Officially Yours : Chapter 3

 

CHAPTER 3

( ZELINN IYA YU’s POV )

“Ako lang naman ang lalaking pakakasalan mo.”

“Ako lang naman ang lalaking pakakasalan mo.”

“Ako lang naman ang lalaking pakakasalan mo.”

Paulit-ulit ‘yong nag-replay sa isip niya. Pinagloloko ba siya nito? Ito ang pakakasalan niya? Ito ang pinili ng daddy niya para sa kaniya? NO!!

“What are you talking about?! It’s not true!” Pinagtitripan lang siya nito, alam niya!

“It’s true, Zelinn.”

“No!” Sa inis niya nabalibag niya ang hawak niya para lang manlaki ang mga mata niya. Yung phone niya! Sabay pa silang napalingon ni Kevin ng magbukas ang pintuan ng locker room. Si Shanea na bestfriend con business partner ng pinsan niyang si Hiro ang pumasok.

 

Sabay pa silang napa- “Ma’am...” ni Kevin. Mas matanda siya ng anim na taon kay Shanea pero pag oras ng trabaho, boss nila ito, hindi parang nakababatang kapatid. Kasing kulit din nito si Hiro pero pag oras ng trabaho, sumeseryoso ito.

Ngumiti ito. “I’m not your boss for now. Kaya mga ate at kuya, ano pong problema?”

“Look what he did, Shanea? My dearest phone!” sabay turo sa lasog-lasog niyang phone.

“Ako ba ang naghagis niyan? Hindi ba ikaw?”

“But you’re the reason why I did that! You just told me that I’m going to marry you! It’s not true, right? You’re just kidding me!”

 “I’m not. Kahit itanong mo pa sa daddy mo.”

“No!” Pinadyak niya ang mga paa niya sa inis. Sabay tingin sa phone niyang nakakalat ang parts sa sahig. “I can’t believe it...” Dahan-dahan siyang napaupo sa sahig. Kinuha niya ang screen ng phone niya. Ganito ba siya kalakas para malasog ng ganito ang phone niya?

“My phone...” Hindi niya namalayang napaiyak na siya. “Yung mga text ni mommy ko...it’s all gone...” Yun ang huling mga text sa kaniya ng mommy niya bago ito mamatay nung college pa siya. Sobrang iniingatan niya ‘yon. Sa phone memory naka-save ‘yon. At wala na ang mga text na ‘yon! WALA NA!!!

“Zelinn.”

Lumapit sa kaniya si Shanea.

“Shanea...” Yumakap siya dito. Dahil sa sobrang stress at sa sama pa ng pakiramdam niya. Umatungal na siya ng iyak. Hindi siya iyakin, pero ngayon... “I didn’t mean to throw my phone...I was just pissed off to Kevin. Hindi ko sinasadya...”

“Ma’am Shanea, may naghahanap po sa inyo.”

“Ako ng bahala sa kaniya.”

Unti-unting humiwalay sa kaniya si Shanea. Lumapit naman sa kaniya si Kevin.

“Don’t touch me!”

“I’m not touching you. I’m just giving you this.”

Cellphone nito ang inaabot nito. “What am I gonna do with you’re damn phone?!” Ito ang may kasalanan kung bakit niya nahagis ang phone niya. Ito!!!

“Sa’yo na ‘to.” Binaba nito ang phone nito sa harap niya at kinuha ang nakakalat na parts ng phone niya sa sahig.

“Don’t touch my phone!”

“Ang lasog-lasog mong phone.” Mas lalo tuloy siyang napaiyak. “Give me weeks. Ibabalik ko sa’yo ‘to ng buong-buo together with your mother’s messages.”

“You can’t!”

“Parang hindi mo ako kilala. I can do that. And by the way, starting today, you are officially my fiancee.”

Nanlaki ang mga mata niya. “What?!”

“Hindi ka na din titira sa bulok mong apartment. You are going to live in my condo.”

Mas lalong nanlaki ang mga mata niya. “Live in?!”

“Anong live in ang pinagsasabi mo diyan? Makikitira ka lang.”

“No!” Kahit sa kalsada pa siya tumira, hindi siya titira sa isang bahay na kasama ang manhid na lalaking ito.

“Tumayo ka na dyan.” utos nito.

Umiyak lang siya ng iyak. “Huhuhu...huhu...huhuhu...”

“Huwag mo nga kong idaan sa iyak dyan. Oras na ng trabaho kaya tumayo ka dyan.”

“Out!” Sabay turo sa pintuan. “OUT!!! And this phone of yours, wag na wag mong iiwan dito dahil ihahagis ko ‘yan sa trash can! I don’t need it! I’m not pulubi! And one more thing, I WILL NEVER EVER LIVE WITH YOU!”

Napailing ito. “Hindi ka pa rin talaga natututo, Zelinn. Kaya hindi ko rin masisisi ang daddy mo ng pinalayas ka niya sa mansion ninyo. Dahil hanggang ngayon, ikaw pa rin ang spoiled brat niyang prinsesa.” Kinuha nito ang phone nito at walang paalam na lumabas ng locker room.

“Bwisit!” Inis na pinunasan niya ang mga luha niya. “Stop crying, Zelinn. Stop it...Walang magagawa ang pag-iyak mo...” Huminga muna siya ng malalim bago tumayo mula sa pagkakasalampak sa sahig.

= = = = = = = =

“Who’s that guy?” tanong niya kay NADINE. Isa ito sa mga kasamahan niyang waitress. Twenty years old. A working student. Tinuro niya ang kasamang kumakain ni Shanea sa isang table.

“Si Mr. Villafuerte po.”

“His name, Nadine.”

“Jed po.”

