Dear Pusong Bato Series 1 : Bubbly Heart (Chloe) - Chapter 7

CHAPTER 7

( CHLOE’s POV )

Continuation of flashback…

Dinala namin ni Cris si Lei sa pinakamalapit na hospital. Sinamahan ako ni Cris kasa natataranta na nga ako. Tinawagan ko agad si Tim ng nasa ospital na kami. Siya agad ang inisip ko nang magtanong sakin ang nurse ng tungkol kay Lei. Kung may sakit ba siya o ano. Good thing, nandito din siya sa ospital na ‘to mismo kaya pumunta agad siya ng ER (Emergency Room).

At nalaman ko na simumpong pala si Lei ng ulcer niya. Nalaman pa namin mula kay Cris na hindi pa daw nanananghalian si Lei. Hindi lang ‘yon, may sinat din siya ngayon.

Kaya pala kakaiba ang init niya kanina. At kaya pala napansin kong parang may dinadaing siya bago pa man dumating si Leoni kanina. Tapos nagawa pa niya kong halikan, inisin at sungitan sa kabila ng nararamdaman niyang sakit. Paano niya natiis ‘yon?

Nang maging okay na siya at nakatulog na, pinabalik ko na rin si Cris sa office para ibalitang okay na si Lei. Dahil for sure, nawindang ang buong CTC sa nangyari kanina. Ayoko lang na isipin nilang malala ang sakit nitong si Lei. Naranasanan ko na kasi ‘yon sa dati kong trabaho. Tipong nahimatay lang yung CEO namin, kumalat ba naman na may brain cancer siya. Mga tsismosa talaga.

Nag-run ng ilang test ang doctor to make sure na hindi naman malala o hindi lumala ang sakit niya.

At ito namang si Lei nang magising, nagpumilit nang lumabas ng ospital at bumalik sa office niya. Diosme! Inabot na kami ng gabi dito sa ospital tapos babalik pa siya sa office para magtrabaho? Adik ba siya? Syempre, pinigilan namin siya ni Tim.

Sinabi niyang hindi na siya babalik sa office, sa condo na lang siya. Hindi na ako ang pumigil sa kaniya, si Tim na.

“Kung gusto mong umuwi. Fine. Pero sa Antipolo ka uuwi ngayong gabi. You have to rest for three days, Lei.”

“Three days? Nasisiraan ka na ba, Tim? Hindi ako pwedeng magpahinga ng gano’n katagal.”

“Gusto mo na bang mamatay, Mr. Lei Constantine at mawala sa’yo ang lahat ng pinaghirapan mo? Gusto mo ba ‘yon, hah?”

Napatingin na lang ako kay Tim. Serious ang mukha niya habang nakatingin kay Lei. Hindi sumagot si Lei pero nakita kong kumuyom ang kamao niya.

“This all your fault, Lei. Napakatigas ng ulo mo. Sa halip kasi na magpahinga ka nung nagkasakit ka, hindi mo ginawa.”

Nagkasakit? Yun ba yung araw na kinasal kami? Hindi siya nagpahinga no’n?

“Lagi ka pang nagpapalipas ng gutom kahit alam mong hindi pwede. Yan tuloy ang nangyari sa’yo. Gusto mo na atang mamatay, eh. Sabihin mo lang at itutulak kita sa bangin na pinakamalapit dito.”

“That’s enough, okay. Hindi na ko bata.”

Sumingit na ko bago pa sila magkasapakan. “Boys, tama na. Nasa ospital tayo and they are staring at us.” Nasa ER lang kasi kami. Nakakaagaw na ng atensyon ang dalawa.

Hindi na sila umimik. Mabuti naman. Para kasi silang batang handa ng magsuntukan kanina, eh

Tiningnan ko si Lei. “Alam mo bang pinag-alala mo ko kanina? Akala ko kung ano nang nangyari sa’yo nang makita kita sa restroom.”

Tiningnan niya ko.

“Wag mo na uulit ‘yon, okay? Nerbyosa pa naman ako. Paano na lang kung tayong dalawa lang ang tao sa building? Malamang natsugi ka na talaga sa sobrang pagkataranta ko. Baka sa halip na doctor ang tawagin ko, bumbero ang mapapunta ko. Ano namang gagawin ng bumbero sa’yo diba? Pauulanan ka ng tubig?”

