My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 41

CHAPTER 41

[ DRENZ’s POV ]

Continuation of flashback...

Ilang minuto akong nakatingin sa warehouse simula nang lumabas ako. Gusto kong umalis pero nanatiling hawak ko lang ang pintuan ng kotse ko.

Bakit ako pinaalis si Jaylord? Bakit hindi pa niya tinapos ang buhay ko?

Bumalik sa alaala ko ang sinabi niya kanina.

“Sabihin mo kay Ellaine na darating ako sa kasal namin. Hintayin niya lang ako. Sabihin mo ‘yan, Drenz.”

Shit! Anong gagawin ko? Nagpalakad-lakad ako nang mapatingin ako sa kotse ni Jaylord. Lumapit ako do’n. May nakita akong phone sa passenger seat. Hahawakan ko na sana ang pintuan ng kotse nang mapatingin ako sa kamay ko. Kinuha ko ang panyo ko at ibinalot sa kamay ko bago buksan ang kotse na hindi naka-lock.

Iyon ang natutunan ko nitong nakalipas na taon. Ang maging maingat sa mga ikikilos ko para hindi ako mabuko. Pero sadyang hindi ako nakalusot sa paningin ni Jaylord. Hindi ko alam kung paano.

Kinuha ko ang phone. When I browse the contacts, number ni Khalil ang napansin ko. Tinawagan ko siya. Bago pa niya masagot ay nakarinig na ko putok ng baril mula sa loob ng warehouse.

“Nasa’n ka na ba? Kanina—”

“Kung gusto ninyo pang makita ng buhay si Jaylord, puntahan ninyo siya sa lumang warehouse na malapit sa sementeryo.” I said and ended the call. Ibinalik ko ang phone sa passenger seat. Sumakay na ko ng kotse ko at pinaharurot ‘yon palayo sa warehouse.

Tuluyan na kong nakalayo at nasa highway na nang marinig ko ang isang malakas na pagsabog. Hininto ko ang kotse sa gilid ng kalsada. Nilingon ko ang pinagmulan ng pagsabog. Mula ‘yon sa direksyon na pinanggalingan ko.

Napadiin ang pagkakahawak ko sa manibela. Hindi ko alam kung ilang minuto na ako sa pwesto ko nang bulabugin ako ng tunog ng sirena ng truck ng bumbero. Ilang minuto pa ang lumipas bago ako nagpasyang mag-U-turn at bumalik sa warehouse.

Mga uzi. Mga police car mobile. Ilang truck ng bumbero. Yun ang sumalubong sakin. Hindi ako umalis sa loob ng kotse ko habang nakatingin sa nasusunog na warehouse. Minuto. Oras. Hindi ko alam kung gaano katagal nang tuluyang maapula ang sunog. Saka lang ako lumabas ng kotse ko. Sumingit ako sa mga taong nakiki-usyoso.

Then I saw her. I saw Ellaine. She’s wearing her wedding gown. Bagay na bagay sa kaniya ang suot niya. Pero kabaligtaran ng mga bride na ikakasal, parang pinagbagsakan ng langit at lupa ang mukha niya habang nakatingin sa warehouse.

For the first time, ngayon ko lang siya nakitang ganyan. At parang pinipiga ang puso ko.

Maya-maya, nakita kong lumapit si Khalil sa kaniya at may kung anong ibinigay. I saw Khalil’s reaction. Hindi lang siya, pati sina Chad at Clay. They looked so...

“Ellaine!”

Bumalik ang tingin ko kay Ellaine. She’s now lying. She passed out. At hindi ako tanga para hindi ma-gets kung bakit.

Bumalik na ko ng kotse ko at lumayo sa lugar na ‘yon.

I got my revenge.

And I should be happy, right?

Pero bakit ganito ang pakiramdam ko?

Bakit parang hindi ako masaya?

Dahil ba sa nakita ko kay Ellaine?

At dahil ba hindi ko na makikita ang mga ngiti niya?

