My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 47

CHAPTER 47

                      [ MEGAN’s POV ]

Dinala ako ni Eco sa isang saradong kwarto. Huminto kami sa harap ng pintuan.

“Boss, kasama ko si Miss Megan.”

“Pasok.”

Boses ‘yon ni Seth. Kumunot ang noo ko. Bakit parang hindi siya nagulat na nandito ako?

Binuksan ni Eco ang pintuan. Nakita ko agad si Seth na parang haring nakaupo sa swivel chair. Nakaharap siya sakin na parang hinihintay ako.

Tumayo siya. Pero hindi ako ang nilapitan niya. Lumagpas siya sakin. Napalingon na lang ako sa kaniya nang sumigaw siya.

“Sinong nagsabing tutukan mo siya ng baril?!”

“Sorry, boss. Hindi ko siya nakilala.” sabi ni Eco na nakaupo sa sahig sa labas ng kwarto. Hawak niya ang panga niya. Dumudugo din ang gilid ng labi niya. Seth punched him kahit hindi ko nakita.

“Ang tanga mo kasi! Gago!” Para siyang papatay sa itsura niya.

Two months.

Pero hindi pa rin siya nagbabago.

Never na talaga siyang magbabago.

“Gawin ninyo na nga yung pinapagawa ko! Bilisan ninyo! Wag kayong papalpak!”

“Masusunod, boss.”

Tumayo si Eco. Lumabas na rin si Oliver. Naiwan kaming dalawa ni Seth. Malakas niyang sinarado ang pintuan. Saka lang niya ko nilingon.

Nakita ko na naman ang matalim niyang mga mata sa kabila nang buhok niyang natatakpan ang kaunting bahagi no’n.

“I miss you, Megan. So much.”

Naalala ko bigla ang gabing ‘yon. Tinalikuran ko siya.

Kumunot ang noo ko nang mapansin ko ang mga monitor sa harap ko. Mabilis akong lumapit sa mga ‘yon. Kaya pala hindi siya nagulat nang makita niya ko dahil nakita na niya ang pagdating ko dahil sa mga hidden camera na nakakabit sa labas ng building na ‘to.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko sa isang monitor ang grupo ng mga lalaking nagrarambulan. Sina Jaylord?!

“What is this, Seth?” Nilingon ko siya.

“Hindi mo na kailangang malaman. You’re not supposed to be here. What the hell are you doing here? How the hell did you know this damn place?”

“It doesn’t matter. What is this, Seth?” madiing tanong ko.

“It does matter, Megan, because you’re not supposed to be here.” Nilapitan niya ko. “How did you get here?” may diing tanong niya. “Sinundan mo ba sina Jaylord?”

“No.”

“Then what?”

Hindi ko pinansin ang sinabi niya. “What is your plan, Seth?”

“My plan?” Inilapit niya ang mukha niya sakin. “Do you want to my plan, Megan?” Hinaplos niya ang pisngi ko. Iniwas ko ang mukha ko.

“Ano ba talagang plano mo, Seth?”

“Why do you want to know?” Naningkit ang mga mata niya. “Huh! You want to save that fucking guy?!”

“Seth—”

“You want to save him!” Para siyang baliw na nagpalakad-lakad sa loob ng kwarto. “You want to save him! You want to help him! I know! I know!” Tiningnan niya ko. At mabilis na nilapitan. Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko. “Damn it, Megan! Bakit?! Bakit?!”

Napangiwi ako. “Seth! You’re hurting me!”

Binitawan niya ang balikat ko. Umiling-iling siya. “I’m sorry.” Ngumiti siya. Hinaplos niya ang pisngi ko. “I wouldn’t hurt you, okay? Gusto nga kitang sumaya, eh. Yun naman yung ginagawa ko diba?” Nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Nagdilim ‘yon. “Yun ang gagawin ko ngayon. Buburahin ko sa mundo ang mga taong nagpapahirap satin.”

“Seth, ano bang nangyayari sa’yo?” He was acting like he was insane.

Lumambot ang ekspresyon ng mukha niya. “This is what you wanted, right?”

“Ano bang sinasabi mo?”

Hindi siya sumagot. Humakbang lang siya palapit sa mga monitor.

“Seth, ano ba?!”

Hindi niya ko nilingon.

“Tama na!”

Kumunot ang noo ko. Boses ‘yon mula sa labas ng kwarto. At kilala ko ang boses na ‘yon.

Mabilis na lumabas si Seth.

Napalabas na din ako.

And I saw her kneeling on the ground.

