My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 29

CHAPTER 29

[ JAYLORD’s POV ]

Iminulat ko ang mga mata ko. At gaya ng nakalipas na araw, mukha niya uli ang nakita ko. Mukha ni Ellaine. Hawak niya ang kamay ko habang nakaupo siya sa upuan at nakayukyok ang ulo sa gilid ng kinahihigaan ko. Mahimbing siyang natutulog.

Oo. Simula ng dumating ako sa mansion na ‘to, dito siya natutulog sa kwarto ko. Hindi ko alam kung bakit niya ginagawa ‘yon. Dahil kahit anong sungit ko sa kaniya nitong nakalipas na araw, hindi pa rin pumapalya ang pagtulog niya dito.

Parang nasanay na nga kong siya ang nakikita ko sa bawat paggising ko sa umaga.

“Hmm...”

Ipinikit ko agad ang mga mata ko ng maramdaman kong magigising na siya. Hindi niya alam na mas nauuna akong nagigising sa kaniya. Hindi niya alam na alam kong dito siya natutulog sa kwarto ko.

“Goodmorning, Jaylord.” Narinig kong pagbati niya. Yun ang lagi kong naririnig mula sa kaniya tuwing magigising siya.

Maya-maya ay naramdaman ko ang pagtayo niya at pag-ayos niya sa kumot ko. Gusto kong dumilat. Gusto ko siyang makita. Pero nang maalala ko ang nangyari kahapon sa pagitan naming dalawa, nanatiling nakapikit ang mga mata ko.

Hanggang sa marinig ko ang pagsara ng pintuan ng kwarto ko, saka lang ako dumilat. Tinitigan ko ang kisame. Mukha niya ang nakikita ko. I sighed.

= = = = = = = =

Nagkasabay kami ni Ellaine sa paglabas ng mga kwarto namin. Nagtama ang mga mata namin. Mukha siyang walang tulog sa itsura niya pero nagawa pa rin niyang ngumiti. Ngumiti pagkatapos nang nangyari sa pagitan naming dalawa kahapon na parang wala kong sinabi sa kaniya.

“Goodmorning, Jaylord.”

Ito na naman ang pakiramdam na ‘to. Ang pakiramdam na gusto ko siyang ikulong sa mga bisig ko. Tuwing nakikita ko siya, ito lagi ang nararamdaman ko.

“Jaylord, are you still mad at me?”

Hindi ako sumagot. Oo. Tuwing nakikita ko siyang kasama si Clay, kumukulo ang dugo ko. Unang araw ko pa lang dito, napansin ko nang malapit silang dalawa ni Clay sa isa’t isa. At ang sabi sakin ni Megan, close daw talaga ang dalawa noon pa man. Hindi lang kay Clay, pati na rin kina Khalil at Chad.

Pero iba ang closeness nila ni Clay. May kakaiba.

Kailangan pa bang may hawak-kamay pa? Kailangan pa bang mag-nginitian pa sila sa mismong harap ko pa? Kailangan bang laging nakadikit si Clay sa kaniya tuwing hindi niya ko kasama dito sa mansion? Kailangan pa bang magharutan sila kapag nakatalikod ako? Bwisit! Gano’n ba talaga sila bago pa ako mawalan ng alaala? Bwisit talaga!

“Galit ka pa nga. Halata sa mukha mo.”

Napakurap ako. Saka ko lang naramdamang magkasalubong na pala ang mga kilay ko habang nakakuyom ang kamay ko.

“Sa totoo lang, dapat din akong magalit sa’yo dahil sa mga sinabi mo kahapon sakin. Pero naiintindihan ko naman. Just like what I told you yesterday, iisipin ko na lang na hindi ko narinig ang mga sinabi mo. I’m still your fiancée, Jaylord. Kahit masakit yung sinabi mong kailangan mo lang ako para makaalala ka, then fine. Dahil oras na bumalik ang buong alaala mo, gaganti ako sa’yo. One month mo uli akong liligawan. Deal?”

I sighed. “Ganyan ka ba talaga?”

