My Last Rose Sequel : My First, My Last - Chapter 7

CHAPTER 7

“LoveSomnia”

[ ELLAINE’s POV ]

“Ano? Masarap ba?”

“Hindi. Pero pwede na ring pagtiyagaan ng mga katulad kong gutom.” sagot ko sa tanong ni Jaylord.

Binitawan niya ang kutsara niya. At humalukipkip. “Umorder na lang tayo.” Akmang kukunin niya ang plato ko ng ilayo ko ‘yon.

Nginitian ko siya. “Joke lang. Masarap kaya.”

“Talaga?”

Sunod-sunod akong tumango. “Yap, yap.” Sumubo ako ng ulam. “Parang yung mga kinakain ko sa carinderia.”

“Ellaine.”

Sumubo pa ko ng isa. “Pero infairness, ah. Nag-level up ang lasa ng luto mo. Yung iba kasing kinakain ko sa carinderia, walang lasa.”

“Kung pipintasan mo lang—” Pinisil ko ang pisngi.

“Joke lang ulit, honey.” natatawa kong sabi. Masarap naman talaga. Mas masarap pa do’n sa mga sa ulam sa mga carinderia.

Napailing na lang siya. “Ang hirap mong gutumin.” Nagsimula na ulit siyang kumain.

“Mahirap talaga.” Inilapit ko sa kaniya ang kutsara ko. “Say, ah...”

Hindi ko na siya kailangang pilitin dahil isinubo agad niya ‘yon. Gano’n din ang ginawa niya sakin. Sinubuan din niya ko. Ang sweet namin noh? Hahaha!

Dito lang kasi namin sa condo nagagawa ‘yan o kaya sa penthouse. Ang dami kasing matang nakatingin samin nang minsang magsabay kaming kumain sa cafeteria nung bago pa lang akong pasok nun sa NPC. At ‘yon ang ayaw ni Jaylord. Hindi ko nga siya napigilan no’n ng sitahin niya ang mga taong nakatingin samin. Simpleng, “Why are you, guys, staring at us? Gusto ninyo bang maki-share ng table?” sabay usad niya no’n. “You’re free to do it.” Sunod-sunod lang na umiling ang mga taong kasabayan naming kumain.

Kaya nga simula no’n, either sa penthouse kami kakain o kasabay ko sina Charie at Drenz sa cafeteria. Hindi naman kami laging sabay na kumain ni Jaylord, minsan kasi sa office na siya kumakain kapag busy siya. Hinahatidan na lang siya ng pagkain ni Chad.

“Elle.”

Napalingon ako kay Jaylord. “What?”

Umangat lang ang kamay niya papunta sa labi ko at may kung anong tinanggal. “Ang kalat mong kumain.” he said.

“Ikaw din naman, ah.” Tinuro ko ang labi niya.

“Saan?”

“Sa kaliwa.”

Kumuha siya ng tissue at pinunasan ang bibig niya. “Wala naman, ah.” sabi niya ng tingnan niya ang tissue.

“Wala na. Lumipad na, eh.”

Napangiti na lang siya. “Ang kulit.”

Narinig kong nag-ring ang phone ko. Tumayo ako at kinuha ang phone ko sa sala. Kumunot ang noo ko. Si Drenz? Bakit kaya? Sinagot ko ang tawag.

“Hi, Drenz! Bakit ka tumawag? May problema ba? Inaway ka ba ni Charie? O ikaw ang nang-away kay Charie?” sunod-sunod kong tanong.

“Ellaine, ang mama mo ‘to. Nandito si Drenz sa bahay. May kukunin daw na files sa laptop mo. Anong password ng laptop mo?”

Bago ko pa nasagot ang tanong ni mama ay nawala na sa kamay ko ang phone ko. Paglingon ko, hawak na ‘yon ni Jaylord. Hindi ko na siya napigilan dahil nagsalita agad siya.

“It’s Jaylord. Day-off ni Ellaine ngayon. Kung tungkol sa trabaho ang dahilan kung bakit ka tumawag, bukas ninyo na lang pag-usapan. Nakakaistorbo—” Bigla siyang napahinto. “Tita Julia?” Halatang nagulat siya. Sabay tingin niya sakin. Nang matalim. Itinaas niya ang hintuturo niya at tinuro ako na parang nagsasabing lagot ako sa kaniya. Umiling ako. Wala naman akong kasalanan, ah. Bakit niya kasi inagaw yung phone? “I’m so sorry, Tita Julia. I thought officemate niya yung tumawag sa kaniya dahil yun ang narinig kong sinabi niya kanina.” Pause. “Kumakain lang po kami. Itatanong ko po sa kaniya.” Inilayo niya ang phone sa tenga niya. “Your laptop’s password? Maya ka sakin.”

I just smiled. “Your name.”

Ibinalik niya ang phone sa tenga niya. “Your name, Tita.” Pause. “Po? Hindi po. Your name po.” Kumunot ang noo ni Jaylord. Parang hindi sila nagkakaintindihan ni mama.

