kita. May babae kasing ibang nakalaan sa’yo ngayong lifetime na ‘to.”

Umiling ako. “Ikaw ang babaeng ‘yon, Elle. Wala ng iba.”

“Help! Hoy sungit! Help!”

Kumunot ang noo ko nang marinig ko ang boses na ‘yon. Napalingon ako sa gawi na pinuntahan ng babae kanina. Nakita ko siyang hawak ng dalawang lalaking naka-suit na itim.

“Hoy sungit! Tulong!”

“I want you to be happy, Jaylord. Go and help her.”

“Elle, tama na. Ikaw lang ang mamahalin ko. Wala ng iba.”

“But promise me that you’ll be happy without me. And always smile for me, okay?”

I sighed. “I promise, Elle.”

“Sungit! Bingi ka ba?! Tatangayin na ko ng mga mokong na ‘to!”

Pinatunog ko ang mga buto ko sa kamay ko. Ang tagal na rin simula nang huling may makatikim ng suntok ko.

Nakakamiss din pala.

“Sungit!”

 . . . . . . . .

Aiesha’s Note : (12/15/13)

And I’m sure, susungitan ako ng bonggang-bongga ni Lordy nito. Pinaiyak ko kasi siya tapos pinadugo ko pa ang noo niya! Tapos sumingit pa ko sa kwento nila. Bwahaha!

End na ang kwento at mukhang ang buhay ko din ang mag-eend dahil sa ginawa ko. Mukhang kailangan ko ng last will and testament, ah. Kailangan ko na rin sigurong magtago-tago sa makakabasa nito. Sa’n kaya ako pwedeng magtago? Sa mahiwagang baul na lang ni Hikari para sekretong malupit.

Sisihin ninyo si Ellaine (in real life). Huntingin ninyo siya bilis! Lagi niya kasi akong kinukulit pag tinatawagan niya ko! Una, patayin ko daw si Clay para hindi na daw pag-agawan, tapos lahat na ng characters patayin ko na lang daw! Edi yung character na lang niya ang pinatay ko, sinama ko na rin si Clay! At malamang sumunod ako sa kanila, dahil baka patayin rin ako ng mga admirers ni Clay!

At sina Chad at Khalil, tutal naman daw, walang humahanga sa kanila. Nagpaka-taken na ang dalawa. Nagtampururot sa inyo!

Ano nga palang nangyari kay Megan? Ayun! Nabulok na sa kwartong pinag-iwanan sa kaniya ni Seth. Hindi na kasi bumalik si Seth, naglalagalag na sa hell. Tutal naman favorite word niya ang hell kaya do’n siya napunta.

Si Drenz? No comment.

Abangan ninyo na lang ang book three. Ang story namin ni Sungit (Lordy) entitled, The Last Singit este Sungit on Earth.

Violent reactions are not allowed. Parang awa ninyo na. Pagbigyan ninyo na kong makapartner si Lordy bago ako tuluyang mabaliw dito.

Ciao! (^_~)

Ay! Wait! Pakanta muna, hah!

Takip ninyo ilong ninyo, baka magsalita.

Ehem! Ehem!

Ako ay may topak.

Dinedo si Ellaine.

Dinamay din si Clay.

Pina-cry si Lordy.

Taken na ang chickboys.

Dahil sila’y nagtampo.

Lakas ng topak ko.

At sumingit sa kwento.

Bow!

Version ko ‘yan ng... secret! Hahaha! Gets ninyo na ‘yan!

Hay... Mahirap talaga kapag ligalig ang pagkatao at hindi mapalagay. Kung anu-anong nagagawa. Pagpasensyahan ninyo na si Aiesha. Sadyang may topak lang minsan. Pero tanong niya, huhuntingin ninyo ba siya sa ending na ginawa niya? Magdala daw kayo ng chocolate kapag hinunting ninyo na siya, hah. Para naman bago siya sumunod kina Elle at Clay, may baon siyang makakain. Mahaba-haba din ang lalakbayin niya.

Pero hindi nga.

Seryoso?

Yun na nga ba ang ending?

Paano kung...

>>>CHAPTER 50.5 HERE