Kumunot ang noo niya. “Ewan ko sa’yo.” Humiga siya patalikod sakin.

Kinalabit ko siya. “Lei, seryoso ko. Wag mo na uulitin ‘yon, ah.” Grabe talaga yung kaba ko kanina. Hindi talaga ko sanay ng gano’n, eh. Yung tipong may mahihimatay sa harapan ko, mga gano’n eksena. Nakakakaba.

“Shut up.” madiin pero pabulong na sabi niya.

“Gusto mo na ba talagang umuwi?”

“Ano sa tingin mo?” hindi lumilingong tanong niya.

“Kakausapin ko yung doctor. Gagamitan ko ng charm ko. For sure papayag ‘yon. Basta sa Antipolo ka uuwi at sundin mo ang bilin ni Doc Tim.”

“Oo na!”

Narinig kong may tumawa nang mahina sa gilid ko. Si Tim, hawak niya ang bibig niya. “Tawagin ko lang si Doc.” Pero hindi pa rin mawala-wala ang ngiti niya nang umalis siya.

Anong nangyari do’n?

-E N D  O F  F L A S H B A C K  -

Yun ang dahilan kung bakit siya nandito sa bahay. Pumayag ang doctor na iuwi namin siya ni Tim pagkatapos naming malaman ang resulta ng mga test na ginawa sa kaniya. Bumaba na din ang sinat niya bago kami umuwi. Late na kami naka-byahe pabalik ng Antipolo. Hating gabi na ata yun.

Tahimik lang kami kagabi habang nasa byahe. Seryoso sa pagda-drive si Tim. Katabi ko naman sa back seat si Lei na tahimik lang. Inabala ko na lang ang sarili ko sa paglalaro ng games sa phone ko. At lahat ng pwede kong gawin sa phone ko, ginawa ko kagabi para mawala ang bored ko.

Napahawak ako sa balikat ko.

Naalala ko ang nangyari kagabi. Habang nasa byahe kasi kami bigla na lang bumagsak ang ulo ni Lei sa balikat ko. Tinawag ko si Tim no’n. Ang sabi niya hayaan ko na lang. Epekto lang daw ng gamot ‘yon kaya nakatulog siya. Hanggang sa makarating kami ng bahay, nakasandal lang si Lei sa balikat ko. Ni hindi nga siya nagising kaya binuhat na lang siya ni Tim hanggang sa kwarto niya.

Grabe. Ang macho ni Tim kagabi. O, hindi ko siya gusto, ah. Nabuhat niya kasi si Lei ng walang hirap, eh.

Hayyy… Nagpangalumbaba ako sa gilid ng kama ni Lei.

“Napakatigas naman kasi ng ulo mo. Uso ang pahinga, husby. Rest-rest din pag may time.”

Napangiti ako. Husby. Siguradong magagalit siya kapag narinig niyang tinawag ko siyang gano’n.

Tiningnan ko ang wall clock. Eight o’clock pa lang ng umaga. Tiningnan ko uli si Lei. “Mukhang namiss mo ang matulog, ah. Sige lang, tulog lang. Walang pipigil sa’yo. Sasapakin ko sa ears ang gigising sa’yo, husby. Gusto mo kantahan pa kita para mamaya pa ang gising mo? Sige.” Mahina akong tumikhim.

“I’ve been awake for a while now

You’ve got me feelin’ like a child now

Cause everytime I see your bubby—”

Kumunot ang noo ko. Bubbly? Mas bagay nga sakin yung bubbly, eh. Tumikhim uli ako at pinagpatuloy ang concert ko.

“Cause everytime I see your sungit face

I get the tinglies in a silly place

It starts in my toes

And I crinkle my nose

Where ever it goes

I always know

That you make me smile

Please stay for a while now

Just take your time

Where ever  it goes…”

Napangiti ako. “Ano, husby? Maganda ba? Syempre naman, favorite song ko ‘yon, eh. Gusto mo bang dugtungan ko pa? Wag na. Baka mamaya ka pa magising, eh. Binilin pa naman ni Doc Tim na hindi ka pwedeng magpalipas ng gutom.”