“Ellaine?!”

Anong ginagawa niya dito? At sino ang kasama niyang lalaki?

= = =

                      [ ELLAINE’s POV ]

Hindi ko alam kung ilang minuto na simula nang sabihin ko kay Drenz ang totoo. Tahimik lang siyang nakayuko. Huminto na rin ako sa pag-iyak.

Ang dami kong tanong sa isip ko.

Ang dami kong gustong sagot.

Ang taong ‘yon ba ang nagpadukot sakin? Pero bakit niya ginawa ‘to? Bakit pati si Drenz dinamay niya dito? Ano ba talagang plano niya? Paano niya nalamang buhay pa si Jaylord? Hindi kaya si Megan?

Kinuyom ko ang kamao ko.

Si Clay, ano na kayang nangyari sa kaniya?

Pinikit ko nang mariin ang mga mata ko.

Si Jaylord.

Alam niya na kayang nandito ako? Alam niya na kaya ang nangyari sakin? Darating ba siya? Will he save me?

Pumatak ang luha ko. Kinagat ko ang labi ko.

Jaylord...

Napaderetso ako nang pagkakaupo nang may kung ano akong narinig. Kumunot ang noo ko. Para ‘yong echo na umaabot sa pandinig ko. Pinakinggan kong mabuti ang naririnig ko.

Mga boses.

Hiyawan.

Parang may away na nagaganap sa kung saan.

“Jaylord.”

Siya agad ang unang pumasok sa isip ko. Pero paano mangyayaring nalaman niya ‘to?

Iniling ko ang ulo ko. Hindi ‘to ang oras para magtanong ng kung anu-ano. Kailangan kong gumawa ng paraan para makatakas.

Tiningnan ko si Drenz.

Kailangan kong gumawa ng paraan para makatakas kasama siya. Alam kong nadamay lang siya dito. Hindi dapat siya nandito. Hindi dapat.

Bumalik sa alaala ko ang mga sinabi niya kanina.

“Tama ang mga narinig mo, Ellaine. I had a brother who was killed. Pumasok ako sa NPC para paghigantihan si Jaylord. He was the one who killed my brother five years ago. Sinira niya ang buhay naming dalawa. At alam mo ba ang gagawin ko para maghiganti sa kaniya? Sasaktan ko ang taong pinakamahalaga sa buhay niya. Ikaw ‘yon, Ellaine.”

“But when I saw you. Your smile. Nang mapalapit ako sa’yo. Nang makilala kita ng lubusan. Everything suddenly changed. Kahit gustong-gusto kong maghiganti kay Jaylord, hindi ko magawa. Hindi kita kayang saktan. Hindi ko rin magawang saktan si Jaylord. Dahil kahit anong piliin ko sa dalawa, ikaw pa rin ang masasaktan sa huli.”

“Your wedding day. Ako ang dahilan kung bakit nasa warehouse si Jaylord. Dinala ko siya do’n. Kilala ko kung sino ang pumatay sa kaniya ng araw na ‘yon pero hindi ko sinabi sa’yo dahil ayokong malaman mo ang tungkol sakin. Ayokong magbago ka sakin.”

“Siya ang pinakamahalagang tao sa buhay ko bago ka dumating...! Pero kinalimutan ko ang paghihiganti ko kay Jaylord dahil sa’yo...! Nanahimik ako...! Nagbulag-bulagan ako...! I chose you over my brother, Ellaine...! Because I love you...! Minahal ko ang girlfriend ng taong pumatay sa kuya ko...!”

“Kinalimutan ko si kuya, Ellaine... Tapos may alam ka pala sa nangyari no’n... Hindi ako makatulog sa kakaisip sa’yo dahil nag-aalala ako sa’yo nang mawala sa’yo si Jaylord... Sinisisi ko pa ang sarili ko... Yun pala alam mong buhay pa rin siya... Habang ako nasasaktan dahil sinaktan kita...”

“Alam mo ba ang nararamdaman ko ngayon, hah...? It fucking hurts me na hindi ko man lang naipaghiganti ang kuya ko dahil buhay pa rin ang taong pumatay sa kaniya..! It’s unfair...! It’s really unfair...!”

“Wala naman siyang ginagawa sa kanila... Pero bakit nila ginawa ‘yon kay kuya...? Bakit, Ellaine...? Bakit...? Bakit ginawa ‘yon ni Jaylord sa kuya ko...?”

“Simula nang makilala kita, naging bulag ako, Ellaine... Pati ba naman ngayon...? Bakit mo ba ko pinapahirapan ng ganito...?”