Hindi na.

Hinding-hindi na...

Nag-resign ako kinabukasan sa NPC. Nagpakalayo-layo ako. Hindi ko dapat sisihin ang sarili ko sa nangyari, pero bakit nakokonsenya ako? Pilit kong ginigiit sa isip ko na wala akong kasalanan. Hindi ako may gawa ng pagsabog. Ang Itaas na ang gumawa ng paraan para makuha ni kuya ang hustisya na nararapat para sa kaniya. Wala akong kasalanan.

Lumipas ang isang buwan.

At sa isang buwan na ‘yon, wala na kong inisip sa araw-araw kundi ang mukha ni Ellaine ng huli ko siyang makita. Napapanaginipan ko pa siya. Umiiyak siya sa panaginip ko. Humihingi siya ng tulong.

Ako lang ang tanging nakakaalam kung sino ang pumatay kay Jaylord. Iyon ba ang gusto niya? Ang sabihin ko kung sino ang maya gawa no’n kay Jaylord? Pero kapag ginawa ko ‘yon, madadamay ako.

Pero hindi no’n napigil ang sarili ko. Namalayan ko na lang na nasa bahay na ako nila Ellaine. Pinapasok ako ni Emjhay. And I saw Ellaine. I saw how miserable she is. Buhay siya pero parang wala naman sa katawan niya ang kaluluwa niya.

“Ellaine.”

Lumingon siya sa gawi ko. Pero dahan-dahan din niyang ibinalik ang tingin sa kawalan. Kinuyom ko ang kamao ko. Naging ganyan siya dahil sa walang kwentang lalaki na ‘yon!

“Patay na si Jaylord, Ellaine.” Hinawakan ko ang magkabilang balikat niya. “Listen to me, Ellaine. He’s now dead. Bumalik ka na sa katinuan mo. Bumalik ka na sa dati.” madiing sabi ko.

Still. No reaction from her.

Mas lalo akong nainis sa sarili ko. Pero mas naiinis ako kay Jaylord. Wala na nga siya pero bakit ganito? Bakit ganito ang nangyari kay Ellaine?

Hinawakan ko ang magkabilang balikat niya. “Ellaine, patay na siya!” Pinigilan ako nina Pearl at Emjhay. Hindi ko sila pinansin. “Patay na siya, Ellaine! Patay na si Jaylord!”

“Anong nangyayari dito?”

Napalingon ako sa likuran ko. Si Khalil.

“Drenz. Anong ginawa mo kay Ellaine?” tanong niya.

“Lumapit siya kay Ellaine. Sinabi niyang patay na si Jaylord ng paulit-ulit.” paliwanag ni Pearl.

“Patay naman talaga si Jaylord! Patay na siya! Hindi dapat ganyan si Ellaine!” sigaw ko.

Mabilis na lumapit si Khalil sakin at kinuwelyuhan ako. “Ulitin mo pa ‘yang sinabi mo.” madiing sabi niya.

“Patay na si Jaylord! Ellaine should move on now! Hindi dapat siya ganyan! Patay—” Sumadsad ako sa sahig dahil sa malakas na suntok na ibinigay niya.

“Sa susunod na lampastanganin mo pa ang pangalan ng kaibigan ko, hindi lang ‘yan ang aabutin mo.” nanggigigil na sabi niya.

“Pare, tama na ‘yan.” pigil sa kaniya ni Emjhay.

Tumayo ako at pinunasan ang gilid ng labi kong dumugo. “Totoo naman, ah. Patay na siya.”

“Putan—na! Hindi ka ba talaga titigil?” Susugudin sana niya ako nang humarang sa gitna namin si Pearl.

“Tumigil na nga kayo!” sigaw ni Pearl. “Wag ninyo namang gawin ‘to sa harap ni Ellaine, o. Please lang...” Napaiyak na siya ng tuluyan. “Tigilan ninyo na ‘to... Nahihirapan na ang kaibigan ko...”

