KontraBIDA : Chapter 1

CHAPTER 1

( Janiyah Merzer Alonzo’s POV )

Tumaas ang kilay ko nang makita kong nag-park ang bukbuking kotseng nasa unahan ko sa favorite spot ko sa parking lot ng campus namin. Ibinaba ko ang bintana ng kotse ko nang makita kong umibis ang driver ng bukbuking kotseng ‘yon na nalaman kong lalaki pala. Isang matabang lalaki. Sunod-sunod ko siyang binusinahan. Napalingon siya sakin.

“Can you?” malakas kong sabi nang ilabas ko ang ulo ko sa bintana ng kotse ko.

Napakamot siya ng ulo bago uli pumasok ng bukbuking kotse niya. Matapos niyang ialis ‘yon ay ipinarada ko na ang kotse ko sa favorite spot ko.

“Alam naman kasing dito ako nagpaparada, dito pa nagparada. Christmas vacation lang ang dumaan at hindi buong taon, naging ulayanin na agad.” First day of class ngayon after Christmas vacation.

Sinilip ko ang mukha ko sa compact mirror ko. “Perfect.” Kinuha ko ang bag ko sa passenger seat. I flipped my hair as I get out of my porche.

With poise na naglakad ako nang mapahinto ako sa tapat ng isang kotse. Yun ang bukbuking kotse kanina. Lumabas doon ang matabang lalaki. At dahil ilang hakbang lang ang pagitan namin, nabistahan ko ang mukha niya.

All in all, mukha siyang nerd. Ang kapal siguro ng salamin niya sa mata. Hindi lang nerd. Matakaw na nerd dahil may bitbit siyang plastic na may tatak ng isang fastfood chain.

“Miss Janiyah.” Inayos pa niya ang salamin niya sa mata habang nakangiti. “Long time no see.”

Humalukipkip ako at tinaasan siya ng kilay. “What are you talking about?” Parang feeling close agad sakin.

“Hindi mo ba ko natatandaan? Schoolmates tayo nung highschool. This second sem lang ako nag-transfer dito.”

Ano bang paki ko kung kailan siya nagtransfer dito? Pero ang ikinainis ko, bakit dito pa siya nagtransfer sa school ko? Kung ang ibang tao, highschool days nila ang pinakagusto nila, kabaligtaran nila ako. I hate my highschool days so much!

“Hindi kita kilala.”

“I’m Bruce.”

“Hindi pa rin kita kilala. And you know what? Hindi mo na dapat dinadala ang kotse mo dito sa campus. Health hazard ‘yan at ayokong mamatay ng dahil sa tetano.” Iyon lang at tinalikuran ko na siya.

While walking, the students around were all eyes on me. A smile curved on my lips. I’m such a beauty.

“Hi Janiyah!” bati ng mga lalaking nasalubong ko.

Good mood ako ngayong umaga dahil makikita ko na ‘siya’ kaya binate ko din sila. “Hello, boys!”

“Ihatid ka na namin sa room mo.” Nag-unahan pa silang lumapit sakin.

I rolled my eyes. Eto na naman ang mga pa-cute na ‘to. Hindi porke’t pinansin ko sila, pwede na silang makipag-close sakin.

I looked at them seriously. “I can manage. Hindi naman ako pilay para ihatid niyo pa. Mas lalong hindi ako bulag para hindi makita ang daan papunta ng classroom ko.” Tinalikuran ko na sila.

Nadinig ko pa silang nagsalita. “Ikaw kasi…natarayan tuloy tayo.”

Huh! Ano sila? Bodyguard ko? Duh! I don’t need anybody’s help. Tumanggi nga ako kay Daddy na magka-bodyguard ako, tapos bubuntot-buntot sila sakin? No way!

Nawala din agad ang atensyon ko sa mga asungot na ‘yon ng may mahagip ang mga mata ko. Bumalik agad ang ngiti ko. “Warren!” Pero hindi naman niya ko nadinig dahil sa iba nakatutok ang atensyon niya. Sinundan ko ang tinitingnan niya para lang mapasimangot.

