My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 28

CHAPTER 28

[ ELLAINE’s POV ]

Iminulat ko ang mga mata ko. Mukha ni Jaylord ang una kong nakita. Tulog pa rin siya. At ako ang laging unang nagigising sa kaniya. Just like this past few days.

“Goodmorning, Jaylord.”

Binitiwan ko ang kamay niyang hawak ko. Nag-inat ako mula sa pagkakaupo ko sa upuan. Grabe! Nakakangawit kaya. For sure, hanggang mamaya na masakit ang likuran ko. Parang kahapon lang.

Inayos ko muna ang kumot na nakapatong kay Jaylord bago tumayo at lumabas ng kwarto niya. Yes. Sa kwarto niya uli ako natulog kagabi.

Nakagawian ko na ‘yon. Mukha namang hindi niya alam dahil wala siyang binabanggit sakin. Sana. Knowing Jaylord, malakas ang pakiramdam niya tulog man siya o gising. Dati ‘yon nung wala siyang maalala. Hindi ko lang sigurado ngayon.

Pero napapansin ko naman this past days na hindi nawala ‘yon. At wala naman siyang binabanggit sa ginagawa kong pag-tulog dito sa kwarto niya kaya tahimik na lang din ako.

“Again?”

Napalingon ako sa kaliwa ko. Si Megan. And yes, dito rin siya nag-i-stay sa mansion katulad ko. Nakahalukipkip siya at nakataas ang kilay habang nakatingin sakin.

“Yes. Again. Bakit ganyan ka makatingin? Masama bang matulog sa kwarto niya?” Mas lalong tumaas ang kilay niya. “Baka hipan ng hangin ‘yang kilay mo, Megan, ikaw rin. Ang pangit tingnan no’n.”

Binaba naman niya ang kilay niya. “For sure, pasasakitin mo na naman ang ulo ni Jaylord ngayong araw. Just what like happened yesterday, the other day and other-other day.”

Kahapon kasi, magkasama kami ni Clay nang tawagin ako ni Jaylord na kasama naman si Megan. Walang emosyon ang mukha ni Jaylord at wala rin siyang binanggit nang tungkol sa nangyari nung nakaraang araw. Nagpa-kwento lang siya ng tungkol sa buhay niya ng biglang sumakit ang ulo niya.

“Dapat nga hindi ka na dumikit sa kaniya.” dagdag ni Megan.

Naalala ko ang sinabi ni Clay the other day.

”Wag mong isipin ang mga sinabi ni Megan kanina dahil hindi niya alam ang nararamdaman mo. At lalong wag mong hayaang ibang tao ang nasa tabi ni Jaylord ngayong kailangan ka niya.”

“It’s normal, Megan. Ibig lang sabihin no’n, may naaalala siya. We should be happy, right? And besides, I’m his fiancée, remember?”

“Yes, you’re his fiancée but I’m the one whom he trust. How ironic.”

“Yes, how ironic. May tiwala nga siya sa’yo pero ako naman ang kailangan niya.”

Sumama ang timpla ng mukha niya. Humakbang siya palapit sakin. “Why don’t you just leave him, Ellaine? Tutal naman, nandyan si Clay.”

Kumunot ang noo ko. “What are you talking about?”

“That you and Clay have something romantic—”

“Stop it!” pigil ko sa sasabihin pa niya. “Are you out of your mind? Clay is my friend.” madiing sabi ko. Nababaliw na ba siya para pag-isipang may relasyon kami ni Clay? Grabe ‘tong babaeng ‘to mag-isip!

“Clay is you’re friend. Yun ba talaga ang totoo?”

Napalingon ako sa likuran ko ng marinig ko ang boses na ‘yon. “Jaylord? Kanina ka pa dyan?” Gising na agad siya? Parang kalalabas ko lang ng kwarto niya, ah.

“Answer me. Magkaibigan lang ba talaga kayo ni Clay?” tanong niya habang seryosong nakatingin sakin.