“Pearl.” Lumapit si Emjhay kay Pearl. “Shh... Okay na. Titigil na sila. Wag ka ng umiyak.”

Tiningnan ako ni Khalil. “Umalis ka na.”

I gave Ellaine just one last look bago walang salitang umalis.

Bumalik ako sa townhouse na tinutuluyan ko. Hindi ako dito tumuloy sa nakalipas na isang buwan. May lumapit sakin na matandang babae. Kapitbahay ko siya.

“Magandang araw, hijo.”

Tumango lang ako. Walang maganda sa araw ko ngayon.

“Anong nangyari sa labi mo?”

“Minor incident lang ho. Sige ho, Pasok na ho ako.” Tumalikod na ko nang tawagin niya ko.

“May naghahanap pala sa’yong lalaki nitong nakaraang buwan.”

Kumunot ang noo ko. “Lalaki po?” Kinutuban ako. “Ano pong itsura?”

“Gwapo. Matangkad. Maputi. Medyo singkit. Parang singkit nga.”

“Mukhang kaibigan ko po ‘yon. Salamat po.”

Pumasok na ko ng townhouse. Dumeretso ako ng kitchen at kumuha ng ice pack sa ref at inilagay sa gilid ng labi ko.

Gwapo. Matangkad. Maputi. Singkit.

Maaaring si Khalil ‘yon.

Huh. Mukhang minamanmanan nila ako. May alam na kaya sila? Pero bakit walang sinabi si Khalil kanina?

It’s better to be safe than sorry. Hindi muna ako tutuloy dito. Maghahanap ako nang matutuluyan. Pero bago ‘yon...

Kinuha ko ang phone ko at tinawagan ang isa kong kakilala nung mga panahong hindi pa ko pumapasok ng NPC.

“Hello, pare. May hihilingin sana ko sa’yo.”

“Oo naman, pare. Basta ikaw.”

“Pwede mo bang gawan ng paraan na isama ang pangalan ko sa list ng records ninyo na pumunta ng ibang bansa? Kahit sa Europe. Pwede na do’n. May kailangan lang akong iwasan.”

Si Clay. He’s a hacker. Siguradong papasukin niya ang computer system ng mga airlines kung talagang hinahanap at minamatyagan nila ako. Kailangan ko lang silang iligaw.

Lumipas ang ilang linggo.

Lihim kong minamanmanan si Ellaine. Nalaman kong bumalik na siya sa sarili niya. Nakaramdam ako ng saya. Pero hindi nabawasan ang guilt na nararamdaman ko. May alam ako pero nanatili akong tahimik.

Hanggang sa nalaman kong aalis si Ellaine papunta ng Korea. Nalaman ko ‘yon mula kay Charie. Nag-email ako sa kaniya na nasa Europe rin ako kung nasa’n siya. I didn’t want to use her but I needed to. Alam kong may communication sila ni Ellaine.

And then again. Nandito uli ako sa tapat ng bahay ni Ellaine.

I wanted to talk to her. Just for the last time. I wanted to see her. Just for the last time. Kahit alam kong magugulat siya kapag nalaman niyang nandito ako sa Pilipinas at wala sa Europe. Bahala na.

Siniguro kong wala dito ang tatlong bantay ni Ellaine na sina Khalil. Pinindot ko ang doorbell pero walang lumalabas na tao. I sighed.

“Hey.”

Dahan-dahan akong lumingon sa likuran ko. Si Khalil.

“Drenz.”

“Ikaw pala.” Nilingon ko ang bahay. “Mukhang walang tao sa loob. Sige.” Humakbang na ko palapit ng kotse ko.

“Sandali.”

Nilingon ko siya. “Bakit?”

“Alam mo bang ang hirap mong hanapin?”

Kumunot ang noo ko. Tama nga ako sa hinala kong sila ang naghahanap sakin. 

“Nakatakas ka nung pumunta ka dito. Pero hindi na ngayon. Now tell me, bakit bigla kang nawala sa NPC?”

