Following Your Heart : Chapter 30

CHAPTER 30

( Hiro’s POV )

Hininto niya ang kotse sa tapat ng isang palengke. “We’re here.” He said turning to Nadine. Nakatingin ito sa labas  ng bintana ng kotse.

Nilingon siya nito. “Pwede ninyo na po kong iwan Sir Hiro. Kaya ko na pong bumalik ng resthouse. Natatandaan ko pa po ang pabalik. Thank you po sa pagsama sakin dito.”

Nginitian niya ito. “Sinong may sabing iiwan ka dito?”

“Pero Sir Hiro...”

“Sinamahan na kita dito kaya lulubus-lubusin ko na. Sino bang hinahanap mo dito? Relative mo? A friend?”

Hindi ito sumagot. Umiwas lang ito ng tingin.

“Hmm...” Inilapit niya ang mukha dito. “Don’t tell me boyfriend mo ang pupuntahan mo dito? May boyfriend ka na, Nads?” tanong niya, kahit alam naman niyang single ito dahil wala naman siyang nakikitang sumusundo dito sa kalahating taong pagta-trabaho nito sa Shahiro.

Natutuwa lang kasi siyang pagmasdan ang namumulang mukha nito nang sabihin niya ang salitang ‘boyfriend’.

Cute.

“S-sir H-hiro... w-wala po k-kong b-boyfriend.” nauutal na sagot ni Nads na hindi makatingin sa kaniya.

“Eh, sino?” Hindi pa rin siya lumalayo dito. “Sabihin mo na. Hindi ko ipagsasabi kahit kanino. Promise. Secret lang natin. Para naman mas mabilis mong mahanap ang taong hinahanap mo kasi kasama mo ko.”

Nakita niya kung paano nito kagatin ang labi nito. “Ang...”

“Ang?”

“Ang nanay ko.” mahinang sagot nito.

Kumunot ang noo. “Your mother?” Umayos siya ng pagkakaupo. “Hindi ba wala na ang nanay mo?” Sa pagkakaalam niya, ang lola lang nito ang kasama nito sa bahay.

Tumingin lang ito sa bintana.

At hindi naman siya manhid para hindi makaramdam. Makulit siya, oo. Pero seryoso din naman siyang tao kung kinakailangan. “Okay.” Tinapik-tapik niya ang manibela. “Kung ayaw mong samahan kita, susundan na lang kita. Hindi kita pwedeng iwan dito.”

Hindi na niya ito hinintay na sumagot. Bumaba na siya ng kotse at pinagbuksan ito ng pintuan. Wala na itong nagawa kundi ang bumaba.

“Anong pangalan ng taong hahanapin natin, Nads?” tanong niya dito.

“Matilde Roxas.”

“Do you know her face?”

“No.”

Okay. Mukhang medyo mahihirapan sila kung pangalan lang alam ni Nadine.

Matilde Roxas. Nanay nito. Mukhang may lihim sa pagkatao ni Nadine na hindi pa niya alam.

Bilang boss ng mga empleyado niya, alam niya ang bawat kwento ng mga ito. At dahil dakilang makulit siya, aalamin niya ang lihim ni Nadine.

* * * * * * * *

“Ate, pwede pong magtanong? May kilala po ba kayong Matilde Roxas?” tanong ni Nadine sa isang babaeng nagtitinda ng prutas. Pang-sampu na nilang napagtanungan ‘yon.

“Wala, eh.”

“Thank you po.” Nilingon siya ni Nadine.

“Okay lang ‘yan, Nads.” nakangiting sabi niya. “Mahahanap din natin ang hinahanap mo.” Lumingon-lingon siya sa paligid nila. “Are you sure na dito mo siya  mahahanap?”

“Yun ang alam ko.” Tiningnan nito ang hawak na maliit na papel.

Kinuha niya ‘yon. Matilde Roxas at ang pangalan ng palengkeng kinaroroonan nila ang nakasulat sa papel. At kung wala siyang idea kung sino ang Matilde na ‘yon sa buhay ni Nadine maliban sa sinabi nitong nanay daw nito ‘yon, medyo mahihirapan siyang tulungan itong mahanap ang taong ‘yon.

“Nads.” Hinawakan niya ang magkabilang balikat nito. “Para mas matulungan kitang hanapin siya, you have to tell me everything, okay?”

Napatingin ito sa kamay niyang nasa balikat nito bago siya tingnan. “Sir Hiro...”

“Sasabihin mo na ba? You can trust me, Nads. Secret lang natin ‘yan. I promise. Hindi ko idadaldal kay Shasha.”

“S-sige po.”