Tiningnan niya ito. “How many times do I have to tell you na wag mo akong popopoin? You’re not calling me ate but everytime na kausap mo ko, laging may po.”

“Sorry, Zelinn.”

“Forgiven. Teka, diba may pasok ka pa?”

“Op—oo.”

“Then why are you still here? Are you waiting for my cousin?”

“H-hah?” Napayuko pa ito na parang nahihiya. “Hindi. Aalis na talaga ko.”

“Then you can go now.”

“Sige.”

Napailing na lang siya habang sinusundan ito ng tingin. May gusto ba siya sa pinsan ko?

“Hanep ka talaga, Zelinn.”

Napalingon siya kay Mike na nasa likuran niya. One of the waiters. Tinaasan niya ito ng kilay. “What?”

“Parang kang boss dito. You can go now pa, hah.”

“So? Your point is?”

“Ang sungit mo naman ngayon.”

“I’m not in a good mood.” Tinalikuran na niya ito at lumapit sa table ni Shanea. “Hi.”

“Okay ka lang, Zelinn? Bakit parang ang putla mo?” tanong ni Shanea sa kaniya.

“Okay lang, Ma’am. Can I sit here?” Pero hindi pa ito nakakasagot ay umupo na siya sa tabi nito. Napangiti na lang ito. Sanay na ito sa kaniya. “Who is he, Ma’am Shanea?” tanong niya habang nakatingin sa nakakunot-noong kasama nito. “Your boyfriend?”

“Uy, hindi, ah.” nakangiting sagot nito.

“Then who is he?”

“He’s Jed. Kababata ko.” Nilingon nito si Jed. “Jed, si Zelinn. She’s working here. Pinsan siya ni Hiro.”

Napansin niyang mas lalong kumunot ang noo ni Jed. Napangiti siya. “Do you know Hiro?” tanong niya dito.

“Yes.”

“Si Hiro ang boyfriend ni Ma’am Shanea.” Nagsalubong ang mga kilay nito. Lumapad ang ngiti niya. Parang may something, ah.

“Zelinn.” saway sa kaniya ni Shanea. Nilingon nito ang katabi nito. “Ah, Jed. Hindi totoo ‘yon. Nagbibiro—”

“You don’t need to explain.” singit ni Jed dito.

Itinaas niya ang kamay niya. “She’s right. I’m just kidding. Pero totoo bang hindi mo siya boyfriend, Ma’am Shanea?”

“Hindi nga.”

“Si Jed na lang ang tatanungin ko. Jed, girlfriend mo—“ Kinalabit siya ni Shanea. “Why?” May itinuro ito sa likuran niya. Napalingon siya. And there she saw Kevin standing besides Mike habang nakapameywang. She rolled her eyes. “Here we go again. Katatapos lang kanina, may round two agad.”

Sabagay, oras ng trabaho tapos nakikipagkwentuhan lang siya. Pati nga ang ibang costumer napapatingin sa direksyon niya. Eh, wala siya sa mood na magtrabaho, eh. Masama ang pakiramdam niya.

Nakangiting tumayo siya. “Excuse me, Ma’am Shanea, Sir Jed. Time to work.” Tumalikod na siya ng marinig niyang magsalita si Jed.

“I don’t like her. Waitress ba talaga siya dito? The way she talked to you, parang siya ang amo. Para sa’n pa ang pagtawag niya ng ‘ma’am sa’yo?”

“Shhh...wag ka ngang maingay. Marinig ka niya.”

“So?”

“Sanay na ko sa kaniya. Kumain ka na nga lang. Eto masarap ‘to...”

Napailing na lang siya. Sanay na siyang makarinig ng mga ganong salita sa loob ng isang buwan niyang pagta-trabaho dito. No one understands her.

Sa halip na magtrabaho, sa locker room siya dumeretso. Masama talaga ang pakiramdam niya. Sadyang magaling lang siyang magtago. Mas lalo pang sumakit ang ulo niya dahil sa nangyari sa phone niya kanina. Ang phone niya! At ang nakakainis na Kevin na ‘yon!

= = = = = = = =

“Hmm...”

“Zelinn.”

“Why ba? I’m still sleeping, okay...” Tumagilid siya ng higa.

“Zelinn.”

“Who are you ba? Inaantok pa ko, eh...”

“It’s me.”

“Who?” Inaantok niyang idinilat ang isang mata niya. “Kevin?” Ngumiti ito. Teka lang! Nginitian siya ni Kevin? At ang gwapo nito! Ngayon lang niya napansing ang gwapo nito lalo na kapag nakangiti.

Tuluyan na niyang idinilat ang mga mata niya. Hinaplos nito ang pisngi niya. “I’m sorry...”

Nag-sorry sa kaniya si Kevin? Himala! Saka ang sweet naman ng boses nito. Para siyang hinehele ng anghel.

“Sorry for what?”

“Sorry for everything. Dahil lagi kitang pinapagalitan. I’m sorry. Nagkasakit ka tuloy.” Alam nitong may sakit siya? “Can you forgive me?”

“Hah? Ah, eh...” Bakit ba nabubulol siya?

“Can you please forgive me?” At habang sinasabi nito ‘yon ay lumalapit ang mukha nito sa mukha niya. “Please?”

“Hah? Teka...” Itinukod niya ang dalawa niyang kamay sa dibdib nito.

“You know what...” Isang dangkal na lang ang layo nito sa kaniya.

“What...”

“I want to kiss you...”

Nanlaki ang mga mata niya. Pero mas lalong nanlaki ang mata niya sa sunod na sinabi nito.

“Until my heart contents.”

Papatayin ba siya nito sa halik nito? Hindi niya alam pero napapikit na lang siya at hinintay na lumapat ang labi nito sa kaniya.

I’m insane!

= = =

>>>CHAPTER 4 HERE