At dahil tulog siya, sinamantala ko na ang pagkakataon na pagmasdan siya. Si Lei yung tipong tall, dark and handsome plus that macho word.

Makapal ang kilay niya pero hindi naman yung tipong parang betty la fea na ang dating. Bagay nga sa kaniya lalo na pag nagsasalubong yung kilay niya, nakakadagdag ng takot sa makakakita.

Mahahaba din ang pilik mata niya. Para ngang magkasinghaba lang kami. Yung mata niya pagnakadilat, hindi naman talaga totally nakakatakot. Kapag pinakatitigan mo siyang mabuti, may ibang emosyon kang makikita. At kung ano man ang emosyon na ‘yon, hindi ko pa maintindihan. Singkit naman ako. Medyo singkit lang naman. Wahehe.

Matangos ang ilong niya pero…

Hinawakan ko ang ilong ko. Mas matangos naman yung sakin. Wahehe.

Napatingin ako sa lips niya. Biglang bumalik sa alaala ko ang ginawa niyang paghalik sakin kahapon. Tinakpan ko ang bibig ko. Sunod-sunod akong umiling.

Ang aga-aga, Chloe! Wag ka nga dyan!

Oo na ho. Hindi na. Tutuwid na ang landas ko. Hindi na papaling.

Napatingin ako sa kamay ni Lei. Hindi ako nakatiis. Hinawakan ko ang kamay niya. I intertwined my hands with his. Napangiti ako. “Ang lambot naman ng kamay mo, husby. Ang sarap naman sa pakiramdam.” May nahawakan na kong kamay ng lalaki. Yung mga close friends ko pero syempre walang malisya ‘yon.

“What are you doing?”

Bigla akong napatingin kay Lei. His eyes were opened.

Napangiti ako. Totoo ngang may gwapong lalaki pag bagong gising. Sana ako din. Hindi ko naman sinabing maging gwapo ako paggising ko. Gusto ko maganda din ako paggising ko. Kaya lang mukha akong nakipagsabong sa manok kapag bagong gising ako, eh.

Napatingin ako sa kamay ko nang maramdaman kong gumalaw ang kamay ni Lei. Putek! Hawak ko pala ang kamay niya!

Huli ka, Chloe! Anong ipapalusot mo ngayon, hah? Mag-isip ka na ineng bago ka pa niya mabalibag sa pananantsing mo sa kaniya habang tulog siya.

Binitiwan ko ang kamay niya. “May inexperiment lang ako kaya hinawakan ko ang kamay mo.” Inexperiment ko lang kung anong feeling kapag hawak mo ang kamay ko. Ang ganda talaga ng dahilan ko. Lusot na lusot.

Hindi na siya sumagot. Dahan-dahan lang siyang bumangon. Inilibot niya ang tingin niya sa paligid niya. Parang nagtataka pa siya kung bakit siya nandito. Naalimpungatan ba siya?

“Nandito ka sa Antipolo.” sabi ko.

“Antipolo?”

“Hala! Nagka-amnesia ka, Lei?”

“Of course not.” masungit niyang sagot. Ano ba ‘yan? Ang aga-aga, ang sungit.

“Alam mo ba kung bakit ka nandito? Inatake ka ng sakit mong ulcer kahapon. Inuwi ka namin ni Tim dito kagabi. At three days kang mag-re-rest dito. Kaya kung iniisip mong pumasok ngayon, isang malaking No.”

“Naaalala ko, okay.”

Sungit talaga.

Akala ko babangon siya, pero humiga uli siya. Patalikod sakin.

“Inaantok ka pa rin, Lei?”

Hindi siya sumagot.

“Ipagluluto na lang kita ng breakfast. Kumain ka, hah. Bawal kang magpalipas ng gutom simula ngayon. Alam mo naman kung bakit diba?”

Hindi siya sumagot kaya tumayo na ko.

Habang nakatingin ako sa kaniya, naalala ko ang sinabi niya kahapon.

“Nakakapagod na.”

