“Linking Us Together”
[ ELLAINE’s POV ]
After
three months...
“Ano ba ‘yan! Bakit
di ko maabot?” Pilit kong inaabot ang zipper sa
likuran ko para maisara ang gown na isinuot ko. “Hay... dapat talaga may katulong ako sa
pagsuot nito, eh.” Sumuko na ko
at hakbang huhubadin na ang gown ng may maramdaman akong kamay sa likuran ko at
isinara ang zipper sa likuran ko. Mabilis akong napalingon sa likuran ko.
“Jaylord!” Napahawak ako sa dibdib ko. “Kinabahan
naman ako sa’yo.” Pinasadahan lang niya kong tingin. Nanlaki ang
mata ko. Mabilis kong hinila ang kumot sa kama at ibinalot sa katawan ko. “Nakakainis ka!
Hindi mo pa dapat makitang suot ko ‘to! Teka! Anong ginagawa mo dito? At paano
mong nalaman ang room ko dito sa hotel?”
Nagkibit-balikat
siya. “I
have my ways.” Prenteng umupo siya sa gilid ng kama. “Wala kong
magawa sa condo kaya naisipan kong dumaan dito.”
“Walang magawa? All
the way from your condo hanggang dito sa hotel? Dumaan ka lang? Naku! Patay
tayo nito kay Pearl!” Nagpalakad-lakad ako sa harap niya.
Kagat ko ang daliri ko. “Umalis lang siya saglit para makipagkita kay Emjhay.
Mamaya, nandito na ‘yon.” Two weeks ago ng umuwi ng Pilipinas ang
dalawa para sa wedding namin ni Jaylord.
“So?”
Hinawakan niya ang kamay ko. Napahinto ako sa paglalakad. “Excited ka na ba bukas kaya sinuot mo na
‘yang gown mo?” tanong niya habang nakatingin sa gown ko. Saka ko
lang na-realize na nahulog na ang kumot na ibinalot ko sa katawan ko.
I
pouted. “Nakakainis
ka.”
“At bakit?”
“Wala na. Nakita mo
nang suot ko ‘to. Hindi ka na excited na makita akong suot ko ‘to bukas.”
He
chuckled. Hinila niya ko paupo sa tabi niya. “Bakit ba kasi sinuot mo ‘yan? Hindi mo
natatandaan ang bilin sa’yo ng mama mo, nila lola at lalong-lalo na ang
bestfriend mo na wag mong suutin at sukatin ‘yan bago ang araw ng kasal natin?”
“Dahil baka hindi
matuloy ang kasal natin? Eh, ikaw bakit ka pumunta dito? Hindi tayo pwedeng
magkita diba?”
“Para namang
papayagan kong hindi matuloy ang kasal natin bukas.”
Hinawakan niya ang kamay ko at sumandal sa balikat ko. Na ikinagulat ko. Hindi
naman niya dating ginagawa’yon. Ako ang mahilig sumandal sa balikat niya.
“Something’s wrong?”
Matagal
bago siya sumagot. “I’m just happy.”
Napangiti
ako. “Me,
too. Biruin mo ikakasal na tayo bukas.”
“Ikakasal na tayo.”
ulit niya.
Nang
silipin ko ang mukha niya, nakita kong nakangiti siya. Umangat ang kamay ko
papunta sa gilid ng labi niya. Napaangat ang tingin niya sakin. Umangat ang
kamay niya papunta sa pisngi ko. Hinaplos niya ‘yon. Umalis siya ng
pagkakasandal sa balikat ko habang lumalapit ang mukha niya sakin. Hanggang sa
magtagpo ang mga labi namin. He kissed me, slowly. Hanggang sa unting-unting
lumalim ang halik niya.
“Jaylord...”
sambit ko ng saglit na maghiwalay ang mga labi namin.
“Shhh...”
He claimed my lips once again. This time, more passionate. Hanggang saramdaman
ko ang kamay niya sa likuran ko.
“Jaylord...”
“Wala kong gagawin,
okay.” Mukha nahulaan niya ang nasa isip ko.
“You’re kissing—”
Pinigilan ng halik niya ang sasabihin ko.
“Hindi ko gagawin
ang iniisip mo.” bulong niya ng iwan niya ang labi ko. “Nakapaghintay
ako ng matagal. I can wait until tomorrow comes.” He said huskily.
Hanggang sa bumaba ang halik niya sa leeg ko. “Just let me kiss you...”