Natawa ako. Tiningnan niya ko ng masama. “Ako na ngang kakausap.” Kinuha ko ang phone sa kaniya at kinausap si mama. “Ma, si Ellaine na ‘to.”

“Ano ba talagang password? Ang sabi ni Jaylord ‘your name’ daw. Name ko ba? Edi, Julia? Ang sweet naman ng anak ko. Ako pa talaga ang password niya.”

“Hindi, Ma.” natatawang sabi ko.

“Hindi ba? Ano nga?”

Tiningnan ko si Jaylord. “Jaylord po. Name niya. Yun ang password ng laptop ko.” Nagbago ang timpla ng mukha niya. Nawala na ang pagkakasalubong ng kilay niya kanina. Pero naging poker face na ang mukha niya. “Ang slow ninyo naman po kasing dalawa.”

“Ellaine!” chorus na sabi ni mama at Jaylord.

Natawa na naman ako. “Nagkasabay pa talaga kayo ni Jaylord, Ma.” natatawang sabi ko.

“Ewan ko sa’yong bata ka. Sige na. Ba-bye na.”

“Sige, Ma! Love you!” Nilapag ko sa couch ang phone ko. “Kain na tayo.” nakangiting aya ko kay Jaylord. Humakbang na ko ng humarang siya. “Bakit?”

“Wala ka bang sasabihin?”

“Anong sasabihin?” balik tanong ko. “Ah! Na ikaw ang password ko?”

“Bakit kasi pangalan no’n ang binanggit mo? Nakakahiya sa mama mo.”

“Ni Drenz? Akala ko siya, eh. Nakitawag lang pala si mama sa kaniya. Teka lang...” Humalukipkip ako. “Why do I have this feeling na ayaw mo sa kaibigan ko na ‘yon?”

“Ilang beses mo ng natanong ‘yan at nasagot ko na ‘yan.” Tumalikod na siya.

Sumunod ako sa kaniya. “Dahil hindi mo siya feel. Mabait naman siya, ah. May topak nga lang. Para nga siyang si Emjhay, eh. Si Emjhay nga, nakasundo mo. Makakasundo mo rin si Drenz for sure.”

“Hindi kita pinipigilang makipag-kaibigan sa iba. Kaya wag mo kong piliting makipagkaibigan sa mga taong hindi ko gusto.”

“Pero—”

“End of discussion!”

Napahinto ako sa paghakbang sa sinabi niya. Ito minsan ang ayaw ko sa kaniya, eh. Kapag sinabi niyang tapos na ang usapan. Tapos na. Ako naman ‘to kasing si makulit. Para namang hindi ko siya kilala. Alam ko namang hindi siya yung taong mahilig makipag-kaibigan. Oo. Nakikisama siya sa ibang taong tulad niyang nasa loob ng business world. Pero sina Chad, Khalil at Clay lang ang masasabi kong kaibigan niya. Isama na rin sina Pearl at Emjhay. Lima lang. Sobrang dami. May nakalimutan pa pala ako. Ang mga ka-brod niya dati sa Donaghy Shere. Madami din pala kahit paano. Napabuntong-hininga na lang ako habang nakatingin sa likuran niya.

Napansin siguro niyang hindi na ko nakasunod sa kaniya kaya napalingon siya sakin. Saglit siyang natigilan habang nakatingin sakin. Napailing siya. At napakamot ng batok niya. Humakbang siya palapit sakin at niyakap ako. “I’m sorry.” Mukhang napansin niya ang reaksyon ng mukha ko. “What I mean is, kumain na tayo kaya wag na nating pag-usapan ‘yon.”

Minsan na kasi naming napag-awayan ‘yang way niya para wag na kong mangulit pa. Para naman kasi kaming nasa meeting o klase kapag sinasabi niya ‘yon. At siya ang boss o teacher. At ako, employee o estudyante. Na pag sinabing tumahimik, tumahimik na lang.

“Okay lang.” sagot ko. Napangiti na rin ako.

Ito naman ang gusto ko sa kaniya. Sensitive siya lagi sa nararamdaman ko. Hindi ko na kailangang magsalita para malaman niya. Sa tagal naming magkasama simula pagkabata namin, nababasa na namin ang iniisip at nararamdaman ng isa’t isa. Pero minsan talaga, nahihirapan din akong basahin ang iniisip niya lalo na pag poker face siya.

= = = = = = = =

“Honey, tulog ka na?” Hindi ako nakarinig ng sagot mula kay Jaylord. Sinilip ko siya sa baba ng kama. Nakahiga siya sa comforter. Nakapatong ang isang braso niya sa ibabaw ng mga mata niya kaya hindi ko makita kung nakapikit ba siya o hindi. Saka madilim rin, eh. Konting liwanag lang ang nilalabas ng lampshade. Kinalabit ko siya. “Jaylord! Yuhoo!”

“Ellaine.”

Napangiti ako. “Hindi ako makatulog.”

“Nakatulog na ko.”

“Ows? Bakit gising ka pa?”

“Dahil ginising mo ko.”