I sighed. Hindi ko alam pero nakaramdam ng lungkot ang puso ko. Ayoko ng ganitong feeling. Hindi ako sanay.

“Hihingi ako ng tulong, Lei!”

“Don’t leave…”

“Lei...”

Hindi ko alam kung dala lang ba ng sakit kung bakit niya nasabi ‘yon pero tumagos sa puso ko ‘yon. Pero siguro dahil sa mga nalaman ko mula kay Jhom kahapon.

“Ang totoo niyan, Chloe, ayon sa trusted source ko, patay na ang mother ni President nung bata pa lang siya. Nag-asawa uli ang papa niya. Highschool siya nang mamatay sa plane crash ang mag-asawa. Tapos three years ago, namatay naman sa sakit si President Gener. Nag-iisang anak lang ni President ang father niya. All in all, ulilang lubos na siya. May step brother siya, Kaya lang hindi naman niya kadugo talaga dahil anak ‘yon ng step mother niya. Tapos hindi pa sila magkasundo.”

“At ang totoo niyan, hindi pa talaga siya ang President ng kumpanya. Ayon uli sa mga trusted source ko, three years ago, naging acting president si Sir Lei nang mamatay ang lolo niya. Pero valid lang daw ‘yon for three years. Kasi next month sa stock holder’s meeting, malalaman na kung sino talaga ang papalit bilang permanent president ng CTC. Hayyy… Sana si fafa Flynn ko na lang.”

Iyon ba ang sinasabi ni Tim na maraming pinagdaanan si Lei kaya intindihin ko na lang siya? Kasi nag-iisa na lang siya sa buhay niya. Nandyan naman si Tim kaya lang, literally, wala na siyang matatawag na pamilya.

“Don’t leave…”

“May isa pa kong kondisyon, Lei. Babawasan ko ng isang buwan ang pagsasama natin. After two months, maghihiwalay na tayo. Payagan mo lang akong alagaan kita.”

Pagkasabi no’n ay lumabas na ko ng kwarto niya.

Maghahanda pa ko ng breakfast niya.

Speaking of food, ano bang gusto niyang kainin? Ayoko namang siya pa ang tanungin ko.

Aha! Kinuha ko ang phone ko at idinial ang number niya. Sana lang, hindi na siya busy.

= = =

( LEI’s POV )

“May isa pa kong kondisyon, Lei. Babawasan ko ng isang buwan ang pagsasama natin. After two months, maghihiwalay na tayo. Payagan mo lang akong alagaan kita.”

Napalingon ako kay Chloe dahil sa sinabi niyang ‘yon. Likod na lang niya ang nakita ko hanggang sa tuluyan siyang makalabas ng kwarto ko.

“May isa pa kong kondisyon, Lei. Babawasan ko ng isang buwan ang pagsasama natin. After two months, maghihiwalay na tayo. Payagan mo lang akong alagaan kita.”

“Alagaan?” Napailing ako. “Sira ulo talaga siya.”

Tumihaya ako ng higa. Inilagay ko ang mga kamay ko sa ilalim ng ulo ko. Aminin ko man o hindi, ang gaan ng pakiramdam ko ngayong nakatulog ako. Hindi ko na alam kung paano ako nakarating dito sa kwarto ko. Basta ang alam ko, nakatulog ako sa kotse. Malamang, binuhat ako ni Tim.

Si Tim.

Naalala ko ang sinabi niya kahapon.

“Gusto mo na bang mamatay, Mr. Lei Constantine at mawala sa’yo ang lahat ng pinaghirapan mo? Gusto mo ba ‘yon, hah?”

I’ve known him since my childhood days, sa isang exclusive village lang kasi kami nakatira. Two years ang tanda niya sakin. We’re not close. Siya lang ang feeling close sakin hanggang sa lumaki kaming dalawa to the point na siya ang nagsabing mag-bestfriend kami. Nakasanayan ko na ding lagi siyang kinokontra kapag sinasabi niya ‘yon.

He’s my friend, yes. Pero para ko siyang nanay at tatay na laging nakabantay sakin. Naiinis na nga ko sa kakulitan niya. Buti na lang nga at nag-medicine siya no’n kaya naging busy siya.