“Siya na naman? First day na first day at mukhang sisirain niya pa ang bagong taon ko. Huh! As if naman na papayagan kong mangyari ‘yon.”

Lumapit agad ako Warren. Inunahan ko na ang epal na babaeng ‘yon na palapit sa kaniya. “Hi, Warren!” Kumapit ako sa braso niya.

“Janiyah…”

I smiled at him. “Long time no see, huh. Namiss kita. Sabay na tayo.” Sabay tingin kay Janine. Ang babaeng epal saming dalawa ng Warren ko. Tinaasan ko siya ng kilay.

Ano ka ngayon? Ang bagal mo kasi!

“Goodmorning, Janiyah. Ahm, mauuna na ako, Warren.” sabi ni Janine.

Nginitian ko siya ng pagkatamis-tamis. “Goodmorning, too, Janine. Sige, mauna ka na. Mukhang nagmamadali ka ata. Marami pa kaming pag-uusapan ni Warren. It’s been weeks since the last time we saw each other. We have a lot of catching up to do.” Tiningala ko si Warren na nakatingin kay Janine. “Right, Warren? Bakit kasi hindi ka na lang sumama sakin nung nag-Hongkong ako?”

Nilingon niya ko. “I’m sorry. Nakapangako na kasi ako sa iba.”

“Sino ba kasing iba ‘yan? Next time, sumama ka na, hah?”

“I’ll try.”

“Mauuna na ko sa inyo, Janiyah.”

Napalingon ako kay Janine. “Go ahead, Janine. No one’s stopping you.”

Tumalikod na siya. Napangiti naman ako habang nakasunod ang tingin sa kaniya. Hanggang sa maramdaman kong dahan-dahang tinanggal ni Warren ang kamay kong nakakapit sa braso niya.

“Janiyah…”

Tiningnan ko siya. Yung itsura niyang parang may ginawa akong mali. “What? Did I say something bad? Wala naman ‘di ba?” painosente kong tanong. Alam ko namang hindi niya ko pagagalitan. Ang Warren ko pa.

Napailing na lang siya. “Mauna ka na, hah. May sasabihin lang ako kay Janine.” Nginitian muna niya ako bago sundan si Janine. Napangisi ako.

Buti nga sa’yo, Janine! Hahaha!

Hmm.. Sino si Warren sa buhay ko?

- F L A S H  B A C K -

August, last year.

Pauwi na ko nang maisipan kong dumaan sa isang coffee shop malapit sa school namin. Thirty minutes lang ako ng nag-stay sa shop bago ako umuwi. Nasa talyer ang kotse ko kaya magta-taxi na lang ako. Patawid na ko ng kalsada ng may madinig akong sigaw.

“Miss! Yung kotse!”

Napalingon ako sa kaliwa ko. May paparating na sasakyan! Hindi na ko nakakilos sa kinatatayuan ko at napapikit na lang nang may biglang humila sakin.

“Okay ka lang ba?” tanong ng taong ‘yon.

Buhay pa ko!

“Bakit hindi ka tumitingin sa kalsada? Muntik ka na tuloy mabangga.”

Boses ‘yon ng isang lalaki. I opened my eyes and I realized that he was hugging me. Umangat ang tingin ko sa kaniya. Sinalubong ako ng isang gwapong mukha. Sanay naman akong makakita ng gwapo pero...

Humiwalay siya sakin. “Miss?”

Napangiti ako. “You saved me. Thank you.”

“Your welcome.” Ngumiti pa siya. Oh my! Mas lalo siyang gwumapo ngayong nakangiti siya.

“I’m—”

“I know your name. Janiyah, right?”

Nagulat ako. “You know me?”