Kinuyom ko ang kamao. Eto na naman kaming dalawa. Chilax lang, Ellaine, okay? Chilax. Nilingon ko si Megan na nakangisi sakin. Sinadya niyang itanong ‘yon sakin dahil nakita niya si Jaylord sa likuran ko!

“Ellaine, tinatanong kita.”

Ellaine. Gusto kong tawagin niya kong ‘Elle’ pero hindi ko naman pwedeng utusan siyang ‘yon ang itawag niya sakin.

Huminga ako ng malalim bago siya tingnan. Unti-unti akong napangiti ng may marealize ako. Tama! Bakit hindi ko napansin ‘yon? Kaya nagbago ang timpla niya nung kumakain kami ng almusal nung isang araw dahil... “Are you jealous?”

“What?”

“You’re jealous.”

“Nagtatanong lang ako.”

“Hangga’t hindi mo sinasabing nagseselos ka, hindi ko sasagutin ang tanong mo.”

“Wala kang makukuhang sagot sakin.”

Nginitian ko siya. “Wala ka ring makukuhang sagot sakin. Kaya kung ako sa’yo, sabihin mo munang nagseselos ka.”

“Ganyan ka ba talaga kakulit?”

“Yes.” Tumingkayad ako at inabot ang pisngi niya at hinalikan ‘yon. Halatang nagulat siya base sa pagkakatingin niya sakin. Maski ako, nagulat din.

This is the first time na ginawa ko ‘yon sa kaniya simula nang bumalik siya samin. Ni hindi ko na siya magawang yakapin at halikan dahil baka mabigla lang siya kapag ginawa ko ‘yon nang walang paalam. Hindi ko lang napigilan ang sarili ko ngayon dahil sa realization na nagseselos siya.

I cleared my throat. “It was just a goodmorning kiss, Jaylord. Bakit parang nagulat ka?”

Tumikhim siya. “I’m not.” Nagulat ako ng hilahin niya ang braso ko para mapalapit ako sa kaniya. “Gano’n ba talaga mag-goodmorning kiss ang fiancée ko?” Inilapit niya ang mukha niya sakin. Napatingin ako sa labi niya. At napalunok.

Nang bigla akong napalingon sa kwartong nasa tabi ni Jaylord dahil sa malakas na pagbagsak ng pintuan. Wala na si Megan sa gilid namin kaya malamang siya ang may gawa no’n.

“Ellaine.”

Bumalik ang tingin ko kay Jaylord nang tawagin niya ko.

“Can you give your fiancé a real kiss?”

“No.”

Halatang nagulat siya sa sagot ko pero bumalik din agad ang kawalang ekspresyon ng mukha niya. “Why? Because of him?”

“Because of you, Jaylord. Kung hahalikan mo ko, gusto kong kilala na ko ng isip at puso mo.” Pinagmasdan ko ang mukha niya. “Kung alam mo lang ang gusto kong gawin sa’yo ng mga oras na ‘to...”

Umatras na ako palayo sa kaniya bago ko pa magawa ang nasa isip ko. Ang yakapin siya ng mahigpit na mahigpit at sabihing miss na miss ko na siya. Dahil oras na gawin ko ‘yon, alam kong hindi ko mapipigilan ang luha ko.

“Anong gusto mong gawin?” tanong niya.

“Bilisan ninyo ngang dalawa!”

Hindi ko na siya nasagot dahil sa malakas na boses na ‘yon na nagmula kay Clay na kalalabas lang ng kwarto niya. Kasunod niya sina Chad at Khalil.

“Ano ka ba, Clay? Umagang-umaga ang ingay mo.”

“Inaantok pa ko, eh. Nanggigising ka kaagad.”

“Ano ba kayong dalawa? May kailangan pa kayong gawin, okay.” Napalingon si Clay sa gawi namin. “Gising na din pala kayo! Goodmorning, Ellaine! Goodmorning, Lordy!”

Nag-goodmorning din yung dalawa.

“Don’t call me, Lordy.” masungit na sabi ni Jaylord.