Nakangiting tinapik niya ang ulo nito. “Good girl. Sa kotse tayo.” Hinawakan niya ang kamay nito at inakay pabalik sa kotse niya. Napalingon lang siya dito ng maramdaman niya ang panginginig ng kamay nito na hawak niya.

“Okay ka lang, Nads? Nilalamig ka ba?”

Binawi nito ang kamay nitong hawak niya. Sunod-sunod itong umiling. Ang pula din ng mukha nito.

Kumunot tuloy ang noo niya. “Are you sure you’re okay?” Pero base sa itsura nito, mukhang hindi ito okay. “Nilalamig ka siguro noh?”

Tumango lang ito.

Lumingon siya sa paligid niya. “Let’s grab some coffee.” Hinawakan niya uli ang kamay nito papunta sa nakita niyang coffee vending machine sa tapat ng isang mini grocery store. Kinapa niya ang bulsa niya. Napakamot siya ng ulo. Nilingon niya si Nadine. Nginitian niya ito. “May barya ka ba dyan? Pautang naman.”

Napangiti ito bago dumukot sa bulsa ng pantalon nito. Inabot nito sa kaniya ang dalawang limang pisong buo.

“Thanks, Nads. Babayaran ko ‘to, promise. May tubo pa.”

“Hindi na, Sir Hiro.”

“Caramel? Choco? Hot coffee? Or cappuccino? Hmm... hulaan ko. Cappuccino, right?” Yun ang alam niyang iniinom nito sa restaurant kapag nagka-kape ito kasama sina Mike at Jenny.

“Yes, Sir Hiro.”

Inabot niya dito ang cup ng coffee. Habang hinihintay ang kaniya ay sakto namang may lumabas na babae mula sa mini grocery store na sa tantya niya ay nasa late thirties. Ngumiti ito sa kaniya kaya naisipan niyang magtanong dito.

“Excuse me po. Pwede po bang magtanong?”

“Oo naman. Ano ba ‘yon?”

“May kilala po ba kayong Matilde Roxas?”

“Oo. Kaibigan ko siya. Bakit ninyo sila kilala? Kaano-ano niya kayo?”

Nagkatinginan silang dalawa ni Nadine. Bakas sa mukha nito ang tuwa. Mukhang kampi sa kanila ang pagkakataon. Hindi na sila mahihirapan. Nilingon niya uli ang babae. “Kamag-anak po niya ang kaibigan ninyo.” sabi niya. “Pwede po bang malaman kung sa’n siya nakatira?”

“Kamag-anak ka niya?” tanong ng babae habang nakatingin kay Nadine. Kumunot ang noo nito. “Teka. Magkamukha kayong dalawa! Ikaw ang...”

“Nasa’n na po siya?” tanong ni Nadine.

Nakita niyang lumungkot ang mukha ng babae. “Five years ago na siyang patay.”

“What?” react niya. Nilingon agad niya si Nadine na nabitiwan ang hawak nitong cup ng coffee.

“Patay na siya...” mahinang sabi nito.

* * * * * * * *

“Talagang mahihirapan kayong hanapin si Matilde dahil hindi siya kilala sa pangalang ‘yon. Kilala siya ng mga tao dito sa lugar namin bilang Deng.” paliwanag ni Ate Maring, ang babaeng napagtanungan nila kanina.

“Nasa’n na po ang pamilya niya?” tanong niya habang nakatingin kay Nadine na nasa harap ng puntod ng nanay nito. Nandito sila sa sementeryo.

“Sa totoo lang, hindi taga-rito sa lugar namin si Deng. Disi-sais siya nang makilala ko siya. Magka-edad lang kaming dalawa no’n. Namasukan siya sa grocery store namin. Ang kwento niya samin, patay na daw ang magulang niya at nag-iisa siyang anak. Nag-iisa akong anak ng magulang ko at dahil napalapit na rin siya samin, kinupkop namin siya.”

“Ano pong ikinamatay niya?”

“Atake sa puso.”

“Alam ninyo po bang may anak siya?”

“Oo. Ilang araw bago siya mawala, sinabi niya sakin ang lahat. Sa bahay-ampunan na daw siya nagkaisip. Anim na taon siya nang ampunin siya. Highschool siya nang mamatay sa aksidente ang mag-asawang umampon sa kaniya. Ilang buwan pagkatapos no’n nang mabuntis siya at hindi pananagutan ng kasintahan niya. Itinakwil siya ng pamilya ng mag-asawang umampon sa kaniya.”

“Hindi ko alam kung anong hirap ang dinanas niya habang pinagbubuntis niya ang anak niya. Ang bata pa lang niya no’n. Nang ipanganak niya ang bata, dito siya nakarating sa bayan namin. Napilitan siyang ibigay ang bata sa isang mag-asawa dahil nagkasakit ang bata at hindi niya alam ang gagawin niya. Labag man sa loob niya ‘yon pero wala na daw siyang magawa.”