I grinned. “Namiss mo ba ko?” Hinimas ko ang baba ko. “Sa pagkakatanda ko, hindi naman tayo close, right? Pinagseselosan ninyo pa nga ko ni Chad dahil lagi kong kasama si Charie. Kamusta na nga pala kayo ni Charie? Sinong nanalo sa inyo ni Chad? Oh! May boyfriend na nga pala siya.”

“Bakit bigla ka na lang nag-resign the day after Jaylord died?”

Ni hindi niya pinansin ang mga sinabi ko. Seryoso siya, hah. Sumeryoso na rin ako. “Ano namang kinalaman sa’yo ng pagre-resign ko?”

“Hindi sakin kundi kay Jaylord.”

Umilap ang mata ko. May alam ba sila sa totoong nangyari sa warehouse? Pero hindi. Walang tao do’n maliban saming tatlo nila Jaylord at Kairo. “Hindi ko alam ang patutungahan ng pag-uusap na ‘to o kung may patutunguhan nga ba ‘to. I’d better get going.” Humakbang na ko.

“Stop right there.”

Hindi ko siya pinansin.

“Stop right there!” sigaw niya.

Huminto ako. “Iniisip mo bang may kinalaman ako sa pagkamatay niya?” hindi lumilingong tanong ko.

“Are you guilty?” balik-tanong niya.

“Ganyan na ba kayo kadesperado ng mga kaibigan mo na pati akong walang kamuwang-muwang sa pagkamatay niya, pinag-iisipan ninyo ng hindi maganda?” Hindi pa rin ako lumilingon sa kaniya. Wala naman talaga akong kasalanan. Hindi ako ang pumatay sa kaibigan nila.

“Don’t worry, hindi lang naman ikaw ang pinagsu-suspetsahan namin.”

So wala silang alam. “Dapat ko bang ikatuwa ‘yon?” Natawa ako ng pagak. “Then thank you.” Wala akong sasabihin sa kanila. Wala. Binuksan ko na ang pintuan ng kotse ko. Pero bago pa ko makapasok ay isinara agad ‘yon ni Khalil.

“Hey! Ano ba talagang problema mo?” kunot-noong tanong ko.

“May kinalaman ka ba sa pagkamatay ng kaibigan ko?”

“Kung sabihin kong mero’n, anong gagawin mo?”

Kinuwelyuhan niya ko. “Anong gagawin ko? Baka mas masahol pa sa nangyari kay Jaylord ang gawin ko sa’yo.” madiing sabi niya. Galit ang nakikita ko sa mga mata niya. Ganyan na ganyan din ang naramdaman ko ng mawala si kuya sakin. Ngayon, alam na nila ang pakiramdam ng mawalan ng taong mahalaga sa kanila. Patas na kami.

I grinned. “Sorry to disappoint you, pero wala akong kinalaman sa pagkamatay ng kaibigan mo.”

“Hindi ka ba talaga magsasabi ng totoo?” nanggigigil niyang tanong.

“Ano namang sasabihin ko? At bakit ba ako ang pinag-iinitan mo?”

“Walang tiwala sa’yo si Jaylord.”

Alam ko ‘yon. Nararamdaman ko ‘yon. Hindi ko nga alam kung bakit hinayaan niya kong mapalapit kay Ellaine. “Tamang dahilan na ba ‘yon para pagbintangan mo ko?”

“Because I know who you are, Drenz Sanchez. Pina-back ground check ka namin. Gusto mo bang isa-isahin ko ang mga nalaman ko tungkol sa’yo?”

Umiwas ako ng tingin. Tinawag niya kong Sanchez. Hindi Sanchez ang ginamit ko nang pumasok ako ng NPC. Alam na nila kung sino ako at kung paano ako nakapasok ng NPC.

“Magsasalita ka ba o hindi?”

Siguradong alam na din nila na kaya ako pumasok ng NPC ay para ipaghiganti ang kuya kong pinatay nila. Ang kuya kong kinuha nila sakin.