“Okay, Lordy. Hi, Ellaine! Ang ganda mo talaga sa umaga. Sana—” Hindi na niya naituloy ang sasabihin niya dahil hinila na siya nina Chad at Khalil palayo.

“Clay, pare, wag mong istorbohin ang lovebirds.”

“Hindi naman sila ibon, Khalil.”

“Ang dae mong alam. Gutom lang ‘yan.”

“Oo. At ikaw ang kakainin ko, Chad.”

Napailing na lang ako habang pinagmamasdan sila palayo. Umagang-umaga, ang tataas ng energy.

“Ganyan ba talaga sila kagulo? Nakakainis.”

Napalingon ako kay Jaylord sa sinabi niyang ‘yon habang nakatingin sa tatlo.

I cleared my throat. “Maligo ka na. Kakain pa tayo at marami pa tayong pagku-kwentuhan mamaya.”

Tumingin siya sakin. Pinagmasdan niya ko na parang may nakita siyang mali sa mukha ko.

“B-bakit?”

“May muta ka pa. Ganyan ba ang maganda sa umaga?”

“Hah?” Napahawak ako sa magkabilang mata ko para kapain ang sinasabi niyang muta ko daw. “Wala naman, ah.” Nagtanggal na kaya ako ng muta bago ako lumabas ng kwarto niya.

“Lagi ka bang sinasabihan ng gano’n ni Clay, hah?”

“Hah?” Ano daw?

“Puro hah na lang ba ang sasabihin mo?” inis na tanong niya. Hindi na ko nakasagot dahil mabilis na niyang nabuksan ang pintuan ng kwarto at pabalibag na isinara ang pintuan.

Napangiwi na lang ako sa lakas no’n.

Mas lalo siyang lumala ngayon.

= = = = = = = =

Hapon.

“Bulaga!”

“Ay kabayo!” Impit akong napatili sabay lingon sa likuran ko. “Clay naman!”

“Nagulat ka ba?” natatawang tanong niya.

“Hindi halata.” Bumunot ako ng damo at ibinato sa kaniya. Nandito ako sa likod ng mansion. Sa garden.

Umupo siya sa gilid ko. “Where’s Jaylord?”

“Sumakit ang ulo niya.” Kinuwento ko sa kaniya yung college life naming dalawa kanina ng sumakit na naman ulo niya. Lagi namang gano’n tuwing nagkukuwento ako.

“Sumakit ang ulo niya kaya iniwan mo siya.”

“Nakatulog siya kaya iniwan ko muna siya. Gusto ko pa sanang mag-stay sa kwarto niya, kaya lang baka makatulog ako.” Humikab ako.

“Natutulog ka pa ba?”

“Oo naman.” Tumuwid ako ng upo at nag-inat. “Nakakangawit nga lang matulog sa upuan. Ilang araw na kong gano’n.”

“Bakit kasi ayaw mong matulog sa tabi niya?”

“Ano ka? Ano na lang ang sasabihin niya kung magising siyang katabi niya ko? Baka mag-histerical ‘yon. Buti sana kung may naaalala siya, baka hinarass ko na siya.” natatawang sabi ko.

“I’m glad na nakakangiti ka na ngayon. Simula ng makita mo si Jaylord, bumalik na ang sigla mo. Tuwing kausap mo siya, hindi mawala-wala ang ngiti mo.”

“Yeah. Kahit napaka-moody niya tuwing kausap ko siya. And you’re right. Kahit wala siyang maalala, siya pa rin si Jaylord. That poker face, that masungit and suplado look. Hindi pa rin nawawala. Parang lumala pa nga. At naiintindihan ko kung bakit. Mahirap ang sitwasyon niya na wala siyang maalala.” Tumingala ako sa langit at napangiti. Pumikit pa ko ng umihip ang hangin.

Wala ngang maalala si Jaylord. At hindi ko man alam kung buo na ang tiwala niya sakin, hindi na mahalaga ‘yon. Basta nararamdaman kong kailangan niya ko sa tabi niya. Oo. Nararamdaman ko ‘yon sa kabila ng kasungitan at kalamigang ipinapakita niya minsan sakin.