At yung nangyari kahapon, that was the first time na nagsalita siya ng gano’n sakin, ng gano’n kaseryoso. Mukhang napuno na siya.

Ipinikit ko ang mga mata ko. Kailangan kong magpahinga. Para mamaya, makakapasok na ko sa ayaw nila o sa gusto.

“Alam mo bang pinag-alala mo ko kanina? Akala ko kung ano nang nangyari sa’yo nang makita kita sa restroom.”

Idinilat ko ang mga mata ko nang bigla na lang pumasok sa isip ko ang mga sinabi ng babaeng ‘yon kahapon.

Kinuyom ko ang kamao ko nang maalala ko ang nangyari sa restroom kahapon. Nung pigilan ko siya. Nung sabihin kong— Damn! Hindi na mauulit ‘yon!

“Wag mo na uulit ‘yon, okay? Nerbyosa pa naman ako. Paano na lang kung tayong dalawa lang ang tao sa building? Malamang natsugi ka na talaga sa sobrang pagkataranta ko. Baka sa halip na doctor ang tawagin ko, bumbero ang mapapunta ko. Ano namang gagawin ng bumbero sa’yo diba? Pauulanan ka ng tubig?”

“Sira ulo talaga. Puro kalokohan.”

Puro naman talaga siya kalokohan. Sa halip na makatulong para mapalayas ko si Leoni, kung anu-ano ang mga pinagsasabi niya kahapon. Pero aminin ko man o hindi, nakatulong ang huling mga sinabi niya kay Leoni. I saw how Leoni’s face changed. Hindi ko alam kung natakot ba siya o naintimidate sa sinabi ni Chloe.

Nagbabago pala ang aura niya kapag sumeryoso na siya. Lalo na nang sabihin niya ang mga salitang ‘yon.

“I don’t know who are you aside from you’re name, miss. You don’t even know me at all so stop calling me bitch because you are the one who’s acting like a real one. Remember this and put this in your twisted, delusional, psychotic head. This guy is mine already. And what’s mine is mine alone. Ayoko ng kahati, ayoko ng kaagaw. Akin lang siya.”

Sa’n niya pinagkukuha ang mga ‘yon? Naagawan na ba siya dati? Pero paano siya maaagawan kung hindi pa siya nagka-boyfriend? I’m sure hindi pa. She doesn’t even know how to kiss!

Kiss.

Damn! Bakit ko ba siya hinalikan kahapon?! Nababaliw na ba ko? Basta ang alam ko, masama ang pakiramdam ko kaya kailangan kong i-divert ang atensyon ko sa ibang bagay. That’s why I had to kiss to her. At isa pang reason, para tuluyan ko nang mapalayas si Leoni. At nagtagumpay nga ako.

Nag-inat ako at ipinikit ang mga mata ko.

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na kong nakatulog. Basta ang alam ko nakatulog ako at naalimpungatan nang kumalam ang sikmura ko.

Bumangon ako at pumasok ng restroom na nasa loob ng kwarto ko. Pagkatapos kong gawin ang dapat kong gawin, lumabas na ko ng kwarto at bumaba. Ng nasa sala na ko, inilibot ko ang tingin sa bahay ko.

Sa totoo lang, ngayon lang uli ako tumagal dito. It’s been months simula ng matulog ako dito. Mas madalas ako sa condo unit ko sa Makati na malapit lang din sa CTC. Napakalayo namin kasi nitong bahay na ‘to. Hindi naman ako ang bumili nito. Okay. Pera ko ang ginamit pambili pero si Tim ang pumili nito. Para daw malapit lang daw kami sa isa’t isa.

Grabe talagang lalaking ‘yon. Kung hindi ko lang alam na chickboy siya, malamang inisip ko ng bakla siya.

Napalingon ako sa sa gawing kusina ng may maamoy ako. Humakbang ako palapit do’n. Nakita ko si Chloe na may hinahandang pagkain sa table. Napalingon siya sakin. She smiled.

