KontraBIDA : Chapter 10

CHAPTER 10

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

“Trixie!” Nakita ko siyang naglalakad papunta ng canteen.

Nilingon niya ko. Tabingi ang ngiti niya. “Hi, girl!”

“Hi your face! Bakit pinabayaan mo ako nung Friday, hah?”

“You know him naman, right?”

“I don’t know him, okay!”

“But his the one who helped you nung mapilayan ka, right?”

“Yes, he helped me but I don’t know him. Hindi ko nga matandaan ang pangalan ng unggoy na ‘yon.”

“Pero siya ang first kiss mo.”

Pinanlakihan ko siya ng mga mata. “Trixie! Kukurutin na talaga kita!”

“Sorry, girl. Pa’no ba ‘yan? Tuloy pa ba ang susunod nating plano?”

Humalukipkip ako. “Of course.”

“Hindi ka ba nadadala? Muntik ka na ngang malunod, right? Why don’t you just find another guy. Madami—”

“Si Warren ang gusto ko.”

“You like him lang. Hindi mo siya love.”

“Mahal ko siya.”

“Sorry, girl. Hindi na kita matutulungan this time. Natakot ako for you last friday. Akala ko…”

“Akala mo mamamatay na ‘ko? Don’t worry, ang mga masasamang damo, matagal pang mamatay.”

“You’re not that bad.”

“Yeah right. Kung ayaw mo na kong tulungan, bahala ka.”

“I can help you.”

Napalingon ako sa sumingit na ‘yon. Tumaas ang kilay ko.

= = =

( Marky Corpuz’s POV )

Papunta ako ng canteen ng matanaw ko si Janiyah at ang laging kasama niya. Trixie ata ang pagkakatanda kong pangalan no’n. Nagtago ako sa isang puno at pinakinggan ang pinag-uusapan nila.

“But his the one who helped you nung mapilayan ka, right?” sabi ni Trixie.

Ako ang pinag-uusapan nila?

“Yes, he helped me but I don’t know him. Hindi ko nga matandaan ang pangalan ng unggoy na ‘yon.” sagot ni Janiyah.

Napailing na lang ako. Tinulungan ko na siya’t lahat-lahat. Sinipon pa ko nung Friday dahil sa pagkababad ko sa damit kong basa ng dahil sa kaniya, tapos hindi niya alam ang pangalan ko. Unggoy pa talaga ang tinawag sa’kin.

“Pero siya ang first kiss mo.”

“Trixie! Kukurutin na talaga kita!”

Ako ang first kiss niya? Sa totoo lang, inasar ko lang siya nung sinabi kong ako first kiss niya. Hindi ko naman alam na...

Napangiti na lang ako.

“Sorry, girl. Pa’no ba ‘yan? Tuloy pa ba ang susunod nating plano?”

“Of course.”

Kumunot ang noo ko. Ano na namang plano?

“Hindi ka ba nadadala? Muntik ka na ngang malunod, right? Why don’t you just find another guy. Madami—”

“Si Warren ang gusto ko.”

“You like him lang. Hindi mo siya love.”

“Mahal ko siya.”

Hindi mo siya mahal, Janiyah. Hindi mo siya pwedeng mahalin.

“Sorry, girl. Hindi na kita matutulungan this time. Natakot ako for you last friday. Akala ko…”

“Akala mo mamamatay na ‘ko? Don’t worry, ang mga masasamang damo, matagal pang mamatay.”

“You’re not that bad.”

“Yeah right. Kung ayaw mo na kong tulungan, bahala ka.”

I sighed. I need to do something. Baka sa susunod na plano niya, mas lalo siyang mapahamak sa gagawin niya. And I can’t allow that to happen again.

Lumabas na ko sa pinagtataguan ko. “I can help you.”

Kahit wala pa akong naiisip na gagawin para matulungan siya. Dahil wala naman talaga akong balak na tulungan siya para mapalapit siya kay Warren. Tutulungan ko lang siyang magising sa katotohanan na nakalaan na sa iba si Warren.

Napalingon sakin si Janiyah. Tumaas ang kilay niya nang makita ako. Her normal reaction. Siguro, may tungkod na nakatukod sa mga kilay niya kaya laging nakataas ‘yon. O baka nahanginan na.

“Wala ka bang manners? Sumasabat ka sa usapan ng may usapan.”

“Alam mo—”

“Trixie!” Sino bang na epal ‘yon? Nagsasalita pa ako, eh. Nilingon ko ang pinagmulan ng malakas na boses na ‘yon. Isang matangkad na lalaki ang nakita kong nakatayo di-kalayuan samin.

“Sige, girl. See you na lang later. May tutulong naman pala sa’yo. May gagawin pa kasi kami ni Steven.” paalam ni Trixie kay Janiyah.

“Trixie!” tawag uli ng lalaki.

“Wait lang naman!” Nilingon ako ni Trixie at tiningnang mabuti. “You know what? I think I saw you somewhere, except last Friday, hah. I just don’t remember where and when.”

Ngumiti na lang ako at hindi na nag-comment pa. Matagal na kasi ‘yon kaya hindi na siguro niya matandaan.