Bumalik ang labi niya sa labi ko. “Until my heart contents.” He said against my
lips.
“Sira ka talaga...”
He
smiled. “I
know.” As he kissed me once again.
“Hoy!”
Bigla
akong napahiwalay sa kaniya ng marinig ko ang boses na ‘yon. Napalingon ako sa
pintuan. Nakita ko si Pearl na nagpalipat-lipat ang tingin samin ni Jaylord.
“Anong ginagawa
ninyong dalawa?” tanong niya na parang may kasalanan
kaming ginawa ni Jaylord.
Sunod-sunod
akong umiling. “Wala,
ah.”
“Ano ‘yong nakita
ko? May balak ba kayong gawin ‘yon? Hindi ba kayo makapaghintay—aray!”
Binato ko kasi siya ng unan.
“Hindi noh!”
“We’re just kissing.”
sagot ni Jaylord sa tabi ko. “It’s normal to do, right? Don’t tell me hindi ninyo
ginagawa ni Emjhay ‘yon?”
Nanlaki
ang mata ni Pearl na parang gustong ibato ang cellphone niyang hawak kay
Jaylord. Siniko ko si Jaylord. “Ano ka ba!”
“Bakit? Hindi ba
nila ginagawa ‘yon?”
“Aaahhh!”
Napalingon
na naman ako kay Pearl ng tumili siya. “Bakit suot mo ‘yang gown mo, beshie?! At bakit nandito
ka Jaylord?!” parang nababaliw niyang tanong. Natawa kami ni
Jaylord. Ngayon lang niya napansin? “Wag ninyo kong pagtawanan! Ang tigas ng ulo ninyong
dalawa! Nasa’n na ba yung tatlong kolokoy na bantay mo, Jaylord?”
As
if on cue, “We’re
here!” Sunod-sunod na sumulpot sina Chad, Khalil at Clay sa likuran
ni Pearl na nakatakim ng tig-iisang palo sa braso mula sa bestfriend ko.
“Ang sabi ko
bantayan ninyo ‘tong si Jaylord! Kung kailan naman huling gabi, saka pa kayo
natakasan! Sa’n ba kayo nagsu-susuot?” tanong ni Pearl sa
kanila.
“Si Chad ang sisihin
mo pag hindi natuloy ang kasal nila.” Clay said.
“Ako na naman? Lagi
na lang ako! Ako! Ako! Ako na lang palagi!”
“Ang drama mo, tol!”
Binatukan siya ni Khalil.
“Bakit ba kasi
nagpapaniwala kayo sa pamahiin na ‘yan?” singit ni Jaylord na
sinabayan ng tayo. Hawak pa rin niya ang kamay ko. “No matter what happens, matutuloy ang
kasal namin bukas.”
“Matutuloy daw. So,
wala ng problema? Batsi na tayo mga ‘tol.” Khalil said. “Sa labas na
lang kami, Jaylord.” Tinanguan sila ni Jaylord bago sila lumabas na
tatlo.
“Sumunod ka na sa
kanila.” sabi ko. Inginuso ko si Pearl na baliw na
sinasabunutan ang buhok niya at kung anu-ano ang sinasabi. “Bago pa mabaliw ang bestfriend ko at
mawalan ako ng maid of honor.”
Niyuko
ako ni Jaylord. “So,
see you tomorrow, Mrs. Nevarez?”
Napangiti
ako. Pinisil ko ang ilong niya. “Kita-kits sa mata.”
He
kissed my forehead bago niya dahan-dahang bitawan ang kamay ko. Na hindi ko
alam kung bakit hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kamay niya habang nakatingin
sa kaniya. May kung anong kaba kasi akong biglang naramdaman na hindi ko naman
maipaliwang. Kumunot ang noo niya. “Elle? Are you okay?”
Dahan-dahan
akong ngumiti. “Okay
lang.” Ako na ang bumitaw sa kaniya. Wedding jitters lang siguro
‘tong nararamdaman ko. Kinakabahan lang siguro ako sa kasal namin bukas.
“Alis na ko.”
“Ingat ka.”
Kinawayan ko siya hanggang sa tuluyan siyang lumabas ng kwarto. Pinagmamasdan
ko pa ang likod niya ng bigla siyang mawala sa paningin ko. Sinarado kasi ni
Pearl ang pintuan. Napatayo ako. “Bakit mo sinarado?” tanong ko sa kaniya.