“Sakto, Lei. Katatapos ko lang magluto. Gutom ka na ba? Favorite mo ‘to diba? Binilisan ko ang pagluluto pero syempre sinarapan ko.” Pinagtuturo niya ang mga nakahaing pagkain sa table. “Toasted hot dog and toasted bread. Rice na hindi malata. Gusto ko sanang mag-fried rice kaya lang mamantika ako magluto no’n. Baka mairita yung tiyan mo. Nagluto na rin ako ng mainit na sabaw na beef flavor. Bawal sa’yo ang coffee kaya water na lang.”

Paano niya nalaman lahat ‘yan? Sa totoo lang, ‘yan ang madalas kong kainin sa umaga. May mga bawal kasi sakin.

“Yan lang daw muna ang pwede mong kainin sabi ni Doc Tim, eh. Tinawagan ko kasi siya.”

Kaya naman pala.

“Upo ka na. Ay! Wait! Yung sabaw pala.” Lumapit siya sa maliit na kaserola at naglagay sa mangkok na hawak niya ng sabaw. “Ouch!” Nilingon niya ko. She smiled. “Okay lang ako.”

Bakit? Tinatanong ko ba?

Lumapit siya sa table at nilapag ang mangkok. “Upo ka na, Lei.” Hinipan-hipan niya ang kamay niya na mukhang namumula na. “Mainit ‘yang sabaw, ah. Ingat-ingat. Tapos na kong kumain kaya hindi na kita masasabayan. Mukhang ayaw mo namang ng kasabay. Ubusin mo ‘yan, ah. Pinaghirapan ko ‘yan kaya dapat—”

Hinawakan ko ang kamay niya at hinila siya papunta ng sink. I opened the faucet at itinapat ang kamay niya.

“Ang lambot naman ng kamay mo, husby. Ang sarap naman sa pakiramdam.”

Bigla na lang pumasok sa isip ko ang narinig ko kanina nang magising ako at maalimpungatan ng maramdaman kong may humawak sa kamay ko.

Napailing ako. Ano bang pumasok sa isip ng babaeng ‘to at at ginawa niya ‘yon? Puro siya kalokohan. Walking disaster na nga, may pagka-pervert pa.

“Ah, okay na ‘yan, Lei. P-pupunta muna ko kina Tim.”

Napalingon ako sa kaniya nang bawiin niya ang kamay niya. “Kina Tim?” Close na close na sila, ah. Pagdating talaga sa babae, hindi nagpapahuli si Tim. Pati ba naman si Chloe? Teka. Ano namang pake ko?

“Oo. Nando’n diba si Snow. May spare key ako ng bahay ni Tim kaya nakakapasok ako do’n. Pakakainin ko muna siya. Kumain ka na din, ah.” Umalis na siya.

Snow.

Ano bang klaseng pangalan ‘yon?

Isa pang aso na ‘yon. Ng dahil sa kaniya, sinumpong ako ng allergy last week. At ang Chloe na ‘yan, nagawa talagang itago ang aso niya sa backpack niya habang nasa byahe kami. Tipong nilagyan pa niya ng takip ang bibig ng aso niya.

Sinong nasa tamang pag-iisip ang gagawa no’n?

Edi siya lang. Kakaiba ang takbo ng isip niya.

“Sorry. Hindi ko talaga sinasadya. Kung alam ko lang na may allergy ka, kahit ayaw kong iwan si Snow, iiwan ko siya. I’m sorry, Lei. Wag ka nang magalit.”

Iniling ko ang ulo ko nang maalala ko ang araw na ‘yon. Lalo na ang mukha niya habang sinasabi niya ‘yon. Inis talaga ko sa kaniya no’n. No. Galit ako sa kaniya. Kaya nga sa sobrang bwisit ko, iniwan ko siya at umuwi ako ng Makati.

Hindi ko alam kung paano siya nakauwi. Nalaman ko lang nang mag-text si Tim sakin na nakauwi na si Chloe.

Puro sakit ng ulo at perwisyo ang dinadala niya sakin. Ako ang dapat na magpahirap sa kaniya, not the other way around.

Kahapon. Nang bigla na lang siyang dumating sa office at magsalita ng pagkahaba-haba at papirmahan sakin ang kasunduang sinabi niya, natigilan talaga ko no’n. All along, akala ko ipipilit niya ang pagsasama namin. Pero kabaligtaran ang nangyari. I’m the one who should say that, not her. Sanay akong ako ang nagdedesisyon para sa buhay ko, hindi ang ibang tao.