“Kung sasaktan kita, sasaktan ko din si Jaylord... Pero kulang ang sakit na mararamdaman niya... Buhay ang kinuha niya sakin, Ellaine...”

“Napakaduwag ko talaga... Ba’t hindi ko magawa...? Bakit...? Isang kalabit lang... Pero hindi ko magawa... Napakahina ko...”

“Drenz...” Pinikit ko ang mga mata ko.

Bakit kailangang mangyari samin no’n? Bakit samin pa? Bakit kay Drenz pa?

Bakit ba lahat ng taong gusto akong protektahan, nasasaktan?

Si Jaylord.

Si Clay.

Si Drenz.

Lahat sila nasaktan ng dahil sakin.

Kinuyom ko ang kamao ko. I opened my eyes.

Walang mangyayari kung maghihintay ako sa mangyayari sakin. Samin ni Drenz. Wala akong aasahan kundi ang sarili ko. Hindi ko pwedeng asahan si Drenz ngayon. He’s physically and emotionally stress right now. And it was all my fault.

Kailangan kong maging matapang.

Because I am Jaylord’s fiancée. I’m his other half.

At mas matapang na ako ngayong alam kong darating siya. May tiwala ako sa kaniya na darating siya. Kahit pa sabihing hindi pa bumabalik nang tuluyan ang mga alaala niya. Alam kong darating siya.

Umusad ako palapit kay Drenz. Nakapatong ang mga braso niya sa tuhod niya. Nilapit ko ang bibig ko sa kamay niyang nakatali. Inalis ko ang pagkakatali no’n. Madali lang para sakin ‘yon. Jaylord taught me how to free myself kapag nakatali ang mga kamay ko.

Nakatali ang mga kamay ko sa likuran ko kaya mahihirapan ko. Pwede kong tanggalin ang pagkakatali ng mga paa ko. Pero mahihirapan ako dahil kailangan ko pang yumuko. Kailangan kong ipunin ang lakas ko.

At mas madali kung ang pagkakatali ng mga kamay ni Drenz ang uunahin kong tanggalin.

“Ellaine...”

“Don’t talk, Drenz. Just save your energy. Tatakas tayo dito.”

Hindi na siya kumibo. Ilang sandali lang, natanggal ko na pagkakatali ng mga kamay niya. Tumalikod ako.

“Drenz, tanggalin mo yung sakin.”

Hindi siya kumilos. Nilingon ko siya. Nakayuko pa rin siya.

“Drenz, please...”

Kumilos siya pero hindi niya man lang ako tinapunan ng tingin. Naiintindihan ko naman kung bakit.

Nagawa niyang tanggalin ang pagkakatali ng mga kamay ko. Gamit ang laylayan ng damit ko, pinunasan ko ang mukha ko. Sunod kong tinanggal ang pagkakatali ng mga paa ko. Ako na din ang nagtanggal ng kay Drenz.

“Dito ka lang.”

Tumayo ako at lumapit sa pintuan. Sumilip ako sa butas na nasa ibaba. Walang bantay. Tinanggal ko ang hairpin na nakaipit sa buhok ko. Ginamit ko ‘yon para buksan ang pintuan.

Jaylord taught me how to.

Marami siyang itinuro sakin para kung dumating ang pagkakataon na ‘to, magagamit ko ang mga ‘yon.

Magagamit ko ang mga ‘yon habang hinihintay ko siyang dumating. Malaki talaga ang tiwala kong darating siya. Because until now, nakatatak pa rin sa isip ko ang mga sinabi niya nung debu ko five years ago.

“I promise that I will protect you pero na-realize ko ding hindi naman sa lahat ng oras mapo-protektahan kita. You have your own life. I have my own. Hindi sa lahat ng oras lagi kitang kasama. But I will assure you na darating ako kapag kailangan mo ko.”

“Promise?”

“You know I always keep my promise. Just like what I told you, I was programmed to protect you.”

Kaya hihintayin ko siya.

Tuluyan ko nang nabuksan ang pintuan. Nilapitan ko si Drenz na nakatingin sa gawi ko. Iniwas niya ang tingin niya.

Kinuha ko ang baril na nasa tabi niya.

“Get up, Drenz.” Tinulungan ko siyang tumayo pero umiwas siya. “Drenz.”

“Kaya kong tumayo nang mag-isa.”

I sighed. “Okay.”

Dahan-dahan siyang tumayo. Sumandal siya sa pader.

