KontraBIDA : Chapter 16

CHAPTER 16

( Janine de Vera’s POV )

“Magpapa-member.”

“Magpapa-member.”

“Magpapa-member.”

Sunod-sunod kong iniling ang ulo ko dahil parang replay na nagpaulit-ulit sa isip ko ang sinabi ni Warren sa loob kanina. Kinutkot ko ang mga kuko ko sa kamay gamit ang kabilang kamay ko. 

Bakit siya magpapa-member dito? Ano bang iniisip niya?

Saka si Janiyah. Hindi ko alam kung paano niyang nalaman na magpapa-member si Warren dito. Siguro sinabi sa kaniya ni Warren kaya siya nandito. Kung magpapa-member si Warren dito, gano’n din ang gagawin ni Janiyah.

Kinagat ko ang gilid ng labi ko. I sighed.

Bakit dito pa? Sa lugar na nga lang na ‘to ako nakakahinga at nakakapag-isip ng mabuti ng walang Warren na nakakapag-pagulo sa isip ko at walang Janiyang maiinis sakin. Alam na alam ko naman na ayaw ni Janiyah sakin dahil kay Warren.

Isang buwan matapos namin siyang makilala ni Warren sa labas ng university dahil niligtas siya ni Warren nang muntik na siyang mabangga ng sasakyan. Nakita ko ‘yon dahil magkasama kami ni Warren no’n. Isang buwan matapos no’n ay nagtapat sakin si Janiyah na may gusto siya kay Warren. Sinabi niyang wag akong magdididikit kay Warren. Yun din ang panahong nagpa-member ako sa BartendAlonz ng hindi alam ni Warren. Para na rin maiwasan ko si Janiyah.

Hindi dahil natatakot ako sa kaniya. Alam ko namang hindi siya kakaibiganin ni Warren kung masama siyang tao. Masama lang ang ugali niya. Yun ang madalas kong naririnig mula sa bibig ng schoolmates ko. At ilang beses ko ng na-experience ‘yon.

Kaya as long as darating siya at kasama ko si Warren, pasimple na lang akong aalis at iiwan sila. Ayoko na kasing marinig ang mga masasakit na salitang nanggagaling sa kaniya patungkol sakin. Normal na tao lang ako, nasasaktan din naman ako. Hindi ko lang pinapakita kay Warren.

Si Warren na rin ang nagsabi sakin na intindihin ko na lang si Janiyah. Hindi naman daw niya papayagang mapahamak ako dahil sa pakikipag-kaibigan niya kay Janiyah.

Si Warren at Janiyah. Magkaibigan. Magkaibigan nga lang ba sila? O baka tama lang ang hinala kong may gusto si Warren sa kaniya dahil napapakisamahan niya si Janiyah sa kabila ng ugali nito.

I sighed.

“Ang lalim naman no’n.”

Napaderetso ako ng pagkakaupo sa batong malaki at napalingon sa gilid ko. “Landis. Ginulat mo naman ako.”

“Pa’nong hindi ka magugulat? Ang lalim kasi ng iniisip mo. Just like earlier.” Umupo siya sa tabi ko.

“Bakit nandito ka?”

“Ikaw? Bakit nag-walk-out ka?”

“Hindi ako nag-walk-out. Nagpahangin lang ako.”

“Wala namang hangin dito.”

Hindi ako sumagot.

“May balak pa lang magpa-member si Warren dito.” sabi niya.

“Hindi ko alam. Wala naman siyang sinabi.”

“Just like what you did to him when you joined this club.”

“Landis.”

Ngumiti lang siya. “Paano ‘yan? Mukhang magpapa-member din si Janiyah dito.”

Hindi ako sumagot.

“Aware naman tayo sa ugali ni Janiyah. But I have nothing against her. Hindi ako katulad ng mga estudyante dito na inis na inis sa kaniya kahit wala namang ginagawa si Janiyah sa kanila. As long as hindi maiinvolve ang pangalan ko sa kaniya, it’s fine with me na nasa paligid ko lang siya.”

Tama siya. Si Landis ang tipo ng taong walang pakialam sa mga taong nasa paligid niya basta hindi siya napeperwisyo ng mga ito. Kung hindi pa nangyari ang nangyari one year ago, hindi kami magiging ganito. Hindi kami magiging magkaibigan.

Tinapik niya ang balikat ko. “Don’t worry, Janine. I will not allow her to hurt you.”

“Landis.”

He smiled. “Because you’re my friend. Gano’n naman talaga ang magkaibigan diba?”

“Thank you, Landis. Pero wala naman sigurong gagawin si Janiyah na makakasakit sakin.” She would not hurt me physically. But emotionally, she could.