“Trixie! Bahala ka!” Iniwan na siya ng lalaki.

“Girl, baboosh na! Iniwan na ko ni sungit.” baling niya kay Janiyah. Hinabol na niya ang lalaking tumawag sa kaniya. Hindi siya pinansin ni Janiyah dahil nakatutok ang atensyon ng huli sakin.

“You want to help me, right?”

“Ah, oo.”

Ngumiti siya. Yung ngiti ng mga kontrabidang nakikita ko sa mga teledramang pinapanood ng mommy ko. ”How can you help me?”

Pa’no nga ba? Isip-isip, Marky. “Pagselosin mo siya.”

Kumunot ang noo niya pero ilang saglit lang ay ngumiti na uli siya. Malapad na ngiti. “You know what, may utak ka din pala.”

“What? Anong akala mo sa’kin? Bobo? FYI, lagi akong nasa top simula preschool until now.”

“Ako din. Gusto mo paramihan pa tayo ng medals, eh.”

Seryoso ba siya? “Wag na, baka matalo ka pa.”

Tinaasan niya ko ng kilay. “Natatakot ka lang kamo.”

“Kanino? Sa’yo? Hah! Mangarap ka ng gising.”

“Hindi ko na kailangang mangarap. Dahil mayaman ako, makukuha ko ang gusto ko.”

“Yun ang akala mo. May isang bagay kang hindi mo kailanman man makukuha.”

“Ano naman, aber?”

“Hindi ano, kundi sino.”

“Sino nga?”

Ngumisi ako. “Si Warren.”

“Makukuha ko siya. Kaya nga tutulungan mo ako, eh. Kailan natin sisimulan?”

“Simulan ang ano?”

“Ang pagselosin si Warren.”

Shit! Bakit naman kasi ‘yon pa ang sinabi ko sa kaniya? Pero teka... Napangiti ako. Tama lang ‘yon para mabantayan ko siyang maigi. At hindi na siya makagawa ng mga kalokohan. Tama. Ang talino mo talaga, Marky!

“Anong ngini-ngiti mo diyang unggoy ka?!”

“It’s Marky. Marky Corpuz. Never forget my name, okay.”

Kumunot ang noo niya. “At bakit naman? Ginto ba ang pangalan mo para alalahanin ko?”

“Okay. Maghanap ka ng ibang tutulong sa’yo.” Tinalikuran ko siya.

“Wait!”

Napangiti ako. Pero inalis ko din ang ngiti ko nang humarap uli sa kaniya. Tumikhim ako. “Bakit?”

“Okay, Marky.”

Napangiti ako. “Bakit ayaw mong humingi ng tulong sa iba? ‘Di ba asar ka sa’kin? Sobrang asar na asar.”

“Ayoko sa kanila.”

“Bakit?”

“Because I don’t want to. Baka isipin nila, kaibigan na ang turing ko sa kanila. Baka gamitin lang nila ako para sa mga gusto nila.”

“Eh, ako?”

Tiningnan niya ko mula ulo hanggang paa. “Kasi alam ko namang wala kang gusto sa’kin. Teka, wala ba talaga?”

“Ang lakas naman ng bilib mo sa sarili mo. Isang malaking wala ang sagot ko.”

“Buti naman. Alam kong asar ka din sa’kin dahil ikaw lang ang kumakalaban sa’kin, kaya alam kong wala kang hidden agenda sa pagtulong sa’kin. Teka, why do you want to help me?”

“Ayoko lang sa mga babaeng bulag sa nakikita nila. Gusto kong patunayan sa’yo na wala kang pag-asa kay Warren. Walang-wala.”

Ngumisi lang siya. “Ito ang itaga mo sa mga utak ng estudyante dito. Magiging kami ni Warren. Kami lang.”

“Hindi, Janiyah. Hinding-hindi.” Tinalikuran ko na siya. Bahala siyang mangarap ng gising.

“Hoy! Nawiwili ka na, hah! Don’t turn your back at me!”

Nilingon ko siya. “See you around, Janiyah!” Sabay saludo sa kaniya.

= = = = = = = =

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

“You will make Warren jealous?” tanong ni Trixie. Actually, that was the third time na tinanong niya ‘yon.

“Oo nga. Paulit-ulit ka.” Nandito kaming dalawa sa canteen.

“And that guy, your saviour, ang tutulong sa’yo?”

Tiningnan ko siya. “Trixie, pwede ba? Wag kang paulit-ulit.”

Nag-peace sign siya sakin. “Sorry.”

Hindi na ko umimik at itinutok ang buong atensyon ko sa binabasa kong article na sinulat ni Trixie tungkol kay Warren. Kanina lang inilibas ang January issue ng campus journal namin.

Infairness. Magaling naman palang magsulat si Trixie. Pero bakit ang bababa ng grades niya? Ang sabi niya sakin, wala daw siyang gana dahil hindi niya gusto ang course niyang Journalism. Pero bakit nalaman ko mula sa kaniya na nag-member siya sa campus journal org?