“Drenz.” Akmang tutulungan ko siya nang pigilan niya ko.

“Okay lang ako.” Kumuha siya ng suporta sa pader at naglakad palapit sa pintuan. Sumunod lang ako sa kaniya. Nakalabas na kami ng kwarto nang...

“Hoy! Sa’n kayo pupunta?”

“Tang-ina! Tatakas pa kayo, ah!”

Shit naman! “Wag kayong lumapit.” Tinutok ko ang baril na hawak ko sa kanila. Napahinto sila. Kilala ko sila. Sila ang dalawang alipores ni Seth. Si Eco at Oliver. Tama nga ako. Si Seth ang may pakana nito.

Pumunta ko sa harap ni Drenz. “Wag kayong lalapit. Ipuputok ko ‘to.”

“Ellaine...” narinig kong sabi ni Drenz.

“Kaya mo namang maglakad diba?” mahinang tanong ko sa kaniya ng hindi siya nililingon. “Umalis ka na. Ako ng bahala dito.”

Hindi ko siya narinig na sumagot.

“Bakit hindi mo iputok, Ellaine?” sabi nung Eco.

“Gago ka ba? Paano kung iputok niya ‘yan?”

“Duwag ka ba? Babae lang ‘yan! Hindi niya ipuputok ‘yan!”

“Hindi pala, hah.” I clicked the trigger. Hindi ko ‘yon pinutok mismo sa kanila. Sa sahig lang. Pero hindi ‘yon pumutok. Kumunot ang noo ko. I clicked the trigger again. Again. And again.

Narinig kong nagtawanan ang dalawa. Napatingin ako sa kanila.

“Sorry, Ellaine. Ang malas mo lang. Kami ang swerte.” sabi ni Oliver nang kunin niya ang baril na hawak ko nang lumapit sila ni Eco samin.

“Bakit walang bala ‘yan, Oli?”

“Malay ko kay boss. At buti na lang walang baba, kundi, may tama na tayo dahil sa babaeng ‘to.” Hinawakan niya ang braso ko at tinulak ako. “Lakad!”

Kinuyom ko ang kamao ko. “Ano ba talagang balak ninyo? Wala naman kayong makukuha sakin, eh. Hindi ako mayaman. Mas lalong hindi pupunta si Jaylord dito dahil wala siyang maalala. Ni hindi nga niya ko kilala, eh.”

“Ang dami mo pang satsat! Lakad na!” Tinulak uli ako ni Oliver.

“Ikaw din, lakad na! Ang bagal mo! Konting bugbog lang, hindi mo na kaya? Anong klaseng lalaki ka?”

Napalingon ako kay Drenz. Nakasandal siya sa pader. Kinuyom ko uli ang kamao ko. Konting bugbog ang tawag nila dyan? Mga hayop ba sila? Halos lumpuhin na ng mga gumawa niyan si Drenz, eh.

Akmang susuntukin ni Eco si Drenz nang pigilan ko siya. “Wag!” Mabilis akong lumapit kay Drenz. “Ako na sa kaniya. Wag ninyo na siyang saktan. Maawa naman kayo. Parang hindi kayo tao, eh.”

“Hindi daw tayo tao, o?”

“Mga halimaw ata tayo, eh.”

Nagtawanan pa ang dalawa.

I just gritted my teeth. Mas masahol pa sila sa halimaw. Hindi na ko sumagot. Tiningnan ko si Drenz. “Kumapit ka sakin.”

“Kaya ko.”

“Drenz, sige na. Baka saktan ka pa nila.” bulong ko sa kaniya. Ako na ang kusang naglagay ng isang braso niya sa balikat ko.

“Bilis na! Lakad na! Ang bagal ninyo!”

Humakbang na ko habang inaalalayan ko si Drenz. Nanghihina pa siya kaya halos lahat ng bigat niya nasakin.

“Bagal! Bilis naman!”

Simula nang umalis kami sa pinagkulungan naming kwarto, panay reklamo nung dalawa na nasa likuran namin.

“I’m sorry, Drenz. Hindi ka dapat nandito.” bulong ko sa kaniya.

Hindi siya sumagot.

“Bilisan ninyo ngang maglakad!” Malakas akong itinulak ng kung sino sa likuran ko. At dahil inaalalayan ko si Drenz, parehas kaming napasadsad sa sahig. Lumingon ako sa likuran ko. Tiningnan ko nang masama ang dalawa.

Tinutukan ako ng baril ni Oliver. “Ano? Lalaban ka?”