“Weh? Di nga? Sa itsura niyang ‘yon? Parang kontrabida sa movie. Kung naging artista nga siya, baka hinakot na niya ang award para sa kontrabida role, eh.”

Napapailing na napapangiti ako sa sinabi niya. Minsan talaga hindi ko alam kung kailan seryoso ang taong ‘to. Seryoso ang usapan pero sa huli sinisingitan niya ng biro. Pero alam ko namang hindi niya ginagawang biro ang sitwasyon namin nila Warren at Janiyah. Gusto lang niya akong...

“Buti naman at ngumiti ka na.”

Gusto lang niya akong mapangiti.

= = =

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

“You are here to join the bartending club.”

Simula ni Sir Julius.

Nakaupo kaming tatlo nina Warren sa sofang maliit. Nakapagitna sa pagitan namin ni Warren si Marky. Ang unggoy na ‘to! Inunahan ba naman akong umupo sa tabi ni Warren kanina. Literal na nakipag-unahan. Kainis! Ano bang gusto niyang palabasin? Epal talaga!

Ang nakakainis pa do’n, magpapamember din siya. Ano bang course niyang unggoy siya?

“Ouch!” Inis na nilingon ko si Marky nang sikuhin niya ko. “Why did you do that?”

“Tinatanong ka ni Sir.”

Tiningnan ko si Sir Julius na seryosong nakatingin sakin. I smiled sweetly at him. “What is it, Sir?”

“Why do you want to join this club?”

Ano bang klaseng tanong ‘yon? Eh, gusto ko, eh. Anong paki nila? Sabagay. Nakakapagtaka naman talaga. Wala akong club na sinasalihan dito since then. Maliban sa club for each department na once na mag-enroll ka sa course na gusto mo, given na ang maging member ka no’n. Yun nga lang, hindi naman ako active sa club ng department namin.

“Ouch!” Siniko na naman kasi ako ng unggoy na katabi ko! “Nakakarami ka na, hah.”

“Kinakausap ka. Wag kang tumunganga dyan.”

“I know.” Epal talaga. Tiningnan ko si Sir. “Sir.”

“Yes, Miss Alonzo?” Yung itsura niyang parang gusto niya akong tirisin. Wahehe.

“I want to join this club.”

“And why?”

“Because I really wanted to, sir.” Because of my Warren. Hindi pwedeng masolo siya ni Janine.

“You are a Business Ad student, Miss Alonzo. Hindi naman sa pinipigil kitang maging member ng BartendAlonz. Pero lahat ng member dito, mula sa HRM department. Madali para sa kanila ang makapasok dito dahil may background na sila sa bartending.”

Hindi niya ako pinipigil ng lagay na ‘yan, ah. “I know, sir. Pero bakit po sa ibang club? May classmate po akong member ng music club. May classmate po akong member ng drama club. May classmate po akong member ng Alonzonian Journal. At wala pong kinalaman ang course namin sa mga ‘yon.” Syempre, gawa-gawa ko lang yung may mga classmates akong member ng mga club na ‘yon. Malay ko ba kung mero’n man.

“That is what we called passion, Miss Alonzo. Hilig nila ‘yon at gusto nila ang ginagawa nila. And in this club, we don’t just play here. We compete with the other universities. Dala namin ang pangalan ng school natin na pagmamay-ari ng daddy mo.”

Kulang na lang sabihin ni sir na hindi ko hilig ‘tong club na papasukan ko. Na hindi naman talaga. Pero bakit ko aaminin ‘yon? At kulang na lang sabihin niya na makakasira lang ako sa club. Duh!

Nilingon ko si Warren na tahimik lang na nakikinig samin. Sa itsura niya parang naglalakbay ang utak niya. Biglang nawala sa line of vision ko si Warren. Bigla kasing may umepal na unggoy. Nakangisi pa siya habang nakatingin sakin. Nang may maisip ako.

“Anong course mo?” tanong ko kay Marky.

“Accountancy.” todo ang ngiting sagot niya.

Tumaas ang sulok ng labi ko. Ibinalik ko ang tingin kay Sir Julius. “Hindi rin siya pwede, sir.”

“Dyan ka nagkakamali, Janiyah.”

Nilingon ko uli si Marky. “What do you mean?”

“Member ako ng bartender’s club ng dating university na pinasukan ko.”

“You’re lying.” Transferry pa pala ang unggoy na ‘to. Tapos kung makaasta dito sa school, parang old student na sa dami ng nalalaman.

“It’s true. Gusto mo bang dalhin ko pa dito ang mga medals at certificate ko?”