“Simula ng araw na makilala ko siya, lagi ko na lang siyang nakikitang nakatanaw sa malayo. Hindi na siya nakapag-asawa. Kaya pala. Dahil wala daw siyang karapatang lumigaya sa kasalanang ginawa niya. Nagsisisi siya, alam ko. Pero bata pa siya ng mangyari ‘yon kaya hindi niya alam ang gagawin niya.”

Tama. Ano nga bang magagawa ng isang dalagitang ina na walang-wala sa buhay habang may sakit ang anak nito? Ano nga bang kaya nitong gawin para hindi mahirapan ang anak nito?

 Ano nga bang kayang gawin ng isang ina para sa anak niya?

May isang eksenang sumingit sa alaala niya. Matagal nang nangyari ‘yon pero ngayong napag-usapan ang tungkol sa pagiging ina, para tuloy kahapon lang nangyari ‘yon.

“Hindi po ba niya sinubukang hanapin ang anak niya?” tanong niya kay Ate Maring.

“Hindi. Dahil hindi niya alam kung saan hahanapin ang anak niya. Ni hindi niya alam ang pangalan ng mag-asawang pinagbigyan niya ng anak niya. Bago siya mawala, may binigay siyang sulat sakin. Kung sakali daw na dumating ang anak niya, ibigay ko daw ang sulat na ‘yon. Hindi ko alam kung bakit naisip niyang darating ang anak niya. Pero nangyari nga. Nandito si Nadine. Yun lang, huli na ang lahat, hindi na niya naabutan ang nanay niya.”

Nagpamulsa siya habang nakatingin kay Nadine. Ngayon ay alam na niya ang lahat. Ampon lang si Nadine ng kinamulatang lola nito. Kailan pa kaya nito nalaman na ampon lang ito? At bakit kaya ngayon nito naisipan na hanapin ang nanay nito? Kung kailan huli na ang lahat.

He sighed. “Ate Maring, pwede po bang humingi ng pabor?”

“Ano ‘yon?”

Nilingon niya ito. “Pwede po bang i-kwento ninyo kay Nadine ang lahat ng nalalaman ninyo tungkol sa kaibigan ninyo? Kahit man lang do’n, makilala niya ang nanay niya.”

Nakangiting tumango ito.

“Salamat po.” sabi niya.

Tiningnan niya uli si Nadine. Nakita niya itong tumayo at humakbang palapit sa kanila. Sinalubong na niya ito. Nakita niyang namumula ang mga mata nito.

“Sir Hiro...”

Para itong batang nawawala sa itsura nito. Tinapik niya ng marahan ang ulo nito. “Iiwan muna kita kay Ate Maring. Sa Burnham Park lang ako. Kapag tapos na kayo, itext mo na lang ako at susunduin kita.”

“Bakit?” nagtatakang tanong nito.

“Gusto mo bang makilala ang nanay mo?”

Hindi ito makasagot.

Kahit hindi nito sabihin, ramdam niyang gusto din nito. Hindi si Nadine ang tipong nagtatanim ng sama ng loob sa iba. Pero pagdating kaya sa nanay nito, may sama kaya ito ng loob sa taong nagpamigay dito?

* * *

( Shanea’s POV )

“Jed.”

“Ayoko.”

She pouted. Nandito silang dalawa ni Jed sa kusina. Nagluluto ito ng lunch nila. At kanina pa niya ito kinukulit tungkol sa number nito na ayaw nitong ibigay.

“Ayaw mo talaga? Hindi naman kita tatawagan, eh. Itetext lang. Hihintayin na lang kitang tumawag. Promise.”

“Ayoko pa rin.”

Sa totoo lang, hindi naman niya kailangang kulitin ito para makuha ang number nito. Pwede naman niyang makuha ‘yon kay Aeroll sa mga susunod na araw. Gusto lang talaga niyang kulitin ito. Nakakamiss lang kasi.

Eh, ang pagsintang pururot mo kay Jed? Namimiss mo na din ba? singit ng kabilang isip niya.

Huh? Hindi ah! Wala na kong feelings kay Jed. Matagal na ‘yong nawala! Period.

Ows?

“Wala nga!” At hindi niya napansin na naisatinig niya ang sagot niya sa pesteng kontrapelong side ng isip niya. Natutop niya ang bibig niya nang mapalingon sa kaniya si Jed. Nakakunot ang noo nito.

“Anong wala nga?” tanong nito.

“Wala na kako kong pag-asang makuha ang number mo.” dahilan niya.