Ngumiti siya. “Yap. Ganito talaga ako kung anuman yung tinutukoy mo.” Sumeryoso ang mukha niya. “I miss you.” She whispered na umabot sa pandinig ko. Pagkatapos nun ay ngumiti na uli siya. “Mag-breakfast na tayo. Let’s go.” Tumalikod na siya.

“Bakit ba gusto mo nang bumalik ang alaala ko? Dahil gusto mo nang maalala kita?”

Napalingon siya sakin. “Dahil sa’yo. Ikaw lang ang nakakaalam kung sinong nagtatangka sa buhay mo. Kaya as soon as possible, kailangan nang bumalik ng buong alaala mo.” Tuluyan na siyang humarap uli sakin. “Tuwing nagku-kwento ako ng tungkol sa buhay mo, sumasakit ang ulo mo.”

Tama siya. Dahil may mga malabong alaalang sumasagi sa isip ko. At sa pagpupumilit kong alalahaning mabuti ang mga alaalang ‘yon, kumikirot ang ulo.

“Ano na bang naaalala mo? Malabo pa rin ba?”

Sa totoo lang, siya ang laman ng mga malalabong alaala na ‘yon. Hindi ko man makita ang mukha niya, ramdam kong siya ‘yon.

At ‘yon ang dahilan kung bakit naguguluhan ako sa nararamdaman ko para sa kaniya. Hindi pa man bumabalik ang buong alaala ko, ramdam ko na gusto ko siyang protektahan ng buhay ko. Na hindi ko na kailangang kilalanin siya para pagkatiwalaan siya.

At sa tuwing kasama niya si Clay, ang mga sinasabi sakin ni Megan sakin tungkol sa dalawa. Naiinis ako sa sarili ko. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong paniwalaan. Ang nararamdaman ko o ang nakikita ko?

Para sa katulad kong walang matinong alaala. Para sa katulad kong ang daming pinagdaanan matapos kong magising na walang maalala. Para sa katulad kong hindi alam kung sino ang nagtatangka sa buhay ko.

Ang hirap.

Sobrang hirap.

“Jaylord.”

Napatingin ako kay Ellaine.

“Okay ka lang?” nag-aalalang tanong niya.

Pinagmasdan ko ang mukha niya. Anong oras ba siya natutulog? Kasalanan ko ba kung bakit hindi siya makatulog? “Sa ating dalawa, sino ba ang mukhang hindi okay?”

“Hah?”

Humakbang ako palapit sa kaniya. “Kumain na tayo.” Hinawakan ko ang kamay niya at hinila na siya dahil para siyang tuod sa kinatatayuan niya.

= = =

[ ELLAINE’s POV ]

Nandito ako sa verandah.

“Ellaine.”

Napalingon ako sa likuran ko. Papalapit si Clay sakin. “Clay, nakuha mo na yung pinapakuha ko?”

Umupo siya sa katapat kong upuan. “Ako pa.” Inilabas niya mula sa likuran niya ang isang photo album. Sa bahay pa niya kinuha ‘yon. Nagdahilan na lang siya kay mama na pinapakuha ko. Hanggang ngayon, walang alam si mama tungkol kay Jaylord.

“Thank you, Clay.” Binuklat ko ang photo album.

“Where’s Jaylord?”

“Kausap ni Lolo Ferdinand sa study room.”

“Bakit hindi ka kasama?”

I sighed. “May importante daw siyang itatanong kay Lolo.”

“Okay ka lang?”

Umangat ang tingin ko sa kaniya. “Oo naman.”

“Bakit parang pumuputla ka lalo?”

Napahawak ako sa pisngi ko. “Blush on lang ang katapat niyan.” Binalik ko ang tingin sa photo album. “Nasa’n nga pala sina Khalil?”

“Nasa tabi-tabi lang at pakalat-kalat. Si Megan?”

I sighed. “K-kasama niya.”

“Hindi ba’t sinabi ko na sa’yong wag mong iiwan si Lordy?”

“I know.” Isinara ko ang photo album at sumandal sa kinauupuan ko.

“Nag-away ba kayo kahapon?”

“Hindi.”

“Ows?”

“Hindi nga.” Hindi niya kailangang malamang pinagseselosan siya ni Jaylord. Kung selos nga ba ang tawag do’n.