Naiinis na humalukipkip ako.

“So, Miss Alonzo?”

Hindi ako magpapatalo! “Lahat ng bagay, natutunan, sir. At para matutunan ang isang bagay na gusto mo, mag-uumpisa ka muna sa wala. Wala kong background sa bartending. Hindi kasama sa curriculum ko ‘yan. Pero lahat ng bagay napag-aaralan. I really wanted to join this club, sir.” Seryoso kong sinabi ‘yon sa harap nila.

“Are you sick?” Narinig kong bulong ng katabi ko. Hindi ko siya pinansin. Kailangan kong makapasok ng club na ‘to. By hook or by crook!

“Sir, alam kong newbie lang ako, pero pwedeng pong mag-suggest?”

Napalingon ako kay Marky dahil sa sinabi niya.

“What is it, Mr. Corpuz?”

“Bakit hindi ninyo po bigyan ng chance si Janiyah sa gusto niya?”

The way he say that, parang candy lang ang pinag-uusapan namin na gusto ko dito. Hindi ko tuloy alam kung maiinis ako o matutuwa sa suggestion niya.

“Bakit hindi ninyo po siya i-test kung talagang gusto niya ‘tong pinapasok niya? Pwede ninyo po siyang bigyan ng written test and practical test.”

Ano daw?

“Yes, Sir Julius. Why don’t we give her a chance?”

Napalingon ako kay Warren nang magsalita siya. Sa wakas.

“Matalino naman po si Janiyah. Kaya naman po ninyong matutunan ang dapat matutunan.”

Oh my Warren! I love you talaga! Amp! Nahawa na ko kay Trixie.

“In one condition.” Nilingon niya ko.

Hah? Bakit may kondisyon pa? Warren naman, eh.

“Janiyah.”

I smiled sweetly at him. “Yes, Warren?”

“You’ll take this club seriously, okay? No plays. No fights.”

I pouted. “Okay.”

“Sir Julius.” baling ni Warren dito.

Matagal bago sumagot si sir. “Okay. I’ll give her a chance.”

= = = = = = = =

Kumapit agad ako sa braso ni Warren paglabas namin ng office ni Sir Julius. “Thanks, Warren, for helping me to convince Sir Julius.”

“Don’t forget our condition, okay?”

Ano nga bang kondisyon uli ‘yon? “Okay.” nakangiting sagot ko.

“May klase ka pa diba?”

“Yap. I’ll go ahead na.”

“Ingat.” Tinapik niya pa ang ulo ko nang marahan just like what he used to do.

Bago ako lumabas ng BA HQ, pasimple kong inirapan ang mga estudyanteng nasa paligid ko. Walang makakasira ng araw ko dahil tinulungan ako ni Warren na makapasok ng club. Ang Warren ko. Hayyy...

Napahinto ako paglabas ko ng HQ nang makita ko si Marky na nakatayo sa gitna ng daan habang nakapamulsa na parang may hinihintay. Hindi naman siguro ako ang hinihintay niya noh? Lalagpasan ko na sana siya nang harangin niya ko.

“Don’t you know how to say thank you?”

Tinaasan ko siya ng kilay. “What?”

“Madali lang makapasok sa bartender’s club kahit taga ibang department ka pa. But with your reputation, mahihirapan ka talaga.”

Alam ko ang bagay na ‘yon. Kaya nga hindi na ko nag-aaksayang sumali sa mga club dito sa university. “And your point is?”

“Tinulungan lang naman kita na i-convince si Sir Julius na bigyan ka ng chance na makapasok ng club.”

“As far as I remember, si Warren ang naka-convince kay Sir Julius.”

“Ako ang nag-suggest.”

“Magkaiba ang nag-suggest sa nag-convince. Sobrang magkaiba. Spelling pa nga lang, right? At ano bang pinapalabas mo?”

“Just know how to appreciate someone’s effort, Janiyah.”

“Bla. Bla. Bla. Fine.” Naalala ko ang ginawa niya kanina sa loob ng office. “Before I forgot, ano bang drama mo kanina? Bakit inagawan mo ko ng pwesto? Pinagitnaan mo pa talaga kami ng Warren ko.” Halata kaya ang ginawa niya. Sobrang halata.

“Have you forgotten our deal?”

Kumunot ang noo ko. “What deal?”

Kumunot din ang noo niya. Parang naiinis na nga siya. “Ang pagselosin si Warren.”

“Ah! Oo nga pala.”

“Seriously? Nakalimutan mo ‘yon?”

“Yap. Naka-focus kasi ang atensyon ko sa pagpasok ko ng BartendAlonz.”