“Trixie, akin na lang tong copy mo. Just get your own.”

“Okay.”

Sumubo ako ng ice cream na inorder ko bago pinagpatuloy ang pagbabasa ko. Nando’n na ko sa part na tinanong ni Trixie kung anong gusto ni Steven sa isang babae. Mabait at simple.

Hmm... Mabait naman ako. Kapag walang topak. Kaya ko ding maging simple. Pero teka. Kumunot ang noo ko sa sunod kong nabasa. He’s single pero taken na ang puso niya? Nino?

Madiin kong pinikit ang mga mata ko dahil sa inis na naramdaman ko. Kailangan ko pa bang tanungin kung sino ‘yon?

Inis na nilukot ko ang journal na hawak ko.

“Janiyah naman!” Kinuha ni Trixie sakin ang journal.

“Bakit ba kasi tinanong mo pa siya tungkol sa status ng lovelife niya?” inis na tanong ko sa kaniya.

“Anong masama do’n? Most of the girls here sa campus, gustong malaman ang status ng lovelife niya. And he’s not taken. But his heart is. He’s so sweet, Janiyah. Who’s that lucky girl kaya?”

“Shut up!” madiing sabi ko.

“Hindi kaya ikaw?”

Nawala ang busangot ng mukha ko dahil sa sinabi niya. “You think so?”

“Maybe. Ayaw kitang paasahin but the point is, he’s the only guy na nakipaglapit sa’yo dito sa campus. Oh! They’re two na pala. Your saviour is the other one.”

Hindi ko pinansin ang huling sinabi niya. “So, you think that Warren likes me, too?”

“I think so. What was his reason ba kaya siya nakipag-close sa’yo? Wala naman siyang hidden agenda, right?”

“Wala.” And I’m very sure about that.

“So maybe he likes you, too. But there’s a problem, girl. That Janine girl.”

“I know. Wag mo nang ipaalala.” Last year pa sakin sinabi ni Warren na gusto niya si Janine. Pwedeng nagbago na ‘yon. Tama. People change. And feelings do change, too.

“Okay.” nakangiting sabi niya. “Are you happy na ba? You’re not badtrip na with my article? Pinaghirapan ko pa naman ‘yan, girl. My prof liked it, too. As well as my dean na pinuri ako for the very first time.”

Tiningnan ko siya ng seryoso. “You’re not lying when you told me na he likes me, right? Ayoko nang inuuto ako.”

“I’m not lying. I only based that with my own observation. But you should know also his true feelings for you. And your savior will help you.”

I rolled my eyes. “I know.” Lumipad ang tingin ko sa entrance ng canteen. I saw Steven looking at our side. “Yung jowa mo.”

Napalingon si Trixie sa tinitingnan ko. “Hmp! He’s not my jowa!” Sunod-sunod siyang sumubo ng ice cream niya.

“War?”

“Eh, kasi naman siya. He shouted at me kanina. Tama ba’yon?”

“Anong bago do’n? Lagi naman siyang nakasigaw when it comes to you.” Bakit ba kasi siya nagta-tiyaga kay Steven?

“Yeah. Pero nakakapuno na kasi. Hindi lang ako kaagad nakasunod sa kaniya kasi kausap ko kayo ng saviour mo, galit na agad siya.”

“Suko ka na niyan?”

Todo ang iling niya. “Ofcourse not.”

I grinned. “Trixie.”

“What?”

“He’s coming here.”

“What?” Lumingon siya sa entrance. “Hindi naman, girl. Palabas nga siya.”

Ang sarap niyang pagtripan. “Bakit parang nanghinayang ka?”

“Of course not.” Nag-ring ang phone niya. Tiningnan lang niya ‘yon.

“Who’s calling?” tanong ko.

“Si sungit.”

“Why don’t you answer it?”

“Ayaw.”

Ilang saglit ang lumipas nang tumayo na siya.

“I’m going lang sa rest room, girl.”

I rolled my eyes. “Ang sabihin mo, pupuntahan mo lang si Steven.”

“Of course not.”

“Arte mo! Umalis ka na nga.”

“Hindi ko siya pupuntahan. Baboosh, girl! See you later.” Umalis na siya at lumabas ng canteen.

Hay, ako na namang mag-isa. So, what? Sanay naman na ako.

Napatingin ako sa mga estudyanteng nasa canteen. Para kasing may nakatitig sakin. Nahagip ng mga mata ko ang Charlie’s devils. Nahuli ko silang nakatingin sakin. Tinaasan ko sila ng kilay.

Sumubo ako ng ice cream nang mapatingin ako sa babaeng nasa kabilang table. Kumakain siya ng banana cue. At gusto ko din no’n. Tumayo ako at iniwan ang icecream sa table ko. Wala naman sigurong gagalaw no’n. Takot lang nila sakin.

Pumila ako. Oo. Pumila ako at hindi sumingit. Hindi naman kasi ako nagmamadali. Pero kapag nagmamadali ako, wala akong pakialam sa mga nakapila at sumisingit na lang sa unahan.

I own this school. I can do whatever I want.

= = =

>>>CHAPTER 11 HERE