“Hah?”
nagtatakang tanong niya.
“Bakit mo sinarado?”
Lumapit ako sa pintuan at binuksan ‘yon. Nakita ko pa si Jaylord na palabas na
ng hotel room.
“Beshie, ano bang
nangyayari sa’yo?” nagtatakang tanong ni Pearl.
“I don’t know.
Wedding jitters siguro. Hindi ko din alam.” All I know is
ayokong mawala sa paningin ko si Jaylord ngayon. “Jaylord!” tawag ko sa kaniya ng
hawakan niya ang seradura ng pintuan. Napalingon siya sakin. Tinakbo ko ang
pagitan namin. Sabay yakap sa kanya.
“Elle?”
Hinigpitan
ko ang pagkakayakap sa kaniya. As I felt him hugged me back. Tiningala ko siya.
Kumunot ang noo niya. “Umiiyak ka?” sabay haplos ng daliri niya sa
ilalim ng mata ko. Napahawak ako sa mata ko. Oo nga. Ano bang nangyayari sakin?
“Why are you
crying?”
Sunod-sunod
akong umiling. “I
don’t know. Kinakabahan ako.”
“Saan?”
“Why do I have this
sudden feeling na hindi kita makikita bukas?”
“Wedding jitters
lang ‘yan. Normal lang ‘yan sa mga babaeng ikakasal.”
Narinig kong sagot ni Pearl.
Jaylord
chuckled. Ikinulong niya ang mukha ko ng kamay niya. “We will see each other tomorrow, okay.
That’s a promise.” When I heard that promise word, gumaan ang
pakiramdam ko. “Kung
hindi man tayo magkita bukas, may susunod pa namang bukas.”
“Jaylord...”
He
sighed. Humiwalay siya sakin. May kung anong kinuha siya sa bulsa niya. “Tomorrow ko pa
dapat ibibigay ‘to sa’yo, sa honeymoon natin.” Itinaas niya ang
hawak niyang necklace. Kumunot ang noo ko. Bakit parang may kakaiba sa necklace
na hawak niya?
“Pinasadya ko pa
talaga ‘to. It’s a necklace with a pendant ring on it. And...” Gamit
ang kamay niya pinaghiwalay niya ang... Naging dalawa na yung necklace pati
yung ring! Kaya pala may kakaiba sa necklace na ‘yon. “Two in one. There’s a magnet between them
so you can easily put them back together.” Isinuot niya sakin ang
isa. “Put
this on me.” utos niya. Ikinabit ko sa leeg niya ang isa pa.
Pagkatapos
ay inilapit niya ang bibig niya sa tenga ko. “Kaya wag mong isipin na hindi tayo
magkikita bukas. Just like this necklace, there’s a magnet between us na siyang
maglalapit sating dalawa kahit sa’ng lupalop pa tayo ng mundo. Kaya kung
nag-wo-worry kang hindi mo ko makikita bukas, wag mong tatanggalin ‘to, okay.”
Napangiti
ako habang hawak ang necklace na nasa leeg ko. “Never.”
Hinaplos
niya ang ulo ko. “Magpahinga ka na. Don’t think too much, okay. Baka atakihin ka na
naman ng insomnia mo.” Tumango ako. He kissed my lips lightly. “Goodnight.”
Binuksan na niya ang pintuan. Pero bago siya tuluyang lumabas, nilingon pa niya
ko ang mouthed that words, ‘I love you.’
I
smiled. ‘I
love you, too.’ I mouthed back.
Ngumiti
siya. Bago tuluyang lumabas.
“Yan kasi ang
napapala ng matitigas ang ulo. Kung anu-ano tuloy ang pumapasok sa isip mo.
Hubadin mo na nga ‘yang gown mo.”
Napalingon
ako kay Pearl. “Oo
na po.”
“Pero...”
“Anong pero?”
Nagulat
ako ng tumili siya. “Ang sweet ni Jaylord! Minsan ko lang siyang makitang
ganyan kaya—Aaahhh!”
Napailing
na lang ako nang humakbang ako papasok ng kwarto para magbihis at iniwan siyang
parang baliw na tumitili. Pero hindi ko din mapigilang mapangiti ng hawakan ko ang necklace sa leeg ko.
Hindi
dapat ako kabahan. Magkikita kami bukas.
=
= =
kalurkey, ang ganda!
ReplyDeletegosh :/
ReplyDelete