“Naka-focus kamo ang atensyon mo na makalapit kay Warren. Na mas lalo namang mapapalapit kay Janine. For sure, magkausap sila ngayon sa loob.”

Sa isiping ‘yon ay nainis ako. Humarap bigla ako sa HQ na parang makikita ko si Warren at Janine sa loob.

At ang sinasabi kong hindi masisira ang araw ko, tuluyan nang nasira. At ‘yon ay dahil sa bwisit na unggoy na ‘to!

Nilingon ko si Marky para lang malaman na wala na siya. Ayun ang unggoy! Prenteng nang naglalakad sa quadrangle ng campus.

“Nakakainis!”

= = =

( Warren Fernandez’s POV )

Hinintay ko munang tuluyang makalabas si Janiyah bago ako humakbang papunta ng garden. Naabutan ko si Janine na nakikipagtawanan kay Landis. Ang tawang bihira ko na lang makita tuwing kasama ko siya.

That one year ago. Ang dami talagang nagbago sa pagitan naming dalawa simula no’n.

Natigil lang ang dalawa sa pagtatawanan ng mapalingon sa gawi ko si Janine. Nawala ang ngiti niya.

Tiningnan ko si Landis. “Can I talk to her?”

Tiningnan muna niya si Janine bago sumagot. “Sure.” Nagtanguan lang kami paglagpas niya sakin. Simpleng tanguan lang talaga ang batian naming dalawa tuwing nagkikita kami.

Nang tuluyan siyang makapasok sa loob ay saka lang ako humakbang palapit kay Janine. Nakaupo siya malaking bato at nakayuko. Umupo naman ako sa damuhan sa harap niya.

“Janine.”

Saka lang siya tumingin sakin. Ngumiti siya. “Kamusta?” Sinabi niya ‘yon na parang walang nangyaring sagutan sa pagitan naming dalawa nung isang araw. Na parang okay kaming dalawa nitong nakaraang araw kahit hindi naman.

Hindi ako sumagot. Tiningnan ko lang siya. Gusto kong basahin ang iniisip niya para alam ko ang dapat kong sabihin.

“Magpapa-member ka pala dito.” sabi niya.

“Oo.”

“Si Janiyah din?”

“Oo.” Basta susundin ni Janiyah ang binigay kong kondisyon, magiging maayos ang lahat. At kung talagang seryoso siya sa pagpasok ng club, makakapasa siya sa ibibigay sa kaniyang test.

“Ah.” Tiningnan niya ang relo niya. “May klase pa pala ko.” Tumayo siya pero pinigilan ko ang kamay niya kaya napaupo uli siya.

“Wala ka ng klase, Janine.”

Umiwas siya ng tingin.

“Hindi mo ba ko tatanungin kung bakit bigla ko na lang naisipang pumasok ng BartendAlonz kahit matagal na kong kinukumbinsi ni Sir Julius na mag-join dito?”

Hindi siya sumagot. Napabuntong-hininga ako. Hanggang kailan ba kami magiging ganito?

Hinawakan ko ang kamay niya at marahan siyang hinila palapit sakin. Niyakap ko siya.

“Warren!” Nagulat siya. Alam ko. Kailan ko ba siya niyakap ng ganito? One year na rin simula no’n.

“Just for a while, Janine. Five minutes. Ngayon ko lang uli nagawa ‘to kaya pagbigyan mo na ko.”

Hindi na siya nagsalita pa.

Five minutes.

Four minutes.

Three minutes.

Two minutes.

One minute.

Thirty seconds.

Fifteen seconds.

One second.

Kahit ayoko. Dahan-dahan ko siyang binitawan.

Hindi siya pwedeng maging akin. Hindi pwedeng maging kami. Alam ko ‘yon. Pero...

“I joined this club because of you, Janine.”

Nagulat siya. “Warren...”

“Tutal naman ayaw mong sundin ang sinabi ko sa’yo one year ago na sasabihin mo sakin kung nasa’n ka, ang mga ginagawa mo at ang ginagawa mong desisyon sa buhay mo; ako na lang ang gagawa.”

Hinaplos ko ang pisngi niya. “Ayoko nang maulit na dumating ang araw na wala na naman ako sa tabi mo kung kailan kailangan mo ko. I’ll stay by your side, Janine.” I kissed her forehead.

“Warren...”

I smiled at her. “May klase pa ko. Sabay na tayong umuwi, okay?”

Hindi siya pwedeng maging akin. Hindi pwedeng maging kami. Alam ko ‘yon. Pero...

Baka naman pwede ko na lang siyang mahalin.

= = =