Kinuyom ko na lang ang kamao ko bago alalayan si Drenz. Mukhang nainis yung dalawa sa tagal niyang tumayo dahil binigyan nila ng tig-isang sipa si Drenz na napa-igik sa sakit.

“Tama na!” sigaw ko. “Hayop talaga kayo!”

Nagtawanan lang ang dalawa. Pero agad din silang natahimik. Nakatutok ang mga mata nila sa bandang likuran ko.

Lumingon ako sa likuran ko. Mula sa nakabukas na pinto malapit samin, nakita ko siya. Nakita ko si Seth. Pero ang ikinagulat ko ay ang taong nasa tabi niya.

“Ellaine?!”

“Megan? Ikaw? Kasabwat ka nila?”

Hindi siya sumagot.

“Anong nangyari dito?”

“Boss, muntik na silang makatakas.”

“Ano?!”

“Eh, boss. Hindi namin alam kung paano nila nabuksan yung pintuan. Tinutukan pa kami ng baril ng babaeng ‘yan. Pero buti na lang boss, walang bala.”

“Mga tanga ba kayo? Malamang walang bala! Edi nasira ang plano ko kung namatay agad ang babaeng ‘yan! Gusto ko lang silang paglaruan! Mukhang tinuruan siya nang maayos ni Jaylord. Napakagaling!”

Hindi ko pinansin ang sinabi ni Seth dahil nakatutok pa rin ang mga mata ko kay Megan. Tumayo ako. Galit ako. Hindi lang ako naiinis ng mga oras na ‘to. Nanggigigil ako sa kaniya. Gusto ko siyang murahin. Gusto ko siyang sampalin.

“Bakit, Megan?! Why did you do this?! Jaylord trusted you but you betrayed him!”

Hindi siya sumagot. Mas lalo akong nainis sa kawalang reaksyon ng mukha niya. Kunwari pa siyang nagulat kanina na makita ako? Ang galing talaga niyang umarte!

“Alam mo, matagal ko nang gustong gawin ‘to, eh.” madiing sabi ko. Mabilis akong humakbang palapit sa kaniya at ginawa ang gusto kong gawin. I slapped her face. Twice.

“Masakit ba? Bagay lang—” Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil sumadsad ako sa pader. Sobrang sakit ng pisngi ko. Ang manhid nang pakiramdam ko. Nagdidilim na rin ang paningin ko dahil sa pagtama ng noo ko sa pader.

“Sinong nagsabi sa’yong pwede mong saktan si Megan?!”

“Seth, ano ba?!”

That was all I heard before I passed out.

= = =

[ MEGAN’s POV ]

“Bakit, Megan?! Why did you do this?! Jaylord trusted you but you betrayed him!”

Hindi ako makasagot sa sinabi ni Ellaine.

Jaylord trusted me? No. He didn’t trust me at all. Ako nga ang nagbalik sa kaniya sa pamilya niya, pero ang babaeng ‘to pa rin ang pinagkatiwalaan niya.

Ano bang mero’n sa kanilang dalawa?

Bakit hindi ko magawang paghiwalayin sila?

Bumalik sa alaala ko ang sinabi ni Ellaine nang araw na maging okay sila ni Jaylord.

“Even if he couldn’t remember me, naaalala naman ako ng puso niya.”

Puso?

Love?

Huh!

Love only makes us weak.

“Alam mo, matagal ko nang gustong gawin ‘to, eh.”

I didn’t expect that Ellaine would slap me. Not just once, but twice. Napahawak na lang sa magbilang pisngi ko habang nakatingin sa kaniya.

“Masakit ba? Bagay lang—”

Nanlaki na lang ang mga mata ko sa ginawa ni Seth kay Ellaine. He slapped Ellaine using the back of his hand.

Napasadsad si Ellaine sa pader.

“Sinong nagsabi sa’yong pwede mong saktan si Megan?!”

“Seth, ano ba?!” Pinigilan ko ang braso niya. “My God!” Dumudugo ang noo ni Ellaine na tumama sa pader. May sugat din ang pisngi niya at gilid ng labi niya.

She passed out.

“Dalhin ninyo na ‘yan! Susunod ako!”

“Yes, boss.”

Hinila ako ni Seth sa loob ng kwarto.

“Dito ka lang. Babalikan kita kapag tapos na ko sa kanila.” madiing sabi niya.

Pinigilan ko ang braso niya. “Seth, ano ba ‘tong ginagawa mo?! Ano ba talagang plano mo, hah?! Bakit pati si Ellaine nandito?! Tell me!”