Tiningnan ko siya. “Wala kong kinalaman sa pagkamatay niya. Wala.” madiing sabi ko. Tinanggal ko ang kamay niya sa kwelyo ko. Hindi ako aamin. Hindi nila ko mapapaamin. Mabaliw sila sa kakaisip kung sino ang may gawa no’n kay Jaylord.

“Mero’n man o wala. Alam kong may alam ka.”

“Kung mero’n man, bakit ko naman sasabihin sa’yo?”

 “Just for Ellaine, Drenz. Magsabi ka ng nalalaman mo. Maawa ka naman sa kaniya.”

Si Ellaine. Just hearing her name. Just hearing na nahihirapan siya. Parang nawala na naman ako sa sarili ko. Kinuyom ko ang kamao ko. Ang hina ko talaga pagdating sa kaniya...

“Nando’n ako sa warehouse ng araw na ‘yon.”

“Ikaw nga ang pumatay sa kaniya?”

“No. May ibang tao maliban saming dalawa.”

“Sino?”

Hindi ako sumagot.

“Sino?” sigaw niya. Kwinelyuhan niya ko. “Sino, Drenz? Sino ang pumatay sa kaniya?”

“Kilala ninyo siya. Kilalang-kilala ninyo siya.”

“Sino sabi?” nanggigigil niyang tanong.

Lumipad ang tingin ko sa likuran niya. Nagulat ako sa nakita ko. Si Ellaine. Kung nagulat ako, mas nagulat siya. Kanina pa ba siya dyan? Narinig niya ba ang lahat?

Hawak ni Ellaine ang bibig niya habang umiiling siya. “N-nando’n ka sa w-warehouse? P-pero b-bakit? K-kasabwat ka ng...” Sunod-sunod siyang umiling. “W-wala kong maintindihan.” Sunod-sunod na pumatak ang mga luha niya.

“Ellaine, magpapaliwanag ako.” Akmang lalapit ako sa kaniya nang pigilan ako ni Khalil.

“Don’t. Wag kang lalapit sa kaniya.”

“Ellaine...” Nakatingin lang siya sakin habang umiiyak. And then she passed out. Nanatili lang ako sa kinatatayuan ko at walang ginawa nang buhatin siya ni Khalil at ipasok ng bahay.

I gritted my teeth. Sumakay ako ng kotse at pinaharurot ‘yon palayo.

= = =

Nakatanaw ako mula sa kotse kong nakaparada di kalayuan sa bahay ni Ellaine. Nakita kong nagpaalam siya sa mama niya. Ngayon na ang alis niya papunta ng Korea.

Sumunod ako sa taxi na sinakyan niya. Huminto ‘yon sa tapat ng isang lote. Alam ko ang lote na ‘yon. Yun ang madalas niyang i-kwento na hide-out nila ni Jaylord nung mga bata pa sila hanggang sa paglaki nila. 

Nakasunod lang ako sa kaniya hanggang sa makarating siya ng airport. Bumaba siya ng taxi. Hindi pa siya pumasok ng departure area. Nakatingin lang siya sa kawalan. Habang lumalapit ang kotse ko sa kaniya, hindi ko inaalis ang tingin sa kaniya. Wala kong mabasang emosyon sa mukha niya maliban sa lungkot na nakikita ko.

Maybe this is the last time that I would see her. At ang lungkot na nakikita ko ang magiging baon ko sa huling sulyap ko sa kaniya. Hindi ang mga ngiti niya.

Siguro kung hindi ko kinausap si Jaylord ng araw ng kasal nila. Siguro kung nanahimik na lang ako. Siguro kung nagbulag-bulagan na lang ako.

Siguro, masaya si Ellaine ngayon.

But I am selfish.

Pero selfish nga ba ang isipin ko ang kapakanan niya na hindi siya ikasal sa lalaking ‘yon na pumatay sa kuya ko? Selfish nga ba ang isipin ko ang hustisya para sa kuya ko? Selfish nga ba ang manahimik na lang at itago ang nangyari sa warehouse dahil ayokong magbago ang tingin niya sakin? Selfish nga ba ang tawag do’n?