Pero siya. Ni hindi ko siya gano’n kilala, tapos ginawa niya ang kasunduan na ‘yon ng wala kong alam?! Nainis ako no’n. Kaya nga pinirmahan ko na ang bwisit na folder na binigay niya.

On the other side, mabuti na rin ‘yon. Hindi na ko nahirapang kumbinsihin siya na ayoko ng kasal na ‘to dahil parehas lang kaming ayaw nito. Hindi ko alam ang tunay na dahilan niya. And I don’t care.

Three months kaming magsasama. Mabilis lang ang three months. Besides, hindi naman kami magsasama sa iisang bahay kaya okay lang. Parang wala na rin akong asawa.

At yung mga kasunduang sinabi niya. Madali lang gawin ‘yon.

“Lei, mero’n pa palang isang kondisyon.”

“What?”

“Hindi ka naman siguro mawawalan dito. Kailangan din natin ng abogado dito kung sakali.”

“Sabihin mo na. Bilisan mo.”

“Gusto kong bigyan ng apo ang lolo ko.”

“What?!”

“You heard it, right. Gusto kong magkaanak sa’yo.”

Napailing ako nang maalala ko ‘yon. Plinano niya ba ang mangyayari sa kasal na ‘to? Hindi kaya ang totoo, gusto niyang magkaanak sakin para may habol siya sa kayamanan ko? I gritted my teeth. Bakit hindi ko matanggap na ‘yon ang dahilan niya?

“May isa pa kong kondisyon, Lei. Babawasan ko ng isang buwan ang pagsasama natin. After two months, maghihiwalay na tayo. Payagan mo lang akong alagaan kita.”

“Alagaan? Huh!” Napailing ako. “Kakaiba talaga siya. Kakaiba ang takbo ng utak niya.”

Napatingin ako sa table. Kumalam ang sikmura ko. Lumapit ako do’n at nagsimulang kumain.

“Pinaghirapan daw niya ‘to. Anong mahirap dito? Napakadali lang lutuin nito.”

= = =

( CHLOE’s POV )

Pagkalabas ko ng kusina at nasiguradong hindi na ko makikita ni Lei, mabilis akong tumakbo palabas ng bahay niya habang hawak ang kamay ko. Talagang lumabas ako ng gate at umupo sa gilid ng kalsada sa lilim ng isang puno.

Hindi totoong pakakainin ko si Snow. Napakain ko na siya kanina. Ang totoo niyan, hindi ako masyadong nakatulog kagabi pagdating namin. Pagising-gising ako.

Tiningnan ko ang kamay ko. “Siya ba talaga yung kanina? Baka naman na-abduct na ng Alien ang toong Lei habang nagluluto ako. Pero…” Hinaplos ko ang kamay ko. “Talagang hinawakan niya ang kamay ko at hinugusan ng tubig.” Nagulat talaga ako kaya bigla kong binawi ang kamay kong hawak niya. Hindi ko akalaing gagawin niya ‘yon.

Napangiti ako. Mabait naman pala siya.

Lei Constantine: Masungit. Ungentleman. Rude. Selfish. MABAIT, KONTI LANG - Noted mentally.

Hindi lang naman ‘yon ang dahilan kung bakit ako nagulat. Si heart kasi kanina, ang bilis-bilis ng tibok. Hindi kaya nagulat din siya kasi nabigla siya sa ginawa ng partner niya na may tinatago naman palang bait sa katawan?

Hinawakan ko ang dibdib ko. “Ikaw, heart, ah. Gaya-gaya ka sakin. Wag ka nga. Ang mga gaya-gaya, paglaki puto maya. Gets mo?” Kumunot ang noo ko. “Mali ata yung sinabi ko, heart. Basta yun na ‘yon.”

Natawa na lang ako. Tumayo ako at nag-inat. Marami pa akong kailangang asikasuhin para sa party. Hihintayin ko pa ang confirmation ni Cyrish about sa mga letter na pinadala sa mga employees ng CTC.