Hinaplos niya ang pisngi ko. Lumambot ang ekspresyon ng mukha niya. “This is for you, Megan. Pinahirapan ka nila diba?”

“Seth. Wala ka na sa sarili mo, eh. Itigil mo na ‘to.”

Tumigas ang ekspresyon ng mukha niya. “You started this Megan. I’ll just finish it. For you.” Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko. “Si Jaylord naman kasi, nabuhay pa. Kung tuluyan na siyang namatay, wala tayo dito. We’re all happy now.”

“Seth, don’t do—”

“No!” Binitiwan niya ko at mabilis siyang lumabas ng kwarto.

“Seth!” I tried to open the door but it was locked. Kinalampag ko ang pintuan. “Seth! Open this damn door!”

Pero sumakit na ang kamay ko’t lahat-lahat, walang nangyari.

Nanghihinang napaupo ako sa swivel chair.

Biglang bumalik sa alaala ko ang sinabi niya bago ko malamang nandito si Ellaine kanina.

“This is what you wanted, right?”

Pinikit ko nang mariin ang mga mata ko.

“Si Jaylord naman kasi, nabuhay pa. Kung tuluyan na siyang namatay, wala tayo dito. We’re all happy now.”

“Hindi ‘to ang gusto ko, Seth.”

- F L A S H B A C K -

Three months ago…

Pabalik-balik ako sa loob ng kwarto ko. Gabi na pero hindi pa rin ako makatulog. Si lolo. Binantaan na ko kanina. I need to do something.

“It’s late, Megan.”

Napakislot ako nang marinig ko ang boses na ‘yon. Mula sa labas ng kwarto ko. Sa may verandah. May anino akong nakita.

“Seth.” I know it’s him. Highschool pa lang kami, napapasok na niya ‘tong kwarto ko ng walang nakakakita. Ah, no. Nahuli na pala siya dati ni lolo bago pa nila ko ipadala sa States.

Pumunta ko ng verandah. Nakita ko siyang prenteng nakaupo sa may terrace.

“What are you doing here in the middle of the night, Seth?”

“I just missed you. That’s all.”

“Nakita mo na ko. Pwede ka nang umalis.”

“What’s the problem, Megan? About Jaylord, huh?”

I sighed frustratedly. “Ilang weeks na lang, ikakasal na sina Jaylord at Ellaine. Si lolo. Binantaan na niya ko kanina. Kung wala pa kong gagawin, lahat ng ‘to, mawawala sakin. In just a snap of finger.” 

Nilingon ko siya. “You heard me, Seth? This wealth. Mawawala sakin ‘to kapag natuloy ang kasal nilang dalawa. Hindi ko kaya ‘yon. Never.” madiing sabi ko.

Umalis siya sa pagkakaupo niya. Lumapit siya sakin. Tinitigan niya ko. Hindi pa rin nagbabago ang tingin niya. Nando’n pa rin ang talim. Pero may halong ibang emosyon ang mga mata niya tuwing tinitingnan niya. Na ayoko nang i-analyze pa.

“Remember what I told you at the NPC’s anniversary party?” Hinaplos niya ang pisngi ko. “I will do everything for you, Megan. No matter what it takes.”

Tumaas ang sulok ng labi ko. “You liked me that much, huh?”

“Just one kiss, Megan.” Bumaba ang mukha niya palapit sakin. “You’ll just have to sit back and relax.” His lips were only inches from mine. “And I’ll do my part.” He whispered as his lips touched mine.

- E N D  O F  F L A S H B A C K –

Napahawak ako sa labi ko.

“Hindi ko sinabing gusto kong mawala sa Jaylord, Seth. Gusto ko lang na hindi sila magkatuluyan ni Ellaine. That’s all.”

= = =

Aiesha's Note: Hello kay Kaye na tudamax ang effort sa ginawa niyang trailer video ng story ko (My Last Rose and it’s Book 2, My First,My Last). Pati sa tumulong sa kaniya na si Raven, hello sis! ^^

Kailangan ko pa bang batiin si Ellaine? BWAHAHA! Labyu beshie!

And to Charlene, Mara and Honielyn, new reader ko at silent readers na nakilala ko fb. Hello din! Salamat girls! Labyu! :*

And to Francis, hello sau! ^^

Watch it guys here:

My Last Rose Sequel : My First, My Last TRAILER 

May fb account po pala sina Jaylord and Ellaine: 

Jaylord Nevarez & Ellaine Manansala 

  

>>>CHAPTER 48 HERE