Don't Fall Asleep: Chapter 5

Chapter Five

Ilang araw na din at nong makalabas na ako sa hospital at ilang araw na din hindi nagparamdam sa akin si Jeff, siguro marunong din naman pala siya tumupad sa pangako na hindi na niya ako guguluhin. Bumalik na din ako sa bahay pero sinugarado ko na nakalock lahat ng mga pintuan o bintana. Subalit kahit na hindi na nagparamdam ang lalaking iyon ay hindi parin ako mapakali dito sa bahay kaya napagdecision ko na doon muna ako sa bahay ng magulang ko titira. Kasaluyan na nandito ako sa barko, iniukopa ko isang maliit na cabin dito.

Bahala na ang mga police na humanap sa baliw na killer na iyon. I had already done my share and they refuse to believe me that, na si jeff ang pumatay sa babae at nagtangka na pumatay sa akin. At isali na din natin ang dalawang police na pinatay niya. At noong araw din iyon ay pinilit ko na lumabas na sa hospital, sugat lang naman sa braso ito. Kaya ko na itong gamutin.

Pumunta ako sa bentana, at nakatitig lang sa karagatan. Ilang minuto na din ako nakatitig sa dagat ng matakpan ang paningin ko sa itim na bagay.  Inaalon-alon iyon ng hangin kaya nakasiguro ako na hindi iyon tela o ano pa kundi isang buhok! Tinaas ko ang kamay ko para hawakan iyon, malagkit at sumagi sa isipan ko ang buhok ni Jeff. Umiling ako, hindi naman siguro. Nangako siya na lulubayan na niya ako!

Subalit mali ang mali ko dahil bahagya bumaba iyon at lumantad ang mukha ni Jeff!

Mabilis na hinablot ko ang baril sa likod ko at itinutok sa kanya.

“Whoa!”

“What the fuck do you want from me this time?! Akala ko ba lulubayan mo na ako matapos kitang tulungan na itago iyong bangkay?!”

He laughs.  Walang hirap na pumasok siya sa cabin ko. Fuck.

“Sino naman sabi na iyon lang ang gusto ko?”

“Nangako ka! Huwag mong sabihin na…” Namilog ang mata ko. Hindi pwede ito! Liar! “No! you promised me that you’ll leave me once I help you!”

“Marami pa akong gustong ipagawa sa`yo, Sophie… tandaan mo wala pang tao na nakakatakas sa akin.”

“At ano naman ang tingin sa sarili mo? Hindi tao?” I said sarcastically. “You freak!”

“At ano naman ang tingin mo sa sarili mo?”

“Well, at least ako hindi ako pumapatay ng tao!”

“Talaga?” Hindi makapaniwalang sabi niya. “Eh ano naman iyong ginawa sa partner mo? Hindi ba namatay siya dahil sa`yo?”

I gritted my teeth. Ang dami niyang alam sa akin. “Hindi ko pinatay si Greg! Sinalo niya ang bala na dapat sa akin tumama!” Siguro isa din iyon sa dahilan kung bakit tumigil ako sa trabaho ko. Iyon din naman ang gusto ko eh, magsulat. “Umalis ka na dito kung ayaw mo barilin kita!”

“And how am I supposed to do that?” He asked. “Hindi ako takot na barilin mo ako.”

“Your insane!” Hestirical na sabi ko sa kanya. Humakbang siya palapit sa akin. “Sabi ko sa`yo na huwag kang lumapit!” Binaril ko siya sa balikat para ipaalam sa kanya na hindi ako nagbibiro sa sinabi ko. Nakita ko na bahagya siya ngumiwi sa sakit at tinaas niya ang kanyang kamay, akala ko ay tatakpan niya para pigilan ang pag-agos ng dugo pero ang ginawa niya ay ipinasok niya ang dalawang daliri sa sugat niya.

Napangiwi ako kung pano niya hinugot ang bala sa balikat niya, umaagos pa ang dugo sa kanya at naglikha pa ng ‘squeeshy’ iyong ginawa niya. Agh!

Paos na tumawa siya, halata sa mukha niya na nasaktan talaga siya sa ginawa ko. Hindi ako nagsisi na ginawa ko iyon, patas lang kami dahil sinasaksak din niya ang balikat ko noon. Sinamantala ko iyon na agawin ang kutsilyo na hawak niya. Mabuti na lang at sound proof ang pinili kong cabin kung hindi ay baka nagkaroon ng malaking gulo dito. Naglakad ako papunta sa higaan ko at umupo sa gilid ng queen size bed.

“Anong feeling na binaril ka?” I ask, mockingly.

He smirks. “Hurt like a bitch.”

“Aw… kawawa ka naman.” Itinutok ko ang baril ko. “Pasalamat ka at hindi halang ang kaluluwa ko, jeff. Kung hindi ay baka patay ka na ngayon.”

“Then why you didn’t kill me right now? Aren’t you afraid na papatayin kita ngayon na kahit may sugat ako?”

“Oh puhlease! Huwag mo akong ikompara sa`yo na hindi mangimi na pumatay. Ipapadala kita sa Asylum Mental Hospital. Bagay ka doon dahil maluwag ang turnilyo ng utak mo!” I gave him a smirk.

He rolled his eye and stand up. Umupo siya sa couch at kinuha ang remote control at in-on ang tv.

“Sinong may sabi sa`yo na pwede mong gamitin ang tv ko?”

“FYI, hindi mo ito TV.”

“FYI din dahil ako umuokupa nito!” Baliw na talaga ang lalaking ito! Hindi ba niya ako susugurin o gamutin ang sugat niya? Oh god! Anong gagawin ng attendant kapag nakita niya na may dugo! Pano ko e-explain na nandito siya? Sa pagkakaalam ng mga emplyado dito ay mag-isa lang ako at walang kasama.

Matalim na tiningnan ko siya.

“Linisin mo iyang kalat mo!” Sigaw ko sa kanya. Inignora niya ang utos ko sa kanya. “Kapag hindi mo ako sinunod ay baka patamaan ko iyang paa mo para hindi ka na makalakad.”

“Sa pagkakaalam ko, Sophie, ikaw ang nagkalad dito.”

“Sinong may sabi na tawagin mo ako sa pangalan ko? For you information, lalaki, sa`yo iyang dugo!” I spat at him.

“Ikaw ang bumaril sa akin kaya kasalanan mo iyan.”  He retorted. Hinugot niya sa bulsa niya ang isa pa niyang kutsilyo. Shit, meron pa pala siyang kutsilyo! Kinuha niya ang pillow tas walang kiming pinunit niya ang unan gamit ang patalim niya, hinubad niya ang hoodie jacket niya at natira na lang sa pang-itaas ay off-shoulder shirt at kitang kita ko kung pano kalalim ang sugat. Tumalikod na ako, hindi dahil sa half-naked siya kundi sa sugat niya! Hindi ako guilty sa ginawa ko! Ginaw ko lang iyon para protektahan ang sarili ko!

Pero wala pa naman siyang ginawa para saktan ka di ba? My subconscious told me.

Naiiritang sinulyapan ko ang lalaki ngayon na nanonood ng balita, obviously tungkol na naman sa mga napatay niya!

Padabog na pumunta ako sa medicine cabenit at kinuha ang alcohol, bulak at dalawa pang gamut para sa sugat. Padabog na ipinatong ko iyong sa center table, napamaang siya na makita niya ang inilapag ko.

“Gamutin mo iyang sugat mo at huwag kang magtangka na patayin ako dahil uunahan kita.” Okay~ I’m a little weird, Hindi ako dapat maawa sa isang killer!

>>> CHAPTER 6 HERE