“I’m sorry, Ellaine.” bulong ko nang tuluyan akong lumagpas sa kaniya.

Lumipas ang linggo.

Pasko na.

Simula nang mamatay ang kuya ko, hindi ko na sine-celebrate ang araw na ‘to. It’s my brother’s death anniversary.

Nandito ako ngayon sa harap ng puntod niya.

“Kuya.” Hinawakan ko ang lapida niya. “Are you happy now? Wala na siya, kuya. Wala na ang taong pumatay sa’yo. Wala na ang taong sumira ng buhay mo, ng buhay ko, ng buhay nating dalawa. Wala na siya. Natupad ko na ang ipinangako ko sa’yo.”

Kinuyom ko ang kamao. “Nawala na rin ang taong pinakamahalaga sa buhay ko ngayon. Hindi ko na makikita ang mga ngiti niya. I should be completely happy now pero hindi ‘yon ang nararamdaman ko. Masaya ako sa tuwing iniisip kong natupad ko ang pangako ko sa’yo. Pero nasasaktan din ako kapag naaalala ko ang lungkot sa mukha niya.”

“Kung maibabalik ko lang ang oras, sana noon ko pa sinabi kay Ellaine ang tungkol kay Jaylord. Kung naging matapang lang sana ko noon, hindi mangyayari ‘to. Hindi ako makokonsensya ng ganito at hindi ako masasaktan ng ganito.”

“I’m sorry, kuya. Until now, sarili ko lang iniisip ko. I’m sorry...”

= = =

Nandito ako sa harap ng bahay ni Ellaine. Ngayong wala na si Ellaine, alam kong mag-isa lang ang mama niya. Si Tita Julia. Alam ko kung ga’no kalapit si Ellaine sa mama niya. At ngayon, parehas na kami ni Tita Julia. Parehas na kami ngayong mag-isa.

Naging mabait siya sakin. Pero anong ginawa ko?

Inilipag ko ang basket ng prutas at regalo ko para kay Tita Julia. Wala card na nakaipit sa basket pero simpleng letter ‘D’ lang inilagay ko. Pagkatapos kong mag-doorbell ay bumalik na agad ako ng kotse ko.

Aalis na sana ako sa lugar na ‘yon nang matigilan ako sa nakita ko. Si Ellaine. Lumabas siya gate.

Anong ginagawa niya dito? Nasa Korea siya hindi ba?

Namalayan ko na lang na lumabas ako ng kotse ko at lumapit sa kaniya. Hindi ko na naisip na maaaring sumbatan niya ko dahil sa mga narinig niya nang huli kaming magkita.

“Ellaine.”

Tiningala niya ko dahil nakayuko siya. Nagulat siya. “Drenz?! Anong ginagawa mo dito? Nasa Europe ka diba? Kailan ka nakabalik? Nagkita ba kayo ni Charie? Kamusta na siya?”

Nagtaka ako. Hindi ang reaksyon niya ang inaasahan ko. Wala bang sinabi sa kaniya si Khalil? At kaya ba walang sinabi sakin si Charie dahil wala pa ring alam si Ellaine? Ano bang nangyari? Bakit parang wala siyang alam?

“Hindi kami nagkita, Ellaine.”

“Talaga? Sayang naman. Nakakamiss na ang bruhang ‘yon. Ikaw? Kamusta ka na? Nasa’n ang pasalubong sakin?” Natigilan siya. “Teka lang. Bakit parang pumayat ka ata? At ang seryoso mo ngayon, ah.”

She was smiling. She was smiling again.

Mahigit isang linggo lang simula nang huli kaming magkita. Gano’n na lang ba kadaling magbago ang nararamdaman niya? Bakit hindi siya natuloy sa Korea? Anong nangyari na hindi ko alam? Bakit nakakangiti na siya ng ganyan? 

