KontraBIDA : Chapter 2

CHAPTER 2

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

“What the—! What did you do?!” Paano ba naman tinapunan ako ng softdrinks ng pesteng babaeng ‘to dito sa canteen.

“Sorry, Janiyah.”

Tiningnan ko siya ng masama. “Sorry, sorry ka diyan! Look at my dress. You ruined it! Tatanga-tanga ka kasi! Bulag ka ba?”

“Sorry.”

“Whatever!”

May lumapit na dalawang lalaki sakin. “Janiyah, are you okay?” tanong ng isa.

“Do I look like okay to you?”  Okay ba ko ng lagay na ‘to? Batukan ko kaya siya?

Napakamot ng ulo ang nagtanong. Hinubad naman ng isang lalaki ang jacket niya at ibinigay sakin. “You can use this, Janiyah. Sa’yo na ‘to.”

Kinuha ko ang jacket bago binalingan ang babaeng nagtapon sakin ng softdrinks. “Humanda ka sa’kin! Yang mukha mong ‘yan!” Devil!

Tinalikuran ko na sila ng may masalubong akong estudyanteng may dalang softdrinks. Walang paalam na kinuha ko ‘yon sa kamay niya at binalikan ang babaeng nagbuhos sakin ng softrdrinks.

Nginitian ko siya. “I forgot something. Here.” Ibinuhos ko sa ulo niya ang softdrinks na hawak ko.

“Ayyy!” tili ng babae.

Parang walang nangyaring tumalikod ako at lumabas ng canteen habang ramdam ko ang tinginan ng mga tao sakin. Huh! Buti nga sa kaniya.

Dumeretso agad ako ng restroom. Tiningnan ko sa salamin ang suot kong dress. “Bwisit na babae ‘yon!” Nasa bandang likuran ko ‘yon. Halos buong softdrinks ata ibinuhos ng mahaderang babaeng ‘yon sakin!

Kumuha ako ng isang tabo ng tubig at pumasok ng cubicle. Isinampay ko ang jacket na inabot ng lalaki kanina. Hinubad ko agad ang damit ko dahil nanlalagkit na ang likuran ko. Isinampay ko din ‘yon sa ibabaw ng pintuan. Umihi na muna ako kaya ng matapos ay laking gulat ko nang mapatingala ako.

Yung…

Yung…

Yung…

Yung damit ko na isinampay ko sa pintuan, wala! Pati ang jacket na binigay sakin, wala!

“Oh my! Where is my freaking dress? Pati ba naman jacket?” Napatingin ako sa suot ko. Naka-under wear lang kaya ako ngayon. Niyakap ko agad ang sarili ko.

“Jeez! Baka may hidden camera dito, ah. Tapos bukas kakalat na yung video ko sa you tube.

Tapos…

tapos…

tapos…

Mas lalo akong sisikat!”

Binatukan ko naman agad ang sarili ako! “Are you insane, Janiyah? Umayos ka nga!”

Huminga ako ng malalim. “May tao ba diyan sa labas?” malakas na tanong ko. Walang sumagot. Yumuko ako at sinilip ang mga katabi kong cubicle. Walang tao. “Nakakainis!”

“Mga bwisit kayo! Ipapatalsik ko kayo sa school na ‘to, malaman ko lang kung sino ang kumuha ng damit ko! Ipapakaladkad ko kayo sa porche ko!” sigaw ko sa sobrang asar, inis at pagka-bwisit.

Pero wala ding magagawa ang pagsigaw ko. Kinuha ko na lang phone ko sa bag. Sino ang tatawagan ko? Aha! Si Warren! Tinawagan ko siya pero hindi naman niya sinasagot ang phone niya. “Jeez! Nasa klase pa ata.”

“O, ayan na ang damit mo.” Napaangat ang tingin ko sa ibabaw ng pintuan. Ang damit ko! Agad kong kinuha ‘yon at nagmamadaling nagbihis.