Pero kaninang umaga... Napatingin ako sa kamay kong hinawakan ni Jaylord kanina. Ngayon lang niya hinawakan ang kamay ko na siya nag initiate. Nabigla ako kaya para akong tuod kanina kung hindi niya lang ako hinila.

“Sorry pero kailangan kong gawin ‘yon.”

“Anong kailangang gawin?” Bakit parang may ibang meaning ang sinabi niya?

Ngumiti siya. “Kailangan kong umalis kahapon at iwan kang ginigisa ni Lordy.”

“Okay lang. Sanay naman ako. Parang dati naman niyang ginagawa ‘yon sakin bago pa siya magka-amnesia.” Tumingala ako sa langit. “Pero yung huling sinabi niya sakin kahapon...”

“From now on, you’re not my fiancée, Ellaine. Not even my girlfriend. Wala tayong relasyon maliban sa kailangan lang kita para maalala ang dapat kong maalala. Yun lang.”

Sinadya niya man ‘yon o hindi, masakit pa ring marinig. Para niya kong binalibag mula sa mataas na floor ng building.

Nangilid ang gilid ng mga mata ko. “Ayokong maging selfish, Clay, pero gusto ko ng maalala niya ko bilang ako. Bilang si Elle.” Para bawiin niya ang mga sinabi niyang ‘yon. “Gustong-gusto ko na siyang yakapin.”

“Ellaine...” Hinawakan niya ang kamay ko na nasa ibabaw ng mesa.

“Miss na miss ko na siya, Clay...”

Matagal na katahimikan ang dumaan bago siya nagsalita.

“Hayaan mo na lang kaya siya kay Megan? Maghanap ka na lang iba! Tutal naman lagi ka niyang sinusungitan! May amnesia man siya o wala!”

Napangiwi ako sa lakas ng boses niya. “Kailangang sumigaw, Clay? Nandito lang naman ako sa harap mo. At bakit hahayaan—” May umagaw ng kamay kong hawak ni Clay. Napalingon ako sa likuran ko. “Jaylord?” Ang sama ng tingin niya kay... Hindi ko na kailangang alamin kung kanino.

Again? Parang kahapon lang ‘to, ah.

“At bakit hahayaan niya ko kay Megan, Clay? Sino ka ba para sabihin ‘yon sa kaniya?” madiing tanong ni Jaylord. “I’m her fiancé, not you.”

“Hindi ba ang sabi mo kahapon, wala na kayong relasyon. Tinapos mo na diba?”

Humarang ako sa pagitan nila dahil baka magtagpo pa ang mga kamao nila. “Tama na, okay. Hindi ninyo naman—wait!” Napatingin ako kay Clay ng marealize ang sinabi niya. “You heard it?”

Nag-peace sign lang siya bilang sagot. “Wala na kayong dalawa, Ellaine. Dapat siguro umuwi ka na sa inyo. O kaya ituloy mo na lang ang pagpunta mo sa Korea. Kung kailangan ka lang naman niya para sa alaala niya, nandito naman kami. Nandyan naman si Megan. Nahirapan ka nung mawala siya satin, bumalik nga siya, nahihirapan ka pa din. Tingnan mo nga ‘yang sarili mo, natutulog ka pa ba? And remember what I told you yesterday, Lordy? Mawawala siya sa’yo.”

Hindi ako sumagot. Hinintay ko lang na magsalita si Jaylord sa tabi ko pero wala siyang sinabi. Wala man lang siyang sinabi.

Pinilit kong ngumiti kahit nagtutubig na naman ang mga mata ko. “Masyado ka namang serious, Clay. Hindi bagay sa’yo. Ang weird mo ngayon, ah. Bakit naman ako aalis dito? Hindi lang dahil kailangan ako ni Jaylord kaya ako nandito. I need him, too. Alam ninyo ‘yan. Mas mahihirapan ako kung wala siya—ay!” Impit akong napatili nang bigla na lang akong buhatin ni Jaylord na parang sako ng bigas.

“You!”

“Because I’m your friend, Lordy.”

“Hindi pa tayo tapos.”

“Yes, Lordy.”

“Wala nga akong maalala. But one thing’s for sure. She’s my Elle.”

= = =

>>>CHAPTER 30 HERE