I should be happy, right?

Pero bakit nararamdaman kong may mali?

“Pwede ba tayong mag-usap?”

“Hah? O sige. Magpapaalam muna ko kay mama.”

“It’s urgent, Ellaine. Saglit lang ‘to. Kailangan ko na din kasing umalis, eh.”

“O-okay.”

Humakbang ako sa kotse ko. Sumunod naman siya. Kalalabas lang namin ng village at hindi pa kami tuluyang nakakalayo nang may mag-overtake na kotse at humarang sa harapan namin. Mabilis akong naka-preno.

Nakilala ko ang bumaba sa kotseng ‘yon. Si Clay. Napababa na rin si Ellaine.

“Clay, ano ba? Papatayin mo ba kami?”

Bumaba na rin ako ng kotse.

“Pumasok ka ng kotse ko, Ellaine.”

“Pero...”

“Anong ginagawa mo dito, Drenz?” baling sakin ni Clay. Seryoso ang mukha niya.

“Dinadalaw ko lang si Ellaine. Masama ba ‘yon, Clay?”

“Bakit tinangay mo na lang siya?”

“Hindi ko siya tinangay. Kusa siyang sumama.”

Bakit ba pakiramdam ko ayaw nila kong pinapalapit kay Ellaine? Ayaw ba nilang malaman ni Ellaine ang katotohan? Ayaw ba nilang malaman ni Ellaine na masasama silang tao? Wala na nga si Jaylord, pero hanggang ngayon ginagawa pa rin nilang tanga si Ellaine.

At ‘yon ang hindi ko papayagan.

Hindi ko papayagang makasama ng mga masasamang taong katulad nila si Ellaine. Ito na ang oras para hindi ako magpakaduwag. Tatanggapin ko kung sumbatan man ako ni Ellaine kapag nalaman niya ang lahat. Ayokong mabuhay ng puro ‘what ifs’ ang naiisip ko. I needed to this. For Ellaine’s sake.

“Ano bang nangyayari dito? May alam ba kayo na hindi ko alam?”

Nilingon ko si Ellaine. “Oo. About Jaylord.”

“Pumasok ka na ng kotse, Ellaine.”

“Bakit mo siya pinapasok, Clay? Ayaw mo bang marinig niya ang mga sasabihin ko?”

“Drenz. Ano bang sinasabi mo?” nagtatakang tanong ni Ellaine.

Tiningnan ko siya. Mahirap pero kailangan kong gawin. Ayokong mabuhay siya ng puro kasinungalingan at pagpapanggap ang nasa paligid niya. Sasabihin ko na sa kaniya ang lahat-lahat. “Na ang taong buhay mong minahal ay mamamatay tao pala.”

Hanggang do’n na lang ang nasabi ko dahil may dumating na hindi inaasahan. May van na bigla na lang huminto sa gilid namin. Lumabas do’n ang limang lalaki. Limang taon ang lumipas pero nakilala ko pa rin ang mga pagmumukha nila. Member sila ng ACG.

Ang bilis nang pangyayari.

Sinugod nila si Clay. Pati ako. Hindi ako gano’n kagaling lumaban lalo na at na kay Ellaine ang atensyon ko na ngayon ay pasakay na ng kotse ni Clay. Pero hindi siya nakaalis.

Nakita ko kung paano harangin ni Clay ang balang papunta sa gawi ni Ellaine. Nakita ko kung paano lumaban si Clay sa kabila ng mga tama ng baril na nakuha niya. Nakita kung paano nila tangayin si Ellaine.

At bago tuluyang nagdilim ang paningin ko dahil sa bugbog na natamo ko habang kinaladkad ako ng isang lalaki, mukha ni Ellaine ang huli kong nakita.

And she was crying.

At wala man lang akong magawa.

Dahil hanggang sa huli, ang hina ko pa rin.

- E N D  O F  F L A S H  B A C K -

= = =

>>>CHAPTER 42 HERE