“Of course. The only daughter of Mr. Alonzo, the owner of Alonzo University kung sa’n ako nag-aaral. Sino bang hindi makakakilala sa’yo?”

“Schoolmates tayo?” Bakit hindi ko siya nakikita? Sabagay sa dami ng estudyante sa school namin, paano ko siya makikita kung wala naman akong paki sa paligid ko?

“Yap. By the way, I’m Warren Fernandez. Third year HRM student.”

“I’m Janiyah. Sec—”

“Second year Business Ad student.”

Napangiti ako. “Gano’n na ba ako kasikat sa school? Siguro nabalitaan mo na din na masama ang ugali ko, na kesyo maarte daw ako.”

“Maldita at mataray.” dagdag niya.

“Kulang pa ‘yan. Idagdag mo na ang mayabang.”

“Hindi naman ako naniniwala sa tsismis. At saka wala namang taong perpekto ‘di ba? Lahat may tinatagong hindi magandang ugali. Exagge lang siguro sila. Hindi ka naman nila kilala para husgahan ka nila.”

Lumapad ang ngiti ko dahil sa sinabi niya. “You know what, I like you already.”

“Hah?”

Natawa ako sa reaction niya. “I’m just kidding.”

“Warren.”

Napalingon ako sa nagsalitang ‘yon na nasa likuran ko. Nakita ko ang isang babae. “Sino naman siya?” tanong ko kay Warren.

“She is my...” Ni hindi madugtungan ni Warren ang sagot niya.

“His friend. I’m Janine.” sagot ng babae.

“Akala ko naman, girlfriend mo siya.” sabi ko.

Nagkatinginan ang dalawa. Unang umiwas ng tingin si Janine.

Kumunot tuloy ang noo ko. “May problema ba kayong dalawa?” Para kasing may something sa kanila.

“Wala.” sagot ni Warren.

“Sige, mauuna na ako sa inyo. May dadaanan pa ko. Bye, Janiyah.” Tumalikod na si Janine at naglakad.

Napasunod na lang ako ng tingin sa kaniya. Schoolmate ko din siguro siya. “Mukhang nagselos sa’kin ang kaibigan mo.” baling ko kay Warren.

“Hindi marunong magselos ‘yon.” sabi niya habang nakatingin sa papalayong si Janine.

“May gusto ka ba sa kaniya?”

Saka lang siya napatingin sakin. “Hah?”

“Bingi ka ba?”

Napakamot siya ng ulo at napangiti. “I’ll go ahead, Janiyah. Nice meeting you. Mag-iingat ka na sa susunod, okay. See you at school.” Tinapik pa niya ang ulo ko ng marahan bago tumalikod.

Napahawak ako sa ulo ko. “I like him already.” Napangiti ako. “See you at school, My Warren.”

- E N D  O F  F L A S H B A C K -

At do’n na nagsimula ang lahat. Naging kaibigan ko si Warren. Siya nga lang ang kaibigan ko sa school. As in yung matatawag na kaibigan.

Dahil yung mga lumalapit sakin, laging my HD. Not just Hidden Desire, but also Hidden Agenda.

Kaya sa bawat pagdaan ng araw, mas lalo akong nahulog kay Warren. He’s a perfect gentleman. Siya lang ang nakakatiyaga sa ugali ko.

He never did take advantage of me. Hindi katulad ng mga lalaki sa school namin. Mga manyak! Kaya nga mas lalo kong minahal si Warren.

Oo. Minahal. I fell in love with him. And I’m falling for him each day.

There is only one problem. Si Janine. Ang epal ng love story ko.

Ang mabait na si Janine.

Ang iyakin na si Janine.

Ang paawang si Janine.

In short, isa siyang damsel in distress.

Argh! Ano siya prinsesa? Mas mukha pa nga akong prinsesa sa kaniya. At mas lalong nadagdagan ang inis ko sa kaniya ng malaman ko mula kay Warren na gusto niya si Janine. Pero hindi naman alam ni Janine. Hah! Buti nga! Dahil gagawa ako ng paraan para hindi na niya malaman pa ang bagay na ‘yon.