Pero mukhang hindi naman ito naniniwala base sa itsura nito. “Kesa kung anu-anong kalokohan ang pumapasok sa utak mo, maghiwa ka na lang.” Inusad nito ang hinihiwa nitong sibuyas sa kaniya. Hinarap naman nito ang pinapalambot nitong karneng nakasalang.

Napangiti siya. “Okidoki! Sisiw lang ‘to!” Umupo na siya sa upuan nang mag-ring naman ang phone niya. Sinagot niya agad ‘yon. “Hello! Who’s on the line, please?” tanong niya kahit alam naman niya kung sino ang kausap niya.

“Shasha.”

Napangiti siya. “Sinong Shasha? Sorry po, kuya. Wala pong Shasha dito. Wrong number po kayo.”

She heard him chuckled over the phone.

“Ano pong nakakatawa, kuya? Pinagtatawanan ninyo ko, ah. Isusumbong ko kayo sa tito kong tanod. May batuta ‘yon, sige ka.”

Sa halip na gantihan ang sinabi niya, narinig niya itong tumawa ng malakas. Nawala tuloy ang ngiti niya. Yung tawa kasi nito, parang pilit.

“Hiro, may problem ba?”

Huminto ito sa pagtawa. Ilang saglit ang lumipas nang marinig niya itong napabuntong-hininga. “Namimiss ko lang si mommy.” mahinang sagot nito.

Sabi na nga ba. Sanay siyang sa bawat pang-aasar niya, sinasagot nito ng isa pang pang-aasar hanggang may sumuko sa kanilang dalawa. Pero bakit kaya bigla nitong namiss ang mommy nito? May nangyari kaya?

“Magkasama kayo ni Nadine diba? May nangyari ba?”

“Umalis lang siya ng saglit. Wala namang nangyari.” Bumalik na ang sigla ng boses nito. “May nakita lang akong mag-ina dito sa tabi ko kaya namiss ko si mommy. Inggitero ako, eh.”

“Sure kang walang nangyari?”

“Wala, Shasha. At kung mero’n man, bakit ko sasabihin sa’yo? Baka ipagkalat mo pa.” pang-aasar nito.

“Tse! Kakantahan pa naman sana kita ng libre para maging okay ka.” Napalingon siya sa gawi ni Jed nang marinig niya ang tunog nang nahulog 

na kung ano. Sandok ‘yon nang pulutin ‘yon ni Jed.

“Talaga?”

Tumalikod siya sa gawi ni Jed. “May bayad na. At tinatamad na ko kaya next lifetime na lang natin.”

“Hihintayin ko ‘yan, Shasha. Until our next lifetime, sana hindi ka na boses palaka.”

“Ikaw na nga lang ang nakikinig ng libre, nagrereklamo ka pa.”

“Gwapo kasi ako.”

“Maganda kasi ako.”

“Anong connection?” sabay nilang tanong. Sabay pa silang natawa.

Pero napahinto din siya at nagulat ng may marinig na naman siyang nahulog sa sahig. Mas maingay ‘yon this time. Lumingon siya kay Jed.

“Sorry.” sabi nito at pinulot ang takip ng kaserola.

“Ano ‘yon, Shasha?” narinig niyang tanong ni Hiro sa kabilang linya.

“May nahulog lang.” Ang clumsy naman ngayon ni Jed. Nakapagtataka.

“Shasha.” untag sa kaniya ni Hiro.

“Ano ‘yon?”

“Thank you.”

Napangiti siya.

“Mamaya pa kami uuwi ni Nadine. Pakisabi kay ate.”

 “Uyy...”

“Nag-umpisa ka na naman. Ibababa ko na ‘to. Ba-bye.”

“Enjoy your date! Bye!” She ended the call.

Nakangiting humarap siya sa hihiwain niyang sibuyas nang mapaangat ang tingin niya kay Jed nang kunin nito ang phone niyang nasa ibabaw ng kitchen table. Nakita niyang may tinayp ito at ibinalik din agad ang phone sa table. Hinarap uli nito ang niluluto nito.

Anong ginawa niya sa phone ko?

“Just dial number 1.” sabi nito.

Kinuha niya ang phone niya at idinial ang number 1. Phone number lang ang lumabas sa screen. May narinig siyang nagri-ring malapit sa kaniya. Napatingin siya kay Jed. Napangiti siya. She pressed the end call.

“Just text. No calls, except emergency calls.” sabi nito ng hindi lumilingon sa kaniya.

Mas lalong lumapad ang ngiti niya. Hindi niya ko natiis. Ini-edit niya ang name ng number nito sa phone niya.

Jed Sungit -_-

Wahehe!

* * *