Wait. CTC. Waah! Hindi ko pa pala nasasabi kay Cyrish na hindi makakapasok ang boss nila. Paano ‘yon? Kinuha ko ang phone ko at tinawagan siya.

“Hello. Who’s this?”

“Cyrish, si Chloe ‘to. I got your number from Cris yesterday. Hindi kasi makakapasok si Lei ngayon. He needs to rest for three days. May mga meetings or appointments ba siya? Paano ‘yon?”

“It’s okay, Ma’am Chloe. Inayos na po ni Doc Tim. Darating po si Director Torres ngayon. Siya na po ang bahalang mag-take over temporarily sa mga naiwan na trabaho ni Sir President dito hanggang sa makabalik si Sir.”

“Wow! May director na pala dyan sa CTC. Grabe, ah. May president na nga, may director pa. Anong bang movie ang ipi-film niya? Baka naman pwede akong umextra?” Pero ang totoo, nakahinga ako nang maluwag. Kung sino man ang Director Torres na ‘yon, thanks to him or her. And thanks to Tim, swerte talaga ni Lei sa kaibigan niya.

“Si Ma’am nagpapatawa na naman. Ay ma’am, nandito na po si Director Torres. I’ll call you later, ma’am, tungkol po sa party.”

“Okay. Thank you, Cyrish. Ba-bye.”

Sunod ko namang tinawagan ay si lolo. Nagkataong nando’n pa si mama kaya naka-loud speaker yung phone niya. Gulong-gulo na nga ko sa dalawa dahil halos sabay silang magsalita. Nangangamusta. Nagtatanong. At kung anu-ano.

Pero syempre, magpapatalo ba ko? Nakasingit ako at hindi sila nakasingit habang nagku-kwento ako. Sinabi kong nandito sa bahay si Lei at kailangang magpahinga ni Lei ng three days. Sinabi ko din na ako ang mag-aasikaso ng chrismas party ng CTC next monday at kukunin kong catering service ay yung kay lolo.

Ito namang si lolo, tuwang-tuwa. Mabuti daw akong asawa. Ipagpatuloy ko daw ang ginagawa ko.

Bakit? Hindi ba ko mabait? Matagal na kong mabait, ah.

Pagkatapos ng walang katapusang kamustahan at kwentuhan, sa wakas tinigilan na nila ko. Pumasok na ko ng bahay. Nakita ko si Lei na paakyat ng hagdan.

“Masarap ba yung luto ko?”

Nilingon niya ko. “No.”

I pouted. Grabe siya. Ang hard niya.

“Papasok na ko at wag na wag mong sasabihin kay Tim na umalis ako.”

“Ay, hindi pwede ‘yan. Don’t worry about the company. Nando’n na si Director Torres para—”

“What did you say?!” Halos magsalubong ang mga kilay niya. No. Nagsalubong na talaga.

“Si Director Torres—”

“Damn!” Mabilis siyang tumalikod at iniwan ako. Narinig ko pa ang malakas na lagabog ng pintuan.

“Anong nangyari do’n?” I sighed. Sinundan ko siya sa kwarto niya. Kumatok ako. “Lei, wag ka ng pumasok. Mero’n namang—”

“Shut up!!” bulyaw niya mula sa loob ng kwarto ko. “Papasok ako sa ayaw at sa gusto ninyo!!”

Napangiwi ako. Bakit ba napaka-workaholic niya? Mero’n namang pansamantalang papalit sa kaniya diba? Ayaw niya bang agawan siya ng trabaho? Napailing ako. Hindi naman niya kailangang gawin ‘yon dahil sa kaniya na ang kumpanya nang pinakasalan niya ko diba? Pero para sa’n pa ang stock holder’s meeting kung sinabi niyang nakuha na niya ang gusto niya? Ang kumpanya nga ‘yon. Ang gulo naman.

Nakarinig ako ng lagaslas ng tubig mula sa loob ng kwarto.

“Lei, naligo ka?! Bawal ka pang maligo!”

Wala akong narinig na sagot mula sa kaniya. Patay! Mukhang papasok talaga siya.

Isip-isip, Chloe. Pagtrabahuhin mo ang mga braincells mo.

Aha!

= = =

>>>CHAPTER 8 HERE