Pero my God! Bakit siya pa?! Mas sikat naman ako. Mas maganda. Bakit siya pa? I hate her!

Okay lang. Hindi pa naman sila. At hindi magiging sila.

Dahil kami ang magkakatuluyan ng Warren ko. Kami lang.

At ‘yang Janine na ‘yan. Ihahagis ko siya sa Nepal. Bagay siya do’n dahil isa siyang dakilang epal.

= = = = = = = =

Nasa classroom na ko at hinihintay ang prof namin. I was playing games at my tablet nang may tumabi na lang bigla sa upuang nasa kanan ko.

“Excuse me. Ayoko nang may katabi. Lumipat ka ng ibang upuan.” hindi lumilingong sita ko sa kaniya.

“Gusto ko ng may katabi.”

Dahil sa sinabi niyang ‘yon ay napalingon ako sa kaniya. Nalaman kong lalaki pala siya. “Are you deaf? I said ayoko ng may katabi.” may diing sabi ko.

“I said gusto ko ng may katabi.”

Aba’t! Walang sinumang lalaki ang kumakalaban sakin dito sa campus namin. Wala! At ang nakakainis, ni hindi man lang ako nilingon ng unggoy habang ang atensyon niya ay nasa phone niya.

“Don’t you know who are you talking to?!”

Hindi niya pa rin ako pinansin! Pinasak lang niya ang earphone sa tenga niya.

“Aba’t!” Naningkit ang mga mata ko. Agad akong tumayo, nagpameywang at hinarap siya. Hinablot ko ang earphone sa tenga niya. “Ayoko ng katabi!” malakas na sabi ko. Napalingon na samin ang mga classmate ko. As if I care!

Saka lang ako tiningnan ng lalaki. Kumunot ang noo niya. “Pagmamay-ari mo ba ang mga upuan dito?”

“Yes! At hindi lang ‘yan. Pati ang buong school na ‘to. So, when I said ayoko ng katabi, umalis ka sa tabi ko.”

Tumayo na din ang lalaki at nagpameywang sa harap ko. “Pag-aari mo nga ang school na ‘to pero nagbabayad ako dito.” madiing sabi niya

Nilapit pa niya ang mukha niya sakin. Malapit na malapit. Napasandal tuloy ako sa upuang nasa likuran ko. Isa pa ‘tong manyak!

“So when I said, gusto ko ng katabi. Tatabi ako sa gusto kong tabihan. Kahit sa mismong anak pa ng may-ari ng school na ‘to.” matapang na dugtong pa niya.

“Aba’t!” Bago ko pa siya maitulak nang malakas ay nakaatras na siya. Kinuha niya ang bag niya at umupo sa upuang nasa likuran ko. Humalukipkip ako. “Susunod ka din pala. Ang dami mo pang satsat.”

“Hindi kasi ako pumapatol sa babae.”

“Pero pumapatol ako sa lalaki.”

“Halata naman.” Tiningnan pa niya ko mula ulo hanggang paa nang nakakaasar. Napabungisngis ang mga classmate ko. Aba’t!

“Shut up!” bulyaw ko sa kanila. “Walang nakakatawa!” Tumahimik naman agad sila. Dinuro ko ang lalaki. “At ikaw! Ang kapal ng mukha mo! You’ll gonna pay for this!” Kinuha ko ang bag ko at nagmartsa palabas.

“Miss! May klase pa tayo, ah. First day na first day, aabsent ka?” nadinig ko pang sabi ng lalaki bago ako tuluyang makalabas ng classroom namin.

“The hell I care! Mag-klase ka buong araw kung gusto mo!”  Nagmartsa ako papunta sa… saan nga ba? Hmp! Kahit saan basta malayo sa unggoy na ‘yon!

= = =

>>>CHAPTER 2 HERE