“Gusto mo ng masahe, Ellaine?”

Napalingon ako kay Clay. Iginagalaw-galaw niya ang mga daliri niya. Napatayo ako mula sa pagkakaupo ko sa damuhan nang malamang hindi masahe ang ibibigay niya.

“Don’t you dare.” banta ko sa kaniya. Humakbang ako paatras.

Humakbang siya palapit. “Nandyan na ko, Ellaine.” nakangising sabi niya. Sinundot niya ang tagiliran ko. Ng isa pa. Ng isa pa. Ng isa pa.

“Clay!” Natatawang humakbang ako paatras. Anong trip ng lalaking ‘to?

“Nandyan na ko!”

“Isa lang, babatukan na—ay!” May kung anong nabangga ako sa likuran ko. At hindi ‘yon bato o puno. Ramdam kong tao ‘yon. Lumingon ako sa likuran ko. Hindi maipinta ang mukha ng taong nakita ko habang nakatingin siya unahan niya.

“Gising ka na pala.”

“Oo.” malamig niyang sagot sakin. Dahan-dahan siyang tumingin sakin. At kung tingnan niya ko, parang may nagawa na naman akong mali. Oh! Naabutan niya kaming dalawa ni Clay! Iniisip na naman niyang...

Lumingon ako kay Clay. Pinanlakihan ko siya ng mata. Magpaliwanag ka sa kaniyang bruho ka! Sigaw ko sa isip ko.

“I’m out of here. May gagawin pa ako. Bye, Lordy!”

“Don’t talk to me. And don’t call me that way.” may diing sabi ni Jaylord nang tingnan niya si Clay.

Lumapit naman si Clay kay Jaylord at may kung anong ibinulong. Umatras din agad siya. “Bye, Ellaine! See you around!” Wala na kong nagawa dahil mabilis na siyang umeskapo.

Mahabang katahimikan ang namagitan samin ni Jaylord. Nakatingin siya sakin. Nakatingin din ako sa kaniya. Masama pa rin ang timpla ng mukha niya.

“Ano ba talagang gagawin ko sa’yo?”

“Jaylord...”

“Ano nga bang dapat kong isipin sa inyo ni Clay? Alam mo bang sa sitwasyon ko ngayon, mahalaga sakin ang salitang tiwala. I wanted to trust you, Ellaine. Pero sa pinapakita mo, hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong paniwalaan. Ang nararamdaman ko o ang nakikita ng mga mata ko.”

“You’re the only man—” Hinawakan niya ang braso ko.

“Don’t say that.” madiing sabi niya. “Dahil ba wala akong maalala, kaya pinapaikot ninyo ko?”

“Hindi totoo ‘yan! Bakit ba ayaw mong maniwala sakin?”

“Kung alam mo lang ang nararamdaman ko kapag nasa tabi kita. At dahil sa pesteng pakiramdam na ‘to, wala na nga akong maalala, pinagmumukha mo pa kong tanga!”

“Jaylord naman...” Nangilid ang gilid ng mga mata ko.

Binitiwan niya ang braso ko. “From now on, you’re not my fiancée, Ellaine. Not even my girlfriend. Wala tayong relasyon maliban sa kailangan lang kita para maalala ang dapat kong maalala. Yun lang.”

Tinakpan ko ang tenga ko kasabay ng pagpikit ng mga mata ko. “No! Iisipin ko na lang na hindi ko narinig ang mga sinabi mo kahit rinig na rinig ko...” At bago pa niya makita ang pagpatak ng luha ko, tumakbo na ko palayo sa kaniya.

“Wala tayong relasyon maliban sa kailangan lang kita para maalala ang dapat kong maalala. Yun lang.”

Pinunasan ko ang pisngi ko.

He didn’t mean it.

Kaya kailangan ko siyang intindihin.

Kahit masakit.

= = =

>>>CHAPTER 29 HERE