“Sino ka?! Ikaw ba ang kumuha ng damit ko?! Bwisit—”

“Just a piece of advice lang, Miss. Bawas-bawasan mo ‘yang pagtataray mo ng hindi ka pinagtitripan ng ibang tao.” May isinampay siyang jacket sa pintuan ng cubicle ko. Hanggang sa madinig ko ang yabag papalayo.

“Hey! I’m not yet done talking to you! Who the hell are you!?” Pero wala nang sumagot. “Bwisit!” Kinuha ko ang jacket na iniwan niya. Kumunot ang noo ko. “Hindi naman ito ‘yon, ah.”

= = = = = = = =

“Ang tagal naman ni Ma’am.” reklamo ng mga classmates ko.

Napatingin ako sa relo ko. “Bwisit na prof na ‘yan. Laging late.”  I murmured. Kumuha ako ng bubble gum sa bag ko at nginuya nang may pumasok sa kukote ko. Kumuha pa ako ng isa at nginuya ng nginuya.

 

Maya-maya ay tumayo ako at lumapit sa upuan ng prof namin. Nagkunwari akong may hinahanap sa ilalim ng table. Pasimple ko ding ginawa ang kalokohan ko at balewalang bumalik uli sa upuan ko.

“What did you do?” tanong ng katabi ko na nakaupo sa kabilang upuan. Hindi sa mismong tabi ko dahil ayoko nga ng katabi.

“Huwag ka nang magtanong.”

Maya-maya ay dumating na ang prof namin. Deretso siyang umupo sa upuan niya. Napangisi ako. Maya-maya ay tumayo siya at may isinulat sa white board. Naka-slacks pa man din siya kaya kitang-kita ang dumikit na bubble gum sa bandang puwetan niya.

Napahagikhik ako. “Ma’am, ano po ‘yang nasa likod ng pants ninyo?” tanong ko.

Nilingon ni ma’am ang likuran niya. “Oh my!”

“Oh! Bubble gum po ba ‘yan? Ang hirap tanggalin niyan, ma’am. The last time na nalagyan ako niyan, I threw away my pants. Tsk. tsk. Sino kayang maganda este bwisit ang naglagay diyan? Siguro yung mga students na gumamit ng classroom na ‘to kanina. Mga pasaway na estudyante.” Wahaha! Ang galing ko talagang umarte!

“Ms. Alonzo.”

I smiled sweetly. “Yes, Ma’am?”

“Keep quiet.”

I just shrugged my shoulders. Para naman akong elementary kong patahimikin ni ma’am. Keep quiet daw. Duh! “Okay po.”

“Wala pa naman akong baong spare pants. Class, I just need to do something about this. But it’s okay, tutal naman may ipaparesearch ako sa inyo sa library.”

Matapos maibigay ang iri-reseach namin ay umalis na siya. Tumayo na din ako. “Huh! Kunwari pa si ma’am. Ang sabihin niya, tinatamad siya.”  sabi ko.

“Janiyah, punta muna tayo ng canteen.” aya sakin ng classmate ko. Yung nasa kaliwa ko kanina.

Tinaasan ko siya ng kilay. “Bakit? Para tapunin mo ulit ako?”

“Hindi naman ako yung nagtapon sa’yo.”

“Magkamukha kasi kayo.”

“That’s my sister.”

“Then tell your dear sister to visit a doctor. I can recommend one. Yung magaling.”

“Bakit?”

“Sobrang labo na kasi ng mata niya at ako pa ang tinapunan niya sa dami ng estudyante sa canteen ng araw na ‘yon. Akala nila hindi ko alam. Sinadya nila ‘yon.” That three Charlie’s devils! May araw din sila sa’kin!

Yumuko ang babaeng kausap ko. “Pasensya ka na sa ate ko.”

Mabait ba talaga ‘to o nagda-drama lang? Ano nga uling pangalan niya? Oh, never mind. Nakalimutan ko na din. “Yeah right. Magkapatid ba talaga kayo?”

“Hah?”

Tss. “You should visit a doctor, too.”

“Hah?”

“Mukhang malapit ka na ding mabingi.”

Kinuha ko ang bag ko at iniwan siya.

= = =

>>>CHAPTER 3 HERE