“Pero hindi talaga ko makatulog.”

“Dahil habang nanonood tayo kanina ng movie, unang palabas pa lang, tinulugan mo na hanggang sa matapos.”

“Nakakaantok ka kasing unan.”

Hinilot niya ang braso niya. “Sumakit ang braso ko sa’yo.”

“Sorry.” Nagpangalumbaba ako sa kama habang nakatingin sa kaniya. Humikab siya. “Inaantok ka na talaga noh?”

Pumikit siya. “It’s almost eleven pm, Elle. Maaga pa ang flight namin ni lolo bukas.”

“Sige na nga. Matulog ka na.” Umayos ako ng pagkakahiga sa kama.

Hindi na ako nakarinig nang sagot mula sa kaniya. Napabuntong-hininga ako. Gusto kong matulog, pero hindi ako makatulog. May times naman na kahit hindi ako inaantok, makakatulog pa rin ako kapag pinikit ko ang mata ko. Inaatake na naman ako ng...

“Insomnia?”

Napalingon ako kay Jaylord ng magsalita siya. At nabasa niya ang nasa isip ko. “Oo.” sagot ko. Bumangon siya at walang salitang lumipat sa tabi ko. Napangiti ako. Umunan ako sa braso niya at niyakap siya. Tinapik-tapik naman niya ng marahan ang braso kong nakayakap sa kaniya.

Kapag kasi may insomnia ako, tatabi ako kay mama at tatapikin niya ang braso ko para makatulog ako. Minsan umi-epekto. Pero minsan, hindi talaga hanggang sa makatulog na si mama sa pagtapik sakin. At ako, dilat ang mata ko at nagbibilang ng tupa.

“Naalala ko nung atakihin ka dito ng insomnia mo. Nakatulog na ko sa comforter no’n. At ikaw, inatake mo yung mga stock kong chocolates sa ref. Kinabukasan, sumakit ang ngipin mo.”

I smiled. “Ibibigay mo naman talaga sakin ‘yon diba? Kaya kinain ko na.”

“Hindi ka ba nagsasawa sa chocolates? Simula pagkabata natin, kumakain ka na no’n.”

“Hindi.” Tiningala ko siya. “Ikaw, Jaylord? Hindi ka ba nagsasawa sakin? Biruin mo twenty three years of your life ako ang nakasama mo. Hindi ka ba nagsasawa sa mga kakulitan ko, pakikialam ko, at katigasan ng ulo ko?”

Tiningnan niya ko. “Ikaw, Elle? Hindi ka rin ba nagsasawa sakin? Twenty three years of your life ako ang nakasama mo. Hindi ka ba nagsasawa sa mga panenermon ko, kasungitan ko, at pagbabantay ko sa’yo?”

I pouted. “Binalik mo lang yung tanong ko, eh.” Tinapik ko ang pisngi niya. “Sagutin mo na.”

Ngumiti lang siya. Akala ko sasagutin na niya pero iba ang sinabi niya, “Matulog na tayo.”

“Hindi nga ako makatulog. Ang kulit naman nito.”

Pumikit na siya. “Matutulog na ko.”

“Bahala ka dyan.” Inalis ko ang pagkakayakap sa kaniya. Siya naman ang yumakap sakin.

“Sasagutin ko ‘yang tanong mo pagbalik ko from our business trip. Ikaw? Anong sagot mo?”

“Ayoko nga. Unfair naman no’n. Sasagutin ko din pagbalik mo para quits tayo.”

He chuckled. “Okay.” Hinaplos ng kamay niya, kung sa’ng braso ako nakaunan, ang ulo ko. Pumikit na rin ako at sumiksik sa kaniya. Ilang minuto ang lumipas ng maramdaman kong hindi na niya hinahaplos ang ulo ko. Napangiti ako ng maramdaman ko ang malalim na pag-hinga niya. Nakatulog na agad siya.

Tiningala ko siya. Gamit ang hintuturo ko, pinasadahan ko ang noo niya, ang noo niyang hobby na ang pagkunot. Ang kilay niyang hobby na ang magsalubong. Ang mata niyang hobby na ang tumingin ng matalim. Ang ilong niyang hobby na ang lumukot. Ang labi niyang hobby na ang magdikit ng madiin pag nagagalit. At ang mukha niya. Ang mukha niyang madalas sa madalas ay walang ekspresyon kang mababasa. Pero hindi ibig sabihin no’n, wala siyang nararamdaman na kahit na ano. Sadyang alam lang niya kung kailan niya dapat ipakita ang mga ‘yon. At ako ang taong laging nakakakita no’n.

Napangiti ako.

Hindi ko na hihintaying bumalik siya. Dahil ngayon pa lang, makukuha na niya ang sagot ko. Inilapit ko ang bibig ko sa tenga niya. “Hindi ako magsasawang makasama ka. I just finished spending my twenty three years of life with you. And I still want to spend my next twenty three years, and the next coming years with you.” I kissed his cheek as I closed my eyes. “I love you, Jaylord...”

= = =

>>>CHAPTER 8 HERE